γράφει ο Μαυρομετωπίτης
Ο Έρνστ Ρέμ όπως και οι περισσότεροι μαχητές των Sturmabteilung «ζυμώθηκαν» μέσα στο καμίνι του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Ψήθηκαν στις μάχες και τα χαρακώματα γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την πρωτοφανή βιαιότητα και σφοδρότητα του Μεγάλου Πολέμου. Ο Ρεμ στη Γαλλία (όπου βρέθηκε πολεμώντας) αναμφισβήτητα διαμόρφωσε τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του που θα τον συνόδευε σε όλη την μετέπειτα πορεία του.
Ο πολεμιστής του χαρακώματος γνώριζε μόνο την πραγματικότητα της μάχης. Ζούσε κάθε στιγμή στην απόλυτη ένταση της, την κάθε στιγμή ως την τελευταία, την κάθε στιγμή ως ένα ριψοκίνδυνο αντίκρυσμα με το Μηδέν, με τον Θάνατο. Αυτή η δοκιμασία πλάθει την Αίσθηση μίας Απόλυτης Ελευθερίας που πουθενά αλλού δεν μπορεί να βιωθεί.
Ο άνθρωπος λυτρωμένος από τις καθημερινές γήινες ανησυχίες, από την ρηχότητα μίας τετριμμένης μικροαστικής ζωής, από το φθαρτό και το ρευστό. Λυτρωμένος από τον φόβο. Κοιτάζει την αλήθεια κατάματα, ζει το απόλυτο, βρίσκεται στο μεταίχμιο του περάσματος στον «άλλο κόσμο». Ελεύθερος από τον ίδιο του τον Εαυτό!
Η Ελευθερία του Στρατιώτη στο πεδίο της μάχης οδηγεί στον Μηδενισμό. Η επαφή με το Μηδέν οδηγεί στην ύψιστη περιφρόνηση για την υλιστική ζωή, για την ρουτινιασμένη μηχανιστική επανάληψη, για την πραγματικότητα των αποκοιμωμένων και τον εκδουλευμένων και ανοίγει τους διάπλατους δρόμους για την αναζήτηση των δυνατών εμπειριών, για την αναζήτηση μίας Ελευθερίας που βρίσκεται στο «εδώ και τώρα» στην πληρότητα μίας ζωής που υψώνεται στη μεγαλύτερη ένταση της.
«Όταν κάποιος στέκεται καθημερινά πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο, τότε η εξωτερική εμφάνιση ξεθωριάζει σε μία ασημαντότητα και οτιδήποτε είναι άχρηστο εξαφανίζεται. Μόνο το γνήσιο, το αληθινό και το ανδρικό διατηρούν την αξία τους. Το μίσος που οι άλλοι διασκόρπιζαν στο εξωτερικό δεν βρήκε θέση στη καρδιά του στρατιώτη γιατί απλά δεν το ένιωθε, γιατί είδε ότι όσοι βρίσκονταν στην άλλη πλευρά υπέφεραν τις ίδιες τραγωδίες, εκτελούσαν το ίδιο καθήκον και αντιμετώπιζαν τον ίδιο θάνατο. Ήταν απλά καθρέφτες του εαυτού του! Δεν μισεί κανείς αυτό στο οποίο αντανακλάται, διότι τότε θα πρέπει να μισεί τον εαυτό του.
Δεν υπάρχει πιο αληθινός χαρακτήρας από αυτόν της πρώτης γραμμής. Η πείνα και η δίψα, η βροχή και ο παγετός, η ταλαιπωρία και οι κίνδυνοι, οι πληγές και ο θάνατος αφαιρούν κάθε προσποιητή μάσκα και αναγκάζουν τον άνδρα να αντιμετωπίσει την κάθε πρόκληση: δείξε αυτό που είσαι! Κάτω από αυτόν τον ανελέητο προβολέα τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί και όλες οι σκέψεις των ανδρών στρέφονται αναπόφευκτα στο ουσιώδες».
