Creedence Clearwater Revival - Have you ever seen the rain?

Someone told me long ago, there's a calm before the storm.
I know, and it's been comin' for some time.
When it's over, so they say, it'll rain a sunny day.
I know, shinin' down like water.

I want to know, have you ever seen the rain?
I want to know, have you ever seen the rain
comin' down on a sunny day?

Yesterday, and days before, sun is cold and rain is hard.
I know, been that way for all my time.
'Til forever on it goes through the circle fast and slow,
I know, and it can't stop, I wonder.

I want to know, have you ever seen the rain?
I want to know, have you ever seen the rain
comin' down on a sunny day?

'Εφυγε η Έλλη Παππά

Η Έλλη Παππά πέθανε χθές τα ξημερώματα σε ηλικία 89 ετών
Ακολουθεί ένα μικρό αυτοβιογραφικό σημείωμα της ίδιας που περιλαμβάνεται στις
εκδόσεις των βιβλίων της

"Γεννήθηκα στη Σμύρνη τις παραμονές της Καταστροφής, πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο. Η μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει, δήλωσε πως "δεν ήμουνα παιδί, ήμουνα άλλο πράμα" και με πέταξε. Επέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της, που προμηθεύτηκε για χάρη μου μιά κατσικούλα. Έτσι πρώτη μου τροφός ήταν μια αίγια, πράγμα που πολύ το καμάρωσα όταν, μεγαλώνοντας πιά, το πληροφορήθηκα. Η Κατστροφή έφερε την οικογένεια στον Πειραιά. Οι μνήμες μου αρχίζουν από τη δεύτερη τροφό μου, τα κάστανα της προσφυγιάς το χειμώνα, τα σταφύλια το καλοκαίρι. Την υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου την ανέλαβαν τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη. Τότε μπήκαν στη ζωή μου τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, ο Γιώργος, που έγινε ασυρματιστής, και ο άγγελος της ζωής μου, η Διδώ, που ζούσε με την πλούσια και αντιδραστική θεία αδελφή του πατέρα μας. Απο τη σκληρή δουλειά του ο Γιώργος, απο μια έμφυτη συνείδηση η Διδώ, απο κοντά και η μάνα μας, είχαν γίνει και οι τρείς κομμουνιστές. Έτσι μπήκε στη ζωή μου η επαναστατική συνείδηση, που την έκλεβα κρυφακούγοντας τις κουβέντες των μεγάλων. Μεγαλώνοντας, η ζωή μου ταυτίστηκε με την επανάσταση. Στα δέκα χρόνια μου δήλωσα πως αρκετά γράμματα είχα μάθει, πως ήταν καιρός να πάω εκεί που άνηκα, στη φάμπρικα. Χαμός στην οικογένεια ώσπου να ενδώσω στο μοναδικό επιχείρημα, πως αγράμματοι στον αγώνα υπάρχουν πολλοί. χρειάζονται μορφωμένοι άνθρωποι για να τον βοηθήσουν. Έτσι άρχισα απο τους "μορφωμένους" τον αγώνα, απο το Γυμνάσιο Θηλέων του Πειραιά. Γενική απέργία των φοιτητών και των μαθητών. Βγάζω στην αυλή του σχολείου πύρινο λόγο, με αποβάλλουν και "να πάω με τη μαμά μου". Τελευταία τάξη του Γυμνασίου και 4η Αυγούστου, στην Κοκκινιά. Οργανώνουμε με τα αγόρια της τάξης ομάδα αντιδικτατορική, μοιράζουμε τρύκ και προκηρύξεις τις νύχτες στην Κοκκινιά και στη Δραπετσώνα, ο αγώνας κορυφώνεται με την ανάρτηση της κόκκινης σημαίας στην κεντρική εκκλησία της Κοκκινιάς. Πόλεμος, Κατοχή, πρώτα βήματα της Αντίστασης, η ομάδα μας απλώνει τη δραστηριότητά της, δραπετεύουν οι εξόριστοι απο τα ξερονήσια, προσχωρούμε απο τους πρώτους στο ΕΑΜ, συνδέομαι με το ΚΚΕ, αντιστασιακή δράση στις εργατικές γειτονιές του Γκύζη και της Νέας Ιωνίας, δραστηριότητα στον αντιστασιακό Τύπο, πρώτα βήματα μου στη διδασκαλία μαθημάτων μαρξισμού. Το μεθύσι της Απελευθέρωσης, τα ¨Δεκεμβριανά", η ήττα, ο Εμφύλιος, οι άγριοι διωγμοί, οι προσπάθειες ανασυγκρότησης της Αριστεράς και της Δημοκρατίας,οι πρώτες εκλογές, ο ερχομός του Μπελογιάννη και του μεγάλου έρωτα. Η σύλληψή μας, τα Χριστούγεννα του 1950. Οι ατέλειωτοι μήνες στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, μας συντροφεύει το αγέννητο παιδί μας. Η γέννα μου στις Φυλακές Αβέρωφ, οι δίκες, οι καταδίκες σε θάνατο, ο χωρισμός όταν η κυβέρνηση του Πλαστήρα δεν τόλμησε να εκτελέσει μάνα βρέφους. Τα 13 χρόνια μου στη φυλακή. Με την απόλυσή μου απο τη φυλακή δουλειά στον Τύπο της Αριστεράς με υπεύθυνη θέση στη σύνταξη της Δημοκρατική Αλλαγής. Με τη χούντα, εξορία στα Γιούρα. Αρρώστια, απόλυσή μου με τη συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης, που με καλεί να φιλοξενηθώ εκεί μαζί με το γιό μου. Έχει προηγηθεί η εισβολή των Σοβιετικών στη Τσεχοσλοβακία, και αρνούμαι την πρόσκληση. Δουλεύω σε λεξικό, γιά μιά Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας - μέρος της δουλειάς για ένα λεξικό της Ελληνικής Σκέψης που είχαμε ξεκινήσει με τον Νίκο στα μπουντρούμια της Ασφάλειας. Προσπαθώ να εργαστώ για τη συνένωση της Αριστεράς και γι'αυτό το σκοπό επανασυνδέομαι με το ΚΚΕ. Η επανένωση ξεκίνησε με καλούς οιωνούς, και είχε οικτρό τελος. Απεχώρησα απο το ΚΚΕ, πράγμα που και η ηγεσία του επιθυμούσε. Απο τότε εργάστηκα σε εφημερίδες και περιοδικά και στη συγγραφή μελετών και βιβλίων με ένα και μόνο στόχο : τη συμβολή μου σε μια κάθαρση της μαρξιστιξκής σκέψης απο τις σταλινικές στρεβλώσεις που την έσυραν σε μια ανανέωση του πλατωνισμού, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στη σημερινή κυριαρχία της μίας υπερδύναμης, με τα ολέθρια αποτελέσματά της. Κι επίσης για να συνεχίσω, όσο μπορώ ακόμη, την κοινή με τον Μπελογιάννη προσπάθεια για μια ιστορία της Ελληνικής Σκέψης περιλαμβάνοντας στη συγγραφική δουλειά μου μελέτες για την αρχαιοελληνική σκέψη που κρατάει όσο ποτέ τη ζωντάνια της"

ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ

Underground Hero

Αντι προλόγου κάποιοι στίχοι

"Θα σας αφήσω όλους σας να ωρύεσθε
ή ν'ακουμπάτε ήρεμοι το κεφάλι σας στο παράθυρο
θα σας αφήσω να πιέζεστε στα σκαλιά
κι άξαφνα κει να μαρμαρώνετε
ανίδεοι για τις πράξεις σας
θα σας αφήσω να τρέχετε.
Εγώ ανάμεσα σε ξερά δέντρα και τάφους
με τη σημαία μου ενα κουρέλι
με άνεμο και χωρίς άνεμο
ανάμεσα στο αβέβαιο πλήθος σας
θα περιφέρομαι μόνος -
ένας φλογερός πρίγκιπας - μάγος.

Η ώρα πλησίασε. Θα γκρεμιστούν οι ναοί.
Δεν υπάρχει φωτιά στην καρδιά σας.

Εγώ
ένδοξος
γράφω
σ'όλα τα όνειρά σας:
Ελευθερία

Μιχάλης Κατσαρός

Νίκος Βοσδογάνης
Underground Hero

Ένα μονάχα θα σου πω, αν τύχει και σε ξαναδώ,
πως δε μεγάλωσα ποτέ κι αυτό μ'έχει γεράσει.
Κι αν είναι κάτι που μισώ δεν είσαι συ, δεν είμαι 'γω,
είναι το άλλο μου μισό που μ'έχει ξεπεράσει.
(Νίκος Βοσδογάνης,Πουλιά της νύχτας - Ανέκδοτο τραγούδι)

Γνώρισα το Νίκο το '87, όταν βρεθήκαμε με μια παρέα μουσικών στην Αγ. Παρασκευή. Έμαθα ότι ήταν ένα απο τα ιδρυτικά μέλη της θρυλικής punk μπάντας ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ. Έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε στην πρώτη περίοδο της μπάντας ('82-'83). Στη συνέχεια συνέχισε σε διάφορα συγκροτήματα (SHADES,ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ,ΦΕΤΙΧ). Για μεγάλο διάστημα χαθήκαμε και βρεθήκαμε πάλι το '92. Εκείνη την περίοδο έπαιζε μπάσο στους MAGIC DE SPELL.Η συμμετοχή του στους M.D.S συνέπεσε σχεδόν με τη στροφή τους στον ελληνικό στίχο. Η punk επιρροές του ταίριαξαν με τις αναφορές της μπάντας και πυροδότησαν ένα εκρηκτικό μίγμα που είχε ως αποτέλεσμα το δίσκο ορόσημο για την ελληνική ροκ σκηνή, "Διακοπές στο Sarajevo". Το ακατέργαστο ταπεραμέντο του Νίκου οδήγησε και το παραγωγό του δίσκου J.J.Burnell (Stranglers), να τον χαρακτηρίσει ως "animal". Το '95 αποχώρησε απο τους MAGIC DE SPELL. Για κάποιο διάστημα έμεινε εκτός πάλκου, αλλά παράλληλα ετοίμαζε πυρετωδώς νέα τραγούδια. Το '97 ξεκίνησε το επόμενο συγκρότημα με τ'όνομα ΓΝΩΣΤΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ στο οποίο και συνεργαστήκαμε σχεδόν για μια δεκαετία. Με το Νίκο στο τιμόνι της μπάντας (τραγουδιστή,κιθαρίστα,συνθέτη και στιχουργό), οι ΓΝΩΣΤΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ κυκλοφόρησαν δυο δισκογραφικές δουλειές, "Στην Άκρη Του Κόσμου" (1999) και "Μέχρι να έρθει το πρωί" (2003). Το '07 διαλύθηκαν οι ΓΝΩΣΤΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ και ο Νίκος συνέχισε στο επόμενο βήμα του, τους Ε-75. Με το σχήμα αυτο πραγματοποίησε εμφανίσεις αλλά δεν πρόλαβε να κάνει δισκογραφική δουλειά.
Η μουσική του Νίκου πάντα ήταν απέριττη έτσι ώστε να αναδεικνύονται οι μελωδικές γραμμές. Οι αναφορές του βρίσκονταν κυρίως στη δεκαετία του '80 (punk, new wave, dark wave κ.α). Στους στίχους του απέφευγε τις "λόγιες" εκφράσεις και προτιμούσε τον άμεσο λόγο. Όπου δεν του έφταναν οι αποχρώσεις των λέξεων της ελληνικής γλώσσας, επινοούσε τις δικές του (αξιοθελής, νεροΐνη κ.λ.π) Η ερμηνεία του ήταν χαρακτηριστική και άμεσα αναγνωρίσιμη. Στην παρουσία του στη σκηνή υπήρχε ταυτόχρονα η συστολή και η ορμή, δίνοντας την εντύπωση ότι θα εκραγεί.
Ο Νίκος Βοσδογάνης υπήρξε ένας underground ροκ σταρ. Με την ιδιαίτερη προσωπικότητά του ενέπνεε τους συνεργάτες του και τους ανθρώπους γύρω του. Οι μικρότεροι πάντα κρέμονταν από τα χείλη του. Οι κουβέντες του ηταν απλές και αφτιασίδωτες αλλά παράλληλα πολύ μεστές και εύστοχες. Η καθημερινότητά του τον βοηθούσε να αναμιγνύει πολλά στοιχεία. Όπως και οι περισσότεροι μουσικοί της ανεξάρτητης σκηνής δε ζούσε αποκλειστικά από τη μουσική του. Ζούσε όμως αποκλειστικά γι'αυτή, αφού αυτή διακατείχε όλη του την καθημερινότητα, την ώρα που ήταν στη σκαλωσιά, την ώρα που έπαιζε με τη κόρη του και φυσικά όταν έφτανε κατάκοπος για πρόβα. Φαινόταν να έχει αστειρευτο δυναμικό και έδειχνε πάντα έτοιμος για μεγάλες θυσίες.
Ο Νίκος Βοσδογάνης "έφυγε" στις 12 Ιουλίου 2009 αφήνοντας πίσω του σημαντικό έργο, πολλούς φίλους και ένα δυσαναπλήρωτο κενο.

