Ακούω τελευταίως τον Πρωθυπουργό, αλλά και Υπουργούς, όπως τον Παπακωνσταντίνου και τον Πάγκαλο να λένε και να ξαναλένε ότι χρειαζόμαστε ένα όπλο στο τραπέζι ή έχουμε ένα όπλο στο τραπέζι ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Αν το όπλο πρέπει να είναι γεμάτο με σφαίρες ή όχι δεν κατάλαβα, να σας πω την αλήθεια. Και μια και είμαι ειλικρινής θα πω και το άλλο. Δεν ξέρω αν είμαι βλάκας, αλλά δεν κατάλαβα και τι ακριβώς θέλει να πει ο Ποιητής με την ατάκα αυτή (αλήθεια, ήθελα να ξερα ποιος εμπνεύστηκε αυτή τη σαχλή μεταφορική φράση). Εγώ πάντως κάθε φορά που την ακούω αντί να αναθαρρεύω, σκιάζομαι. Τι το θέλουμε το όπλο στο τραπέζι βρε παιδιά? α) Για να πυροβολούμε τους κερδοσκόπους, β) για να πυροβολήσουμε το χρέος, γ) για να το βλέπουν οι «οχτροί» μας και να μη μας πλησιάζουν ή δ) για να αυτοπυροβοληθούμε? Αυτό το τελευταίο φοβάμαι εγώ, γι' αυτό προτιμώ το νεροπίστολο.
Αυτή την εικόνα τη "δανείστηκα" από το blog "Γρέκι"
Έφτασε η «ώρα μηδέν» για την ευρωβοήθεια. Σε λίγο αρχίζει η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. με τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις να κορυφώνονται και τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ να θέτει σκληρούς όρους και να μας δείχνει Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Ο Γιώργος Παπανδρέου από τις Βρυξέλλες, για μια ακόμα φορά, μας διαβεβαιώνει ότι θα τα καταφέρουμε μόνοι μας, χωρίς βοήθεια, ενώ αυτό που εννοεί είναι ότι κάνουμε "κρα" για βοήθεια!
Όχι δεν θα με πάρει από κάτω, δεν θα χάσω το γέλιο μου. Κι αυτή η γελοιογραφία του Δημήτρη Χαντζόπουλου από "ΤΑ ΝΕΑ", βοηθά πολύ να γελάσουμε με τα χάλια μας, παρά την πικρή σημειολογία της. Και όπως (περίπου) είπε και ο ελληνικής καταγωγής καθηγητής της Ιατρικής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Νικόλας Χρηστάκης, η καλή διάθεση είναι μεταδοτική. Περιμένοντας λοιπόν το ΔΝΤ, ας πλενόμαστε καθημερινά και ας διατηρούμε την καλή μας διάθεση!
Όχι δεν υπάρχει μικρή και μεγάλη διαφθορά. Η διαφθορά είναι διαφθορά και πρέπει να την κτυπάμε όπου τη συναντάμε. Γιατί το λέω αυτό? Να, χθες κάποιος γνωστός μου εξέφρασε την αγανάκτηση του γιατί τα ΜΜΕ έδωσαν, λέει, μεγάλη έκταση στην υπόθεση του «Μπάμπη», ενώ υπάρχουν πολύ μεγαλύτεροι καταχραστές του δημόσιου χρήματος. Ναι, συμφωνώ υπάρχουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να κατατάσσουμε τα φαινόμενα διαφθοράς σε μικρά και μεγάλα και να δικαιολογούμε τα μικρά. Ο ικανός για μικρή διαφθορά είναι ικανός και για μεγάλη, όταν έχει την κατάλληλη θέση και την κατάλληλη ευκαιρία. Εξάλλου η σχεδόν (ή μήπως δεν είναι σχεδόν) χρεωκοπία του Ελληνικού Δημοσίου αποτελείται από πολλές μικρές και μεγάλες διαφθορές.
