το πιο όμορφο δώρο!

Μεγαλώνοντας μάλλον είναι κανόνας: Το δώρο που θέλουμε δεν υπάρχει σε καμιά βιτρίνα, σε κανένα μαγαζί!

Σήμερα πήρα το ωραιότερο δώρο! Κάτι αναπάντεχο και μοναδικό!

Πέρασα μια μέρα με τη φίλη μου την "Κ" που είχα απο το καλοκαίρι να την δω γιατί ζει στο Παρίσι πλέον. Αφού μιλήσαμε για ώρες, όταν ήρθε η ώρα του αποχωρισμού με αγκάλιασε, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε : "θα σου πως κάτι που ίσως σου φανεί χαζό. Σε ευχαριστώ που με αγαπάς!". Οι πέντε τελευταίες λέξεις, η τελευταία της φράση ήταν ότι πιο όμορφο έχω ακούσει ποτέ. Την αγκάλιασα σφιχτά. Είναι όμορφο να σε αγαπούν αλλά είναι εξίσου όμορφο και να αναγνωρίζουν την αγάπη σου! Σκέφτηκα πως φέτος στις γιορτές βρέθηκε (επιτέλους) ένας άνθρωπος να δώσει αξία στην αγάπη που του δίνω. Αγάπη μπορεί να στέλνουμε σε πολλά μέρη αλλά ποιός στα αλήθεια το αναγνωρίζει, δεν είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν την αγάπη μας δεδομένη; Τη στιγμή που η "Κ" φραστικά αναγνώρισε απόψε την αγάπη που της έχω σκέφτηκα "κάτι λοιπόν αξίζω, κι εγώ και η αγάπη μου!". Γενικά έχω "μάθει" να δίνω στη ζωή και μεγαλώνοντας βλέπω πως έχω καλομάθει αρκετούς, θεωρούν δεδομένο το ότι θα τους δώσω και δεν μπαίνουν στον κόπο ούτε για ευχαριστώ ή για φιλοφρονήσεις.Απόψε συγκινήθηκα...Κοίτα που υπάρχουν άνθρωποι που δεν με ξέρουν τόσο καλά αλλά σταματούν την τροχιά τους γύρω απο τη γή και το τρέξιμο, μόνο και μόνο για να σε αγκαλιάσουν και να σου πουν "Σε ευχαριστώ που με αγαπάς", μόνο και μόνο για να σου δώσουν αξία πως αυτό που τους δίνεις είναι μοναδικό, πως το εκτιμούν και πως δίχως την αγάπη σου θα ήταν αλλιώς!
Σε ευχαριστώ κι εγώ "Κ" μου ήταν το πιο όμορφο δώρο! Δυο-τρεις λέξεις θέλει ο άνθρωπος...! Βρείτε ποιές είναι για τον καθένα σας και πείτε τις! Ο άλλος που θα τις ακούσει θα χαρεί τόσο πολύ, λες και του δώσατε το χρυσάφι όλης της γής! πραγματικά! 

Σημασία δεν έχει "ΤΙ" είναι κάτω απο το Χριστουγεννιάτικο δέντρο αλλά "ΠΟΙΟΣ" είναι γύρω απο αυτό! 

Χρόνια πολλά!

Ευτυχώς που ήρθαν οι γιορτές και βρέθηκε και ο χρόνος για γράψιμο!

Χρόνια πολλά σε όλους σας εύχομαι! Να περάσετε όμορφα σήμερα και το υπόλοιπο τον εορτών! Ο χρόνος περνάει γρήγορα! Απο το καλοκαίρι περάσαμε στον χειμώνα και να και τα Χριστούγεννα!

Φέτος βγαίνω έξω και διασκεδάζω λες και δεν υπάρχει αύριο!Είδα κόσμο που είχα καιρό να τους δω, γέμισα ευχές και εορταστικά μηνύματα πολλά! 

