Liebster Award

Oei, genomineerd voor de Liebster award. Maar is dat eigenlijk wel eerlijk?

Het schijnt een award te zijn voor opkomende bloggers. (ben ik dat? Opkomend? en wanneer kom  ik dan op? En, ook niet onbelangrijk, wat komt er daarna?) Daarnaast mogen die opkomende bloggers niet meer dan 200 volgers hebben op iets van social media. Tja meisje, daar ga je toch even voor gaas! 

Want de facts zijn: 

Twitter 223 Followers

Facebook 275 Vrienden
Bloglovin geen idee, hoewel dat dus wel erg belangrijk schijnt te zijn. 

Maar lezen al die mensen mijn blog ook? Vast niet! Ik denk niet dat ik meer dan 200 bezoekers per dag heb. Telt het dan toch een beetje? 

Janine van Sweetdreams vind in ieder geval van wel. Zij nomineerde mij tenslotte, omdat ik zoals zij het noemt de gun factor heb. Die kan ik alvast in mijn zak steken. Ha! 

Zij heeft vervolgens 11 vragen voor mij en de andere genomineerden gemaakt die wij mogen beantwoorden. En daarnaast mogen wij de award zelf ook weer doorgeven aan 11 bloggers die wij helemaal geweldig vinden. (en dan het liefst niet meer dan 200 followers, vrienden of what so ever hebben). 

Laten we eerst de vragen maar eens beantwoorden.

 1. Waarom ben je een blog begonnen en met welk doel?

Mijn ex had een vriend die blogde over zijn reizen, dat vond ik erg leuk, dus maakte ik ook een blog aan waar ik vervolgens niets mee deed. Totdat ik een nieuwe relatie kreeg met een blogger. Had ik ook niet ergens nog zo'n ding? Ik zocht en vond mijn blog. Toen nog Laura's Leven en vanaf dat moment werd ik een blogger! 

2. Welke blog lees je écht elke dag?

Als ik heel eerlijk ben lees ik geen enkel blog iedere dag. De mensen die ik in mijn sidebar/blogroll of hoe je het ook wilt noemen lees ik wel allemaal met enige regelmaat. 

3. Waar kan iemand jou s ‘nachts voor wakker maken?

Als ik eenmaal slaap blijf ik graag slapen. Maar mocht je me echt nodig hebben, dan mag je best proberen of je me wakker kunt krijgen. Ik wens je succes. 

4. Ben je een ochtend of avond mens?

Ik haat ochtenden echt intens, en heb ze in mijn werkzame leven tot dit jaar altijd kunnen vermijden. Nu ontkom ik er helaas niet aan. En daar baal ik best wel een beetje van. 

5. Waar heb je echt een enorme hekel aan?

Ik heb een hekel aan onrecht. Kan daar echt zo slecht tegen!

6. Wat is jouw favoriete huisdier?

Alle huisdieren die ik ooit heb gehad vond ik op dat moment super. Goudvis Fluffy, Hamsters Casper, Jumper, Knabbel en Babbel, Hondje Tess en Poes Pioentje ze zijn me allemaal even lief. Toch ben ik op het moment ook heel erg blij dat ik geen huisdier heb en dat ik alleen verantwoordelijk ben voor mijn planten. 

7. Wat vind je het allerlekkerste snoep?

Ik ben geen snoeper, mij maak je eigenlijk blijer met een bakje aardbeien dan met een zakje winegums. Toch hou ik wel van chocolade. 

8. Wat is je grootste miskoop ooit?

Meestal denk ik heel goed na voordat ik iets koop, dus ik doe niet zo heel snel een miskoop. Het enige dat ooit ongebruikt in mijn kast is beland is een soort indianen sport outfit dat ik voor een fout feestje kocht. Achteraf vond ik het toch iets te fout!

9. Wat voor telefoon heb je?

Toen mijn Sony Xperia T gestolen was heb ik een nieuwe telefoon gekocht, een LG. Ik ben er zwaar ontevreden over en mis mijn Sony iedere dag. Maar aan de andere kant, het is maar een telefoon! 

10. Wat is je grootste wens?

Ik denk dat mijn grootste wens is dat ik van Sprookjesjuf mijn werk kan maken. Ik vind het leuk om feestjes en evenementen op te leuken met mijn aanwezigheid. En zou dat in de toekomst graag meer willen doen. Ook hoop ik onder de naam Miss Artemis een leuk aanbod van workshops voor grote meisjes te geven. En uhhhh mijn huis afbetalen is ook wel een grote wens. Dan houd ik daarna meer geld over om te doen wat ik echt leuk vind! 

11. Wat is de leukste reactie die je ooit hebt gekregen op je blog?

Zorica  vind het vaak nodig om mij in verlegenheid te brengen en mij voor te stellen als " Laura, het meisje dat van die leuke stukjes schrijft". Ik weet dat ze dat recht uit haar hart meent en dat maakt me eigenlijk alleen nog maar extra verlegen. Toen ik ooit blogde over mijn lievelingsschelp die ik weggegeven had aan een klein meisje waar ik een workshop aan gaf kreeg ik van haar een nieuwe schelp. Dat is denk ik het mooiste compliment ever geweest. Die schelp heeft een mooi plekje in mijn vitrinekast gekregen. 

