Κοντά μου

Είσαι κοντά μου

και μου ισχυροποιείς την μοναξιά

εμπλουτίζεις την καρδιά μου τραύματα

μου παραληρείς το συναίσθημα

μου χαλιναγωγείς την ηδονή μου

μου καρατομείς την αδυναμία μου

μου μολύνεις την σκέψη μου

μου εμβολίζεις την επιθυμία

μου ματαιώνεις τη φυγή

μου ομορφαίνεις το χάος!

Σώμα κενό...

αιωρούμενο σε ατμόσφαιρα υποκρισίας.

καπνισμένο τσουκάλι η στιγμή

που η αφή, θέλησε να νιώσει...

Θυμίαμα μετάνοιας 

ανάβεις κάθε βράδυ...

μα τα παράθυρα κλειστά

σφαλίζουν τη συμπόνια...

Μ ένα καπίστρι στο λαιμό ακολουθείς,

ξυπόλητος στο σαλτσινο μου.

βάσανο ψυχής, απιθωμένος λόγος.

και το φιλί από χολή που πνίγηκε σε ξύδι...

και η πληγή, χωρίς αυτό

αιώνια θα μείνει...

Χέρια υπομονής, πακετάρουν την νυχτερινή αλίευση.

πάγος και φελιζόλ θα συντροφεύσουν

το μεσημεριανό σου γεύμα...

η θάλασσα της γέννας σκόρπισε για ακόμη μια φορά

χαμόγελα αισιοδοξίας, για το αύριο.

έστω...κι αν εκείνο, ανταμώνεται και πηδιέται 

μόνο με ακονισμένα μαχαίρια,

ικανοποιώντας τα σαδιστικά του ένστικτα!!!

Φώναξε με δυνατά!

γράψε τ΄ όνομά μου σε τοίχους

με γκράφιτι ερωτηματικά,

υπέγραψε μ΄αυτο, συμφωνημένες προδοσίες

και κανε με διαφήμιση σε σταθμούς

λεωφορείων, που γυρίζουν στο πουθενά.

ζωγράφισε με, σε ακουαρέλες ντροπής

και παίξε με στοιχηματίζοντας σε λάθη.

πρόσθεσε με, σε αναγνώσματα τουαλέτας

και γλίστρησε με σε γλώσσες φιδίσιες.

φώναξε με δυνατά...

τ΄ όνομά μου, κλαυσίγελος!!!

Κάθε μέρα ζω, τον μεγαλύτερο πόνο.

και κάθε μέρα, με διαψεύδει ο επόμενος!

Επικοινώνησαν απόψε οι θάνατoί μας.

αγιόκλημα η μυρωδιά τους, έπνιξε το χώρο.

έσμιξαν με αίμα αθώο και ένοχο

και πορεύτηκαν στην οδό της λησμονιάς.

Κράτος ανάγκης έγινες.

μετρώ στιγμές και μπερδεύομαι.

ξαναρχίζω, ξαναμετρώ, ξαναμπερδεύομαι...

τις αγκιστρώνω για δόλωμα 

και πάω για ψάρεμα...

Βουτάς στα νερά δίχως φόβο,

ψάχνεις τροφή.

κι εγώ θεατής σε θέαμα που για τους

περισσότερους είναι αδιάφορο.

σε κοιτάζω, σε θαυμάζω!

σε λίγο χορτασμένος θα πετάξεις.

όμως εγώ...τιμωρημένη από Θεό

και από ανθρώπους δεν μπορώ να υψωθώ.

γιατί εγώ δεν είμαι τσικνιάς!!!

Καπέλο σε φουγάρα

για ζεστασιά ψυχών...

ακαλαίσθητες λάμπες στολίζουν χώρους, 

ντυμένους με πλαστικό.

καταναλωτισμός υπερβολής και ματαιοδοξίας.

ανασαίνω βρόμικο αέρα,

που εξακολουθεί να τρυπώνει αυθαίρετα παντού.

παραλογίζομαι και εκνευρίζομαι

με την έξοδό μου...

Γυρίζω τρελαμένος πλανήτης

στο ηλιακό σου σύστημα.

αναλώσιμος έρωτας

για αρχέγονα ένστικτα.

διαφυγή, από τάφρο,

με τα φίδια συγνώμης.

και εσύ, επιθετική ηλιαχτίδα

που όλο τρυπώνεις, τρυπώνεις, τρυπώνεις...

Γέφυρα

Πέρασα τη γέφυρα της ερημιάς,

με αντισταθμίσεις ντροπής.

η αλητεία της καρδιάς σου,

δρόμος φωτεινός στο βράδυ μου.

κέρασα το φόβο μου στους περαστικούς

και απαλλάχτηκα.

γεννιέμαι κάθε Δευτέρα και πεθαίνω τη Κυριακή...

κι εσύ, έρχεσαι το ξημέρωμα,

να ημερώσεις κραυγές ονείρων...

Σκαρφαλώνω στα βράχια της καρδιάς σου.

ισορροπώ και ορθώνομαι,

ψυχής ανάστημα.

πλαγιές και κορυφές,

ένα μου κάνουν.

γελάς... και η δύναμη του γέλιου σου

αόρατο χέρι, που με σπρώχνει.

ξαναβαφτίζομαι στο αίμα σου!