Δημήτρης Μποτής

Τώρα πια δεν υπάρχουν λουλούδια

Κοιτα! Ένα λουλουδι

Μην λές βλακείες.
Τώρα πια
δεν υπάρχουν λουλούδια

Αφου το βλέπω σου λέω
Ένα κόκκινο λουλούδι

Άσε τις μαλακίες και έλα εδω

Να! Στο κοψα και στο φερα
για να με πιστέψεις

Είδες που στα λεγα
Τώρα πια
δεν υπάρχουν λουλούδια

Έλεος πια μαζί σας

Διαβάζοντας κανείς τα μέτρα που εχει αποφασίσει η ΟΕΛΜΕΚ να λάβει, ως απάντηση στη απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Κύπρου για την εισαγωγή υποψηφίων με διεθνείς εξετάσεις, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτοί οι άνθρωποι που αυτοχαρακτηρίζονται προστάτες της παιδείας μας και του δημόσιου σχολείου είναι ικανοί να προσέλθουν ποτέ σε δημοκρατικό διάλογο και να δώσουν λύση σε ένα πρόβλημα που κατά τη γνώμη μου οι ίδιοι το έχουν μετατρέψει σε μείζον θέμα. Το Μαύρο Αίμα επικροτεί και χαιρετίζει την απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Κύπρου. Το Πανεπιστήμιο είναι ενα ανεξάρτητο ίδρυμα και σαν τέτοιο πρέπει να παραμείνει και έχει το κάθε δικαίωμα να αποφασίζει πως θα δέχεται τους φοιτητές του.
Θα σταθώ σε δύο απο τα μέτρα που η ΟΕΛΜΕΚ έχει αποφασίσει να λάβει.
- Αποχώρηση απο τις διαδικασίες της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης
- Η μη διεξαγωγή των ανεξεταστέων και κατατακτήριων εξετάσεων του Σεπτεμβρίου
Αυτά αποτελούν κατά τη γνώμη μου δείγμα της αυταρχικής νοοτροπίας και του ετσιθελισμού αυτής της οργάνωσης. Ντομπαρισμένη απο μια αίσθηση παντοδυναμίας θέτει υπο μορφή απειλών φρένο σε οποιοδήποτε βήμα προσπαθεί το κράτος και κατεπέκταση η κοινωνία να κάνει μπροστά. Οι αντιδράσεις αυτές τις ΟΕΛΜΕΚ θυμίζουν κακομαθημένα παιδιά που για να γίνει το δικό τους αρχίζουν να τσιρίζουν υστερικά σπάζοντας πράγματα. Με αυτή τη νοοτροπία των απειλών κάθε φορά που ενα θέμα αντιτίθεται στα συμφέροντα αυτής της οργάνωση πως είναι δυνατό ενας διάλογος να καταλήξει. Δεν λέμε να μην υπάρξει διάλογος. Στη δημοκρατία ο διάλογος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της. Όμως και η δημοκρατία έχει τα δικά της όρια. Δεν μπορείς να παρατείνεις το διάλογο επ'άπειρον. Πρέπει να δώσεις λύση. Και σε αυτή τη περίπτωση η λύση έχει δοθεί απο το Πανεπιστήμιο που είναι ενα ανεξάρτητο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Δεν μπορεί μια ολόκληρη κοινωνία να βρίσκεται κάθε φορά όμηρη των απειλών μιάς οργάνωσης.
Και αφού η ΟΕΛΜΕΚ κόπτεται για την ευαισθησία της πάνω στη θέμα της παιδείας και προσπάθεί να σώσει το δημόσιο σχολείο γιατί δεν κάθεται να συνομιλήσει με τους ίδιους του μαθητές που είναι και οι άμεσοι ενδιαφερόμενοι. Ακούς κυρία Σεμελίδου; Οι μαθητές έχουν άποψη και πρέπει να αφεθούν να την πούν.
Προτείνω την επόμενη φορά που θα συζητηθεί το θέμα να καλέσουν και τους ίδιους του μαθητές απο δημόσια και ιδιωτικά σχολεία να εκφράσουν και αυτοί τις απόψεις τους. Έτσι γίνεται ο διάλογος. Όχι με απειλές.

Μάνος Χατζιδάκης

Έγινα κατανοητός;

