Απολύσεις, απολύσεις, απολύσεις.....

Διάβασα μια είδηση στα ψιλά μιας εφημερίδας και κυριολεκτικά αναστατώθηκα. Ποια είναι η είδηση? Αυτή:
«Άνεργος Ιάπωνας βρέθηκε νεκρός από την πείνα στο σπίτι του στην Οζάκα. Ο 49χρονος άντρας ήταν άνεργος εδώ και ένα χρόνο, οπότε είχε λήξει η σύμβαση ορισμένου χρόνου με την Τράπεζα στην οποία εργαζόταν. Όταν η Αστυνομία άνοιξε το διαμέρισμα του και τον βρήκε νεκρό, δεν υπήρχε τίποτα απολύτως στο ψυγείο του. Η νεκροψία έδειξε ότι, κατά τη στιγμή του θανάτου του, το στομάχι του ήταν εντελώς άδειο. Από τα τέλη του 2008, η Ιαπωνία, η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, βιώνει έντονα τις συνέπειες της διεθνούς οικονομικής κρίσης, με τους τομείς της αυτοκινητοβιομηχανίας και των ηλεκτρονικών να πλήττονται ιδιαίτερα. Η ιαπωνική κυβέρνηση εκτιμά ότι, μέχρι τον ερχόμενο Μάρτιο, τουλάχιστον 85.000 εποχικοί εργαζόμενοι έχασαν ή πρόκειται να χάσουν τη δουλειά τους, σημαντικό ποσοστό των οποίων θα καταλήξουν άστεγοι, καθώς ο εργοδότης ήταν εκείνος που τους παρείχε και κατάλυμα…..» (βλ. περισσότερα εδώ).
Φαντάζομαι καταλαβαίνετε γιατί αναστατώθηκα. Αν η οικονομική κρίση κτύπησε την ισχυρή οικονομία της Ιαπωνίας με τέτοια αποτελέσματα, φανταστείτε τι γίνεται και τι έχει να γίνει ακόμα εδώ που είμαστε μια χώρα, ας τη χαρακτηρίσω επιεικώς, όχι και τόσο αξιόπιστη. Έχω δυο παιδιά που τελείωσαν τις σπουδές τους (πτυχίο και μεταπτυχιακά) εδώ και αρκετούς μήνες και μάταια (μέχρι στιγμής) ψάχνουν μια αξιοπρεπή δουλειά. Πού να βρουν όμως δουλειά, όταν στον τύπο, όπου πέσει το μάτι σου διαβάζεις για απολύσεις; Ενδεικτικά τις τελευταίες μέρες διάβασα τις εξής ειδήσεις που αφορούν απολύσεις (στην Ελλάδα):

• Το 77% των μηχανικών δηλώνουν ότι γίνονται απολύσεις στον κατασκευαστικό κλάδο.
• Η Ασφαλιστική Εταιρεία ING δήλωσε: Θα απολύσω 100 άτομα.
• Προς μαζικές απολύσεις στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» (θα απολυθούν άμεσα 100 από τα 250 άτομα που εργάζονται εκεί).
• Απολύσεις σχεδιάζει 1 στις 3 επιχειρήσεις.
• 650 συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού πληροφορήθηκαν τηλεφωνικά, παραμονές Πρωτοχρονιάς, ότι χάνουν τη δουλειά τους και μένουν στο δρόμο.

Δεν είμαι οικονομολόγος και δεν μπορώ να αραδιάσω θεωρίες, γιατί γίνεται αυτό. Με το φτωχό μου όμως το μυαλό αναρωτιέμαι: Μήπως υπερτιμήσαμε τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς? Μήπως ήλθε η ώρα για ένα εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα που πρέπει να εξασφαλίσει το κράτος σε κάθε πολίτη του, για να μη θρηνήσουμε νεκρούς από την πείνα (όσο και αν ακούγεται αυτό μελοδραματικό)??? Ή, καλύτερα, όπως λέει και ο @φίλος μου ο Φλούφλης, μήπως ήλθε, επιτέλους, η ώρα να εφαρμοστεί το άρθρο 22 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο το Κράτος πρέπει να μεριμνά για την εξασφάλιση σταθερής δουλειάς σε όλους τους πολίτες του, ανάλογα με τα προσόντα τους και να μη κοιτά να εξασφαλίσει κάθε φορά (ανάλογα) τα "γαλάζια" ή "πράσινα" παιδιά???
-------------------
Προσθήκη: Σήμερα (18-1-2008), μετά την ανάρτηση αυτού του ποστ, διάβασα στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" μια συνέντευξη του Robert Pollin, καθηγητή Οικονομικών και διευθυντή του Ινστιτούτου Έρευνας Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α. Σύμφωνα λοιπόν με τον εν λόγω καθηγητή, τα κράτη πρέπει να βρουν τρόπο να χαλιναγωγήσουν τον καπιταλισμό με τέτοιον τρόπο, ώστε να προωθεί την πλήρη απασχόληση, τη σταθερότητα των χρηματοοικονομικών αγορών και το τέλος της εξάρτησης από ορυκτά καύσιμα.

