Τώρα τελευταία βραδιάζει νωρίς.

δίχως γνώριμη καληνύχτα,χάνομαι και στριφογυρίζω,δαίμονας και στοιχειό.

τη μέρα αγωνιώ να περάσει και να έρθει η νύχτα...

γυρεύω απεγνωσμένα το ίχνος σου.

μα τι διάολο? ψίχουλα σκορπίζεις για να σημαδεύεις το δρόμο?

Ξύπνησα πρωί και βγήκα στους δρόμους.

έτρεξα στην αγορά κι έψαχνα απεγνωσμένα.

έπρεπε πάση θυσία να βρω αυτό που ήθελα.

ένα ζευγάρι φτερά...

τα δικά μου τα έκοψες χθες και δεν μπορώ να πετάξω.

δεν μου ταιριάζει για χαμοπούλι και θ αργήσουν να επουλωθούν οι πληγές.

ένα ζευγάρι φτερά,έστω και ξένα,θα κάνουν τη δουλειά τους!

θα βρω όμως???

Ναός

Στον ναό της εγκατάλειψης,τα κουρέλια της ντροπής,χαράζουν γρήγορα τη μέρα.

σαν πλανόδιο τσίρκο αραδιάζουν κομμάτια ζωής,ξεπουλώντας ορφάνιες.

πόσα ενθύμια χωράνε στις εξαθλιωμένες γωνιές του πεζοδρομίου?

και πόση φθήνια έχεις σαν άνθρωπος για να τα διεκδικήσεις?

τρόπαια για το άδειο παρόν σου που ντρέπεται για το γεμάτο σου παρελθόν,

ενέχυρα σ ένα αόριστο αύριο...

Πάντα Εδώ !

Είμαι εδώ και περιμένω.

ακουμπισμένη στην ελπίδα,εξαρτημένη από την προσμονή,είμαι εδώ,κέρινη κούκλα με πετρωμένο χαμόγελο!

είμαι εδώ και αναμένω...φως δεν υπάρχει?

είναι το μαύρο τόσο μαύρο,είναι το άσπρο τόσο άσπρο,είναι το χρώμα τόσο άχρωμο...

είμαι εδώ και νοσταλγώ.

ένα κοριτσάκι με ξεχτένιστα μαλλιά,βρώμικα νύχια και ξεφλουδισμένα γόνατα.

είμαι εδώ και υπομένω.

βάρος,ευθύνη,υπαιτιότητα,λησμονιά.

είμαι εδώ και περιμένω.

σταθμός τρέλας...

πως έφτασα τόσο γρήγορα?

τόσο ανύποπτα?

είμαι εδώ,πάντα εδώ,μόνο εδώ!

Ότι η αγάπη κρατάει μαχαίρι το ήξερα πάντα.

ότι βυθίζεται αργά μέσα στη ψυχή,το ένιωσα όταν σε γνώρισα.

ότι δεν μπορείς μετά να ζήσεις χωρίς αυτό,το μαθαίνω τώρα που προσπαθείς να το βγάλεις!!!

Έχω χάσει πολλά ηλιοβασιλέματα στη ζωή μου και μετανιώνω.

έχω χαθεί σε μια άδεια επαναλαμβανόμενη πράξη τραγωδίας και λυπάμαι...

έχω κρυφτεί από τον ήλιο χρόνια τώρα και ζω τις ιδιαιτερότητες της σελήνης μου.

είμαι άλλος άνθρωπος

και εσύ επιμένεις πως είμαι εκείνη που αγάπησες!!!

Απόσπασμα ζωής

Νυχτερινή παράσταση ανθρωπιάς μέσα σε σκοτεινά και έρημα σοκάκια.

τι να σου πρωτοθυμηθώ,πες μου τι να σου γράψω...

είμαι τόσο κενή σαν απόλαυση που δεν ήρθε ποτέ σε έρωτα χάδι.

είμαι περίπολος και βάρδια σε εργοτάξιο ερειπωμένο.