Χρόνια πολλά λοιπόν, καλά Χριστούγεννα, με αγαπημένα πρόσωπα και χαμόγελα! Με λιγότερο πόνο για όσους περνάνε αυτές τις μέρες δοκιμασίες. Δεν ξέρω αν θα με πιστέψετε αλλά θα σας το γράψω, θα περάσουν τα δύσκολα και θα έρθουν πιο γιορτινές μέρες! Κι εγώ θύμωνα όταν μου το λέγανε αυτό αλλά έτσι είναι, θα περάσουν τα άσχημα και θα έρθουν τα καλα! Χθες που ήμουν έξω για ποτό, κοιτούσα τον κόσμο γύρω μου και δεν πίστευα στην καλή μου τύχη, πως είμαι εδώ, είμαι καλά και διασκεδάζω!!!!

φιλιά πολλά!

Χρόνια μου πολλά!

Φέτος κλείνω τα 33!!! Και είμαι καλά, γερή και δυνατή! Αρκετά διαφορετική θα συμπλήρωνα και απο πριν πέντε χρόνια αλλά και απο πέρσι!
Χθες γύρισα απο την Αθήνα όπου είχα πάει για να δείξω τις εξετάσεις στον χειρούργο μου. Εκεί μου είπε η ψυχολόγος του team πως μεγάλωσα...Δεν εννοούσε πως "γέρασα" εμφανισιακά αλλά πως ωρίμασα ως άτομο. Ίσως και να έχει δίκιο. Ένας φίλος απο εσάς εδώ, μετά απο 2 χρόνια που διάβαζε το μπλογκ μου είπε πως πλέον γράφω πιο ώριμα, πιο μεστά, πως περνώντας τα χρόνια δεν άλλαξα απλά ως άνθρωπος, άλλαξε και η γραφή μου. Αν κοιτάξω πίσω στις πρώτες αναρτήσεις μου εδώ, θα συμφωνήσω.