Με αφορμή το σπίτι του Λαλιώτη

«Ουδείς υπεράνω του νόμου» δήλωσε ο επίτιμος Κ. Μητσοτάκης το περασμένο Σάββατο επιβεβαιώνοντας συγχρόνως ότι έχει ήδη ξεκινήσει η διαδικασία για να εκπλειστηριαστεί (κοινώς να βγει στο σφυρί) το πατρικό (ή μάλλον το μητρικό) σπίτι του πρώην γραμματέα του ΠΑΣΟΚ Κώστα Λαλιώτη στα Άνω Δολιανά, προκειμένου να εισπράξει τα 100.000 ευρώ που του έχει επιδικάσει ως χρηματική ικανοποίηση, λόγω ηθικής βλάβης, το Εφετείο Αθηνών.

Συμφωνώ απόλυτα ότι ουδείς υπεράνω του νόμου, πολύ δε περισσότερο δεν είναι υπεράνω του νόμου και των δικαστικών αποφάσεων οι Υπουργοί (τέως και νυν), καθώς και οι Βουλευτές (τέως και νυν). Έλα μου ντε όμως που οι ως άνω Πολιτευτές φρόντισαν οι ίδιοι να υπάρχουν ειδικοί νόμοι και συνταγματικές διατάξεις που να τους θέτει υπεράνω των νόμων που ισχύουν για εμάς τους κοινούς πολίτες! Και εννοώ α) το νόμο περί ευθύνης Υπουργών που έχει καταντήσει νόμος περί μη ευθύνης Υπουργών. Και τούτο, λόγω κυρίως της σύντομης παραγραφής που έχει θεσπιστεί για τα αδικήματα των προσώπων αυτών, αφού με το άρθρο 3 παρ. 2 του νόμου 3126/2003 «περί ποινικής ευθύνης των Υπουργών» «το αξιόποινο των πράξεων των Υπουργών…εξαλείφεται με το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση της αξιόποινης πράξης, εάν ως τότε η Βουλή δεν έχει αποφασίσει να ασκήσει ποινική δίωξη κατά του Υπουργού, σύμφωνα με όσα ορίζονται στο νόμο αυτόν». Με απλά λόγια τα αδικήματα των Υπουργών και Υφυπουργών της προηγούμενης Κυβέρνησης της ΝΔ παραγράφονται τον Ιούνιο του 2009 ή το αργότερο (αν η Βουλή δεν κλείσει για διακοπές) μέχρι το Σεπτέμβριο του 2009 (τα τυχόν αδικήματα όλων των Υπουργών του ΠΑΣΟΚ έχουν προ πολλού παραγραφεί) και β) τη βουλευτική ασυλία (άρθρο 61 του Συντάγματος), η οποία υποτίθεται ότι θεσπίστηκε για να εξασφαλίσει την ελευθερία γνώμης των Βουλευτών και να τους προστατεύσει από πολιτικές διώξεις. H μακρόχρονη όμως πρακτική της Ελληνικής Βουλής να παρέχει ασυλία στα μέλη της για να αποφύγουν οποιαδήποτε ποινική δίωξη για τα πλέον κοινά ποινικά αδικήματα (από παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας έως ακάλυπτες επιταγές) αποτελεί θεσμικό σκάνδαλο για τη Δημοκρατία μας, έχει δε καθιερωθεί με αγαστή διακομματική ευρηματικότητα και κατά παγκόσμια πρωτοτυπία.

Αυτή την εικόνα την πήρα από το ιστολόγιο της "Πράσινης Σαλάτας". Μπορεί, κατ' αρχήν να φαίνεται άσχετη με το θέμα μας, αλλά τίποτε δεν είναι άσχετο τελικά

Τελειώνοντας θέλω να πω δυο κουβέντες για τη διαμάχη Μητσοτάκη – Λαλιώτη που για τρεις περίπου μέρες δέσποζε στα δελτία ειδήσεων, σκεπάζοντας και αυτήν ακόμα την αιματηρή προέλαση των Ισραηλινών στην πόλη της Γάζας.

