Επιστροφή στην Αλβανία?

Σήμερα πήγα στο κομμωτήριο. Με χτένισε η Ντορέτα. Τη θυμάστε τη Ντορέτα? Είναι η χαμογελαστή Αλβανίδα κομμώτρια μου, για την οποία σας μίλησα εδώ. Αυτή τη φορά δεν ήταν και τόσο χαμογελαστή. Ήταν φανερό ότι κάτι τη βασανίζει. «Τι έχεις Ντορέτα μου και δεν χαμογελάς σήμερα?» τη ρώτησα. Και τότε η Ντορέτα, μου είπε τον πόνο της. Ο άντρας της έμεινε χωρίς δουλειά, εδώ και αρκετούς μήνες (ήταν οδηγός σε μια βιοτεχνία που έκλεισε). Όσο κι αν έψαξε δεν βρήκε άλλη δουλειά και τώρα την πιέζει να γυρίσουν στην Αλβανία, στην πόλη καταγωγής τους που λέγεται Durrës. Είναι, λέει, μια παραθαλάσσια μικρή πόλη, όχι πολύ μακριά από τα Τίρανα, που αναπτύσσεται ταχέως τα τελευταία χρόνια. Εκεί έχουν επιστρέψει και μερικοί συγγενείς τους που βρίσκονταν κι αυτοί στην Ελλάδα. Η Ντορέτα όμως δεν θέλει να επιστρέψει. Βρίσκεται στην Ελλάδα από 9 χρονών παιδάκι (τώρα είναι 28 χρονών). Την Ελλάδα νιώθει για πατρίδα της. Κάθε καλοκαίρι που πάει για 10 περίπου μέρες στην Αλβανία νιώθει, λέει, σαν ξένη. Αντιδρά στην επιστροφή και η μεγάλη κόρη της που πάει στο Δημοτικό Σχολείο. Κλαίει κι οδύρεται ότι θα χάσει τις φίλες της. Άσε, που δεν ξέρει καλά και τα αλβανικά. Δύσκολη κατάσταση.

Ντορέτα μου, ό,τι και να αποφασίσεις, σου εύχομαι καλή τύχη. Τη χρειάζεσαι, είτε μείνεις εδώ, είτε γυρίσεις πίσω στην πατρίδα σου ή μάλλον στην πατρίδα των γονιών σου.

Αφιερώνω σε σένα και στον άντρα σου το τραγούδι του Μ. Θεοδωράκη «Δραπετσώνα». Οι πιο κάτω στίχοι πάνε γάντι με την περίπτωση σου:

«Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί…» (όπου Δραπετσώνα βάλε Ελλάδα εσύ)

"Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα, άμα πέφτει Δευτέρα..."

«Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα. Η 27η και η 29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που το λένε Δημήτρη και πάει δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη, γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια. Είναι πολύ τυχερός. Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε όμως γιορτάζουν και οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που τον λένε Νεκτάριο μου είπε ότι κάποτε γιορτάζουν και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν οι μύξες του.
Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα, άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε σπίτι. Εμείς τα παιδιά είμαστε πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε κανονικά σχολείο, γιατί δεν υπήρχε η 28η Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα, γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα, νιώθω ένα ρίγος και μόλις το είπα στη μαμά μου, μου έβαλε θερμόμετρο. Είχα 37,4. Μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος.
Η δασκάλα μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός Πρέσβης στο σπίτι του Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα. Τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουν την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους. Ο Ιωάννης Μεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε ΟΧΙ. Αυτό το όχι το είπε πολύ ηρωικά, γι’ αυτό εμείς το λέμε ΗΡΩΙΚΟ ΟΧΙ. Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Και μετά πέρασε η 28η Οκτωβρίου, διώξαμε τους Ιταλούς και μπήκανε οι Τούρκοι. Όχι λάθος, μπήκανε οι Γερμανοί. Και η γιαγιά μου έκλεισε τα παντζούρια, για να μην τους βλέπει. Όλοι οι Γερμανοί ήτανε χάλια, μα πιο χάλια ήταν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Είχε μάνα Πατρινιά και πατέρα Γερμανό και δεν ξέρω πότε γιορτάζει, ούτε αν του φέρνουν δώρα. Μετά περάσανε τα χρόνια και δεν θυμάμαι πώς έφυγαν οι Γερμανοί. Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκαν έξω και φιλιόντουσαν. Τώρα από τη χαρά μας βγάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Εμείς όμως δεν βγάζουμε, γιατί τη χάσαμε στη μετακόμιση. Αυτά και ελπίζω να μην ξανάλθουν οι Γερμανοί.

