Αναπάντεχα νέα!

Όποιος δεν έχει πεισθεί ακόμη πως σε ένα απόγευμα με ένα τηλεφώνημα μπορεί να αλλάξει η ζωή ας διαβάσει το παρακάτω ποστ (σαν να άκουσα ένα--ΩΧ--το είπες, έτσι δεν είναι;;;)

Σήμερα λοιπόν, αμέριμνη εγώ, δέχομαι ένα τηλεφώνημα απο τον γυναικολόγο μου (είχα πάει την Παρασκευή που μας πέρασε). Μου είπε πως το τεστ Παπ έδειξε κάτι και πως ο ίδιος του, αλλά και ο κυτταρολόγος που το ετοίμασε επιμένουν στο να κάνω βιοψία τραχήλου. Εγώ ακούγοντας αυτές τις ατάκες απο την άλλη γραμμή, το λιγότερο που μπορώ να πω είναι (απλά και λαικά) ότι "κουφάθηκα"! Ποιός τράχηλος;;; Πως και δεν είναι καθαρό το TEST Pap;;; Ερωτήσεις που πέρασαν σφήνα με τη μια απο το μυαλό μου! Ο γιατρός μου έκλεισε αμέσως ραντεβού για την επόμενη Τετάρτη. Εγώ έμεινα έκπληκτη για πολύ.

Τι να έχω;;; Ποιός ξέρει;;;; Πρέπει να περιμένω ως τις 8 του μήνα, και η αλήθεια είναι παραπάνω απο τις 8/10 γιατί φυσικά η βιοψία δεν θα βγει αμέσως.

Δεν θα πω ψέματα, ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα! Επέλεξα να μην πω στους γονείς μου όλο το στόρυ, είπα απλά ότι θα επαναλάβω το τεστ Παπ. Ωστόσο η μητέρα μου, μου είπε: "Μακάρι να μην είναι κακρίνος στον τράχηλο". Κι εγώ απάντησα: "Ε...δεν νομίζω να είμαι τόσο άτυχη πια." Φυσικά όλοι ξέρουμε πως ο καρκίνος χτυπά όπου βρει, δεν κάθεται να ασχοληθεί με την τύχη σου!  Πήρα τη "Σ" (κλασσικά) και της είπα τα νέα, τι μου είπε ο γιατρός κτλπ. Αυτή με καθησύχασε πως βιοψία στον τράχηλο δεν σημαίνει κάτι κακό απαραιτήτως. Ο λόγος που μου τη ζήτησε ο γιατρός ίσως είναι κάτι πιο Light απο την υποψία ενός ακόμη κακρίνου. Κι έτσι ντύθηκα και πήγα απο το σπίτι της και πήγαμε για μια μπύρα και μετά για κρέπα και μετά για ταινία :-)

Ναι δεν το κρύβω, σήμερα χαλάστηκα πολύ!
Γιατί κάθε τόσο να πρέπει να περνάω τέτοιου είδους αγωνίες;;; Εκείνη η αγωνία του Μαρτίου με την κύστη δεν έφτασε;;; Τι άνθρωπος θα γίνω τελικά αν κάθε τόσο περνάω μια κρίση πως ίσως πεθάνω μέσα στους επόμενους μήνες, ή το λιγότερο ξανα-αρρωστήση και μπαινοβγαίνω στα νοσοκομεία για αρκετό καιρό και κάνω χμθ; Και επίσης, πως περνάνε αυτές οι μέρες τώρα; Οι περίπου 15 μέρες έτσι; (μαζί με το αποτέλεσμα).
Χαλάστηκα, αλλά θα σας πω μια μεγάλη αλήθεια, χαλάστηκα μόνο για 2 ώρες το πολύ! Τελικά κατάφερα στα 34 μου να ισορροπώ μέσα μου! Σκέφτηκα πως προχθές μιλούσα με μια καλή μου φίλη μέσω skype για ένα δικό της θέμα και τη συμβούλευα να κάνει ΥΠΟΜΟΝΗ και να προσπαθεί, μέχρι την μικροεπέμβασή της αλλά και τα αποτελέσματα, να περνάει τον χρόνο της ευχάριστα. Σκέφτηκα όλα αυτά για 10 λεπτά και είπα:

>>ΩΠΑ! Δεν μπορείς εσύ που δίνεις τέτοιες συμβουλές να πελαγώνεις όταν έρχεται κάτι στην καμπούρα σου. Εσυ που δίνει αυτές τις συμβουλές κι έχεις περάσει τόσα, εσύ είναι που πρέπει να τις ακολουθείς και να κάνεις πρώτη απο όλους υπομονή" <<

Κι έτσι λύθηκαν όλα! Κι έτσι βρήκα πως 1+1 κάνουν 2. Κι έτσι αποφάσισα πως ως τη μέρα που θα μου πουν το αποτέλεσμα θα είμαι κουλ, θα συνεχίζω τη ζωή μου σαν να μη δέχτηκα εκείνο το τηλεφώνημα σήμερα, σαν να μην άκουσα τη λέξη "τράχηλος". Έτσι κι αλλιώς η ζωή μου έδειξε και το 2007 πως είναι πολλά, πάρα πολλά πράγματα που δεν είναι στο χέρι μου!  Πάμε λοιπόν δυνατά για τον καινούριο μήνα, ότι κι αν μου φέρει.

Καλό βράδυ!

    

Nestlé FITNESS Bra Cam

Tο 1999 στην ταινία "Notting Hill" μετά την ερωτική συνεύρεση
μεταξύ της πασίγνωστης ηθοποιού Άννα Σκοτ (Τζούλια Ρόμπερτς) και του
τελείως άσημου βιβλιοπώλη Γιούλιαμ Θάκερ (Χιού Γκράντ) ακολουθεί μια
μικρή συζήτηση. Η κινηματογραφική αστέρας ρωτάει τον κοινό θνητό
αγαπημένο της:

"What is it about men and nudity? Particularly breasts.And how can you be so interested in them?"
(Τι τρέχει με τους άνδρες και το γυμνό. Και συγκεκριμένα με το στήθος. Πως και τους ενδιαφέρει τόσο;)

"seriously. They're just breasts. Every second person in the world has them."
(Σοβαρά τώρα. Είναι απλά μαστοί. Κάθε δεύτερος άνθρωπος στη γη έχει ένα ζευγάρι απο δαύτα.)

They're odd looking. They're for milk.
(Είναι παράξενα στην όψη. Είναι για γάλα!)

Your mother has them. You've seen a thousand of them.What's all the fuss about?
(Η μάνα σου έχει στήθος. Έχεις δει χιλιάδες στήθη. Προς τι τόσο φασαρία;)

Οι παραπάνω κινηματογραφικές ατάκες ήρθαν κατευθείαν στο μυαλό μου όταν

είδα τα πρώτα δευτερόλεπτα απο το παρακάτω κλιπ. Μπορεί να δυσκολεύεστε

να το πιστέψετε αλλά ναι, αυτές οι ατάκες μου είχαν κάνει εντύπωση ΚΑΙ

το 1999 (παρόλο που είχα και τους 2 μου μαστούς ενεργούς, και πλήρη

άγνοια για τον καρκίνο του μαστού) ίσως γιατί είναι απο τις πιο

ρεαλιστικές και ειλικρινείς after sex συζητήσεις που έχω δει στη μεγάλη

οθόνη. Τα λόγια της Τζούλια Ρόμπερτς μου ξανα ήρθαν στο μυαλό και μετά

που αρρώστησα και αποχωρίστηκα τον ένα μαστό:

"they're just breasts!"

Φυσικά η επιστήμη της ψυχολογίας έχει πολλά να μας πει για τους άνδρες και τη
σχέση τους με τον γυναικείο μαστό, δεν θα επεκταθώ όμως εδώ παραπανω:-)

Στο βίντεο που ποστάρω έχει τοποθετηθεί μια κάμερα στο σουτιέν της
γυναίκας, δείτε απλά πόσοι άνδρες αλλά και γυναίκες ρίχνουν εκεί το
βλέμα τους, σε μια μόνο ημέρα στη ζωή μιας γυναίκας. Προβληματίστηκα,
όχι βέβαια ότι δεν το είχα σκεφτεί. Το βλέμα στο μπούστο στην Ελλάδα
πολλές φορές πάει με την ατάκα "ωραία μάτια".Χαχα!Βέβαια το κλιπ θέλει να καταλήξει κάπου αλλού:

ΤΟΣΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΣΕΚΑΡΟΥΝ ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΣΟΥ;

ΕΣΥ ΠΟΤΕ ΤΟ ΤΣΕΚΑΡΕΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ;;;

Εύστοχο!

ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑ!  

Καλό σ/κ

Κάθε φορά που τσεκάρω στο blogger λογαριασμό μου τα στατιστηκά, μένω πάντα έκπληκτη!

Δεν έχω λόγια για να περιγράψω όλη αυτή την αγάπη και αφοσίωση που μου δείχνετε.  Προχθές μου έστειλε mail μια κοπέλα που σήμερα θα έμπαινε στο χειρουργείο και μου είπε πως μέσα σε ένα βράδυ (ως το ξημέρωμα) διάβασε όλες μου τις αναρτήσεις :-). Το θεώρησα φοβερό.
Όταν πρωτοξεκίνησα δεν είχα σκεφτεί πως θα έχω μια μέρα το πιστό μου κοινό, πως θα μου στέλνετε e-mail και προσωπικά μηνύματα! Όλο αυτό μου φαίνεται πολύ συγκινητικό.
Το έχω ξανα γράψει, οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη για ανθρώπινες κουβέντες, για λόγια ξεκάθαρα. Έχουμε ανάγκη απο συντροφιά και παρέα γενικώς, αλλά ιδιαίτερα κάποιες νύχτες που μένουμε άγρυπνοι με ένα μυαλό που δεν μπορούμε να το σταματήσουμε απο τις σκέψεις. Έτσι έγραψα εδώ τις πρώτες σειρές και βρήκα κι άλλους ξενύχτηδες, κι άλλους προβληματισμένους. Πήρα κουράγιο απο πολλούς απο εσάς, που η περιπέτειά σας ήταν πριν τη δική μου και χαίρομαι ιδιαίτερα που στη συνέχεια έδωσα κουράγιο εγώ σε άλλους.
 Αυτές τις μέρες συνομιλώ με κάποιες αναγνώστριες με πιο προσωπικά μνμ στο e-mail. Τελικά έβγαλα το συμπέρασμα...οι γυναίκες προτιμάμε πιο στενές-πριβέ επαφές :-) παρατηρώ πως δεν αφήνετε σχόλια αλλά προτιμάτε το e-mail. Fine by me!!! Οτι θέλετε! Απλά με τα σχόλια ξεκινάει και μια συζήτηση και με άλλους αναγνώστες, δεν είναι όπως το e-mail όπου απαντώ μόνο εγώ. Αλλά φυσικά ότι σας βολεύει! Μπορεί να αργώ λίγο αλλά όλες εκεί έξω ξέρετε πως πάντα απαντώ στα mail.
Σήμερα πήγα στον γυναικολόγο μου για την καθιερομένη εξέταση. Όλα καλα, μια χαρά. Πριν το γιατρό, συναντήθηκα με μια φίλη που είχα να τη δω ένα χρόνο. Είναι μια όμορφη και ασυνήθιστη φιλία απο την άποψη ότι γνωριστήκαμε στα 15 μας σε μια κατασκήνωση, και απο τότε έχουμε βρεθεί κάπου 10-20 φορές στη ζωή μας, όμως πάντα μα πάντα νιώθουμε πολύ κοντά η μια στην άλλη, μιλάμε στα τηλέφωνα και είναι κάθε φορά σαν μόλις να τα είπαμε την προηγούμενη. Η φίλη μου αυτή διέκρινε σε εμένα σήμερα, όχι μόνο την αγάπη για τη ζωή, αλλά την αγάπη για μια ζωή γεμάτη! Το ότι θέλω να ζήσω, αλλά και να ζήσω όμορφα, δίχως τη σκιά του καρκίνου ως προς το ψυχολογικό κομμάτι. Τα λόγια της ήταν πολύ όμορφα :-) Πολλές φορές, ο τρόπος με τον οποίο μας βλέπουν οι άλλοι μας βοηθάει να δούμε κι εμείς τον εαυτό μας. Είναι καλό να πιστεύουμε σε εμάς και να εκτιμούμε τα όσα έχουμε αλλά και να προσπαθούμε για τα υπόλοιπα. Δεν παραιτούμαστε απο τη ζωή λόγω καρκίνου, θα έλεγα πως θα πρέπει να πεισμώνουμε λόγω καρκίνου!Με τη μιζέρια δεν πετυχαίνουμε πολλά. Ναι, δυστυχώς μας ήρθαν δύσκολες στιγμές και μεγάλες ανατροπές αλλά στο χέρι μας είναι απο δω και πέρα να βλέπουμε μισο-γεμάτο το ποτήρι ή ακόμη καλύτερα να χαιρόμαστε έστω για το οτι έχουμε ποτήρι! Είμαστε στη ζωή, εγώ γράφω κι εσύ τώρα με διαβάζεις, σπουδαίο πράγματ το αποψινό! Και δεν ειρωνεύομαι καθόλου! Είμαστε και οι 2 απόψε ζωντανοί μπροστά σε μια οθόνη Η/Υ. Αυτό είναι, απλά τα πράγματα!Το έχω ξανα γράψει, οι άνθρωποι ξεχνούν, προσπερούν, τρέχουν, το θέμα είναι πως εμείς που αρρωστήσαμε, όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του θα βοηθήσουμε τον εαυτό μας στο να συνεχίσουμε μια ζωή διαφορετική απο πριν αλλά όχι απαραίτητα χειρότερη...Όλοι εσείς που κάνετε τώρα θεραπείες ή περνάτε δύσκολα, να σκέφτεστε πάντα πως θα έρθει μια μέρα που θα βγείτε απο την πόρτα του νοσοκομείου και θα έρθουν πολλές άλλες μέρες που θα είστε εκτός και μήνες που δεν θα περνάτε καθόλου. Να είστε αισιόδοξοι πως όλα θα πάνε καλα! Να μη δειλιάζετε. Ναι, θα υπάρξουν αρνητικές σκέψεις γιατί δεν είμαστε ρομποτ αλλά να προσπαθείτε περισσότερο για τις θετικές παρά για τις αρνητικές στιγμές και σκέψεις!