είμαι εκεί όπου κανένας άλλος δεν μπορεί να επιβιώσει και ανασαίνω όλα τα απόβλητα της χαμένης οδού.

είμαι ανάσα σε στόμα ετοιμοθάνατου,ένα πουλί σε κλουβί ορθάνοιχτο,που δεν έχει φτερά να πετάξει.

είμαι σημάδι έρωτα σε σώμα νεκρό,άνθρωπος δίχως καρδιά.

ω,ναι! σου μοιάζω! εσένα που γελάς και σκορπίζεσαι σε ανούσιες συγκινήσεις ενός λεπτού,σου μοιάζω δράκε των σωθικών μου και κλέφτη της ερημιάς μου.

είμαι νυχτερινή διαδρομή σε δρόμους ματαιοδοξίας,πλημμυρισμένους από μπόχα χαλασμένων συνειδήσεων.

είμαι ο ήλιος στα κλειστά παράθυρα...

και το φεγγάρι στη βάρκα του καημού που σεργιανίζει στη θάλασσα της υποκρισίας σου.

είμαι εγώ,γέννημα θρέμμα της φαντασίας του κάθε αρρωστημένου μυαλού...

Χρόνος

Στα πόδια του πολιτισμού ξαπλωμένη η εξαθλίωση γεννά ερωτηματικά...

δειλά υψώνεις τη ματιά σου,αλλά το βλέμμα της ψυχής σου χαμηλώνει επικίνδυνα...

ώρες μετράς και σιωπάς.

ο χρόνος τελειώνει πάντα στην ώρα του αλλά το ρολόι της ζωής σου είναι χρόνια κολλημένο...

και εσύ όλο αναζητάς τον λεπτοδείχτη της ελπίδας για επιβίωση!

Είσαι το λουλούδι που προτίμησα να μη κόψω.

να μη μαραθεί μέσα στο βάζο μου.

να το αφήσω στη γη,να χαίρεται τον ήλιο.

γιατί δεν έκανε για τη σκιά μου!!!

Μου είπες να κρατήσω γερά!

σε ρώτησα αν θ' αντέξεις...και απάντησες ΝΑΙ !

Σήμερα με λέρωσες με την σκόνη που σήκωσες φεύγοντας.....

Βύσσινο

Σε κέρασα βύσσινο αγάπης από το βάζο της καρδιάς μου...

το γυρόφερες στο στόμα,

γλύκανες τον απαιτητικό σου ουρανίσκο

και με βία το έφτυσες στο πάτωμα...

έχει κουκούτσια, μου είπες, και έφυγες.

κι εγώ γονάτισα να μαζέψω τις ελπίδες που μου σκόρπισες!

Παρακμή

Και εσύ περνάς,αφράτη και όμορφη,με κόκκινα μάγουλα από τον καλοκαιρινό ήλιο,και σκορπάς ζωή στο διάβα σου...ανάμεσα σε ζωντανούς -νεκρούς

αποφλοιωμένους,χωρίς ίχνη μοίρας και υπερηφάνιας...

σερνόμενοι στα σοκάκια της αλλοτρίωσης,δίχως φως μες το γέρμα της υποθηκευμένης ζωής τους.

και εσύ εκεί,χωρίς αιδώ,περιφέρεις το πορτοφόλι της συναλλαγής των ονείρων σου,σκορπίζοντας ξένο μόχθο χωρίς φειδώ,στην παρακμή που δεν σ' αγγίζει.....

Συνεχίζεις.....

Κλείνεις το μαγαζί της ευκαιρίας,υπαίθριο και παράνομο όπως το μέλλον σου...

σπρώχνεις το καρότσι της δοκιμασίας με κουρασμένο βήμα και άδειο βλέμμα,στο πεζοδρόμιο της εγκατάλειψης,περνώντας ανάμεσα σε τραπεζοκαθίσματα υπόδουλης σκέψης και αχάριστης καταναλωτικής υπερβολής.

δεν σε κοιτάζει κανείς...