Ήρθα λοιπόν χθες απο την Αθήνα, και όλα εκεί πήγαν καλά. Εκτός απο το κρύο που ήταν πολύ! Απο τον Νοέμβρη του 2007 είχα να νιώσω την Αθήνα τόσο κρύα. Τότε, που πρωτοκατέβηκα για εξετάσεις εκεί, τότε που άρχισαν όλα. Θυμάμαι ακόμη τη βόλτα μου στην Ερμού εκείνο το βράδυ μετά το ραντεβού με τον γιατρό. Παντού στολίδι, κόσμος με σακούλες και μια γιορτινή ατμόσφαιρα που εμένα προσωπικά δεν μου έκανε καμία αίσθηση γιατί είχα τα δικά μου προβλήματα. Και χθες πάντως η Αθήνα μου φάνηκε αφιλόξενη, είχα μια περίεργη αίσθηση, ενώ ποτέ την τελευταία 5ετία η Αθήνα δεν με ενοχλούσε, ούτε όταν κατέβαινα για τις θεραπείες μου...χθές όμως μου φάνηκε κρύα, θλιβερή με αυτό το ψιλοβρόχι της.Τέλος πάντων, σημασία εχει πως όλα πήγαν καλά.
Δεν θα έμενα στην Αθήνα για τα γενέθλιά μου κι αυτό σήμαινε πως γύρισα πίσω στο σπίτι μου μέσα στο άγριο χάραμα. Τελευταία φορά που πέρασα τα γενέθλιά μου στην αθήνα ήταν το 2007 και ήταν το απόγευμα που έκανα την πρωτη μου χμθ. Σήμερα πήγα αρκετές ώρες επίσκεψη στον μπέμπη και στη "Σ". Το απόγευμα ήρθα σπίτι και με περίμεναν οι ξαδέρφες μου με το νέο μέλος του σογιού, την μικρή μας ανηψιά (15 μηνών) που μου έχει μια τρελλή αδυναμία και με τούρτα έκπληξη. Με Χριστουγεννιάτικα τραγούδια και τη μικρή να με τραβάει απο το μπατζάκι για να κάνουμε αγκαλιές και χορούς έκλεισε η βραδιά. Πέρασα όμορφα. Μερικές φορές στη ζωή αξίζει να παρατηρείς γύρω σου και να συνειδητοποιείς τι έχεις κοντά σου! Αυτό΄απο μόνο του σε κάνει να νιώθεις τυχερός, πολύ τυχερός! Βρήκα κι άλλους φίλους και γέμισε η ζωή μου απο νέα πρόσωπα, είμαι ευγνώμον και γι αυτό! Παίρνω αγάπη απο τον κόσμο γύρω μου και αμείωτο ενδιαφέρον! Μου τηλεφωνούν απο διάφορα μέρη της Ελλάδας, με ακούν με προσοχή, το ίδιο κάνω κι εγώ. Η επιστροφή στην έντονη κοινωνική μου ζωή με έχει φέρει πιο κοντά σε αυτό που είμαι και με απομάκρυνε απο αυτό που ήμουν με την αρρώστια. Σήμερα μου τηλεφώνησαν πάρα πολλοί φίλοι για να μου πουν τα χρόνια πολλά! Αυτό και μόνο σε κάνει να χαμογελάς και να σκέφτεσαι πως για κάποιους ανθρώπους είσαι σημαντική. Νιώθω γεμάτη που εκεί έξω έχω ανθρώπους που θα επιμείνουν πολύ για να μοιραστούμε ένα ποτό, που θα με ξεσηκώσουν να πάμε μια βόλτα χωρίς, που θα με ψάξουν για έναν καφέ. Είχα καιρό τώρα την ανάγκη να νιώσω πως είμαι σε κάποιους απαραίτητη παρέα, ήμουν ανυπόμονη...