Καλό βράδυ! Σας αφήνω ένα πλατύ χαμόγελο. Αν και κουράστηκα σήμερα πάρα πολύ, γιατί έδινα και μάθημα στη σχολή, γύρισα χαρούμενη.

στατισικά SweetDecember

το SweetDecember παγκοσμίως

Κάποτε

πριν μερικά χρόνια, πίσω στο περίεργο, εκείνο 2007, είχα δύο πολύ πρώτες αναγνώστριες, την Κατερίνα και τη Ζάνια, και οι δύο απο Κρήτη, ομοιοπαθούσες και φίλες μεταξύ τους. Μου άφηναν συχνά σχόλια και μάλιστα μιλούσαμε και στο msn, πολλές φορές ως αργά το βράδυ κι ως τα ξημερώματα. Μοιραζόμασταν σκέψεις, φοβιες αλλά και πολλές στιγμές αισιοδοξία. Τα κορίτσια αυτά με θαύμαζαν πολύ, τα κορίτσια αυτά τα θαύμαζα κι εγώ πάρα πολύ. Είχαν έρθει στα μέρη μου και είχαμε συναντηθεί τον Σεπτέμβρη του 2008.

H Ζάνια (το θυμάμαι σαν χθες) σε κάποια απαισιόδοξη μου βραδιά μου έγραψε στο chat "θα δεις η ζωή έχει ομορφιές, τώρα απλά δεν το βλέπεις" εγώ είχα απαντήσει κάτι του τύπου "σιγά, τι όμορφιές; Δεν βλέπω τον λόγο γιατί να συνεχίσω, δεν ξέρω πως να συνεχίσω". Ήμουν 27 χρονών και όλη η ζωή μου είχε ανατραπεί, περνούσα αν όχι μαύρες μέρες, σίγουρα γκρίζες η Ζάνια εκείνη τη στιγμή μου έγραψε: "θα δεις...θα δεις τι ομορφιά κρύβει ένα ηλιοβασίλεμα, τι ομορφιά κρύβει το να δεις ένα παιδί να μεγαλώνει, εγώ αυτό κάνω τώρα και είναι τόσο όμορφο". Μέσα στη δίνη των προβλημάτων υγείας μου, στα πήγαινε-έλα της Αθήνας, στην κούραση, στις χμθ, και τα δύο αυτά "θα δεις" μου φάνηκαν τόσο άπιαστα. Ποιό ηλιοβασίλεμα και ποιό παιδί;;;