Oke, dan is het nu mijn beurt om 11 mensen te nomineren. Wat een lastige keuze is dat zeg! 

1 Ordinary day's of an ordinary witch ze is mijn grootste fan zo ongeveer vanaf mijn geboorte. En blogt zelf ook nog eens hele leuke stukjes. Mam, je hebt hem verdiend! 

2 Kaartspellen een heel jong blog over alles dat je altijd al wilde weten over kaartspellen. Ik weet dat het wel een heel specifiek onderwerp is, waar je maar net in geintresseert moet zijn. maar er wordt met zoveel passie over verteld dat je bijna niet anders kan dan kaarten instant leuk vinden. Rutger, deze is voor jou! 

3 Drs Pee gewoon omdat zij zij is, en zo heerlijk open en eerlijk schrijft! 

4 Linda-linea-recta Linda is de enige blogger die ik niet al in het echt kende en toch heel even en heel flitsend ontmoette, op mijn rolschaatsjes voor de Rotterdamse bioscoop. Het is een top wijf! En daarom hoort ze absoluut in dit rijtje thuis. (ze heeft overigens ook hele leuke bloggende dochters (Irisje)

5 Ruud is een van de meest oprechte mensen op Twitter die ik ken, als hij boos is, dan is hij boos, is hij blij of ontroerd laat hij je dat even goed weten. En dan blogt hij nog eens leuk ook! (vooral de blogs waarin hij zich boos maakt zijn de moeite waard) 

6 Petepel als er iemand geen award nodig heeft is hij het, maar alleen al voor zijn 50 books initiatief verdiend hij er een.

7 iblogbuddy ik doe er veel te weinig aan mee, maar zij houd de WOT in leven en verdiend daarvoor zeker een plekje in deze lijst. 

8 Tussen jou en mij gewoon, omdat ze lief is en heel leuk schrijft! 

9 De verdubbeldame omdat het een geniaal idee is, omdat ze zoveel goeds voor de wereld doet, omdat ze mij weet te inspireren, en gewoon omdat zij zij is. 

10 M(i)e een van mijn oudste en trouwste lezeressen. Ze heeft al een heleboel volgers. Maar mag best in het zonnetje gezet worden. 

11 Mary houd enorm veel van nieuwsgierige vragen stellen. Dus deze award is haar op het lichaam geschreven. 

Tot slot mijn 11 vragen voor boven genoemde dames en heren. 

1 Waarom ben jij gaan bloggen?
2 Wat vind je zo leuk aan bloggen?
3 Waarover zou je graag nog eens willen bloggen, maar durf je (nog) niet zo goed?
4 Wat is je favoriete blogpost van jezelf? En waarom? 

5 Als je kon toveren, welke 3 dingen zou je dan in de wereld veranderen?
6 Hoe maak jij de wereld een beetje mooier?
7 Wat is je favoriete vakantieland?
8 Welke blogger(s) zie jij als jouw voorbeeld?
9 Wat zou je graat nog eens willen doen?
10 Wat is je lievelingsvoorwerp uit je huis?
11 Waarom zou iedereen jouw blog moeten gaan lezen?

Succes mensen. Ik kan je vertellen dat het een avondvullende bezigheid is!

Hij heette Joris

Toen ik vorige week de trein van Lowlands terug naar de grote boze buitenwereld nam was de trein ook nog een beetje Lowlands. Dat was fijn. Al snel werden er grappen en grollen gemaakt. Het voelde als een grote familie die elkaar volgend jaar vast weer allemaal zouden zien.

Een van de passagiers, het meisje dat schuin tegen over me zat, was ineens wel heel serieuze telefoontjes aan het plegen. En zoals dat wel  vaker gaat konden omstanders dat vooral zien aan mijn gezicht. Want ik werd geraakt door wat ik hoorde. En als ik geraakt wordt kan ik dat niet zo goed verstoppen achter grappen en grollen.

"Wat is er ineens met jou aan de hand", fluisterde de Gitarist die de verandering op mijn gezicht zag.
En ik vertelde, of eigenlijk fluisterde  ik wat ik zojuist gehoord had. Dat er een jongen was overleden op Lowlands. En dat dat meisje nu met mensen aan het bellen was om hen dat nieuws te vertellen. Dat de jongen Joris heette, en even weg was gegaan om bier te halen. Dat hij twee uur later was gevonden, door vreemden, ergens tussen camping 3 en 4. Dat die vreemden hulpdiensten hadden ingeschakeld, die Joris naar het ziekenhuis in Amsterdam hadden gebracht. Hoe hij daar in coma gebracht was en uiteindelijk overleden. Dat ze het nog niet helemaal kon geloven. En dat ze blij was dat hij in ieder geval nog een leuke dag had gehad op het festival. Dat zij hem nog even had gezien.