Δεν πιστεύω να αναρωτιέστε τι εστί «Μπάμπης». Ο Μπάμπης λοιπόν είναι ένας υπάλληλος του Υπουργείου ΥΠΕΧΩΔΕ, ο οποίος εργάζεται στη συντήρηση των εθνικών οδών στην Πελοπόννησο και μάζευε από τα διόδια αποδείξεις. Θα απορείτε τι τις έκανε. Τις έβαζε μέσα σε μια σακούλα και τις πήγαινε στο Κεντρικά του Υπουργείου, στην Αθήνα. Τι έκανε εκεί? Έδινε, αντί ανταλλάγματος (δηλαδή πουλούσε), σε άλλους υπαλλήλους του ίδιου Υπουργείου τις αποδείξεις. Όχι δεν είναι τρελλοί οι συνάδελφοι του που αγόραζαν μεταχειρισμένες αποδείξεις διοδίων. Διεφθαρμένοι είναι. Κατέθεταν τις αγορασμένες από τον Μπάμπη αποδείξεις ως δικαιολογητικά ότι τάχα μου, τάχα μου, είχαν μεταβεί εκτός έδρας, για να επιθεωρήσουν έργα του Υπουργείου (τώρα καταλαβαίνω, γιατί τα εν λόγω έργα έχουν τόσες κακοτεχνίες. Στον ύπνο τους τα παρακολουθούσαν οι «επιμελείς» υπάλληλοι και όχι στο ξύπνιο τους). Αποτέλεσμα αυτής της απάτης ήταν να εισπράττουν αποζημίωση για εκτός έδρας εργασία που έφτανε μέχρι και 1500 ευρώ μηνιαίως για τον καθένα!!!!! Για περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε εδώ και εδώ.
Και το πιο ωραίο ξέρετε πιο είναι? Δεν υπήρχε μόνο ένας «Μπάμπης» αλλά πολλοί «Μπάμπηδες» (και από άλλες περιοχές της Ελλάδας) που τροφοδοτούσαν αυτούς τους «λαμπρούς» και "αδιάφθορους" δημόσιους υπαλλήλους με αποδείξεις. Ε, να μη φανεί ότι είχαν εμμονή με την παρακολούθηση μόνο των έργων της Πελοποννήσου!
Δεν νομίζω ότι χρειάζονται ειδικές γνώσεις οικονομίας για να αντιληφθεί κανείς την κρισιμότητα της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας. Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, με δηλώσεις της στη Γερμανική Βουλή, δείχνει την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Ο εκπρόσωπος του κόμματος της καλεί τη χώρα μας να στραφεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) εάν τελικά χρειαστεί βοήθεια. Στις 25-26 Μαρτίου συνέρχεται στις Βρυξέλλες η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. Αν δεν βρούμε τη στήριξη που περιμένουμε ούτε εκεί, υπάρχει και η λύση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Και μπορεί αυτό να μας δανείσει με μικρότερο επιτόκιο, αλλά θα μας επιβάλει, λέει, σκληρότερα μέτρα, όπως π.χ. μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων (θα αναβιώσει και πάλι η Πλατεία Κλαυθμώνος), περικοπή και του 13ου μισθού κλπ. Ωχ, τι ανασφάλεια είναι αυτή βρε παιδιά!! Τη νιώθετε κι εσείς?
Και μέσα σ’ όλα αυτά διαβάζω εδώ κι εκεί προτάσεις για έξοδο μας από την ευρωζώνη και επάνοδο μας στη δραχμή. Αν και προσωπικά δεν πιστεύω σ' αυτή την εξέλιξη, θέλησα να δω τι επιπτώσεις θα έχει στη ζωή μας κάτι τέτοιο. Μετά από μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο, κατέληξα, με το μικρό μου μυαλό, στις πιο κάτω διαπιστώσεις:
Κατ’ αρχάς όταν μιλάμε για επάνοδο στη δραχμή (στην υποθετική βέβαια περίπτωση που το σενάριο αυτό επαληθευτεί), μη φανταστείτε ότι θα επανέλθουμε στη δραχμή με την παλιά ισοτιμία της, δηλαδή 1 ευρώ = 340,75 δρχ. Στην αρχή τουλάχιστον η ισοτιμία θα είναι 1 ευρώ = 1 (νέα) δραχμή. Η νέα αυτή δραχμή, βέβαια, θα ισούται με 340,75 παλιές (δραχμές). Αμέσως όμως μετά η δραχμή θα κατρακυλήσει με συνεχείς υποτιμήσεις, κατά 30% ή 40% σε σχέση με το ευρώ. Και τούτο λόγω της αντίστοιχης πτώσης της ελληνικής ανταγωνιστικότητας από το 2002 ως σήμερα.