Η υπόθεση έχει να κάνει με τους ισχυρισμούς του πρώην Υπουργού Κώστα Λαλιώτη ότι ο Κων/νος Μητσοτάκης δωροδοκήθηκε μέσω λογαριασμού της λιβεριανής εταιρείας Mayo, προκειμένου να παραχωρήσει με ευνοϊκούς όρους την κατασκευή του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος στην γερμανική εταιρεία Hochtief.

Ο πρώην πρωθυπουργός είχε καταθέσει αγωγή στα πολιτικά δικαστήρια ζητώντας χρηματική ικανοποίηση για συκοφαντική δυσφήμηση. Τελικά με απόφαση του Εφετείου, ο Κ. Λαλιώτης υποχρεώθηκε να καταβάλει στον κ. Μητσοτάκη 100 χιλιάδες ευρώ (πρωτοδίκως το ποσό είχε οριστεί σε 100 εκατ. δραχμές-περίπου 294.000 ευρώ), καθώς έγινε δεκτό ότι οι ισχυρισμοί του κ. Λαλιώτη που ήταν ψευδείς προκάλεσαν ηθική βλάβη στον επίτιμο πρόεδρο της ΝΔ. Παράλληλα ο κ.Μητσοτάκης υποχρεώθηκε να καταβάλει στον κ. Λαλιώτη χρηματική ικανοποίηση ύψους 22 χιλιάδων ευρώ (πρωτοδίκως 20 εκατ. δρχ.-περίπου 59.000 ευρώ) για ηθική βλάβη που υπέστη ο πρώην γραμματέας του ΠΑΣOΚ από εξυβριστικές φράσεις του πρώην πρωθυπουργού.

Από αυτή την υπόθεση βγήκε στο φως το εξής γεγονός: Η παραπάνω λιβεριανή εταιρεία μπορεί μεν να μην αποδείχτηκε ότι χρησιμοποιήθηκε για ατομικό καθαρά όφελος του κ. Μητσοτάκη (όπως κατήγγειλε ο Λαλιώτης), χρησιμοποιήθηκε όμως για να συλλεγούν και να εισρεύσουν από το εξωτερικό χρήματα στα Ταμεία της Ν.Δ., ενώ ανώτατα στελέχη της και ο ίδιος ο Μητσοτάκης αρχικά αρνήθηκαν οποιαδήποτε σχέση της εταιρείας αυτής με τη ΝΔ (βλ. εδώ και εδώ). Τώρα πώς θεωρεί ο κ. Μητσοτάκης ότι δικαιώθηκε πλήρως δεν μπορώ να το καταλάβω.

Και ένα τελευταίο ερώτημα: Γιατί ο κ. Μητσοτάκης δεν προτίμησε να βγάλει στον πλειστηριασμό αγροτεμάχια που έχει ο κ. Λαλιώτης στο χωριό του, τα οποία στο κάτω κάτω δεν έχουν και ιδιαίτερο συναισθηματικό ενδιαφέρον για τον τελευταίο, αλλά επέλεξε να εκπλειστηριάσει το σπίτι του ???? Έτσι κι αλλιώς για "φιλανθρωπίες", λέει, ότι θα δώσει τα χρήματα, τι τον νοιάζει αν προέρχονται από το σπίτι ή τα αγροτεμάχια??

-----------------------------

Υ.Γ. Αυτό το blog πάει να αποκτήσει ειδικότητα με τα θέματα που αφορούν τον Επίτιμο. Χα χα χα!!!

Ναζιμ Χικμέτ. Πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως?

Αν δεν καώ εγώ,

αν δεν καείς εσύ,

αν δεν καούμε εμείς,

πώς θα γενούνε

τα σκοτάδια φως;