Ο Μηδενισμός του Ρεμ τον ώθησε στην επίθεση και την ρήξη με έναν γερασμένο κόσμο που γνώριζε μόνο την δουλεία. Αυτόν της καπιταλιστικής Βαϊμάρης. Δεν υπήρχε τίποτα που να άξιζε να διασωθεί αλλά αντιθέτως έπρεπε να γκρεμιστεί από την σάρωση των καφέ στρατιών. Το ίδιο και το μίαρο απόστημα του μπολσεβικισμού, το απότοκο της ίδιας σαπισμένης μήτρας του σύγχρονου κόσμου, μία ζοφερή άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Ο συνταγματικός «μπολσεβικισμός» της πλήρως αστικοποιημένης Σοσιαλδημοκρατίας και ο εκτρεφόμενος από την Μόσχα μπολσεβικισμός του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Ο Ρεμ εντάχθηκε στο NSDAP και έγινε ηγέτης των περιλάλητων SA. Φόβος και τρόμος των αντιφασιστών στους δρόμους των πόλεων, όσο και των αστών και των καπιταλιστών των χρυσών γραφείων όπως απέδειξε η Ιστορία. Αιώνιο αγκάθι για την ακροδεξιά και τους βολεμένους που δεν μπορούσαν να αντέξουν την φωνή της Επανάστασης και την Ορμή της πραγματικής και ολοκληρωτικής Εθνικοσοσιαλιστικής Επικράτησης.
Κόκκινο πανί για τους αντιφασίστες σύντομα ο Ρέμ έγινε στόχος της χυδαιότητας, της λάσπης και της συκοφαντίας. Οι φυλλάδες αυτών που απενοχοποίησαν την εκπόρνευση και την ομοφυλοφιλία, στην Γερμανία της εποχής, τον κατηγόρησαν για.. «ανήθικο τρόπο ζωής».
Ο Ρεμ δεν αξίωσε ποτέ να γίνει αγαπητός στους κύκλους της ακροδεξιάς υποκρισίας και της ατέρμονης ηθικολογικής παράνοιας. Έζησε στο πεδίο της μάχης και η μόνη Ηθική που ήξερε ήταν αυτή του Πολεμιστή, του Γενναίου. Η Ηθική των Μεγάλων Έργων. Πολύ πιο ΑΝΔΡΑΣ από χαρτογιακάδες άκαπνους γραφειοκράτες και μπουρζουάδες που κρύβονταν στις κομματικές αίθουσες όταν άλλοι πολεμούσαν στους δρόμους. Στη μηδενιστική του αντίληψη συμπεριλήφθη και η σάπια, παρακμιακή ηθική της αστικής υποκρισίας και της ιουδαιοχριστιανικής δουλικότητας.
«Ο στρατιώτης απομακρύνεται από αυτή το είδος ψευδούς ηθική με αηδία. Αυτό που έχει σημασία για μένα, στο πεδίο της μάχης, δεν είναι αν ένας στρατιώτης ανταποκρίνεται στην «ηθική της κοινωνίας» αλλά μόνο αν είναι άνθρωπος πάνω στον οποίον μπορεί να στηριχτεί κανείς. Ένας «ανήθικος» άνθρωπος που πετυχαίνει κάτι είναι για μένα πολύ πιο αποδεκτός από έναν «ηθικά ορθό» που δεν καταφέρνει τίποτα. Η λεγόμενη κοινωνία διαπράττει το μεγαλύτερο έγκλημα με την αποτίμηση των ανθρώπων κατά αυτόν τον τρόπο. Οι αυτοκτονίες των σπουδαιότερων προσωπικοτήτων μιλούν πολύ εύγλωττα εδώ»
O Ρεμ λοιπόν μπορεί να ήταν «Διάβολος». Πράγματι ήταν. Άλλα τέτοιους αξίζει η κόλαση της αστικής κοινωνίας. Όποιος θέλει Αγίους ας ψάξει στα μοναστήρια. Ο Ρεμ τα ήθελε ΟΛΑ. Δεν αρκούταν στο τσάκισμα των Κόκκινων και την ανάληψη της εξουσίας. Ήθελε ότι δικαιούνταν οι Γερμανοί εργάτες και πρώην πολεμιστές, όσα δικαιούνταν οι προλετάριοι των SA. Όσα φτιάχνουν με τα χέρια και το μυαλό τους. Τους κόπους της εργασίας τους.
Ζητούσε την απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής και την απελευθέρωση της Γερμανίας από τα αστικά παράσιτα υπεύθυνα για τον μεγάλο πόλεμο και την δυστυχία της Βαϊμάρης. Ζητούσε ο Στρατός να περάσει επιτέλους στον Λαό και το Έθνος και να ηγηθούν οι πραγματικοί πολεμιστές, όχι τα πρωσικά γουρούνια που παρακολουθούν τις μάχες με τα κιάλια τους.
Δυστυχώς όλα αυτά τον έφεραν σε ρήξη με την αστική τάξη, το στρατοκρατικό κατεστημένο και την ακροδεξιά. Τα αποτελέσματα γνωστά. Μία προδομένη Επανάσταση, μία ανεκπλήρωτη Προσδοκία.