και να που έγινε κι αυτό! Απλά μας πιάνει κάτι όταν τελειώνουμε με μια περιπέτεια υγείας, μας πιάνει μια προσκόληση σε κάποια άτομα (είναι δεδομένο) αλλά και μια ανυπομονισία για όλα--τα θέλουμε όλα εδώ και τώρα!!!!Που να ήξερα πριν 4 χρόνια πως σήμερα θα έχω όλα όσα ευχήθηκα; Πως θα νιώθω φέτος ότι είμαι μέσα στη ζωή όσο ποτέ πριν την τελευταία 5ετία;
Όταν επέζησα της περιπέτειάς μου αναρωτιόμουν πολλές φορές "και τι έγινε που επέζησα; Τάχα τι ζωή θα κάνω απο δω και μπρος; Ζωή με όρους!". Σήμερα δεν νιώθω καθόλου έτσι. Οκ, μπορεί να μη βλέπω πολύ μέλλον σε κάποια θέματα (όπως το να κάνω ή αν θα κάνω παιδί) αλλά δεν νιώθω καθόλου πως ζω μια ζωή Β' κατηγορίας, το αντίθετο! Οι περισσότερες μέρες μου είναι χρωματιστές, βρίσκω πάντα κάτι να μου αρέσει σε αυτές.Βρίσκω μικρά πράγματα αλλά και μεγάλα πολλές φορές. Κάνω όνειρα, όχι σχέδια αλλά όνειρα! Ταξιδεύω με τον νου μου σε πόλεις, χώρες αλλά και στο μέλλον, βλέπω τον εαυτό μου εκεί! Ονειρεύομαι να είμαι καλά και να μπορώ να δημιουργώ, κάνω πράγματα για τον εαυτό μου, κάνω πράγματα που ξέρω να κανω καλά και αυτο-επιβεβαιώνομαι! Δούλεψα πολύ το "να μπορώ να χαίρομαι και μόνη μου" με τον εαυτό μου και το πέτυχα! Με καλομαθαίνω, αν δεν το κανω εγώ τότε ποιος;;;; Προσπάθησα να βρω μια ισορροπία μέσα μου, να μην εκνευρίζομαι με το παραμικρό, να δίνω χώρο στους ανθρώπους και "άφεση". Τίποτα δεν είναι εύκολο, ουτε για εμένα που περασα τόσα αλλά ούτε και για άλλους που πέρασαν λιγότερα ή τίποτα. Η ζωή για τους περισσότερους είναι ένας συνεχής αγώνας με τον εαυτό μας πρώτα και με τους άλλους! Φέτος όμως κατάλαβα και κα΄τι παραπάνω για τη ζωή :::
Στη ζωή αρκεί να σου αρέσει "κάτι" (οτιδήποτε) απο εκεί και έπειτα, σου αρέσει και η ίδια η ζωή"
Βρείτε αυτό που σας αρέσει, παθιαστείτε με αυτό, ανακαλύψτε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να χρωματίζονται οι μέρες σας και ακολουθήστε τον! Οι σειρήνες θα είναι πολλές αλλά εσείς κλείστε τα αυτιά και χαράξτε τον δρόμο που σχεδιάσατε πριν τις συναντήσετε! Ανοίξτε την καρδιά και την αγκαλιά σας σε όσους θα σας πλησιάσουν με καλή πρόθεση, για όλους τους άλλους απλά δεν θα μπορέσουμε! Σε βάθος χρόνου ζυγιάζεις τις σχέσεις που άξιζαν!
φιλιά πολλά!