De Gitarist hoort me aan, en zegt dat ik maar even ergens anders moet gaan zitten. Dat ik niet het leed van heel de wereld op mijn schouders kan dragen. En natuurlijk, zo is dat ook. Maar steeds denk ik, hij heette Joris, en was vast als deze meisjes de 30 nog niet gepasseerd.Alsof ik het niet kan geloven zoek ik in de uren daarna op mijn mobiel, of dit verhaal wel waar is. Maar ik vind geen informatie. Ook niet als ik navraag doe op social media.

Tot mijn zusje belt, en begint over die jongen, die dood ging op Lowlands. Iets met drugs ofzo. Het fijne weet ze er niet van, het was maar een klein berichtje op Nu.nl. Hij heette Joris, fluister ik, en ging even een biertje halen. En samen zijn we even heel erg onder de indruk van het gebeurde. Alsof het erger is als je een naam weet, en dat hij vriendinnen had met krulletjes. Alsof het iemand was die wij ook gekend zouden kunnen hebben. Alsof we meer van de pijn voelen omdat ik toevallig de pijn van een van zijn vrienden zag.

Foutje?!

Gisteren was het linkshandigendag. Ik had daar nog nooit van gehoord, maar dat kan komen omdat ik zelf rechtshandig ben en verder ook niet veel linkshandigen ken. Je zou dus kunnen stellen dat ik er gewoon niet zo op let. Mijn kennis over linkshandigheid gaat niet verder dan de vooroordelen die je steeds hoort. Zoals dat ze zo creatief zijn. Dat zal ongetwijfeld niet waar zijn, zoals ook niet alle dikke mensen gezellig zijn.

Hoe dan ook, ik besloot om een briefje met links te schrijven en te delen op mijn Facebook pagina.

Omdat ik mezelf nogal grappig vond, en ook omdat het met links schrijven me eigenlijk best wel goed af ging besloot ik nog een briefje te schrijven voor op de facebook like page van Sprookjesjuf. 

Ik dacht er verder niet meer aan, het grapje was voorbij. Ik had weer even leuk met links geschreven.

Tot ik de volgende reactie kreeg:

"Maar spellen en grammatica hebben toch niks met linkshandig zijn te maken, juf!"

Ik kreeg daar een naar gevoel bij. Alsof iemand je wil vertellen dat je fouten maakt, maar niet wil vertellen wat die fouten dan zijn, want je noemt jezelf tenslotte juf, dus dat moet je zelf maar uitzoeken. Ik antwoorden dan ook dat ik sprookjes vertel en geen Nederlands geef. Er ontstond een discussie waarbij de mevrouw die die reactie gaf vond dat ik zorgvuldiger met mijn teksten om moest gaan. En dat dyslexie geen excuus is. Want het is beter om in goed Nederlands een verhaal te vertellen dan in slecht Nederlands.

Au, daar had ze me op mijn zwakke punt. Want natuurlijk twijfel ik voortdurend aan mezelf en mijn kunnen. Ik ben niet voor niets niet in het onderwijs gegaan. Ik wil kinderen geen verkeerde dingen aanleren. Maar het voorlezen van verhalen, teksten die al geschreven zijn, daar kan toch niet zoveel aan mis gaan? Dat ik niet weet of ik een tussen n moet schrijven bij linkshandigendag of niet wil toch niet zeggen dat ik het woord linkshandigendag daardoor niet kan uitspreken als ik het zie?

En dat ik geen leestekens gebruik in mijn briefje had wel degelijk met het links schrijven te maken. Het zou te ingewikkeld worden om en met links te schrijven in een beetje een leesbaar handschrift en dan ook nog eens komma's en punten te plaatsen. Althans ik denk dat het haar daarom te doen was bij de grammaticale fouten die ze zag. Ik weet het niet, want ze legt het niet uit. Ze wil alleen maar met een vingertje zwaaien en er niets opbouwend's aan toevoegen.

Dat vind ik jammer, want voor iemand die zoveel van taal en verhalen houd als ik. Iemand die zo graag schrijft. Iemand die die creativiteit gewoon kwijt moet, is het een zware last om dit niet foutloos te kunnen. Natuurlijk schaam ik me hier voor. En is het zeker na zo'n opmerking iedere keer weer een hele opgave om te blijven bloggen. Want ik weet dat ik fouten maak, en dat ik zelf niet in staat ben die fouten te zien. En ja dat geeft me een onmachtig gevoel, daar wordt ik verdrietig van. Maar ik besloot om me daar niet door te laten beperken. Om gewoon te gaan bloggen. En geloof me, mijn schrijven is daardoor al enorm vooruit gegaan.

Ik denk ook niet dat ik daardoor slechter ben in wat ik doe. Verhalen vertellen en die laten leven door er creatieve verwerkingsopdrachtjes aan te koppelen. Zou Hans en Grietje echt een minder leuk verhaal worden als ik het voorlees? Omdat ik weleens een tussen n mis, niet weet of iets nu met een d of een t moet of omdat ik niet weet of een woord nu aan elkaar geschreven dient te worden of niet? Zouden de snoephuisjes daardoor minder lekker smaken? Wordt ik daardoor ineens minder leuk met kinderen? Ik dacht het niet!

