Θωρακισμένος μέσα στο πλήγμα του ο χρόνος φεύγει

η αφοσίωση στο χθες παραμένει ανέγγιχτη...

 Νυχτώνει η θύμηση και σπάει τη χαρά κομμάτια...

αφού δεν βλέπεις, δεν ακούς,

αφού δεν σε αγγίζω ,και δεν σου μιλώ,

τι νόημα έχει η μέρα?

κάθε βραδιά ψάχνω το άστρο μα δεν τα καταφέρνω...

δεν υπάρχει ικανότητα πια για το οτιδήποτε...

Ίσως σκύβεις ευλαβικά πάνω στις λέξεις μου

ίσως τρέχεις νοσταλγικά πίσω στα λάθη

ίσως κάποιες βραδιές χάνεσαι πίσω από λίγο αλκοόλ που σε τυραννά

ίσως πατάς στα χνάρια που δεν σβήστηκαν

ίσως θέλεις να γυρίσεις...ίσως....

 Αναμονή για το θάρρος

σ ένα δρόμο άγνωστο και ματωμένο

με χέρια αδιάφορα που ξεριζώνουν

Αναμονή για το τέλος...

 Εντάξει τώρα, δεν εχω παράπονο...

΄΄Πόνος Α.Ε΄΄ !!!

 Αθόρυβη σαν πάνθηρας ελέγχεις τη ζωή μου

σε εξορία μυστική τ όνειρο καρφιτσώνεις

θα είμαι εδώ απάλευτη για ακόμη μια φορά...

Μου λείπουν ρε γαμώτο όλα αυτά που δεν έζησα,

 που δεν θέλησα, που δεν πόθησα...

η εκδίκηση του χρόνου είναι... ή το διαολεμένο μου μυαλό, 

μου παίζει παιχνίδια?

Στη μελαγχολική μου εικόνα, το δάκρυ δεν πετρώνει...

αφήνεται ελεύθερο ν αυλακώνει ανεξέλεγκτα και να προδίδει...

κι ο βούρκος ,όλο και βαθαίνει στη ψυχή...

ποια περαταριά θα τον διασχίσει ?

Μέσα κι έξω απ τα κλειστά παντζούρια ,ίδιο σκηνικό

Απογοήτευση...

Στη γέμιση του φεγγαριού βλέπω το πρόσωπό σου

μου χαμογελάς...κάθε πανσέληνος είσαι εσύ!

 

Σιωπή του χρόνου που κυλάει

και μας χαράζει διαδρομή

Φωνή του πόνου που χτυπάει

και λιγοστεύει τη ζωή...

Έγκλειστη ντροπιασμένη για τον διωγμό σου πάλι Χριστέ....

Ανυποψίαστος περπατάς στις απαγορευμένες γειτονιές 

μιας εχθρικής πόλης που καρτερά να σε λαβώσει ο αέρας της...

φοράς την υποψιασμένη προσωπίδα και θαρρείς πως κρύβεις το θυμό σου...

δεν είσαι εσύ σήμερα και δεν θα είσαι εσύ αύριο...

μεταλλαγμένη ψυχή θα βαδίζεις σε μέλλον που δεν θα επιτρέπει χάδι και φιλί...

θ΄ αντέξεις γιατί είσαι πολεμιστής

θ΄ αντέξεις γιατί είσαι άνθρωπος

θ΄ αντέξεις γιατί είσαι εσύ...

καταρρέοντας κάθε βράδυ στο φιλόξενο στρώμα της μοναξιάς σου

μετρώντας σαν το φαντάρο άλλη μια μέρα που πέρασε αλώβητη....

Πόσο σκοτάδι να χυθεί μες στο σκοτάδι? Πόση πίκρα ακόμη μέσα στη πίκρα που βιώνω?

αύριο χώμα θα κυλίσει πάνω σου και ένα μέρος της αθωότητας μου

θα θαφτεί μαζί σου...και δεν θα είμαι εκεί, κανείς δεν θα είναι, θα είσαι μια ψυχή μόνη όπως ένιωθες ότι ήσουν πάντα κι ας μην το έλεγες...

άραγε τι είναι πιο θανατερό? ο θάνατος που νικάει, η η μοναξιά που τον συντροφεύει?

ίσως η επιβεβλημένη καραντίνα που ζούμε να γίνει άλλοθι για προδότες...Αν δεις,να μην δεις,μην πονέσεις κι άλλο...

συγνώμη που υπήρξα ένα μέρος της ταλαιπωρία σου  για χρόνια...

μακάρι να ήμουν πιο δυνατή και τολμηρή απέναντι στις προκλήσεις σου...

σ ευχαριστώ για όλα όσα απλόχερα μου χάρισες...ήσουν μέντορας και δεκανίκι μου στο ξεκίνημα της επαγγελματικής μου και όχι μόνο ζωής...

κάποτε χαριτολογώντας σου είχα πει ότι θα είμαι η μόνη που θα σου ανάβει το καντήλι στο μνήμα σου...τα φερε έτσι η ζωή που και να θέλω δεν μπορώ να αθετήσω το λόγο μου...

αντίο....

Πλήρες το μέσα μου από σένα...

γέμισε γρήγορα και ανεξέλεγκτα από το κενό σου!!!!

Με μια αγάπη κακοποιημένη από το χρόνο

επιστρέφεις και αναλύεις τις μέρες, τις ώρες, τις στιγμές,

που χάθηκαν σ έναν ορίζοντα σκοτεινιασμένο από λάθη...

Στη νεκρή φύση του πίνακά σου

 οι βελονιές μου μοιάζουν αριστούργημα!!!

Πουτάνα Ελπίδα, πως με ξεγέλασες και πάλι....

Άνοιξα τα σύνορα κι είναι πάντα βράδυ....