Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας, η Μερόπη και το Διαβολάκι...

Ξημέρωσε η τέταρτη ημέρα των σφοδρότερων στρατιωτικών επιθέσεων που έχει γνωρίσει η Λωρίδα της Γάζας από τον πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967. Διαβάζω ότι οι νεκροί Παλαιστίνιοι ήδη ξεπερνάνε τους 345 και οι τραυματίες αριθμούν περισσότερους από 1.600. Τα νοσοκομεία της Γάζας έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά και το νοσηλευτικό προσωπικό απευθύνει απελπισμένες εκκλήσεις για βοήθεια κάνοντας λόγο για πρωτοφανή ανθρωπιστική καταστροφή. Η Μερόπη μέσα μου, που έζησε τον πόλεμο και την προσφυγιά, θρηνεί για τους αμάχους και κυρίως τα παιδιά που χάνονται και αγανακτεί. Και τότε κάνει την εμφάνιση του, μέσα μου κι αυτό, ένα διαβολάκι που λέγεται ο «Συνήγορος του Διαβόλου». Και αρχίζει ένας έντονος διάλογος μεταξύ του «Συνηγόρου» και της Μερόπης.

• Μερόπη: Μη μου μιλάς, είμαι πολύ στενοχωρημένη, μ’ αυτό το μακελειό, μ’ αυτή τη γενοκτονία. Ο λαός της Παλαιστίνης πάντα με συγκινούσε. Εδώ και χρόνια του τάξανε πατρίδα, κι ακόμα δεν αξιωθήκανε να του τη εξασφαλίσουνε.
• Διαβολάκι: Μη μου πεις ότι δεν βλέπεις κι εσύ ότι σ’ αυτό το μακελειό, όπως το χαρακτηρίζεις, έχουν ευθύνη και οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι και ειδικά αυτοί της ισλαμικής Χαμάς που εδώ και αρκετό καιρό ρίχνανε ρουκέτες προς την πλευρά των Ισραηλινών, με θύματα αμάχους.
• Μερόπη: Σιγά, μωρέ, τις ρουκέτες που ρίχνανε. Κάτι αυτοσχέδια και ερασιτεχνικά ρουκετάκια! Και γιατί δεν διευκρινίζεις ότι οι άμαχοι Ισραηλινοί που λες , δεν είναι παρά ένας νεκρός και καμιά δεκαριά τραυματίες?
• Διαβολάκι: Δεν έχει σημασία το ισχνό αποτέλεσμα, δεν παύει να προκαλούσαν την τύχη τους. Το παραδέχτηκε και ο Αμπάς, ο Ηγέτης της PLO των Παλαιστινίων της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη. Αυτός λοιπόν τα «έχωσε» στη Χαμάς για την παραβίαση της εκεχειρίας. Α, κι αυτός ο εμφύλιος μεταξύ της Χαμάς και της PLO τι σου λέει?
• Μερόπη: Κοίταξε να δεις, σχεδόν όλα τα απελευθερωτικά κινήματα, είχαν τους εμφυλίους τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δικαιούνται οι Παλαιστίνιοι να έχουν μια πατρίδα, όπου να ζουν ειρηνικά και να δημιουργούν, χωρίς να απειλούνται από κανένα. Μη ξεχνάς ότι κι εμείς οι Έλληνες το 1821 από τη μια πολεμούσαμε τους Οθωμανούς και από την άλλη πολεμούσαμε μεταξύ μας.
• Διαβολάκι: Αυτό το «ειρηνικά» πες το στη Χαμάς που δεν πιστεύει στην ειρηνική συνύπαρξη με το Ισραήλ.
• Μερόπη: Δεν ξέρω τι πιστεύει η Χαμάς, ούτε συμφωνώ φυσικά με τις μεθόδους και την αδιαλλαξία της. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι το Ισραήλ, ένα, υποτίθεται, πολιτισμένο και οργανωμένο Κράτος, χρησιμοποιεί ως πρόσχημα μερικά αυτοσχέδια ρουκετάκια που έριξε μια, έστω εξτρεμιστική, Οργάνωση, για να εξαπολύσει μια λυσσαλέα επίθεση με σύγχρονα όπλα και αεροπλάνα, με θύματα εκατοντάδες ήδη εξαθλιωμένους από τον αποκλεισμό αμάχους, μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά. Έλεος πια.
• Διαβολάκι: Λες ότι λυπάσαι για τους αμάχους, αλλά ξεχνάς ότι η Χαμάς διατηρεί τα Επιτελεία της κοντά σε σπίτια αμάχων, σε σχολεία και σε νοσοκομεία.
• Μερόπη: Α, δεν υποφέρεσαι. Όλη κι όλη η Γάζα 40 χιλιόμετρα είναι και ζουν εκεί 1,5 εκατομμύριο ψυχές, με άθλιες συνθήκες, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Είναι φυσικό λοιπόν να υπάρχουν σπίτια, σχολεία και νοσοκομεία κοντά στα «Επιτελεία», όπως τα χαρακτηρίζεις. Πάω να φύγω, δεν μπορώ να σε ακούω, σε βαρέθηκα πια….
• Διαβολάκι: Κι εγώ βαρέθηκα να κάνω το Συνήγορο του Διαβόλου. Άσε, που όσο και αν προσπαθώ, δεν μπορώ να χωνέψω το Νετανιάχου, το Λικουντινό ντε, τον ακροδεξιό που προαλείφεται για να πάρει τα ηνία του Ισραήλ. Ξέρεις, έχουν εκλογές σε λίγο καιρό (το Φεβρουάριο) και γι' αυτό αποφάσισαν να το παίξουν σκληροί οι "φίλοι" μου οι Ισραηλινοί...
• Μερόπη: Τώρα μόλις πληροφορήθηκα ότι το πλοίο "Dignity" προερχόμενο από την πατρίδα μου την Κύπρο με ανθρωπιστική βοήθεια, εμβολίστηκε από σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού του Ισραήλ, το οποίο δεν το αφήνει να προσεγγίσει στη Γάζα . Τι έχεις να πεις Διαβολάκι???
• Διαβολάκι: Αχ μη με πρήζεις άλλο, έχω να ετοιμαστώ και για το ρεβεγιόν τρομάρα μου...
• Μερόπη: Στο ρεβεγιόν να πας μόνο σου. Εγώ όρεξη για ρεβεγιόν και αηδίες, ενώ αθώος κόσμος εξοντώνεται, δεν έχω.

