Σας γράφω μετά από πολύ καιρό. Με παρακίνησε το σχόλιο που βρήκα σε μια παλιότερη ανάρτηση πως χάθηκα... Καλά κάνετε και μου γράφετε που και που έστω ένα σχόλιο υπενθύμισης για να ξανά περάσω γιατί η ζωή που με τραβάει από το μανίκι καθημερινά με βγάζει σε άλλους δρόμους!
Όταν επιστρέφω στο Sweet December νιώθω και εδώ ο εαυτός μου....Πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν είναι μονοδιάστατοι...εξάλλου καθημερινά παίζουμε διάφορους ρόλους και ας μην είμαστε ηθοποιοί. Οι άνθρωποι έχουμε το παρελθόν μας, ζούμε το παρόν μας και σχεδιάζουμε ένα μέλλον. Είμαστε τα ίδια σώματα σε όλες αυτές τις καταστάσεις αλλά κάπως διαφορετικοί. Το παρελθόν είναι μέσα μας... όμως εγώ όταν βρίσκομαι με φίλους δεν κουβαλάω βάρος στους ώμους μου, ούτε καν όταν είμαι μόνη μου!
Ξέρω καλά εκείνο το κορίτσι του 2007 που είχε πολλά προβλήματα και διάφορα θέματα στο κεφάλι της. Ξέρω τα φάρμακα δεν τα θυμάμαι όμως... Δεν έχω δει ποτέ στον ύπνο μου πως βρίσκομαι σε κάποιο νοσοκομείο, πως κάνω μια επέμβαση, πως συναντώ ένα γιατρό.
Αλήθεια...το μυαλό εκπαιδεύεται; Ναι θα πω... εκπαιδεύεται και μαθαίνει να ζει αρμονικά με τις καλές και τις κακές στιγμές. Δικό μας είναι το μυαλό, το κάνουμε αυτό που θέλουμε....
Όποιος αποφασίζει για οποιοδήποτε κακό συμβάν στη ζωή του να μείνει στον πάτο της θάλασσας θα μείνει. Απλά γιατί αυτός το έχει αποφασίσει. Ο καθένας μας είναι ξεχωριστός, όπως κάθε κύτταρο του σώματός μας... Ο καθένας μας αποφασίζει πια πλευρά της ζωής του θα φωτίσει.
Κανείς δεν μπορεί να σου πει που να ρίξεις τον προβολέα, είναι δικαίωμά σου να θες να ζεις στο παρελθόν και να πονάς ακόμα, για εμένα είναι υποχρέωση προς τον εαυτό σου όμως να κοιτάξεις μπροστά. Η ζωή έχω ξανά γράψει σου ανήκει... τα χρώματα με την οποία θα τη βάψεις θα φτιάξουν το δικό σου μοναδικό ουράνιο τόξο. Αν βλέπεις τη ζωή δύσκολη, στον ορίζοντα θα βλέπεις μουντά χρώματα...Αν επιλέξεις την ελπίδα τότε σίγουρα το ουράνιο τόξο που θα οραματίζεσαι κάπου στο βάθος θα έχει πιο φωτεινά και ανάλαφρα χρώματα.
Για κάποιους τόσα χρόνια ακούγομαι υπερβολική. Μα ο κόσμος έχει προβλήματα. Ναι θα πω, συμφωνώ. Η Ελλάδα έγινε μια δύσκολη χώρα για τους υγιείς πόσο μάλλον για τους άρρωστους και τους καρκινοπαθείς. Οι Έλληνες των ιδανικών, της παράδοσης και της φιλοξενίας έγιναν δύσκολοι άνθρωποι.. χάσανε πολλά στο πέρασμα των χρόνων. Όμως, υπάρχουν άνθρωποι με αξίες, ζουν ανάμεσά μας, συναντάμε ρομαντικούς, ανακαλύπτουμε και πάλι σε κάποια γωνιά το φιλότιμο.
Η ΕΛΠΙΔΑ είναι που κινεί τα νήματα. Αυτό κανείς δεν πρέπει να το ξεχνάει, η ελπίδα και η ευγνωμοσύνη γι αυτά που έχεις, για τη ζωή σου που κυλάει...για τη μέρα που σηκώνεσαι από το κρεβάτι και τα δυο σου πόδια πατάνε στο πάτωμα και μπορείς και κάνεις αυτά τα λίγα βήματα προς το παντζούρι
Οι άνθρωποι ψάχνουμε το πολύ και χάνουμε και το όμορφο λίγο στη ζωή. Η ομορφιά είναι παντού και η ζωή βρίσκεται στα πάντα. Στο αεράκι που θα σε φυσήξει και θα αισθανθείς ελεύθερος, στο χαμόγελο του γείτονα, σε μια γνώριμη παιδική φωνή που θα ακούσεις και θα σου χαϊδέψει τα αφτιά.
Δώσε βάση στα απλά και θα κερδίσεις πολλαπλά!
Κάποτε ήμουν στο -3 για χημειοθεραπείες τώρα είμαι στο βυθό με αστερίες.
Ξεκίνησα τα μπάνια ήδη από 6 Ιουνίου για φέτος και ήδη πήγα σε ένα νησί στις Κυκλάδες...παρακάτω βλέπεις μια φωτό από εμένα και τον πιτσιρίκο της "Σ"
και η "Σ" καλά είναι αρμενίζει και ξορκίζει τον καρκίνο της στα γαλάζια νερά, πολύ συχνά και μαζί μου!