Λόγω της υποτίμησης της δραχμής τα ελληνικά προϊόντα και ο τουρισμός θα γίνουν ανταγωνιστικότερα (να και μια καλή είδηση). Αυτό όμως ενδέχεται να είναι προσωρινό (λόγω και της αναμενόμενης ανατίμησης των πρώτων υλών και των καυσίμων που θα εισάγονται από το εξωτερικό) και να χρειάζεται να υποβάλλεται η δραχμή σε συνεχείς υποτιμήσεις για να διατηρηθεί αυτό το πλεονέκτημα.
Οι εισαγωγές μας θα γίνουν αυτομάτως ακριβότερες, εκτινάσσοντας τον πληθωρισμό σε διψήφιο ποσοστό και μειώνοντας έτσι αισθητά την αγοραστική δύναμη των εισοδημάτων των Ελλήνων.
Αυτόματα επίσης θα αυξηθεί κατακόρυφα (ακόμη περισσότερο) και το δημόσιο χρέος μας (το οποίο ούτως ή άλλως από το έτος 2003 και μετά πήρε την ανιούσα) γιατί, κατά τα 2/3 τουλάχιστον, έχει συμφωνηθεί με ρήτρα ευρώ.
Οι επιχειρήσεις θα δυσκολεύονται να δανειστούν, το ίδιο και το Ελληνικό Δημόσιο (εδώ δυσκολεύονται με το ευρώ, φαντάσου πώς θα τα καταφέρνουν με τη δραχμούλα!). Όσο για τους πολίτες πρέπει να ξεχάσουν τα στεγαστικά δάνεια και γενικά τα δάνεια με μονοψήφιο ποσοστό επιτοκίου.
Από μερικούς παρουσιάζεται ως πλεονέκτημα το ότι μετά την έξοδο μας από την ευρωζώνη θα μπορεί το Δημόσιο, ανενόχλητο, να τυπώνει χαρτονομίσματα και να πληρώνει με αυτά τις υποχρεώσεις του στο εσωτερικό (για το εξωτερικό χρέος κάτι τέτοιο είναι αδύνατο). Η τακτική όμως αυτή είναι καταστροφική, γιατί οδηγεί σε ραγδαία υποτίμηση του νομίσματος και τεράστιο πληθωρισμό. Αυτά δε προκαλούν με τη σειρά τους σημαντική μείωση του πραγματικού εισοδήματος των πολιτών, με λίγα λόγια φτώχεια.
Μετά απ’ όλα τα παραπάνω τι σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, η έξοδος από τη ευρωζώνη και η επάνοδος στη δραχμή? Υποανάπτυξη, φτώχεια και μια βίαιη επάνοδο στη βαλκανική πραγματικότητα.
--------------------------
Υ.Γ. Μια μέση λύση προτείνει ο Martin Feldstein, που είναι καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Harvard με άρθρο του, στους “Financial Times”, με τίτλο «Let Greece take a eurozone holiday». Προτείνει λοιπόν αυτός τη χορήγηση προσωρινής άδειας εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, την προσωρινή επάνοδο της δραχμής ως εθνικό νόμισμα, τη σταδιακή της υποτίμηση, ώστε να γίνουν τα ελληνικά προϊόντα πιο ανταγωνιστικά και στη συνέχεια την επανένταξή της στη ζώνη του ευρώ, μετά τη βελτίωση των δημοσιονομικών της ελλειμμάτων.