Χθες θυμήθηκα τα λόγια της όμως. Ούτε η Ζάνια, ούτε η Κατερίνα βρίσκονται τώρα στη ζωή. Έφυγαν περίπου ένα χρόνο μετά τη γνωριμία μας, η μια μετά την άλλη, φίλες καρδιακές, έτσι; Ήταν το πρώτο σοκ για εμένα πως ο καρκίνος σκοτώνει. Ως τότε νόμιζα πως παιδευόμαστε αλλά όλοι θα ζήσουμε. Ο καρκίνος όμως είναι πιο σκληρός απο αυτό που νόμιζα, και δεν είναι δίκαιος προς όλους. Δεν θα εκθέσω εδώ τα "πως" και τα "γιατί", είναι ένας χορός στον οποίο όταν μπεις χορεύεις, άλλοι πιο επικίνδυνα απο άλλους....άλλοι πιο μοιραία και τελεσίδικα. ΝΑΙ, είναι άδικο! 

Τα κορίτσια αυτά τα σκέφτομαι συχνά. Παλαιότερα όπου ταξίδευα έλεγα μέσα μου "κορίτσια, ήρθα κι εδώ, έφτασε η χάρη μου ως εδώ" γιατί τα κορίτσια αυτά, καρκίνο-ξεκαρκίνο είχαν πιάσει τη ζωή απο τα μαλλιά και ταξίδευαν όσο μπορούσαν. Και ήταν κεφάτες και ήταν τόσο χαρούμενες που είχαν η μια την άλλη.

Χθες λοιπόν, συνειδητοποίησα πως είχα στην αγκαλιά μου το παιδί που έλεγε κάποτε η Ζάνια έτσι απλά θυμήθηκα τα λόγια της, λες και τα είχα ακούσει την προηγούμενη μέρα.
Ξέρετε τι είναι να μην περνάει η ζωή σου απαρατήρητη; Είναι κάτι απλό αλλά καταντά σύνθετο γιατί δεν το κάνουν πολλοί. Είναι να έχεις το παιδί αγκαλιά και να σκέφτεσαι "κοίτα τι γενναιόδωρη που είναι η ζωή προς εμένα; Κάποτε μου είπε η Ζάνια "θα δεις τι χαρά κρύβει το να βλέπεις ένα παιδί να μεγαλώνει" και να το το παιδί, το κοριτσάκι στην αγκαλιά μου. Η μικρη, κόρη της ξαδέρφης μου είναι πολύ δεμένη μαζί μου και είναι το πρώτο παιδί που μετά την περιπέτειά μου έχω όντως δει να μεγαλώνει. Φέτος έκλεισε τα 2 και η αγκαλιά και το φιλί της είναι μοναδικά.
Μείναμε οι δυό μας αγκαλιά για αρκετά λεπτά. Στην ησυχία του μπαλκονιού η μικρή έμοιαζε να μην νοιάζεται για τίποτα.Το ίδιο έκανα κι εγώ. Όλος ο κόσμος εκείνη τη στιγμή είμασταν εμείς, εκεί. Και ήταν μια ξεχωριστή στιγμή εκείνη, σαν ένα πλήρωμα του χρόνου :-)
Αν υπάρχει το "εκεί ψηλά" κι αν είναι ΕΚΕΙ που πάνε οι ψυχές, τότε πιστεύω πως εχθές αν μας έβλεπε η Ζάνια ίσως και να χαμογέλασε που είχε δίκιο τότε....μακάρι. Τα λόγια της ήταν σοφά απλά η φαντασία μου δεν μπορούσε να φτάσει ως το σήμερα.
Κάθε μέρα, όσο δύσκολη κι αν είναι, όσο όχι τόσο ευχάριστη μερικές φορές, παρατηρώ πως πάντα υπάρχουν μικρές χαρές, πάντα κάθε αυγή κρύβει κάτι. Ο πιο σοφός θα το δει, ο λιγότερο θα το προσπεράσει.
Καλό βράδυ!