Υ.Γ Ένα πολύ όμορφο δώρο σήμερα ήταν η ακόλουθη ζωγραφιά απο έναν ξεχωριστό άνθρωπο που ζει χλμ μακριά μου, στο εξωτερικό. Η φίλη μου η "Β" ζωγράφισε ηλεκτρονικά, παιδικά και όλο νάζι τα ακόλουθα!Φιλάκια "Β"! Να είσαι καλά σε έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου πουλάκι μου!!!Σε ευχαριστώ πολύ!!!

Σήμερα

Σήμερα έλειπα απο το σπίτι όλη την ημέρα! Κόντεψα να πάθω ιδρυματισμό καθώς πέρασα ατελείωτες ώρες σε μια κλινική. Αυτή τη φορά η παραμονή μου εκεί δεν είχε να κάνει με εμένα και την υγεία μου αλλά είχε να κάνει με κάποια άλλη και το παιδί της! 

Η "Σ" γέννησε σήμερα το βράδυ ένα αγοράκι (κανείς δεν ήξερε το φύλο) κάπου 3 κιλά. Η "Σ" πάντα έλεγε πως περίμενε "πως και πως" να έρθει μια μέρα που θα πάμε σε μια κλινική αλλά θα είναι για ΚΑΛΟ! Έτσι για να ξορκίσουμε το (δικό μου) ΚΑΚΟ που μας είχε κρατήσει κάποτε σε κλινική για πολλές ώρες. Κι έτσι κι έγινε! Σήμερα μαζευτήκαμε η οικογένειά της, ο σύζυγός της κι εγώ και περιμέναμε..και περιμέναμε...Εγώ πρώτα απο όλα περίμενα να είναι καλά η μαμά και να τελειώνει με τους πόνους της, έπειτα να είναι καλά το παιδάκι που θα ερχόταν είτε κοριτσάκι είτε αγοράκι. Καθώς δεν χάνω εύκολα ευκαιρίες στη ζωή, έψαξα το παράθυρο του δωματίου-χειρουργείου όπου η "Σ" γεννούσε και άκουσα όλη τη γέννα! Άκουσα τη "Σ" να δίνει τον δικό της αγώνα για να φέρει ένα παιδί στη ζωή, άκουσα το πρώτο κλάμα αυτού του παιδιού, τον γιατρό να λέει "αγόρι!αγόρι!"...εκεί, στο κρύο του Δεκέμβρη, σήμερα, έξω απο το παράθυρο δεν κουνήθηκα καθόλου. Η "Σ" δεν άκουσε τίποτα από το χειροκρότημά μου όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία, αλλά εγώ της το χάρισα, εκεί έξω στην παγωνιά, και στην ηρεμία της νύχτας, γιατί ακόμη και στη γέννα αυτή έδειξε τον "παλικαρίσιο" της χαρακτήρα.
Ήταν μια στιγμή μοναδική, ήταν ένα όμορφο κλείσιμο της εβδομάδας μου που είχε αρχίσει με την επέτειο της επέμβασής μου! Πρίν πέντε χρόνια, στα χειρουργεία μιας άλλης κλινικής, πάνω στο φορείο εγώ, δίχως τα μυωπικά μου γυαλιά και άνευ φακών επαφής, έβλεπα τον κόσμο θολό περιμένοντας τη σειρά μου για να "ανέβω" στο χειρουργικό τραπέζι. Εκεί, βιώνοντας την πιο περίεργη αναμονή της ζωής μου, άκουσα το κλάμα ενός παιδιού που μόλις είχε αφήσει το σώμα της μαμάς του για να γνωρίσει αυτόν τον κόσμο. Ένα κλάμα πρώτο, δυνατό, όλο ένταση για ζωή και νεύρο απο την παράξενη αλλαγή. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα την ειρωνία της ζωής, ένας άνθρωπος έφτασε ενώ ένας άλλος, στο διπλανό δωμάτιο θα ναρκωθεί και όταν ξυπνήσει θα ακούσει τι τροπή θα πάρει η ζωή του, αν θα υπάρξει ζωή μετά το χειρουργείο...Ευτυχώς για εμένα, μετά απο κόπο και κούραση υπήρξε ζωή και μετά το χειρουργείο, και μερικές φορές σκέφτομαι εκείνο το παιδάκι που γεννήθηκε στις 3 Δεκέμβρη του 2007 και σκέφτομαι πως τώρα θα πηγαίνει νήπια! Μόνο με τα παιδιά καλαταβαίνεις πόσο τρέχει ο χρόνος. Πότε βγήκανε απο την κοιλιά και πότε πάνε στο σχολείο...