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου.»


Αυτή την έκθεση τη διάβασα πολλάκις στο διαδίκτυο, με την υποσημείωση ότι την έγραψε κάποια Ματούλα Πιρτσικλή, Δ΄ Δημοτικού. Τώρα αν πράγματι την έγραψε η Ματούλα ή άλλος, ενήλικος, απλώς για να κάνει χιούμορ, δεν παίρνω όρκο. Αυτό που θέλω να σημειώσω είναι ότι εμένα με λένε Μερόπη και σχεδόν κανείς δεν ξέρει πότε γιορτάζω. Έτσι δεν παίρνω δώρα, αλλά, εντάξει, δεν τρέχουν και οι μύξες μου, σαν το Νεκτάριο. Πάντως, αν ενδιαφέρεστε, γιορτάζω 2 Δεκεμβρίου.
Α, και κάτι άλλο. Όταν ήμουν μικρή, στην Κύπρο, βγάζαμε σημαία στη βεράντα σε κάθε εθνική επέτειο και την 28η Οκτωβρίου. Την ελληνική σημαία, όχι την κυπριακή (βλέπε εδώ). Από τότε όμως που χάσαμε το σπίτι και τη βεράντα, δεν ξανάβγαλα ελληνική σημαία σε μπαλκόνι.
---------------------------------------

 Προσθήκη: Ο @φίλος Αθεόφοβος με πληροφόρησε ότι το κείμενο αυτό  γράφτηκε από την Έλενα Ακρίτα  και πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" στις 26-10-2002.
------------------------------------------- 

"Βοήθησε με να ψηφίσω" Περιφερειάρχη

Είμαστε μια οικογένεια πολυσυλλεκτική, όσον αφορά τις ψήφους. Εκτός από δεξιά, καλύπτουμε όλο το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα. Ο καθένας, από τους τέσσερις μας, και η ψήφος του (και καλά κάνουμε). Η ψήφος μάλιστα αυτή αλλάζει από περίοδο σε περίοδο. Έτσι και τώρα. Ο άντρας μου, ντε και καλά, αποφάσισε ότι τώρα ήρθε η ώρα του ΚΚΕ. Θα ψηφίσει, λέει, Περιφερειάρχη τον Παφίλη. Του λέω «είσαι σίγουρος ότι ο Παφίλης είναι αυτός που σου ταιριάζει, ότι οι ιδέες σου συμπορεύονται με τις δικές του»? Είμαι σίγουρος μου απαντά (τρομάρα του). Του λέω, λοιπόν, «τι θα έλεγες, να απαντήσουμε ένα ερωτηματολόγιο, για να δούμε ποιος υποψήφιος μας ταιριάζει». Δέχτηκε. Μπήκαμε λοιπόν στο site http://www.helpmevote.gr, επιλέγουμε την Περιφέρεια Αττικής και αρχίζουμε να απαντάμε. Να μερικές χαρακτηριστικές θέσεις, στις οποίες είχαμε να απαντήσουμε αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε.

• Για τα λιγότερο σοβαρά αδικήματα, η ποινή της φυλάκισης θα πρέπει να αντικατασταθεί με κοινωφελή εργασία.
• Η αστυνομία θα πρέπει να χρησιμοποιεί πιο αυστηρά μέτρα καταστολής για την προστασία της περιουσίας των πολιτών.
• Οι ατομικές μας ελευθερίες έχουν περιοριστεί στο όνομα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.
• Για την καταπολέμηση της ανεργίας θα πρέπει να υπάρξουν περισσότερες μορφές ευέλικτης εργασίας.
• Θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην ποιότητα ζωής παρά στην οικονομική ανάπτυξη.
• Το φορολογικό σύστημα και η πρόνοια του κράτους θα πρέπει να είναι σχεδιασμένα με στόχο την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος.
• Πρέπει να δοθεί περισσότερη προσοχή στα δικαιώματα των Ελλήνων που γεννήθηκαν στην Ελλάδα από Έλληνες γονείς.
• Η προστασία του περιβάλλοντος θα πρέπει να διασφαλιστεί και μέσω της επιβολής 'πράσινων' φόρων, όπως στα τέλη κυκλοφορίας.
• Πρέπει να είναι δυνατόν να λειτουργούν μη-κρατικά, μη-κερδοσκοπικά ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
• Θα πρέπει να ενισχυθούν υπάρχουσες κοινωνικές υπηρεσίες και προγράμματα (όπως π.χ. 'βοήθεια στο σπίτι', ολοήμερα σχολεία, παιδικοί σταθμοί) ακόμα και με αύξηση της τοπικής φορολογίας.
• Η Ελλάδα θα πρέπει να μειώσει τις αμυντικές της δαπάνες και να επενδύσει στην ανάπτυξη άλλων τομέων.
• Είναι προτιμότερο για την Ελλάδα να είναι εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντί εκτός.

