Ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα και άλλες ιστορίες

Εδώ είμαστε πάλι…για αλήθειες, πολλές αλήθειες! Από τότε
εξάλλου που βούτηξα στην αρρώστια, είναι σαν να έπεσα μέσα στο καζάνι με τον ορό της αλήθειας…Μα γιατί;;;Μήπως γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να λέμε ψέματα και να κρύβουμε μέσα μας την αλήθεια;;;Από την άλλη, τα ψέματα και η διπλωματία δεν είναι δυο συστατικά που τελικά «ομορφαίνουν» την καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου. Είναι ή δεν είναι και αυτό μια αλήθεια;;;Ο άνθρωπος που δεν έχει διπλωματία, σταδιακά γίνεται κουραστικός, αλλά εγώ από την άλλη βαρέθηκα τις δηθενιές!
Τέλος πάντων…Όλα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα, για την ακρίβεια άπειρα, είναι η ίδια η ζωή και ίσως και εγώ τα παρα σκέφτομαι πολλές φορές ενώ η συνταγή μιας καθημερινότητας ενός ατόμου στα 30 μάλλον είναι απλή.
Από τότε που γύρισα από τις διακοπές των Χριστουγέννων, στο νησί-καταφύγιό μου, είμαι πολύ προβληματισμένη για διάφορα ζητήματα που μου γεμίζουν το μυαλό, πότε σαν κάτι συγκεκριμένο, πότε σαν σκόρπιες σκέψεις που δεν βγάζουν πουθενά. Που είμαι, που πάω και τι θέλω από τη ζωή ας πούμε, ποιους έχω δίπλα μου και αν έχω κάποιους ανθρώπους ως αναφορά και σταθερά στη ζωή μου, ας ξαναπούμε. Είχα πάντα την αίσθηση (και πριν αρρωστήσω) πως τα πράγματα που πάλεψα κανείς δεν θα μου τα πάρει. Πως οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις, πως θα είναι ειλικρινείς και καλοί μαζί σου για μια ζωή, πως έναν άντρα τον χάνεις, μια καλή φίλη, ποτέ. Ξέχασα σε αυτά τα μόττο μου όμως να υπολογίσω τον παράγοντα «άνθρωπος», πως οι άνθρωποι δεν είναι σουπερ-ήρωες, πως οι άνθρωποι αλλάζουν, πως οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου στα δύσκολα μπορεί να κουραστούν, πως τελικά, έχουν καιρό τώρα ανοίξει τα φτερά για αλλού και εσύ απλά δεν το έβλεπες τόσο διάστημα. Ακόμα δυσκολεύομαι να δω το καλό, πρόσφατο παρελθόν με χαμόγελο του τύπου «τι ωραία που περνούσαμε τότε που κάναμε παρέα και τρέχαμε στις θάλασσες και στα μπαράκια». Δυσκολεύομαι γιατί με πληγώνει που αυτό δεν επαναλαμβάνεται. Κάποιες μέρες το μυαλό μου κολλάει και εκνευρίζομαι που πάλι, για μια ακόμη φορά, ακόμη και για τους φίλους που θεωρούσα δεδομένους, πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή, βαρέθηκα όλες αυτές τις «ενάρξεις». Μα δεν μπορεί ένας άνθρωπος να παγιώσει τον κύκλο του και να νιώθει ασφάλεια μέσα σε αυτόν;;; Θυμώνω με την ζωή που από την μια μου φύλαγε την αρρώστια και από την άλλη κοσμοιστορικές αλλαγές στον κοινωνικό μου περίγυρο. Διπλή κοροϊδία λοιπόν της μοίρας. Βέβαια, σε όλα αυτά, υπάρχει ένα καλό. Είμαστε οι άνθρωποι που γνωρίζουμε. Όλοι όσοι συναναστρεφόμαστε βάζουν ένα λιθαράκι, αφήνουν ένα ψιχουλάκι στο δρόμο μας και εγώ θα έπρεπε να νιώθω τυχερή που το κινητό μου ξανα χτυπάει από φίλους και μάλιστα από καινούριους φίλους! Και χαίρομαι όντως που έκανα ένα νέο κύκλο γνωριμιών και συναναστροφών και η αλήθεια ειναι πως έφεραν μια φρεσκάδα στη ζωή μου όλα αυτά τα πρόσωπα, με τα χαμόγελά τους και τη ζωντάνια τους. Αλλά αμέσως σκέφτομαι πως και αυτούς του χρόνου δεν θα τους έχω…πλάι μου, όσο και αν μου αρέσει η συντροφιά τους, και ούτε θα μπορέσω να επιστρέψω στους παλιούς μου φίλους με τον τρόπο που θα ήθελα. Γενικά, οι φίλοι, όταν δεν είσαι σε σχέση είναι το συναισθηματικό σου στήριγμα. Θα ενδιαφερθούν, θα σε βοηθήσουν, θα πας μια βόλτα, θα μιλήσετε…όποιος λέει το αντίθετο για μένα ψεύδεται, γιατί το επόμενο βήμα κάποιου που μένει ξεκρέμαστος από σχέση, είναι να γυρίσει στους φίλους του για παρηγοριά.
Τέλος πάντων (ξανά), η αρρώστια με έκανε να εξαρτώμαι από κάποια άτομα όχι μόνο για την περίθαλψη και την ψυχολογική μου στήριξη, αλλά και συναισθηματικά, ιδίως στα άτομα που ανοίχτηκα τότε ως προς την περιπέτειά μου. Από εκεί, ξεκινά και μπλέκεται το πράγμα και εντείνεται το μπλέξιμο όταν προσπαθώ έστω και τώρα, έστω και από εδώ να σώσω οτιδήποτε και αν σώζεται. Κάπου εκεί αποκτώ μια ανασφάλεια, κάπου εκεί αναρωτιέμαι για τις διαβαθμίσεις των συναισθημάτων, για την μετατόπιση του ενδιαφέροντος, για το ότι κάποτε (ιδίως την περίοδο της αρρώστιας) ήμουν πρώτη σ τη λίστα και τώρα είμαι κάπου στα αζήτητα. Κάπου εκεί σκέφτομαι τι έχω κάνει εγώ για κάποιους ανθρώπους και τι έχουν κάνει αυτοί για μένα, τι κάνουν όμως τώρα;;; Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που λέγανε πως τους έχω φέρει γούρι στη ζωή. Οι ίδιοι τώρα προσπερνούν γιατί τρέχουν να προλάβουν άλλες προτεραιότητες. Δεν φταίνε εκείνοι για τις υποσχέσεις τις τότε (στη φουρτούνα ήμουν, αν δεν μου χρύσωναν το χάπι…πως αλλιώς;), δεν φταίω όμως ούτε και εγώ που εκ των υστέρων έπεσα σε ένα κενό και δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν είμαι τόσο σημαντική για τους φίλους μου, όσο ήμουν παλιά. Προφανώς έχει να κάνει με την ηλικία, δεν είμαστε πια τα κοριτσάκια των 26, όλες με ένα ποτό στο χέρι και στην ίδια φάση. Νιώθω πως πίσω, στην πόλη μου μάλλον δεν με περιμένει τίποτα. Πήρα μια πρώτη γεύση τα Χριστούγεννα. Με θλίβει το ότι εγώ πάντα περίμενα τους φίλους μου με ανοιχτές αγκάλες. Του επιθυμούσα, τους αφιέρωνα χρόνο, τους έδειχνα πόσο σημαντικοί είναι για μένα. Παιδικό;;; Ναι, πολύ, πάρα πολύ, αλλά από τη φάση που βγήκα, συμπεριφέρομαι σαν μια έφηβη, νιώθω πως τώρα ξανα βγήκα στη ζωή. Και ποιος να το καταλάβει αυτό;;;Χθες σκέφτηκα πως θα ήθελα πολύ να βρω μια κοπέλα της ηλικίας μου και ομοιοπαθούσα για να κάνουμε παρέα και να καταλαβαίνουμε η μια την άλλη. Δεν έχω κάποιον να με ακούσει αυτή την περίοδο και αυτό με πνίγει. Αν δεν είχα το μλογκ δεν ξέρω πως θα τα είχα βγάλει πέρα! Νιώθω πως θέλω κάπου να ακουμπήσω, μα αυτό το κάπου δεν το βρίσκω γιατί όλοι μου ξεγλιστρούν. Θέλω σε κάποιον να μιλήσω και να πω πως αν δεν είχα 2 μεγάλες ουλές και αν δεν μου έλειπαν 2 θηλές τα πράγματα θα ήταν αλλιώς γιατί το ίδιο μου το σώμα, δεν θα μου θύμιζε την περιπέτειά μου. Θέλω να πω, πως όποια μάχη και αν έδωσα και κέρδισα, θα μένει πάντα κάτι, κάτι στον πάτο που θα με πικραίνει μια ζωή, κάτι σαν μια βαθειά πληγή που δύσκολα κάποιος θα την επουλώσει. Αυτό το κάψιμο που αφήνει η φωτιά από την οποία πέρασες και στέφθηκες νικητής, κανείς δεν μπορεί να το νιώσει αν δεν έχει περάσει από την ίδια φωτιά. Μια πίκρα θα μένει πάντα για τις στιγμές που στερήθηκες, για τα χρόνια που έχασες, μια ανασφάλεια του αρρώστου που δεν ξεπερνιέται, ένα μπέρδεμα για το ποιος ήσουν και ποιος είσαι τώρα. Τίποτα δεν είναι απλό εδώ, κάθε μέρα παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό!
Με παρακολουθείτε καιρό και μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μου. Θα έχετε προσέξει πως κάτι μέσα μου προχωρά και προσπερνά τα δύσβατα μονοπάτια στα οποία με έριξε η ζωή και μάλιστα πολλές φορές συμφιλιώνεται με τον καρκίνο. Κάτι μέσα μου όμως σκαλώνει αρκετές φορές σε ένα κλαδί καθώς περπατά σε εκείνα τα μονοπάτια, και δεν κάνει την παραμικρή κίνηση απεγκλωβισμού για να συνεχίσει την πορεία του μέσα στο δάσος προς το ξέφωτο, μονάχα κοιτάζει πίσω και λέει «αυτό θα ήθελα, να γύριζα πίσω σε όσα ονομάζω home». Μήπως είναι η «σχιζοφρένεια» των καρκινοπαθών;;; ποιος ξέρει να μας πει;;;

Εξέλιξη, παρόν και μέλλον και άλλοι «τεχνικοί όροι»

Σήμερα Κυριακή, εδώ είμαστε και πάλι. Είναι μια πάρα πολύ όμορφη μέρα. Είναι μια μέρα που μυρίζει άνοιξη! Ο νους μου ταξιδεύει ήδη σε παραλίες και στις πιο γαλάζιες θάλασσες. Ε, δε θέλω και πολύ, το νησί έτσι και αλλιώς ξυπνά τέτοιες εικόνες!
Τι θα πει «παρόν», τι θα πει «μέλλον»; Έβλεπα μια ταινία (δεν ήταν κάτι το φοβερό) είχε όμως μια ωραία ατάκα : «Στους ανθρώπους υπάρχουν 2 πλευρές, το καλό και το κακό, υπάρχει το παρελθόν και το μέλλον, και εμείς πρέπει να προσπαθήσουμε και να αγαπήσουμε και τις 2 πλευρές ενός ανθρώπου». Πρέπει να προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε πρώτα αυτές τις 2 πλευρές σε εμάς! Το παρελθόν δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, αλλά τι σημασία έχει να εναντιωνόμαστε απέναντι σε ένα κάπως κακό παρελθόν; Αφου τελικά ότι έγινε έγινε και δεν αλλαζει. Τι σημασία έχει να κολλάμε εκεί. Αν το κάνουμε, κανείς δεν χάνει πέρα από εμάς τους ίδιους. Πρέπει να σκήψουμε στο δύσκολο παρελθόν μας με αγάπη, όπως θα κάναμε για κάποιον άλλον. Όχι με μιζέρια και πόνο αλλά με φροντίδα. Πρέπει να αποδεχτούμε το παρελθόν. Κάποτε, στη δίνη των θεραπειών, είχα πει πως ένιωθα πως όλα μου τα βήματα, ότι είχα δει και είχα κάνει ως τα 27 μου χρόνια ήταν για να με φέρει ως εδώ, ως το κατώφλι της αρρώστιας. Σαν να ήταν μια αποστολή που δεν μπορούσα να την αποφύγω. Τώρα όμως, στο παρόν, έχω αποστρατευτεί. Σαν να πήρα σύνταξη μετά από εκείνη την άσχημη αποστολή. Τι μου έμεινε;;; σίγουρα πολύ ταλαιπωρία, σίγουρα μια περίεργη ψυχολογία αλλά δίχως αμφιβολία, και μια εμπειρία ζωής. Έζησα σε μικρή ηλικία τόσα, όσα οι άλλοι δεν θα ζήσουν ποτε, και ας φτάσουν τα 100. δεν υπονοώ πως η αρρώστια ήταν το «σχολείο» μου, ήταν όμως μια «σπουδή» στη ζωή, στους ανθρώπους, στους χαρακτήρες τους, στις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους. Αν σε όλα υπάρχουν 2 όψεις, τότε, ναι, δέχομαι πως η μια, η κάπως «καλή» όψη του συγκεκριμένου νομίσματος, είναι η δύναμή μου! Είναι η ζωή που φύσιξε μέσα μου, είναι ότι πια, μετά από όλα αυτά, είμαι εδώ και τα βρίσκω (σταδιακά) με τον εαυτό μου. Κέρδισα τη μάχη, όχι μόνο με τον καρκίνο (καμιά φορά αυτό είναι και τύχη, απλά σαν περιστατικό πας καλά…) θεωρώ πιο σημαντική, τη μάχη που κέρδισα με τον εαυτό μου. Χαθήκαμε, αποξενωθήκαμε, όμως δεθήκαμε ξανά. Τώρα πια, δεν αποφεύγω να μένω μόνη, γιατί απλά, όταν μένω μόνη, έχω ωραίους μονολόγους με το μέσα μου. Τρέχω δίπλα στη θάλασσα για 3 χιλιόμετρα χωρίς σταματημό, ακούω τη μουσική που μου αρέσει και χαζεύω το γαλάζιο του ουρανού με μια αισιοδοξία. Πλημμυρίζω από χαρά, χωρίς να μου συμβαίνει κάτι κοσμοϊστορικό, απλά και μόνο λοιπόν, επειδή είμαι καλά, πατάω στα πόδια μου και χαίρομαι τη στιγμή. Έμαθα να καλομαθαίνω εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Δεν είμαι πια το κοριτσάκι που φοβότανε! Και πιστέψτε με, είναι πολύ σημαντικό να ξεπερνάς τους φόβους σου, αλλιώς, μένεις για πάντα τη σκιά! Ναι, δε λέω, έχω πολλά που με κουράζουν, κυρίως από τους ανθρώπους τριγύρω αλλά εχω μάθει να τα προσπερνώ. Ναι, δεν το αρνούμαι, έχω σκαμπανεβάσματα, αλλα και αυτά τα προσπερνώ, ιδίως όταν ξημερώνει μια τόσο όμορφη μέρα όπως η σημερινή. Δεν αφήνω κανένα συναίσθημα να επιρρεάζει για μεγάλο διάστημα αυτή μου την παραμονή εδώ. Ήταν ότι καλύτερο το να βρεθώ σε έναν ξένο τόπο, τόσο μακρυά από το σπίτι μου, το είχα ανάγκη. Και πιστέψτε με, τρια χρόνια πριν, τότε στο κρεββάτι της χμθ δεν μπορούσα να γράψω κανένα σενάριο για το τρία χρόνια μετά. Η ζωή τελικά με αποζημίωσε όταν με είδε να κόβω ταχύτητα, να περιορίζω τη φαντασία μου και να κάνω υπομονή για να δω το μέλλον τι θα φέρει. Ίσως είναι οι δυνάμεις του σύμπαντος όπου θα σε φροντίσουν όταν εσύ θα το αφήσεις στο χέρι τους. Ίσως είναι η θεά τύχη…ίσως…ίσως…ποιος ξέρει;;; αλλά γιατί να σπάμε το κεφάλι μας για να βούμε μια απάντηση σε όλα τα ίσως;;;Ας απολαύσουμε τη στιγμή, ας αφήσουμε το σπίτι και ας τρέξουμε να βρούμε τις ακτίνες του ήλιου. Ο ήλιος βγαίνει πιο συχνά από το ουράνιο τόξο, όμως εμείς, εκεί, περνάμε το υπόλοιπο της ζωής μας, ψάχνοντας την άκρη και τον θησαυρό μιας ψευδαίσθησης που στην ουσία δημιουργεί ο ίδιος ο ήλιος. Δείτε τον ήλιο, είναι πάντα εκεί κάθε μέρα, γι αυτό δεν σηκώνουμε σχεδόν ποτέ το κεφάλι…εκτιμήστε τον, δείτε τον με άλλα μάτια!

