του ανώνυμου Πασόκου...
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ: Αφού ο Αντρέας πέρασε το πρώτο του βράδυ σ’ ένα µοτέλ ηµιδιαµονής, παρέα µε την Έµιλυ, ξύπνησε ορεξάτος. Ύστερα από ένα όµορφο πρωινό µπαίνει σ’ ένα ταξί για µια περιήγηση… µνήµης. Όµως οι εκπλήξεις που τον περίµεναν δεν ήταν ευχάριστες… Το «κωλόσπιτο» είχε γίνει µεζονέτες! Τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ είχαν… µετακοµίσει! Και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ ήταν… αγνώστου διαµονής!
στη Μεγάλη Βρετανία
Όταν µπήκε στο ταξί, είπε αυθόρµητα στον οδηγό _πάµε Μεγάλη Βρετανία.
Ο ταξιτζής γύρισε και κοίταξε πίσω παραξενεµένος. _Μα σας είπα, κύριε, όλη η πλατεία είναι γεµάτη από “Αγανακτισµένους”, δεν µπορούµε να πάµε µέχρι εκεί… Αν θέλετε όµως, µπορώ να... σας αφήσω όσο πιο κοντά γίνεται και να πάτε µε τα πόδια….
_Εντάξει, εντάξει, απάντησε ο πρόεδρος._Ίσως όµως είναι λίγο επικίνδυνο σχολίασε ο ταξιτζής.
_Δεν πειράζει πέταξε µε σιγουριά ο λαϊκός ηγέτης.
Κατέβηκε στο ύψος της Κοραή.
Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Η Έµιλυ τον πήρε αγκαζέ, καθώς ανηφόριζαν την Πανεπιστηµίου. Το… «µακιγιάζ» που του ’χαν κάνει στον «Παράδεισο» και τα µεγάλα µαύρα γυαλιά ηλίου που φορούσε, άλλαζαν τη φυσιογνωµία του τόσο πολύ, που και ο πιο παρατηρητικός διαβάτης δύσκολα θα µπορούσε να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του ηλικιωµένου τζέντλεµαν τον µεγάλο ηγέτη, τον λαοπρόβλητο ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, τον Ανδρέα Παπανδρέου!
Κάθισε στου «Ζώναρ’ς». Παρήγγειλε µια ξανθιά µπύρα και µε νωχελικές κινήσεις άναψε την πίπα του. Από τότε που πέθανε, κάπνιζε φουλ… Ο κόσµος είχε πυκνώσει. Μικρές ή µεγαλύτερες οµάδες διαδηλωτών ανέβαιναν προς το Σύνταγµα. Το πρώτο σύνθηµα που άκουσε, ήταν «Να καεί, να καεί το µπουρδέλο η Βουλή»! Δεν του άρεσε. «Τζάµπα τόσοι αγώνες για την αποκατάσταση της Δηµοκρατίας» σκέφτηκε.
Μετά άκουσε από µακριά κάποιοι να φωνάζουν «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και ληστεύει το λαό»! Άρχισε να του «µυρίζει» αποστασία… Σχέδιο ανωµαλίας! Πλήρωσε το γκαρσόνι και σηκώθηκαν. Καθώς πλησίαζαν προς το Σύνταγµα, είδε ένα µεγάλο πανό που έγραφε «Δεν χρωστάµε, δεν πληρώνουµε, δεν πουλάµε!». Προβληµατίστηκε. Ο κόσµος ήταν πολύς. Θα µπορούσε να ήταν και «συγκέντρωση Παναγιωτακόπουλου» σκέφτηκε.
Η σύνθεσή της ήταν περίεργη. Όταν όµως άκουσε κάποιοι να φωνάζουν «Ούτε Δου Νου Του, ούτε Ε.Ε., πάρε την κατάσταση στα χέρια σου λαέ» ταράχθηκε. «Τι είναι πάλι αυτό;» µουρµούρισε. Είχε µπερδευτεί. Από τη µια «µπουρδέλο η Βουλή», από την άλλη το «ΠΑΣΟΚ ληστεύει το λαό» και στη µέση το ΔΝΤ! Μυστήριο παζλ…
Εξήγησε στην «ενισχυµένη» και «ταµπουρωµένη» είσοδο της Μεγάλης Βρετανίας ότι είναι… τουρίστας και µπήκε µέσα. Υπήρχε αναστάτωση και φόβος. Πήγε κατευθείαν στη ρεσεψιόν και ζήτησε ένα σταθερό τηλέφωνο…
Διαισθανόταν, ήταν σχεδόν φανερό, ότι κάτι πολύ σοβαρό συνέβαινε στη χώρα.