Gelukkig reageerde er meteen een heleboel lieve mensen die het idee zo leuk en creatief vonden. Die super lieve reacties gaven, en kennelijk wel in staat zijn door spellingfouten heen te lezen. De klaagster heeft helaas haar doel niet bereikt. De foto heeft de meeste reacties, likes en het grootste bereik gehad dat een berichtje in een jaar tijd heeft gekregen. Ook waren er ineens nieuwe mensen die Sprookjesjuf "leuk" gingen vinden. En piekten het bezoekersaantal enorm.

Waar ik gisteren dus verdrietig was om mijn eigen onvermogen ben ik vandaag vooral dankbaar voor de mensen die daar doorheen kunnen kijken.

Een boel leuks

Omdat belofte nu eenmaal schuld maakt en ik niet van schulden hou schrijf ik vandaag een reclameblog. Het zit namelijk zo, ik Twitter zo af en toe, dat zal de meeste van jullie niet ontgaan zijn. Twitter is een fijn netwerk vol met creatieve mensen en coaches. Soms dan denk ik dat je niet meer dan een Twitter account nodig hebt om jezelf coach te noemen. Je vraagt je af of Nederland nog wel mensen over heeft om te kunnen coachen zo veel coaches lopen er rond.

Maar we dwalen af, want daar wil ik het helemaal niet over hebben. Ik wil vandaag een van de Twitter personen die mij opvalt als Twitteraar en blogger in het zonnetje zetten. Omdat hij naast Twitteren en bloggen (en ik kan u echt aanraden zijn blogfilmpjes allemaal te bekijken want ze zijn de moeite waard) ook nog eens theater maakt. En ik hou van theater. Ook dat is geen geheim. Nu vind ik natuurlijk dat een sympathiek persoon als Jacob Jan Voerman, want daar hebben we het over, volle zalen verdient. Maar dat is lastig als beginnend theater maker. Want wij Nederlanders willen nu eenmaal graag weten waar we naartoe gaan voordat we een kaartje ergens voor kopen. Straks is het hartstikke stom, en je kunt je geld maar een keer uitgeven niet waar?

En daarom hebben wij met een groepje Twitter vrienden besloten dat we digitaal gaan flyeren op onze eigen blogs. Zodat mijn moeder in ieder geval ook weet dat Jacob Jan theater maakt. En uhhh hij kan er zelf natuurlijk veel beter over schrijven. Dat doet hij hier, even lezen dus. En kopen die kaartjes. Ik begreep dat er een optreden in Rotterdam aan komt dus als je samen met mij wilt gaan mag je je ook aanmelden.

Mocht je nu denken dat theater is niets voor mij, eigenlijk ben ik meer een Metal Head, geen zorgen, ook dan heb ik nog een leuk linkje voor je van een heuse Slayer  cover band, luisterend naar de naam, Player met binnenkort een leuk optreden in Gouda waar ik ook aanwezig ga zijn. Liken dus. En wie weet tot in het theater of de kroeg!

Inspiratie

Na het heerlijke meiden dagje gisteren op de vrijgezellenpartij van mijn zusje ben ik helemaal ge-inspireert geraakt. Want wat is het fijn om met een groepje mensen (vrouwen in dit geval) samen spiritueel en creatief bezig te zijn.

De groep was 50/50 verdeeld, zij die spiritueel zijn en zich daar bewust van zijn en zij die er wel voor open staan maar er verder niet heel erg bewust mee bezig zijn.

Toch was de sfeer warm, gezellig, vriendelijk, open en spontaan. We hebben prachtige godinnen kettingen zitten freubelen. Heerlijke cupcakjes gegeten. Onze handen laten lezen (waar echt wel meer in stond dan alleen die twee kinderen) en orakelkaarten gelegd. (nu heb ik weer een nieuw orakel deck voor op mijn verlanglijstje, want och, wat zijn die Gaia kaarten mooi en zit ik ernstig te twijfelen of een opleiding tot handanalist niet iets voor mij is)

Na deze dag had ik op Facebook een gesprekje met een lief heksje dat workshops geeft. Ik prees haar met haar leuke ideeën, en schappelijke prijzen. Een workshop voor 15 euro vind ik heel erg netjes. Er zijn mensen die makkelijk het dubbele durven te vragen. Van het een kwam het ander en voor we het wisten hadden we het over een Sneeuwwitje workshop voor grote meisjes die ik al heel lang eens zou willen doen. Over je schoonheid van binnen en van buiten, toverspiegels die je altijd in fluisteren hoe mooi je bent, en complimentjes geven en ontvangen.

Waarom ga je die workshop niet geven? Vroeg het heksje. Ik doe mee als hij op een dag is dat ik kan.
Daar had ik eigenlijk geen goed argument voor. Toen ik dat voorzichtig Twitterde leverde dat me meteen twee retweets op. (waarvoor trouwens dank) Wat mij er nogmaals in steunde dat het universum me steunt en dat ik gewoon die sprong in het diepe naar workshops voor volwassenen eens moet gaan maken.