((ένα απο τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα που αποθανάτισα πριν χρόνια, ενός αξέχαστου καλοκαιριού που θα παντρεύει πάντα το χθες με το σήμερα!))

ένας καρκινοπαθής...δε βρίσκει

μια στιγμή ησυχίας....

Καλό ΜΗΝΑ! Με βαριά Βαριά ατμόσφαιρα!
Δεν ξέρω πώς να εξηγήσω τη μετά τις γιορτές περίοδο…είμαι «κάπως». Πρέπει να το φιλοσοφήσω καλύτερα το όλο θέμα, να σκεφτώ πως είμαι καλά και να βλέπω ως εκεί και τίποτα παρα πάνω. Αλλά ποιος μπορεί να το κάνει αυτό;
Σκέφτομαι τώρα τελευταία πως δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από όλα αυτά. Από την αγονία, από την αίσθηση που έχουμε κάθε που θα ακούμε τη λέξη ΚΑΡΚΙΝΟΣ κάπου σε κάποια παρέα, στη δουλειά….
πρόσφατα παρατήρησα για μια ακόμη φορά τον κυνισμό με τον οποίο οι συνάδελφοί μου αναφέρονται στον καρκίνο. Το ξέρετε το στυλάκι, σαν κάτι μακριά από αυτούς και δε βαριέσαι. Σήμερα αυτό με νευρίασε στη δουλειά και μου έβαλε και έναν κόμπο στο στομάχι.
Γενικότερα, πέρασαν 3 χρόνια…είναι αρκετά σε συνδυασμό με ένα νέο περιβάλλον για να τραβήξεις ένα «Χ»;;;μπορεί και «Ναι», μπορεί και «Όχι», δεν έχω απάντηση σε αυτό. Τοποθετείται κάπου μέσα μας η όλη ιστορία και από πάνω της όλες οι καλές στιγμές; Ποιος ξέρει;
Ένας καρκινοπαθής κατάλαβα εδώ και πολύ καιρό πως θα δυσκολευτεί να νιώσει την ηρεμία που ένιωθε κάποτε. Ένας καρκινοπαθής πρέπει να παλέψει πρώτα με τον εαυτό του και μετά με όλους τους άλλους. Τα στοιχήματα τα βάζουμε πρώτα με τον εαυτό μας εδώ, φίλοι μου, και μετά με τους άλλους. Όλα είναι στο πρόγραμμα, να το θυμάστε. Θυμός, εκρήξεις, μισος-αγάπη για εμάς τους ίδιους πρώτα. Γιατί;;;
σε μια σύντομη ζωή, δεν αξίζει να φθειρόμαστε και να κάνουμε κακό στον εαυτό μας. Έλα όμως που την ώρα που το κάνουμε, δεν το καταλαβαίνουμε….είναι σαν μέσα μας για λίγο, να μπαίνει ένας άλλος άνθρωπος, να μας κυριεύει και να ξεχνάμε τον παλιό μας εαυτό…κάπως έτσι…ή ακριβώς έτσι.
Παιχνίδια μυαλού, παιχνίδια αντοχής, προδοσίας, εμπιστοσύνης, μοναξιάς και παρέας. Αδιέξοδα, λύσεις και προβλήματα, προβλήματα και λύσεις. Όλα πορεύονται ταίρι-ταίρι….

Κυριακή πρωί...

συντροφιά με έναν καφέ, γράφω στο PC

αγόρασα μια κούπα στον εαυτό μου που γράφει

"You are super" όταν την είδα την αγόρασα αφθόρμητα, είναι ωραία να καλομαθαίνουμε τον εαυτό μας! Κάθε που την βλέπω στο ντουλάπι χαμογελώ! Θα βγω για φαγητό σε λίγο...έχει ήλιο σήμερα...είναι όμορφα εκεί έξω! ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

και εκεί που λες πως...

τα πράγματα έχουν μπει σε μια σειρά, απο ότι φαίνεται, πάντα κάτι μένει να μας απασχολεί....

Αυτό το "κάτι" δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, μα ακόμη και αν προσπαθήσεις ξανά, πάλι δεν θα πετύχεις να το δεις....τελικά τι είναι αυτό το "κάτι" που όλους μας τυραννά κατα καιρούς;;; Μα αν το ξέραμε, δεν θα μας τυραννούσε χρόνια τώρα....

κάτι με πιάνει πλέον...
ΦΤΑΙΩ, γιατί ψάχνω απαντήσεις για όλα, για το πριν, το τώρα και το μετά. ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, και αυτό δεν κάνει Προσπαθώ να τοποθετηθώ σε σχέση με την αρρώστια, με τους ανθρώπους και τα πάντα γύρω μου. ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ;;; Δεν ξέρω, μπορεί ναι, μπορεί όχι. Μπορεί αυτό που κάνω να είναι το μεγαλύτερο λάθος για τον εαυτό μου και η χειρότερη φθορά μου...Δεν κοιμάμαι πια όπως παλιά, έχουν μπει στο μυαλό μου διάφορα πράγματα σε συνδιασμό με μια κυκλοθυμία και τάσεις απομόνωσης. Θα μου πεις, το ένα φέρνει το άλλο....αν δεν είσαι καλά με το μέσα σου, που καιρός για καλαμπούρι με τις παρέες....

ευτυχώς που η μέρα μου δεν έχει το ίδιο mood συνέχεια....

σήμερα ας πούμε, όπως έτρεχα στο λιμάνι, είδα το ουράνιο τόξο! Λαμπερό και τεράστιο, στεφάνωνε το λιμάνι, ξεκινούσε απο τη μια άκρη και τελείωνε στην άλλη, το πήρα μαζί μου για να σας το χαρίσω! Μπροστά σε αυτό το θέαμα αισθάνθηκα πέρα για πέρα τυχερή που βρίσκομαι σε αυτόν τον τόπο. Νιώθω πως στην όποια ζωή μου απομένει, στο ότι και αν γίνει απο δω και πέρα, θα είχα ένα μεγάλο κενό μέσα μου αν δεν ερχόμουν εδώ. Σε αυτό το νησί, πλούτισα και ενίσχυσα το ταξίδι της ζωής μου με πολλά, πολλά χρώματα, με ήχους, γνώριμες πια φωνές και καινούρια χαμόγελα!

Σήμερα ήταν

μια "άλλη" μέρα!

αν και είναι Ιανουάριος, αν και είχε βροχή, ήταν μια μέρα ανοιξιάτικη!

Η άνοιξη φώλιασε στην ψυχή και δε λέει να φύγει!



















Φάγαμε, ήπιαμε και χορέψαμε! Γλέντι κανονικό, με ζωντανή μουσική!
Μια φίλη που γνωρίζει την περιπέτειά μου, και τον αγώνα που έδωσα ως εδώ μου είπε "είσαι ένας άγγελος! Σε καμάρωνα που χόρευες σήμερα με το χαμόγελο στα χείλη, που ξεσήκωνες τον κόσμο, ήταν τέλεια".
Δεν έχω κάτι να προσθέσω!
Σε ευχαριστώ "Κ"μου, καινούρια φίλη! Σας ευχαριστώ όλους για την πανέμορφη Κυριακή, μου φορέσατε φτερά, και ας μην το ξέρετε οι περισσότεροι απο εσάς!

Χθες είχε πανσέληνο

και εγώ προσπάθησα να απαθανατήσω, όχι το φεγγάρι, αλλά το μοναδικό του φως, πάνω στο μπαλκόνι μου....η απλώστρα που βλέπετε είναι απλώς η σκιά της!

Πανσέληνος, new full-moon!

Η ψυχολογία μου κάνει κύκλους....

Φέτος τα Χριστούγεννα ίσως έγιναν πολλά περισσότερα απο όσα κατάλαβα, και το συνειδητοποίησα όταν έφυγα απο την πόλη μου. Όταν αφήνεις έναν τόπο, άθελά σου ανατρέχεις σε πρόσφατες αναμνήσεις απο τον τόπο που άφησες πίσω. Εκεί κάπου, είναι πολύ πιθανό να ανακαλύψεις πως δεν έκανες κάποια πράγματα που θα ήθελες να κάνεις, εκεί κάπου μπορεί να μετρήσεις και κάποιες απουσίες.
Ίσως οι φετινές γιορτές να ήταν οι πιο διαφορετικές της τελευταίας τριετίας . Μου προέκυψαν ανάμεικτα συναισθήματα λόγω των αλλαγών...αλλά τίποτα απο όλα όσα σας γράφω δεν είναι συγκεκριμένο και έτσι δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς περι τίνος πρόκειται. Δεν μπορώ να πω π.χ "μου στοίχισε αυτό, μου κόστισε το άλλο". Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να προσπαθήσω για ένα μέλλον λιγότερο συναισθηματικό και το προσπαθώ! Πρέπει να μου γίνει βίωμα να δέχομαι τις όποιες αλλαγές αλλά θες ο συναισθηματισμός, θες η "αδυναμία" της αρρώστιας και τα σπασμένα μου νεύρα, ε ναι, είναι πολλά που θέλω να γίνονται my own way. Αλλά η ζωή δεν είναι αυτό που θες, η ζωή είναι αυτό που έχεις.
Φέτος είπα τουλάχιστον να αρχίσω με το να μην περιμένω πολλά απο τους γύρω μου, και αυτό για να μην απογοητεύομαι, γιατί σταδιακά, αυτό το "σχήμα" > προσμονή-αποτέλεσμα-απογοήτευση με φθείρει εδώ και τρια χρόνια. Και τρια χρόνια είναι πολλά, και να θες δεν αντέχεις άλλο τη φθορά, φτάνει σε σημείο να γίνεται μαζοχισμός! Κανείς, όσο και αν θέλει, όσο και αν προσπαθεί, δεν θα μπει ποτέ στη θέση μας. Ξέρετε γιατί;;; Γιατί όποιος δε νόσησε, δεν θα σκεφτεί ποτέ π.χ πηγαίνοντας στη δουλειά του, πως στην προτελευταία θεραπεία την είχε "γονατίσει" η κάσκα, έκλαψε αλλά έσφυξε δόντι, γιατί πολύ απλά, δεν θα έχει τέτοια βιώματα! δε φταίει κανείς...ούτε αυτός που αρρώστησε, ούτε αυτός που δεν ξέρει. Ο τελευταίος και να του το πεις, θα το ξεχάσει. Εμείς ξεχνάμε αλλά πάντα κάτι θα υπάρχει να μας το θυμίζει.
Σήμερα σκέφτηκα πως είμαι σαν ένας άνθρωπος που ξαφνικά, μέσα σε ένα βράδυ του κάηκε το σπίτι. Δεν πέθανα, αλλά έπαθα μεγάλη ζημιά. Ότι όριζα ως δικό μου και δεδομένο, το έχασα, το πήρε μαζί της η φωτιά και εγώ έμεινα να κοιτάζω τις στάχτες. Μέσα σε χρώμα γκρί, κατάλαβα πως έχασα πολλά κομμάτια του εαυτού μου και έπρεπε να καταβάλω μεγάλη δύναμη και να βρω το κουράγιο να συνεχίσω τη ζωή μου σε ένα άλλο σπίτι/σώμα ή μάλλον, να ξεκινήσω μια καινούρια ζωή απο το μηδέν, στο καινούριο μου αυτό σώμα. Δεν άλλαξα στον πυρίνα μου, η σοκαριστική όμως αυτή εμπειρία, με επηρέασε σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Και ο καρκίνος, όπως κάθετι που μας "καίει" θέλει δουλειά, θέλει να τελειώσεις με το σωματικό και να φροντίσεις το ψυχολογικό, θέλει γερά νεύρα να δεις το ποτήρι μισο-γεμάτο και όχι μισο-άδειο, να εκτιμήσεις τα καλά και όχι να ψάχνεις για τα καλύτερα...αυτά δεν έχουν τελειωμό, έτσι και αλλιώς!

Κλείνω το αποψινό ποστ αισιόδοξα. Να ξέρετε ότι όσες είναι οι φορές που "πέφτω" άλλες τόσες είναι και εκείνες που σηκώνομαι!
Ξέρετε τι είναι αισιοδοξία στη ζωή;;;Σήμερα είχε έναν ήλιο λαμπρό και εγώ αισθάνθηκα τυχερή που δεν μου δεσμεύει καμία "πεταλούδα" το χέρι, που μπορώ, όχι μόνο να πάρω τα πόδια μου, αλλά μπορώ και να τρέξω. Και αυτό έκανα, άφησα τον ήλιο να με ζεσταίνει, και βγήκα να τρέξω δίπλα στη θάλασσα. Κοίταξα τα σπιτάκια της "χώρας" με μια ματιά γεμάτη αγάπη για τούτο τον τόπο που έγινε το καταφύγιό μου, μετά απο μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Χάζεψα τα κύματα που σκάγανε με δύναμη στα βράχια και ταξίδεψα στο βαθυ μπλε της θάλασσας, πέρα, μακρυά, σε ένα μέλλον δίχως σκοτούρες και προβλήματα. Πήρα βαθιά ανάσα και ένιωσα πως το ιώδιο της θάλασσας γέμισε κάθε κύτταρό μου με ΖΩΗ.

Εβδομάδα περισυλλογής....

Πρώτη εβδομάδα στη δουλειά και στο εργένικό μου σπίτι...

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ:

Καμία διάθεση για δουλειές και τακτοποίηση του σπιτιού! Γενικά καμία διάθεση γενικώς :-Ρ

Διαταραχή βραδινού ύπνου

Αποτυχημένες προσπάθεις για μεσημεριανό ύπνο

Αγχος δίχως συγκεκριμένο λόγο ή μήπως υπάρχει λόγος;

πρώτο 2011 post...!

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ και ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

είναι μέρες που ήθελα να γράψω αλλά οι γιορτές πλανεύουν.....

με συν και πλην, με τη μελαγχολία ώρες ώρες των Χριστουγέννων, πέρασαν και αυτές οι διακοπές. Πήγα σπίτι μου και γύρισα (κιόλας) στο νησί, σήμερα για δουλειά.

Τις μέρες απουσίας μου απο εδώ τις γέμισα με ένα πάρτυ γενεθλίων στην γεννέτειρά μου με κάπου 10 φίλες, με κομμωτήριο και new look, με ένα σπινθηρογράφημα στην Αθήνα, μια εξέταση απο τον χειρούργο μου που ολοκλήρωσε τον ετήσιο-μεγάλο επανέλεγχο, μια εκδρομή στη Βόρεια Ελλάδα, φωτογραφίες στο χιόνι σε ένα κουκλίστικο χωριό στη Φλώρινα, νυχτερινή διασκέδαση και αμέτρητους μεσημεριανούς καφέδες.

Πίσω για δουλειά, η εβδομάδα αυτή θα είναι σίγουρα προσαρμογής....

Φέτος, το 2011, τρία χρόνια μετά, αλλά πάντα με τον απόηχο εκείνης της θλιβερής περιπέτειας, όταν έγραψα απόψε στην ίδια παράγραφο και για την εξέταση και για το πως πέρασα τις γιορτές, ήταν πραγματικά δίχως καμία φόρτιση, έτσι είναι, μαθαίνεις να ζεις με ΑΥΤΟ!

Εύχομαι σε όλους μια όμορφη χρονιά!
Να μην σας τρομάζει ο χρόνος που φεύγει μα ούτε και εκείνος που έρχεται! Οι αριθμοί είναι τυπικοί, κάντε τους σύμμαχο και όχι εχθρό, δείτε το 2011 σαν πρόκληση, ένας νέος αριθμός, μια καινούρια χρονιά, μια καινούρια ματιά στη ζωή, ένα νέο ξεκίνημα!
Εύχομαι σε όλους όσους περνούν άσχημα αυτή την περίοδο λόγω του καρκίνου να βγούν σύντομα στην επιφάνεια αυτής της σκοτεινής θάλασσας και να αναπνεύσουν βαθειά, όπως τότε, στην πρώτη τους ανάσα! Τίποτα δεν είναι εύκολο στη ζωή, ιδίως όταν επιβαρύνεσαι με το βάρος ενός καρκίνου, αλλά....αλλά....οφείλουμε, πρώτα απο όλα στον ίδιο μας τον εαυτό, και έπειτα σε όλους όσους μας αγαπάνε, σε εκείνους που μας θεωρούν σημαντικούς άλλους να προσπαθήσουμε, και η προσπάθεια είναι το πρώτο βήμα.

Άπειρα Χρόνια Υγείας προς όλουςςςςςςςςς!
φιλιά!

Τελευταίο 2010 post ;-)

Γειά σας φίλοι μου!