Χμμμμ, προτιμώ να μείνουμε στην ευρωζώνη και να παλέψουμε με τους δαίμονες μας. Ποιοι είναι αυτοί οι δαίμονες? Πολλοί. Μεταξύ άλλων η τάση μας να καταναλώνουμε άκριτα ζητώντας συνέχεια δανεικά, η έλλειψη παραγωγικότητας (το ότι εργαζόμαστε πολλές ώρες δεν σημαίνει αυτόματα και παραγωγικότητα), η έλλειψη πειθαρχίας στα δημοσιονομικά, η διαφθορά, η εισφοροδιαφυγή, η φοροδιαφυγή, αλλά και η ανοχή των υπολοίπων στους φοροκλέφτες κλπ κλπ κλπ. ------------- Πηγές πληροφόρησης: Εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ" Εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" News Time Hellenic Business Economist View
Όταν άκουσα το τραγούδι με το οποίο θα πάμε, ως χώρα, στη Eurovision στην αρχή θύμωσα. Μετά όμως το ξανασκέφτηκα. Και δικαίωσα πλήρως το κοινό και την Επιτροπή που το ψήφισαν. Οι άνθρωποι ψήφισαν ό,τι χειρότερο από απόψεως μουσικής και θεάματος. Και τούτο για να μην έχουμε καμιά, μα καμιά πιθανότητα επιτυχίας, αφού τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν να αναλάβουμε, του χρόνου, τη διοργάνωση του "πανηγυριού" της Eurovision. Άσε δε, που αν δεν περάσουμε στον τελικό της διοργάνωσης, θα γλυτώσουμε και φέτος κάμποσα έξοδα (επιπλέον μέρες σε ξενοδοχεία κλπ). Για τέτοια είμαστε τώρα??? Όσοι μπορείτε να αντέξετε την κακογουστιά, ακούστε το τραγούδι πιο κάτω!
Ο Δήμαρχος του Πειραιά Παναγιώτης Φασούλας, επισκέφθηκε τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και κατέθεσε αίτηση για εισαγγελική έρευνα, για την κατάληψη που συνεχίζεται εδώ και 5 ημέρες της εισόδου των ΧΥΤΑ της Φυλής, με αποτέλεσμα να μην γίνεται αποκομιδή των σκουπιδιών στον Πειραιά και σε άλλους Δήμους της Αττικής. Ας σημειωθεί ότι η κατάληψη αυτή γίνεται από μια ομάδα ανθρώπων που δεν επιτρέπουν στα φορτηγά των Δήμων να προσεγγίζουν και να αδειάζουν τα σκουπίδια, χωρίς να υπάρχει απεργία που να έχει ανακοινωθεί επίσημα. Όπως επισήμανε δε ο Δήμαρχος "οι τόνοι σκουπιδιών που έχουν συσσωρευτεί έξω από σχολεία και νοσοκομεία της πόλης, αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία».
Πώς σας φαίνεται η πιο πάνω ενέργεια του Δημάρχου Πειραιά? Επίθεση στο δικαίωμα των εργαζομένων που παλεύουν ενάντια στην επίθεση που δέχονται? Έτσι τη χαρακτηρίζει ο «Ριζοσπάστης». Χριστός κι Απόστολος! Αν κατάλαβα καλά οι εργαζόμενοι στην τοπική αυτοδιοίκηση "παλεύουν" ενάντια στην επίθεση που δέχονται (όχι πάντως από μας) χρησιμοποιώντας ως όπλο τα σκουπίδια. Μόνο που το όπλο τους το στρέφουν εναντίον μας. Δεν μας φτάνει η οικονομική κρίση, πνιγόμαστε και από τα σκουπίδια από πάνω. Ή εγώ χάσει πια τα φιλεργατικά μου αισθήματα ή ο «Ριζοσπάστης» έχασε τα κοινωνικά του αντανακλαστικά!