Αποτέλεσμα? Βρεθήκαμε και οι δυο να είμαστε πιο κοντά σε υποψήφιους που δεν είχαμε σκοπό να ψηφίσουμε. Ο άντρας μου βρέθηκε να είναι πιο κοντά στον υποψήφιο των «Οικολόγων – Πράσινων»  (και πολύ μακριά από τον Παφίλη) κι εγώ πιο κοντά στο Δημαρά (όχι όμως πολύ μακριά από τον υποψήφιο που είχα κατά νου). Λέτε να αλλάξω γνώμη?

Έχει γούστο πάντως. Για δοκιμάστε κι εσείς. Μπείτε στο site  http://www.helpmevote.gr και αρχίστε να απαντάτε. Ίσως έχετε σκοπό να ψηφίσετε υποψήφιο που, κατά βάθος, δεν σας ταιριάζει, δεν ταιριάζει με τις απόψεις σας. 
---------------- 
Σημείωση: Ο πιο πάνω ιστότοπος αποτελεί μια κοινή πρωτοβουλία του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Πολιτικής Έρευνας του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Κέντρου Ηλεκτρονικής Δημοκρατίας (e-Democracy Centre) που ανήκει στο Κέντρο Δημοκρατίας Άαραου (ZDA) του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης. Πρόκειται για μια ανεξάρτητη, ερευνητική πρωτοβουλία.

Οι κινητοποιήσεις των συμβασιούχων στην Ακρόπολη

Συνήθως (όχι πάντα) εκνευρίζομαι με τις κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ. Ίσως γιατί θεωρώ ότι οι κινητοποιούμενοι, οι οποίοι είναι κυρίως συνταξιούχοι οπαδοί του ΚΚΕ, σε κάθε επιχειρούμενη μεταρρύθμιση (όχι απαραίτητα κακή) ταλαιπωρούν τους πολίτες που δεν φταίνε, απλώς για να φέρουν κοινωνική αναταραχή. Όπως π.χ. έγινε με τις «κινητοποιήσεις» στο λιμάνι του Πειραιά, κατά τις οποίες ταλαιπωρούσαν τους τουρίστες για να μην αρθεί το καμποτάζ.

Δεν έχω όμως τα ίδια αισθήματα για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων εκείνων που χάνουν τη δουλειά τους και το μοναδικό τους εισόδημα (το μισθό τους). Από τη μια μέρα δε στην άλλη βρίσκονται, οι περισσότεροι από αυτούς τουλάχιστον, σε καθεστώς πλήρους φτώχιας. Και για να μιλώ πιο συγκεκριμένα όχι μόνο δεν εκνευρίζομαι, αλλά έχω καταλήξει να κατανοώ πλήρως τις κινητοποιήσεις στην Ακρόπολη των συμβασιούχων του Υπουργείου Πολιτισμού. Στην αρχή, είναι αλήθεια, είχα κάποιες επιφυλάξεις αν κάνουν καλά που κλείνουν εντελώς το μνημείο, με αποτέλεσμα οι τουρίστες που έρχονται από μακριά να απογοητεύονται. Όμως ήλθα στη θέση τους. Δεν πρόκειται για εργαζόμενους που τους μειώθηκε απλώς το εισόδημα, όπως άλλωστε μειώθηκε στους περισσότερους από μας. Πρόκειται για ανθρώπους που από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκαν στο δρόμο. Για ανθρώπους που «δεν έχουν μία», που κινδυνεύει η επιβίωση τους, που δεν μπορούν να θρέψουν τον εαυτό τους και την οικογένεια τους.