Pink Martini - Get Happy / Happy Days Are Here Again

Σάββατο σήμερα! Καλημέρα! Κάθισα στον υπολογιστή και στην ησυχία του σπιτιού μου, ακούγοντας το τραγουδάκι αυτό. Pink Martini, τους άκουσα Live στο πρόσφατο ταξίδι μου στη Γαλλία, υπέροχη βραδιά. Με τη φίλη-συνταξιδεύτριά μου νιώσαμε και πάλι παιδιά σε εκείνη τη συναυλία. Γιατί να θυμάστε πως τα παιδιά πάνω απο όλα χαμογελάνε και χαίρονται με τα πιο μικρά πράγματα :-)
 Μπορεί όπως λέει το τραγούδι να ξανα ήρθαν οι χαρούμενες μέρες....ποιός ξέρει το μέλλον τι θα φέρει... Σίγουρα όμως διανύω καλύτερες μέρες συγκριτικά με άλλες του παρελθόντος. Πολλή διαφορετικές αλλά καλύτερες. Συμβιβάστηκα και με τις ευχές που δεν βγήκαν και με τα όνειρα που άλλαξαν υφή. Αποδέχτηκα τους ανθρώπους που μπαινοβγαίνουν στη ζωή μου, γιατί πλέον έχουν άλλες υποχρεώσεις πιο πιεστικές απο ότι εμένα, πιο σημαντικές(;).
Οι μήνες περνούν και τα χρόνια φεύγουν. Μεγαλώνεις. Κάθε μέρα μαθαίνεις στη ζωή, μαθαίνεις τη ζωή! Ωριμάζεις (ίσως) αλλάζεις (σίγουρα). Όπως δεν υπάρχει οδηγός αισιοδοξίας δεν υπάρχει ούτε οδηγός ζωής...Αν είσαι ανήσυχο πνεύμα όμως, το πιο πιθανό είναι το ότι θα πειραματιστείς με τη ζωή κι η ζωή κάτι θα σου δώσει, δεν θα σε αφήσει έτσι...

να τα χάνεις όλα!

σήμερα περπατούσα το σούρουπο στο κέντρο (τι γρήγορα που νυχτώνει πια...) και σκεφτόμουν τη φράση

"τα έχασα όλα"

πιστεύω πως οι περισσότεροι άνθρωποι την έχουμε χρησιμοποιήσει αρκετές φορές στη ζωή μας

"σε μια νύχτα/σε μια μέρα τα έχασα όλα"

τι είχαμε χάσει αναρωτήθηκα σήμερα τότε που είπαμε τη φράση "τα έχασα όλα";

Σίγουρα κάποιοι όταν χάσανε έναν μεγάλο έρωτα είπαν την παραπάνω φράση. Κάποιοι άλλοι όταν πήραν διαζύγιο. Μερικοί όταν έχασαν τα λεφτά τους. Άλλοι όταν πέθανε κάποιος πολύ αγαπημένος τους. Ίσως για κάποιους το "τα χάνω όλα" να σημαίνει "δεν πήρα πτυχίο". Για μερικους άλλους να σημαίνει δεν είμαι πια υγιής.