για όλους εσάς που θα διαβάσετε απόψε, σκέφτηκα πριν βγω για τον πρωτοχρονιάτικο εορτασμό να γράψω 2 κουβέντες! Ξέρω μεταξύ μας, πως αρκετοί απο εσάς θα μείνετε μέσα, πως αρκετοί απο εσάς θα ανοίξετε τον υπολογιστή για λίγη συντροφιά. Θα θελα λοιπόν να σας κρατήσω και εγώ το χέρι για λίγο απόψε (παρόλο που όταν θα διαβάζετε δεν θα είμαι εδώ...αλλά έξω).
Δεν έχω κανένα καημό για την φετινή Πρωτοχρονιά, όμως τελευταία έχω ένα μόττο "καλύτερα έξω, παρά στο σπίτι".

2010...........................................

φεύγει, έφυγε....!

Ο Ιανουάριος του 2010 με βρήκε στο χειρουργείο και το αποτέλεσμα ήταν ένα καινούριο στήθος, με τη βοήθεια των σιλικόνων. Πέμπτη χειρουργήθηκα, και την Δευτέρα ήμουν ήδη στη δουλειά! Ράμματα και προσοχή για αρχή αλλά σε μια βδομάδα κιόλας οδηγούσα! Αναρρώνω καλά τελικά, αυτό κατάλαβα την τελευταία τριετία της ζωής μου! Δεν θα έλεγα πως έιμαι καλός ασθενής (ας κάνω και μια αυτοκριτική πριν βγει το 2010) κάνω ότι θέλω, και το ποδηλατάκι μου (αν και φρεσκοχειρουργημένη) και τις βόλτες μου, και τα ποτάκια μου....Γενικά δεν θέλω να περιορίζομαι με τίποτα....αλλά δεν σας συνιστώ να κάνετε το παράδειγμά μου μίμηση :-Ρ Ο κάθε ασθενής είναι ξεχωριστός!
Απόψε κλείνω το 2010 CANCER FREE όπως λέω και έχουν πλέον περάσει 3 χρόνια απο το χειρουργείο μου! Απόψε κλείνω το 2010 διορισμένη, με μια μόνιμη δουλειά! Απόψε κλείνω το 2010 ξέρωντας πως έχω ένα σπιτάκι σε ένα νησί και φίλους εκεί που μου γεμίζουν τη ζωή με χαμόγελα. Απόψε κλείνω το 2010 ξέροντας πως έχω πια μια καινούρια ζωή. Βλέπω το 2011 γνωρίζοντας πως η ζωή μου στέρησε πολλά, αλλά δεν παραιτήθηκα ποτέ! Σμιλεύτηκα περνώντας απο μια τόσο απάνθρωπη διαδικασία, όπως είναι οι χμθ και ίσως θα έπρεπε να αναγνωρίζω πλεον πως βγήκα τελικά δυνατή και πως κέρδισα τη ζωή! Πολλές φορές, όταν βγαίνω στο δρόμο, με τα mp3 στα αφτιά και τον αέρα να μου χαιδεύει τα μαλλιά, νιώθω περπατώντας και πατώντας (κυριολεκτικά) στα πόδια μου, τη χαρά και την αισιοδοξία του νικητή!

Απόψε, θέλω να σας πω, πως....παρόλο που η ζωή είναι σκληρή και μπορεί πολλές φορές να μας φέρει τεράστιες ανατροπές...να μας ρήξει στα τάρταρα, και απο "βασιλιάδες" να γίνουμε "ζητιάνοι" να ξέρετε πως η "ποιότητα" και η "φινέτσα" ενός πρώην "βασιλιά" δεν χάνεται,ποτέ, είναι εκεί, τα "ρούχα" (σώμα;) απλώς αλλάζουν, η καρδιά όμως, το μυαλό και η ψυχή παραμένουν...και ο δρόμος για την "επάνοδο" αν και δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα...υπάρχει. Αυτό που μένει να κάνουμε, είναι να πιστέψουμε σε εμάς και τα όνειρά μας, να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας, να επιστρατεύσουμε ακόμη και το μικρό μας δαχτυλάκι και να σηκωθούμε. Η ζωή μας το χρωστάει!

Καλή χρονιά φίλοι μου! Καμία αλλαγή δεν είναι εύκολη, καμία πρόοδος δεν έρχεται "θεόσταλτη" αλλά μπορούμε! Μπορούμε να κάνουμε πολλά, αρκεί να έχουμε την υγειά μας ;-)

Σας φιλώωωωωωωωω!

Μια μέρα μετά τα γενέθλια...

Μια φορά και έναν καιρό (πέρσι τον Σεπτέμβρη) είχα γράψει το παρακάτω ποστ

http://mastektomi.blogspot.com/2009/09/rewind.html

ένιωθα ένα άδειο πουκάλι, στο παντού και στο πουθενά!

Φέτος, καθώς άφηνα το νησί για να ανταμώσω τους δικούς μου στη στεριά για τις Χριστουγεννιάτικές μου διακοπές, και με 2 μπουκάλια κρασί στη βαλίτσα, κοίταξα απο ψηλά το νησί και σκέφτηκα: Ε, λοιπόν, εγώ αυτό το μπουκάλι, εκείνο το άδειο, το περσινό, το άοσμο, και άχρωμο, κατάφερα και το γέμισα. Δεν είμαι πια άδειο μπουκάλι...συμβολικά κουβάλησα τα μπουκάλια στις αποσκευές μου! Είμαι εδώ, είμαι καλά και κουβαλώ μέσα μου χίλιες-δυο αναμνήσεις, μιας καινούριας ζωής, άλλες τόσες και παραπάνω κιόλας εικόνες, πολλά καινούρια πρόσωπα και αμέτρητα χαμόγελα!!!!

Υ.Γ : τα "30" ούτε που με πείραξαν! Όσα περνάνε τα χρόνια, πρέπει να χαμογελάμε στον χρόνο, γιατί φίλοι μου...εμείς κερδίζουμε. ΟΤΙ ΖΟΥΜΕ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ!

TA 30!!!!!!!

Σήμερα φίλοι μου, έγινα 30!

τα κατάφερααααααααααααααα απο τα 27 ως τα 30 πιάστηκα με τον καρκίνο και κέρδισα!

καλά να είμαστε! Φέτος θα βγω και θα το γλεντίσω με μεγάλη παρέα! ΑΞΙΖΕΙ! Θέλω να διώξω όλα τα παλιά απο τη μέση....θέλω να κοιτάξω μπροστά!!!!

Υ.Γ στη φωτο, μπορείτε να δείτε, κομμάτι του νέου μου στήθους, καινούριο στήθος, καινούρια ζωή....γιατί όχι;;;

Σαν σήμερα πριν 3 χρόνια

είδε το φως του ιντερνετικού κόσμου αυτό το blog! 16.12.2007 "βρέθηκα" με το Sweet December μου και αντάμωσα την ίδια στιγμή, μια νέα πραγματικότητα, αυτή του καρκινοπαθή!

CA Μαστού ή όπως αλλιώς το ξέρετε, το ακούσατε ή θέλετε να το λέτε(πολλοί αποφεύγουν ακόμη και το όνομα...)! Με 3 διηθημένους λεμφαδένες....

Ο Καρκίνος όποτε και να μπει στη ζωή ενός ανθρώπου, είτε για τον ίδιο, είτε για τους οικείους του, κανείς μα κανείς, δεν είναι έτοιμος να τον αντιμετωπίσει! Κανείς δεν ξέρει πως να φερθεί στον εχθρό, κανείς δεν ξέρει πως έγινε και του χτύπησε το "κακό" την πόρτα. Απέναντι σε αυτόν τον ύπουλο εχθρό είμαστε όλοι ίσοι, πλούσιοι και φτωχοί. Ριχνόμαστε στη μάχη γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πονάμε, παλεύουμε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε, και όλα αυτά συνεχίζουν και αφού τελειώσουν οι θεραπείεςςςςςςςς! Θα το φωνάζω μέχρι να το μάθουμε όλοι...Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ σου αφήνει ένα after shock, και κακά τα ψέματα, περνάνε μήνες και ίσως χρόνια μετά τις χμθ για να έρθεις στα ζύγια σου ψυχολογικά! Αυτό πρέπει να το ξέρουν όλοι όσοι αγαπούν τους καρκινοπαθείς τους! Υπομονή και άφεση! ΚΑΝΕΙΣ, και ας ήταν δίπλα στον άνθρωπό του όταν έπεφτε το φάρμακο της χμθ, δεν θα μάθει πως είναι να κάθεσαι ο ίδιος σε αυτή την καρέκλα και εκείνο το κρεββάτι! ΚΑΝΕΙΣ δεν θα μάθει πως είναι να χάνεις ένα μαστό στα 27 σου, ΚΑΝΕΙΣ και ας σας χωρίζει απόσταση αναπνοής δεν θα μάθει πως ακριβώς είναι να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου απο τις χμθ και να σηκωθείς το πρωί!

Και επειδή ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να μπει στο πετσί του ρόλου, αν δεν το έχει ζήσει ο ίδιος για τον εαυτό του, γι αυτό δημιούργησα αυτό το blog! Για να δει αυτός που το έζησε ή το ζει, πως δεν είναι μόνος / η, πως σε κάποια γωνιά αυτής της χώρας υπάρχω και εγώ. Εγώ και τόσοι άλλοι που ενωθήκαμε εδώ, ζωντανοί και με φωνή, για να χαρούμε την νίκη μας απέναντι σε αυτή την αρρώστια που βασανίζει τόσο κόσμο! Το Sweet December, πιστέψτε με, είναι το μόνο θετικό πράγμα που βγήκε απο όλη αυτή την περιπέτεια. Είναι μια φωνή θαρραλέα στον "αέρα" του διαδικτύου που σταδιακά (θα το διαπιστώσετε) αφήνει (ή κάνει αξιόλογες προσπάθειες) να αφήσει πίσω της τα κακώς κείμενα της ζωής της....όλα όμως θέλουν τον χρόνο τους!

December λοιπόν! Μοναδική στιγμή κάθε χρόνου για μένα αυτός ο μήνας, που ήταν και γραφτό να δώσει και το όνομά του σε αυτή τη διεύθυνση! Δεκέμβρη γεννήθηκα, Δεκέμβρη χειρουργήθηκα, Δεκέμβρη και η πρώτη μου χμθ, την μέρα κιόλας των γενεθλίων μου! Η μοίρα μου, μου έπαιξε περίεργο παιχνίδι αλλά και εγώ δεν πήγα πίσω...Της χαμογέλασα ειρωνικά και έκανα την "αδυναμία" μου ΔΥΝΑΜΗ, ΛΟΓΟ, ΦΩΝΗ και BLOG. Δεν παρέλειψα να το βαφτίσω "Γλυκό Δεκέμβρη" γιατί έτσι ήθελα αλλά και έτσι έπρεπε...για να εξευμενίσω την αναποδιά της ζωής!

Σας φιλώ! Μην πάψετε ποτέ να κάνετε όνειρα και μη χάσετε ποτέ το αίσθημα της ελπίδας! ΟΝΕΙΡΑ και ΕΛΠΙΔΕΣ για ενα μέλλον cancer free είναι το πιο δυνατό μας όπλο απέναντι σε κάθε σενάριο της ζωής μας!

Αποφάσισα...

να κάνω τη σημερινή μέρα, την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου!

Σάββατο 4 Δεκέμβρη λοιπόν του 2010!

το "μαύρο" διάστημα της αρρώστιας όλο και θάβεται στο παρελθόν, το παίρνουν μαζί τους οι καινούριες μέρες, το πιέζουν στον "πάγκο" οι καινούριες αναμνήσεις!

Απο δω και πέρα, να θυμάμαι:

πάντα να κοιτάω μπροστά,
να εκτιμω το παρελθόν αλλά να μην το βάζω ποτέ "τροχοπέδι" για το παρόν
να βλέπω την αισιόδοξη πλευρά κάθε μέρας

να μην ξεχνώ
πως υπήρξα χειρότερα, άρα απο δω και πέρα είμαι σίγουρα καλύτερα ότι και αν κάνω
η ζωή είναι (με τα συν και πλην) της, ωραία!
να καλοσωρίζω ανθρώπους στη ζωή μου, δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απο ένα δίκτυο φίλων

Θα προσπαθήσω για πολλά, τόσα που δεν χωράνε σε ένα ποστ! Θέλω να κοιτάξω μπροστά, το χρωστώ στον εαυτό μου, τόσα πέρασα!

Να ξέρετε, η καλύτερη σχέση που πρέπει όλοι μας να έχουμε, είναι αυτή με τον εαυτό μας! Μην ξεχνάτε να αγαπάτε πρώτα το μέσα σας...με την αγάπη που έχετε για τον εαυτό σας θα μπορέσετε έπειτα να αγκαλιάσετε πλήθος κόσμου!

εγώ απόψε θα πάω στα μπουζούκια, έχοντας όλες αυτές τις σκέψεις που μόλις μοιράστηκα μαζί σας, κατα νου! Θέλω πραγματικά η αυγή να φέρει μια καινούρια αρχή!

Καλή μου τύχη λοιπόν!

και έφτασε η μέρα

Πέρασαν 3 χρόνια απο εκείνο τον κρύο Δεκέμβρη του 2007, ήταν 3 του μήνα και είχα βγει απο το χειρουργείο έχοντας κάνει την μαστεκτομή!

Σήμερα έχει πολύ γλυκό καιρό. Σηκώθηκα στις 7.00 το πρωί για να πάω στη δουλειά, άνοιξα το παντζούρι και είδα πως ο ήλιος πίσω απο το βουνό είχε βάψει ένα πορτοκαλο-ροζ χρώμα τον ουρανό...Μια καινούρια μέρα σκέφτηκα...είμαι καλά και πρέπει να πάω στη δουλειά!

Σήμερα, παρόλο που θυμήθηκα αρκετές φορές εκείνη την σαν σήμερα Δευτέρα, σκέφτηκα επίσης πως φέτος σαν να σιάχνει το πράγμα! Φέτος είναι Παρασκευή, δεν έχει κρύο και ο ήλιος λάμπει! Σήμερα σκέφτηκα πως πρέπει να δω τη θετική πλευρά του πράγματος, πως έχω την υγεία μου...και αυτό μετράει. Πρέπει να προχωρήσω τη ζωή μου...αλλά φυσικά και δεν γίνεται απο την μια μέρα στην άλλη. Σε όλη αυτή την περιπέτεια πρέπει να έχεις υπομονή...και κάποια στιγμή, εκεί που δεν το περιμένεις, θα χαράξει!

Έκοψα ένα λουλουδάκι! Σήμερα γιορτάζω, είπα στον εαυτό μου πως τον Δεκέμβρη έχω 2 γενέθλια! Το λουλουδάκι μαζί με το βαρκάκι μου, θα είναι απόψε ότι πιο αισιόδοξο έχω ανεβασει εδώ. Φεύγω, πάω να πιώ ένα ποτάκι τώρα!

Σήμερα, σαν τότε...!

Δεν ξέρω πώς να αρχίσω αλλά πάντα γράφω καλύτερα όταν αυτοσχεδιάζω. Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και η κάθε λέξη βιάζεται να βγει και να αποτυπωθεί ηλεκτρονικά, να φτάσει ως τα μάτια σας μέσα από αυτή την οθόνη!
Σαν σήμερα, το 2007 ήταν η τελευταία μέρα της ζωής μου, όπως την ήξερα παλιά. Μερικές φορές βλέπω φωτογραφίες του «πριν» και άλλοτε λυπάμαι εκείνη την κοπελίτσα ετών 27 που δεν ήξερε τι της είχε κρατημένο η ζωή, και άλλοτε δεν νιώθω τίποτα.
Ναι, η αρρώστια σε διαλέγει και η ζωή είναι «λαχείο» για κάποιους, και για άλλους ζόρι μεγάλο.
Δε θέλω να μοιρολατρήσω απόψε…δεν πρόκειται όμως ποτέ να ξεχάσω εκείνη την «τελευταία» μέρα στην Αθήνα, το ποτό που ήπια με την «Σ» στο Μοναστηράκι, το κλαμπ σαντουιτς στα Goody’s στο Καραϊσκάκη (δίχως να πεινάω…). Θα θυμάμαι την στιγμή που έπεσα για ύπνο και η «Σ» με είχε όλο το βράδυ αγκαλιά, τον εφιάλτη που είδε, το ότι όλοι έπιναν καφέ και εγώ όχι εκείνο το πρωί, τα μακριά μου μαλλιά και την λεπτή μου σιλουέτα(54 κιλά), τη στιγμή που ξέβαφα τα νύχια στην κλινική, τη στιγμή που έβαλα την ρόμπα του χειρουργείου και η «Σ» με κορόιδευε και γελούσαμε, τη στιγμή που ένας-ένας οι δικοί μου άνθρωποι με χαιρετούσαν, το θολό τοπίο μπροστά μου (δεν φορούσα φακούς), το δάκρυ που άφησα να κυλήσει για τον άγνωστο, κρύο προορισμό μου (το χειρουργείο), τη «Σ» που έτρεξε να με ασπαστεί τελευταία.
Στο χειρουργείο μπαίνεις πάντα μόνος, άντε το πολύ με τις σκέψεις σου! Ούτε μάνα, ούτε πατέρας, ούτε αδερφός δεν είναι εκεί και κανείς δεν μπορεί να πάει για σένα. Δεν έχεις τίποτα πάνω σου, μόνο τις σκέψεις σου. Ναι, μετά από τόσα χρόνια σας λέω πως φοβήθηκα, πως ήθελα να κλάψω την ώρα που περίμενα ξάπλα στο προ-χωλ του χειρουργείου αλλά κρατήθηκα. Τα ήξερα όλα, ήξερα πως δεν θα έχω έναν μαστό όταν θα ξυπνήσω, δεν είχα όμως καταλάβει πως έχω Καρκίνο…δεν είχα ιδέα για τις χμθ που θα ακολουθούσαν, δεν ξέρω τι και πως, αλλά σίγουρα ήμουν under shock.