Dus in Oktober ga ik een workshop geven. Over de Sneeuwwitje in ons zelf. Hoe ik het precies ga vormgeven weet ik nog niet helemaal. Omdat het de eerste keer is dat ik zoiets doe zal het gewoon bij mij in de woonkamer zijn en is er plek voor 4 dames. Nu dus nog maar voor 3. En 15 euro vind ik ook een mooi bedrag voor een workshop van 2 uur met blijvende herinnering.

Zo, het staat hier, zwart op wit, nu kan ik er niet meer onderuit. Nu moet ik wel!

Oh Oh

Oh, oh.

De handlezeres, die we hadden uitgenodigd op het vrijgezellenfeest van mijn zusje, die zag ze dus wel. Die kinderen. In ieder geval eentje, maar misschien zelfs wel twee.

Hoewel ze voor de rest precies zag wat ik ook zag. (en stiekem best het een en ander herkende).
Zie ik dit zo niet zo, 1,2,3 gebeuren. Niet zoals mijn leven nu ingericht is tenminste.

En dat, zag ze dan ook weer wel.

Oh, oh, dus!

Heeft u kinderen?

Als ik met een groepje kinderen wat op de BSO aan het hangen ben, vraagt een van hen of ik zelf eigenlijk al kinderen heb.

"Oh nee", denk ik, "daar gaan we weer, kunnen zelfs kinderen me niet met rust laten? Moeten zij mij ook een kinderwens opleggen? Waarom toch?".

Maar in plaats daarvan zeg ik liefjes, "Nee, hoezo?". Zij kunnen er per slot van rekening ook niets aan doen dat ze opgroeien in een hetero normatieve omgeving, waar kinderen baren na een bepaalde leeftijd een logisch gevolg is.

Het jongetje kruipt dichter tegen me aan en zegt dan: "Oh jammer, ik denk dat een kindje u best graag als moeder zou willen hebben. Want u bent altijd zo lief".

U snapt, ik smolt. Helemaal toen de andere kinderen beaamde dat het echt een groot gemis wat voor een eventueel toekomstig kind dat het nog niet geboren is.Ook waren ze het er unaniem over eens dat het ook wel erg fijn is dat ik nu dan tenminste een lieve juf kan zijn.

Sleutel naar geluk

Als ik in de metro stap zie ik een wat ouder stelletje, allebei slapend een beetje tegen elkaar aan hangen. Even sla ik ze vertederd gade. Maar dan ga ik over tot de orde van de dag. Er zit nog een boek in mijn tas dat heel graag uitgelezen wil worden. Het bevat tenslotte de 7 sleutels naar geluk. En zeg nu zelf, wie wil die nu niet hebben?

Na een paar bladzijdes, en dus ook een paar haltes schrikken ze wakker.
Verbaasd kijken ze om zich heen. Hier kwamen ze normaal nooit, dat wisten ze zeker. Het kwam vast en zeker door de metro die op een ander spoor was gaan rijden. Want was er niet iets omgeroepen over omleidingen?

Na het gesprekje even aangehoord te hebben vertel ik ze dat de metro precies rijd waar hij hoort te rijden en dat er niet op magische wijze een anders spoor is gekomen. Verward kijken ze mij aan. Ze noemen de halte waar ze eruit gemoeten hadden, wat toevallig de halte was waar ik instapte.

"Dan bent u te ver doorgereden", zeg ik.
"Oh, zijn we een halte blijven zitten?", vraagt de mevrouw.
Snel tel ik in mijn hoofd het aantal gepasseerde stations, "nee mevrouw, u moet zeker 5 halter terug".
Wantrouwend kijkt ze me aan, 5 haltes? weet ik het zeker? Als een andere passagier zich in het gesprek mengt en bevestigd wat ik zojuist beweerde besluit ze me toch maar te geloven. Met een hoop gegiechel tot gevolg. Want oh hemeltje dit was haar nog nooit overkomen. Ik leg nog even uit hoe ze aan de andere kant van het perron kunnen komen, en dan zijn ze weg.

De passagier die zich in het gesprek mengde en ik kletsen nog even na over oude mensen en dingen die voorbij gaan. Toch mooi die oudjes die het allemaal nog zo zelfstandig doen, en dat er dan weleens iets mis gaat, ach dat heeft dan wel weer zijn charme.

Tot wij uiteindelijk ook afscheid van elkaar moeten nemen. Maar een ding weet ik zeker, we hadden ons geen mooier begin van de dag voor kunnen stellen. Alle vermoeidheid en chagrijn verdwijnt als sneeuw voor de zon bij zoveel vertedering.

Als ik de metro uitstap en naar mijn werk loop voel ik me een stukje meer verlicht en zeker heel erg gelukkig. En dat terwijl ik bijna niet meer in mijn boek gelezen had. Misschien heb ik de sleutel naar geluk al gewoon in mezelf zitten.  