-----------------

Προσθήκη:

Πάνω πρόσθεσα ένα σκίτσο του καλού μου @φίλου Barel που είναι επίκαιρο

Ανοικτά τα καταστήματα σήμερα Κυριακή. Και τι έγινε? Πολύ κακό για το τίποτα….

Τις τελευταίες μέρες ζήσαμε ένα, θα έλεγα, θρίλερ για το αν θα παραμείνουν ανοικτά ή όχι τα καταστήματα στην Αθήνα την Κυριακή 28-12-2008. Το θέμα έγινε μπαλάκι μεταξύ του Υπουργού Ανάπτυξης (Εμπορίου) και Νομαρχίας. Η Κυβέρνηση δεν ήθελε μάλλον να πάρει την ευθύνη της απόφασης και έτσι ο Υπουργός δήλωνε αναρμόδιος να αποφασίσει επί του θέματος. Ο Νομάρχης Γιάννης Σγουρός, που πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ, μετά από παλινωδίες πήρε τελικά την απόφαση να παραμείνουν ανοικτά τα καταστήματα, αλλά μόνο στο Δήμο Αθηναίων, με την αιτιολογία ότι ήταν μια ευκαιρία να αναπληρώσουν τις μεγάλες ζημιές που υπέστησαν από τα τελευταία γεγονότα. Μερικές εφημερίδες κάνουν λόγο ότι παρενέβη ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου για το άνοιγμα των καταστημάτων, λες και πρόκειται για μείζον θέμα της πολιτικής ζωής (βλ. εδώ).