Εγώ κάπως έτσι χρησιμοποίησα στη ζωή μου τη φράση "σε μια νύχτα τα έχασα όλα" όταν αρρώστησα, για την ακρίβεια μετά το πρώτο χειρουργείο, όταν ξεκίνησα να γράφω εδώ, σε εσάς. Προφορικά δεν θυμάμαι να έχω πει αυτή τη φράση (ίσως κάποια στιγμή στη "Σ") αλλά σίγουρα την εχω γράψει εδω. Με το "όλα" βέβαια ενοούσα όχι μόνο την υγεία μου, αλλά και τα γύρω-γύρω, τον κόσμο όπως τον ήξερα ως τότε, φίλους, δουλειά κτλπ. Περπατούσα και σκεφτόμουν σήμερα: "Ποιά ήταν τα όλα ακριβώς"; Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά σκέφτηκα για πρώτη φορά πως ίσως αυτό να μην υπάρχει στη ζωή και κακώς χρησιμοποιούμε τη φράση. Το ΟΛΑ είναι λάθος. Η ζωή έχει τόοοοοοοοσααααααα πολλά που δύσκολα τα χάνεις ΟΛΑ! Είναι καθαρά σχήμα λόγου. Χάνεις την οικογένειά σου; Έχεις τους φίλους. Χάνεις τους φίλους; Έχεις την οικογένεια.Θέλω να πω, πως η ζωή είναι τόσο γεμάτη, είναι άλλο τόσο πολύπλευρη και πολύχρωμη που δεν μπορεί, όταν χάνεις κάτι, έχεις κάτι άλλο! Σίγουρα τίποτα δεν σου γεμίζει το κενό, γιατί ότι έχασες σε πονά, αλλά και πάλι έχεις κάτι! δεν χάθηκαν ΟΛΑ!Απλά όταν σου έρθει η δυσκολία, και είναι μεγάλη, τότε νιώθεις πως με αυτό που σου ήρθε, ή με αυτόν που έχασες, τα έχασες όλα! Όμως δεν τα έχεις χάσει όλα. Αν το σκεφτείς καλά, έχεις πάντα κάτι για να σε κρατάει στη ζωή. Κι αν σε έναν χωρισμό για παράδειγμα νιώθεις πως τα έχασες όλα, φαντάσου τι μπορεί να νιώσεις όταν αρρωστήσεις ή όταν δεις μια σημαντική αλλαγή στο σώμα σου. Χρειάζεται ψυχραιμία, δεν είμαι προληπτική αλλά ναι, νομίζω είναι καλό να αποφεύγουμε τη φράση "τα έχασα όλα" με το παραμικρό. Αν έρθει κάτι μεγάλο δλδ τι θα πούμε;;; Και πάλι, και το μεγάλο να έρθει να θυμάστε πως δεν μπορεί, πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν χάθηκε μαζί με όλα όσα φύγανε απο τα χέρια σας. Κάτι θα υπάρχει δεν μπορεί! 

 ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!

Τελευταίο επεισόδιο για τη σειρά "The Big C" απόψε

εγώ βέβαια που παρακολουθώ τη σειρά αυτή στο mega απο τον Ιούλιο δίχως να χάσω επεισόδιο φρόντισα και είδα το τελευταίο σήμερα το απόγευμα, πριν παιχτεί το βράδυ (το παρακολούθησα free/online απο ένα αμερικάνικο site). 

Δυο-τρεις ατάκες μου έκαναν εντύπωση στο τελευταίο επεισόδιο (φυσικά πρόκειται για σίριαλ και κάθε φαντασία χωράει στην ιστορία). Όταν η πρωταγωνίστρια Cathy ρωτάει κάποιον ιερέα των μουσουλμάνων, "μα γιατί να υποφέρω αν πρόκειται να πεθάνω, ας πέθαινα δίχως να υποφέρω". Ο "ιερέας" απανταέι "μα αυτό που περνάς δεν γίνεται μόνο για εσένα, γίνεται και για τους άλλους γύρω σου. Τόσο καιρό δεν είδες κάποια αλλαγή προς το καλύτερο όσων σε περιτριγυρίζουν;" Αυτό με έβαλε σε σκέψεις και πολύ θα ήθελα να μου πείτε κι εσείς που διαβάζετε και περάσατε τα ίδια ή κάτι παρόμοιο. Τι αλλαγή είδατε στους άλλους; Έγιναν πιο σοφοί ως προς τη ζωή; Παραμέρισαν τα μικρά και κοιτάζουν το μεγαλείο της ύπαρξης; Πως σας συμπεριφέρθηκαν και σας συμπεριφέρονται; Έγιναν πιο περιποιητικοί; Σας αγάπησαν και γιατί σας "πόνεσαν"; Σας ξεχώρισαν απο τη μάζα ως κάτι ιδιαίτερο; Μετατράπηκαν σε καλούς ακροατές;
Τι απο όλα τους συνέβει;;; Ή τελικά έζησαν την περιπέτειά μας απο κοντά αλλά δεν τους άγγιξε, δεν άλλαξαν ούτε προς εμάς μα ούτε και προς τους ίδιους;;; Τι λοιπόν;;;

περιμένω να μου πείτε....σίγουρα πάντως κάποιο μνμ τους μεταφέραμε όλο αυτό τον καιρό. Αν δεν το πιάσανε, αυτοί χάσανε. Γιατί ακόμη κι αυτή η δίψα για ζωή δεν βρίσκεται εύκολα δίπλα τους

η πρωταγωνίστρια "Cathy"/ Laura Linney

Καλό μήνα!