άραγε αντιλαμβάνεσαι το πόσο ανύπαρκτος και αδιάφορος είσαι στα αδηφάγα βλέμματα κουτοπόνηρων κομπλεξικών ανθρώπων,που ανάμεσα στη κακοψημένη μπριζόλα και την αλάδιαγη σαλάτα,προσπαθούν να βρουν το νόημα της ανούσιας ζωής τους...

εσύ συνεχίζεις...με σκυφτό κεφάλι,βιαστικός,για το ερειπωμένο κεραμίδι σου,που κι απόψε θα σου προσφέρει έναν ανήσυχο ύπνο.

η μέρα τελείωσε...και μαζί και η ελπίδα της διαφορετικής επανάληψης.

τι σημασία έχει το πως και το γιατί?

το ρολόι της μοίρας σου είναι καλοκουρδισμένο στον ίδιο μονότονο ρυθμό..αυτόν της αυτοκαταστροφής!

και εσύ συνεχίζεις...πάντα συνεχίζεις...

Σε βρίσκω κι όλο σε χάνω...

σε καπνούς από τσιγάρα...

σε υπολείμματα αφρού από μπύρες...

σε στενά δρομάκια...

σε τοίχους γεμάτους γκράφιτι...

σε άδεια κρασοπότηρα...

και σε αηδιαστικά βλέμματα...

σε βρίσκω κι όλο σε χάνω...ΕΥΤΥΧΩΣ!!!!

ΑΝ

Αν γυρίσω πίσω λίγα λεπτά πριν

...η ευχαρίστηση...

Αν γυρίσω πίσω λίγες ώρες πριν

...η εγκαρτέρηση...

Αν γυρίσω πίσω λίγες μέρες πριν

...το δίλημμα...

Αν γυρίσω πίσω λίγους μήνες πριν

...η αναγκαιότητα...

Αν γυρίσω πίσω λίγα χρόνια πριν

...η υποδούλωση...

Αν σταθώ στο τώρα και αφουγκραστώ το αύριο

...ακούω το πόλεμο...!!!

.

Ελεύθερη πτώση !

Δεν ξέρω να πετάω...

μου λέγανε να δοκιμάσω,μα από φόβο δείλιαζα.

οτι δεν ήξερα αρνιόμουν να το μάθω,γι αυτό και δεν γνώρισα πολλά.

τώρα βρίσκομαι στον αέρα,χωρίς την δική μου θέληση,με πλήρη άγνοια για την ελεύθερη πτώση.

δεν έχω φτερά,δεν ξέρω να πετάω...

φοβάμαι τον άνεμο.....

κι αυτό το διαολεμένο αλεξίπτωτο δεν λέει ν ανοίξει...

Στο μικρό καφέ.

Στο μικρό καφέ,κάπου ανάμεσα σε ήρωες του χθες και σε αντιήρωες του σήμερα,

περιμένω τη συνάντηση της ματιάς σου της τόσο λατρεμένης...

υπάρχω, παρουσία και βορά, σε άπληστα βλέμματα που ακουμπούν την αύρα μου χωρίς την θέληση μου...

σε νοθευμένα οινοπνεύματα που απειλητικά συνυπάρχουν ανάμεσα σε μισοτελειωμένους βιαστικούς καφέδες...

αναγκάζομαι να υποδουλώνω την περηφάνια μου,χαμηλώνοντας το κεφάλι,μην αντέχοντας τόση περιφρόνηση στην καθημερινή μιζέρια...

εσύ αργείς...και ο καφές μένει ανέγγιχτος...

Δυνατά φώτα...

Δυνατή μουσική...

Δυνατός έρωτας...

Δυνατός πόνος...

Σιγανός θάνατος!!!

Νικήθηκα...

Νικήθηκα κατά κράτος,κατά βούληση,κατά λάθος!

είμαι χαρτάκι κομμένο από το καινούριο πακέτο τσιγάρα που άνοιξες.

πετάχτηκα στο τασάκι της σκληρής πραγματικότητας και έμεινα εκεί για πολλά λεπτά...