Σκέφτομαι πως όσο και αν ξεχνάμε, όσο και αν προχωράμε τις ζωές μας, πάντα θα υπάρχουν ημερομηνίες, πάντα θα θυμόμαστε νούμερα που κάνανε την διαφορά στη ζωή μας…φέτος, μπορώ να πω πως η 2η του Δεκέμβρη, η παραμονή της εγχείρησης του 2007, με βρίσκει καλύτερα από ποτέ. Φέτος, αν με δεις δεν θα καταλάβεις τίποτα. Το μόνο που έμεινε από τον Καρκίνο πάνω μου είναι 2 ουλές στους μαστούς και 2 σιλικόνες από πίσω από τις ουλές.
Ζυγίζω 58 κιλά και είμαι πολύ fit λόγω του καθημερινού γυμναστηρίου, τα μαλλιά μου κατεβαίνουν στο μισό της πλάτης. Κόψε-κόψε έγιναν πάλι ίσια, αφήνοντας το «σγουρό» της χμθ πίσω. Φέτος απέκτησα μόνιμη δουλειά, σταθερό μισθό και έχω καινούριους φίλους, καθώς μετακόμισα σε νέο τόπο. Ζω μόνη μου από τον Σεπτέμβρη που σημαίνει πως δεν έχω πια ανάγκη τη φροντίδα των γονιών. Έκανα λοιπόν πολλά βήματα μετά την αρρώστια και είμαι πολύ περήφανη γι αυτό, γιατί τρία χρόνια δεν είναι πολλά! Φυσικά σημασία έχει πως στους επανελέγχους όλα πάνε μια χαρά και είμαι καλά

Σήμερα αγόρασα κάτι στον εαυτό μου. Ένα πήλινο βαρκάκι. Όταν το αγόραζα, σκέφτηκα συμπωματικά τι μέρα είναι. Ίσως το βαρκάκι να είναι συμβολικό…Σύμβολο του ταξιδιού που ξεκίνησε με εμπόδιο τον Καρκίνο το 2007, σύμβολο όμως και μιας νέας ζωής που ξεκίνησε από κει και έπειτα. Μια ζωή πριν τον Καρκίνο, μια ζωή μαζί με τον Καρκίνο και μια ζωή μετά
Πάντα κάτι θα υπάρχει να μας θυμίζει αυτόν τον ύπουλο εχθρό, πάντα κάτι θα τσιμπάει το μέσα μας όποτε ακούμε το όνομά του, αλλά είναι βασικό να μάθουμε να προχωράμε τη ζωή μας παράλληλα με τους επανελέγχους.

Απόψε η «Β» μου είπε να το δω θετικά «Σαν αύριο ξεφορτώθηκε τον Καρκίνο και ζεις!». Πόσο δίκιο έχει!

Η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας φίλοι μου, ακόμη δεν έχω βρει ποιο είναι το νόημά της, μπορεί να μην το βρώ και ποτέ. Όταν όμως ανέβηκα στον διάδρομο στο γυμναστήριο και άρχισα να τρέχω ένιωσα τόσο δυνατή σήμερα, και τόσο σίγουρη για πολλά πράγματα στη ζωή μου που ένιωσα ευγνώμον για το ότι σήμερα Πέμπτη 2 Δεκέμβρη είμαι καλά! Σκέφτηκα πως ότι και να είναι η ζωή, παρόλο που έχει περισσότερα ζόρια παρά χαρές, αξίζει…Αξίζει όλο το ταξίδι και η κάθε μας στιγμή στην γη, αρκεί να γεμίζει η ψυχούλα μας! Δεν θέλει πολλά ένας άνθρωπος για να κρατηθεί στη ζωή! ΥΓΕΙΑ και ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ!

Για τον Ionathan...έστω και καθυστερημένα!

Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ καιρό να μπω στο blog του...το είχε εδώ και μήνες κάνει Prive και είχα με χαρά δεχτεί την πρόσκλησή του να είμαι μέσα σε όσους μπορούσαν να παρακολουθούν τον πιο προσωπικό του χώρο...

Ο φίλος Ιωνάθαν (ψευδώνυμο) ήταν το πιο δυνατό "γλαρόπουλο" που είχα ποτέ γνωρίσει...Με το blog του είχε αγγίξει πολύ κόσμο,είχε σχόλια βουνό. Εμείς είχαμε βρεθεί ιντερνετικά κάπου στον δεύτερο χρόνο του blog μου.

Το ιστολόγιο έγραφε "είμαι του '75 και πάσχω από μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα, στάδιο IV. Έχω κάνει τις ΧΜΘ (Taxotere, Carboplatin, Avastin, Gemzar, Cisplatin & Alimta). Τώρα παίρνω Tarceva και με το χάπι αυτό ελπίζω να συνεχίσω τη ζωή μου στο επίπεδο ποιότητας που έχω τώρα για όσο πάει" και πήγε και μας έδωσε κουράγιο, αισιοδοξία και απομυθοποίησε και εξήγησε λέξεις όπως "χημειοθεραπεία" και άλλα πολλά!

Καλό ταξίδι Ιωνάθαν! Πάλεψες τόσο μα τόσο γενναία. Με χιούμορ, με δύναμη, συναίσθημα και δίψα για ζωή!
Εύχομαι να είναι όμορφα εκεί ψηλά και τα φτερά σου να τα δροσίζει το αεράκι της Ανοιξης, παντού και πάντα! Να βλέπεις θάλασσες, να γεμίζουν τα μάτια σου απο γαλάζιες και μπλε εικόνες! Να αφήνεσαι στο άσπρο των κυμάτων καθώς βουτάς για τα ψαράκια σου! Να είσαι καλά εκεί που είσαι και πάντα με παρέα!Άφησες πίσω σου ανθρώπους που θα σε θυμούνται για πάντα! Η αδερφούλα σου μας είπε τα νέα....ψιτ!Σε λατρεύει!Είναι όμως και όλοι σου οι φίλοι απο το blog που είναι ακόμη εδώ και ακόμη αφήνουν σχόλια.

Απόψε νιώθω πολύ μόνη...μια γωνίτσα στο ιντερνετ σαν να άδειασε απότομα.
Απόψε θα γιόρταζε στην Κρήτη η katerina την γιορτή της. katerina και sugar, να τον προσέχετε τον Γιώργο εκεί ψηλά, έχετε και έχουμε την ίδια στόφα, είμαστε τα παιδιά της χμθ και αυτό θα μας δένει πάντα, είτε σε αυτόν τον κόσμο είτε σε εκείνο τον άγνωστο...

Απόψε σκέφτομαι συνέχεια πως ο Ionathan δεν άντεχε τον υπερβολικό συναισθηματισμό μου!Έτσι μου έγραφε στα σχόλια. Μάλλον είχες δίκιο φίλε...κάποια κεφάλαια στη ζωή, αν και με πολύ κόπο και κόστος, πρέπει να κλείνουν. Να κλείνουν και να μένουν πίσω μας όπως η λευκή γραμμή που αφήνει η μηχανή μιας τράτας στα ανοιχτά...έτσι ακριβώς, λευκή, δυνατή, έντονη, μέχρι να σβήσει!

ΑΝΤΙΟ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ...

Σαν σήμερα πριν 3 χρόνια ξεκίνησαν..

όλα!

Ήταν Τετάρτη και είχα γυρίσει απο το γυμναστήριο όπου είχαμε πάει με τις κολλητές μου για να κάνουμε πέρα απο γυμναστική και σάουνα. Μέσα στην τρελλή χαρά και στο "χαβαλέ" των 27 μου χρόνων, είχαμε περάσει και οι τρεις σούπερ...πολύ γέλιο! Έπιανα τον όγκο μήνες πριν στο στήθος μου κ α ν ο ν ι κ ό τ α τ α μα ποτέ δεν μου είχε περάσει απο το μυαλό πως έπιανα επάνω μου το "κακό" (αλήθεια, τι νόμιζα πως πιάνω;;;γιατί σίγουρα ήξερα πως αυτό δεν υπήρχε στο σώμα μου απο πάντα...). Έτσι όπως καθόμασταν με την μαμά μου στο τζάκι, το βράδυ της είπα τελείως αδιάφορα "πιάνω κάτι εδώ". Η μαμά μου μόλις το έπιασε...ήταν σίγουρη πως η επόμενη μέρα δεν θα μας έφερνε καλά μαντάτα.

Θα μπορούσα να πω πως η 21η Νοεμβρίου του 2007 ήταν η τελευταί μέρα εκείνης της ζωής...γιατί και πριν την εγχείρηση γίνεται ο πανικός (πέρα απο το μετά...). Εκεί να δείτε τρέξιμο, απο 21.11 ως τις 3.12 που τελικά πέρασα τις πόρτες του χειρουργείου είχα τρέξιμο σε γιατρούς σε διάφορες πόλεις, υπέρηχους, γνωματεύσεις, συστάσεις, μέσον για να δω κάποιον γιατρό και άλλα πολλά. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε για πολύ καιρό, λες και είχα πάθει το σοκ του αιώνα και είχα παραλύσει. Δεν φοβόμουν όμως. Μια φορά φοβήθηκα, όταν ένας χειρούργος μου είπες πως πρέπει να σκανάρουμε και να σε ψάξουμε παντού, μήπως και έχει κάνει μετάσταση. Εκεί λύγισα, λύγισα γιατί ήξερα πως έφταιγα που απο τον Μάιο...πήγα στον γιατρό τον Νοέμβρη! Αλλά ήμουν σε δύσκολη θέση όταν πια το ανακάλυψα, πώς να θυμώσω με τον εαυτό μου; Πως να με μαλώσω; Δεν έπρεπε! Πήρα λοιπόν την κόκκινή μου βαλίτσα και στις 27.11.2007 είχα ήδη κατέβει στην Αθήνα και με τους δυο μου γονείς και χτυπούσαμε το απόγευμα την πόρτα του χειρούργου. Ήξερα ήδη απο άλλο γιατρό πως ο δεξιός μου μαστός θα έφευγε για πάντα, μαζί με τον όγκο! Εγώ πάλι ήμουν under σοκ! Βοηθάει τελικά και αυτή η κατάσταση...δεν υπολογίζεις τίποτα! Η φίλη μου η "Σ" φυσικα, είχε πιάσει το νόημα, ήξερα τι θα πει καρκίνος την στιγμή που εμένα η λέξη δεν μου έλεγε τίποτα...Δυο βδομάδες αγωνίας μαζί με συγγενείς με συνόδεψε στο χειρουργείο.

Ήταν πολύ κρύα εκείνη η 21.11.2007 στην πόλη μου. Απόψε όμως είναι μια γλυκιά βραδιά. Έχει ένα υπέροχο, λαμπρό, γεμάτο φεγγάρι. Καθώς γυρίζαμε απο το μεσημεριανό φαγητό και είχε πια σκοτεινιάσει ζήτησα απο τον φίλο-οδηγο του αυτοκινήτου, να σταματήσει για να βγάλω μια φωτογραφία του "moon river" έτσι που βάφει την θάλασσα. "Τι βραδιά!" "Τι καημός", "τι ζωή!". Κι όμως...απόψε δεν είμαι στεναχωρημένη καθόλου. Ήρθα στο σπίτι πολύ χαρούμενη, πολύ γεμάτη απο την βόλτα μου! Χαίρομαι για τον εαυτό μου! Ο καρκίνος δεν με έβαλε κάτω! Μπορεί πολλές φορές να έχω τα "ψυχολογικά" μου αλλά αν σκεφτώ πως ήμουν και πως είμαι, οφείλω στον εαυτό μου να είμαι και περίφανη μα και χαρούμενη! Τον καρκίνο δεν τον επέλεξε καμιά μας! Τώρα όμως, αφού ήρθε είναι σε μεγάλο ποσοστό επιλογή ΜΑΣ το πως θα ζήσουμε! Πολλές φορές με επαναφέρω σκεπτόμενη όλα αυτά...!

Φέτος αυτή η "μαύρη" επέτειος, με βρήκε με μια άλλη ζωή! Δεν θα σας πω ψέματα, δεν ξέρω ποιο είναι το νόημα της ζωής, όμως εδώ που είμαι, νοιώθω πως δεν έχω κανένα πρόβλημα και προσπαθώ να μην αφήνομαι σε μαύρες σκέψεις...Πολλές φορές κολλάω στο παρελθόν, αλλά πιστέψτε με, δεν βγαίνει τίποτα! Πάντα θα υπάρχει το πριν, και πάντα θα βλέπουμε πως είναι το μετά, στη ζωή όμως δεν βάζουμε μόνο εμείς τους όρους μας, βάζει και αυτή το χεράκι της!Μάθαμε στις εξετάσεις, στις θεραπείες και τους γιατρούς.

Γιατί εμείς;;; Γιατί έτσι!

"Γιατί" δεν χωράει στην αρρώστια...ή πέφτεις και κολυμπάς ή χάνεσαι στη θάλασσα! Δεν είναι όμως κρίμα, να μην ξαναδεις τη θάλασσα τον Αύγουστο;;;Κάθε καλοκαίρι και άλλο χρώμα, εκείνο της καρδιάς μας!

Αν κολυμπήσεις στον "φεγγαρόδρομο" μένεις για πάντα νέος, έμαθα χθες. Μπορώ να αλλάξω την ευχή και αν κολυμπήσω να είμαι για πάντα καλά;;;

καληνύχτα φίλοι μου, όσοι πονέσαμε ξέρουμε. Πάντα κάτι θα μας "τσιμπάει" σε συγκεκριμένες ημερομηνίες αλλά πάντα θα έρχονται καινούριες ημερομηνίες όσο προχωράει το μέλλον μας και η ζωή! Να είστε αισιόδοξοι!

Αγαπημένοι μου!

Σας άφησα λίγο αυτές τις μέρες μα δεν σας ξέχασα...

πέρα απο τις εκλογές που πήγα στην πατρίδα μου να ψηφίσω, πήγα στον β' γ'υρω ενα ταξιδάκι σε ένα νησί με φιλαράκια!

πέρασα πολύ όμορφα και επίσης βρήκα χρόνο και ευκαιρία να γνωρίσω απο κοντά την αναγνώστρια και φίλη BRACA-1 και άφησα λίγο στο παρελθόν τις εξετάσεις μου! Τελικά τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν καλά, εκτός της οστικής πυκνότητας που απο το 18% πήγε στο 26%. Λέτε να είναι ανησυχητικό;;;Το έχει πάθει καμια απο εσάς;;; Να μας πει;;;

Είναι Σάββατο βράδυ, ακούο ραδιώφωνο Online παίζει





τόσοι και τόσοι βγήκαν απο τη ζωή μας..."αν με θυμάσαι, στην υγειά μου κάτι πιές", έχετε σκεφτεί καμια φορά, σκεπτόμενοι κάποιους, αλήθεια πόσοι και ποιοί σκέφτονται αντίστοιχα εμάς;;;
Βράδυ Σαββάτου και αυτό είναι ένα διαφορετικό Σάββατο στην ψυχή μου, δίχως να ξέρω το γιατί...το επόμενο Σάββατο θα είναι πάλι διαφορετικό...

Μήνυμα που κυκλοφόρησε στο FB

Υπάρχουν...τα κανονικά( . )( . )Τα σιλικονάτα ( + )( + )Τα άψογα (o)(o)Τα στητά...(*)(*)Μερικά κρυώνουν (^)(^)...και κάποια ανήκουν σε γιαγιάδες \./\./Αςμην ξεχνάμε τα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΑ...(o Y o)Τα πολύ μικρά (.)(.)ή τα ασύμμετρα(•)(.)Τα θέλουμε ΟΛΑ!Αναρτήστε το μύνημα στον Τοίχο σας ...και...πείτε...┌П┐(◉_◉)┌П┐ ...στον καρκίνο του στήθους (^_^)


αξίζει να το βάλετε στο status σας και ας πέρασε ο Οκτώβρης (σ.σ μήνας πρόληψης!)

Υ.Γ και οι υπόλοιπες εξετάσεις μου ήταν cancer free, μένει το σπινθηρογράφημα!
σας φιλώ! ανευ απειλής αρρώστιας...!