Μα, θα μου πει κάποιος, όταν οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι, ας σημειωθεί είναι κυρίως νέοι και οι περισσότεροι με πτυχία, προσλαμβάνονταν με σύμβαση ορισμένου χρόνου ήξεραν ότι αυτό θα ήταν προσωρινό, ότι προσλήφθηκαν για να καλύψουν προσωρινές ανάγκες και ότι θα απολύονταν  μόλις έληγε ο χρόνος της σύμβασης τους. Αμ, δεν είναι έτσι και αυτό όχι με δική τους υπαιτιότητα. Δυστυχώς είναι γνωστό σε όλους μας ότι εδώ και χρόνια οι Έλληνες πολιτικοί χρησιμοποιούν το δικαίωμα στην εργασία του πολίτη ως τρόπο προσέλκυσης ψηφοφόρων. Προσλαμβάνουν εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα με ανεξέλεγκτες διαδικασίες εκτός ΑΣΕΠ,  τάχα για την κάλυψη έκτακτων και προσωρινών αναγκών, ενώ όλοι ξέρουμε ότι ένα μεγάλο μέρος από αυτούς καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Δημοσίου. Την κύρια δε ευθύνη γι’ αυτή την εκτροπή δεν την έχει ο πολίτης, ο οποίος, στο κάτω κάτω, το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του στην εργασία ασκεί, αλλά οι κρατούντες πολιτικοί, οι οποίοι είναι θεσμικά υπεύθυνοι για την τήρηση της νομιμότητας, την οποία μάλιστα έχουν ορκιστεί να προστατεύουν. Αφού δε κύριε πολιτικέ τους προσέλαβες παράτυπα, παρακάμπτοντας τον ΑΣΕΠ που εσύ ο ίδιος θέσπισες, δεν μπορείς μετά να υποκρίνεσαι ότι εφαρμόζεις το Σύνταγμα που απαγορεύει τη μονιμοποίηση των εργαζομένων που προσλήφθηκαν με σύμβαση ορισμένου χρόνου και να τους πετάς στο δρόμο απροστάτευτους. Ναι την απαγορεύει, αλλά μη ξεχνάμε ότι εσύ πρώτος παρέβης τη συνταγματική διάταξη, για να αυξήσεις την εκλογική σου πελατεία. Μη παριστάνεις λοιπόν τώρα το θεματοφύλακα του Συντάγματος. Εξάλλου υπάρχει και η Ευρωπαϊκή Οδηγία 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου της 28-6-1999, η οποία προβλέπει την προστασία και των εργαζομένων αυτών, όταν οι συμβάσεις τους, έστω και  ορισμένου χρόνου, είναι συνεχείς και καλύπτουν διαρκείς ανάγκες. Ας σημειωθεί ότι από τις διατάξεις της Ενοποιημένης απόδοσης της Συνθήκης της Ε.Ο.Κ. προκύπτει, ότι οι Οδηγίες αποτελούν παράγωγο κοινοτικό δίκαιο και δεσμεύουν κάθε κράτος-μέλος της Κοινότητας, συνεπώς και την Ελλάδα.

Τελειώνοντας επαναλαμβάνω ότι οι κινητοποιήσεις των συμβασιούχων υπαλλήλων του Υπουργείου Πολιτισμού στην Ακρόπολη, οι οποίοι, ας σημειωθεί, πέραν του ότι απολύθηκαν, είναι και απλήρωτοι,  όχι μόνο δεν με εκνευρίζουν, αλλά μου δημιουργούν συμπάθεια και πάντως πιο μεγάλη συμπάθεια από τον απογοητευμένο τουρίστα που κοιτάζει την Ακρόπολη από κάτω (μια χαρά φαίνεται ο Παρθενώνας και από κει). Αντίθετα με εκνευρίζει η υποκρισία της πολιτικής ηγεσίας.

Τηλεοπτικό σκουπίδι και τηλεοπτική μαγεία...

