Στο σπίτι του Θεού σήμερα,

μέσα από το βλέμμα ενός άρρωστου παιδιού,

ντράπηκα για την Ζωή μου...

Διώχνω τα πουλιά απ το μπαλκόνι μου.

δεν μου περισσεύουν ψίχουλα...

Κολατσίζω τις λέξεις σου αργά αργά

και φτύνοντας τες γεμίζω

 το κρυστάλλινο ανθογυάλι της μάνας μου...

φουσκώνει η φλέβα στο λαιμό,

χαράζει ερωτηματικό ανεξίτηλο...