Να σας πω την αλήθεια δεν κατανοώ το μέγα θέμα που ξέσπασε με αντεγκλήσεις εκατέρωθεν. Από τη μια θεωρώ ότι οι ζημιές δεν πρόκειται να αποκατασταθούν, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, με μόνο μια μέρα επιπλέον άνοιγμα των καταστημάτων. Από την άλλη όμως έχω μείνει έκπληκτη και μπροστά στην αντίδραση μερίδας των εργαζομένων και για να ακριβολογώ κυρίως αυτών που πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ. Πήραν τα εργατικά λάβαρα και διαδηλώνουν Κυριακάτικα. Σιγά ορέ παλληκάρια! Αυτό είναι το πρόβλημα της εργατικής τάξης??? Ότι επειδή θα δουλέψει μια Κυριακή επιπλέον, θα πληγεί το εργατικό κίνημα???? Δεν είπαμε βέβαια να παραβιάζονται τα δικαιώματα των εμποροϋπαλλήλων, αλλά καλώς ή κακώς εργοδότες τους είναι οι καταστηματάρχες. Και αν αυτοί δεν έχουν χρήματα στο ταμείο τους, δεν θα υπάρχουν και αντίστοιχες θέσεις εργασίας. Θέλει πολύ μυαλό να κατανοήσει κανείς αυτή την αλήθεια?

Ευχές με γέλιο από την επικαιρότητα! (ανανεωμένο)

Αγαπημένοι μου @@φίλοι εύχομαι σε όλους ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και ΕΙΡΗΝΙΚΑ. Αντί ευχετήριων καρτών παραθέτω μερικές φωτογραφίες από την επικαιρότητα, τις οποίες δανείστηκα από τον BANG-GR , τη Σαλάτα Εποχής και τον Αντώνη (τους ευχαριστώ για το χρησιδάνειο). Ελπίζω να σκάσει λίγο το χειλάκι μας, γιατί αν δεν γελάσουμε και λιγουλάκι δεν αντέχεται η πραγματικότητα που δημιούργησαν για μας.

----------------------------

Υ.Γ. Η εικόνα του χαρούμενου Κακλαμάνη με τον Ελαιώνα είναι περσινή, αλλά εξακολουθεί να είναι επίκαιρη.

Τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων

Κοντεύουν Χριστούγεννα και ακόμα το σπίτι μου δεν έχει πάρει γιορτινή μορφή. Γύρισα χθες βράδυ αργά από μια επαρχιακή πόλη, όπου με οδήγησαν επαγγελματικοί λόγοι και πήγα κατευθείαν στο κρεβάτι μου. Σήμερα το πρωί που ξύπνησα σκεφτόμουνα από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Είναι και το μελαγχολικό κλίμα των ημερών που δεν μου άφησε καμιά όρεξη για εορταστικό διάκοσμο. Κάτι όμως πρέπει να στολίσω, έτσι για το καλό. Έστω ένα μικρό ψεύτικο δεντράκι. Ψεύτικό;;; Ναι ψεύτικο. Και τότε το μυαλό μου τρέχει στο χριστουγεννιάτικο δέντρο των παιδικών μου χρόνων. Τότε στον Καραβά της Κερύνειας……

Πάνε πολλά χρόνια πια που άφησα πίσω μου τα παιδικά μου χρόνια, αλλά πάντα θυμάμαι τη χαρά και την προσμονή που ένιωθα, ενόψει των Χριστουγέννων. Τι ήταν για μένα τότε τα Χριστούγεννα?? Ήταν «η αλλαγή στη ρουτίνα, η τρέλα στο μεσοχείμωνο, τα μυστικά κι οι αγκαλιές, οι χαρούμενες οικογενειακές συνάξεις, οι συναντήσεις με εξαδέλφια που κατοικούσαν μακριά και τέλος οι κάρτες από φίλους που είχαν χαθεί .."