Κυριακή βράδυ. Ξάπλωσα νωρίς, αλλά δεν είχα διάθεση για ύπνο, ούτε για διάβασμα. Άνοιξα λοιπόν για λίγο την τηλεόραση που έχω στην κρεβατοκάμαρα (κακώς βέβαια έχω κι εκεί τηλεόραση). Ήθελα να δω κανένα ανέμελο πρόγραμμα. Έτσι για να νυστάξω. Έπεσα πάνω στον «Big Brother», στον ALPHA. Τι ήταν αυτό που αντίκρισαν τα ματάκια μου? Πώς μπορώ να το ονομάσω? Σκουπίδι νομίζω είναι λίγο, χρειάζεται μια πιο βαριά λέξη. Αλήθεια, υπάρχουν άνθρωποι που σήμερα, τον 21ο αιώνα, ψυχαγωγούνται βλέποντας καμιά δεκαριά απαίδευτους ανθρώπους να ξεκατινιάζονται? Ήμαρτον Παναγία μου! Δεν μπόρεσα να το δω πάνω από 10 λεπτά. Τι είδα αυτά τα 10 λεπτά? Ένα καυγά μεταξύ μιας ξανθιάς και μιας καστανής που αφορούσε μια βούρτσα μαλλιών. Η καστανή είχε γίνει «Τούρκος» επειδή, λέει, την ώρα που κοιμότανε, η ξανθιά της πήρε τη βούρτσα, χωρίς να τη ρωτήσει, χτένισε τα μαλλιά της και την έβαλε πίσω σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Έλα μου όμως που η καστανή το κατάλαβε, γιατί είδε στη βούρτσα της τις ξανθές τρίχες που η άλλη δεν έλαβε καν τον κόπο να απομακρύνει. Και το αποκορύφωμα? Όταν ο «Big Brother» ρώτησε την ξανθιά τι έγινε, αυτή έδωσε την πιο κάτω βαθυστόχαστη, με πολύ σωστά ελληνικά (!), απάντηση (περίπου): «βασικά, της πήραμε τη βούρτσα, ξέρω γω βρε παιδί μου, μια λεπτή βούρτσα που φτιάχνει μπροστά τις ωφέλειες (!) κι αυτή θύμωσε…». Έλεοοοοοοοοοοοοοος! Όχι άλλες ωφέλειες……

 

Δευτέρα βράδυ: Κάθησα να δω το πολυδιαφημισμένο «Νησί» στο MEGA. Με μια κριτική διάθεση μπορώ να πω. Η διάθεση για κριτική σιγά σιγά μου έφευγε. Και έμεινε μόνο η μαγεία. Ναι, δεν είναι υπερβολή, μαγεία ένιωσα. Μαγεύτηκα από την εικόνα, τη σκηνοθεσία, τις ερμηνείες. Μου άρεσε πάντα ο Στέλιος Μάινας. Χθες έγινα θαυμάστρια και της Κατερίνας Λέχου. Η τελευταία σκηνή στη βάρκα που μετέφερε στη Σπιναλόγκα, στο νησί των λεπρών, την Ελένη τη δασκάλα και το μικρό Δημήτρη, τον αγαπημένο της μαθητή, με συγκίνησε, με συνεπήρε. Η σκηνή ήταν χωρίς λόγια. Τα λόγια δεν χρειάζονταν. Οι χειρονομίες, οι εκφράσεις των ηθοποιών στάθηκαν αρκετές για να νιώσουμε τον πόνο,  την απελπισία, αλλά και την καρτερία των ηρώων. Αναλογίστηκα την απομόνωση, την αποξένωση από την οικογένεια και την κοινωνία, που έφερναν οι ασθένειες κάποτε (ή μήπως δεν ήταν μόνο κάποτε?). Και δάκρυσα. 

Λίγες σκόρπιες σκέψεις για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας

Γιορτάζεται σήμερα η επέτειος της ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. 50 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε. Μεσήλικας πια η Δημοκρατία μας, αλλά ηρεμία δεν έχει βρει ακόμα. Ούτε οι πολίτες της. Τις τελευταίες μέρες η κοινή γνώμη της Κύπρου σπαράσσεται από διαφωνίες σχετικά με τις αναφορές που έκανε ο Πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας σε ομιλία του στη δεξαμενή σκέψης (think tank) «Βrookings» στην Ουάσιγκτον. Εκεί φέρεται ότι είπε πως «στην πραγματικότητα οι αποκαλούμενες μητέρες πατρίδες εισέβαλαν και οι δύο στην Κύπρο» (the two so-called main lands, in fact, invaded both – βλέπε όλη την ομιλία του εδώ). Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι η Ελλάδα ή για να ακριβολογούμε η Ελληνική Χούντα, στις 15 Ιουλίου του 74, δεν πραγματοποίησε ακριβώς εισβολή στην Κύπρο, όπως λίγες μέρες μετά πραγματοποίησε η άλλη «μητέρα πατρίδα», η Τουρκία. Δεν παύει όμως (και δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε πάνω σ’ αυτό), να πραγματοποίησε μια βίαιη επέμβαση ανατρέποντας την εκλεγμένη Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, δίνοντας έτσι το πρόσχημα στην Τουρκία για εισβολή, διωγμό και κατοχή. Και μπορεί μετά η Δημοκρατική Ελλάδα (σε αντίθεση με την Τουρκία) να προσπάθησε να απενοχοποιηθεί από το βάρος της εγκληματικής πράξης της Χούντας, αλλά το κακό είχε γίνει ήδη.

