Σκούριασε η υπομονή,

μαστιγώθηκε η περηφάνια,

μούχλιασε η ελπίδα,

σημαδεύτηκε η χαρά.

κι εσύ ρωτάς, πως είναι η αγάπη μου?

Σου΄ γραψα λόγια,

για το τραγούδι της απογοήτευσης.

μην βάλεις μουσική...

μόνο ψιθύρισέ το...

Μέσα μου ηχούν αέρηδες...
βομβαρδισμένα λόγια, σειρά δεν έχουν.
μου λείπει η μουσική που δεν μου έπαιξες,
το ζεϊμπέκικο που δεν σου χόρεψα,
αυτή η  πουτάνα πάνω σε τραπέζι, που δεν έγινα...

ΓΑΜΩΤΟ

Αρνητικά φωτογραφίας οι μέρες μου...
κοντομάνικο φανελάκι στη καρδιά του χειμώνα.
βάρος,βάρος,βάρος...
πρόστυχα εσώρουχα, που καρτερικά υπομένουν σ΄ ένα συρτάρι.
τα πλένω,τα σιδερώνω,τα ταχτοποιώ...
αφόρετες ελπίδες κλειδωμένες.
με ρωτάς...
στο τηλέφωνο δεν λέγονται τέτοια πράγματα...
με αφήνει η μουσική,η ζωή,η λαχτάρα.
ίσως κάποτε μια πόρτα διάπλατα ν΄ ανοίξει
για την κουρασμένη μου ψυχή...
και σ΄ αυτά τα ψυχιατρεία, δεν έχουν χρώματα ...ΓΑΜΩΤΟ!!!!

Φεύγεις και μένεις...
δίνεις μυθική διάσταση στη καθημερινότητα μου,
στην ασυδοσία του νου,
στον έρωτα του θανάτου,
στην απώλεια του φόβου,
στο σαράκι της πεθυμιάς μου...

Γελάς και πνίγομαι απ΄ το νοτιά σου.

χειροκροτάς εγωιστικά είδωλα,

και εύκολα θολώνεις την δική μου  εικόνα.

με πονάς με την αγάπη...

όπλο δεν βρήκες δυνατότερο.

όμως, άκου τον ήχο...

ξεκλειδώνεται ο ουρανός μου σήμερα.

η φιλοσοφία της καταχνιά σου,

θα πάρει τέρμα πριν το απόβραδο....

Αμάζευτα τα φιλιά,
σαν τα μαλλιά μου όταν κοιμάμαι.
ανθίζει πάλι ο έρωτας,
άνοιξη, που ζητά ο κήπος μου.
και το λευκό σεντόνι,
στρώθηκε πάλι να πλαγιάσω...

Ξύπνησα από το κώμα...

αναπνέω!!!!

η μοίρα υπερήμερη,στέλνει την ζωή στους στρόβιλους

της δύναμης!

αμνήμονος έρωτας με πήγε πίσω.

έχω ήδη αρχίσει το ξεφόρτωμα από το αμπάρι μου!!!

ζουμπούλι η ψυχή μου,ανθίζει ξανά!!!