Δεν ξέρω κάποτε 

αν θα μπορέσω να σου πω την αλήθεια...

ίσως... την μαρτυρήσει ο γκιώνης,

κάποια νυχτιά, στο φεγγαρόφωτο...

Λευκές διάτρητες σημαίες...

ιαχές, στον λαβύρινθο της σκέψης,

σκουριά στην καρδιά.

τύχη μου αγιασμένη, που όλο απομακρύνεσαι...

Με εμβόλιμες μουσικές,

σε αποδράσεις φθοράς

μετέχω πάλι...

αδυσώπητη η αντίσταση, χαμογελάει...

πρέπει να χτίσω ξανά τα τείχη,

να οχυρωθώ

και να δικάσω απ΄ την αρχή το χρόνο...

Και έγειρε η σκέψη να αποκοιμηθεί,
 πάνω σε λιγούστρα
και αγέρωχα αμάραντα.
και μια ανάσα, ένας ψίθυρος, έσκισε τη σιωπή
και ανατάραξε το βουνό της επιθυμίας μέσα της.
και είπε τότε, να ξεκινήσει το ταξίδι...