O Τρυποκάρυδος μας ταρακούνησε

και ανέβασε στο blog του το ακόλουθο post

http://trupokarudos.blogspot.com/2010/11/25.html


Η ανάρτηση μιλάει για τη δική μας Μαρία, που έγραψε εδώ πολλές φορές και εμείς άλλες τόσες περάσαμε απο το blog της
είναι 25 ετών και θέλει να ζήσει! Αν υπάρχει έστω μια τελευταία κίνηση που να μπορούμε να κάνουμε εμείς, ας υπογράψουμε στη σελίδα παρακάτω

http://www.gopetition.com/petition/40743.html

ας υπογράψουμε για να βρεθούν τα χρήματα να πάει η Μαρία στο εξωτερικό....


"Το νέο είναι το εξής: η Μαρία πρέπει να μεταβεί για θεραπεία στην Αμερική μέσα στις επόμενες 2 εβδομάδες διαφορετικά υπάρχει άμεσος κίνδυνος να τη χάσουμε.

Ακολουθεί το κείμενο της επιστολής που θα σταλεί στον Υπουργό Υγείας της Κυπριακής Δημοκρατίας την οποία θέλω να υπογράψετε όλοι σας και να τη προωθήσετε σε όσους περισσότερους μπορείτε ώστε να την υπογράψουν.
Στόχος είναι 10.000 υπογραφές το εικοσιτετράωρο!
Βοηθήστε ώστε να το πετύχουμε και να σταλεί η επιστολή το συντομότερο δυνατό.

Αξιότιμε κ. Υπουργέ Υγείας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
κ Χρίστο Πατσαλίδη

Δεν γνωρίζω εάν η περίπτωσή της Μαρίας Δημητρίου σας είναι γνωστή, ή αν οι επιστολές που σας έστειλε η μητέρα της δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια σας, όπως και ή ίδια δεν κατάφερε ποτέ ως τώρα να σας συναντήσει. Παίρνω το θάρρος να σας πω πως η Μαρία πεθαίνει και αυτό δεν είναι αστείο! Δεν υπάρχει πια χρόνος! Ή θα νοσηλευθεί στη Mayo Clinic ή απλά θα χάσει τη ζωή της.

Η Μαρία πάσχει από μια σπάνια ασθένεια που λέγεται "Neurobehcet's disease", ουσιαστικά από μια ασθένεια που δημιουργεί πλήθος άλλων ασθενειών και αναπηριών.

1. Ρευματοειδής αρθρίτιδα

2. Σκλήρυνση κατά πλάκας

3. Επιληπτικές κρίσεις

4. Crohn's disease

5. Αναιμία

Επίσης έχει τις ακόλουθες αναπηρίες

1. απώλεια όρασης στο αριστερό μάτι και μειωμένη όραση στο δεξί μάτι

2. μερική απώλεια ακοής

3. αρκετά μειωμένη γεύση και οσμή

4. εξαιρετικά μειωμένη ούρηση γιατί αφού τη χτύπησε και νευρολογικά, ο εγκέφαλος της δεν έχει τη δυνατότητα να δώσει εντολές για σωστές λειτουργίες του σώματος. εξαιτίας της μειωμένης ούρησης, αναγκαστικά μαζεύονται όλα τα υγρά γύρω από την καρδιά, τους πνεύμονες και γύρω στα νεφρά (υδρονεφρωση)... Λύση για να μπορεί να βγάζει τα ούρα της, όπως φαίνεται δεν υπάρχει. Δοκίμασε με καθετήρα, αλλά η συνεχής χρήση του της δημιούργησε καρκίνο στην ουροδόχο κύστη που ήδη ξεκίνησε. Επίσης, δεν μπορεί να τραφεί φυσιολογικά επειδή μαζεύονται πολλά υγρά σε όλο το σώμα και μονίμως νιώθει φουσκωμένη με γεμάτο στομάχι, με αποτέλεσμα να έχει πάθει υποσιτισμό. Αν γεμίσει το στομάχι της με ένα πιάτο φαγητό όπως ένας φυσιολογικός άνθρωπος αμέσως θα κάνει εμετό. Έφτασε στο σημείο να παίρνει τα φάρμακα της (συμπεριλαμβάνοντας και τα χημειοθεραπευτικα) σχεδόν με άδειο στομάχι. Τρέφεται με ελάχιστη υγιεινή τροφή και με πολλά συμπληρώματα διατροφής. Οι νεφρολόγοι και οι ουρολόγοι της είπαν πως αν δεν χρησιμοποιεί καθετήρα καθημερινά, ή αν δε βάλει χειρουργικά μόνιμο (που κάθε 2 μήνες θα πρέπει να επεμβαίνουν για να τον αλλάζουν) σύντομα θα πάθει νεφρική ανεπάρκεια.

5. Η καρδιά της είναι πιο μεγάλη από το φυσιολογικό λόγω των ταχυκαρδιών που προέρχονται από πολλούς παράγοντες, και οι πνεύμονες της έχουν μικρύνει (χρησιμοποιεί κάποιες φορές οξυγόνο λόγω χαμηλής οξυγόνωσης), επίσης από πολλούς παράγοντες.

6. Το εγκεφαλονωτιαίο υγρό και το σπονδυλικό έχουν φλεγμονή. Πάσχει δηλαδή από χρόνια εγκεφαλίτιδα και λαμβάνει αντιβιοτικά, παυσίπονα και διάφορα δηλητήρια όπως πεθιδινη (ενέσιμα), κάθε 4 ώρες, (λόγω πονοκεφάλου) για να μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι. Πολλές φορές ούτε και αυτά βοηθούν με αποτέλεσμα τις λιποθυμιές και τις κωματώδεις καταστάσεις. Αφού λοιπόν υπάρχει αυτό το πρόβλημα στο κεφάλι το ενδοκρανιακο υγρό διαμαρτύρεται και έτσι κάνει ενδοκρανιακη πίεση. Εκτός από την ασθένεια που κάνει αυτά τα συμπτώματα υπάρχουν και στο κεφάλι της κάτι καρκινώματα κοντά στην υπόφυση, τα οποία εγχείρησε στα 16 της στο Λονδίνο. Τότε ο γιατρός της είπε πως δεν θα ξανά εμφανιστούν αλλά μια εβδομάδα μετά ξανά εμφανίστηκαν και υπάρχουν μέχρι τώρα και κάνουν και αυτά πολύ καλά την δουλειά τους...

7. Οι πιο πρόσφατες εξετάσεις της Μαρίας έδειξαν πως οι όγκοι που εμφανίστηκαν στη κοιλιά της είναι κακοήθεις! Επίσης, οι γιατροί στην Κύπρο έχουν ξεκαθαρίσει πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι για το κεφάλι, για τον όγκο - αδένωμα στην υπόφυση, αφού πρόκειται για ένα σπάνιο είδος όγκου. Της ξεκαθάρισαν επίσης πως ούτε για τους όγκους στην κοιλιά μπορούν να κάνουν κάτι, και οι μεταστάσεις ξεκίνησαν.

Μόνη λύση ώστε να παραμείνει στη ζωή η Μαρία είναι να μεταφερθεί για νοσηλεία και θεραπεία στην Αμερική στη Mayo Clinic, μια και μονάχα εκεί μπορούνα να αντιμετωπίσουν ένα τόσο δύσκολο περιστατικό. Διαφορετικά μια ζωή θα χαθεί. Η Μαρία γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου του 1985, είναι μόλις 25 ετών και αντί να χαίρεται τη ζωή είναι μονίμως νοσηλευόμενη κάνοντας αποτυχημένες θεραπείες και περιμένοντας το θάνατο. Θα το θέλατε αυτό για την κόρη σας, την αδερφή σας, τη σύντροφό σας, τη κολλητή σας φίλη, τη γειτόνισσα σας, την ανιψιά σας ή για οποιονδήποτε άνθρωπο; Εγώ πάντως δεν το θέλω! Δεν της αξίζει! Και είναι κρίμα επειδή δεν έχει 200.000- 300.000 δολάρια, που είναι τα έξοδα για τις θεραπείες στην συγκεκριμένη κλινική η Μαρία να μην επιβιώσει. Όχι, η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη και δεν κοστολογείται. "

Η 433η αναρτηση με βρήκε

στο πατρικό μου, και αφού έκανα κάποιες εξετάσεις χθες!

Ο επανέλεγχός μου ξεκίνησε επίσημα χθες με υπέρηχο άνω και κάτω κοιλίας, με αιματολογικές (γενικές & δείκτες) εξετάσεις και οστικης μάζας! Οι καρκινικοί δείκτες αργούν ακόμη, αλλά με τις υπόλοιπες εξετάσεις είδα καθαρό το συκωτάκι και τις ωοθήκες...cancer free λοιπόν όσο απο το σώμα μου εξετάστηκε χθες ;-) Τα επίσημα αποτελέσματα την Δευτέρα! Δεν είχα άγχος μα πιστέψτε με, είχα απερίγραπτη βαρεμάρα...μια απο τα ίδια, πάλι εξετάσεις;;; Αλλά δεν πειράζει, ας έχουμε εξετάσεις, αρκεί να είναι καλές!
φιλάκια, πάω για καφέ. Σε όσους έχουν και αυτοί εξετάσεις! Καλή επιτυχία!

Απο το μπαλκόνι μου!

Σας γράφω απο το μπαλκόνι μου! Βλέπω τα φώτα της πόλης να ανάβουν ένα ένα. Είμαι τυχερή γιατί διακρίνω και τη θάλασσα απο δω...κάπου ανάμεσα στον λευκο-γάλαζο τρούλο μιας εκκλησίας. Είναι μικρό σπιτάκι το δικό μου αλλά με καρδιά!

Σημερα σε μια συζήτηση, έλεγα πως είναι να μπαίνεις με τοπική νάρκωση στο χειρουργείο. Εκείνη τη στιγμή (δίχως να αναφέρω γιατί έκανα το χειρουργείο) σκέφτηκα πως δεν έχω περάσει λίγα...όλα όμως αυτά φαντάζουν μακρινά. Απο την άλλη, όσο μακρινά και αν φαίνονται, άλλο τόσο οικεία μου είναι...Βλέπω το σώμα μου να καλυτερεύει και σκέφτομαι "πως γίνεται να έχω περάσει τόσα"; Και όμως, ο άνθρωπος έχει απίστευτες δυνάμεις! Δεν ήταν επιλογή μας, μισούσαμε την ιδέα, δεν μας περνούσε καν απο το μυαλό, όμως έγινε. Το θέμα είναι πως προχωράμε απο δω και πέρα φίλοι μου! Πως βάζουμε ποιότητα στην καθημερινότητα, πως μπαίνουμε πάλι στον αγώνα της ζωής, και ας έχουμε το βαρύ μας φορτίο! Δεν ξεχνάμε, απλά ανακουφιζόμαστε όταν σκεφτόμαστε πως "περάσανε 3 χρόνια απο τότε" όταν βλέπουμε πως γινόμαστε όπως πριν...όταν...όταν...ας βάλει ο καθένας ότι θέλει στις τελίτσες. Μπορεί αυτή μας η περιπέτεια να μας πήγε πίσω, να χάσαμε αλλά και να βρήκαμε άλλους ανθρώπους, μπορεί να αλλάξαμε αλλά δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι γι αυτή την αλλαγή.Αγαπώντας τον εαυτό μας απο την αρχή, έχουμε κερδίσει...είναι το πρώτο βήμα για τα υπόλοιπα!

s.o.s D.C.A. DiChloroAcetate

Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "D.C.A. DiChloroAcetate":

ξέρει κανείς πληροφορίες για το DCA ;;;
το έχω προμηθευτεί και φοβάμαι να το δώσω στον μπαμπά μου που έχει μεταστατικό καρκίνο στα κόκαλα από προστάτη. Κάποιος που να το έχει πάρει ή να ξέρει κάτι;

sos βοήθεια

ΑΝ ΞΕΡΕΤΕ ΚΑΤΙ ΥΠΕΥΘΥΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΟΝ/ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ/ΤΡΙΑ


ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ...ΑΠΛΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ ΕΝΑ E-MAIL ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΡΤΗΣΑ...ΤΟΤΕ

όλο και πιο πολλές

μαζευόμαστε σε αυτό το blog...

απο τη μια σιγουρα δυστυχώς, απο την άλλη όμως λες...αφού μας βρήκε η αρρώστια καλύτερα μαζί παρά μόνες. Καλύτερα στο "φως" παρά στο "σκοτάδι"!

Για όλες εσάς τις φίλες, "καινούριες ή παλιές" σας χαρίζω μια φωτό...είναι η SweetDcember του 2010,δεξιά και πάντα με καλλιτεχνικές ανησυχίες...είμαι εγώ, στο καράβι, τέλη Σεπτέμβρη, αφού επισκέφτηκα τον γιατρό μου...βγήκα στον δρόμο του γυρισμού για το νησάκι μου! Φυσικά και δεν ξεχνώ ποτέ το χόμπυ μου, τις φωτογραφίες.
Εκείνο το ταξίδι μου έχει μείνει αξέχαστο...δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή, χάζευα τον ουρανό. Κάποια στιγμή φωτογράφισα το ηλιοβασίλεμα, κάποια στιγμή έβρεξε και βρέθηκα να χαζεύω την φουρτουνιασμένη θάλασσα. Δεν άφησα το κατάστρωμα, συνέχισα να φωτογραφίζω...τα μακριά μου μαλλιά ανέμιζαν. Ήμουν μόνη με τη θάλασσα και έβλεπα ένα νησί να πλησιάζει. Εκείνη η στιγμή ήταν απο τις ωραιότερες της ζωής μου, εκείνη η μοναξιά με έκανε ακόμη πιο δυνατή.
Ήμουν εγώ, ο εαυτός μου, δίχως κανέναν άλλον!
Ήμουν εγώ και πάλι εγώ!
Χωρίς δεκανίκια, ΕΓΩ!
Απολάμβανα δίχως δεύτερη σκέψη το τοπίο και ένιωθα την φρεσκάδα της θάλασσας να με αγκαλιάζει. Βροχή και θάλασσα γινόταν ένα και εγώ αισθανόμουν πολύ τυχερή, αισθανόμουν πως πραγματοποιήθηκε μια επιθυμία μου...όσο έκανα τις χμθ επιθυμούσα να βγώ στη βροχή χωρίς ομπρέλα, να γίνω μούσκεμα χωρίς να σκέφτομαι αν θα κρυώσω, να μην με νιοάζει αν θα ανεβάσω πυρετό, να αρρωστήσω και γω σαν όλους τους άλλους, να αρρωστήσω σαν να μην έκανα χμθ, σαν να μην μετρούσα ένα-ένα τα λευκά μου!
Να μαι λοιπόν στο καράβι, μια με ήλιο, μια με βροχή, εκεί στο ανοιχτό πέλαγος, με μακρύ μαλλί και αδυνατισμένη να απαθανατίζω το σώμα μου καθώς καθρεφτίζεται σε ένα παράθυρο...

και η Τένια Μακρή...

H Τένια Μακρή χτυπήθηκε και η ίδια απο την αρρρώστια που μας ένωσε όλους σε αυτό το Blog.

Με καρκίνο του μαστού, με ειλικρίνεια, θάρρος και τόλμη, άνοιξε τον "φάκελο" της περιπέτεάς της στην Χρ. Λαμπίρη, περιπέτεια πολύ γνωστή σε τόσες Ελληνίδες...
Απο τη μία σκέφτομαι οτι τώρα τελευταία "εχει γίνει μόδα" (τις προάλες ο ΛΕΠΑ στην Τατιάνα Στεφανίδου μιλούσε για το πως στήριξε την νεαρή σύντροφό του στο να ανέβει και να κατέβει τον γολγοθά των χμθ) απο την άλλη λέω πως τελικά η μέση Ελληνίδα έχει ανάγκη να ακούσει πως και άνθρωποι της τηλεόρασης ή της επικαιρότητας ήρθαν αντιμέτωποι με τις ίδιες συσκολίες. Έτσι είναι, γνωστός ή άγνωστος, άσημος ή διάσημος, ίδια είναι τα συναισθήματα μπροστά στο θηρίο που ακούει στο όνομα ΚΑΡΚΙΝΟΣ. Η κ. Μακρή πάντως ήταν πολύ αισιόδοξη...είπε πως η ζωή συνεχίζεται για κάθε γυναίκα που έχει νοσήσει, αργά ή γρήγορα προχωράμε και μαθαίνουμε να ζούμε με αυτό! Έτσι είναι, το βλέπουμε απο πρώτο χέρι μετυαξύ μας, το βλέπεται οι υπόλοιποι απο μένα...δείτε πόσα έκανα μετά τον Καρκίνο. Δεν έκανα κάτι "ουάου" αλλά προχώρησα πέρα απο τις θεραπείες και τις κλινικές, και αυτό είναι ΠΟΛΛΑ, πιστέψτε με!