Dopper

Sinds de Zero plastic week zocht ik naar alternatieven om minder plastic te blijven gebruiken.
Want hoewel ik soms de eigenschappen van plastic heel fijn vind, want weerbestendig en ontzettend duurzaam vind ik wel dat er minder wegwerpplastic moet zijn. Het is ronduit belachelijk dat ik voorheen mijn tomaten in een plastic zakje deed die vervolgens weer in een grote boodschappentas verdween bijvoorbeeld. En dat allemaal voor die 5 minuten die ik van de supermarkt vandaan woon. Het zakje belande vervolgens gewoon in de vuilnisbak. Ik geef toe, het was een beetje onwennig als ik het kassameisje zag klungelen met mijn losse tomaten. Maar liever dat dan meewerken aan de plastic soep op de bodem van de oceaan.Tegenwoordig lach ik dus maar gewoon extra lief naar het kassameisje.

Ook de broodjes die ik met enige regelmaat in mijn pauze koop gingen iedere dag opnieuw in een nieuw plastic zakje. Verleden tijd. Ik bewaar 1 zakje in mijn tas en klop dat na gebruik netjes uit. Op deze manier doe ik soms wel weken met hetzelfde plastic zakje. Want ook hier geld, de broodjes zitten er nog geen 5 minuten per keer in.

Alleen voor mijn drinken had ik nog geen goede oplossing gevonden. Mijn bidon werd snel vies, maar flesjes hergebruiken is dan weer niet helemaal goed voor je gezondheid omdat er stoffen in die flesjes kunnen zitten die behoorlijk giftig zijn en makkelijk los weken waardoor ze in je water belanden. Klinkt mij niet helemaal fris in de oren. Gelukkig liep de Gitarist tegen hetzelfde probleem aan. En herinnerde ik mij de Dopper waarvan iedereen zich verbaasde dat ik er nog geen een had.

Meteen een roze en een blauwe aangeschaft. En ik moet zeggen dat hij sinds de aanschaf nog geen seconde uit mijn tas geweest is. (nu ja behalve om af te wassen of te gebruiken dan natuurlijk).
Ik neem hem altijd en overal mee. Op deze manier bespaar ik een heleboel kosten, hoef ik geen frisdranken te drinken als ik bijvoorbeeld naar de bioscoop ga en ben ik ook nog eens goed bezig voor het milieu. En dat voelt goed!

Zon, zee, strand, water, zand, meeuw

Ik ga bijna nooit naar zee. Maar dit jaar was ik er toch maar mooi voor de tweede keer.
Eigenlijk ben ik als de chimpansee.

" De chimpansee doet niet mee
 Waarom doet de chimpansee niet mee?
 De chimpansee
 is
 ziek van de zee
 Er gaat zoveel water in de zee
 Meent de Chimpansee"

(Paul van Ostaijen)

Ik hou niet van zwemmen in open water. En al helemaal niet in zee water. Want zee kan een sterke onderstroom hebben leerde ik al jong, op vakantie in Portugal.

De Gitarist gaat ook bijna nooit naar de zee. Niet omdat hij is zoals de chimpansee. Oh nee.
Met al dat water heeft hij beslist geen moeite. Het is het zand. Zand in je haar, zand op je brood, zand op je handdoek, zand in je drinken, zand tussen je tenen, zand op je hand. Er gaat zoveel zand in het strand, meent de Gitarist.

Toch ging hij met mij mee, of ik met hem, het is maar hoe je het bekijkt. En waren wij samen op onze hoede voor water en zand. maar met een ding hadden we geen rekening gehouden. Meeuwen! Brutale meeuwen. Dus toen ik met een hand mijn handdoek recht wilde leggen, en met de andere mijn zak patat zandvrij probeerde te houden werd ik enigszins overvallen door een groepje meeuwen die de friet uit mijn handen wisten te slaan en in minder dan geen tijd alles op vraten.

Even voelde ik me drie, en alsof ik mijn laatste oortje versnoept zag worden.
Voorlopig zijn wij in ieder geval genezen. Voor ons geen zee, geen strand, geen water en geen zand, veel te gevaarlijk met al die meeuwen!

Werkelijk

Als ik in de trein zit en wat voor me uit zit te dromen zie ik ineens een zebra in het weiland staan. Meteen schrik ik wakker uit mijn dagdromerijen, een zebra? In Nederland? Dat kan toch helemaal niet? Super alert zit ik op het puntje van mijn stoel om eens even precies uit te zoeken hoe dat zit. (voor zover dat mogelijk is in een passerende trein dan, natuurlijk)

Mijn "dit kan toch helemaal niet" analyse bleek te kloppen, het was geen zebra, maar geen gewoon paard met een streepjesjas aan. Ha! Mysterie opgelost. Toch kan het me nog niet helemaal loslaten. Want wie trekt er een paard nu een jas aan met zebraprint? En met welk doel?