Αφήνοντας σήμερα το καλοκαίρι πίσω κατά μια μέρα σας εύχομαι καλό φθινόπωρο!

Δεν σημαίνει επειδή το ημερολόγιο έδειξε "1" ότι πάει το καλοκαίρι θα μου πείτε, έτσι;;; Κι όμως, φέτος απο χθες -τέλη Αυγούστου-αλλά και σήμερα ο καιρός άλλαξε δραματικά! Ψύχρα και κάποιες στάλες βροχής :-/ άρα ναι, μπορούμε και να πούμε "καλό Φθινόπωρο".

Το καλοκαίρι ποτέ δεν μου φτάνει, είναι πάντα τόσο γρήγορο. Κι αυτό εξηγείται κατά τη γνώμη μου γιατί το καλοκαίρι, ότι κι αν κάνουμε περνάμε καλύτερα απο τον χειμώνα. Και κάθε που στη ζωή περνάς όμορφα, αυτό τελειώνει γρήγορα :-) Κάπως έτσι το σκέφτηκα σήμερα. Το καλοκαίρι όλα μοιάζουν πιο όμορφα. Το Ελληνικό φως κάνει τα πάντα γύρω μας πιο λαμπερά απο κάθε άλλη εποχή. Τα χρώματα, τα φρούτα, τα λαχανικά, η θάλασσα, οι μυρωδιές, το σώμα μας...όλα μα όλα είναι στα "πάνω" τους. Όλα αυτά πιστεύω είναι που κάθε Σεπτέμβρη μας κάνουν νοσταλγούς του καλοκαιριού! Σίγουρα ο κλέφτης χειμώνας έχει κι αυτός τα καλά του, το τζάκι, τα ωραία καφέ, τις βόλτες στο βουνό αλλά προσωπικά δεν μπορώ να τον βάλω πάνω απο την άπλα του καλοκαιριού. Το καλοκαίρι είναι κατάσταση μυαλού "summer is a state of mind" μου είχε στείλει σε μνμ πριν 10 χρόνια η "Σ". Κι έτσι είναι! Είνια όμορφο στην καρδιά μας να έχουμε το καλοκαίρι, ότι κι αν προκύψει τον χειμώνα! Ένα καλοκαίρι ήταν ένα απο τα πράγματα που με έσωσε τον Δεκέμβρη του 2007 και άντεξα τα χειρουργεία, τη μαστεκτομή και τις θεραπείες. Ένα καλοκαίρι, το καλοκαίρι του 2007 που μόλις είχε χαθεί στο χειμώνα.

Απο τις πιο αγαπημένες μου καλοκαιρινές στιγμές είναι εκείνη που θα αφεθώ στο μεγαλείο της θάλασσας και θα ξαπλώσω στην επιφάνειά της, με τα μαλλιά και τα αφτιά μου να τα λούζει το νερό. Το βλέμα μου καρφωμένο στο άλλο μεγαλείο της φύσης, εκείνο του ουρανού.

 Σας φιλώ! πλέον είμαι λίγο περίεργη να δω τι θα σας γράφω του χρόνου τέτοια μέρα. Με τη φίλη μου τη "Β" είπαμε πως όπου και να είμαστε ανα τον κόσμο του χρόνου τέτοια μέρα θα τηλεφωνηθούμε για να ανταλλάξουμε ανασκόπηση καλοκαιριού. Φέτος ήταν ένα τελείως διαφορετικό καλοκαίρι, απο πολλές απόψεις! Είχε πολλές όμορφες στιγμές, αξέχαστες ώρες στη θάλασσα, είχε ταξίδι στη Γαλλία, είχε νησί του Ιονίου, είχε, είχε πολλά!

 Ίσως σε κάποιο άλλο ποστ να σας τα απαριθμήσω με λεπτομέρειες....!

Καλό Φθινώπορο