Αυτούς τους αγαπημένους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ θυμήθηκα σήμερα, όταν διάβασα στον τύπο (βλ. εδώ και εδώ) ότι η Τουρκική Κυβέρνηση αποφάσισε να αποδώσει, μετά θάνατο, την τουρκική υπηκοότητα στο μεγάλο Τούρκο Ποιητή που του την είχε αφαιρέσει τη δεκαετία του ’50. «Τα αδικήματα, τα οποία ανάγκασαν τις Αρχές να του αφαιρέσουν, την εποχή εκείνη, την υπηκοότητα, δεν θεωρούνται εγκλήματα σήμερα», είπε ο εκπρόσωπος της Κυβέρνησης. Ποιά ήταν τα αδικήματα του Ναζίμ Χικμέτ? Μα οι κομμουνιστικές του ιδέες, για τις οποίες τον φυλάκισαν για χρόνια, τον κατηγόρησαν για «προδοσία» και τον ανάγκασαν να πεθάνει εξόριστος στη Μόσχα το 1963, αφού πρώτα του στέρησαν την ιθαγένεια. Τι σύμπτωση?? Μη ξεχνάμε ότι και στην Ελλάδα του ’50 και του ’60 το ίδιο έκαναν. Απλώς εδώ οι πρακτικές αυτές σταμάτησαν μετά την πτώση της δικτατορίας. Και η Τουρκία θυμήθηκε να δείξει μια «νότα» «δημοκρατικότητας» και «προόδου», τώρα που πλησιάζει ο χρόνος να κριθεί και πάλι η προσαρμογή της προς τις ευρωπαϊκές αξίες, προκειμένου να γίνει δεκτή από την Ε.Ε.

Το Ναζίμ Χικμέτ, το Θεσσαλονικιό (γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1902), τον γνώρισα (μέσα από το έργο του φυσικά) για πρώτη φορά στα φοιτητικά μου χρόνια, στα χρόνια της δικτατορίας. Αγαπημένοι μου στίχοι ήταν αυτοί που αναφέρω στην αρχή.

Αν δεν καώ εγώ,

αν δεν καείς εσύ,

αν δεν καούμε εμείς,

πώς θα γενούνε

τα σκοτάδια φως;

Πόσο ταίριαζαν με το αγωνιστικό κλίμα της εποχής! Και με την ορμή της νιότης μας που έχει ήδη ξεθυμάνει, δυστυχώς. Πού όρεξη σήμερα για θυσίες και καψίματα (και δεν εννοώ βέβαια με μολότωφ)!

Τελειώνω μ’ ένα άλλο αγαπημένο ποίημα του Χικμέτ

Η πιο όμορφη θάλασσα

Θα γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών

Είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα

είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει

Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα

Τις πιο όμορφες μέρες μας

δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω

το πιο όμορφο απ' όλα,

δε στο 'χω πει ακόμα.

Απολαύστε το ποίημα αυτό μελοποιημένο από το Θάνο Μικρούτσικο και τραγουδισμένο από τη Μαρία Δημητριάδη που έφυγε κι αυτή για το μεγάλο ταξίδι πρόσφατα

Τον πίνακα αυτό φιλοτέχνησε ο Ποιητής το 1946, απεικονίζει δε τον ίδιο στο κελί της φυλακής του

Το παράπονο του βιβλίου

Απόψε έκανα μια βόλτα στα διάφορα ιστολόγια που συνηθίζω να επισκέπτομαι και πέρασα και από το ιστολόγιο της γλυκιάς μου @@φίλης Ιουστίνης που τυχαίνει να είναι και καταξιωμένη λογοτέχνης. Εκεί λοιπόν διάβασα ένα πολύ όμορφο, συγκινητικό κείμενο που και η ίδια, όπως αναφέρει, το αντέγραψε από το ιστολόγιο του απόδημου συγγραφέα Ντένη (Διονύση) Κονταρίνη που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Το κείμενο αυτό είναι ένα παραπονιάρικο γράμμα ενός βιβλίου. Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει, δεν αφορά κάποιο δικό του βιβλίο. Είναι το παράπονο όλων των βιβλίων που έχουν γράψει όλοι οι Απόδημοι και μάλιστα με βουρκωμένα μάτια. Τα βιβλία αυτά, ελλείψει ελληνικού βιβλιοπωλείου, φιλοξενούνται στα μπακάλικα της Νέας Υόρκης (και όχι μόνο), αφού οι ομογενειακοί φορείς ποτέ δεν καταδέχτηκαν να σκύψουν πάνω στο έργο των ομογενών συγγραφέων, ποτέ δεν θέλησαν να τους πλησιάσουν και να τους γνωρίσουν, ποτέ δεν θέλησαν να δουν ποιοι είναι και τι γράφουν. Όσο για την Ελληνική Πολιτεία, που ενώ τους ονομάζει αδέλφια της, δεν γύρισε ποτέ να τους κοιτάξει.

Ας αφήσω όμως το γράμμα του βιβλίου να μιλήσει μόνο του.

