Κατολίσθηση ελπίδων.

ανοχύρωτη η αντοχή...

τα εύσημα της αποσύνθεσης,

θα αποδοθούν με τιμές!!!

Ανάγκη

Απόγευμα Κυριακής και ετοιμάζομαι.

ντύνομαι, στολίζομαι ,φορώ το καλό φουστάνι...

φτιάχνω τα μαλλιά μου και βάφω χείλη μάγουλα και τσίνορα.

νιώθω όμορφη, είμαι όμορφη!

περνάω στα χέρια, στο λαιμό και στα δαχτυλά μου,

τα στολίδια της νιότης μου και παίρνω το δρόμο.

η ζωή κουράστηκε να σέρνεται πάνω μου,

εγώ όμως όχι!

να ΄μαι εκεί, που χτυπάει αλλιώτικα η ψυχή...

η καρδιά μετά απο τις τόσες προδοσίες

έχει δηλώσει παραίτηση και κουμάντο τώρα κάνει μόνο η ψυχή...

κάθομαι στη πλατεία και παραγγέλνω στο χλωμό αγόρι,

ένα καφέ ελληνικό,στη χόβολη παρακαλώ,δίχως ζάχαρη..

έχει τόση το αίμα μου που δεν χρειάζομαι περισσότερη.

σιγοπίνω το καφέ και ονειρεύομαι στην κάθε του κίνηση...

μου αρέσει αυτό το αγόρι...

έχει θλιμένη ματιά και διστακτικό χαμόγελο.

είναι όμως ευγενικό και με φίνους τρόπους.

και τα μάτια του, κάστανο γλυκό κουταλιού,

που στάζει το σιρόπι και κρύβει τις ρυτίδες μου...

ο ήλιος χαμηλώνει και ετοιμάζομαι να φύγω...

δίπλα στο γενναίο φιλοδώρημα ¨ξεχνάω¨ επίτηδες

και κάτι δικό μου...ενα βραχιόλι ,ένα δαχτυλίδι...

ξέρω πως οταν τα βρίσκει, τα φυλάει...

και όταν μαζευτούν πολλά,στα τόσα κυριακάτικα

απογεύματα που οι επισκέψεις μου θα πυκνώνουν

σαν το χνούδι πάνω απο τα χείλη του...

ε ,δεν μπορεί, θα έρθει να μου χτυπήσει τη πόρτα....

Ο ΄΄Λεβεντιάς΄΄ πρώτη στάση για την ύγρανση

του ουρανίσκου.

ρεμπέτικο αχνό και ρολόι σταματημένο απο καιρό...

πλανόδιοι ενοχλούν με την εξωφρενική πραμάτειά τους

στον ασήμαντο ώμο, που την σηκώνει.

κουρασμένη η ψυχή... ακουμπά στο γωνιακό τραπέζι και αναμένει.

και η κλεμένη ελπίδα, δίπλωσε κάτω απο την μασχάλη...

Η Ζωή μου...

μια τελεία,

που δεν μπόρεσε,

να γίνει θαυμαστικό...

Μεθυσμένο τηλέφωνο, σε καρτερεί...

ταπεινώνομαι κάθε βράδυ απ΄ τις λέξεις

που με αφήνεις να μαντέψω.

κλήση απόγνωσης, σε χαμένη ακοή!

Αφόρισα απ΄ τον άμβωνα 

τις Κυριακής τα λόγια

κατάρα είσαι που γυρνά,

 σαν μύγα υστερική.

μες τους διαδρόμους του μυαλού

μπήκα για να σκουπίσω,

να διώξω κάθε ψέμα σου

που ΄κανε κατοχή.

έχει σταθεί η λύπη μου

σαν δάκρυ από σπουργίτι

και φώλιασε στο στήθος μου

στην άκρη να κρυφτεί...

μπήγω βαθιά τα νύχια μου

για να το ξεριζώσω

κι αν θέλεις, φίλησέ με

να κλείσει η πληγή...

Μην έρθεις να με πάρεις.