Με κατάλαβαν; Αυτό που καθορίζει τα όριά μου, αυτό που με ξεχωρίζει, ενάντια σ'ολόκληρη την υπόλοιπη ανθρωπότητα, είναι ότι ανακάλυψα τη χριστιανική ηθική. Γι'αυτό το λόγο χρειαζόμουνα ένα κείμενο που θα είχε το νόημα μιας πρόκλησης για το καθένα. Το ότι η ανθρωπότητα δεν άνοιξε εδω τα μάτια της πιο πρίν μου φαίνεται σαν τη μεγαλύτερη ρυπαρότητα που εχει στη συνείδησή της, κάτι σαν μια αυταπάτη που έγινε ένστικτο, σαν μια βασική βούληση να βλέπει κάθε γεγονός, κάθε αιτία, κάθε πραγματικότητα σαν μια εγκληματική ψυχολογική παραχάραξη. Η τυφλή πίστη, στ'όνομα του χριστιανισμού είναι το κατ'εξοχήν έγκλημα - το έγκλημα εναντίον της ζωής... Οι χιλιετηρίδες, τα έθνη, οι πρώτοι και οι έσχατοι, οι φιλόσοφοι και οι γριές γυναικούλες - πέντ'έξι στιγμές στο σύνολο της ιστορίας, με μένα σαν έβδομη - σ'αυτό το σημείο είναι όλοι μεταξύ τους ισάξιοι. Ο Χριστός μέχρι σήμερα ήταν το "ηθικό άτομο", ενα αξιοπερίεργο χωρίς όμοιο του - και σαν "ηθικό άτομο" το πιο παράλογο, ψευδολόγο, κενόδοξο, επιπόλαιο, τόσο επιβλαβές στον ίδιο τον εαυτό του, που ούτε ο μεγαλύτερος περιφρονητής της ανθρωπότητας θα μπορούσε να το ονειρευτεί. Η χριστιανική ηθική - αυτή η κακοηθής μορφή της βούλησης για ψεύδος, η κατ'εξοχήν Κίρκη της ανθρωπότητας, αυτη ηταν που τη χάλασε. Δεν είναι η πλάνη ως πλάνη που με τρομάζει όταν τη σκέφτομαι, δεν είναι η χιλιόχρονη απουσία "καλής θέλησης", διαπαιδαγώγησης, αξιοπρέπειας, πνευματικής γενναιότητας, που προδίδεται όταν νικά, αλλά είναι η έλλειψη φυσικότητας, είναι το τερατώδες γεγονός ότι η ίδια η αντι-φύση έτυχε της ύψιστης τιμής ως ηθική, που επικρέμαται πάνω απο την ανθρωπότητα σαν κατηγορηματική προσταγή!... Σε τέτοιο βαθμό γελάστηκαν όχι άτομα, όχι έθνη, αλλά η ανθρωπότητα ολόκληρη!... Δίδαξαν την περιφρόνηση των πρωταρχικών ενστίκτων της ζωής, φτιάχνοντας μια "ψυχή", ένα "πνεύμα" για να βλάψουν το σώμα. Μας δίδαξαν ότι η προϋπόθεση της ζωής, ο σαρκικός έρωτας, είναι κάτι το βρόμικο. Στη βαθύτατη ανάγκη για ευδοκίμηση και την αυστηρή φιλαυτία (ακόμα και η λέξη ήταν συκοφαντική) αναζήτησαν την "κακή αρχή", το λανθασμένο αξίωμα. Όταν, αντιθέτως, στα τυπικά χαρακτηριστικά της παρακμιακής κατάπτωσης και της αντίθεσης στα ένστικτα, στον αλτρουσιμό, στην απώλεια ειδικού βάρους, στην "αποπροσωποποίση" και την "αγάπη του πλησίον" (εθισμό του πλησίον!), βρίσκουν τις ανώτερες αξίες, μα τι λέω! τις ίδιες τις αξίες!... Μήπως η ίδια η ανθρωπότητα είναι σε παρακμη; μήπως ήταν πάντα; - Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι διδάχθηκε μόνο παρακμιακές αξίες, σαν ανώτατες αξίες. Η αλτρουσιτική ηθική είναι η ηθική της κατ'εξοχήν κατάρρευσης, το γεγονός "βρίσκομαι στο δρόμο της απώλειας" εάν μεταφερθεί στην προστακτική σημαίνει : "πρέπει όλοι σαν να χαθείτε" - και όχι μόνο εις την προστακτική!... Αυτή η μοναδική ηθική που έχει διδαχθεί μέχρι σήμερα είναι ηθική της αυτοαναίρεσης που προδίδει τη βούληση για ένα τέλος που αρνείται τα βαθύτερα θεμέλια της ζωής. Εδώ παραμένει ανοιχτή η δυνατότητα να μην είναι η ανθρωπότητα σε παρακμή, αλλά μόνο εκείνος ο παρασιτικός τύπος ανθρώπου, ο ιερωμένος, που μέσω της ηθικής κατάφερε να μεταβληθεί σε καθοριστικό παράγοντα των αξιών - που έγιναν, με τη χριστιανική ηθική, το μέσον κατάκτησης της εξουσίας... Στην πραγματικότητα αυτή είναι η δική μου άποψη : οι δάσκαλοι, οι καθοδηγητές της ανθρωπότητας, οι θεολόγοι γενικώς, ήταν όλοι τους decadents, γι'αυτό χρειάστηκε η επαναξιλόγηση των αξιών σαν εχθρότητα προς τη ζωή, γι'αυτό κι η ηθική... Ο ορισμός της ηθικής : ηθική είναι ιδιοσυγκρασία των παρακμιακών με την οπισθόβουλη σκέψη να εκδικηθούν τη ζωή - και με επιτυχία. Δίνω αξία σ'αυτόν τον ορισμό.