Ik heb de behoefte om deze bijzondere ervaring, dit gezichtsbedrog, met de wereld te delen. Dus diep ik mijn telefoon op uit mijn tas en type in het twitter en facebook schermpje:

"Ik dacht dat ik een zebra zag, maar het was een paard in streepjesjas"

Nog voordat ik op enter klik bedenk ik me dat er vast niemand is die zal geloven dat ik echt een paard in een streepjesjas zag. En dat iedereen nu vast denkt dat ik heel erg creatief ben. En zomaar mooie dichterlijke zinnen uit mijn duim zit te zuigen. Hoe kunnen zij nu weten hoe fantasierijk de werkelijkheid kan zijn als je er maar oog voor hebt.

Twee hondjes

Als we aan het picknicken zijn en bijna omver gelopen worden door een kudde honden verzucht een van de kinderen. "Ik wou dat ik een hondje was, dan kon ik spelen."

Ik merk op dat hij een dichter lijkt. Want er is een gedichtje en dat gaat bijna precies zo. 

En ik citeer, uit mijn hoofd, want zo ben ik nu eenmaal:

"Ik zit mij voor het vensterglas
 Onnoemelijk te vervelen

 Ik wou dat ik twee hondjes was
 Dan konden we samen spelen" 

Het jongetje kijkt me vol ongeloof  aan en zegt, "maar juf, dat kan toch helemaal niet? Hoe kun je nu TWEE hondjes zijn?" Kennelijk houd de kinderlijke verbeelding op bij een hondje dat kan spelen. :) 

Moeten

Moeten is ineens een vies woord.
Wij moeten niets, nu ja het is wel handig als je adem haalt en verder op tijd naar de wc gaat mocht je de aandrang voelen. Maar voor de rest is het leven vooral een aaneenschakeling van keuzes. Zo wil men ons laten geloven. En als we soms toch het gevoel hebben dat iets moet, dan is dat eigenlijk een logsich gevolg van eerdere keuzes.

Bull shit natuurlijk!
Ik kan het woord moeten best uit mijn woordenboek schrappen en daarvoor in de plaats willen gaan gebruiken. Maar het feit is dat als ik wil eten ik daarvoor moet werken. Of ik die arbeid nu vericht in mijn moestuin waar ik zelf mijn groenten kan verbouwen of dat ik naar mijn werk ga om geld te verdienen waarmee ik eten kan kopen maakt niet zo heel veel uit.

Ook wil ik graag slapen in een bed. Wonen in een huis. En af en toe iets leuks doen ter ontspanning. Voordat dat kan moet ik een aantal handlingen uitvoeren. Dat lijkt me niet meer dan logisch. In mijn geval komt het er opneer dat ik MOET werken om mijn salaris te KRIJGEN zodat ik aan deze basis voorwaarden kan voldoen. Ik kan dan wel zeggen dat ik wil werken zodat ik kan eten, wonen en slapen. Maar get real! Is het niet van alle tijden dat je wekzaamheden moet uitvoeren om te kunnen overleven?!?

Natuurlijk snap ik de achterligende gedachte wel. Mensen leggen zichzelf veel te veel dingen op. Ze moeten een koophuis hebben dat ze met 2 salarisen maar net kunnen betalen Minimaal  2 keer per jaar op vakantie. 2 auto's voor de deur hebben staan, en als de kinderen de leeftijd hebben dat ze zelf kunnen rijden eigenlijk het liefst drie of vier. Kinderen krijgen en opvoeden tot een beetje leuke individuen. Een baan hebben, en daar het liefst ook nog in uitblinken. Iedere week bij je ouders op bezoek en een leuke vriendengroep hebben die je op regelmatige basis ontmoet. Onze huizen moeten blinkend schoon zijn en dan moeten we er zelf ook nog altijd representatief uitzien.

Dat is het moeten waar ik ook weinig mee kan. Het is niet realistich om dat allemaal van jezelf te vragen. We zijn geen supermensen en een dag heeft nog steeds maar 24 uur. Maar de oplossing daarvoor is realistischer naar jezelf en je mogelijkheden te kijken. Niet het schrappen van een woord!

Modder en zwarte cross

Vroeger wilde ik heel graag naar de grotere betaal festivals. Appelpop, Pinkpop, Lowlands, het klonk mij allemaal even vet als onbereikbaar in de oren. Want die kaartjes waren duur, heel erg duur. Een bijbaantje had ik niet, ik kreeg tenslotte alles wat mijn hartje begeerde, maar vragen of ik naar zo'n festival mocht? Het kwam niet eens in me op.

Toen ik 20 was las ik in een van die gratis krantjes dat oxfam novib opzoek was naar vrijwilligers voor op de festivals. Meteen heb ik mezelf en mijn toenmalige vriendin aangemeld als vrijwilliger. En zo kwam ik voor het eerst op Lowlands. Mijn eerste grote festival was het niet. Want mijn moeder had me inmiddels mee genomen naar het Wave & Gothic Treffen in Leipzig. Maar ik bleef maar dromen over Lowlands. Want dat was in mijn dromen het "echte" werk. Dat het WGT ongeveer drie keer zo groot is als Lowlands had ik toen nog niet door. Ik wilde een Lowlander worden, en alle facetten van dat leven leren kennen. Van backstage komen (want vrijwilliger) tot bekertjes verzamelen voor muntjes. Van veel te vroeg opstaan tot veel te laat gaan slapen. Van regenlaarzen tot zonnebrillen. Van dansen in de Lima tot chillen op de heuvel bij Alpha.