Κάθισε µε την Έµιλυ στον καναπέ τού φουαγιέ προς το «Τζι Μπι Κόρνερ». Λίγο απόµερα… Απ’ έξω ακουγόταν ρυθµικά ένα σύνθηµα «Ένα ελικόπτερο για κάθε υπουργό και φέρτε για τον Πάγκαλο φαλαινοθηρικό»!
_Τι είναι… Πάγκαλο; ρώτησε αθώα η Έµιλυ.
_Το φαλαινοθηρικό ξέρεις τι είναι; της είπε ο Αντρέας.
_Ναι, ξέρω απάντησε.
_Ε… το Πάγκαλο είναι ένα είδος ελληνικού φαλαινοθηρικού της πέταξε ο Αντρέας µε ένα σαρδόνιο χαµόγελο!
_Α, κατάλαβα! είπε η Έµιλυ…
Μιά… φωνή από το παρελθόν
Όταν ο κύριος Αντώνης σήκωσε αµέριµνος το τηλέφωνο, δεν µπορούσε ποτέ να φανταστεί τη φωνή που θ’ άκουγε από την άλλη άκρη του σύρµατος.
«Εκτός κι αν οι µεγάλες ανάγκες ιστορικών συγκυριών και… νεκρούς ανασταίνουν!» µουρµούρισε.«Ή αν οι ανάγκες µας για κάτι άλλο είναι τόσο ισχυρές ώστε όλοι να καταφεύγουµε σ’ έναν κατά φαντασίαν κόσμο, για να επιζήσουμε…» συµπλήρωσε. Πάντως, νεκρός ή ζωντανός, αυτός που άκουσε στο τηλέφωνο, ήταν ο Αντρέας! Δεν χωρούσε καµιά αμφιβολία και αυτό είχε σηµασία.
Τώρα, αν δεν πέθανε ποτέ και… κρυβόταν από τους ΠΑΣΟΚους, αν… το ’σκασε από τον «Παράδεισο» επειδή βαρέθηκε και γύρισε πίσω ή αν τον έστειλε ο… Άγιος Πέτρος, όπως ο Παναγιωτακόπουλος ισχυριζόταν, για να σώσει την Ελλάδα, µικρή αξία είχε.
Εξ άλλου, αυτή είναι η δύναµη των µεγάλων ηγετών. Ζουν και µας επηρεάζουν ακόµα και όταν έχουν φύγει από τον µμάταιο, τελικά, κόσμο που ζούµε…
_Αντώνη… εγώ είµαι! Ξέρω, σε αιφνιδιάζω….
Ο κύριος Αντώνης δίστασε… Δεν πίστευε στ’ αυτιά του. Ήταν η φωνή του Αντρέα!
Πώς όµως; Δεν ήταν δυνατόν… Γρήγορα όμως αντέδρασε:
_Να πεις στον Παναγιωτακόπουλο να µην κάνει σ’ εµένα τέτοιες φάρσες… πέταξε εκνευρισµένος και έκλεισε το τηλέφωνο.
Του φάνηκε πολύ κακόγουστη πράξη να βάλουν έναν… Μητσικώστα να κάνει τον Αντρέα στο τηλέφωνο. «Απαράδεκτο!» µουρµούρισε.
Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε… Ο κύριος Αντώνης προβληµατίστηκε. Όµως το σήκωσε… Από την άλλη άκρη του τηλεφώνου η ίδια φωνή τού είπε γρήγορα:
_Αντώνη, θα σου πω µια ιστορία, που µόνο εσύ κι εγώ ξέρουµε….