Λέτε να συμβαίνει το πρώτο? ------------------------- Υ.Γ. Προς άρση κάθε παρεξηγήσεως, δηλώνω ότι δεν είμαι ψηφοφόρος ή οπαδός του Π. Φασούλα
Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι γεμάτο γυναίκες. Ο μόνος άντρας ήταν ο πατέρας μου. Και ήταν περιτριγυρισμένος από τέσσερις γυναίκες. Τη μητέρα μου, εμένα και τις δύο αδελφές μου. Αν και γεννήθηκα κάπου στη δεκαετία του 50, δεν ένιωσα καταπιεσμένη, επειδή γεννήθηκα γυναίκα. Ούτε υποδεέστερη από τον άντρα. Από μικρή ήμουν σίγουρη ότι μπορώ να μορφωθώ, να ακολουθήσω όποιο επάγγελμα θελήσω, να φτάσω όπου θέλω, φτάνει να προσπαθήσω. Οι γονείς μου φρόντισαν γι’ αυτό και ιδιαίτερα ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν (και είναι ακόμα) ένας προοδευτικός άνθρωπος. Αλλά και η μητέρα μου συνέβαλε προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν εμφύσησε σε μένα και τις αδελφές μου την επιθυμία να κάνουμε ένα καλό γάμο, αλλά να μορφωθούμε, να κάνουμε ένα αξιοπρεπές επάγγελμα. Και πάνω απ’ όλα μας προέτρεπε να είμαστε οικονομικά ανεξάρτητες, να μην εξαρτιόμαστε ποτέ από τα χρήματα του συντρόφου μας. Πόσο τους ευχαριστώ γι’ αυτό! Δεν ήταν εύκολο τις δεκαετίες του 50 και του 60 να μεγαλώσεις μ’ αυτό τον τρόπο. Ακόμα και ο γιατρός -μαιευτήρας που βοήθησε να γεννηθεί η μικρή μου αδελφή, όταν είδε ότι ήταν κορίτσι κι αυτή, βγήκε έξω με σκυθρωπό ύφος και αντί να συγχαρεί τον πατέρα μου, απέφυγε να του μιλήσει κατευθυνόμενος προς το γραφείο του. Ο πατέρας μου τον ακολούθησε και ανήσυχος τον ρώτησε τι συμβαίνει. Και τότε ο γιατρός του απάντησε «τι να σου πω, είσαι άτυχος, κορίτσι έκανες πάλι…»!!
Την ισότητα που γνώρισα στο πατρικό μου σπίτι, βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι τη βίωσα ανέφελα και στην κοινωνία αργότερα. Υπήρξαν φορές που χρειάστηκε να παλέψω με προκαταλήψεις, για να μπορώ να έχω την ανεξαρτησία μου ως άνθρωπος και ως επαγγελματίας. Θυμάμαι ακόμα με πικρό χαμόγελο τον πρώτο καιρό που άρχισα να οδηγώ αυτοκίνητο (πριν 35 χρόνια). Πόσα «πήγαινε, κυρά μου, να πλύνεις τις κατσαρόλες σου» άκουσα την εποχή εκείνη, δεν λέγεται! Ακόμα βέβαια το ακούω, αλλά πολύ αραιά πια. Επίσης τα πρώτα χρόνια που άσκησα δικηγορία καταλάβαινα ότι δεν ήταν εύκολο πράγμα να εμπιστευθούν οι άνθρωποι γυναίκα δικηγόρο (ίσως και να μην είναι ακόμα). Έπρεπε, νομίζω, να καταβάλω μεγαλύτερη προσπάθεια από ένα άντρα συνάδελφο μου για να αποδείξω ότι αξίζω να με εμπιστευθούν.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά σήμερα, 8 Μαρτίου, που είναι η ημέρα της γυναίκας. Πόσες αλήθεια γυναίκες είχαν τη τύχη τη δική μου και των αδελφών μου να μεγαλώσουν σ’ ένα περιβάλλον που τις σεβόταν και τις δίδαξε ότι, αν προσπαθήσουν αρκετά, μπορούν να κάνουν οτιδήποτε θελήσουν, ισότιμα με τον άντρα? Όχι πολλές. Οι γυναίκες αποτελούν ακόμα ευπαθή ομάδα του πληθυσμού, ευάλωτη στην οικονομική εκμετάλλευση, στη σεξουαλική εκμετάλλευση, αλλά και στη βία. Είναι αλήθεια ότι από τις 8 Μαρτίου του 1857 που οι εργαζόμενες γυναίκες ντυμένες στα άσπρα, έκαναν απεργία, στη Νέα Υόρκη, με αίτημα την ίση αμοιβή με τους άνδρες έχουμε διανύσει πολύ δρόμο. Αλλά έχουμε ακόμη και άλλο τόσο να διανύσουμε.