Γύρω στη γιορτή του Αγίου Σπυρίδωνα πηγαίναμε στο βουνό για να διαλέξουμε και να κόψουμε το δέντρο που θα στολίζαμε. Βλέπετε το χωριό μας απλωνόταν μεταξύ βουνού και θάλασσας!! Κόβαμε λοιπόν το δεντράκι μας, πεύκο, κατά προτίμηση, καμιά φορά και κυπαρίσσι και γυρίζαμε χαρούμενοι στο σπίτι. Το στολίζαμε με μπάλες, μπαλόνια (φούσκες λέμε τα μπαλόνια στην Κύπρο), χάρτινους Άη Βασίληδες κλπ. Στο τέλος τυλίγαμε όλο το δέντρο με ένα λεπτό βαμβάκι (βλ. τη φωτογραφία πάνω, όπου η μικρή Μερόπη φαίνεται τόσο ευτυχισμένη!). Τα λαμπάκια δεν υπήρχαν τότε, ήρθαν αργότερα. Η μαμά μου και η γιαγιά, που έμενε δίπλα από το σπίτι μας, ετοίμαζαν τα χριστουγεννιάτικα γλυκά, δηλαδή τα «δάχτυλα» (κάτι σαν τις δίπλες γεμιστές όμως με αμύγδαλο) και τους κουραμπιέδες. Τα μελομακάρονα δεν τα συνηθίζαμε στην Κύπρο τότε, τα τελευταία χρόνια ήρθαν. Επίσης ζύμωναν και έψηναν στο χωριάτικο φούρνο της γιαγιάς τα χριστόψωμα, καθώς και κουλούρια σε διάφορα σχήματα. Όλες αυτές οι προετοιμασίες ήταν για μας τα παιδιά μια χαρούμενη γιορτή.

Τη νύχτα της παραμονής των Χριστουγέννων πηγαίναμε στην Εκκλησία. Τότε για μας η Εκκλησία ήταν χαρά. Χαρά και το εορταστικό τραπέζι, όταν γυρίζαμε και τρώγαμε τη ζεστή κοτόσουπα αυγολέμονο που είχε ετοιμάσει από νωρίς η μαμά. Η πιο μεγάλη χαρά όμως ήταν, όταν τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων μαζευόμασταν σε κοινό εορταστικό γεύμα όλοι οι συγγενείς από το σόι του πατέρα μου. Βλέπετε το πατρικό μου σπίτι βρισκόταν στον Καραβά, στο χωριό της μητέρας μου και με τους συγγενείς από το μητρικό σόι συναντιόμαστε όλο το χρόνο. Τα αδέλφια όμως του πατέρα μου ήταν διασκορπισμένα σε όλη την Κύπρο. Η θεία Ευτυχία κατοικούσε στη Λευκωσία, ο θείος Κυριάκος στο Μπέλλα Πάις (στο χωριό του πατέρα μου), ο θείος Κώστας στην Αμμόχωστο. Έτσι κάθε 26 του Δεκέμβρη μαζευόμαστε πότε στον Καραβά, πότε στη Λευκωσία, πότε στο Μπέλλα Πάις και πότε στην Αμμόχωστο. Εκεί να δείτε χαρές με τους θείους και τα εξαδέλφια, ιδίως τα τελευταία!!!! Οι αγκαλιές και τα μυστικά που αναφέρω παραπάνω έδιναν και έπαιρναν. Σε μια τέτοια οικογενειακή σύναξη αποκαλύψαμε, άκαρδα θα έλεγα, στα αθώα 4 εξαδέλφια μας από την Αμμόχωστο ότι δεν υπάρχει Άη Βασίλης και ότι οι γονείς μας βάζουν τα δώρα κάτω από το δέντρο. Εκεί να δεις κλάμα και οδυρμός!!! Το πήραν πολύ βαριά. Αυτή η οικογενειακή συνήθεια της οικογενειακής σύναξης εξακολουθεί μέχρι σήμερα. Κάθε χρόνο όμως μετράμε απουσίες… Έφυγε για πάντα ο θείος Κυριάκος, ο θείος Χαρίλαος (άντρας της θείας Ευτυχίας), η θεία Ερμιόνη (γυναίκα του θείου Κώστα), ο Παύλος (άντρας της εξαδέλφης μου της Ανθούλας)……