«Φίλοι μου γεια σας,

Είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενιτιάς. Ένα βιβλίο που έχει γράψει κάποιος δικός μας, Έλληνας μετανάστης. Απόδημος, όπως αρέσει να τους ονομάζουν. Κάποιοι λένε ότι είμαι ένα καλό βιβλίο αλλά δεν με αγοράζουν. Άλλοι λένε ότι δεν αξίζω τίποτα και ούτε αυτοί με αγοράζουν. Πάντως εγώ είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενιτιάς.

Έχω ένα όμορφο εξώφυλλο με μια έγχρωμη φωτογραφία από κάποιο τοπίο. Ο τίτλος του βιβλίου είναι γραμμένος με μεγάλα γράμματα. Στο οπισθόφυλλό μου είναι η βιογραφία αυτού του φουκαρά που με έγραψε. Εκεί, σ’ αυτό το οπισθόφυλλο, αναφέρει τις σπουδές του, τους τίτλους του, τους αγώνες του, τι έχει γράψει και τι άλλο θα γράψει - αν τα καταφέρει - και έχει και μια φωτογραφία του. Είναι συμπαθητικός παρ’ όλη την καράφλα του, την σκοροφαγωμένη γενειάδα του και την κάπως κακοφτιαγμένη μύτη του. Κατά τα άλλα είναι καλός. Πολύ καλός. Σαν άνθρωπος εννοώ. Σαν συγγραφέας, εγώ τι να πω; Αν κάποιος αποφασίσει να με διαβάσει ίσως να πει μια γνώμη.

Είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενιτιάς λοιπόν σαν όλα τα άλλα. Έχω κι εγώ τις σελίδες μου με τα νούμερά τους, έχω όμορφα γράμματα και μερικές φωτογραφίες. Κατοικώ σ’ ένα ελληνικό παντοπωλείο της Νέας Υόρκης. Δεν έχει σημασία αν είναι στην Αστόρια, στο Μπρούκλυν, στο Φλάσινγκ. Σημασία έχει ότι είναι ένα ελληνικό παντοπωλείο που με φιλοξενεί - καλοσύνη του - με την ελπίδα να με πουλήσει να πάρει κάποια δολάρια και να πάρει και άλλα λίγα αυτός ο φουκαράς που στραβώθηκε να με γράψει.

Βέβαια θα μπορούσα να κατοικώ στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου παρέα με άλλα βιβλία και όχι με τις εληές και τις σαρδέλες. Βλέπετε όμως κανείς δεν φρόντισε να υπάρχει ένα βιβλιοπωλείο για μας. Για τα ελληνικά βιβλία της ξενιτιάς. Ποιος να φροντίσει;

Εδώ, στο παντοπωλείο που βρίσκομαι έχω τη τιμή να συγκατοικώ με τις εληές και τις σαρδέλες. Μη γελάτε!! Τι συντροφιά περιμένατε να έχω σε ένα παντοπωλείο; Και δεν είναι μόνο αυτές. Λίγο πιό πέρα διακρίνω κάτι τυριά, σε κάποια ράφια είναι τα όσπρια κι ακόμη υπάρχουν ταραμοσαλάτες, τυροκαφτερές, διάφορα τουρσιά, λακέρδες, χταποδάκι ξυδάτο φύλλο για μπακλαβά και κανταΐφι και πολλά άλλα. Όλοι μαζί πιστέψτε με είμαστε μια πάρα πολύ όμορφη παρέα. Η αλήθεια είναι πως σαν πρωτόρθα εδώ όλοι αυτοί με κοίταξαν με κάποια απορία. Ένα βιβλίο ανάμεσά μας, αναρωτήθηκαν. Τι ζητάει εδώ μέσα. Βέβαια εγώ δεν τους έδωσα σημασία. Προσπάθησα να κρατηθώ στο ύψος μου. Να κρατήσω τη θέση μου. Είμαι ένα βιβλίο, έλεγα στον εαυτό μου. Ένα ελληνικό βιβλίο της ξενιτιάς. Δεν θα γίνω το ίδιο με τις εληές και τις σαρδέλες!! Με τον καιρό όμως συνήθισα. Άρχισα να τους συμπαθώ όλους εκεί μέσα. Κι΄ ακόμη άρχισε να μην με ενοχλεί η μυρουδιά του μπακάλικου.