Ο μικρός της "Σ" είναι μια χαρά, καλά είναι και η ίδια. Κάπως έτσι σήμερα η παρέα μας μεγάλωσε...και στη θάλασσα που τόσο αγαπάμε και η "Σ" και εγώ θα έχουμε και έναν πιτσιρικά μαζί φέτος και για πολλά χρόνια, μέχρι να μας βαρεθεί και να τρέχει με της παρέες του και τα κορίτσια. -Η "Σ" κι εγώ-...καιρό είχα να το γράψω αυτό. Τη "Σ" την γνώριζα απο το Γυμνάσιο χωρίς όμως να κάνουμε παρέα, η παρέα μας ξεκίνησε το 2003. Ήταν ένα φρέσκο χαρούμενο κορίτσι, χαμογελαστό και κεφάτο, γεμάτο ζωή και δίψα για βόλτα, παρέα, θάλασσα και έξω. Η εξωστρέφια και η συνεχής έκφραση των συναισθημάτων της με κάθε τρόπο τότε με αφόπλιζε, ήταν το άλλο άκρο απο αυτό που ήμουν εγώ, ναι μεν αισιόδοξη και φανατική οπαδός του έξω και της παρέας αλλά πολύ πιο συγκρατημένη. Διαφορετικές αλλά με μερικές ομποιότητες, ζώντας πολλές ώρες μαζί της, περνώντας μέρες ολόκληρες παρεάς μαζί της, παρασύρθηκα στον δικό της κόσμο και είδα τη ζωή με άλλη ματιά, εκείνη, τη δική της την εφήμερη, την μονίμως γιορτινή! Εκείνη πάλι, είδε τη ζωή με τα δικά μου μάτια (κι ας μην το παραδέχεται πως μετά τα τόσα χρόνια "την άλλαξα" σε κάτι) βρηκε τη φιλία, τη ζεστασιά που της χάρισα, το αμείωτο καθημερινό μου ενδιαφέρον, την αγάπη μου για το σινεμά και την τέχνη, την επιμονή μου να βλέπω την θετική πλευρά των πραγμάτων, την αστείρευτη αισιοδοξία μου και άφησε λίγο την επιφάνεια, μεγαλώνοντας είδε κι αυτή τον κόσμο μέσα απο τα μάτια μου, υιοθέτησε λίγο απο τον ανθουσιασμό μου και τον ρομαντισμό μου και ας τα χαρακτηρίζει κατά καιρούς "παιδικά". Απο το 2003 ως τώρα η μία ποτέ δεν άφησε την άλλη (κι αυτό μας συμβαίνει για πρώτη φορά σε φιλίες και στις 2 μας), έστω και στη σκέψη, κι ας μην μπορούσαμε να είμαστε πολλές φορές μαζί λόγω χλμ αποστάσεων ή υποχρεώσεων ή λόγω της μεταξύ μας κούρασης (γιατί είναι μια αλήθεια και αυτό). Περάσαμε μαζί ένα καταπληκτικό καλοκαίρι πριν την αρρώστια μου, ένα καλοκαίρι που αν δείς φωτογραφίες μας απο τότε θα δεις πως λάμπανε στην κυριολεξία τα πρόσωπά μας απο την καλοπέραση και την αγάπη του μικρόκοσμού μας! Στη συνέχεια περάσαμε μαζί το χειρουργείο μου,  την αρρώστια και τις θεραπείες μου, την επιστροφή μου στη ζωή τα νεύρα και τις βαριές μεταξύ μας κουβέντες, τους καυγάδες και τις ακραίες συμπεριφορές, τη διαβάθμιση της φιλίας μας όταν ήρθε η δική της σχέση, την απόφασή της να παντρευτεί, το καινιούριο της σπίτι, την εγκυμοσύνη της απο τη στιγμή του τεστ ως σήμερα. Ναι ήμασταν μαζί σε πολλά! Είδα τη "Σ" να φουσκώνει, πηγαίναμε στη θάλασσα το καλοκαίρι σχεδόν καθημερινά (πέρα απο 10 μέρες που τσατίστηκε μαζί μου και δεν απαντούσε καν τα τηλέφωνα--πως βάσταξε η καρδιά της; Ήρθε Δεκέμβρης και ακόμη απορώ για το δεκαήμερο γείωμα! Η ίδια της ποτέ δεν έδωσε εξηγήσεις απλά ξανα μπήκε στη ζωή μου όταν το αποφάσισε εκείνη και η καρδιά μου την ξανα έβαλε μέσα). Με τρικυμίες και νηνεμίες περπατάμε ακόμη παράλληλα αλλά πλέον με ζωές που δεν ταυτίζονται. Είδα τη "Σ" να αλλάζει μέσα στη δεκαετία, απο το loud κορίτσι της παρέας έγινε σήμερα ΜΑΜΑ!Είμαι σίγουρη πως και σε αυτόν τον ρόλο θα είναι αξίσου καλή! Καλή αρχή και στους δυο!
"Όταν γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται και μια μητέρα. Πριν δεν υπήρχε η μητέρα, υπήρχε μόνο η Γυναίκα"
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!