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς μαζευόμασταν στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού (από την πλευρά της μητέρας μου). Εκεί γύρω από το τζάκι, μικροί και μεγάλοι ρίχναμε φύλλα χλωρής ελιάς στη φωτιά για να μαντέψουμε αν κάποια πρόσωπα μας αγαπούσαν. Την ώρα που ρίχναμε την ελιά στα κάρβουνα λέγαμε τα παρακάτω λόγια: «Αη-Βασίλη Βασιλιά που περπατάς τζιαι καλαντάς, δείξε τζιαι φανέρωσε αν μ’ αγαπά ο Τάδε» (το όνομα το λέγαμε από μέσα μας για να γλυτώσουμε τα πειράγματα). Αν το φύλλο της ελιάς πεταγόταν με κρότο, σημαίνει πως μας αγαπούσε ο «Τάδε» και εκεί να δεις χαρά!! Αν όμως δεν ακουγόταν κανένας κρότος και η ελιά καιγόταν επικρατούσε κατήφεια….. Τέτοιοι απλοϊκοί ήταν τότε οι καημοί της αγάπης. Χα χα χα! Για τα έθιμα των Φώτων επιφυλάσσομαι να γράψω μια νέα ανάρτηση (έτσι για να έχω να γράφω).

Δυστυχώς χρόνο με το χρόνο ξεχάσαμε ότι «Τα Χριστούγεννα δεν είναι Χριστούγεννα, αν δεν τα χαιρόμαστε σαν παιδιά με λίγη λαιμαργία, λίγες ανοησίες, πολλές εκπλήξεις και πολλή πολλή αγάπη». Τα βάρη της ζωής απομάκρυναν πολύ τη χαρά των παιδικών μας χρόνων. Ίσως το μόνο που έμεινε από αυτές τις μέρες είναι η λαιμαργία….

Η φωτογραφία αυτή είναι από μια Χριστουγεννιάτικη οικογενειακή Σύναξη. Στην αγκαλιά του παππού είναι η Μερόπη (στη μέση), μια από τις αδελφές μου (δεξιά) και η εξαδέλφη μου η Μερόπη (αριστερά). Ο παππούς είναι αυτός, που, όπως γράφω σε προηγούμενη ανάρτηση μου, πίστευε ότι ο πατέρας μου έγινε δάσκαλος από τεμπελιά!!!

----------------------------

Προσθήκη: Κατόπιν παρακλήσεως του καλού μου @φίλου και παλιού συμφοιτητή Side21 γράφω τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα της Κύπρου. Όπως θα δείτε, μοιάζουν αρκετά με τα Ελλαδίτικα κάλαντα, αλλά δεν είναι εντελώς όμοια. Υπάρχουν διαφορές που αξίζει να τις παρατηρήσετε.

Καλήν εσπέραν άρχοντες τζι’ αν είναι ορισμός σας

Χριστού τη Θεία Γέννηση να πω στ’αρχοντικό σας

Χριστός γεννιέται σήμερα στης Βηθλεέμ την πόλιν

οι ουρανοί αγάλλονται μαζί τζι’ η φύσις όλη.

Γεννιέται μες στο σπήλαιον στη φάτνη των αλόγων,

Ο Βασιλιάς των ουρανών τζι’ ο πλάστης υμών όλων.

Αντζιέλοι εις τον ουρανόν ψάλλουν το «εν υψίστοις»,

Τζιαι κάτω φανερώννεται εις του βοσκούς ο Κτίστης.

Που την Περσίαν έρκουνται τρεις μάγοι με τα δώρα,

Έναν αστέριν λαμπερόν τους οδηγά στη χώραν.

Γονατιστοί τον προσκυνούν τζιαι δώρα του χαρίζουν

Σμύρνα, χρυσόν τζιαι λίβανον, Θεόν τον ευφημίζουν.

Χριστιανοί σας είπαμεν ούλλην την ιστορίαν,

του Ιησού μας του Χριστού την γένναν την αγίαν.

Δώστε τζιαι για τον κόπον μας ό,τι είν’ ο ορισμός σας

τζιαι ο Θεός μας ο Χριστός ναν πάντα βοηθός σας.

Χρόνια πολλά να ζήσετε να’ στε ευτυχισμένοι

Τζιαι στο κορμίν τζιαι στην ψυσιήν*

να’ σαστιν πλουτισμένοι.

-------------------

*ψυσιή = ψυχή