Διαβάζω σε είδηση ότι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Έλληνες πολίτες πλήρωσαν «φακελάκι» ή «γρηγορόσημο» τη χρονιά που πέρασε, για να εξυπηρετηθούν σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Διαφάνειας. Αυτό σημαίνει ότι το κόστος της διαφθοράς στην Ελλάδα έφτασε τα 787 εκατομμύρια ευρώ το 2009, ποσό αυξημένο κατά 39 εκατομμύρια ευρώ σε σχέση με το 2008. Όπως καταγράφεται στην έρευνα που παρουσιάστηκε την περασμένη Τρίτη, από τα περιστατικά διαφθοράς που αναφέρθηκαν το 33,5% αφορούσαν σε νοσοκομεία. Ακολουθούν πολεοδομίες και εφορίες, όπου οι αναφορές για διαφθορά ξεπέρασαν το 15%. Και στις τρεις περιπτώσεις παρατηρείται αύξηση σε σχέση με το 2008.
Αλήθεια πότε θα αλλάξουμε νοοτροπία? Και αν είναι δύσκολο να αλλάξουν όσοι από τους δημόσιους υπαλλήλους είναι διεφθαρμένοι και κινούνται από απληστία, μήπως είναι καιρός να αλλάξουν οι πολίτες? Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να αρνηθεί κάποιος να δώσει το «φακελάκι» ή το «γρηγορόσημο» που του ζητείται όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση ή κατάσταση και ειδικά όταν αυτός ή κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο αντιμετωπίζει θέμα υγείας, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Αρκετές φορές είναι ο ίδιος ο πολίτης, κινούμενος μάλλον από ανασφάλεια, που προτείνει το «φακελάκι», για να νιώσει ασφαλής ή για να «κάνει τη δουλειά του» γρήγορα και ξεκούραστα. Με συμμετοχή δική μας, εμάς των πολιτών, έχει καταντήσει προνόμιο προς πώληση το δικαίωμα για σωστή υγειονομική περίθαλψη, για αντικειμενική αντιμετώπιση στην Εφορία, για χορήγηση πολεοδομικής άδειας, για χορήγηση άδειας οδήγησης κλπ κλπ.
Πότε θα καταλάβουμε ότι η συμβολή μας στη διαφθορά επίορκων δημόσιων λειτουργών υπονομεύει τα κατοχυρωμένα και αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα μας (τα καθιστά αγαθό προς πώληση) και τελικά την ίδια τη Δημοκρατία μας?
-------------------------- Υ.Γ. Θα αναρωτιέστε αν εγώ η ίδια έδωσα ποτέ «φακελάκι» ή «γρηγορόσημο». Η απάντηση είναι, φυσικά, ΟΧΙ. Και βέβαια δεν θεωρώ ως «φακελάκι» τα λουλούδια και ένα μικρό δώρο (όχι χρήματα) που πήγα στο γιατρό μου, για να του εκφράσω τις ευχαριστίες μου και την ευγνωμοσύνη μου, μετά από μια επιτυχή εγχείρηση που έκανα σε δημόσιο νοσοκομείο.