έχω την μανιβέλα στο χέρι μου και 

θα περάσω με τη πλωτή εξέδρα απέναντι, μόνη.

μόνη ήμουν μια ζωή άλλωστε!!!

εσύ θέλω να είσαι εκεί και να με περιμένεις...

φορώντας το μαύρο σου μανδύα

και με σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη...

θα ρθω μόνη,στο υπόσχομαι.

δεν έχω ούτε ένα  κέρμα να πληρώσω το βαρκάρη...

Στέλνω μη με λησμόνει, σε παλιές φωτιές.

θανατική καταδίκη με σφράγισε!

γοργά που ήρθε...

μου λείπει το 5

για το σαρανταπεντάρι

 που θα με λυτρώσει...

Ξοδεύω αλόγιστα αλάτι...

τρέχει ηδονικά ανάμεσα απ΄ τα πόδια μου

κυλάει λυτρωτική βροχή από τα μάτια μου

ελευθερώνεται από τη κύστη μου

σκορπιέται χάνεται...

και στο τηγάνι της υπομονής

ο ήλιος ψήνει καινούριο,

απομεσήμερο στην αλυκή

μεσοβδόμαδα του καημού!

Χρόνια

Στην εξώπορτα ακουμπισμένη, μετράω ρόγες σταφυλιών.

μια,δυο,δέκα,είκοσι...

υγραίνεται η ματιά, στην ανάμνηση στιγμών

που δεν τόλμησαν να βγουν από τα στεγανά

της επιθυμίας.

η πραγματοποίηση φαντάζει ονειρική

και η πληγωμένη χειραψία τείχος δεν γκρεμίζει.

δεν έχω τίποτα δικό μου

και μοιράζω την αξιοπρέπεια σε δανεικές ελπίδες.

θλίψη για συντροφιά

και ρόγες σταφυλιών που ούτε αυτές αντέχουν

στην πίεση των δαχτύλων μου και υποχωρούν,

αφήνουν σάρκα στη παλάμη και χυμούς

στο χώμα...

σαν τα χρόνια μου κι αυτές...

Λατρεύω την δυναστεία σου.

κομματιάζω το εγώ μου

και σχηματίζω το παζλ της ακολασίας σου!

Δρομολόγια

Στα συγκεκριμένα δρομολόγια της καρδιάς σου,

ορκίζεσαι υποταγή.

η ασυδοσία του νού σου παγιδεύει ανυπότακτες ελπίδες.

καννιβαλίζεις τον έρωτα,

στο λυκόφως θεού και ανθρώπων

και γεύεσαι την μυρωδιά του θανάτου ηδονικά...

φεύγεις για να έρχεσαι

και έρχεσαι για να φεύγεις!

Ανειδίκευτος εργάτης

πολεμάς να βάλεις σε καλούπι την αγάπη μου.

υποφέρεις, που δεν τα καταφέρνεις.

και εγώ γελώ, με τα παιδιάστικα καμώματά σου!

Λιποτάχτησες από το όνειρο.

συννέφιασες την Κυριακή

και ξεπούλησες θυσίες στα παζάρια.

κάνω το πόνο τατουάζ στη καρδιά μου

μην σε ξεχάσει...

Η σημερινή μέρα,

ηχηρό χαστούκι, στην μελλοντική μνήμη.

Χρόνια

   Χρόνια

       Χρόνια...

Πίσω απ΄ τους ήχους του ζουρνά

μου φωνάζει ο έρωτας.

κι εγώ, μετράω την παρουσία της απουσίας σου

και στροβιλίζομαι στο ρυθμό του Αη Συμιού.

και ο ξερός ήχος του νταουλιού

καρφώνει ένα - ένα τα καρφιά στο κορμί μου...

Αργές σταγόνες του έρωτα κυλούν...

δεν θέλω να χαθεί ούτε μία...

σκύβω με ευλάβεια στα πόδια σου.

στα άκρα των συγκινήσεων ακροβατώ.

στραγγίζω από συναισθήματα!