ύστερα το ενισχυμένο βοριαδάκι με σήκωσε για λίγο στον αέρα για να με χαμηλώσει αργότερα και απότομα στη ράχη της καρέκλας,εκει σε μια γωνιά της πλατείας..

ποιός ξέρει ποια θα είναι η τύχη μου????

Πάντα ερχόσουν με λασπωμένα παπούτσια.

πάταγες τα ιερά και τα όσια μου.

βρώμιζες την συνείδηση και το όνειρο.

όσπου έβαλα πατάκι στη πόρτα της καρδιάς.

και σ έχασα.....

δεν άντεξες την καθαρότητα της αλήθειας μου!

Το παράξενο μπουκάλι.

Κάποτε είχα στα χέρια μου ένα παράξενο μπουκάλι,φερμένο από μακρινούς ωκεανούς...

το βρήκα τυχαία ένα βράδυ που η λύπη μου δεν χωρούσε πουθενά και η θάλασσα ήταν η μόνη διέξοδος...

αυτό το μπουκάλι στάθηκε η αιτία για να ζήσω και να γεμίσω το μυαλό μου άχρηστες ιδέες για ένα καλύτερο αύριο...

μέσα του είχε ένα κομμάτι ύφασμα, κόκκινο, βαμμένο σαν απο αίμα...

όμως δεν τόλμησα να το αγγίξω...

το στόμιο του δεν μου  επέτρεπε τέτοια πολυτέλεια και το δαχτυλό μου μικρό για την μεγάλη προσπάθεια...

δεν ήθελα να το σπάσω,ήταν σαν να το πρόδιδα κι εγώ προδότης δεν υπήρξα ποτε!

έκανα όνειρα μ αυτό το μπουκάλι και φανταζόμουν κοιταζοντάς το διάφορες και παράξενες ιστορίες κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ...είχα κάτι δικό μου να του μιλώ και να μ ακούει...πάντα το είχα ανάγκη αυτό...ζούσα απο εκείνη τη στιγμή τη τρέλα της ψυχής μου...έπρεπε να ανοίξω το παράθυρο της καρδιάς για να διαπιστώσω οτι όλα μα όλα πoνάνε!

μπήκε ο ερωτάς σου δυνατός βοριας και τα σάρωσε ολα...

το παράξενο μπουκάλι έγινε θρύψαλα και το κόκκινο ύφασμα ήταν πια ελεύθερο στο πάτωμα.

το μήνυμα ήταν πια ξεκάθαρο για την δακρυσμένη μου ματιά...

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΗ ΑΝΑΣΑ !

Ουζερί!

΄Ανοιξα μες τη καρδιά μου ένα ουζερί

με ούζο μεθυστικό,μεσολογγίτικο και εκλεκτούς μεζέδες...

με παλιό γραμμόφωνο ντεκόρ

και τζούκ μπόξ που πεισματικα συνεχίζει να παίζει...

Άνοιξα ένα ουζερί μες την καρδιά μου...

ήταν ο μόνος τρόπος για να σε κλείσω μέσα.....

Ψυχή

Υπάρχεις

Χωρίς

Ανάσα

Σαν

Θαύμα

Ερωτεύεσαι

Νύχτα

Επαναστατείς

Ισως

Αντέξεις

στα βήματα ενός ζειμπέκικου ήθελες να σου χαρίσω

το κόσμο ολόκληρο...

κι εγω...

όλο μπέρδευα τα βήματα.......

Μια μέρα...

Ξύπνησα και σήμερα έχοντας να αντιμετωπίσω μια μέρα 
σαν όλες τις άλλες...

τα μάτια σου δεν μου έδωσαν καμιά ελπίδα 
και βυθίστηκα για μια φορά ακόμη στην απελπισία...

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Ενας αύγουστος αλήτης
με κοιτάζει εχθρικά

στο κορμί μου καταλύτης
η δική του η ματιά...

χάνεται το καλοκαίρι,
χωρίς καν να το σκεφτώ

έμεινε ενα μεσημέρι

γέφυρα για το κενό...