Παιχνίδια μυαλού

Μια τρανή απόδειξη πως στη ζωή πολλά είναι απλώς η ιδέα μας, είναι η ακόλουθη...

Όταν έκανα τις χμθ, έπεσαν όλα τα νύχια των ποδιών μου. Μην τρομάζετε, δεν ήταν τόσο τραγικό γιατί καθώς το "παλιό" νύχι έπεφτε, το άλλο έβγαινε απο κάτω...δλδ δεν έμεινα ποτέ δίχως νύχι (αν σκεφτήκατε κάτι τέτοιο). Τέλος πάντων, όταν λοιπόν ξαναβγήκανε τα νυχάκια μου τα καινούρια, ήταν μαλακά και σαγρέ, περίεργα...θέλανε τον χρόνο τους και τη δική μου περιποίηση για να στρώσουν. Τρία χρόνια μετά και κάποιους μήνες πριν, το φετινό καλοκαίρι δηλαδή, είχα προσέξει πως κάποια νύχια των ποδιών μου είναι στραβά, το ένα κοιτάζει εδώ, το άλλο εκεί και σκεφτόμουν "πωπω, απο τις θεραπείες έχω πια στραβά νύχια..να πάρει η ευχή, κρίμα". Πριν δυο μέρες βρήκα μια φωτογραφία απο το καλοκαίρι του 2007 (όπου η λέξη χμθ δεν υπήρχε ακόμη στο λεξιλόγιό μου), μια φωτό με τα νύχια των ποδιών μου σε λευκό χρώμα, πλάι στα κόκκινα της "Σ"...εκεί, με μεγάλη μου έκπληξη, πρόσεξα πως τα νύχια μου ήταν απο τότε "κάπως". Γέλασα πολύ γιατί κατάλαβα πως σήμερα, τα νύχια των ποδιών μου είναι ακριβώς όπως ήταν πριν πέσουν, σαν να μην πέρασε απο πάνω τους τίποτα.
Είδατε λοιπον πως όλα είναι στο μυαλό; Εμένα μου είχε μπει και με βασάνιζε η ιδέα πως η χμθ φταίει για το σχήμα κάποιων νυχιών μου, δεν ήταν όμως έτσι...
Τα νύχια φυσικά δεν είναι το ζητούμενο, ούτε τα παραπανίσια κιλά αλλά ας μη γελιόμαστε, επειδή απο εκεί που ξέραμε ένα σώμα, βρεθήκαμε με ένα άλλο και μετά πάλι απο την αρχή, είναι μεγάλη αλήθεια πως όλες, μα όλες μας, θέλουμε να ανακάμψει η εμφάνισή μας!
Ας είμαστε όμως πρώτα καλά...

Ο Επανέλεγχός μου ξεκινά σε 10 μέρες.

Σάββατο απογευματάκι στο νησί

Είναι 16.00, ένας ήλιος λαμπρός και ζεστός μπαίνει από την μοναδική μπαλκονόπορτα του σπιτιού μου! Το σπιτάκι μου είναι μικρό άλλα όμορφο-ζεστό και φιλόξενο! Ακούω ραδιόφωνο online.
Από εδώ, από τον καινούριο μου μικρόκοσμο βλέπω το παρελθόν αλλά και το παράλληλο παρόν μου (αυτό που άφησα πίσω στην πατρίδα) από μια απόσταση ασφαλείας. Είναι παράξενα και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Έχω κάνει μια νέα αρχή, έχω δουλειά μόνιμη, καινούρια «ταυτότητα», νέες παρέες, καινούρια οδό. Όλα αυτά είναι τις περισσότερες μέρες τόσο, μα τόσο ελπιδοφόρα! Οδηγούν όμως και αρκετές στιγμές σε μια ενδοσκόπηση…και όταν κοιτάζω μέσα μου, βλέπω έναν άλλο εαυτό. Βλέπω ένα καινούριο «εγώ», έναν νέο άνθρωπο, στο κατώφλι των 30 που αν και κάποιες στιγμές ίσως αποπροσανατολίζεται και πέφτει, άλλες στιγμές (περισσότερες ευτυχώς) σηκώνεται, πατάει κάτω ολόκληρο το πέλμα των ποδιών του και συνεχίζει. Δεν είναι ποτέ εύκολο να κάνεις μια νέα αρχή, ιδίως αν έχεις στο εντωμεταξύ συρθεί στα πατώματα…είναι δύσκολο, γιατί πάντα, έρχεσαι αντιμέτωπος με το παρελθόν, είτε έχεις αρρωστήσει, είτε όχι. Πιστεύω πως είναι άξιοι θαυμασμού όσοι άνθρωποι μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν σε μια νέα κατάσταση, να δεχτούν κάτι καινούριο σαν να ήταν από χθες δικό τους (και είμαι μια από αυτούς). Ναι, θέλει και τρόπο μα και κόπο να αφήσεις το παρελθόν εκεί που ανήκει…στο «χθες». Μου πήρε πολύ χρόνο να μάθω να ξεχωρίζω το παρελθόν από το μέλλον και για να είμαι ειλικρινής, είμαι ακόμα μαθαίνω. Θέλει προσπάθεια να αναθεωρήσεις και να επαναπροσδιορίσεις τις σχέσεις σου με όλους, να ξαναβρείς τη θέση σου στη ζωή γενικά αλλά και συγκεκριμένα εκείνη στις ζωές των άλλων. Η συνήθεια δεν είναι καλός σύμβουλος σε αυτή την περίπτωση, και η συνήθεια είναι που μας επηρεάζει και μας κρατά δέσμιους μιας κατάστασης συνεχώς. Αλλά πως θα μπορούσαμε να τα πάμε καλύτερα, εμείς είμαστε απλώς άνθρωποι που ήρθαμε σε τούτο τον κόσμο για κάποια χρόνια…δεν ανήκουμε στους θεούς μα ούτε μας βρίσκουμε ανάμεσα σε υπερ-ήρωες. Άρα δεδομένης της κατάστασης…καλά πάμε ;-)

όλα πολλά...

Κάθε μέρα γίνονται τόσα. Κάθε μέρα θέλω να σας γράψω και κάτι…πρέπει να αρχίσω τις σημειώσεις…

Πρώτον: είναι πραγματικότητα το πρώτο Ελληνικό Παιδικό Ογκολογικό Νοσοκομείο! Θα το ακούσατε και εσείς αλλα νιώθω την ανάγκη να το αναρτήσω και εδώ! Εμείς οι παθόντες ξέρουμε τη σημασία που έχει ένας ανθρώπινος μα και σύγχρονος χώρος νοσηλείας και θεραπείας. Οι μικροί ήρωες μπορούν πια να βρουν εκεί καταφύγιο. Μπράβο σε όλους όσους οραματίστηκαν, αγωνίστηκαν και κατάφεραν να υλοποιήσουν ένα τόσο μεγάλο πρότζεκτ! Αξίζουν το πιο δυνατό χειροκρότημα.
Δεύτερον: αλλά εξίσου σημαντικό! Ο Οκτώβρης είναι μήνας αφιερωμένος στον καρκίνο του μαστού. Απευθύνομαι σε όλες τις γυναίκες και σε όλους εκείνους που αγαπάνε τις γυναίκες, σε εκείνους που έχουν κόρες, εγγονές, συζύγους, μανάδες, φίλες, ξαδέρφες…σε όλους εσάς! Θυμηθείτε έστω μια φορά τον χρόνο, κάπου μέσα στον Οκτώβρη να κάνετε μια μαστογραφία ή να θυμήσετε στις αγαπημένες σας τη σημασία της αυτοεξέτασης και της επίσκεψης σε ένα γιατρό για ένα τσεκ απ. Η πρόληψη είναι το παν, σαν μιλάει μια παθούσα!
Τρίτον: Το Μαράκι, η mariatweety ανακοίνωσε την αποχώρησή της από την blogoσφαιρα. Εδώ και μήνες έγραφε πια σε blog «κλειδωμένο», δλδ μόνο για λίγους που επιθυμούσαν να διαβάζουν πάντα καλοπροαίρετα την ιστορία της. Το Μαράκι πάλεψε και ακόμη παλεύει με το θεριο που της χτύπησε την πόρτα!
Μαράκι σου εύχομαι ότι καλύτερο. ΕΙΣΑΙ ΝΙΚΗΤΡΙΑ και εσύ, έχεις περίσευμα δύναμης, κάθε που πέφτεις, σηκώνεσαι διπλά! Είσαι και θα είσαι για πάντα μέσα στις καρδιές μας. Όλοι όσοι σε παρακολουθήσαμε είχαμε διακρίνει από νωρίς την τεράστια δύναμη που έχεις παρά το νεαρό της ηλικίας σου! Ήμασταν και θα είαμστε κοντά σου! Τίποτα δεν τελειώνει εδώ! Θα έχεις πάντα τη σκέψη μας. Σημασία έχει πως μίλησες στις καρδιές μας, αυτό και μόνο είναι ΝΙΚΗ!

Σήμερα Παρασκευή!

Κουράστηκα αυτή την εβδομάδα και περίμενα πως και πως τη σημερινή μέρα, η οποία αν και είχαν πει για βροχές, μας βγήκε ηλιόλουστη!

καθώς ξάπλωνα για την μεσημεριανή μου σιέστα, είδα στον τοίχο την παρακάτω εικόνα. Μου φάνηκε τόσο ωραία...!Είναι πάντα όμορφη η αίσθηση όταν ο ήλιος περνά απο το παράθυρο, προσπερνά τις κουρτίνες και λούζει το δωμάτιο...το χάζευα απο μικρή αυτό, στο ηλίολουστο παιδικό μου δωμάτιο τα απογεύματα, εκεί που ενώ παρατηρούσα τον ήλιο, έπρεπε να χω και μυαλό για διάβασμα και την μελαγχολία πως αύριο το πρωί έχει σχολείο. Σήμερα το φως έδωσε μια άλλη νότα στο δωμάτιο, και η σχιματισμένη μπαλκονόπορτα στον τοίχο έγινε στο μυαλό μου 2 πόρτες! Θα μπορούσε να είναι οι 2 πόρτες της ζωής μου, θα μπορούσε σκέφτηκα να είναι η μια, η ζωή μου πριν τον καρκίνο και η άλλη η ζωή μου μετά τον καρκίνο...είναι 2 πόρτες και 2 ζωές τόσο διαφορετικές, όμως όπως βλέπετε, συμπορεύονται και πάνε πλάι-πλάι, η μια γίνεται συνέχεια της άλλης...γίναν και οι 2 ανοίγματα σε αυτόν τον κόσμο...

Εδώ για να μείνουμε!

Απο σήμερα θα έχω ιντερνετ φίλοι μου, κάτι που θα διευκολύνει πάρα πολύ την επαφή μας! Θα τα λέμε λοιπόν πιο συχνά πια!
φιλιά και σας ευχαριστώ που δεν με ξεχάσατε ποτέ! Σας χαρίζω ένα όμορφο κοχύλι που έβγαλα απο τον βυθό πριν 20 μέρες!

μερικές μέρες!

Δεν μπορώ να αποφύγω τη σκέψη της περσινής χρονιάς.
Πόσο κακό έκανα στον εαυτό μου που άφησα να φθείρομαι με καθημερινές χαζομάρες. Πόση ζωή χαράμισα! Ώρες και μέρες πολλές με σκέψεις ανούσιες, επιμένοντας γύρω από τα ίδια πρόσωπα και θέματα, ψάχνοντας για εκπληρώσεις υποσχέσεων, για πράξεις που θα ακολουθούσαν τα λόγια. Αγώνας, άγονος! Σκέφτομαι πως η ζωή δεν λέει ποτέ τον τελευταίο της λόγο, όσο αναπνέουμε…και η ζωή μου χρωστούσε τη φετινή χρονιά, μακριά από όλους και όλα όσα με πλήγωσαν και εκείνα που μου θύμιζαν την αρρώστια. Πέρσι ήμουν αρκετά μόνη και ας ζούσα στην πόλη μου. Φέτος ζω χλμ μακριά από τον τόπο μου…και όμως… δεν είμαι ποτέ μόνη. Έκανα μια καινούρια αρχή, και πιστέψτε με, είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί τα τελευταία τρία χρόνια. Φέτος άνοιξα και πάλι τα φτερά μου, έσπασα τα δεσμά. Το μυαλό μου απορρίπτει όλους εκείνους που με έκαναν να αισθανθώ μόνη στο παρελθόν. Κάπου εδώ σταματώ να δικαιολογώ τις συμπεριφορές των άλλων. Όχι, δεν γίνομαι αυστηρός κριτής των γύρω, απλά βαρέθηκα…προχωρώ. Κάπου εδώ παύω να νιώθω «θύμα», παύω να κλαίγομαι και κοιτάζω πως θα ομορφύνω την καθημερινότητά μου. Οι άνθρωποι δεν θα συμπεριφερθούν ποτέ όπως εσύ θες, πρέπει να ξυπνήσεις από το όνειρο. Δεν θα καταλάβει κανείς το ζόρι που τράβηξες, την αγωνία, το ξενύχτι, τη στεναχώρια μέσα στην περιπέτειά σου. Στο τέλος της γραφής, αντι να σε ανακουφίσουν θα προσθέσουν μεγαλύτερο βάρος στους ώμους σου γιατί απλά θα σε απογοητεύσουν. Μην το πάρεις (το βάρος), πες «ευχαριστώ», και απλά προσπέρασε, άσε τους αδύναμους πίσω, τους ανώριμους συγχώρεσε και φύγε. Κάνε τα δικά σου, βάλε μπροστά τα «θέλω» σου και όρμα! Μην κάνεις πίσω για κανέναν, δεν αξίζει. Θες να βγείς, θες να τρέξεις, να ξενυχτήσεις, να νιώσεις πως είσαι νέος και μπορείς, πως άφησες το κρεβάτι του νοσοκομείου και είσαι δυνατός και γερός; Μη χάνεις στιγμή, και μην δικαιολογήσαι σε κανέναν επειδή αυτοί απλά νομίζουν πως παλιμπαιδίζεις! Τζάμπα σκορπίζεις τα λόγια σου, σε ακούν μα δεν σε καταλαβαίνουν, άστους να φράσουν τον δικό τους δρόμο, να μπαίνουν σε καλούπια και κράτα το προσωπικό σου μονοπάτι ολάνοιχτο! Καβάλα τη ζωή, γραπώσου από πάνω της σαν να ήταν το τελευταίο άλογο, λευκό, δυνατό, καμαρωτό σε καλεί να το τιθασεύσεις, είναι το τελευταίο σου μέσο για να φτάσεις στην κορυφή του βουνού! Και εσύ θες πάρα πολύ να φτάσεις στην κορυφή, γιατί εκεί ψηλά ξέρεις πως έχει την ομορφότερη θέα! Ξέρεις επίσης πως σαν φτάσεις «ψηλά» θα σε χωρίζουν πολλά μέτρα (ατελείωτα χιλιόμετρα) από τα προβλήματα! Κάντο και μην ακούς κανένα! Το αξίζεις ως εδώ που έφτασες, δεν αξίζεις τίποτα λιγότερο, αξίζεις μόνο τα καλύτερα!
Προχωρώ, πότε ανέμελα, πότε με κάποιες έννοιες. Δεν ξέρω προς τα πού προχωρώ μα ούτε και με ποιους ακριβώς, αλλά προχωρώ, πότε μπερδεμένη, πότε ξεκάθαρη. Το ταξίδι δεν είχε πάντα σημασία; Αυτό δεν μας μάθανε; Κάπου πάω και εγώ, κάπου θα φτάσω κάποια στιγμή, το σίγουρο είναι πως βλέπω μπροστά, και απολαμβάνω την «διαδρομή»!

Αν δεν υπήρχε...