Παρακολουθώ τους πελάτες που έρχονται για να ψωνίσουν. Αγοράζουν από όλα τα είδη. Κανείς τους όμως δεν ρίχνει μια ματιά και σε μένα. Βλέπω τις εληές και τις σαρδέλες να φεύγουν, να έρχονται άλλες, να φεύγουν κι αυτές κι εγώ μένω εκεί. Κανείς δεν με κοιτάζει. Καμιά φορά κάποιος μου δίνει και μια σπρωξιά γιατί τον εμποδίζω να δει καλύτερα τις εληές και τις σαρδέλες. Ένας άλλος πάλι με πήρε και με πέταξε πάνω σ’ ένα τσουβάλι με φασόλια γίγαντες. Ένοιωσα άσχημα παρ’ όλη τη συμπάθεια που έχω για τα φασόλια γίγαντες.

Κάπου-κάπου περνάει αυτός ο ταλαίπωρος που με έγραψε, ο συγγραφέας που λένε, ρίχνει μια ματιά, βλέπει πως είμαι εκεί και φεύγει απελπισμένος. Τον λυπάμαι τον κακομοίρη. Αλλά τι να του κάνω κι εγώ. Ήρθε στην ξενιτιά για να προκόψει κι αντί να πάει να πουλάει εληές και σαρδέλες πήρε να γράφει βιβλία. Ποιός του φταίει;

Μια μέρα που μπήκε στο μπακάλικο το αφεντικό του έβαλε τις φωνές.

− Φίλε. Πάρε τη σαβούρα σου από δω να μου αδειάσεις το χώρο. Τον χρειάζομαι για να βάλω άλλα πράματα να βγάλω κάνα δολάριο.

− Εντάξει άνθρωπέ μου, του λέει ο δικός μου, ο συγγραφέας. Θάρθω αύριο να τα πάρω. Θα πάνε όλα για τη χωματερή.

Τώρα βέβαια εγώ δεν ξέρω τι είναι η χωματερή αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι κάτι χειρότερο από το μπακάλικο γιατί τον είδα, τον δικό μου, σε μια στιγμή να δακρύζει. Έσκυψε, με πήρε στα χέρια του, με κοίταζε καλά-καλά και είδα το δάκρυ που κυλούσε από το μάτι του. Τον λυπήθηκα τον φουκαρά. Γι’ αυτό σας λέω φίλοι μου. Κάντε κάτι.

Προωθήστε αυτό το γράμμα μου όπου μπορείτε. Στείλτε το σε όλους όσους νομίζετε ότι μπορούν να με αγαπήσουν. Δείξτε το στους δικούς σας, στους συγγενείς σας, στους, φίλους σας. Μα πιο πολύ δείξτε το στα παιδιά σας. Μην αρχίσουν κι αυτά να γράφουν ελληνικά βιβλία της ξενιτιάς γιατί τα βλέπω να καταντάνε σαν τον δικό μου, τον συγγραφέα. Φίλοι μου. Βοηθείστε με. Δεν θέλω να πάω στη χωματερή. Στείλτε το γράμμα μου όπου μπορείτε. Προς Θεού όμως. Σας παρακαλώ μην ενοχλήστε την ελληνική Κυβέρνηση, το Υπουργείο Πολιτισμού, την Γενική Γραμματεία Αποδήμου Ελληνισμού, το ΣΑΕ, την Αρχιεπισκοπή. Οι άνθρωποι δεν είναι δυνατόν να ασχοληθούν με μένα. Έχουν άλλα σοβαρότερα να κάμουν. Αφήστε τους αυτούς. Μην τους δημιουργήσετε πρόβλημα. Αμφιβάλλω αν γνωρίζουν τι είναι το ελληνικό βιβλίο της ξενιτιάς.

Γεια σας φίλοι μου. Φεύγω για τη χωματερή».

----------------------------------------

Υ.Γ. (δικό μου) Εδώ κοντεύουν να στείλουν τους ανθρώπους στη χωματερή, τα βιβλία θα λυπηθούν???

Υ.Γ.2 Αλήθεια πώς σας φάνηκε ο πολυδιαφημισμένος ανασχηματισμός? Εγώ ενθουσιάστηκα να σας πω την αλήθεια. Με τόσους Σωτήρες στην Κυβέρνηση, δεν μπορεί παρά να σωθεί η Ελλάδα. Χα χα χα!!!!!!

Υ.Γ.3 Ξέρει κανείς τι εστί Νίκος Δένδιας (ο νέος Υπουργός Δικαιοσύνης)???? Τον ξέρει η μάνα του???