In de afgelopen jaren deed ik al die dingen. Er was echter een ding dat ik nooit deed. Een modderslide!
Nooit tot afgelopen Zwarte Cross. (inmiddels weet ik dat het niet zoveel uitmaakt op welk festival je wat doet, life is just a festival!, a state of mind)

En verder heb ik ook heel erg genoten van Kate Nash, ik mocht een liedje met haar zingen en op het podium komen dansen. Als dank kreeg ik twee setlisten, waarvan ik er een doorgaf aan een andere fan die me eerder al opgevallen was door haar geweldige tattoo. Een actie die me later een spontane kus op leverde. (mocht er iemand foto's hebben van het meisje dat in tutu op het podium stond te dansen, dat was ik dus, stuur ze gerust door) Heb ik heerlijk mee staan blerren dat "Metal never dies" samen met die apokalyptische reiter. Een airbrush tattoo laten zetten en heerlijk bij het kampvuur gezeten. Oh ja, de meisjes van Lipton ice hebben heel erg hun best gedaan om de modder weer van ons af te wassen, waarvoor dank :)

Cool like that

Een paar weken geleden zag ik een oproepje van de band Einsteinbarbie. Ze waren in eerste instantie op zoek naar lekkere wijven die ook nog konden acteren. Toen die vacatures vervuld waren mochten ook de mensen zonder acteer ervaring of mensen die minder lekker waren aanschuiven om in hun nieuwe clip te figureren.

Nu is het niet echt een geheim dat ik best wel een klein beetje fan ben van de band. Toch twijfelde ik over mijn aanmelding. Ik zag de filmdatum en locatie steeds veranderen. En mijn bui ging van YES, dan ben ik toevallig toch al vrij naar, OH KUT, dan kan ik helemaal niet. Maar gelukkig kwam het allemaal goed en wisten ze een dag te plannen die vrij was in mijn agenda. Dus de stout schoenen aangetrokken en mijn meest zomerse foto ingestuurd. (die ene, waarop ik het jurkje aan had dat eigenlijk voor de bruiloft van mijn zusje was bedoeld)

Stella reageerde dat ik meteen dat jurkje wel even aan kon doen *SLIK* het prijskaartje zat er zelfs nog aan, had het alleen voor die foto even aan gehad. Maar aan de andere kant, mijn zusje zou zich vast vereerd voelen als haar jurkje ook in een clip zou schitteren. Het kaartje er dus afgeknipt en op naar Zandvoort.

Om op tijd op de locatie te verschijnen was nog een hele prestatie. Volgens Karin Giphart was het 5 minuten lopen vanaf het station. Dat is misschien zo op een dag zonder tropische temperaturen. En dan ook nog een marathonloper bent. Maar voor ons gewone stervelingen die het strand langzaam in een woestijn zagen veranderen was het eerder 20 minuten.

Na een lange, bare tocht vond ik dan eindelijk de juiste strandtent. Waar ik heel vriendelijk werd ontvangen. De band was al aan het filmen. Wij figuranten moesten maar even plaats nemen en wachten, vooral heel veel wachten. Af en toe kwamen de bandleden nieuwsgierig kijken naar wie wij toch allemaal waren. Nu ja, van mij als die hard fan wisten ze wel wie ik was. Wat de andere figuranten deed vermoeden dat ik dan vast al veel vaker dit soort "klussen" deed. Dat ik gewoon fan was van de band kwam niet in ze op. Eveneens als het niet in ze op kwam dat ik niet, net als zij een jaar of 17 was. Toen ik bleek te werken en mijn middelbare school al enige tijd afgerond bleek te hebben vielen ze bijna flauw. Ik 30, grapje zeker?

Maar toen ik de Spangas actrice niet bleek te herkennen en wel bleek te weten wie Leo Blokhuis was, want ,"Wat doet die nu precies? Mijn moeder zei dat hij bekend was". Viel ik toch door de mand. Ik was duidelijk way to old om in roze jurkjes rond te kunnen huppelen.

"s middags kwamen er nog een handjevol Twitter figuranten aan. (en die kende ik dan weer van Twitter, dus dat werd een erg gezellige meeting.) Met wijn, martini en dansjes. (en chipjes in wel 3! verschillende smaken, ons geluk kon niet op)

Na nog meer wachten, filmen, dansen, wachten en filmen stond alles er dan eindelijk op. Nu begon het echte wachtten, het wachtten tot de clip eindelijk uit zou komen. Vandaag werd aan dat wachten abrubt een einde gemaakt. Want hij is af! Zangeres Stella tweete eerder vandaag al dat ik er in zou zitten, alleen niet zo heel veel. Dat was dus een leugen. Voor een figurant ben ik best wel een beetje boel in beeld. En uhhhh, echt niet alleen omdat ik er zelf in zit hoor, maar wat is het resultaat gaaf geworden!!!! Ik ben er helemaal trots op!