Θα είχαμε σίγουρα μια ανέμελη ζωή. Θα περνούσαμε ξέγνοιαστες μέρες και θα αναλωνόμασταν στα μικρά και ασήμαντα, καθημερινά. Οι λέξεις χημειοθεραπεία και νοσοκομείο θα μας ήταν ξένες. Η λέξη «καρκίνος» θα αφορούσε άλλους. Δεν θα «στήναμε αυτί» για κάθε νέο φάρμακο που μας ανακοινώνουν στις ειδήσεις.
Όμως η πραγματικότητα για εμάς, που μας ενώνει η αρρώστια είναι άλλη…η λέξη καρκίνος μας αφορά…η μνήμη μας έχει κάπου θάψει άπειρες εικόνες νοσοκομείου, άλλες τόσες πληροφορίες για φάρμακα και τηλέφωνα γιατρών. Ναι, η ζωή μας θα ήταν αλλιώς, αλλά τελικά, ποια ζωή ξέρουμε και ορίζουμε;
Είναι τρελό, είναι πέρα για πέρα περίεργο αλλά δεν ξέρω άλλη ζωή πέρα από αυτή. Ο καρκίνος ήταν ένα πολύ μεγάλο σοκ για μένα (τότε δεν το καταλάβαινα) και από το να προσπαθώ να τον απωθήσω, διάλεξα να τον κάνω «δικό» μου. Έτσι, η προ Sweet December εποχή, δεν υπάρχει έντονα στο μυαλό μου. Μην παρεξηγήσετε τα όσα γράφω, δεν κόλλησα την ταμπέλα της άρρωστης και ξέχασα πως ζούσα πριν τον Καρκίνο, μια χαρά θυμάμαι αρκετά από μαθητικά χρόνια, φοιτητική ζωή κτλπ. Όταν όμως είδα πως η ζωή περνάει και τρέχει και μπορεί να μας φέρει τις χειρότερες ανατροπές, σαν να ξεκόλλησα από το παρελθόν, γιατί πια έχω την προσμονή και την λαχτάρα του μέλλοντος. Ο καρκίνος μου έφερε τα πάνω κάτω…ο καρκίνος επίσης με άλλαξε και πιστέψτε με, δεν μπορώ να εθελοτυφλώ μπροστά σε αυτή την αλλαγή. Είχα μια επιλογή, να αγαπήσω τον εαυτό μου, αυτό που έγινα μέσα από μια τεράστια περιπέτεια υγείας. Και τα κατάφερα! Αγάπησα τον εαυτό μου, είτε με την μαστεκτομή, είτε με τις 2 σιλικόνες, πότε με 7 κιλά συν από τις χμθ και πρήξιμο σούσκας, πότε με το δεξί μου χέρι να υπολειτουργεί. Δεν έχω άλλο ευατό να αγαπήσω πέρα από αυτόν…δεν έχω άλλο σώμα για να στεγάσω την ψυχή μου πέρα από αυτό. Πόσο να το κριτικάρω; Για ποιο λόγο να το «βαθμολογώ»; Δεν είναι το σώμα της διπλανής, μα ούτε και η ψυχή της φίλης που δεν ταλαιπωρήθηκε στη ζωή. Είναι το δικό μου, που πέρασε τόσα πολλά! Έτσι είμαι επιεικής, και έμαθα να βλέπω με στοργική ματιά τα όποια ελαττώματά μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήμουν αν δεν είχα αρρωστήσει, γιατί έμαθα τα τελευταία χρόνια να ζω σε άλλους ρυθμούς! Μην μπερδεύεστε, δεν είμαι από εκείνους που λένε «ο Καρκίνος μου άλλαξε τη ζωή, τώρα ζω καλύτερα» αλλά από εκείνους που μάθανε να κουβαλάνε ένα «Κ» κεφαλαίο και το εντάξανε στην καθημερινότητά τους. Ούτε πάλι μπορώ να πω πως ζω με τη σκιά της αρρώστιας κάθε μέρα…ότι είμαι όμως σήμερα (καλό, στραβό ή ανάποδο) ε, εννοείται πως ο καρκίνος έβαλε, όχι λιθαράκι μα κοτρόνα. Τι να κάνουμε; Στη ζωή είναι όλα τύχη. Όμως καλό είναι και εμείς να μην το βάζουμε κάτω! Ο καρκίνος μου έφερε κοντά μου όλους εσάς, και μια αίσθηση πληρότητας κάθε που απαντάτε στα γραπτά μου. Ποιος ξέρει; Μπορεί όταν μεγαλώσω, να γίνω συγγραφέας και να σας κλείσω όλους σας σε ένα μεγάλο βιβλίο, το βιβλίο της ζωής μου!

Αυτό το νησί...

Μπορεί να είναι μακρινό από την υπόλοιπη Ελλάδα…μπορεί να είναι ακριτικό αλλά έχει γίνει ένας αγαπημένος τόπος…κάθε μέρα που περνάει εδώ είναι απολαυστική. Απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Μετά από τρία χρόνια «γκρίζα», κουραστικά και ψυχοφθόρα….νιώθω φέτος μακριά από τα προβλήματα. Νιώθω ένας καινούριος άνθρωπος…Δεν είμαι αυτή που ήμουν πριν το 2007 αλλά ούτε και εκείνη η κοπέλα κατά τη διάρκεια των θεραπειών. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος που το μόνο έντονο χαρακτηριστικό που μου έρχεται αυτή τη στιγμή είναι πως…απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Απολαμβάνω τη θέα καθώς πηγαίνω στη δουλειά μου, χαζεύω τα φώτα στα μικρά σπιτάκια του βουνού το σούρουπο, χαλαρώνω στο δικό μου σπίτι. Βρήκα ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν τον χρόνο τους μαζί μου, παρέες που γέλασαν με τα αστεία μου, καινούριους φίλους που ξανατηλεφώνησαν για να βρεθούμε, άτομα που με ψάχνουν για να τους οργανώσω μια εκδρομή, κόσμο που για να βγει για ποτό θέλει και μένα. Όλα αυτά είναι υπέροχα, είναι στην ουσία σαν να δίνω μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μου, εγώ η ίδια. Η αρρώστια κουράζει, συρρικνώνει, σε μαζεύει σε ένα καβούκι. Οι άνθρωποι σταδιακά χάνονται ή παύουν πια να σου προσφέρουν όσα προσέφεραν στο παρελθόν, πέφτεις ψυχολογικά, απογοητεύεσαι, πληγώνεσαι αλλά πρέπει κάποια στιγμή να σηκωθείς και να πείσεις τον εαυτό σου πως μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μην το πεις πουθενά, αρκεί να ξέρεις μέσα σου πως είσαι ένας μικρός ήρωας, και μόνο που θα τεο ξέρεις εσύ, σου φτάνει! Το προηγούμενο Σάββατο κατάλαβα κάτι. Κατάλαβα πως έφτασα ως εδώ γιατί έχω πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ;-) . είναι ένα απερίγραπτα όμορφο συναίσθημα το να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, νιώθεις τα βήματά σου σίγουρα και σταθερά! Φιλιά σου όλους! ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΠΡΩΤΑ ΣΕ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Γίνετε αυτόφωτοι…μη χαραμίζεστε σε λογικές άλλων…

Αυτό το νησί...

Μπορεί να είναι μακρινό από την υπόλοιπη Ελλάδα…μπορεί να είναι ακριτικό αλλά έχει γίνει ένας αγαπημένος τόπος…κάθε μέρα που περνάει εδώ είναι απολαυστική. Απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Μετά από τρία χρόνια «γκρίζα», κουραστικά και ψυχοφθόρα….νιώθω φέτος μακριά από τα προβλήματα. Νιώθω ένας καινούριος άνθρωπος…Δεν είμαι αυτή που ήμουν πριν το 2007 αλλά ούτε και εκείνη η κοπέλα κατά τη διάρκεια των θεραπειών. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος που το μόνο έντονο χαρακτηριστικό που μου έρχεται αυτή τη στιγμή είναι πως…απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Απολαμβάνω τη θέα καθώς πηγαίνω στη δουλειά μου, χαζεύω τα φώτα στα μικρά σπιτάκια του βουνού το σούρουπο, χαλαρώνω στο δικό μου σπίτι. Βρήκα ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν τον χρόνο τους μαζί μου, παρέες που γέλασαν με τα αστεία μου, καινούριους φίλους που ξανατηλεφώνησαν για να βρεθούμε, άτομα που με ψάχνουν για να τους οργανώσω μια εκδρομή, κόσμο που για να βγει για ποτό θέλει και μένα. Όλα αυτά είναι υπέροχα, είναι στην ουσία σαν να δίνω μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μου, εγώ η ίδια. Η αρρώστια κουράζει, συρρικνώνει, σε μαζεύει σε ένα καβούκι. Οι άνθρωποι σταδιακά χάνονται ή παύουν πια να σου προσφέρουν όσα προσέφεραν στο παρελθόν, πέφτεις ψυχολογικά, απογοητεύεσαι, πληγώνεσαι αλλά πρέπει κάποια στιγμή να σηκωθείς και να πείσεις τον εαυτό σου πως μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μην το πεις πουθενά, αρκεί να ξέρεις μέσα σου πως είσαι ένας μικρός ήρωας, και μόνο που θα τεο ξέρεις εσύ, σου φτάνει! Το προηγούμενο Σάββατο κατάλαβα κάτι. Κατάλαβα πως έφτασα ως εδώ γιατί έχω πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ;-) . είναι ένα απερίγραπτα όμορφο συναίσθημα το να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, νιώθεις τα βήματά σου σίγουρα και σταθερά! Φιλιά σου όλους! ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΠΡΩΤΑ ΣΕ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Γίνετε αυτόφωτοι…μη χαραμίζεστε σε λογικές άλλων…

Τόση και άλλη τόση

αισιοδοξία! Είμαι εδώ, στο νησί. Περνάω όμορφα, δεν έμεινα στιγμή μόνη! Βρήκα καινούριες παρέες, έγινα αποδεχτή από πολύ κόσμο! Όλο αυτό είναι τόσο μα τόσο αναζωογονητικό! Δεν ξέρω αν κάπου εκεί ξαναβρίσκω τον εαυτό μου, ίσως βρίσκω απλώς έναν καινούριο εαυτό! Ναι, απόψε θα σας πω πως το παιδάκι που αρρώστησε το 2007 έχει πια μεγαλώσει. Όσο και αν την συρρίκνωσε η αρρώστια, όσο και αν ακούμπησε στους γύρω της και χρειάστηκε τη βοήθειά τους, όσο και αν στενοχωρήθηκε, όσο και αν προβληματίστηκε, μια είναι η σημερινή πραγματικότητα. Το φοβισμένο εκείνο κορίτσι σε λιγότερο από 3 μήνες θα κλείσει τα 30! Τα αποτελέσματα των εξετάσεών της είναι καλά. Ο χειρούργος της είναι σίγουρος για τον εαυτό του και οι χμθ απλά βοήθησαν. Εκείνο το κορίτσι, μετά από εκείνη την περιπέτεια και ύστερα από τον τεράστιο αγώνα της, ζει ανάμεσά σας, είναι ικανή για όλα, βρήκε σπίτι, φροντίζει τον εαυτό της μόνη και το καλύτερο…δεν νιώθει καθόλου μοναξιά. Μπόρεσε και σηκώθηκε, και όρθωσε το ανάστημά της, μπόρεσε να πάει τη ζωή παρά πέρα! Αυτό το κορίτσι, μόλις χθες, συνειδητοποίησε πως όλα πάνε καλά γιατί…γιατί έχει απεριόριστη εμπιστοσύνη στον εαυτό της!

Έτσι είναι φίλοι μου! Οι κορυφές κατακτιούνται μια-μια. Θέλει κόπο μα και τρόπο, θέλει χρόνο μα και κότσια! Περνάς όμως απέναντι, κολυμπάς μα περνάς!
Εξακολουθώ και κολυμπώ, έχω μια μάσκα και αναπνευστήρα για να χαζεύω τον βυθό, εδώ στο νησί! ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ από κάθε αρνητική σκέψη! Εγώ και η θάλασσα γινόμαστε ΕΝΑ. Ο βυθός, είναι ένας τόπος μαγικός, έχω δει αμέτρητα ψάρια…και έχω ακούσει την ανάσα μου (μέσα από τον αναπνευστήρα) δυνατή και σίγουρη!!!!!!!!!!!!!

Αφιερωμένο

σε όσους αφήσαμε πίσω...
σε όσους αποχωριστήκαμε μα τους κουβαλάμε μέσα μας...

Υπάρχει ένα νησί...

στον Ελληνικό χάρτη, στο οποίο περνάω καλά!!!!!!!!!!!Έχω κάνει καινούριους φίλους, έχω καινούρια δουλειά και καινούριο τοπίο μπροστά μου, εδώ δεν είμαι άρρωστη. Εδώ, άφησα όλα μου τα προβλήματα στη στεριά...εδώ όλα τα ξέπλυνε η θάλασσα!

Καλημέρα φίλοι μου! Πάνε τόσες μέρες απο τότε που σας έγραψα για τελευταία φορά! Αυτό δεν σημαίνει πως σας ξέχασα, κάθε άλλο...ακόμη και τα βράδια που πέφτω να κοιμηθω σκέφτομαι πως έχω καιρό να γράψω. Υπολογίζω όμως το ιντερνετ να έρθει στο καινούριο αυτό σπίτι κάπου στο πρώτο 10ήμερο του Οκτώμβρη. Οπότε υπομονή!!!!

φιλιά, να μου είστε καλά!

415 αναρτησεις!

Εδω ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΛΙ!ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΔΩ ΘΑ ΕΦΤΑΝΑ Κ ΣΤΙΣ 415 ΕΧΟΝΤΑΣ ΖΗΣΕΙ ΤΟΣΑ!ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΖΩ,ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ Κ ΠΙΟ ΔΥΝΑΜΙΚΑ.ΣΑΣ ΓΡΑΦΩ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΒΡΑΔΑΚΙ ΑΠΟΨΕ Κ ΕΧΩ ΗΔΗ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΕΡΙΠΑΤΟ ΜΟΥ.ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΓΚΑΚΙ Κ ΑΚΟΥΩ ΤΟ-BEYOND THE SEA.ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΔΕΝΕΙ 3 ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΑΠΟΨΕ..ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2007 ΤΟ ΕΙΧΑ RINGTONE,ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2007 ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΜΕ ΤΗ ΜΑΣΤΕΚΤΟΜΗ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΟ ΕΠΑΙΖΕ,ΑΠΟΨΕ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2010 ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ,ΗΣΥΧΑ Κ ΜΕ ΤΟ ΑΕΡΑΚΙ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΗΧΕΙ.ΟΛΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΝΑ.ΣΑΝ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΚΑΠΟΤΕ.ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΑΦΗΣΕΙ ΠΙΚΡΗ ΓΕΥΣΗ ΤΟΤΕ Κ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑ ΣΗΜΕΡΑ.ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ!ΜΕ ΚΑΚΕΣ Κ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ,ΜΠΟΡΩ ΑΠΟΨΕ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΔΩ Κ ΚΑΛΑ.ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ,ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΠ ΤΗΝ ΑΡΧΗ!ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ...ΦΙΛΙΑ!

εδω μετα απο πολυ καιρο

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ!ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ-ΤΟΝΟΥΣ-Η'ΜΙΚΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.ΓΡΑΦΩ ΑΠ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ Κ ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΝΑ ΛΕΜΕ!ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΣΠΙΤΙ.ΓΙ ΑΥΤΟ ΧΑΘΗΚΑ.ΣΗΜΕΡΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΜΕΡΑ!ΠΕΡΑ ΑΠ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ,ΣΗΜΕΡΑ,ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΑΝΕΠΝΕΥΣΑ ΑΕΡΑ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΕΧΩ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΜΟΥ ΟΥΤΕ ΣΥΓΓΕΝΗ,ΟΥΤΕ ΦΙΛΟ.ΑΦΗΣΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΕΜΦΑΝΩΣ ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΗ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ,ΜΕ ΠΗΡΑΝ Κ ΕΜΕΝΑ ΛΙΓΟ ΤΑ ΖΟΥΜΙΑ ΜΑ ΟΤΑΝ ΜΠΗΚΑ ΣΤΟ ΑΜΑΞΙ,ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ Η ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΗΤΑΝ ΠΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΛΙΟΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΟΥ ΑΝΟΙΓΩ ΦΤΕΡΑ!ΝΑΙ,ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΔΩ,ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ,ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΡΧΗΣ Κ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ ΤΟΠΙΟΥ Κ ΜΕΤΡΙΑΖΕΤΑΙ ΕΤΣΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΝΑ ΒΡΩ ΠΑΡΕΑ.ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ,ΞΕΚΙΝΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΖΩΗ,Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ!!!ΟΠΩΣ ΘΑ ΤΗΝ ΟΡΙΖΩ ΕΓΩ,ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ,ΜΕ ΤΑ ΑΣΧΗΜΑ ΣΤΗ ΜΠΑΝΤΑ:)ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!

και σπιτι βρηκαμε,και το νοικιασαμε

φιλοι μου ιντερνετ δεν εχω.σας γραφω βιαστικα απο το κινητο!ειμαι καλα και προχωρω με την νεα μου καθημερινοτητα.φιλια,ευχαριστω για τις ευχες σας!

Τελευταίο post απο το πατρικό...

Η ώρα είναι 1.30 περασμένα μεσάνυχτα και πρέπει να σηκωθώ στις 5 για να πετάξω για το νησί. Δεν θα μπορούσα όμως να φύγω, δίχως να αποχαιρετήσω και εσάς! Με αυτή τη φράση τα μάτια μου βουρκώνουν. Ναι, όλοι εσείς είσασταν μαζί μου τόσους μήνες και χρόνια! Ένα ευχαριστώ θα σας ήταν λίγο, δεν έχω λόγια, μαζί σας έφτασα ως εδώ! Τα μάτια μου βουρκώνουν και δεν είναι η πρώτη φορά, όταν σας γράφω βουρκώνω πολλές φορές. Μου φαίνεται τόσο ζεστή αυτή η επαφή μας...δεν μπορώ να την περιγράψω!
Απόψε σας γράφω ακριβώς αυτά που σκέφτομαι. Είναι νύχτα, είμαι στο πατρικό μου το οποίο σε λίγες ώρες αφήνω. Το αφήνω μετά απο 3 χρόνια, το αφήνω μετά απο μια κωλοαρρώστια που με πήγε πολύ πίσω. Δεν ξέρω το μέλλον ποιο θα είναι, ξέρω όμως πως στο παρελθόν, είχα πάει παντού χωρίς να με νοιάζει τίποτα, ξέρω πως στα 23 μου, πήγα στην Αγγλία στο άγνωστο και στα 16 μου στην Αφρική, έχω γνωρίσει άπειρο κόσμο, έχω παλέψει, έχω ακούσει, έχω μάθει. Απο την σύντομη ζωή μου είδα πως ο άνθρωπος γονατίζει μπροστά σε μια αρρώστια, γίνεται μια σταλιά. Ακόμη και τα θηρία, γίνονται αρνάκια που ψάχνουν για την προστασία του βοσκού. Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια, αρρωσταίνεις, κάνεις θεραπείες, κουράζεσαι, τρελλένεσαι, φτάνεις στα όριά σου! Έκανα τεράστια βήματα προς τα πίσω, πάλεψα χιλιάδες φορές με τον εαυτό μου...Απόψε ίσως είναι και το τελευταίο βράδυ εκείνης της ζωής...ίσως...του χρόνου τέτοιο καιρό θα ξέρω! Ξημερώματα φεύγω, και το ταξίδι και μόνο, και η εγκατάσταση σε έναν άλλο τόπο είναι μια αλλαγή. Χαίρομαι για την αλλαγή αλλά μαζί με την χαρά υπάρχουν πάντα και τα περίεργα συναισθήματα! Αυτές τις μέρες αποχαιρετώ κόσμο...απόψε αποχαιρέτησα και τα τελευταία σημαντικά άτομα της ζωής μου! Ιδίως ένα...Έμαθα πως στη ζωή, λίγοι είναι οι άνθρωποι που θες να αγκαλιάσεις ξανά και ξανά! Λίγοι είναι επίσης και όσοι δυσκολεύεσαι να αποχαιρετήσεις!
Μέσα στους λίγους και εκλεκτούς είστε και εσείς. Θα σας γράψω με την πρώτη ευκαιρία. Πολλές φορές έχω ενοχές προς τις φίλες-ομοιοπαθούσες- γιατί δεν επικεντρώνομαι στην αρρώστια. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι ακόμη και που δεν επικεντρώνομαι στην αρρώστια δινω ένα αισιόδοξο μήνυμα πως, πέρα απο τις ανασφάλειές μου, τα σπασμένα μου νεύρα, το λίγο πρισμένο χέρι, την ορμονοθεραπεία και άλλα, η ζωή προχωρά, φέρνει καινούρια δεδομένα, φέρνει καινούρια πρόσωπα και μέρη και κάνει τα δικά της κόλπα και σενάρια! Η ζωή δεν σταματά με τον καρκίνο! Μας χαρίστηκε ξανά και πρέπει να την αξιοποιήσουμε!
Καλό βράδυ εκεί έξω! Καλό (ιντερνετικό) αντάμωμα!

Η ευτυχία δημιουργεί φίλους,
Η δυστυχία τους δοκιμάζει.....

Ξεκίνησα να μαζεύω...

Ξεκίνησα κιόλας απο σήμερα!

πήρα το εισiτήριο! θα στείλω πρώτα το αμάξι με το καράβι και θα πάω αεροπορικώς μαζί με τη μαμά!Ε, ναι, δεν γινόταν διαφορετικά, ήθελε πολύ να έρθει...να δει που θα μένει το παιδί της για τους υπόλοιπους 9 μήνες...
Έχω περίεργα σηναισθήματα γι αυτή την φυγή. Απο τη μια χαίρομαι για τον μόνιμο διορισμό μου, κακά τα ψέματα, σε τέτοιους καιρούς, μια σίγουρη δουλειά είναι τεράστια τύχη. Απο την άλλη είμαι μουδιασμένη ακόμη, σαν να μην το έχω καταλάβει yet.. τι να πω; Σκέφτομαι πως στη ζωή έκανα πολλές φορές "μια νέα αρχή" και τώρα μια ακόμη...Σκέφτομαι επίσης πως η ζωή μου τα φέρνει τώρα πακέτο. Μόλις τελείωσα τις θεραπείες έφυγα (με την μαστεκτομή ακόμη) σε γειτονική πόλη και έμεινα μόνη. Πέρσι ήμουν στην πόλη μου και φέτος πόσα χλμ (ποιός ξέρει. πόσα..) μακριά. Βέβαια φέτος είναι αλήθεια, η ψυχολογία μου είναι καλύτερη σε σχέση με εκείνη την χρονιά που ήμουν μακριά. Ελπίζω σε μια καλή χρονιά, όλα όμως προς το παρόν είναι μπερδεμένα. Ανεβοκατεβαίνω στη σκάλα και ξεχωρίζω τα ρούχα που θέλω να πάρω μαζί μου. Η "Σ" μου είπε όταν έμαθε τα νέα "είναι και αυτό μια εξέλιξη". Ναι, είναι...εγώ που δεν μπορούσα να κουνήσω το δεξί μου χέρι, που είχα στο κεφάλι μου όλες αυτές τις θεραπείες να μου σπάνε τα νεύρα και το ηθικό, τώρα μπορώ να κάνω πολλά! Τώρα μαζεύω μόνη μου τα πράγματά μου, διορίστηκα και πάω για μια καινούρια αρχή, σε έναν νέο τόπο.
Σήμερα άλλαξα ring tone στο κινητό μου και έβαλα το τραγούδι που είχε πρωτοβγεί τον Νοέμβρη του 2007, τότε που οδηγούσα στην Εθνική και στάζανε τα μάτια μου δάκρυα (χωρίς να κλαίω) γιατί ο γιατρός είχε πει "99% ύποπτο και θα χρειαστεί να κάνεις μαστεκτομή". Ήταν η μέρα που έπαψα να είμαι "ένα κορίτσι όπως όλα τα άλλα". Τα λόγια του ηχούσαν στα αφτιά μου μέσα στο αμάξι, αλλά φυσικά και δυνάμωσα την ένταση του ραδιοφώνου όταν άκουσα τον James Blant με το "1973". Έτσι είναι, η ζωή φέρνει πολλά, το τραγούδι είναι το ίδιο μα το σκηνικό αλλάζει, είναι όμως καλό, ο άνθρωπος να παραμένει ταπεινός, να ακούει τους στίχους, τη μουσική και να θυμάται, πως κάποτε, υπήρχε η σκιά του θανάτου, πως κάποτε υπήρχε η άγνοια, ο πανικός, η στεναχώρια και τώρα να εκτιμά πως λίγο, λίγο και με πολύ κόπο, ξαναβγήκε στη ζωή! Τα γράφω για να τα εμπεδώσω! ναι, εμάς μας χαρίστηκε η ζωή μια φορά και την ξανακερδίσαμε...ας μην την σπαταλάμε!

James Blant και "1973" (ή όπως το λέω εγώ...Simona) όσο ζούμε, έχουμε αναμνήσεις!

διακοπές τέλος!

Γύρισα απόψε αργά, αφού οδήγησα 4 ώρες χωρίς διακοπή! ;-)
Έχω πάρα πολλές δουλειές, πολλά θέματα να τακτοποιήσω...Τη Δευτέρα σαλπάρω για Σάμο...πρέπει να φορτώσω όλα μου τα πράγματα κτλπ.
Χθες που γύρισα...με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη, οι ξαδέρφες μου, μου κάνανε δώρο διορισμού μια πανέμορφη, ψηφιακή! Η έκπληξη ήταν μεγάλη, γιατί η αλήθεια είναι πως σε καινούριο νησί, με αγάπη προς τη φωτογραφία μια καινούρια ψηφιακή ήταν αυτό που έλειπε και αυτό που μήνες τώρα ήθελα να αποκτήσω! Τόσο καιρό ήμουν με 4 megapixels(η μηχανή μου είχα χαλάσει και είχα δεχτεί ως λήση ανάγκης τη μηχανή του αδερφού του πατέρα μου, κάπου πενταετίας...) τώρα θα βλέπετε φωτό με 14 megapixels και οπτικό zoom για καταγραφή κάθε μακρινής λεπτομέρειας....
φιλιάαααααα, παω να μαζέψω πράγματα!

Υ.Γ ήταν συγκινητικά τα όσα μου είπατε για τον διορισμό, ευχαριστώ και τα παιδιά που στείλανε mail και διάβασα τις σκέψεις-ευχές τους πριβέ!

Aπο νησί σε νησί!

μόνο πέλαγος θα αλλάξω! Προς το παρόν βρίσκομαι στο Ιόνιο, απολαμβάνω τις τελευταίες μέρες των διακοπών μου αλλά...για να το σκεφτώ καλύτερα...μα και στο Αιγαίο όπου θα πάω, θα κάνω διακοπές, θα συνεχίσω εκεί τα μπανάκια μου!

φιλιά σε όλους, ευχαριστώ για τις ευχές σας!

Αναγγελία Μετακόμισης!

Εκεί που κάθεσαι και σκάει το κύμα στα πόδια σου, καθώς τρώς καρπούζι στη θάλασσα και αγναντεύεις το απέραντο γαλάζιο, τη στιγμή που το μάτι σου πιάνει ένα γλαρόπουλο να πετάει κάπου εκεί κοντά, την ώρα που ο ήλιος γίνεται φιλικός και μπορείς να τον κοιτάξεις κατάματα καθώς βασιλεύει, εκείνη τη στιγμή αναρωτιέσαι ο χρόνος τι θα φέρει...!
Μετακομίζωαε νησί! Είδα πολλά σενάρια να φτιάχνει η ζωή για μένα, ένα απο αυτά ,το πιο καινούριο είναι ότι διορίστηκα και πλέον θα έχω μια μόνιμη δουλειά! Χθες μόλις έμαθα πως πρέπει να παρουσιαστώ σε ένα νησί του Βορείου Αιγαίου! Φεύγω φίλοι μου, για μια νέα ζωή, μια νέα αρχή! φιλιά!

Πάντα!

"Πάντα να προσέχεις να προφέρεις καθαρά τη λέξη ΘΑΛΑΣΣΑ ώστε να λάμπουν όλα τα δελφίνια της."

μου το είπε χθες η "Σ" στο τελευταίο μας ποτό πριν τις διακοπές μου! Το διάβασε κάπου και μου το μετέφερε. Έτσι είμαστε εμείς οι φίλες, ότι διαβάζουμε ωραίο, το μεταφέρουμε, ίσως όταν μοιράζεσαι κάτι, να περνά στην αιωνιότητα, γιατί δεν μπορεί, ένας απο τους 2 πάντα θυμάται καλύτερα απο τον άλλο!

Σε ένα τέταρτο φορτώνω το αμάξι και έφυγα για νησάκι, για καμιά βδομάδα σίγουρα, ίσως και παραπάνω. Στο νησί των παιδικών μου χρόνων, εκεί το καλοκαίρι 2007, εκεί και φέτος, καλοκαίρι 2010 με αισιοδοξία για νέους δρόμους και σταθμούς, καινούρια βότσαλα μα πάντα, την ίδια, χρυσή αμμουδιά! ;-) Σας φιλώ! Καλό υπόλοιπο Αυγούστου, θα σας γράφω και απο το νησί...

JULI

σου απαντώ εδώ στο μνμ που άφησες στο chat box του blog

ναι φαίνεται πως όλα αυτά έγιναν σε κάποιον άλλο...και εγώ που τα διηγούμαι συχνά, πολλές φορές αγγίζω το σημείο του ότι αυτά ίσως και να ήταν ένας εφιάλτης μου, ή και μια ιστορία που άκουσα απλά και σας τη μεταφέρω...
ίσως αν δεν είχα στην πραγματικότητα 2 τεράστιες ουλές, δυο κομμάτια σιλικόνης κάτω απο την κάθε μια και αν είχα τις θηλές μου, να μη θυμόμουν το παραμικρό καθως κοιτάζομαι στον καθρέφτη...Ίσως αν δεν είχα περάσει όλα αυτά, να ήμουν και ένας πιο ευχάριστος άνθρωπος, πιο ανέμελος και με καλύτερη προσωπικότητα!
Η αλήθεια είναι πως πρέπει να κάνω μεγάλη προσπάθεια για να θυμηθώ πως είναι να κάνει κανείς χμθ, πως είναι να έχεις στακ-στουκ εκείνους τους ορούς στο αδύναμο απο τα φάρμακα χέρι σου...το άγχος "θα μου βρουν φλέβα;" και όλα αυτά τα δυσάρεστα. Δε νομίζω πως μας ρίχνει το παρελθόν, είναι η συσσωρευμένη κούραση που τραβήξαμε που μας δυσκολεύει, που και να μην τη θυμόμαστε επακριβώς, μας έχει στοιχίσει πολλά! Αυτό μας έρηξε, και το ότι πολλοί είναι αυτοί που δεν μας καταλαβαίνουν...

φιλιά JULI μου, προσπάθησε όπως όλοι μας να το διώξεις μακριά ότι και να είναι!

Ο χορός των...νεύρων και άλλες ιστορίες!

Αυτές τις μέρες (εδώ και ένα μήνα δλδ) τα νεύρα είναι (κοινώς) τσατάλιαααααααα!

Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις δεν έχουν σταματήσει λεπτό. Ναι, είμαι αισιόδοξη αλλά υπάρχουν πάρα πολλές μέρες που κάτι θα γίνει, ή δεν θα γίνει όπως το θέλω και εγώ σαν μικρό παιδί θυμώνω (αν είναι αυτό το σωστό ρήμα...για την περίπτωσή μου). Είναι πάλι άλλες μέρες που θέλω να ξεσπάσω γιατί απλά κανείς απο όσους συναναστρέφομαι-απο γονείς, ως φίλους- δεν με καταλαβαίνει...Αυτό με βγάζει απο τα ρούχα μου. Τις προάλλες μάλωσα με τη μάνα μου και στην κυριολεξία ήθελα να σπάσω όλα τα γυαλικά που έβλεπα μπροστά μου στο σαλόνι...κρατούσα και μια κούπα, με το ζόρι να μην τη ρήξω κάτω :-P Είναι βέβαια πολύ αστείο το όλο σκηνικό, είναι όμως και τραγικό παράλληλα.
Μια φορά η θεία μου που με φιλοξενούσε στην Αθήνα, μου είπε "τι νομίζεις, είναι η στέρηση απο τα φάρμακα, ήταν τόσο ισχυρά, σαν ναρκωτικά" (μωρε λες; Αν κάποιος γνωρίζει---Sundy, maybe?--- να μας πει παρακαλώ, προκαλούν άραγε εξάρτηση τα φάρμακα της χμθ;).

Γενικά, ψυχολογώντας τον εαυτό μου, ενώ φαίνεται πως πολλά τα ξεπέρασα, άλλα τόσα μένουν , πότε στο ντουλάπι, πότε στο συρτάρι μα και στο τραπέζι, σε εμφανές σημείο πολλλές φορές, απο κει με κοιτάζουν, ορμάνε και κολλάνε επάνω μου και μου δυσκολεύουν την καθημερινότητα. Ναι, είμαι καλύτερα φέτος, και το τονίζω συνέχεια στον εαυτό μου και μάλιστα θα έπρεπε να μην παραπονιέμαι καθόλου αλλά τελικά είναι κομμάτι της ανθρωπινης φύσης και αδυναμίας το παράπονο...το "θα μπορούσα να είμαι αλλιώς" και όλα όσα περνούν κατα καιρούς απο το μυαλό...Τι να πει κανείς; Τα θέλω μου συγκρούονται με τον έξω κόσμο, τους γύρω-γύρω ανθρώπους, ποιός καινούριος φίλος/η να καταλάβει τον μέσα μου καημό, το γιατί πολλές φορές ειμαι στον κόσμο μου...

Μέρες Αυγούστου!

Καλό μήνααααααα!

εδώ και πάλι, εδώ και αυτόν τον μήνα...

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους έσπευσαν να γίνουν φίλοι μου στο Facebook, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως τους ξεχωρίζω απο τους υπόλοιπους...είμαστε όλοι μια παρέα, είτε βρισκόμαστε εδώ, είτε εκεί.
Και για όσους δεν συναντώ εκεί, σας λέω απλά πως δεν συμβαίνουν και πάρα πολλά μέσω FB, σημείο αναφοράς παραμένει το blog, απλά, κάποιοι απο εσάς βρίσκετε το FB ευκολότερο τρόπο επικοινωνίας...that's all.

φιλιά, καλά μπάνια, καλές βουτιές, ακρογυαλιές και χρυσές αμμουδιες!