Ανάμνηση

Βάλσαμο στην φυγή σου, ένα ποίημα.

μάτια κλειστά και χέρια τρεμάμενα.

ανάπλαση όνειρου, που μόνο συζητήθηκε.

αέρας βαρύς και γέλιο δίχως ήχο...

με συνόδεψε το βήμα σου, όχι εσύ...

δεν κατάλαβα... της φωνή σου το αντίο.

βούλιαξα μες τη ματιά σου,

που άλλα μου μαρτυρούσε...

Μάδησα τριαντάφυλλα και σκόρπισα τα πέταλα

στου πόθου τα σεντόνια.

μάζεψα μ΄ ευλάβεια όλα τ΄ αγκάθια τους

και τα έστρωσα ένα  ένα, χαλί στο πέρασμά σου,

ως τη πόρτα της καρδιάς μου.

ξυπόλητος θα περπατήσεις

κι αν αντέξεις, θα με φτάσεις...

Τιποτένια μοίρα μου,

στα χαρακώματα της ύπαρξης,

έστησες ναρκοπέδιο.

δανείστηκα δάχτυλα

να μετρώ ανατινάξεις...

Λέπτυνε επικίνδυνα το δέρμα μου...

διαγράφονται εξαίσια οι φλέβες των χεριών μου.

υποφέρω...

δεν αντέχω άλλο ν΄ ακούω το παράπονο τους,

που δεν τις περπάτησες!!!

Καρφώθηκα με δύναμη

πάνω στην έξαψη σου...

ακόντιο, που σου κρύφτηκα

και μ΄ είδες σαν φιλί....

Δίψασα για τη θάλασσα σου

κι ας είναι πόρνη!

Τραβώ το δρόμο της καρδιάς

που σχίζει στα δυο τη λιμνοθάλασσα.

αργά βήματα ,διαδρομή ατέλειωτη

και ανάσα από μυρωδιά αλατιού.

ποτίζω το μεδούλι σκιές που φοβίζουν,

ματιές που ελπίζουν

και κουβέντες που ανεμίζουν,

σημαίες δίχως πατρίδα.

γέρνει ο ήλιος και αγριεύει ο καιρός.

επιστροφή με την ...όπισθεν.

να μην πισωπλατίσω τον έρωτα.

εκεί στην Αγία Τριάδα...

Κοίταξε με...

Υποδύομαι...

Ρεπερτόρια...

Ιεροσυλίας...

Αντιμάχομαι...

Καλπάζοντας...

Ηττες...

Πέθανε η σκέψη μου.

την θάβω κάτω απ΄ την αμυγδαλιά.

θα την σκεπάσουν τα άνθη της 

που σαν βροχή θα πέσουν...

πατώντας πάνω της

δεν θα την πονέσεις άλλο...

Δεν έχεις μάθει να λες σωστά τ΄ όνομα μου.

τρικλοποδιές σου βάζουν, γράμματα και τόνοι.

και εσύ βρίζεις, σαν μεθυσμένος ψαράς,

που απόμεινε μόνος σε ταβέρνα με τελειωμένα βαρέλια.

πως να ειπωθεί η αγάπη δίχως όνομα?

πνίγηκα μέσα στη πίκρα σου, που την γεύτηκα

ξεδιάντροπα και την κράτησα λάφυρο, για

το ξεσήκωμα της άνοιξης.

και εσύ, απελπισμένος, σκάλισες το Σταυρό

του μαρτυρίου μου, μ ένα άλφα...

Αγράμματος θάνατος!

Εμπνευση

Στερεύω από χυμούς και αιτίες,

επιχειρήματα φυγής

και λύτρωσης παιχνίδια.

δεν κάρπισαν τα λόγια μου,

τινάχθηκαν στο χώμα,

πατήθηκαν απ΄ τους καιρούς

που τρέχαν λυσσασμένοι.

ο θάνατος της έμπνευσης

μου χτύπησε τη πόρτα,

όμως στο δρόμο το δεντρί

δεν έσταζε νεράντζι...

κι έτσι γλυκό του κουταλιού

δεν βρήκα για να φτιάξω.

πως να φιλέψω το καημό

πριν θρονιαστεί στο στήθος?

Παρακολουθώντας 

το παραμιλητό του άγνωστου θαμώνα απέναντί μου

μετρώ διαφορές...

ταξική, φυλής, εθνικότητας.

αυτά φαντάζουν.

τ΄ άλλα είναι βαθιά κρυμμένα...

όμως ανταμώνοντας το υγρό βλέμμα τα βλέπω...

μοιάζουμε και η συνειδητοποιημένη αλήθεια

πως με τρομάζει...

Καθέλκυσα το όνειρό μου

χθες το βράδυ.

σε παγωμένα νερά

άγριας θάλασσας.

μέτρησα σαράντα κύματα

και έδωσα την κατάρα...

να μην σταθεί πουθενά!!!

Άνοιξη

Ένας ασφόδελος στο χέρι μου,

πρότυπο λησμονιάς

για το λυκόφως του κάτου κόσμου.

την πρώτη μέρα της άνοιξης

μου χαρίζεις νεκρολούλουδο

και με κερνάς χλομάδα.

θα κρατήσω το κοτσάνι του,

είναι ότι πρέπει για να φτιάξω

ανεμόμυλο, να γυρίζει
στο απογευματινό αεράκι σου!