Στο δρόμο της επιστροφής, μετά τα μεσάνυχτα, οδηγώντας μόνη μου μέσα στη νύχτα στο ραδιόφωνο έπαιξε το παρακάτω τραγούδι. Η μοναδική φωνής της Μαρία Κάλλας έκανε τη στιγμή ιδιαίτερη. Η μοναξιά της νύχτας στην εθνική οδό, μόνη συντροφιά η μοναχική Μαρία, το φεγγάρι ψηλά και η υποψία της θάλασσας πέρα μακριά στα αριστερά μου να λάμπει! Η μεγάλη ντίβα της όπερας στα αυτιά μου, ο Δεκέμβρης που κάποτε γεννήθηκα, που γεννήθηκε τώρα ο μπέμπης...Πλησιάζουν Χριστούγεννα σκέφτηκα, παραμονή μιας ακόμη γέννας! Ave Maria!

3/12/2013

Καλησπέρα φίλοι μου!!!!

Απόψε πριν ανοίξω να σας γράψω έριξα μια ματιά στα στατιστικά αυτού του Blog!
Με μεγάλη συγκίνηση βρήκα τα εξής:
Σήμερα επισκέφτηκαν το Sweet December οι παρακάτω χρήστες

Ελλάδα	85
Ρωσία	3
Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής	3
Τουρκία	2
Ηνωμένο Βασίλειο	1
Σαουδική Αραβία	1
Βιετνάμ                                                                                                                   1 Χαιρετώ όλο αυτόν τον κόσμο που με επισκέφτηκε σήμερα στην επέτειό μου! μαζί με την επέτειο του χειρουργείου μου έχουμε πια και επέτειο γνωριμίας! Ας ήμαστε καλά κι ας βρισκόμαστε και υπο αυτές τις συνθήκες! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα όσα μου δώσατε! Καταλαβαίνω πως κι εγώ σας έδωσα κάποια πραγματάκια, και χαίρομαι γι αυτό, γιατί όποιος δίνει, αυτός είναι που νιώθει γεμάτος! :) Ναι, δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ στο σκοτεινό δωμάτιο της κλινικής, έξω μύριζε η πρωτεύουσα Χριστούγεννα αλλά μέσα μου είχε έρθει το σκοτάδι και η θλίψη! Φέτος όμως έχω αρκετό κέφι, θέλω να στολίσω το σπίτι. Θέλω να  πιστεύω πως μετά απο την πενταετία μου cancer free απο δω και πέρα όλα θα μου είναι καλά! Φέτος με βρίσκουν οι γιορτές ανανεωμένη, με λιγότερα νεύρα και περισσότερη θετική σκέψη. Φέτος, αυτή την εβδομάδα η "Σ" θα γίνει μαμά. Ναι, ειμαστε ακόμη φίλες, μετά απο μπόρες, καταιγίδες, χιόνια αλλά και αρκετά ηλιόλουστα απογεύματα και ζεστά καλοκαίρια, είμαστε εδώ και περάσαμε σήμερα όλο το απόγευμα μαζί. Εμείς που κάποτε τέτοια μέρα είχαμε περάσει τέτοια μεγάλη δοκιμασία σε μια κλινική. Η "Σ" θα γίνει μαμά μέχρι να τελειώσει αυτή η εβδομάδα...Και όσο το σκέφτομαι συγκινούμαι...υπο πολλές αντίξοες κατά καιρούς συνθήκες, η αλήθεια έιναι πως μαζί μεγαλώσαμε. Περάσαμε απο την παρατεταμένη μας εφηβεία στην ωρίμανση, απο τα 23 στα 32! Με το καλό λοιπόν!!! Το 2013, λίγο πριν φύγει θα της φέρει μεγάλο δώρο! Σας φιλώ. Δεν με έπιασε μεγάλος συναισθηματισμός σήμερα. Νομίζω πως αυτό είναι καλό!

Καλό μήνα!

 

