Περιδιαβαίνουν οι ψυχές,
να παρηγορηθούνε
μέσα σ΄ αβάσταχτες σιωπές
την ερημιά υμνούνε
καταμεσής του ουρανού
κενό από αστέρια
σου ταξιδεύω με το νου
δυο άσπρα περιστέρια
σώματα ανέκταφα βογκούν
σε προσμονές χαμένες
κλείνουν οι πόρτες και βροντούν
καρδιές ξεσπιτωμένες
μια χούφτα χώμα σου κρατώ
να με παιδεύει χρόνια
σε γλάστρα με βασιλικό
Ζωή σου δίνω ακόμα...

Του χρόνου και του πόνου οι στιγμές

δαιμονικά χαμόγελα σκορπάνε

κι εσύ που αναρωτιέσαι πόσο φταις

τα μάτια σου χαμήλωσε και πάμε...

Μια θάλασσα καταστροφής,

 εγκαταστάθηκε μέσα μου...

μπορούσα απλά να συνεχίσω να είμαι ο εαυτός μου,

αλλά διαπίστωσα ότι δεν είχα πια εαυτό...

ένα παλλόμενο χάος έγινα,

στριφογυρίζοντας σ΄ ένα γιατί....

Όλη μου η Ζωή

ένα θαύμα ,που δεν έγινε...

Σκευωρία και στο όνειρο!

οι σελίδες της λήθης, δεν γυρίζουν...

χύθηκε όλο το μολύβι που μάζευες, μέσα μου...