Έγινα κατανοητός; - Δεν είπα ούτε μια λέξη που να μην είχα ξαναπεί με το στόμα του Ζαρατούστρα πριν απο πέντε χρόνια. - Το ξεμασκάρεμα της χριστιανικής ηθικής είν'ένα γεγονός ιδιαίτερο, μια πραγματική καταστροφή. Όποιος διαφωτίζει εδω είναι μια force majeure (ανωτέρα βία), ένα πεπρωμένο - που σπάει την ιστορία της ανθρωπότητας σε δυο κομμάτια. Ζει κανείς πριν απ'αυτόν, ζει μετα απ'αυτόν... Η αστραπή της αλήθειας βρήκε αυτό ακριβώς που στεκόταν ψηλότερα. Όποιος κατανόησε τι απωλέσθηκε ας κοιτάξει αν έχει ακόμα τίποτα στα χέρια. Αυτό που ωε τώρα ονομαζόταν "αλήθεια" αναγνωρίστηκε ως η πιο επιζήμια, η πονηρότερη, η υπόγεια μορφή του ψεύδους. Η αγία πρόφαση της "βελτίωσης" της ανθρωπότητας, είναι εκ του πονηρού για να ρουφήξει το αίμα της ζωής, κάνοντάς την αναιμική. Ηθική του βαμπιρισμού... Όποιος ανακαλύπτει την ηθική, αυτός ανακαλύπτει μαζί και την απαξία όλων των αξιών στις οποίες πιστεύουμε ή πιστεύαμε. Αυτός δεν βλέπει τίποτα πια το άξιο να τιμηθεί στους πιο τιμημένους, ακόμα και στους αγιοποιημένους τύπους ανθρώπων, αλλά βλέπει σ'αυτούς το πιο απαίσιο είδος εκτρωμάτων, απαίσιο, γιατί γοήτευαν... Η έννοια "Θεός" εφευρέθηκε σαν αντιθετική στην έννοια ζωή συσσωρεύοντας όλους τους θανάσιμους εχθρούς της ζωής, ό,τι πιο βλαβερό, δηλητηριώδες και συκοφαντικό υπάρχει σε μια απαίσια ενότητα! Οι έννοιες "υπερπέραν", "αληθινός κόσμος" εφευρέθηκαν για να απαξιώσουν τον μοναδικό κόσμο που υπάρχει - για να μην μείνει κανένας σκοπός, καμιά λογική, κανέναν καθήκον για τη γήινη πραγματικότητά μας! Οι έννοιες "ψυχή", "πνεύμα" και στο τέλος μάλιστα "αθάνατη ψυχή", εφευρέθηκαν για την ταπείνωση του σώματος, για να το καταστήσουν αρρωστημένο - άγιο - ώστε όλα τα πράγματα που αξίζουν τη σοβαρότητα στη ζωή, τα προβλήματα διατροφής, κατοικίας, πνευματικής διαίτης, νοσοκομειακής περίθαλψης, καθαριότητας, μετερεωλογίας, ν'αντιμετωπισθούν με ανατριχιαστική ελαφρότητα. Αντί για την υγεία, τη "σωτηρία της ψυχής" - σαν να λέγαμε έναν κύκλο τρελό μεταξύ κράμπας, μετάνοιας και λυτρωτικής υστερίας. Η έννοια "αμαρτία", μαζί με το απαραίτητο όργανο μαρτυρίου, την "ελεύθερη βούληση", επινοήθηκε για να μπερδεψει τα ένστικτα, για να μετατρέψει τη δυσπιστία προς τα ένστικτα σε δεύτερη φύση! Έχοντας σαν έμβλημα. σαν "καθήκον", τείνοντας προς το "άγιον", προς το "θείον" μέσα στον άνθρωπο, με τις έννοιες της "αυταπάρνησης", της "αυτοδιάψευσης" που είναι χαρακτηριστικό σημάδι της παρακμής και με τη σαγήνη του βλαβερού, την αδυναμία εύρεσης του ωφέλιμου μέσα στον άνθρωπο! Και εν τέλει - το φοβερότερο - στην έννοια του καλού ανθρώπου που περιλαμβάνει όλους τους αδύναμους, άρρωστους, αποτυχημένους, αυτο-υποφέροντες, όλα όσα είναι καταδικασμένα να βουλιάξουν - αγνοώντας το νόμο της επιλογής, ένα ιδανικό αντιμέτωπο με τον περήφανο και τον καλοφτιαγμένο άνθρωπο, αυτόν τον άνθρωπο που αποτελεί εγγύηση για το μέλλον, το μέλλον της ανθρωπότητας και που πλέον ονομάζεται ο άνθρωπος του Κακού... Και όλ'αυτά θεωρήθηκαν ως ηθική! Ecrasez l'infame!

Έγινα κατανοητός; Ο Διόνυσος αντιμέτωπος με τον Εσταυρωμένο...

Απόσπασμα απο το βιβλίο του Φρ. Νιτσε ecce homo

Κύπρος εναντίον Ευρώπης

Δικαιοσύνη; Πως είπατε;

"Η αστυνομία δεν δέρνεται"

Αυτή η παροιμιώδης φράση του πρώην υπουργού δικαιοσύνης βρίσκει την απόλυτη σημασία της σήμερα. Η αστυνομία όχι μόνο δεν δέρνεται αλλά συνάμα δεν δικάζεται. Το αποτέλεσμα μιας δίκης που όπως φάνηκε ήταν προαποφασισμένο απο δικαστές που ο σκοπός τους δεν είναι η απόδοση της δικαιοσύνης αλλά η κάλυψη πίσω απο νομικίστικούς όρους της κρατικής βίας και των εντεταλμένων του κράτους που την εκτελούν σε βάρος πολιτών μας οδηγεί σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Την "νομιμοποίηση" της κρατικής βίας. Είναι προφανές στο κάθε κριτικά σκεπτόμενο πολίτη αυτής της χώρας οτι η απόφαση του δικαστηρίου να αθωώση τους αστυνομικούς οι οποίοι προέβησαν στο ξυλοδαρμό πολιτών οι οποίοι μάλιστα έχουν βιντεοσκοπηθεί να προβένουν σε αυτή τη πράξη, λύνει τα χέρια όλων των μηχανισμών καταστολής του κράτους και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο της ανεξέλεκτης χρήσης βίας απο μερικούς ένστολους τοποτηρητές της "τάξης" αφού θα έχουν το αίσθημα της ατιμωρησίας. Εξού και το η "αστυνομία δεν δέρνεται" που φαντάζει και λίγο προφητικό με βάση τα σημερινά δεδομένα. Η απόφαση αυτή του δικαστηρίου πρέπει να προβληματίσει αρκετά τη κοινωνία έτσι ώστε να ασκηθεί αρκετή πίεση για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις που έχουν αγγελθεί για να μην φτάσουμε κάποια μέρα όπου μια "εξοστρακισμένη" σφαίρα ή κάποιο γκλόπ θα αφήνει πίσω κάποιο νέκρο.

Υστερόγραφο

Λόγο έλλειψης επαναστατικής παράδοσης, η Κυπριακή κοινωνία είναι ανώριμη πολιτικά να αντιδράσει σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Το να αντιδράς εναντίων του συστήματος και των αποφάσεων του που στρέφονται εναντίων της κοινωνίας μέσω απεργιών, διαδηλώσεων και πορείων αποτελεί πολιτική πράξη η οποία απορρέει απο μια κοινωνία η οποία είναι πολιτικά ώριμη με κριτική άποψη και η οποία κατανοεί τον τρόπο με τον οποίο το σύστημα λειτουργά μέσα στο Καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Ως εκ τούτου η αγανάκτηση και η δυσφορία για την απόφαση του δικαστηρίου θα παραμείνη στη πλειοψηφία της αγανάκτηση του λόγου χωρίς τη μετουσίωση της σε πράξη με εξαιρέσεις πάντα φυσικά. Το σίγουρο είναι όμως ότι οι νέοι αυτής της χώρας έχουν αρχίσει να σκέφτονται πολιτικά και να ωριμάζουν πολιτικά και δεν θα αργήσει εκείνη η μέρα όπου πραγματικά ο κριτικός τους λόγος θα περάσει στη πράξη

Θα'θελα Να'Μουν - Active Member

αρρώστια;