 Πόσοι Δεκέμβριδες ήμαστε εδώ;;;Βγάλτε κομπιουτεράκια ή βάλτε μυαλό! Απο το 2007!!!!Και κάπως έτσι, παρεούλα, ξημέρωσε η 1η Δεκέμβρη του 2013!Καλό μήνα-->πόσους μήνες μετρήσαμε μαζί! Πόσους αριθμο-υπολογισμούς; Πόσες ημερομηνίες είδατε μαζί μου στο προσωπικό μου ημερολόγιο; Χειρουργεία 3 /// Θεραπείς 8 /// Ακτινοθεραπείες 25 /// Μήνες πολλοί, απο Δεκέμβρη ως Μάιο! Ο Καβάφης πέθανε την ημέρα των γενεθλίων του, εγώ χειρουργήθηκα τον μήνα των γενεθλίων μου και την ημέρα των γενεθλίων μου έκανα την πρώτη Χημειοθεραπεία μου! Θυμάμαι ο πατέρας μου είχε πει στον γιατρό "γιατρέ δεν γίνεται να ξεκινήσουμε άλλη μέρα; γιατί εκείνη τη μέρα έχουμε γενέθλια" ούτε που είχε περάσει απο το μυαλό μου πως ο πατέρας μου θυμόταν τα γενέθλιά μου. Ο γιατρός χαμογέλασε....στην επιστήμη σκέφτηκα δεν υπάρχουν γενέθλια, υπάρχει η ζωή και ο θάνατος, τα 2 άκρα! Έτσι η 18η του Δεκέμβρη χρωματίστηκε με κάθε λογής χρωματάκια ορών-φαρμάκων. Κι ο κόσμος έπαιρνε τηλέφωνα για χρόνια πολλά και έστελνε μηνύματα με λέξεις όπως "πολύχρονη" και "ότι επιθυμείς" κι εγώ ήμουν τόσο μα τόσο μπερδεμένη αλλά απο την άλλη έπρεπε να λέω "ευχαριστώ" και να χαμογελώ απο τηλεφώνου γιατί κανείς δεν ήξερε τι περνώ! "Ότι επιθυμείς"λέγανε οι ευχές και το κεφάλι μου ήταν τόσο μουδιασμένο απο τη "ζαλούρα" που σου φέρνουν τα φάρμακα και απο την "κάσκα" (συστημα ψυχρής θεραπείας στο κεφάλι για να μην πέσουν τα μαλλιά--σ.σ που πάλι πέσανε αλλά όχι όλα--γι αυτό δεν έβαλα και περούκα) που τι να σκεφτώ πως επιθυμώ; Ο κόσμος μου γύριζε ανάποδα, σε γρήγορη τροχιά, ίσα που προλάβαινα φευγαλαίες ματιές στους γύρω μου καθώς στοβιλιζόμουν...

Είναι περίεργα τώρα που σας τα διηγούμαι, απο τη σιγουριά του σαλονιού μου, πίνοντας καφέ με συντροφιά ένα τζάκι με δυνατή φωτιά. Ναι είναι περίεργα, αλλά είναι και ανθρώπινα αναμενόμενο. Όταν είσαι στο δωμάτιο του "πόνου" σκέφτεσαι, "δεν μπορεί....θα έρθει μια μέρα που κάτι απο όλα αυτά τα δυσάρεστα θα έχει τελειώσει". Λες "δεν είναι δυνατόν" δεν θα περάσω τη ζωή μου μόνο με τα δυσάρεστα, με τον πόνο και με τα νεύρα. Και ναι, μετά απο μεγάλη υπομονή, απο κόπο αρκετό, απο ενδοσκόπηση, αυτοσυγκράτηση κατά καιρούς αλλά και μεγάλη εκτόνωση νεύρων έχω τη χαρά και την τιμή να μπορώ να γράψω σε εσάς αυτές τις γραμμές και να επικοινωνήσω συναισθήματα και σκέψεις!

Σας εύχομαι να έχετε έναν όμορφο Δεκέμβρη, να περνάτε πάντα ωραία στα γενέθλιά σας, με ανθρώπους που σας αγαπούν και με μπόλικη ελπίδα και αισιοδοξία πως θα είστε καλά και θα ζήσετε μια ζωή όπως το επιθυμείτε!!! Ας μην βγούν τα όνειρα όλα, ας βγούν τα μισά, ή ας βγει έστω ένα! Εσείς, εμείς θα τα έχουμε κάνει, θα τα έχουμε οραματιστεί και εκείνα τα "λίγα λεπτά ονειρου" θα έχουμε νιώσει καλά! Δεν είναι η Ιθάκη! Ήταν πάντα το ταξίδι αλλά εμάς και να μας το είχαν πει κάποτε οι δάσκαλοι το προσπεράσαμε, γιατί ήμασταν "άγρια νιάτα" που τα θέλαμε όλα. Λίγοι ήταν  αυτοί που το πήραν σοβαρά τότε και "αλλάξανε ζωή".

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ! ΜΑΚΑΡΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΜΗΝΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΣΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!