Σ’ αυτό το ποστ όμως δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο με την ομιλία του Χριστόφια στην Ουάσιγκτον και το σάλο που ξέσπασε σε Κύπρο, αλλά και Ελλάδα εξαιτίας αυτής (βλέπε εδώ). Θέλω να θίξω δύο άλλα θέματα. Αυτά της σημαίας και του Εθνικού Ύμνου της Κύπρου. 50 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας και ακόμα λίγοι είναι οι Ελληνοκύπριοι και ακόμα πιο λίγοι οι Τουρκοκύπριοι που έχουν αγαπήσει την κυπριακή σημαία. Όπως αναφέρω και σε παλαιότερη ανάρτηση μου δημιουργός της σημαίας και των εμβλημάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ο Τουρκοκύπριος ζωγράφος Ισμέτ Γκιουνέι. Αναδείχτηκε νικητής σε σχετικό διαγωνισμό που διεξήχθηκε στην Κύπρο το 1960. Το έπαθλο? 50 λίρες (83 ευρώ)!! Ο ίδιος σε συνέντευξη που έδωσε το έτος 2003 αφηγείται τους λόγους που τον οδήγησαν στο συγκεκριμένο σχέδιο «το άσπρο χρώμα συμβόλιζε την αγνότητα, το χρώμα του χαλκού την προέλευση του ονόματος της Κύπρου και οι κλάδοι ελιάς την ειρήνη». Όσο για την παρουσία του χάρτη της Κύπρου εξηγεί πως, θεώρησε ότι θα ενίσχυε μ αυτό τον τρόπο την ταυτότητα της σημαίας δεδομένου ότι το κράτος ήταν μικρό και άγνωστο. Όταν όμως πέθανε το έτος 2003 το φέρετρο του δεν τύλιξε η σημαία που δημιούργησε, αλλά η σημαία του ψευδοκράτους και η τουρκική σημαία.

Τώρα ας πούμε και δυο λόγια για τον εθνικό ύμνο. Μέχρι το έτος 1966 η Κύπρος δεν είχε εθνικό ύμνο. Ο ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας καθιερώθηκε με την υπ' αριθμ. 6133 απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου στις 18 Νοεμβρίου 1966 (δηλ. επί Μακαρίου). Σύμφωνα δε με την εν λόγω απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, υιοθετήθηκε ως Εθνικός Ύμνος της Κύπρου η μουσική του Εθνικού Ύμνου της Ελλάδας (βλέπε εδώ). Αυτό πώς σας φαίνεται πάλι? Ναι δεν λέω, ωραίος και συγκινητικός ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας, τον οποίο μπορούμε να ψάλλουμε εμείς οι Ελληνοκύπριοι στις εθνικές γιορτές μας, αλλά μήπως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να βρούμε ένα άλλο κοινό κυπριακό ύμνο που να ενώνει όλους τους Κύπριους, αντί να τους χωρίζει? 
------------------------ 
Υ.Γ. Σε μια από τις παλαιότερες βόλτες μου στον τουρκοκυπριακό τομέα της Λευκωσίας, πήγα να αγοράσω γλυκά σιροπιαστά από ένα ζαχαροπλαστείο. Η Τουρκοκύπρια ιδιοκτήτρια του μου είπε, σε άπταιστο ελληνοκυπριακή διάλεκτο, ότι  νιώθει πολύ πιο κοντά στους Ελληνοκύπριους, παρά σ' αυτούς τους κουβαλητούς από την Ανατολία (μου έδειξε μια οικογένεια εποίκων με χαρακτηριστική φορεσιά από τα βάθη της Τουρκίας). Υπάρχει λοιπόν ακόμα ελπίδα για μια κοινή πατρίδα. Ας καλλιεργήσουμε την ιδέα πιο εντατικά.

Η φωτογραφία από τη σημερινή στρατιωτική παρέλαση στη Λευκωσία. Την πήρα από το ιστολόγιο του Φοίβου Νικολαϊδη. Ελπιδοφόρο βλέπω το γεγονός ότι οι στρατιώτες κρατάνε την κυπριακή σημαία