ναι, είμαι ρομαντικός, υπερβολικά συναισθηματικός,
το είδος του ανθρώπου που λατρεύει τους ήρωες,
και δεν πρόκειται ν'απολογηθώ γι'αυτό.
αντιθέτως, σέβομαι τον Χέμινγουεϋ,
που όταν έφτασε στα πέρατα της αντοχής του,
έχωσε την κάννη του όπλου του
στο τρεμάμενο στόμα του,
και σκέφτομαι τον Βαν Γκογκ που έκοψε κομμάτι
απο το αυτί του για μια πόρνη
κι ύστερα τίναξε τα μυαλά του στον αέρα
καταμεσής στο χωράφι με τα καλαμπόκια
μετά είναι ο Τσάτερτον που ήπιε ποντικοφάρμακο
(εξαιρετικά επώδυνος θάνατος ακόμα και
για ενα πλαστογράφο)
κι ο Έζρα Πάουντ που τον έσερναν στους σκονισμένους
δρομους
της Ιταλίας μέσα σ'ένα κλουβί κι ύστερα τον έκλεισαν
στο τρελάδικο
ο Σέλιν που τον καταλήστεψαν,τον ξεφτίλισαν
τον βασάνισαν οι Γάλλοι
ο Φιτζέραλντ που μόλις έκοψε το ποτό πήγε και ψόφησε
ο Μότσαρτ που τον έθαψαν με τους απόρους
ο Μπετόβεν που κουφάθηκε
ο Αμπρόουζ Μπηρς που χάθηκε στις ερημιές του Μεξικού
ο Χαρτ Κρέιν που πήδηξε απ'την κουπαστή του πλοίου
για να καταλήξει στη προπέλα
ο Τολστόι που ασπάστηκε το Χριστό
και χάρισε όλα τα υπάρχοντα του στους φτωχούς
ο Τουλούζ Λωτρέκ με το κοντό,το παραμορφωμένο
σώμα και το τέλεια αναπτυγμένο πνεύμα,
που ζωγράφιζε όσα έβλεπε κι ακόμα περισσότερα
ο Ντ.Χ.Λώρενς που πέθανε φυματικός
κι ετοίμασε το δικό του Πλοίο του Θανάτου
ενω έγραφε τα τελευταία σπουδαία ποιήματά του
ο Λι Πο που έκαψε τα δικά του
ποιήματα και τα πέταξε στο ποτάμι να τα πάρει το νερό
ο Σέργουντ Άντερσον που πέθανε απο περιτονίτιδα αφου
κατάπιε
μια οδοντογλυφίδα (ήταν σ'ένα πάρτι κι έπινε μαρτίνι
όταν κατάπιε την ελιά μαζί με την οδοντογλυφίδα)
ο Ουίλφρεντ Όουενς που σκοτώθηκε στον πρώτο
μεγάλο πόλεμο ενώ έσωζε τον κόσμο για χάρη
της δημοκρατίας
ο Σωκράτης που ήπιε κώνειο με το χαμόγελο στα χείλη
ο Νίτσε που τρελάθηκε
ο Ντε Κουίνσυ που εθίστηκε στο όπιο
ο Ντοστογιέφσκι που στάθηκε με τα μάτια δεμένα
μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα
ο Χάμσουν που έφαγε τις σάρκες του
ο Χάρυ Κρόσμπυ που αυτοκτόνησε
πιασμένος χέρι χέρι με την πόρνη του
ο Τσαϊκόφσκι που για να ξεφύγει
απο την ομοφυλοφιλία του παντρεύτηκε μια ντίβα της
όπερας
ο Χένρυ Μίλερ που,όταν γέρασε,την ψώνισε
με τις νεαρές Ασιάτισσες
ο Τζών Ντος Πάσος που απο ένθερμος αριστερός
έγινε υπερσυντηρητικός ρεπουπλικανός
ο Άλντους Χάξλευ που έπαιρνε παραισθησιογόνα
και πλούτιζε με αμύθητους θησαυρούς τη φαντασία του
ο Μπράμς που,όταν ήταν νέος,
μηχανευόταν τρόπους για να χτίσει
δυνατό σώμα επειδή ένοιωθε πως το μυαλο δεν αρκούσε
ο Φρανσουά Βιγιόν που τον κυνήγησαν
απ'το Παρίσι, όχι για τις ιδέες του αλλά επειδή ήταν κλέφτης
ο Τόμας Γουλφ που ένιωθε πως δεν μπορούσε να
ξαναπάει σπίτι του
αν δεν γινόταν πρώτα διάσημος
κι ο Φώκνερ που, όταν έπαιρνε την πρωινή του
αλληλογραφία,κρατούσε ψηλά τους φακέλους
και τους κοίταζε στο φως
του ήλιου κι αν δεν έβλεπε μέσα επιταγή τους πετούσε
ο Ουίλιαμ Μπάροουζ που πυροβόλησε και σκότωσε
τη γυναίκα του
(στόχευε στο μήλο που ήταν πάνω στο κεφάλι της,
δεν το πέτυχε)
ο Νόρμαν Μέιλερ που μαχαίρωσε τη δική του γυναίκα
χωρίς κανένα μήλο στη μέση
ο Σάλιντζερ που πίστευε πως δεν άξιζε να γράφει
σ'αυτό το κόσμο
ο Τζιν Τζούλιους Κρίστιαν Σιμπέλιους,
ένας περήφανος και ωραίος άνθρωπος
συνθέτης αξιόλογης μουσικής
που μετά τα σαράντα του χρόνια
αποσύρθηκε και δεν εμφανιζόταν
σχεδόν ποτέ
κανείς δεν ξέρει με σιγουριά
ποιός ακριβώς ήταν ο Σαίξπηρ
η νυχτερινή ζωή σκότωσε τον Τρούμαν Καπότε
ο Άλεν Γκίνσμπέργκ που έγινε καθηγητής κολεγίου
ο Ουίλιαμ Σαρόγιαν που παντρεύτηκε την ίδια γυναίκα
δύο φορές (αλλά τότε ειχε ήδη χάσει το δρόμο του,έτσι
κι αλλιώς)
ο Τζον Φάντε που τον πετσόκοβε κομματάκι κομματάκι
με το χειρουργικό νυστέρι μπροστά
στα ίδια μου τα μάτια
ο Ρόμπινσον Τζέφρες (ο πιο περήφανος ποιητής απ'όλους)
που έγραφε
παρακλητικές επιστολές στους ανθρώπους της εξουσίας

φυσικά
υπάρχουν κάμποσοι
ακόμα
και θα μπορούσα
να συνεχίζω
έτσι
για πολύ
αλλά
ακόμα
κι εγώ
(ο ρομαντικός)
αρχίζω να
κουράζομαι.

