Η αγάπη δηλητηριάζεται καθημερινά...

γευματίζω τα απομεινάρια της ελπίδας

και υπογραμμίζω με τον ιδρώτα της παλάμης μου

τις άηχες λέξεις της καρδιάς σου...

έπαθλο της Ζωής η αναισθησία!!!

Στη νοσηρή αυλή της υποτιθέμενης Ζωής μου,

κυκλωμένη, κάθε μέρα από κοράκια, επικηρυγμένη,

κουτσαίνοντας, τρέχω να κρυφτώ 

από τους κυνηγούς κεφαλών.

παει καιρός που με ρώτησαν...

Ιθαγένεια? 

Άνθρωπος!

δεν ανήκετε στο κράτος μας...

Θα περάσει και αυτό...και θα ρθεί άλλο...

θα περάσει και αυτό...

θα περάσει και αυτό...

θα περάσει και αυτό...

και θα ρθεί άλλο, άλλο, άλλο, άλλο, άλλο...

Πάλι με πρόδωσα...

δέρνεται η μνήμη κάθε φορά που λέω τ όνομα σου...

ανάμεσα στη φρόνηση και στη τρέλα,

ακροβατώ κάθε στιγμή που ακούω το λόγο σου...

κι εσύ χωράφι με κοιτάς, να σπείρεις το καημό σου!

Λιποθύμησε το δειλινό στην αγκαλιά μου

ούτε και εκείνο άντεξε βλέποντας, το αχνάρι της φυγής...

Πως να δροσίσουν τα ροδοπέταλα της καρδιάς

όταν η περιπλάνηση κρατά μαχαίρι?

μυρώνεις ξανά και ξανά, με το λυγμό, με εκείνο το αχ,

σαν πρωτόπλαστη ευχή που δεν θα πιάσει...

Κρατάω στη μνήμη μου μόνο δικές σου αναμνήσεις

αυτές που πονάνε αυτές που βοηθάνε...

έχασα σ ένα παιχνίδι που ποτέ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω,

μόνο να το παρακολουθώ...

άδικοι κανόνες Ζωής και ύπαρξης...

και εσύ θλιμμένα μου είπες ''φεύγω για να ζήσεις''

και σε ρωτάω ξεσχίζοντας τα σωθικά μου...

σε ποια Ζωή?

Κομμάτια μέσα μου που συνεχώς θρυμματίζονται....

πόσος πόνος... πόσο ακόμα?

φοβάμαι... μην ξεχάσω τη μορφή σου στη παραζάλη

του μυαλού μου και πεθαίνω στη σκέψη αυτή κάθε λεπτό...

πόσο μακριά άραγε είναι το μακριά σου?