Και άρχισε να τη διηγείται πριν προλάβει να αντιδράσει. Όσο µίλαγε η φωνή του Αντρέα, από την άλλη άκρη του τηλεφώνου το πρόσωπο του κυρίου Αντώνη άλλαζε συνεχώς χρώµατα. Οι παλµοί της καρδιάς του ανέβαιναν τρελά. Ενώ στα µάτια του η έκπληξη γινόταν διαρκώς µεγαλύτερη…
«Δεν είναι δυνατόν… Είναι ανεξήγητο…» σκεφτόταν ενώ η φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου του ’λεγε περιστατικά και λεπτοµέρειες που µόνο οι δυο τους ήξεραν.
Κάποια στιγµή ο κύριος Αντώνης τον ρώτησε για κάτι που είχε συµβεί µεταξύ τους και η φωνή τού απάντησε τι είχε γίνει ακριβώς!
_Αντώνη, δεν θέλω να µιλήσεις για το τηλεφώνηµά µου σε κανέναν, προς το παρόν. Είµαι στο λόµπι της Μεγάλης Βρετανίας... Όπως θα µπεις, δεξιά στο βάθος. Σε περιµένω είπε η φωνή και έκλεισε το τηλέφωνο.
Ο κύριος Αντώνης έµεινε σε κατάσταση «φθοράς και αφθαρσίας» για µερικά λεπτά. Προσπαθούσε να καταλάβει αν ήταν ξύπνιος ή έβλεπε όνειρο. Αν είχε ακούσει καλά. Αµφέβαλλε πλέον για τα πάντα.
Η συνάντηση…
Στο λόµπι της Μεγάλης Βρετανίας επικρατούσε αναστάτωση. Η εξωτερική «πίεση» των «Αγανακτισµένων» είχε περάσει µέσα… Ο Αντρέας, ενώ εξηγούσε στην Έµιλυ διάφορα πράγµατα που τον ρωτούσε, ταυτόχρονα παρακολουθούσε τα πάντα, µε κάθε λεπτοµέρεια…
_Ποιος είναι ο… Γιωργάκης, που θα φύγει µε ελικόπτερο και όχι µε ποδήλατο ή µε κανό, εµένα µου φαίνεται φυσιολογικό… ρώτησε αθώα η Έµιλυ καθώς το σύνθηµα των «Αγανακτισµένων» ακουγόταν δυνατά και µέσα στο λόµπι του ξενοδοχείου.
_Πράγµατι, έτσι είναι, αν είναι έτσι… απάντησε σιβυλλικά ο πρόεδρος.
_Και ο… Γιωργάκης, ποιος είναι ο Γιωργάκης; επέµεινε η Έµιλυ.
Ο Αντρέας ζορίστηκε κάπως...
_Αν δεν κάνω λάθος, είναι τώρα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας… είπε.
_Και πηγαίνει στο εξωτερικό µε… ποδήλατο και µε… κανό; ρώτησε µε έκπληξη η Έµιλυ.
_Εµένα δεν µε εκπλήσσει, κούκλα µου, γιατί στην Ελλάδα το ελικόπτερο χρησιµοποιείται µόνο για αποδράσεις από τον Κορυδαλλό της πέταξε.
_Και τι είναι… Κορυδαλλό; επέµεινε.
_Αυτό θα σου το εξηγήσω µια άλλη φορά… είπε ο Αντρέας, καθώς µε την άκρη του µατιού του είδε τον Αντώνη να µπαίνει στη Μεγάλη Βρετανία.
Ένιωσε βαθιά συγκινηµένος. Σηκώθηκε. Ο Αντώνης γύρισε το κεφάλι του. Και τότε τα µάτια των δύο ανδρών συναντήθηκαν... Ο Αντώνης προχώρησε προς το µέρος του µε αργά βήµατα.
Κοίταζε και παρατηρούσε τον Αντρέα, όπως ο «άπιστος Θωµάς»… Ο Αντρέας το κατάλαβε και, καθώς έφτανε µπροστά του, έτεινε τα δυο του χέρια προς το µέρος του. «Αντώνη, εδώ είναι οι ουλές από τα καρφιά της σταύρωσής µου…» είπε και δακρυσµένοι οι δυο άντρες αγκαλιάστηκαν!
συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου