Λίγες μέρες πριν το 2016

Περνάω όμορφα με φίλους την αποφώνηση του έτους. Απο χθές πάω εκδρομούλες και συναντώ  αγαπημένα πρόσωπα απο το παρελθόν που πλέον δεν είναι στην καθημερινότητά μου. 

Σκέφτηκα πως ένα μέρος της προίκας μας σε αυτόν τον κόσμο, είναι σίγουρα οι άνθρωποι που έχουμε συναντήσει κατα καιρούς. Και κάπως τυχαία... βρέθηκε μπροστά μου ένα άρθρο το οποίο μιλάει για τους ανθρώπους και την ποιότητα των ανθρώπων.Είναι πραγματικά υπέροχο να έχεις πλάι σου ανθρώπους που να σε εκφράζουν, ανθρώπους που να σου μαθαίνουν απλόχερα τα όσα ξέρουν, που να σε αγκαλιάζουν, που να σου δίνουν χρόνο, που να μην τσιγκουνεύονται συναισθήματα. Το άρθρο κλείναι με Καζαντζάκη.... "Η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό" 

Για να "γράψεις" στη ζωή, ή στη ζωή κάποιου, η ποιότητα των στιγμών και του χαρακτήρα σου είναι αρκετή. Τα λόγια μα και οι πράξεις σου, μικρές οι μεγάλες, αυτές σε χαρακτηρίζουν και χαράσουν τη μνήμη όσων τις λαμβάνουν και τις απολαμβάνουν.
Δεν χρειάζεσαι απαραίτητα την ποσότητα.
Αναζητάμε ανθρώπους που κάνουν τις στιγμές μας ουσιαστικές και που τους αξίζει μια θέση στην αιωνιότητα εκ μέρους μας. 

Σε ένα σύμπαν που όλα αμφισβητούνται, που η ζωή είναι τόσο εφήμερη όπως το πρώτο πέταγμα της πεταλούδας όταν αποχωρίζεται το κουκούλι, όλοι μπορούμε να κάνουμε το πέρασμά μας σε αυτή τη γή, κάπως καλύτερο. Καλύτερο για εμάς, για την ψυχούλα μας αλλά και για τους γύρω μας. 

Λίγος χρόνος απο τον εαυτό μας, λίγο λιγότερος εγωισμός, λίγη σφαιρικότερη ματιά στον κόσμο, στον συνάνθρωπο, στο φίλο, τη φίλη, στο σύντροφο ή στη σύντροφο. 

Φέτος στις γιορτές, όπως κάθε χρόνο, στην αλλαγή, εκεί που πάρα πολλοί θα έιμαστε στα σπίτι μας ή κάπου ζεστά σε σπίτια αγαπημένων και θα τσουγκρίζουμε ποτήρια γεμάτα αλκοόλ για το καλό της νέας χρονιάς, κάποιοι άνθρωποι θα έχουν μόνο μια ευχή "Να είμαι καλά". Κάποιοι άλλοι άνθρωποι θα εύχονται "Να έχω του χρόνου μια σκεπή πάνω απο το κεφάλι μου" και θα κοιτάζουν τον ουρανό. 

Δεν μπορούμε να ζούμε ενοχικά αν εμείς είμαστε απο τους ανθρώπους που τσουγκρίζουν το ποτήρι εκείνο το βράδυ. Όμως μπορούμε και πρέπει να βοηθήσουμε και τους υπόλοιπους. Δώστε λίγη απο την αγάπη σας κάπου, κάντε μια θετική σκέψη για όλους εκείνους που είτε στο νοσοκομείο, είτε στην ύπαιθρο εύχονται ένα καλύτερο αύριο. Νοσσούντες και μετανάστες θέλουν την αγάπη μας νοερά αλλά και με πράξεις. Ξέρω πως όλων τα περιθώρια στενέψανε οικονομικά, όμως κάτι, έστω το κατώτερο ακόμη το μπορούμε. 

Την Πρωτοχρονιά 2007, στην αλλαγή προς το 2008 (δηλαδή) ήταν η πιο μπερδεμένη Πρωτοχρονιά ever. Ήμουν 27, είχα ούτε μήνα που είχα χάσει το μαστό, που είχα ήδη στα γενέθλιά μου (18/12) κάνει την πρώτη μου χημειοθεραπεία. Όμως ήμουν εκεί, ανάμεσα σε όσους τσουγκρίζανε το ποτήρι. Γιατί κάπως έτσι γίνεται στη ζωή, πας μπροστά για να μην μείνεις πίσω. Ήμουν εκεί, φορώντας κάτω απο την μπλούζα τον "μαξιλαρένιο" μαστό μου. Έτσι απλά, με μια χμθ στην καμπούρα μου υποδέχτηκα το 2008, ξέροντας ότι 3/1/2008 θα ξαναπάω στην Αθήνα για τη δεύτερη χμθ. Κι όμως, ήμουν περισσότερο σαστισμένη, παρά στεναχωρημένη! 

Πήγαν καλά όλα τότε, και η επέμβαση και οι χημειοθεραπείες, αυτά πρώτα απο όλα.... 
Η θέλησή μου όμως για ζωή επίσης, η αγάπη μου προς τα κοντινά μου πρόσωπα ως κινητήριως δύναμη, η φαντασία μου, η όρεξη για γράψιμο, για ταξίδια, η κοινωνικότητά μου, η ενασχόλησή μου με το σινεμά, η μανία μου με τις ταινίες, η προίκα μου με τις σπουδές, όλα μα όλα αυτά, με έφτασαν εδώ που είμαι, 35 επιτυχώς. 

Δεν ξέρω τι παραμονεύει στη γωνία, όμως έμαθα σταδιακά να μη ζω με το φόβο της "γωνίας". Έμαθα να ζω απλά, δίχως φόβο, λες και δεν έχω πάθει ποτέ τίποτα. Δεν είναι εύκολο, αλλά το πετυχαίνεις κι αυτό κάποια στιγμή, αν το βάλεις στόχο και σκοπό. Φυσικά και πολλές φορές λυγίζεις και φοβάσαι...όμως μετά απο λίγο έρχεσαι και πάλι στα ίσια σου. Προσπαθησα να δω τη ζωή απλά, δίχως μεγαλοεπίβολα σχέδια, προσπαθησα να έχω μια καλή(όπως ορίζω εγώ) καθημερινότητα, να κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Απλά! Προσπάθησα επίσης να σκέφτομαι πως εγώ, είμαι τόσο εφήμερη σε τούτο τον κόσμο, όσο είναι όλοι. Κάποιος δυστυχώς τώρα που διαβάζετε τις γραμμές αυτές αφήνει την τελευταία του πνοή στην άσφαλτό, ενώ εσείς συνεχίζετε και διαβάζετε ακόμη όσα γράφω. Θέλω να πω, όσοι είστε "καρκινάκια" βγάλτε απο το μυαλό σας το θάνατο, ή βγάλτε τη στεναχώρια της ατυχίας, γιατί αυτή τη στιγμή είστε πιο τυχεροί απο το παραπάνω θύμα δυστυχήματος. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας, βάλτε στην εβδομάδα σας κάτι που σας ευχαριστεί. Σκεφτείτε 2-3 πράγματα που θα θέλατε να κάνετε το 2016, οι μικροί στόχοι όταν κατακτηθούν θα σας κάνουν να νιώσετε τόσο όμορφα!

Κλείνω εδώ τις μικρές συμβουλές μου. Το χω αυτό, μπορεί μάνα να μη γίνω ποτέ, αλλά σας θεωρώ όλους (αν όχι παιδιά...) αδέρφια! 

Να προσέχετε και να αγαπάτε τον εαυτό σας. Πρόσφατα με αγάπησα πολύ, είμαι αυτή που είμαι, με αυτό το παρελθόν, με τούτο το παρόν, θα ζήσω με όλο το φορτίο μου και με την ελπίδα. Τίποτα δεν μπορώ να σβήσω. Προσπαθώ όλη την πορεία μου να τη μετατρέψω σε κάτι θετικό...Αποδέχτηκα τα πάντα!!!!

Καλό βράδυ! Με το καλό το 2016

Αυτό το άρθρο με ενέπντευσε απόψε! Η ποιότητα μένει

Χρόνια Πολλά!

Χρόνια πολλά!

Όπου κι αν είστε σήμερα, απο όποια γωνιά της γης με διαβάζετε, σας εύχομαι Χρόνια Πολλά!

Είναι πολύ όμορφο που οι Έλληνες κάθε που έχουν γενέθλια, ονομαστική εορτή, ή Χριστούγεννα, ή Πάσχα, εύχονται ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. Αν σταματήσεις και το σκεφτείς, θα δεις πως αν έχεις ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, αν σε περιμένουν πολλές ημέρες σε τούτη τη γή, έχεις και την ευκαιρία σου να κάνεις και ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΛΛΑ, να ψάξεις για ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΛΛΑ, να απλώσεις  τα χέρια σου σε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ, να αγγίξεις τις ΚΑΡΔΙΕΣ ΠΟΛΛΩΝ. 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ λοιπόν, ΖΩΗ ΠΟΛΛΗ μπολικες στιγμές τις οποίες ο καθένας μας οφείλει να αξιολογεί και να αξιοποιεί, γι αυτόν πρώτα απο όλα και μετά για όλους τους άλλους!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους εσάς, με όσο περισσότερο χαμόγελο μπορείτε. Όχι οι καιροί δεν είναι εύκολοι, ναι οι αυθεντικότητα των σχέσεων και η καλή καθημερινότητα είναι μια συνεχής πάλη. Η ζωή δεν είναι δεδομένη, πόσο μάλλον η "καλή ζωή".

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ με αγάπη, Γιατί στο τέλος, η αγάπη μένει, την αγάπη αποζητάς, την αγάπη λαχταράς, την αγάπη θυμάσαι και νοσταλγείς. Την αγάπη και τον ήχο μιας φωνής που χαμογελά απο το τηλέφωνο. ΑΓΑΠΗ ΠΟΛΛΗ, αγάπη λες και αύριο θα αφανιστεί η γη. Η αγάπη είναι τζάμπα, η αγκαλιά επίσης!Αφήστε στην άκρη τα κουτιά κι αγκαλιαστείτε. Χαρίστε χρόνο στα αγαπημένα σας πρόσωπα χωρίς να σκέφτεστε ότι υπάρχει αύριο. Σταματείστε τον χρόνο απόψε, με μια καλή κουβέντα, με ένα ποτήρι κρασί και τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Μείνετε ως αργά στο κρεβάτι παρέα, βλέποντας το ταβάνι, κι αδειάζοντας το νου. Παρασυρθείτε απο το ζεστό πάπλωμα κι αφήστε όλα τα πρέπει έξω απο το σπίτι. 

Μικρές χαρές και χάρες, τοσοδά μικρές στιγμές είναι η ζωή. Φέτος, προχθές άδειασα συναισθηματικά. Σαν ηρωίδα video game που της "φάγανε" τη συναισθηματική "μπαταρία", low battery, κανονικά. Όμως και πάλι, το παλεύω και το αντιμετωπίζω ως κάτι στιγμιαίο, ως κάτι προσωρινό. Και πάλι, δίνω όσο μπορώ άφεση σε όλα εκείνα τα πρόσωπα στα οποία επένδυσα και επενδύω συναισθηματικά. Έμαθα πως η ανθρώπινη φύση είναι αδύναμη, έμαθα πως η καρδιά μπορεί να χτυπά σε ένα ρυθμό αλλά οι πράξεις σε έναν άλλο. Έμαθα πολλά για τη ζωή και τον άνθρωπο, για τις καρδιές που χτυπάνε μέσα μας. Όλο αυτό το ταξίδι της ζωής μου ως εδώ ήταν δυνατό, φυσικά και θα άφηνε πάνω μου αρκετή σοφία και περίσσια οριμώτητα. Δύο όπλα τα οποία κάποιοι τα αποκτούν μόνο στα 70...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ εξακολουθώ και πιστεύω στις ευχαριστες σκέψεις, και φτιάχνω απο το τίποτα του ευατού μου, το ΚΑΤΙ. 

Να είστε όλοι καλά, να πιστεύετε στη ζωή και τις ευχάριστες ανατροπές που φέρνει. Να αγαπάτε! Είναι κινητήριως δύναμη!!! Και να πιστεύετε σε μια καλύτερη ζωή, να κάνετε όνειρα. Όλοι αξίζουμε να δούμε όμορφα όνειρα και μερικά απο αυτά να πραγματοποιούνται! 

ΚΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ, ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ!

Να τη!

Να και η 18η Δεκέμβρη!

Σήμερα! Γενέθλια!

Έφτασα αισίως στα 35. Καθόλου εύκολα βέβαια να φτάσω εδώ και το ξέρετε! Σήμερα όμως τα έφτασα και τα έκλεισα. Και είμαι φουλ 35 έτη σε αυτή τη γη, σε αυτή τη χώρα με μικρά κενά (τα λεγόμενα ταξίδια αλλά και τα 3 χρόνια που έζησα στο εξωτερικό).

Εδώ λοιπόν! Στα χρόνια μου απο τα 27 ως σήμερα τα περισσότερα τα γνωρίζετε. Μπήκα/βγήκα στα νοσοκομεία, έκανα φίλους, γνώρισα πάρα πολύ κόσμο, πήγα εκδρομές, ταξίδεψα, ξεκίνησα μια καινούρια σχολή, έγραψα πολλά posts εδώ. Γνώρισα πολλούς απο εσάς. Δούλεψα...Έχασα τα κιλά, ξανα έγινα (σχεδόν) όπως πριν. Και συνεχίζω.

Τίποτα δεν είναι το ίδιο με περσι, έτσι δεν λένε ή μάλλον "κάθε πέρσι και καλύτερα". Πέρσι λοιπόν, λίγο πριν τα περσινά γενέθλια έκανα και ένα ακόμη χειρουργείο, στην κλινική όπου γεννήθηκα (τι φοβερές συμπτώσεις!) και ναι λοιπόν, εκεί που η φύση (;) ή η μαμά κι ο μπαμπάς φρόντισαν να ξεκινήσουν όλα και είδα το φως σε αυτή τη χώρα, απο εκεί για δεύτερη φορά στη ζωή μου έπαιρνα εξιτήριο αλλά αυτή τη φορά έχοντας αφαιρέσει τα απαραίτητα οργανάκια για να γίνω κι εγώ κάποια στιγμή μάνα.

Σήμερα λοιπόν, στα 35 δηλώνω single, καρκινοπαθής με 2 περιστατικά στην πλάτη μου,  αλλά ξέρετε μια μεγαλη αλήθεια; Φέτος δηλώνω ΕΛΕΥΘΕΡΗ.

Ελεύθερη απο οποιοδήποτε στρες του να παντρευτώ, αποδεσμευμένη απο οποιαδήποτε ηλικία και νούμερο που υπαγορεύει το "να βιαστώ να βρω κάποιον για να κάνω ένα παιδί μέχρι να πεθάνουν τα αυγουλάκια μου".

Μη γελάτε εκεί έξω, οι single φίλες μου γι αυτό "ψοφάνε" να βρούνε κάποιον. Οι παντρεμένες φίλες μου, χάρη στα παιδιά συνεχίζουν. ΠΑΙΔΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ. Είναι στο μυαλό των περισσοτερων 30 plus. Όταν ξέρεις λοιπόν απο πριν πως παιδάκια γιοκ, τότε λες οκ...δεν πιέζω τον χρόνο για τίποτα, δεν μπλέκομαι σε ιστορίες απλά για να αποκτήσω ένα παιδί και γι αυτό δεν προβληματίζομαι. Περιμένω αν η τύχη τα φέρει όπως τα θέλω να γνωρίσω κάποιον άνθρωπο που να με εκφράζει πραγματικά, να είμαι μαζί του για έναν μόνο βωμό "να είμαι μαζί του" κι όχι στο βωμό ενός παιδιού....αυτό λοιπόν είναι ένα λιγότερο άγχος για εμένα. Δεν πιέζω το χρόνο και δεν στρεσάρομαι για το μέλλον. Το μέλλον θα δείξει, αυτό δεν δείχνει πάντα; Τόσα χρόνια για όλους μας.

Δεν θέλω να βλέπω τα πράγματα μάταια στη ζωή. ΟΧΙ, στη ζωή δεν είναι τίποτε μάταιο. Αν τα δεις μάταια χάθηκες, τότε εγκαταλείπεις τον αγώνα για ζωή. Όλα μετράνε στη ζωή, είναι ζωή το πάθος με το οποίο δουλεύεις, ταξιδεύεις, μαθαίνεις, φροντίζεις ή αγαπάς τους άλλους. Η ένταση ενός καυγά, ακόμη κι αυτή είναι ζωή, είναι συναίσθημα προς τον άλλον, είναι ανάγκη να κρατήσεις μια σχέση!!!

Ο καρκίνος με ότι έφερε κι ότι μου πήρε, με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Όσο κι αν πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν αλλαζουν στον πυρήνα τους, τελικά όσο περνάνε τα χρόνια πιστεύω πως μια τόσο δυνατή εμπειρία όσο η ζωή με τον καρκίνο, δεν μπορεί, κάτι σου αφήνει. Και προφανώς σου αφήνει πολλα, πολλά περισσότερα απο όσα νομίζεις ή αντιλαμβάνεσαι πως σου αφήνει. Δεν είσαι όπως πριν, αυτό δεν γίνεται.Είμαστε κάτι άλλο, κι όσοι μας αγαπάνε και όσοι ενδιαφέρονται για εμάς, θα μάθουν να μας αγαπούν κι έτσι. 

Έμαθα πολλά τα τελευταία χρόνια έχοντας αρρωστήσει, έμαθα για τον καρκίνο αλλά και για τους ανθρώπους. Πολλά, πάρα πολλά, που μπορείτε να τα δείτε αν ανατρέξετε στα posts. Θα διαλέξω ένα που γι απόψε έστω, στα γενέθλιά μου, μου φαίνεται το πιο σημαντικό. Προσπαθείστε να βάλετε την αγάπη στην καρδιά σας, ακόμη κι αν η ζωή σας έχει φερθεί άσχημα, ακόμη κι αν οι άνθρωποι σας έχουν πληγώσει, να ξέρετε πως μια θετική σκέψη, μια προσπάθεια για αγάπη και η καλοπροαίρετη συμπεριφορά είναι πάντα καλύτερες.

Κι αυτό δεν είναι κλισέ, αυτό θα είναι ότι καλύτερο για το μέσα σας, ότι καλύτερο πρώτα για εσάς και μετά για τους άλλους. Ένα ταλαιπωρημένο σώμα όπως το δικό μας, μια ευαίσθητη καρδούλα κάτω απο το κουρασμένο πρώην στήθος μας πιστέψτε με προτιμά την αγάπη.

ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ, ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΜΕ ΟΣΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΕΤΕ ΜΙΚΡΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΤΟΞΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Με ένα χαμόγελο, με μια ευχάριστη σκέψη με μια καλή πράξη.

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ!
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

hohoho! και φέτος εδώ!

Χαιρετώ για 744ή φορά απο εδώ. Ναι....απο το 2007 ως σήμερα άφησα 744 (με τη σημερινή) αναρτήσεις απο καρδιάς, για όλους εσάς που περάσατε απο εδώ ψάχνοντας κάτι. 

Κάποιοι ήρθατε απο εδώ, ψάχνοντας με λέξη κλειδί τον καρκίνο, κάποιοι ζητούσατε απαντήσεις, κάποιοι αναρωτιώσασταν για τη ζωή, για την αρρώστια, για τη ζωή μετά την αρρώστια, κάποιοι άλλοι νιώσατε απλά μόνοι. Με κάποιο τρόπο με βρήκατε, με έναν λόγο σας βρήκα. 

Οι πιο παλαιοί θα θυμάστε λοιπόν πως σαν σήμερα, το 2007 άλλαξαν τα πράγματα για εμένα. Η 3η του Δεκέμβρη όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι στο μυαλό μου χαραγμένη, για όσα μου πήρε και για όσα μου έφερε. Για όλα!

Γεννήθηκα το Δεκέμβρη του 1980 και τον Δεκέμβρη του 2007 μετά απο ένα χειρουργείο, προφανώς ξανα γεννήθηκα. Ξύπνησα ένα άλλο σώμα, με ένα όγκο που μόλις είχα αφαιρέσει, με ένα μαστό που είχε φύγει κι αυτός. Πλέον έχω κολλήσει την έκφραση "Ας είναι". Ας είναι λοιπόν, στα 27 μου η ζωή μου έκρυβε μια αλλαγή στο σενάριο που είχα ως τότε στρώσει: νιάτα, εμφάνιση, δουλειά, βόλτες, εκδρομές, ξεγνοιασιά.

Πραγματικά, το καλοκαίρι του 2007 ήταν το πιο ξέγνοιαστο της ζωής μου. Ήταν το τελευταίο πριν τον καρκίνο, κι εμείς με τη "Σ" λες και το ξέραμε και δεν μαζευόμασταν με τίποτα. Ήταν όλα τέλεια, οι πιο όμορφες θάλασσες, οι πιο πράσινες πλαγιές και ο ήλιος λαμπερός πέρα απο κάθε προσδοκία. Τα μυαλά μας τόσο ξεκούραστα όσο ποτέ πλέον.

 Πάνε πολλά χρόνια απο εκείνο το καλοκαίρι . Μου φαίνεται σαν χθες όμως. Έτσι είμαι εγώ, τα καλά δεν τα ξεχνάω. πρίν κάποια χρόνια βέβαια, με ενοχλούσε το ότι ήταν τόσο καλό εκείνο το καλοκαίρι και δεν το επαναλάβαμε ποτέ. Με τα χρόνια έμαθα πως φυσικά και τίποτα τόσο όμορφο δεν επαναλαμβάνεται στη ζωή. Επίσης έμαθα πως οι άνθωποι κινούνται κι αγαπούν πάντα με δικά τους σταθμά. Η αγάπη και το ενδιαφέρον δεν εκβιάζονται. Μπορεί να σε αγαπούν το ίδιο, όμως δεν θα έχουν τις ίδιες εκδηλώσεις αγάπης πάντα, δεν θα είσαι συνεχώς η προτεραιότητά τους. Οι δρόμοι, όσο κι αν πορεύτηκαν παράλληλα, κάποια στιγμή χωρίζουν. Ίσως έτσι να ήταν πάντα η ζωή, αλλά δεν το ήξερα πριν χρόνια, το έμαθα στην πορεία. Η "Σ" μια φορά είπε πως η ζωή είναι κύκλοι, κλείνει ένας, ανοίγει ένας άλλος. Η "Σ" γενικά (προσπαθεί;;) να είναι λιγότερο ρομαντική και συναισθηματική γύρω απο το θέμα. Η ζωή είναι αυτή, προχωράει κι εμείς κάθε μέρα τρέχουμε.

Ο καρκίνος η αλήθεια είναι σε πετάει σε μια τρελλή τροχιά, εκτός της ζωής που κάποτε όριζες ως καθημερινότητα. Σκεφτόμουν σήμερα στη δουλειά με τι στοικότητα έχασα τον πρώτο μαστό το 2007...έγινα σε μια μέρα Αμαζόνα και απορούσα σήμερα με τον εαυτό μου πως ακόμη κι αυτό, το δέχτηκα απλά και δίχως υστερίες. Σκεφτόμουν επίσης πως στα 27 είσαι ακόμη παιδί. Έχεις όνειρα, όπως και να το κάνεις, έχεις ηλικιακά το "2" μπροστά ακόμα, έχεις γυρίσει απο σπουδές και έχεις πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Βγάζεις χρήματα, κάνεις σχέδια για το μέλλον, χαίρεσαι με τον εαυτό σου και τη γαμάτη σου παρεα, βγαίνεις διασκεδάζεις, έχεις ενθουσιασμό για όλα. Τι μπορεί να πάει στραβά; Τίποτα, ούτε το έχεις καν σκεφτεί. Να όμως που για κάποιους ανθρώπους πάνε στραβά τα πράγματα.

Δεν κλαίγομαι. Όσοι με διαβάζετε χρόνια το ξέρετε. Έχω σταματήσει να ζω με το ΑΝ, το πάλεψα πολύ μέσα μου αλλά το κατάφερα. δεν ήταν εύκολο, το μυαλό είναι άτιμο πράγμα. Παίρνει όσες στροφές θέλει. Ήταν πάρα πολλές φορές που έφτασα οριακά. Οι άνθρωποι γύρω σου σε φέρνουν στο λεγόμενο "Αμήν" γιατί εσύ θες εκείνο που θες, τη στιγμή που το θες, και το ζητάς και δεν το παίρνεις και εκνευρίζεσαι πρώτα με τον εαυτό σου που το ζήτησες και μετά με τους υπόλοιπους που δεν το κάνουν. Και το ξανα ζητάς, και το ψάχνεις συνέχεια στα βλέματα, στις συζητήσεις, στις αγκαλιές....

Κάνε μια παύση και σκέψου "εδώ έγκυες μένουν οι γυναίκες και οι ορμόνες τους όλο ζητάνε τα παραπάνω, για σκέψου να είσαι 27 χωρίς μαστό, και σε εμμηνόπαυση!".

Σίγουρα στα 8 χρόνια που κλείνω φέτος έχω δυσαρεστήσει κόσμο. Προφανώς θα έχω αδικήσει κάποιους επίσης. Όταν βάλλεσαι απο κάτι τόσο μεγάλο όσο ο καρκίνος, όσο ο θάνατος που ίσως έρθει άμεσα, δεν μπορείς να έχεις καθαρή κρίση. Όταν ξεπεράσεις τον κίνδυνο μπορείς και τα πας κάπως καλύτερα.

Σίγουρα στα 8 χρόνια έχω δυσαρεστηθεί κι απο αρκετούς.Οι σχέσεις φθείρονται έτσι κι αλλιώς, τώρα στα 35 το ξέρω, πόσο μάλλον όταν ο ένας έχει ή είχε καρκίνο. Πληγώθηκα, απο διάφορους, πληγώθηκα επίσης πολλές φορές και απο τους ίδιους.Κανείς δεν ήξερε και δεν ξέρει ακόμη πως να χειριστεί αυτή την κατάσταση. Κι έτσι μια μέρα αποφάσισα να μην πληγώνομαι άλλο. Έτσι απλά, σαν μια ηρωίδα βιβλίου, πήρα την ψυχολογία μου στα χέρια και είπα ένα άτυπο "STOP" σε όλα που με κάνανε κάποτε να δακρίζω, σε εκείνους τους ανθρώπους που παίζανε με τα νεύρα μου. Φτιάχνω πλέον εγώ τη μέρα μου, δεν ζητάω, γιατί με πλήγωνε το οτι δεν έπαιρνα. Χαλάρωσα, τα βρήκα περισσότερο με εμένα.

Ο καρκίνος σε αλλάζει, σε σκλυραίνει χωρίς εσύ να κάνεις κάτι, είναι κάτι βαθύτερο αυτό που ποτίζει στο δέρμα σου, όσο περνάνε οι μήνες και τα χρόνια και νιώθεις νικητής, κάθε μέρα δυναμώνεις και περισσότερο. Νιώθεις πιο σοφή, κι αυτό δεν το λέω υπεροπτικά, κάτι όμως έχει γίνει που ούτε εσύ που αρρώστησες δεν το έχεις πάρει χαμπάρι, αλλά ναι, είσαι πιο σοφή, πιο φιλοσοφημένη μάλλον, και δεν είναι ότι το επιδίωξες. Κάτι έχει αλλάξει.....

Το πιστεύω αυτό που διάβασα κάποτε, όσοι έχουν περάσει ξυστά απο το θάνατο γίνονται δυνατοί. Έτσι νιώθω πια. Έπιανα τον εαυτό μου να οδηγεί με μεγάλη ταχύτητα όταν ήμουν μόνη στο αμάξι. Να λέω αυτό που πιστεύω δίχως περιστροφές και ξέροντας πως ο απέναντι θα προτιμούσε το ψέμα μου. Πιάνω τον εαυτό μου να μη σκάει για τετριμένα. Βρίσκω πως άλλαξα με τα χρόνια παράλληλα με την αρρώστια.

Ήμουν πάντα αισιόδοξη και εξακολουθώ να είμαι. Όταν τελείωσα τις χμθ ήμουν σίγουρη ότι δεν θα ξανα πάθω καρκίνο. Όλοι οι γιατροί μου είχαν πει να μη στεναχωριέμαι, κι όσο μπορούσα αυτό έκανα. Όμως πέρσι πάλι ήρθε ο κακρίνος...και τι να του πεις; και τι να κάνεις; Και πάλι έπεσα εκείνο το βράδυ για ύπνο και είπα "ας γίνει ότι είναι να γίνει". Τι νομίζεται ότι μπορεί ένας άνθρωπος να σκέφτεται όταν ο γιατρός του λέει πως για δεύτερη φορά έχει καρκίνο;

Τελικά κι αυτό το αντιμετώπησα με στοικότητα, μήπως είχα και κάποιον άλλο τρόπο να το αντιμετωπίσω; Όταν φτάνεις τόσο οριακά μέσα σου παραδίδεσαι. Νιώθεις πως κάποια πράγματα δεν είναι του χεριού σου. Ευτυχώς ο δεύτερος καρκίνος ήταν σε πολύ αρχικό στάδιο κι έτσι σκαπούλαρα τις χμθ, το χειρότερο δηλαδή κομματι της αρρώστιας.

Κλείνοντας θα πω πως όσοι μου λέγανε πως θα βρω τις ομορφιές της ζωής και μετά τον καρκίνο, είχαν δίκιο. Εγώ τότε θύμωνα φυσικά, δεν ήξερα πως να ξανα βρω τη ζωή. Δεν ήξερα τι να κάνω μετά τις χημειοθεραπείες. Δεν ήξερα τίποτα. Ήμουν αισιόδοξη αλλά και πολύ μπερδεμένη. Σας το λέω λοιπόν και μη θυμώνετε, θα τελειώσετε με τα ιατρικά σας και η ζωή θα σας δείξει το δρόμο. Καλά θα τα πάτε. Θα μάθετε να ζείτε και "με" τον καρκίνο και μετά απο αυτόν. Θα αγκαλιάσετε και το νέο σας σώμα και τη νέα σας ζωή. Γιατί κατα βάθος θέλετε να ξανα δείτε τη θάλασσα, να ξανα πιείτε ένα γευστικό καφέ, να ξαπλώσετε στην άμμο,  να νιώσετε τον αέρα στα καινούρια σας μαλλιά, γιατί κατά βάθος ξέρετε πως η ζωή είναι ωραία, κι όσο τη σκαπουλάρουμε ας τη χαρούμε!!!!

Αγκαλιάστε το ποιοί είστε και μετά τον καρκίνο. Εγώ έναν άνθρωπο ξέρω πλέον, αυτόν που είμαι τώρα που σας γράφω. Το κοριτσάκι πριν τον καρκίνο (δυστυχώς) αρχίζω και το ξεχνάω. Που και που σε κάποιες φωτογραφίες του "πριν" μπορεί να βουρκώσω για εκείνο το κοριτσάκι που τότε δεν ήξερε. Εγώ όμως τώρα ξέρω. Το σώμα μου είναι αυτό που φροντίζω σήμερα, όχι εκείνο το πριν το 2007. Είμα καλά πλέον, ή σίγουρα καλύτερα απο ότι ήμουν πριν. Σίγουρα ζούσα καλά και πριν τον καρκίνο και μπορούσα και χωρίς αυτόν αλλά να που η ζωή είχε άλλα πλάνα. Κι έτσι αποφάσισα να δεχτώ την ιδέα πως ζω με τα νέα μου δεδομένα πλέον και κάνω ότι μπορώ για να ζω καλά με αυτά τα δεδομένα.

Θα θυμάμαι πάντα τέτοια μέρα πως απέκτησα πριν και μετά. ΝΑΙ, ΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΘΑ ΝΙΩΘΩ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ. ΔΕΝ ΛΥΠΑΜΑΙ, ΔΕΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΜΑΙ, απλα θυμαμαι διαφορα, και σκέφτομαι λιγάκι τη ζωη μου. Τα 10 χρόνια cancerfree θέλω να τα γιορτάσω. Κανείς δεν καταλαβαίνει πόσο σημαντικές είναι αυτές οι ημερομηνίες για εμάς. Είναι όμως. Οι γύρω μας νομίζουν πως νταουνιαζόμαστε, όχι, είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα σε τέτοιες επετείους. Νιώθεις σίγουρα και τυχερός που είσαι ακόμη εδώ, που επέζησες κι είσαι καλά.

Εύχομαι όλοι να κλείσουμε και τα 10 χρόνια, και τα 20 και τα 30 και όλα τα χρόνια που μας απομένουν σε τούτη τη γη να είναι cancerfree!

Πριν μια εβδομάδα

Πήρα τα αποτελέσματα απο τις εξετάσεις μου!

Ευτυχώς όλα καλά! Οι εξετάσεις μου βγήκαν καλές, (πνεύμονας, συκώτι, κόκκαλα) μόνο το αίμα είναι κάπως... Δηλαδή πριν μια βδομάδα που τις έκανα είχα πεσμένα τα Λευκά. Είπα να επαναλάβω τις εξετάσεις αίματος, ετσι για ασφάλεια. Φυσικά μου έφυγε η μαγκιά όταν διάβασα online για μεταστάσεις κτλπ που ίσως να προδίδουν τα χαμηλά λευκά. Ο γιατρός μου είπε πως δεν ειναι κατι, οι τιμές που του είπα. Εξάλλου είχα και μπούκωμα εκείνη την περίοδο (αν και το μπούκωμα στα ανεβάζει) ίσως όμως είχα έτσι κι αλλιώς κάτι παροδικό που τα επηρέασε.Θα δείξει

Αυτά λοιπόν, πέρασε και αυτός ο επανέλεγχος, μέχρι τον επόμενο ηρεμία (ελπίζω)

Ζητώ συγγνώμη που δεν σας είπα νωρίτερα τα νέα μου και σας κράτησα σε αγωνία. Ευχαριστώ για τα e-mail, και τα μνμ στο facebook. OΛΑ ΚΑΛΑ ΛΟΙΠΟΝ!

Πλέον κατά καιρούς η καθημερινότητά μου είναι αρκετά busy και δεν πρόλαβα να σας γράψω.... Σας είχα όμως όλους κατα νού. Αυτή εδώ τη γωνίτσα στο ιντερνετ δεν θα την ξεκινούσα αλλά και δεν θα τη συνέχιζα αν δεν ειχα ολους εσάς που με σκέφτεστε και σας σκέφτομαι <3 nbsp="" p="">
Θέλω επίσης να ευχηθώ ένα μεγάλο Χρόνια Πολλά στις Κατερίνες εκεί έξω, τις δικές μας Κατερίνες που νοσήσανε, και βρεθήκανε εδώ την παρέα μας απο την πολύ αρχή του blog.

Κατερίνα μου, Κ2 δεν σε ξεχνώ ποτέ! Φιλαράκια είμαστε, μαζί μας ήρθε κι ας μας χωρίζουνε μερικά ηλικιακά χρόνια! :-)

Να είστε όλες και όλοι καλά! Να είναι τα άγχη μας μικρά, και κάθε χρόνο να σχετίζονται λιγότερο με την υγεία μας!
fingers crossed! 

60 λεπτά "μέσα"

Καλησπέρα! πάνε μέρες αρκετές που δεν τα εχουμε πει εδώ.

Οι μέρες τρέχουν πολύ γρήγορα.

Απο τη μια σκεφτομαι θα έρθουν τα Χριστούγεννα, μινι διακοπές και φωτάκια, απο την άλλη

σκέφτομαι πως κάπως έτσι...απο Κυριακή σε Κυριακή, απο διακοπές σε διακοπές περνάει η ζωή...

το κουβάρι τυλίγεται, οι ρυτίδες πυκνώνουν.

Ναι, οι μέρες μου περνανε πολύ γρήγορα, με τη δουλειά, με τη σχολή, με τις υποχρεώσεις μου, με τους ανθρώπους που συναντώ και τους αφιερώνω χρόνο. Κάποτε οι μέρες μου κυλούσαν αργά, βρε μπας και οι πολλές δραστηριότητες και ασχολίες είναι που κάνουν τον χρόνο να τρέχει; Ποιός ξέρει να μας πει;  

Λοιπον... ως προς εμενα βιώνω μια περίεργη κατάσταση τελευταία. Απο τέλη Σεπτέμβρη έχει κοπεί η όρεξή μου και δεν λέει να ξανα έρθει. Υπήρχαν βράδια που σκέφτηκα μήπως έχω κάτι στα πνευμόνια, μήπως έχω κάτι στο συκώτι...Μα γιατί να μην έχω όρεξη; Αναρωτιόμουν κι αναρωτιέμαι. Σκέφτηκα να μη δώσω σημασία...απο την άλλη, κάτι μέσα μου με έτρωγε οπότε προγραμμάτισα τις εξετάσεις μου, το follow up, το check up μου πιο νωρίς. Έχω τύψεις μερικές φορές για το ότι κάνω καταχρήσεις. Ποτά (καλά όχι και το βόσπορο...) ξενύχτι (που πρέπει να κοιμόμαστε 8 ώρες) και τσιγάρο... τραγικό το τελευταίο ε;;; 

Κι όμως, τόσα χρόνια δεν σας το είπα αλλά απο το 2007 ως σήμερα θα έπρεπε να το είχα κόψει συνεχίζω όμως. Κάτι μέσα μου αυτοκαταστροφικό δεν μου λέει "κόψτο". 
Έτσι τόσο απλά... δεν ξέρω γιατί το κάνω... όχι βέβαια κάθε μέρα και όχι σε μεγάλες ποσότητες αλλά το κάνω. Και δεν ξερω γιατί το κάνω...Και γνώρισα κι άλλους καρκινοπαθείς που καπνίζουν, έτσι απλά κι αυτοί. 

Τέσπα, λίγο οι ενοχές μου, λίγο το ένα, λίγο το άλλο, να μαι λοιπόν σήμερα στη Θεσσαλονίκη για εξετάσεις υγείας. Είπα να πάω Παρασκευή, να μη χάσω και το Σ/Κ. 
Σήμερα έσπασα ρεκόρ σας πληροφορώ, έκανα μαζί 3 μαγνητικές! Πέρασα 1 ώρα στο μηχάνημα. Γέλασα απο την πρώτη κιόλας εξέταση, με τον εαυτό μου που έβαλα φακούς επαφής για να βλέπω εκεί μέσα κι όταν ξεκίνησε η εξέταση και κατάλαβα πόσο κοντά στο πρόσωπό μου θα ήταν το επάνω εσωτερικό μέρος του μηχανήματος, καθώς έμπαινα ακόμη πιο βαθειά στο τέρας του μαγνήτη, γέλασα και προτίμησα να κλείσω τα μάτια. Ο ήχος δε του μηχανήματος είναι κυριολεκτικά σφυριά που χτυπάνε στο αυτί σου... τι μπορείς να κάνεις ή με τι μπορείς να απασχολήσεις τον εαυτό σου μέσα στο "τέρας" της τεχνολογίας που σε καταπίνει μια, μια σε φτύνει προς τα έξω και μια πάλι μέσα;;; Σκέψου, δυνάμωσε το μυαλό σου! Θυμήθηκα, συχνά το θυμάμαι αυτό όταν είμαι στον μαγνητικό τομογράφο, την πρώτη φορά έβερ 17 ετών που με εξέταζαν σε αυτό το θηρίο, το μόνο που με κράτησε ζωντανή ήταν κάποιες αναμνήσεις που είχα έντονες και με φανταχτερά χρώματα, απο το καλοκαίρι με τη "Σ". Όλο αυτές τιες εικόνες έφερνα στο μυαλό μου εκείνη την πρώτη φορά που όλοι λέγανε "τι έχει το παιδί"; εγώ εκεί στα μισοσκοτάδια του μαγνήτη σκεφτόμουν Ιόνιο και θάλασσες κι έλεγα "δεν μπορει ρε γμτ να πεθαίνω, αλλά ακόμη κι αν πεθαίνω, άξιζε εκείνο το καλοκαίρι που έπιανα τον όγκο αλλά έτρεχα στα νησιά και στις θάλασσες". Αυτό σκέφτηκα σήμερα και πάλι γέλασα... Μετά προσπαθησα να φτιάξω διάφορες εικόνες ακολουθώντας τους ήχους του μηχανήματος που αν τους δώσεις σημασία, είναι σαν να λένε κάτι κι όχι μόνο "μπιπ, ντονγξ, ντα ντα ντα" κάτι λέει ο επαναλαμβανόμενος ήχος, ότι θέλει το μυαλό σου. Εξήντα λεπτά έμεινα μέσα, προσωπικό ρεκόρ και σε ποιον να το πεις και να το καταλάβει αυτο;;; Μόνο αν βρεις τους ελάχιστους που το έχουν κάνει. Επίσης, η φωνή του operator του μηχανήματος, έστω μόνο αυτό το "πάρτε αναπνοή και κρατήστε" το "αναπνέεται κανονικά" είναι πραγματικά μια παρέα εκεί μέσα.....κι έτσι το παλεύεις. 

Οι υπολοιπες εξετασεις ηταν πιο ευκολες. Θώρακος και οστική πυκνώτητα. Νυστικη ήμουν βέβαια για τα MRI απο τισ 10 το πρωι ως τις 18.00 αλλά αντέχω. 

Περιμένω τα αποτελέσματα την Τρίτη, όμως η αίσθηση μου είναι πως τα πήγα καλά. Απλά ως να φτάσω την ημέρα της εξέτασης, δεν είχα μυαλό για πολλά πράγματα. Πραγματικά. σήμερα, δεν είχα όμως αγχος. Ίσως να έχω τη Δευτέρα, γιατί όπως έχει γίνει και παλιά, ένα χαρτί μόνο αρκεί, 2-3 προτάσεις και μπάμ! Έφυγες πάλι σε τροχιά γύρω απο τον καρκίνο. Με 2-3 φράσεις...! Έτσι είναι!

Αναμένω λοιπόν. Την Τρίτη θα φανεί αν συνεχίζουμε κανονικά ή αν θα βρούμε καμια λακούβα απο εκείνες τις μικρές...που μας βουλιάζουν, μας χαλάνε κάπως το σώμα (πως λέμε το αυτοκίνητο) αλλά τα καταφέρνουμε και ξελασπώνουμε...τουλάχιστον ως ώρας! Καλό βράδυ!

Καλό βράδυ!

"Ακόμη και η πιο σκοτεινή νύχτα τελειώνει και ο ήλιος ανατέλλει". Ο Βίκτωρ Ουγκώ γράφει αυτή τη φράση στου "Άθλιους" και δίνει μεταφορικά κουράγιο σε όλο τον κόσμο. Όταν περιμένεις τον ήλιο, έχεις σίγουρα κάτι σημαντικό να περιμένεις. Ανυπομονείς για το θαύμα της φύσης που θα σου δώσει τα μέσα να συνεχίσεις απο το πρωί και πάλι. Κάτι που θα γεμίσει με τις ακτίνες του χρώματα τον κόσμο σου, κάτι που θα ξεκουράσει το μάτι και θα κάνει την ψυχή σου να μη φοβάται. Ο ήλιος, είναι αυτός που θα κάνει την ανησυχία της νύχτα να φαίνεται λιγότερο σημαντική στο φως της ημέρας.

Ήλιος, μια ελπίδα, μια ανακούφιση απο κτίσεως κόσμου. Φως, το Ελληνικό, το λαμπερό το αισιόδοξο. Η ελπίδα αν είχε σώμα, αν μπορούσαμε να την οπτικοποιήσουμε, μια ιδέα για μια εικόνα θα ήταν ο ήλιος. Ένας ήλιος κλεμμένος απο μια καλοκαιρινή μέρα, σε ένα νησί Κυκλάδων όπου όλα λάμπουν γύρω, όπου οι πέτρες απο μόνες τους, δίχως ανθρώπου χέρι, είναι πιο λαμπερές κι απο τα λαξεμένα μάρματα των μουσείων.

Το φως που υποδέχεται τον σκοτεινό ουρανό έρχεται πάντα. Ο χρόνος δεν σταματά σε μια νύχτα. Ο ήλιος το πρωί σε προκαλεί για μια καινούρια μέρα, για αποφάσεις, για επαφή με ανθρώπους, για μια καινούρα μικρή ιστορία στο μεγάλο σου βιβλίο της ζωής. 

Πριν απο κάθε επέμβαση είναι πάντα νύχτα. Είναι η νύχτα που έχει τη μεγαλύτερη ησυχία στο σπίτι. Θαρρείς και όλοι βουβάθηκαν και πάνε για ύπνο για να αποφύγουν τις επιπλέον σκέψεις.

Πάντα πριν απο κάθε επέμβαση πέφτω και κοιμάμαι. Λες και την επόμενη μέρα να με περιμένει η δουλειά, σαν να με περιμένει ξανά η μικρή καθημερινότητά μου, με πράγματα απλά. Παραδίδομαι στον ύνο με ένα αχνό let it be στο μυαλό. Ακόμη κι αν ξέρω πως μια βιωψία μπορεί να μου αλλάξει (πάλι) τη ζωή. 

Έτσι και πέρσι, η νύχυα που ξημέρωσε τη σημερινή μου μέρα το 2014 είχε βουβές στιγμές απο  "ευπρεπισμό" όπως έλεγε το φυλλάδιο (ξύρισμα δλδ), λίγη τηλεόραση και ύπνο. Το ξυπνητήρι στις 4 και κάτι. Νύχτα φύγαμε για την κλινική και ο πατέρας μου άκουγε κλασσική μουσική. Το σκοτάδι του δρόμου, μαζί με τη μουσική φτιάχνανε ατμόσφαιρα Χριστουγέννων. Αυτό είπα στους γονείς μου εκείνο το πρωί. Καθόμουνα  στο πισω κάθισμα και ήταν λες και γύρισα το χρόνο πίσω και πάω με τους γονείς μου βόλτα. Και να δεις που και πάλι εγώ είμαι η με λιγοτερο άγχος σε αυτό το αμάξι. Εσύ που αρρωσταίνεις ίσως και βγάζεις όσο μπορείς παο το μυαλό σου πως μπορεί και να πηγαίνεις καρφί για ένα δεύτερο καρκίνο, ο γονιός όμως είναι αλλιώς. Τόσα χρόνια πέρασαν απο το πρώτο μπαμ και ο γονιός είναι αλλιώς.

Όταν αρρωσταίνουμε όλοι έχουν το context τους. Δηλαδή, άλλα νιώθει ο γονιός, άλλα ο αδερφός, άλλα η ξαδέρφη, άλλα η φίλη. Ο καθένας τα δικά του. Πραγματικά.

Ο τύπος που σε σπρώχνει στο φορείο σε βλέπει μικρή σε ηλικία και είναι πάντα σφιγμένος, μπορεί βέβαια να είναι και σφιγμένος και με όλους. Έχει δει πως πας για αφάιρεση γυναικολογικών και σε ρωτάει "παιδάκια έχετε;" σε μια ύστατη προσπάθεια να σε παρηγορήσει, παρόλο που είσαι πολύ ψύχραιμη ως να αρχίσουν οι ερωτήσεις ενός ξένου. Κι όταν πεις "οχι δεν έχω" τότε πάμε άλλη πλευρά κασέτας "δεν πειράζει, όλα μια ιδέα είναι, προέχει η υγεία". Κι εγώ εκείνη τη στιγμή με κλειστά μάτια κουνάω καταφατικά το κεφάλι προς τον άγνωστο ξαπλωμένη,κλείνω τα μάτια γιατί τον κόσμο εκείνες τις στιγμές τον βλέπω θωλό λόγω της μεγάλης μου μυωπίας. Έτσι πάνε οι στιγμές εκείνα τα πρωινά. Για μένα είναι πάντα τραγικές αλλά και αστείες. Να σου μιλάει ο άγνωστος στο φορείο, να μην τον βλέπεις λόγω της μυωπίας. Ο κόσμος γύρω σου να είναι θολός αν και το μυαλό σου είναι καθαρό κι απλά βαριέσαι να σκεφτείς μωρέ ποιά φορά είναι αυτή...!

Σήμερα αν και έβρεχε, και τον ήλιο τον λαμπερό δεν τον είδα, μετά τη δουλειά έτρεξα έξω να βρεθώ με τις φίλες μου. Μες τγ βροχή και με την ομπρελίτσα μου, έβαλα τα καλά μου και πήγα για τσίπουρα. Και πέρασα όμορφα και γλέντησα τη ζωή και γέλασα πολύ. Σκέφτηκα λοιπόν τον Ουγκώ, ναι ακόμη και οι πολλές σκοτεινές νύχτες γεμίζουν κάποια στιγμή με φως τη μέρα που έπεται.

Έτσι λοιπόν να μαι! Ένα χρόνο μετά απο το δεύτερο καρνίκο μου που ευτυχώς ήταν σε αρχικό στάδιο και ξεμπέρδεψα απλά με μια λαπαροσκόπηση και 2,5 μισθούς μου.

Σήμερα απο την ασφάλεια του σπιτιού μου σας γράφω πως όλα τα αντιμετωπίσιμα περνάνε, και πάλι γελάς και χαίρεσαι με τη ζωή. Θέλει όμως υπομονή. Κι ακόμη κι αν η ζωή σου φέρεται άσχημα, έχει και πάλι τον τρόπο της για να την αγαπήσεις.

LIVE, LOVE, LAUGH!

Επέτειος!

Τελικά εμείς που αρρωσταίνουμε φουλάρουμε απο επετείους!

Και αυτές τις μέρες πάλι γύρισαν στο μυαλό μου τα περσινά...

Πέρσι ήταν Παρασκευή βραδάκι που ο γυναικολόγος μου κρατώντας στα χέρια του τα αποτελέσματα της βιοψίας τραχήλου μου (την έκανα γιατί το τεσπ ΠΑΠ είχε δείξει κάτι ανησυχητικό) μου ανακοίνωσε δύσκολα μαντάτα. Δεν γράφω "κακά" γιατί υπήρχε ένα μικρό φώς στην όλη κακή ιστορία. Και η ιστορία που ξεκινούσε Παρασκευή 8/10 είχε ως εξής: Αδενοκαρκίνωμα του ενδοτραχήλου. Δύο άγνωστες λέξεις για μένα εκτός απο το γνωστό μου "καρκίνωμα". Ήταν δύσκολο και για τον ίδιο τον γιατρό μου να μου το ανακοινώση. Μου είπε προσπαθώντας να αστειευτεί... "δεν ήξερα, να σε πάρω να σου χαλάσω το Σαββατοκύριακο; Απο την άλλη είπα πρέπει να στο πω". Του είπα πως σωστά έπραξε. Φυσικά μου το είπε αφού του είπα ότι είμαι σπίτι.

Αν δυσκολευτήκατε κάποτε στη ζωή σας όταν ακούσατε τη λέξη "κακοήθεια" (γιατί εμένα άργησαν να μου πουν "καρκίνος") να ξερετε πως είναι επί 100 φορές πιο δύσκολο να την ακούσετε ξανά. Εκείνη την ώρα μου ρθε μια χαστούκα απο ένα αόρατο χέρι. Ακαθόριστες εικόνες πέρασαν μέσα σε 30 δευτερόλεπτα απο μπροστά μου, μωρε μπράβο δύναμη και δυνατότητες που έχει το μυαλό! Προσπάθησα να κρατήσω όσο γινότανε την ψυχραιμία μου και να ρωτήσω λεπτομέριες στο γιατρό. Αν και δεν το κρύβω, ένας λιγμός ανέβηκε (που μέχρι σήμερα δεν μπορώ να τον εξηγήσω με τη λογική, ήταν παράπονο; ήταν θυμός; ήταν φόβος; ήταν νεύρα; ποιός ξέρει, ίσως και να ήταν ένα μεγάλο "γαμώτο!")Αλλά προσπάθησα να το πνίξω  γιατί έπρεπε και συγκεντρωμένη να είμαι (ενώ ακόμη το αυτί μου είχε κολλήσει στη λέξη αδενοκαρκίνωμα) και έτοιμη να γράψω λεπτομέρειες. Αυτό που με έκανε λίγο πιο ψύχραιμη, ήταν πραγματικά το ότι ο γιατρός μου είπε τη λέξη in situ. Δηλαδή σε πολύ αρχικό στάδιο. Μου είπε βέβαια πως αυτό έδειξε η βιοψία και πως  αυτός (λογικό) θέλει να μπει μέσα λαπαροσκοπικά, να ελεγξει όλη την κοιλιά και να αφαιρέσει τράχηλο και μήτρα. Παρασκευή το τηλεφώνημα και Πέμπτη μου είπε μπαίνουμε 16 Οκτωβρίου. Έκλεισα το τηλέφωνο και ήταν (κλασσικά) λες και πάνω μου είχαν έρθει και κάτσει 100 κιλά. Έκατσα 1-2 λεπτά στο κρεβάτι για να ξεκοκκινήσουν λίγο τα μάτια και να ξαναβρώ τη φωνή μου και ανακοίνωσα τα καθέκαστα στους δικούς μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το insitu μου είχε δώσει όχι μια, αλλά όλες τις ελπίδς που χρειαζόμουν για να φτάσω ως το χειρουργείο. Γιατί πιστευω στους ανθρώπους, και στους καλούς γιατρούς και στην ελπίδα. Κι εγώ είμαι πάνω απο όλα ένας υπεραισιόδοξος άνθρωπος.

Πήρα τη "Σ" να της πω τα νέα (μαζί είχαμε κάνει τη βιωψία τραχήλου) εκείνη σοριάστηκε χειρότερα απο εμένα. Ποτέ δεν μου είπε τι έκανε εκείνο το βράδυ (προφανώς κλάμα και στεναχώρια) της έλεγα να πάμε κάπου απόμερα για ένα ποτό και αυτή μου είπε "δεν είμαι για κόσμο" άρα κάτι είχε συμβεί και σε αυτήν εκείνη την νύχτα. Όμως εγώ είσα κανονίσει πριν τα μαντάτα πως θα βγω, και πέρασα 1 ώρα να σκέφτομαι αν τελικά θέλω να βγω. Και τελικά βγήκα κατά τις 12 το βράδυ (ω ναι, αυτή είναι και η χιουμοριστική πλευρά της ζωής, πραγματικά). Στο αυτοκίνητο απο τη σαστιμάρα μου, μου ερχόνταν παρασκευιάτικο να ρήξω το αυτοκίνητο σε κάποιο τοίχο, όχι με σκοπό να σκοτωθώ, όχι όχι, ακόμη κι αν με περίμενε μεγάλος καρκίνος μπροστά μου δεν είχα σκοπό να σκοτωθώ, άσε που δεν ήξερα το μέγεθος του καρκίνου...Νομίζω επίσης πως έχω φτάσει σε σημείο να αγαπάω πολύ τον εαυτό μου, να τον φροντίζω, να τον προστατεύω, να τον λυπάμαι με την καλή έννοια για τα δύσκολα που πέρασε και να συγκινούμαι όταν βλέπω φωτογραφίες απο την παιδική μου ηλικία, ένα παιδί που δεν ήξερε τι το περίμενε στα 27. Οπότε εκείνη τη νύχτα, ένα χρόνο πριν σαν απόψε δηλαδή δεν είχα σκοπό να αυτοκτονήσω, όμως ήθελα να πετάξω κάτι κάπου, έτσι για εκτόνωση! Να σπάσω κάτι βρε αδερφέ...! Νομίζω πλέον ότι βοηθάει πολύ το να σπάς κάτι! Όμως τελικά δεν πέταξα το αμάξι στον τοίχο, κρίμα ήταν μωρέ, και τα έξοδα μετά;;;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι είχα ένα βήχα άλλο πράμα! Δεν έφευγε απο πάνω μου με τίποτα. Και εκείνο το βράδυ ήπια 2 κονιάκ! Χαμος, κάπνισα κιόλας λίγο παρόλο το βήχα και είχα μια σαστημάρα στο μάτι, λες και ήμουν άλλη κοπέλα κι όχι αυτή που είχα πριν ακούσει τα νέα!

Είδες ο άνθρωπος; Όλα τα μπορεί! Και ηθοποιός γίνεσαι με τον καρκίνο, γιατί η παρέα αυτή, δεν ξέρει καν το ότι εγώ είχα καρκίνο μαστού κάποτε. Και γύρισα απο έξω και χάζεψα και στο ιντρενετ λίγο να να μου περάσουν τα κονιάκ και να ζαλίζομαι και έπεσα για ύπνο. Έτσι απλά, λες και είχα ακούσει το πιο απλό πράγμα στο τηλέφωνο λίγες ώρες πριν.

Το Σάββατο έκανα ότι κάνω πάντα, καφέ με τη "Σ" και μετά πήγα σπίτι της για φαί, είχε κάνει μακαρόνια με γαρίδες γιατί την επόμενη θα τρέχαμε 10χλμ σε έναν αγώνα δρόμου. Και την κυριακή τρέξαμε και όλα καλά. Και η βδομάδα ξεκίνησε όπως πάντα και την Πέμπτη με γονείς και "Σ" μπήκα για ένα ακόμη χειρουργείο! Και όταν ξύπνησα, μου είπαν "ΌΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ,όπως τα περιμέναμε in situ! δεν θα κάνεις θεραπείες, δεν κάνεις τίποτα" . Καιρό είχα να ακούσω 2 τόσο ωραίες λέξεις, μεγάλη ανακούφιση. In situ! τι λέτε ρε παιδιά, τέτοια τύχη στην ατυχία μου;;;;


Ναι, ο γιατρός αυτός μου έσωσε τη ζωή γιατί πήρε λέει δείγμα για τεστ Παπ απο ψηλά. Όταν του λέω γιατρέ μου σώσατε τη ζωή μου λέει "πες ότι θες εσύ, εγώ τη δουλειά μου έκανα και κάνω". Κι αυτό είναι υπερ του, διατηρεί χαμηλό προφίλ... Κι έτσι ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα.

Επίσημα στην κλιματκήριο, αποχαιρετώντας όποιο σχέδιο για παιδί αλλά χαιρετίζοντας για μια ακόμη φορά τη ζωή. Μερικές φορές σκέφτομαι πως δεν έχω βαριές υποχρεώσεις σε τούτη τη γη και σε αυτή τη ζωή, δουλεύω, έχω γονεις και αδερφό και συγγενεις και φίλους, οκ αν πάθω κάτι φυσικά και θα τους λείψω αλλά θα βρουν τον τρόπο να συνεχίσουν και χωρίς εμένα, είναι νόμος της φύσης, τελος. Όμως ξέρετε κάτι, και με λίγα ή και με πολλά, καλή είναι η ρημάδα η ζωή, οπότε λέω να μείνω όσο μπορώ και όσο το παλεύω, κι όσο αντέχω τα όσα συναντώ.

Ελπίζω πάντα σε καλύτερες μέρες, σε λιακάδες μυαλού και σε μια ήσυχη καθημερινότητα. Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα, γιατί όχι;;;

Να προσέχετε τους ευατούς σας λοιπόν!Να πηγαίνετε για εξετάσεις όσο τακτικά πρέπει! Η Εξέταση η παραπάνω μου έσωσε τη ζωή, τις περισσότερες φορές ο καρκίνος του τραχήλου και δη του ενδοτραχήλου ανακαλύπτεται σε προχωρημένο στάδιο και μπορεί να σου στερήση τη ζωή.

Να προσέχετε εκεί έξω, εγώ το λέω, στάθηκα τυχερή στην ατυχία ενός δεύτερου καρκίνου.

για το χρονικό του περσινού Οκτώβρη καντε κλικ παρακάτω:

Αδενοκαρκίνωμα του ενδομητρίου--τα περσινά γεγονότα 

Η ελπίδα έχει χρώμα ροζ!

Οκτώβρης, μήνας ενημέρωσης, πρόληψης και αντιμετώπισης του καρκίνου του μαστού. 

Πριν νοσήσω δεν ήξερα τίποτα. Στα 27 χρόνια που είχα προλάβει να ζήσω μέχρι τον καρκίνο, όλα πήγαιναν μια χαρά και μακριά απο τα νοσοκομεία. 

Πλέον νευριάζω με όσους λένε τσεκάρισμα μαστών μετά απο τα 35. Απο αυτό το τοσοδούλι βήμα σας λέω πως πρέπει και πριν τα 30 να τσεκάρεστε και πάντα. Αν αγαπάτε τον εαυτό σας να μάθετε να κάνετε και εξετάσεις και να μη θεωρείτε ταμπού κάτι. Ούτε το γυναικολόγο ούτε τον καρκίνο. Κανείς δεν είναι ασφαλής. Όλοι πρέπει να προσέχουμε. ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ. 

Ο καρκίνος δνε είναι ταμπού. Συζητήστε, ενημερωθείτε, απαιτήστε και διεκδικείστε μια καλή ζωή. Όλοι αξίζουμε μια ζωή δίχως πόνο και γιατρούς. Αν βρεθεί σε καλό-αρχικό στάδιο έχεις κερδίσει τη μάχη.

Μπείτε στο facebook και ανεβάστε κι εσείς μια ροζ εικόνα, έτσι γεμίζοντας το wall αυτό με γυναίκα, με αγώνα, με ροζ, με ζωή!!!


 https://www.facebook.com/groups/kipouros/?pnref=story

Στατιστικά

Και ναι σήμερα μπήκα να δω το blog μου και ανακάλυψα πως τον προηγούμενο μήνα η σελίδα μου είχε 988 κλικ! 1000 ανοίγματα δηλαδή και 2000 μάτια σε αυτή τη ροζ γωνίτσα του ιντερνετ. Το βρήκα συγκινητικό, είμαι ανάμεσά σας λοιπόν! Είμαι κάπου μπροστά στα μάτια σας κι ας μην γράφω τόσο συχνά... κοίτα να δεις. Απο την άλλη λίγο λυπήθηκα, είναι τόσος κόσμος εκεί έξω (μακάρι να μην ήταν) που παθαίνει καρκίνο, που ψάχνει μέσα στη νύχτα (όπως κάποτε κι εγώ) και αναζητά μια ελπίδα...

Αν θέλετε μια ελπίδα, σας τη δίνω εγώ λοιπόν! Κι αυτό δεν είναι ειρωνεία ούτε κάποιο αστείο!

Εδώ που βρεθήκατε απόψε, με αφορμή κάποια λέξη κλειδί που αφήσατε πριν λίγο στο google, ή εδώ που ήρθατε γιατί με ξέρετε απο παλιά, σας τη δίνω. Σας δίνω μια ελπίδα απόψε.

Σας δίνω τη σιγουριά πως ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙΙΙΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ! Βασικά υπάρχει ζωή μετά την περιπέτειά σου με τον καρκίνο είναι η πιο σωστή έκφραση, γιατί με τον καρκίνο δεν λες ποτέ ΜΕΤΑ, έχεις πάντα το νου σου... Λοιπον... μετά απο 5-6 πλέον χειρουργεία, ενα σετάκι χημειοθεραπείες (4+4) και ακτινοθεραπεία. Έχοντας αφαιρέσει και τα γυναικολογικά εξαρτήματα, στο ένα χειρουργείο προληπτικά, στο άλλο γιατί είχα ένα δεύτερο καρκίνο insitu, μπορώ ακόμη και σας γράφω :-)

Με τον καρκίνο τρως μια χαστούκα μεγάλη αρχικά με τη διάγνωση, στη συνέχεια δεν έχεις άλλη επιλογή απο το να μπεις στο "παιχνίδι". Ξεκινάς την έρευνα γιατρών, χειρουργών και αν χρειαστεί και πλαστικών. Α, και ογκολόγων βεβαίως. Όταν τελειώσεις και σβήσουν τα φώτα του δύσκολου δρόμου, τότε καταλαβαίνεις τι πέρασες. Πόσο ζόρικες στιγμές έζησες, κι εκεί κάπου περνάς στη Β' φάση, κι εξίσου δύσκολη "Τώρα τι κάνουμε;". Κοιτάς γύρω σου, ζυγιάζεις, μετράς...σκέφτεσαι, θυμάσαι, προσπαθείς να ξεχάσεις, ψάχνεις μέσα σου, ψάχνεις έξω σου...ποιος έμεινε, ποιός είναι πλάι σου... Τι ήθελες, τι θέλεις;;; Βασικά οι ερωτήσεις είναι αυτό που καταλαμβάνει το 95% του μυαλού σου! Οι γύρω σου χαίρονται που εσύ "καθάρισες" με το θεριό, που νίκησες τη μάχη. Κι εσύ νιώθεις μεγάλη ανακούφιση αλλά παράλληλα έχεις τόσα άλλα θέματα να διαχειριστείς και είσαι τόσο μα τόσο μπερδεμένος που σου φαίνονται πολλές φορές κάποια πράγματα τελείως ειρωνικά όταν τα ακούς απο τους οικείους σου. Εσύ απλά είσαι στη φάση όπου δεν ξέρεις απο που να ξανα πιάσεις τη ζωή...και...τελικά καταλαβαίνεις πως πάς σε έναν ακόμη αγώνα, αυτό της επιστροφή σου στη ζωή με τις λαβωματιές σου πλέον.

Γράφω τα παραπάνω (ώπα κάτσε να μετρήσω) 8 χρόνια μετά την περιπέτειά μου. Σίγουρα απο την ασφάλεια της θέσης μου τώρα. Όμως και τότε και τώρα σας γράφω απο καρδιάς και σας αφήνω εδώ αλήθειες. Ναι, θα τον βρείτε τον δρόμο σας. Μου το λέγανε και θύμωνα αλλά τον βρήκα και πάλι. Δεν υπάρχει στανταρ αριθμός μηνών, εβδομάδων ημερών που το μέσα σας θα χαμογελάσει και το μυαλό σας θα ξεχάσει. Αλλά θα γίνει αυτό μια μέρα, θα το δείτε. Ξέρω τώρα είστε όλοι εκεί έξω δύσπιστοι και στεναχωρημένοι, νιώθετε πως αυτά τα λίγα γράμματα Κ-Α-Ρ-Κ-Ι-Ν-Ο-Σ πέφτουν σαν σκιά. Το φοβάστε, σαν κλέβει την ως τώρα καθημερινότητα. ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ. Είναι ένα πολύ άσχημο διάλειμμα όλο αυτό, μόνο αυτός που δεν το πέρασε μπορεί να μειώσει τη βαρύτητά του, αλλά βρίσκεις τις ισορροπίες και πάλι. Ω ναι, τις βρίσκει.

Δεν είναι οι ίδιες ισορροπίες (σιγά μην ήταν). Σε έχουν νευριάσει οι γονείς σου πάνω απο 1000 φορές, οι φίλοι άλλες τόσες, τα νεύρα σου έχουν δοκιμαστεί όσο το σώμα σου. Βρίστηκες με αρκετούς, σου κόπηκε η όρεξη ξήπνησε κακοδιάθετος, όμως μια μέρα όλα έγιναν αλλιώς.

Έρχεται μια μέρα που μαλακώνεις, που η εμπειρία μιας τέτοιας περιπέτειας σε κάνει όντως άλλο άνθρωπο. Αρχίζεις και ξεχνάς. Οδεύεις προς μια άλλη διάσταση, δίνεις άφεση, προχωράς. Οι ουλές θα σε ακολουθούν για πάντα αλλά εσύ είσαι πια καλύτερα. Έχεις ανέβει ψυχολογικά και πλέον εκτιμάς τα καλά της ζωής, χωρίς να νευριάζεις όπως παλιά.

Μη βιαστείς, αυτό θα αργήσει να γίνει, έτσι; Μην περιμένεις να γίνει γρήγορα.

Κάτι που δεν είχα ποτέ μου, ήταν η υπομονή. Όμως έμαθα να καλλιεργώ και την υπομονή και τελικά να σας πώ κάτι; Είναι μεγάλη αρετή η υπομονή! Ίσως η μεγαλύτερη.

ΕΛΠΙΔΑ και ΥΠΟΜΟΝΗ! Αυτά τα δύο και θα διασχίσετε το ποτάμι, θα περάσετε στην άλλη πλευρά της γέφυρας. Λίφο βρεγμένοι αλλά θα βγείτε ζωντανοί απο το ορμητικό ποτάμι. Κι όλα θα πάνε καλά. Και θα ξανα γελάσετε, και θα ξανα βάλετε στόχους στη ζωή σας και θα βρείτε μια νέα καθημερινότητα.

Τι άλλο να κάνεις;; Είναι κι αυτή η ρημάδα η ζωή που κάθε μέρα σε φωνάζει να σηκωθείς απο το κρεβάτι. Και να σας πω ένα μυστικό;;;; Καμία μέρα της ζωής μου δεν μετάνιωσα που σηκώθηκα απο το κρεβάτι, που ντύθηκα και βγήκα απο το σπίτι. Καμία, ούτε καν κι εκείνες τις μέρες που πήγαινα

στο χειρουργείο, ούτε καν εκείνες τις πολύ δύσκολες που πήγαινα για θεραπεία. ΚΑΜΙΑ! Γιατί όλες οι μέρες, ακόμη κι εκείνες ήταν η ζωή μου. Και ξέρετε και κάτι ακόμη;;; Η ζωή δεν περιμένει! Η ζωή είναι πάντα μα πάντα το εδώ και το τώρα και τρέχει, δεν θέλει να σε περιμένει πολύ για να πάρεις μια απόφαση. Ότι κι αν έκανες πριν μια ώρα, ότι κι αν κάνεις σε μια ώρα, είναι κομμάτι της ζωής και της ζωής σου.Να το κάνεις, και να μάθεις να ζεις με όσα έχεις την κάθε δεδομένη στιγμή. Να δίνεις στα μικρά αξία, να είσαι αισιόδοξος και να αντλείς δύναμη απο όλα όσα καταφέρνεις!

Καληνύχτα και κουράγιο σε όλους μας, όπου κι αν σας βρίσκουν αυτές οι γραμμές, ότι κι αν κάνετε, όποιοι και να είστε, εντός ή εκτός νοσοκομείο, να θυμάστε να ζείτε!

Γάμος και βάπτιση

Προχθές το Σάββατο παντρεύτηκε (με θρησκευτικό) η φίλη μου η "Σ" με τον ήδη άνδρα της τον "Σ". Στη συνέχεια βαπτίστηκε ο μπέμπης και το όνομα αυτού αρχίζει απο "Π". Αυτές τις μέρες είχαμε τρέξιμο, είχαμε άγχος, η νύφη περισσότερο απο εμάς φυσικά για να είναι όλα τέλεια. Περάσαμε απο όλα τα στάδιο με τη "Σ". Ετοιμάσαμε Hand made ντεκόρ για τη δεξίωση,της έκανα τούρτα για τα 34α γενέθλιά της οργανώνοντας μια μάζωξη με φίλες. Κάναμε μια φωτογράφιση πριν το γάμο. Κάναμε μπάτσελορ, γελάσαμε γενικά, περάσαμε καλά μα και καυγαδίσαμε αρκετά. Εγώ μετά το μπάτσελορ χτύπησα στην παραλία τα 2 τελευταία δάκτυλα του ποδιού μου και είχα πόνο και δυσφορία. Ωσπου έφτασε η μέρα του γαμο-βάπτισης, και τρέχαμε νονά (εγώ) και νύφη (η "Σ") να γίνουμε ακόμη πιο όμορφες. Νύφη την έντυσα εγώ τη "Σ", μόνο. Έτσι απλά όπως καθόμαστε χρόνια τώρα και βλέπουμε ταινίες. Ήταν σύμπτωση το "μόνες", αλλά σίγουρα η "Σ" δεν ήθελε και πολύ κόσμο, δεν ήθελε γονείς και συγγενείς γιατί προσπαθούσε να αποφύγει την συγκίνηση. Κι έτσι κι έγινε. Μάλλον έπρεπε να το ζήσουμε κι αυτό μόνες μας...έτσι όπως περάσαμε μαζί πολλά άλλα, πότε δυσάρεστα μα πότε πολύ ευχάριστα.

Στη μικρή δεξίωση που ακολούθησε, απλή όσο ο όμορφα στολισμένος χώρος δίπλα απο την εκκλησία. Ο γαμπρός μίλησε στο μικρόφωνο για το πως γνωρίστηκαν με τη "Σ". Δεν το ξέραμε νύφη και νονά πως θα γίνει κάτι τέτοιο. Σκέφτηκα αργότερα πως θα μπορούσε η "Σ" να πει κάτι και για εμάς, πως θα μπορούσα κι εγώ να πω κάτι για εμάς τις φίλες. Τελικά δεν είπα τίποτα. Έτσι απλά σκέφτηκα πως ο κόσμος που μας βλέπει κάθε μέρα μαζί μάλλον δεν χρειάζεται να ακούσει με λόγια το πόσα χρόνια είμαστε φίλες, το αν αγαπιόμαστε ή όχι, το αν έχουμε περασει εύκολα ή δύσκολα.Προφανώς είμαστε πολύ σίγουρες για τη σχέση μας, που δεν θέλαμε να πούμε κάτι παραπάνω μπροστά σε τόσο κόσμο.

Σήμερα γυρνώντας απο τη θάλασσα το συζήτησα με τη "Σ". Κι αφού γύρισα σπίτι αποφάσισα να ξεσκονίσω λίγο απόψε αυτό το μπλογκ (απο Μάιο έχουμε να τα πούμε---απαράδεκτη με βρίσκω) και να γράψω εδώ δυο λόγια αφιερωμένα στη "Σ".

Τη "Σ" την ήξερα απο το Γυμνάσιο, ένα χρόνο μικρότερή μου πηγαίναμε στη Φιλαρμονική μαζί. Είναι αστείο όταν σκέφτεσαι πως τότε ένας άνθρωπος δεν σήμαινε τπτ για εσένα ενώ τώρα σημαίνει τόσα πολλά. Έχει πλάκα η ζωή όταν την σκέφτεσαι πίσω-μπρός...Αναρωτιέσαι...εκείνο το κορίτσι που έπαιζε τρομπέτα, με τις φαρδιές μάλλινες Benetton μπλούζες, το κολλητό γκρί πετροπλυμένο τζιν σωλήνα, τα Nike αθλητικά, το σπαστό μαύρο μαλλί σε κοτσίδα, το κορίτσι αυτό που είχαμε μόνο ένα "γειά" ξανα βρέθηκε μπροστά μου και έγινε (συμπτωματικά) η κολλητή μου;  Σκέφτεσαι τον χρόνο απο το 1995 ως το 2003 που ανταμώσαμε και πάλι, τις παράλληλες καθημερινότητες και στιγμές. Την τυχαιότητα, πως η "Σ" ήταν πολύ καλή φίλη μιας κολλητής μου τότε κι ένα βράδυ είπε "απόψε που θα βγούμε θα φέρω και τη "Σ", τη θυμάσαι μωρέ, απο την μπάντα" κι εγώ είπα οκ. Κι απο εκείν οτο βράδυ ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα, τις περισσότερες φορές με την κοινή μας φίλη αλλά σιγά σιγά κανονίζαμε και μόνες. Η κοινή φίλη σε κάποια φάση χάθηκε, χαζοπαρεξηγήσεις του "δεν με πήρες, πήρες τη "Σ" " κτλπ. Εγώ εφυγα Αγγλία για μεταπτυχιακό και με την κοινή μας φίλη κόψαμε τελείως. Η "Σ" όμως που και που μου έστελνε sms και μάλιστα μου είχε στείλει και μια κούτα τσιγάρα, με ένα απο τα πιο ωράια της σημειώματα μέσα "Μου τη σπάει που θα τα καπνίσεις με άλλη παρέα αλλά χαλάλι σου". Αυτή ήταν η "Σ"λίγα λόγια είτε σε χαρτί είτε προφορικά αλλά τις περισσότερες φορές με χιούμορ και πάντα με ζεστασιά και συναίσθημα.

Γύρισα απο την Αγγλία δίχως να με περιμένει καμία φίλη, άλλες χαθήκανε, άλλες μουτρώσανε. Η "Σ" ήταν στην ίδια πόλη αλλά ήταν σε σχέση. Βγαίναμε αλλά πιο χαλαρα. Εκεί κάπου γνωρίσαμε και τη "Ν" τη φίλη-γυμνάστρια της "Σ" απο το γυμναστήριο, πάλι με την κλασσική ατάκα "θα πάρω και μια φίλη να ρθει μαζί μας απόψε για ποτό". Γίναμε και πάλι τρεις. Η "Σ" χώρισε άδοξα με τη σχέση της και κάπου εκεί στα τρελλά νιάτα των 26 βρέθηκε ωραία και ελεύθερη να ανακαλύπτει μέσα απο την απουσία του συντρόφου, την ομορφιά της φιλίας. Είδαμε άπειρες ταινίες, κάναμε αμέτρητες εξορμήσεις απο το 2005 ως το καθοριστικό 2007. Εκείνο το καλοκαίρι του 2007 πήγαμε για ένα μήνα στο σπίτι μου στο Ιόνιο. Εκείνη ήταν η πιο καθοριστική μας περίοδος. Εκείνες οι μέρες είναι με διαφορά μερικές απο τις πιο ηλιόλουστες, πιο γαλάζιες, και πιο λατρεμένες που κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να ζήσει. Στιγμές που θα τις ζήλευαν πολλές και πολλοί.

Με μια ανεμελιά των 26 ετών, με μια φρεσκάδα των νιάτων, μια σκηνή και ένα σκυλί γυρίσαμε όλο το νησί. Έτσι απλά, δίχως καμία έγνοια. Έτσι απλά, οι δυο μας, δίχως καυγάδες, δίχως διαφωνίες.

Εγώ έπιανα τον όγκο αλλά δεν έδινα καμία σημασία. Πραγματικά. Ούτε είχα πει ποτέ στα ατελείωτα μπάνια μας στη "Σ"  "πιάσε, τι λες να έχω;". Το 2007 καμία Μενεγάκη δεν έκανε καμπάνια για ροζ κορδέλες...Είχα πλήρη άγνοια. Αισθανόμουν έφηβη για όλα. Η "Σ" λίγο πριν ξεκινήσουν οι διακοπές μας στο νησί, γνώρισε σε ένα μπαρ τον σημερινό της σύζηγο. Τελευταία βραδιά δική του, πρώτη δική μας στο νησί, απλά μιλήσανε για 1 ώρα και αντάλλαξαν κινητά. Η "Σ" μιλούσε με αυτόν τον συνομήλικο νεαρό και μια μέρα τέλη του Οκτώβρη με ενημέρωσε πως έκλεισε εισητήρια και πάει να τον συναντήσει στην Αγγλία. Γύρισε αρχές Νοέμβρη κατα ενθουσιασμένη για εκείνο το αγόρι, έτοιμη να μπει σε σχέση αλλά η διάθεσή της χάλασε κάπου 20 Νοέμβρη με τα δικά μου τα μαντάτα. Τα υπόλοιπα είναι χιολιογραμμένα εδώ... 3/12/2007 χειρουργείο, όγκος, μαστεκτομή, 8 χμθ, 27 ακτινοθεραπείες. Τελειώνω Μάιο 2008 με όλα μου, έρχεται Ελλάδα το καλοκαίρι ο αγαπητικός της "Σ". Την παρακάλεσα πολύ να έρθει στο Ιόνιο να περάσουμε στιγμές 2007, γιατί έτσι κι αλλιώς είχαμε δώσει μια υπόσχεση η μια στην άλλη, "ότι και να γίνει θα έρθουμε του χρόνου" αλλά δεν ήρθε ποτέ. Η τρίτη μας φίλη η "Ν" άρχισε άσχημα να κόβει απο την παρέα, ειδικά απο εμένα, δεν απανοτύσε στα τηλέφωνα, δεν...δεν... κι έτσι μείναμε και πάλι οι 2 μας με τη "Σ". Όμως η "Σ" διορίζεται και φεύγει στην Κρήτη τον Σεπτέμβρη του 2008, μετά απο ένα καλοκαίρι συνεχόμενων νεύρων, σπασμένων υποσχέσεων και γενικότερης έντασης.

Δεν θυμάμαι την πόλη να ήταν ποτέ τόσο άδεια, όσο εκείνη τη μέρα που έφυγε η "Σ". Τα τηλέφωνά μας χτυπούσαν συνέχεια, εγώ η ίδια μου είχα πάει 3 φορές να τη δω. Απλά γιατί μου έλειπε. Απρίλη του 2009 βάζω τους διατατήρες αποκατάστασης και Ιανουάριο 2010 φοράω τις σιλικόνες. Η "Σ" είχε γυρίσει απο την Κρήτη και ζούσε στο πατρικό της με τον φίλο της. To καλοκαίρι του 2010 επέστρεψε με ένα δακτυλίδι απο το ταξίδι τους στην Ιταλία. Το Σεπτέμβρη του 2010 αποχαιρέτησα τη "Σ" φεύγοντας εγώ αυτή τη φορά με διορισμό στο Αιγαίο. Και πάλι γεφυρώναμε με τηλέφωνα την απόσταση κάθε μέρα. Όσο ήμουν στο νησί η "Σ" παντρεύτηκε με πολιτικό το Νοέμβρη του 2010. 

Το καλοκαίρι του 2011 επιτέλους βρεθήκαμε στην ίδια πόλη και δίχως την απειλή ότι θα ξανα χαθούμε. 

Το 2013 τον Απρίλιο περίπου, ενώ είμασταν μαλωμένες με τη "Σ", την παγκόσμια ημέρα φωνής, της έστειλα sms για να της πω πως είναι η παγκόσμια ημέρα φωνής και πήρα απάντηση "είμαι έγκυος". Το φύλο του παιδιού δεν το είδαμε ποτέ, όμως κάθε μέρα ζούσαμε μια κοιλιά να μεγαλώνει, κάποια ποδαράκια και χεράκια να κλωτσάνε. Φάγαμε σαν έγκυες, περπατήσαμε σαν να ήταν να γεννήσουμε και κολυμπήσαμε λες και, και οι δυο ετοιμαζόμασταν για τοκετό. Πότε οι ορμόνες της, πότε τα δικά μου νεύρα, πότε Up και πότε Down, στις 8/12/2013 άκουσα κι εγώ μαζί με τη "Σ" το πρώτο κλάμα αυτού του μωρού (έξω απο το παράθυρο την ώρα του τοκετού) και το φύλο. ΑΓΟΡΙ φώναξαν... Έτσι στην παρέα ήρθε ο μπέμπης. Κάπου όταν ήταν 5 μηνών, μια ύποπτη κύστη με οδήγησε και πάλι στο χειρουργείο, κι ο γυναικολόγος επέμεινε πολύ στην αφαίρεση ωοθηκών, κι έτσι κι έγινε, λαπαροσκοπικά και προς αποφυγήν ενός δεύτερου καρκίνου. Η κύστη ήταν απλά ενδομητρίωση. Το λιγότερο όπως είπε ο γιατρός. Η "Σ" με τον μικρό ερχόταν κάθε μέρα, εκτός απο την περίοδο που έφυγαν εκτός πόλης. Το καλοκαίρι εκείνο μας βρήκε καλα, με τον μπέμπη στη θάλασσα κι εμενα 10 μέρες στη Γαλλία, σαν δώρο στον εαυτό μου.
Τον Οκτώβρη του 2014 (ποιός θα μου το λεγε) ένα τεστ παπ δείχνει ανησυχητικά πράγματα και μια βιοψία τραχήλου δείχνει αδενοκαρκίνωμα του ενδομητρίου. ΕΥΤΥΧΩΣ incitu.  Άντε πάλι χειρουργείο και λαπαροσκόπηση. Αυτή τη φορά ήρθε και η "Σ". Τελικά όνως incitu και πήραμε όλοι μια βαθειά ανάσα. Ακόμη λέει η μάνα μου την ατάκα "ένιωσα τεράστια ανακούφηση όταν ο γιατρός είπε όχι θεραπείες".
Όταν γύρισα απο το χειρουργείο, η "Σ" μου έφερε τραχανά κατσικίσιο με κοτόπουλο. Ίσως το πιο αστείο και περίεργο γευστικά πιάτο που έχω φάει σε όλη μου τη ζωή. Αλλά το έφαγα, γιατί το είχε φτιάξει με αγάπη η φίλη μου.
 Ναι, η "Σ" με φροντίζει όποτε μπορεί, και η επιτυχία είναι πως μπορεί σχεδόν πάντα. Η αλήθεια είναι πως μαζί μεγαλώσαμε, απο 24 φτάσαμε πια 34. Ναι, με τη "Σ" μαλώνουμε συχνά, γιατί παρόλα τα χρόνια, όχι δεν είμαστε ίδιες, αν και καταλαβαινόμαστε με τα μάτια σίγουρα και πλέον μοιάζει ο τρόπος σκέψης μας αλλά και οι ατάκες μας. Δέκα ώρες τη μέρα μαζί ακόμη...δεν θα μπορούσαν να οδηγήσουν και κάπου αλλού.

Αν μιλούσα στο μικρόφωνο τη νύχτα του γάμου θα ήθελα αν πω τα παραπάνω...αλλά θα ήταν πολλά και ίσως και ακαταλαβήστικα σε κάποιους, οπότε σιώπησα.

Μια ανώτερη δύναμη (;) ή μια χημεία έστω μας κρατάει ενωμένες, εκεί που άλλες στη θέση μας θα τα είχαν παρατήσει με μαθηματική ακρίβεια. Δεν μένει στη σχέση αυτή καμία μας με το ζόρι, αυτή είναι η επιτυχία αυτής της συνταγής. Μένουμε απο επιλογή. Η "Σ" οταν εκνευρίζεται μου λέει "μου τη σπας" κι εμένα μου τη σπάει που μου λέει ότι της τη σπάω. Χαχα, και πάει λέγοντας!

Αλλα έτσι είμαστε εμείς! Η μια νευριάζει την άλλη αλλά και η μια αγαπάει πολύ την άλλη και δεν θέλει να την αφήσει μόνη . δεν θέλει ουσιαστικά να τη χάσει ποτέ. Αρκετές ήταν οι τρίτες στην παρέα, καμία δεν έμεινε. ρώτησα πριν μερικές μέρες τη "Σ" > γιατί λες αυτό; Κι εκείνη δεν ήξερε.

Κανείς δεν ξέρει, ή μάλλον κάπου μέσα μας γνωρίζουμε και οι δύο πως το δικό μας κέντρο, ο πυρήνας αυτής της σχέσης, της δυνατής μας φιλίας είναι φτιαγμένος απο αγάπη και πόθο για ζωή. Έτσι είναι!Έτσι είναι και δεν φεύγουμε. Κι ανεχόμαστε τα νεύρα και την γκρίνια, τις διαφορετικές απόψεις, τις απουσίες, όλα μα όλα. Οι ζωές μας με τη "Σ" μπλέχτηκαν τόσο πολύ που πολλές φορές παραξενευόμαστε κι οι ίδεες για το πόσο κοντά νιώθουμε η μια στην άλλη. Είναι η μόνη φίλη που συνεχίζει δίπλα μου απο το 2003 non stop. Κι εμάς, δεν μας ένωσε ο καρκίνος αρχικά, είχαμε ήδη δεθεί σε ένα απο τα πιο όμορφα κομμάτια της Ελλάδας, εκεί, στο Ιόνιο.Ο καρκίνος μας δοκίμασε, μας τσίτωσε και γνωρίσαμε και οι 2 τα όριά μας. φυσικά κάθε μέρα ανακαλύπτεις και καινούρια όρια, αρκεί να αγαπάς τον άλλο, αρκεί να βάζεις στην άκρη τον εγωισμό, να συγχωρείς, να δικαιολογείς, να διατηρείς τη μεγάλη σου καρδιά, να προστατεύεις το ενδιαφέρον σου για τον άλλον, να... να...

Και αυτή η φιλία (κλείνοντας το λόγο μου) θέλει κόπο και τρόπο. Θέλει μαγκιά να παραδεχτείς πως η ζωή σου θα ήταν διαφορετική αν δεν είχες βρει αυτή τη φίλη. Θέλει θάρρος να της μιλήσεις για κάτι που σε ενόχλησε, θέλει τόλμη να της πεις πως ακόμη την αγαπάς σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα απο τα νιάτα σας.
Παντού τριγύρω βλέπω φίλες καθημερινά. Όχι δεν θα πω ότι είμαι η καλύτερη φίλη που θα μπορούσε κάποιος να έχει, ούτε θα πω το ίδιο για τη "Σ", είμαστε όμως δυο άτομα που με προσπάθεια μάθαμε να προσπερνάμε τα άσχημα παρέα, να χαμογελάμε, να μας συγχωρούμε, να μας αγκαλιάζουμε και να μας δεχομαστε όπως είμαστε. Και στις καλές και στις κακές μέρες. Μάθαμε εμάς, και γίναμε μεταξύ μας αυθεντικές. Τελικά........... μάλλον αυτό είναι αγάπη, και μάλλον αυτό θα πει φιλία.

Κάτι που δεν σου έχω πει "Σ" ποτέ με λόγια είναι πως Πάντα μπορούσα και μόνη, Πάντα όμως προτιμούσα να είμαστε παρέα, παντού και σε όλα!  Πάντα σε άφηνα να με φροντίζεις γιατί το ήθελες και εξακολουθώ να σε αφήνω όποτε θες, αλλά και να σε φροντίζω παράλληλα γιατί το θες ακόμη :-) δεν είμαι πια το φοβισμένο κορίτσι των 27, είμαι μια πιο θαρραλέα και ετοιμοπόλεμη γυναίκα στα 35 μου, έχοντας περάσει δια πυρός και σιδήρου, γκρεμοτσακιστεί αλλά και σηκωθεί πολλές φορές. Έχω μια εμπειρία ζωής που δεν τη συζητώ καθημερινά αλλά πιστεύω πως πλεόν μου φαίνεται! Οι δυσκολίες που περάσαμε μαζί μου έμαθαν να μη φοβάμαι τίποτα πλέον και να απολαμβάνω τη ζωή, λέγοντας πολλές φορές let it be. Να ξέρεις πως σε κανέναν δεν είναι εύκολη η στιγμή που ο γιατρός σου ανακοινώνει το "πιθανή κακοήθεια". Να ξέρεις επίσης πως η λέξη καρκίνος ναι, όταν είσαι 27 χρονών παιδί, σε τρομάζει απίστευτα!  όταν όμως όλα γίνονται παρελθόν, απλά δεν σε τρομάζουν τόσο.
Καλό βράδυ

Ο κόσμος αλλάζει

 

 Έχει γίνει κλισέ το "ο κόσμος αλλάζει" δεν αναφέρεται όμως πάντα στον πλανήτη και στο πλήθος τον ανθρώπων...χμμμ αναφέρεται και στα μικρά καθημερινά που ζούμε, στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας μα και της καρδιάς μας.

Η καρδιά είναι μικρή, τις περισσότερες φορές απροστάτευτη...συχνά απονήρευτή. 

Η Κική Δημουλά τα λέει πολύ σωστά παραπάνω...δεν θα έπρεπε να απορούμε πλέον για τίποτα. Θα έπρεπε να έιμαστε ώριμοι πολύ και να μην απορούμε με τίποτα. Να μη μας παραξενεύει η αλλαγή πλεύσης μιας καρδιάς, να μην απορούμε με τα σκληρά λόγια να μην να μην. Θα έπρεπε να τα περιμένουμε όλα απο τη ζωή, είναι όμως αυτό το ρημάδι το συναίσθημα που σε πλανεύει, που κοιτάς τον άλλο στα μάτια με αγάπη και του δίνεις ένα κομμάτι απο τον εαυτό σου γιατί κι αυτός, κι αυτή κάνουν το ίδιο.Κι έτσι μαζί του δεν τα περιμένεις όλα, ή μάλλον μαζί του ή μαζί της περιμένεις εκείνα τα όλα που είναι καλά. Δίχως δεύτερη σκέψη περιμένεις πάντα την αγάπη, την κατανόηση, τα καλά λόγια, τον σεβασμό. Έτσι θα έπρεπε να είναι πάντα οι σχέσεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Σχέσεις αγάπης και στοργής, σχέσεις αδερφιών. Η ζωή όμως κάθε μέρα μας διδάσκει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ακόμη και οι πιο δοκιμασμένες σχέσεις, ακόμη κι εκείνες δείχνουν πως μπορούν να δοκιμαστούν κι άλλο, ακόμη κι εκείνες δείχνουν πως είναι εύθραυστες. Γιατί;;; Γιατί τελικά όλα αλλάζουν. Αλλάζουν οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας, αλλάζου οι καιροί, αλλάζουν τα νούμερα ηλικίας μας, το προσωπικό στάτους μας, η δουλειά, η κούραση, τα νεύρα. ΟΛΑ

Ο κόσμος αλλάζει, κι είναι στιγμές που σκέφτομαι πόσο αφελής είμαι όταν νομίζω πως τίποτα δεν αλλάζει, πως όλα μπορούν να μείνουν ίδια αν το θες. 

Εη ψίτ! Εραστές του παρελθόντος, θα δείτε πολλές αναμνήσεις να γκρεμίζονται, να τις σβήνει σιγά σιγά το παρόν και το μέλλον. Θα το δείτε.... θα με θυμηθήτε! 

Οι αναμνήσεις εδώ και χρόνια ξέρω πως θέλουν 2-3 για να απιβιώσουν. Μια ανάμνηση που μένει στο μυαλό ενός και μόνο ανθρώπου δεν μπορεί να ζήσει για πολύ, όσο κι αν αυτό το άτομο θέλει να το πιστέψει, κάπου θα χαθεί μες στο μυαλό του, ώσπου θα πεθάνει για πάντα.

Οι φίλοι είχα διαβάσει κάποτε δια χειρός Κούντερα είναι απαραίτητοι στη ζωή γιατί είναι ο καθρέφτης μας, μας βοηθούν να κρατάμε τις αναμνήσεις μας ζωντανές. Αυτοί όμως οι ίδιοι φίλοι όταν παύουν να ανακαλούν τις κοινές μας αναμνήσεις, μπερδεύουν το μυαλό μας, το κάνουν και σαστίζει, μλοκάρει. Αρχίζει και αναρωτιέται ο νους "ρε το ζήσαμε αυτό; Το κάναμε αυτό παλιά. Εμείς είμασταν που..."; 

Μπορείς να αναρωτιέσαι όσο θες λέω στον εαυτό μου, όταν το άτομο με το οποίο διέγραψες μια κοινή πορεία στο παρελθόν, δε μιλάει ποτέ γι αυτό,  το προσπερνά και κοιτάζει μόνο μπροστά, εσύ που θυμάσαι μόνος, κάθε μέρα που σε απομακρύνει απο το παρελθόν σε δυσκολεύει να βρεις τη σωστή απάντηση για κάθε μια στιγμή που εσύ αποκαλείς ανάμνηση.  Αναρωτιέσαι αν είσαι μόνος; "Μόνοι είμαστε όλοι", έτσι λένε οι φιλόσοφοι της παρέας. Όμως εγώ ξέρω πως για το μόνο που δεν θα κατηγορηθώ μετά το θάνατο, είναι το ότι άφησα μόνο έναν άνθρωπο που είχε ανάγκη απο συντροφιά. Η φιλία και η παρέα δεν εξαγοράζονται, η συντροφιά που θα σου προσφαίρει ένας άνθρωπος είναι πηγαία. 

Οι φίλοι δεν είναι συμφωνίες, ούτε παντρειές, είναι κάτι βαθύτερο πέρα απο χαρτιά, υπογραφές και συμβόλαια. Γι αυτό είναι τόσο όμορφη η φιλία. Γιατί ενδιαφέρεται ένας άνθρωπος για εσένα που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν ήξερες ότι υπάρχει. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που θα μπορούσε να φύγει απο κοντά σου, δεν σας δένει κανένα παιδί, κανένα κοινό ταμείο σπιτιού, κανένα νοικοκυριό. Κι όμως μένει. Ακούει την κλάψα σου στο τηλέφωνο, τρέχει για να σε δει, μερικές φορές ταξιδεύει για να βρεθείτε. Ξενυχτά στο νοσοκομείο, μένει δίχως αντάλαγμα, επειδή απλά γουστάρει. Έτσι απλά!

Ξέρω ιστορίες γάμων που αν δεν ήταν παντρεμένοι θα χώριζαν.

Ξέρω ιστορίες φίλων που δεν έχουν καμία συμφωνία μεταξύ τους και είναι αχώριστοι. 

Ο κόσμος αλλάζει. Όμως οι ανάγκες των ανθρώπων όσο κι αν στο πέρασμα των ετών αποκτούν άλλες μορφές, θα έπρεπε να είναι λιτές. Οι ανάγκες των ανθρώπων θα έπρεπε να περιορίζονται στα βασικά, τα παραπάνω είναι αυτά που χαλάνε τη σούπα. Αν ο άνθρωπος έμενε απλά στην ανάγκη του να αγαπηθεί και να αγαπιέται όλοι θα ζούσαμε την απόλυτη ευτυχία. Γιατί ναι, στη ζωή συναντάς ανθρώπους που σε γεμίζουν αγάπη, κάποια στιγμή όλοι έχουμε πάρει απο κάπου αγάπη. 

Αγάπη ρε παιδιά, ενδιαφέρον και σεβασμό. Τίποτε άλλο! Δηλαδή υγεία και καλή καρδιά!

Πως ήταν αλήθεια τότε; Ήταν μεγάλη η αγάπη; Ήταν αλήθεια οι στιγμές, τα όμορφα λόγια, όσα χρόνια κι αν τις σκεπάζουν εκείνες τις αναμνήσεις; Ήταν στα αλήθεια σωστό το να πιστεύεις, εκείνο το άτομο; Εκείνο το "ότι κι αν γίνει..." το "για πάντα"; 

Και τα λόγια; Και εκείνες οι φωτογραφίες; 

Η αγάπη αλλάζει, μετριάζετα, φεύγει, χάνεται; Ποιός ξέρει να μας πει...; 

Τα αγαπημένα μας καρτούν με μαστεκτομή

Αλήθεια πως θα ήταν η Όλιβ του Ποπάυ αν η ζωή την είχε πάει σε κρύα χειρουργεία;;;
Πως θα έμοιαζε η Σταχτοπούτα αν είχε μαστεκτομή;;; Η Χιονάτη αν είχε καρκίνο του μαστού;;;
Πατήστε να δείτε μια ενδιαφέρουσα απεικόνιση μιας άλλης πραγματικότητας

http://offsite.com.cy/pos-tha-itan-chionati-stachtopouta-ichan-karkino-tou-mastou-ikones/

Μας χωρίζουν μωρά

Αυτός θα μπορούσε να είναι κι ένας τίτλος σε στήλη γνωστού γυναικείου περιοδικού!

Ναι, μας χωρίζουν μωρά εμένα και τους πιο κοντινούς ανθρώπους μου. Εμένα και την κολλητή μου, τις ξαδέρφες μου και άλλες φίλες μου καλές. 

Καθώς χάζευα στο ιντερνετ μου ήρθε η "φλασιά" του τίτλου. Και ακόμη κι αν δεν είχα αρρωστήσει, ακόμη κι αν είχα ένα άλλο blog αλλά παρέμενα σήμερα single, θα έγραφα αυτό ακριβώς το post. 

Πως είναι όταν απο τις παρέες σας, σας χωρίζουν μωρά; Πιστεύω όλες οι singles εκεί έξω το έχετε σκεφτεί. Είναι η αδελφότητα της μάνας όπως έχω ήδη γράψει εδώ. Είναι λες και απο την ώρα που οι γυναίκες γίνονται μάνες μια λανθάνουσα ως τότε ορμόνη πιάνει το τιμόνι του "είναι" τους και μανουβράρει. Δυνατή η ορμόνη, δυνατά τα συναισθήματα... Ποιός ξέρει... Είναι κάτι μαγικο (;) μυστικό (;), μάλλον όλα αυτά μαζί. Κάποτε σε μικρότερη ηλικία οι γυναικοπαρέες βάλονταν απο τους γόηδες που πολιορκούσαν και μονοπολούσαν αργότερα το ενδιαφέρον της φίλης σου αλλά και της παρέας, σήμερα στα 35 τα παιδιά μονοπολούν τις συζητήσεις, τις βόλτες και τα προγράμματα.
Είναι φοβερό το πως αυτή τη φορά το plus one (δλδ συν το παιδί) αν και βλέπεις τον ίδιο άνθρωπο τίποτα δεν είναι όπως πριν. Είναι η ίδια φίλη αλλά σας χωρίζει το παιδί! Σήμερα είδα μια φίλη που γέννησε πριν 20 μέρες. Δίπλα δίπλα και οι δύο, μες τη χαρά που ξανα βρεθήκαμε αλλά όταν την αποχαιρέτησα μετά τον καφέ που ήπιαμε, ήταν λίγο farewell και όχι goodbye...Η φίλη θα επιστρέψει στην παρέα, plus one όμως, και αυτή τη φορά το πιτσιρίκι της δεν θα της αφήνει περιθώρια για όλα οσα κάναμε πριν.Φυσικά όλες οι μαμάδες που θα διαβάσετε αυτές τις γραμμές θα πείτε "μα πως...δεν τελειώνει η ζωή με ένα παιδί" ναι, θα συμφωνήσω, η ζωή συνεχίζεται και μάλιστα (ίσως) αποκτά και στόχο και σκοπό, αλλάζει όμως και δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να διαχειριστούν τις αλλαγές με τον ίδιο τρόπο.Η ζωη συνεχίζεται, όμως ο χρόνος και τα πράγματα που έκανες με την παρέα σου περιορίζονται και σύντομα καταλαβαίνεις πως δεν έχει νόημα να τα θυμάσαι, δεν έχει νόημα να θες την επανάληψή τους γιατί απλά δεν γίνεται. Είναι ζορικο όλο αυτό.
Ποτέ δεν χώριζα τις παρέες σε παντρεμένες και ανύπαντρες, όμως πρέπει κι εγώ να δω, και να ξέρω που χωράω...Χωράω στις ατέρμονες συζητήσεις για την ανάπτυξη των μωρών, τις κρέμες και τα σχέδια για καλοκαιρινά μπάνια με μπρατσάκια; Χωράνε αυτές στα ξενύχτια μου, στον ενθουσιασμό μου να συναντηθούμε, να μιλήσουμε ουσιαστικά, να τα πούμε πραγματικά;
Θέλω να συνεχίσω να πιστεύω πως οι φιλίες δεν χάνονται ούτε όταν μας χωρίζουν μωρά. Πως όταν συγκεκριμένοι άνθρωποι έρχονται κοντά μας απο καρδιάς, μένουν...ανεξάρτητα απο βέρες και πάνες. Για να δούμε...

Καλή Ανάσταση!!!!!

Δεν είμαι πολύ της εκκλησίας όμως όταν πάω πάντα ανάβω ένα κεράκι για τους νεκρούς μου και τους νεκρούς όλου του κόσμου! Ανάψτε φέτος ένα κεράκι για όσους χάθηκαν σε μάχες δύσκολες, ανάψτε φέτος ένα κεράκι για όσους ακόμη μάχονται, ανάψτε φέτος ένα κεράκι για την ελπίδα!  Κάντε μια όμορφη ευχή! Για τον κόσμο, για την αγάπη!
Καλή ανάσταση! Μοιράστε χαμόγελα και αισιοδοξία στους δύσκολους καιρούς!!!!!!
ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ, σας σκέφτομαι και σας στέλνω την αγαπη μου!!!!!!!!!!!!!!!

Ημερομηνίες, επέτειοι και άλλα δεινά

Όταν αυτό το blog πρωτο είδε το φως του ιντερνετ είχε 2 επετείους και οι δύο τον Δεκέμβρη. Ήταν μια η επέτειος της αφαίρεσης κακοήθη όγκου και μαστού μου στις 3/12 και μια η δημιουργία του blog...λίγες μέρες μετά, και οι δύο ημερομηνίες το 2007.

Ποιός θα μου το έλεγε πως γράφοντας εδώ τόσα χρόνια, θα ζούσα κι άλλες χειρουργικές επετείους, θα κατέγραφα κι άλλες νοσοκομειακές περιπέτειες. Νόμιζα ότι είχα ξεμπερδέψει...από το 2007 αναίμακτα είχα βρεθεί στο 2014 με καλές εξετάσεις, με αποκατεστημένους μαστούς και καλύτερη διάθεση. Το Φεβρουάριο του 2014 σκάει μια κύστη στις ωοθήκες που επέμενε να μένει εκεί και να μεγαλώνει κιόλας. Ψάξε απο δω, ψάξε απο κει, φυσικά και άλλαξα τον πρώτο μου γυναικολόγο ο οποίος μου έδινε, σε μια ασθενή μαστού και μάλιστα ορμονοεξαρτώμενου καρκίνου αντισυλληπτικά. Γι αυτό πάντα είναι καλό να παίρνετε κι άλλες γνώμες. Όταν έφτασα να δω άλλους 2 γυναικολόγους μου συνέστησαν οπωσδήποτε να βγάλω την κύστη αλλά και τις ωοθήκες. Το παρήγορο ήταν πως αν ήθελα να κάνω παιδί θα έκανα με δανεικό υλικό, έχοντας κρατήσει φυσικά τη μήτρα. Έτσι κι έγινε. Λαπαροσποπικά στις 19/3/2014, σαν σήμερα έφυγαν οι ωοθήκες. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι που έχουν να κάνουν με την υγεία αν και σκληραίνουν στον φλοιό τους, παραμένουν τελικά ευαίσθητοι γιατί αυτός που με μετέφερε στο χειρουργείο, περνώντας τις πόρτες του με ρώτησε "παιδάκια έχουμε;" ίσως ρωτάνε κάτι τέτοιο γιατί περιμένουν να πεις "ναι, ένα" και να σου απαντήσουν ανακουφισμένοι "ε τότε μια χαρα, όλα εντάξει". Έλα όμως που εγώ απάντησα "όχι".... και για να καλύψω την αμηχανία αυτού που έσπρωχνε το φορείο είπα "δεν πειράζει, ας είμαστε καλά και δεν βαριέσαι." Τελικά καλά ήμουν γιατί η κύστη δεν είχε κάτι κακό αλλά οι ωοθήκες λόγω ιστορικού και γονιδίου κάπου πετάχτηκαν λαπαροσκοπικά.
Ένας χρόνος λοιπόν ανευ ωοθηκών σήμερα...και αφού είχα ακούσει εκείνο το ιστορικό "90% κακοήθεια" για την κύστη απο τον πρώτο γιατρό και βάσταξα στοικά και το ότι κατα μεγάλη πιθανότητα έπαθα καρκίνο για δεύτερη φορά. Αν μπορώ να κάνω απολογισμό τώρα...ξέρω κι εγώ;;; Τότε ανευ ωοθηκών οκ μπήκα στην κλιμακτήριο νωρίς αλλά είχα τη μήτρα οπότε είχα την πιθανότητα για κάποιο παιδί, κάπως...Μετά όμως....τον ίδιο χρόνο ήρθε όντως ένας καρκίνος, lucky me σε πολύ αρχικό στάδιο...insitu. Οπότε δίχως δεύτερη σκέψη έπρεπε να φύγει και η μήτρα...γιατί το ενδομήτριο μας την είχε κάνει τη ζημιά.
 Οπότε 1 χρόνο μετά, είμαι εδώ, είμαι καλά και δίχως θεραπείες. Το λιγότερο που έχω πάθει είναι το ότι έβαλα 3 κιλά με τη δεύτερη αναρρωτική μου και το γεγονός πως δεν μπορούσα να αθληθώ και δεν λένε να φύγουν. Κλιμακτήριος βλέπεις...ο οργανισμός μου έχει μπλοκάρει. Τα κιλά είναι λίγα και αλλά δεν φεύγουν. Φυσικά επάνω μου δεν βλέπεις καμια ταιράστια διαφορά, όμως δεν μπαίνω άνετα στα ρούχα μου...
Θα μου πεις, τι ευτυχία;;; Πλέον το μόνο που με απασχολεί είναι τα κιλά κι όχι οι θεραπείες. Ας είναι.
Χθες το βράδυ λίγο πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν "τι άνθρωπος είμαι, πέρσι τέτοια νύχτα αφού είχα κάνει μόνη μου το κλήσμα και τον ευπρεπισμό έπεσα να κοιμηθώ, και κοιμήθηκα μια χαρά παρόλο που ήξερα πως θα χειρουργηθώ". Έτσι είναιο άθρωπος όλα τα μπορεί! Ή κι αν δεν τα μπορεί κάνει πως τα μπορεί, δηλαδή you make it work!!!!

Κι έτσι είμαι εδώ...με πολλές απώλειες αλλά εδώ. Μάλλον το εδώ είναι αυτό που μετράει πιο πολύ! Έτσι;;;
Εδώ λοιπόν!

Γιορτάστε τη γυναίκα!

 

Μερικές φορές αναρωτιέμαι...

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ....;;;

WHAT'S THE POINT????

Για να αρρωστήσω απο τον μαστό;;; Για να αρρωστήσω απο τον τράχηλο;;; Για να παντρευτώ έναν άνδρα και να τον περιποιούμαι;;; Για να προσπαθήσω να αποχτήσω ένα παιδί και να το διαβάζω;;; Για κάνω τις δουλειές του σπιτιού και να ακούω κι απο πάνω την γκρίνια;;; Για να πρέπει να αγωνιστώ δέκα φορές περισσότερο για να αποδείξω την αξία μου στη δουλειά σε σχέση με έναν άνδρα;;; Για να με πειράζουν χυδαία στον δρόμο;;; Για να θεωρούν ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι όσο καλά το κάνει ένας άνδρας;;; Για να ακούω να λένε "κάνει σαν γκόμενα" και να αναφέρονται έτσι σε έναν άνδρα που δειλιάζει;;; Για να πρέπει κάθε μέρα να διεκδικώ τα αυτονόητα;;; Για να ψάχνω μια σωστή και ίση θέση στην κοινωνία;;;

Γιατί το 2015 να υπάρχει τέτοιος σεξισμός, γιατί;;;

Αναρωτιέμαι όλα τα παραπάνω σήμερα κι ακόμη πιο πολλά κατά καιρούς...

Τι σημαίνει γυναίκα στις μέρς μας;;; Ποιές είμαστε;;; Απο πού ξεκινήσαμε και που φτάσαμε;;; Τι χάσαμε στο δρόμο μα και πόσα κερδίσαμε;;;

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ!

Η γυναίκα δίνει στη ζωή πνοή.
Είναι αρχικά εκείνη η κοπέλα που πολύ παλιά παντρεύτηκε και απέκτησε ένα κοριτσάκι, κι εσύ τη φώναζες γιαγιά. Οι μυρωδιές απο τις πίτες της γέμιζαν τις σκάλες κι εσύ τις ανέβαινες 2-2 για να προλάβεις ζεστά τα κομμάτια σου.
Είναι η μάνα σου, στης οποίας την αγκαλιά θα κρυφτείς στα πολύ δύσκολα. Είναι το μικρό εκείνο κοριτσάκι με το οποίο μαλλιοτραβιέσαι απο τότε που θυμάσαι τον ευατό σου αλλά την αγαπάς μέχρι θανάτου γιατί απλά είναι η αδερφή σου.
Είναι κι εκείνες οι ξαδέρφες που πολλές φορές μοιάζουν με την αδερφή σου αν έχεις ή αναπληρώνουν καλά το κενό της.
Είναι εκείνη η κοπέλα με την οποία μεγάλωσες απο επιλογή και πέρασες τα πιο πολλά καλοκαίρια της ζωής σου, είναι η κολλητή σου και της λες τα πάντα, μαλώνετε πολύ αλλά τα βρίσκετε γιατί εκεί είσαι ο εαυτός σου.
Είναι η γυναίκα που έχει περίπου την ίδια ηλικία με τη μάνα σου και την φωνάζεις "θεία" και όταν η μαμά δεν είναι εκεί τότε η θεία αναλαμβάνει.
Είναι εκείνη η ζουζούνα που θα σε φωνάξει "μαμά" και θα είναι ο πιο ωραίος ήχος της ζωής σου γιατί είναι η κόρη σου.
Είναι η γνωστή κοπέλα με την οποία πίνεις μερικές φορές καφέ και μιλάς για ψώνια.
Είναι η συνάδελφός σου στη δουλειά που θα σου σταθεί όταν χρειαστεί. Είναι................είναι....................

Οι γυναίκες είναι ΠΟΛΛΑ, ποτέ μόνο ένα! Ταξιδεύουν, ανακαλύπτουν, δημιουργούν κι αγωνίζονται καθημερινά. Είναι δυνατές!Κλαίνε, φωνάζουν, νευριάζουν αλλά συγχωρούν και βοηθούν στη στιγμή. Οι γυναίκες έχουν μεγάλες καρδιές, κι αν είσαι έξυπνος ανεξαρτήτου φύλου θα τρυπώσεις!

ΔΕΙΤΕ ΤΕΣ! Αγαπήστε τες, αγκαλιάστε τες και δώστε σε καθε μια την αγάπη και την προσοχή που της αρμόζει.
Βοηθήστε τες αν χρειαστεί με τρόπο, οι γυναίκες είναι πολύ περίφανες για να αφήσουν έναν άνδρα να τις βοηθήσει;-)

Δώστε χρόνο στις γυναίκες, να τις γνωρίσετε και να τις καταλάβετε. Το μεγαλείο που θα ανακαλύψετε θα σας ανταμείψει επάξια!
Σήμερα με τη "Σ" τρέξαμε μεγάλη απόσταση, έτσι ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!

ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΥΝΑΙΚΑ, 
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ!
Sweet December!