οι άντρες και οι γυναίκες
-του παρόντος και του παρελθόντος-
που δημιούργησαν και δημιουργούν
καινούργιους κόσμους
για εμάς τους υπόλοιπους,
παρά τη φωτιά και παρά
τον πάγο,
παρά την εχθρότητα των κυβερνήσεων,
παρά την εγγενή καχυποψία
των μαζών,
πεθαίνουν τελικά
με μοναδικό τρόπο
και συνήθως
μόνοι.

δεν είναι δυνατόν
να μην τους θαυμάζεις
για το θάρρος,
και την προσπάθεια τους.
είναι καλοί ακόμα κι όταν
δεν είναι στα καλύτερά τους.

τι συμμορία κι αυτή
και τι πηγή φωτός
τι πηγή χαράς

όλοι τους,
ήρωες που πρέπει
να ευγνωμονείς
κα να θαυμάζεις απο μακριά
ενω ξυπνάς
απ'τα συνηθισμένα σου
όνειρα
κάθε πρωί

Charles Bukowski
Να περιφέρεσαι στην Τρέλα

Οι Γάτες των φορτηγών

Ποίηση : Νίκος Καββαδίας
Μουσική - Εκτέλεση : Ξέμπαρκοι
Δίσκος : S/S Ιόνιον 1934

Στο κάλεσμα της Πατρίδας

Χθές είχα τη "τύχη" να παρουσιαστώ σαν έφεδρος στρατιώτης, στη μονάδα μου για να "εκπαιδευτώ" για μια ακόμη φορά, έτσι ώστε να είμαι έτοιμος όταν η πατρίδα μου το ζητήσει να προτάξω τα στήθη μου στον εχθρό, μην έχοντας τίποτα άλλο καλύτερο να κάνω προφανώς. Μεταξύ μας δεν εχω διάθεση να εμπλακώ στο προσεχές μέλλον ή σε κάποιο αόριστο χρόνο σε εμπόλεμες καταστάσεις, για ένα απλό λόγο. Προτιμάω να πίνω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, ακούγοντας μουσική και διαβάζοντας κανένα βιβλίο έχοντας στο πλευρό μου μια όμορφη ύπαρξη παρά να σέρνομαι με το όπλο ανα χείρας περιμένοντας πότε θα με βρεί καμιά "αδέσποτη" σφαίρα απο εχθρούς ή φίλους στα προταγμένα μου στήθη. Κάποιος θα μου πεί εύλογα. Δεν ντρέπεσαι. Δεν αγαπάς την πατρίδα σου. Ποιά πατρίδα ρε μαλάκες που την έχετε κάνει σαν τα μούτρα σας. Έτσι όπως την έχετε διαμελίσει κανένας δεν θα γνωρίζει πιο κομμάτι να υπερασπιστεί. Το βόρειο, το νότιο, το ανατολικό, το δυτικό;
Βρίσκομαι λοιπόν στοιχισμένος σε δυάδες, μαζί με άλλους εφέδρους που και αυτοί με τη σειρά τους παράτησαν τις δουλειές τους και ήρθαν να "εκπαιδευτούν" για να είναι κι αυτοί έτοιμοι όταν τους ζητηθεί, και αναμένουμε τον διοικητή της μεραρχίας να έρθει να μας μιλήσει, διότι βλέποντας μάλλον την ενδυματολογική μας κατάσταση, (οι μισοί δε ν φοράνε στολή, και οι άλλοι μισοί τρέχα γύρευε αν αυτό που φοράνε είναι στολή) αποφάσισε να μας κατηχήσει και να μας κάνει να νοιώσουμε και πάλι περήφανοι στρατιώτες.

Αρχίζει λοιπόν να αραδιάζει τυποποιημένες προτάσεις του τύπου, "πρέπει κάθε φορά που ερχόμαστε να είμαστε πειθαρχημένοι, με τις στολές μας, τα κράνη μας γιατί ο εχθρός είναι δίπλα" ή "Είσαστε έφεδροι η ψυχή του στρατεύματος και κάθε φορά που θα έρχεστε θα τυγχάνεται της κατάλληλης "εκπαιδεύσεως" κατά ειδικότητα έτσι ώστε να φρεσκαρίζονται οι πολεμικές σας γνώσεις ώστε αναπάσα στιγμή να είσαστε έτοιμοι". Συνηθισμένα θα έλεγε κάποιος. Αυτά ακούμε κάθε φορά που πάμε. Εύλογη παρατήρηση. Όμως το ένστολο ανθρωποειδές συνεχίζει με το εκπληκτικό "Κι αν κάποιοι μιλάνε για περιρέουσες ατμόσφαιρες, όπως το 2004, να γνωρίζεται ότι ο στρατός είναι έτοιμος μόλις ειδοποιηθεί έγκαιρα απο τη δημοκρατία να αντιμετωπίση οποιαδήποτε απειλή κατά του κράτους. Θυμήθείτε τους πελλοπονησιακούς πολέμους". Το τελευταία ακόμα δεν κατάλαβα που κολάει. Το είπε όμως. Μάλλον στη προσπάθεια του να μας κατηχήσει πατριωτικά τα έκανε μπούρδες. Συνεχίζει που λέτε να αραδιάζει και άλλα τέτοια και λέω στον εαυτό μου. "Που βρίσκομαι ρε γαμώτο. Εκτινάχθηκα ξαφνικά απο το 2009, με κάποια μαγική μηχανή του χρόνου και βρέθηκα πίσω σε εποχές όπου τέτοια κουβέντες δεν έβγαιναν μονάχα απο τα στόματα στρατιωτικών ενταγμένοι στη προάσπιση του έθνους αλλά και απο στόματα πολιτικών ουδεμία σχέση εχόντων με τη λογική. Οι ίδιοι που με τις κοτσάνες που έριχναν απο δώ και απο εκεί κατάφεραν να διαμελίσουν τον τόπο;" Τελικά κατάλαβα που το πήγαινε ο μέγας φωστήρας. Η "εκπαίδευση" δεν συνίστατο στο φρεσκάρισμα των πολεμικών μας γνώσεων, αλλά στο φρεσκάρισμα των πατριωτικών μας γνώσεων, τώρα που οι περισσότεροι απο εμάς έχουμε κουραστεί να ακούμε τις ίδιες μαλακίες για χρόνια και ζητάμε πρόοδο αυτού του τόπου (14μηνή θητεία στο στρατό και κατεπέκταση κατάργηση του με τη λύση, εκσυγχρονισμό της παιδείας, προσπάθεια λύσης του Κυπριακού, τομές στη κοινωνία). Βλέπετε η επερχόμενη αλλαγή, αλλάζει άρδην τα δεδομένα. Με την αλλαγή δεν θα υπάρχει εχθρός για να μπορούμε να συντηρούμε τις χιλιάδες των αντιπαραγωγικών μας στρατιωτικών και της ηλιθιότητας που αυτό επιφέρει.
Μετά απο αρκετή ώρα πατριωτικής ομιλίας, ο μέγας φωστήρας αποφάνθηκε ότι απο την στιγμή που δεν υπάρχει άλλη επιλογή πρέπει να μαζευόμαστε κάθε τόσο σαν καλά στρατιωτάκια και να συνεχίζουμε την "εκπαιδευσή" μας μήπως και μας κάνει "Μπού" ο εχθρός απο δίπλα. Τότε μέσα απο το συντεταγμένο πλήθος των εφέδρων στρατιωτών ακούστηκε το επίσης εκπληκτικό "Λύστε το Κυπριακό". Αυτό ήταν. Ο Μέγας Φωστήρας αλλάξε αμέσως κουβέντα και ζήτησε αμέσως να προχωρήσουμε στην "εκπαίδευση" μας. Πού όπως ύθισται συνεχίστηκε με διάβασμα εφημερίδας, κανένα υπνάκι κάτω απο κανένα δέντρο, αρκετό κατούρημα απο τους πολλούς καφέδες που πίνεις για να σπάσεις την μονοτονία, μέχρι την επίδωση του ΦΑΠ για την επόμενη παρουσίαση. Χέστηκε η φοράδα στ'αλώνι που λέμε.
Έτσι λοιπόν τελείωσε για ακόμα μια φορά η παρουσίαση μου σαν έφεδρος, αποκομίζοντας αρκετή πατριωτική εκπαίδευση. Τώρα που το σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή που κάποιος αναφώνισε " Λύστε το Κυπριακό" , θα έπρεπε να φωνάξω και εγω "Ζήτω η μαλακία".

Κορνήλιος Καστοριάδης

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης
στην εκπομπή "Παρασκήνιο"

Τέρμα στην Ακροδεξιά

Εν μέσω της διαδικασίας συνομιλιών μεταξύ των δυο κοινοτήτων για την εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό πρόβλημα, και της προσπάθειας του Υπουργού Παιδείας και άλλων φορέων για την μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ακροδεξιά στοιχεία με αφορμή τον ποδσφαιρικό αγώνα μεταξύ της Ομονοιας και του Αποέλ, επιδόθηκαν σε καταστροφές αυτοκινήτων Τουρκοκυπρίων συμπατριωτών μας,με τραυματία έναν ανήλικο. Κάποιοι θέλησαν να εμφανίσουν το περιστατικό σαν κάτι το μεμονωμένο. Υπήρξαν και στο παρελθόν και άλλα περιστατικά με καταστροφές αυτοκινήτων Τουρκοκυπρίων που ίσως να τα ονομάζαμε μεμονωμένα. Αυτή τη φορά όμως ο αριθμός των αυτοκινήτων και το γεγονός οτι έλαβαν χώρα σε κύριους δρόμους και υπο τα βλέμματα αυτόπτων μαρτύρων καταδεικνύουν οτι κάθε άλλο απο μεμονωμένο περιστατικό ήταν.

Οι αντιδράσεις φορέων, οργανώσεων, κομμάτων ακροδεξιών ιδεολογιών ή προσκείμενες σε αυτές και εκκλησίας στη νέα διαδικασία διαπραγματεύσεων μεταξύ των δυο κοινοτήτων και της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης δεν πρέπει να εξετάζονται ξεχωριστά απο τέτοιου είδους περιστατικά που επαναλαμβάνω δεν είναι μεμονωμένα.
Οι καταστροφές και η χρήση βίας σε συμπατριώτες μας επειδή ανήκουν στην άλλη κοινότητα έχουν σαν σκοπό να πλήξουν τη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού, να φρενάρουν την προσπάθεια κτίσματος εμπιστοσύνης μεταξύ των δυο κοινοτήτων και να αναβιώσουν πρακτικές περασμένων δεκαετιών που όσο και να θέλουν να τις κρύψουν είναι αυτές που έφεραν την Τουρκία στην Κύπρο και έχουν διχοτομήση το νησί.
Αν θέλουμε πραγματικά να εξαλείψουμε αυτά τα ακροδεξιά στοιχεία πρέπει να τα απομονώσουμε. Όχι ατομικά αλλά σαν κοινωνία στο σύνολό της. Αλλά για να καταφέρουμε να απομονώσουμε αυτά τα στοιχεία πρέπει να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, το τι σήμαινε και τι σημαίνει η παρουσία της ακροδεξιάς στο βαθμό που υπάρχει στη Κύπρο και τα αποτελέσματά της.
Η αναγνώριση όμως των λαθών μας θα γίνει μόνο μέσα απο την αυτοκριτική και την αναζήτηση επιτέλους της Ιστορικής Αλήθειας, που θα γίνει μέσω μιας πραγματικής αλληλοκατανόησης και αλληλοσεβασμού ανάμεσα στις δυο κοινότητες αλλά και μεταξύ μας σε καθημερινό επίπεδο.
Ας προσπαθήσουμε όλοι να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος που όλοι φέρουμε ευθύνη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και να εργαστούμε πραγματικά να επανενώσουμε την πατρίδα μας μακριά απο φανατισμούς και εθνικισμούς.

Freedom River

Η Διαθήκη μου

Αντισταθείτε σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ'αυτόν που χαιρετάει απ'την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ'αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ'όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ'όλα τ'ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ'όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ'αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ'όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στούς άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Μιχάλης Κατσαρός
(Απο τη ποιητική συλλογή
"κατα σαδουκαιων")