Εξιστορώντας

μια μάχη διηγείσαι τα γεγονότα συνήθως με χρονολογική σειρά, δυναμώνεις τη φωνή σου στο κομμάτι της έντασης, κλιμακώνεις την αγωνία του ακροατή και εφόσον έχεις σωθεί, του χαρίζεις το happy end. 

Τέλος Οκτώβρη του 2007 δεν γνώριζα τίποτα. Τέλη Νοέμβρη του 2007 είχα ήδη προγραμματίσει το χειρουργείο μου! Σε ένα μήνα άλλαξε η ζωή μου για πάντα.

Μετά το χθεσινό ποστ με τις φωτογραφίες των ουλών, αποφάσισα να κάνω κάτι που το σκεφτόμουν καιρό τώρα...να ποστάρω και μια δική μου φωτογραφία με τη μαστεκτομή, τραβηγμένη απο εμένα την ίδια. 

Ελπίζω να μην μπει στη μέση κάποια λογοκρισία...

Το κάνω για να δείτε όσοι δεν ξέρετε τι είναι, για να δείτε όσες ξέρετε πως και εγώ σας έμοιαζα για 15 μήνες. Κι όσο και αν προχώρησα στην αποκατάσταση του μαστού μου, κρατάω σαν φυλαχτό αυτές τις φωτογραφίες. Τις είχα τραβήξει τότε σε ασπρόμαυρες. Το σώμα μου εδώ, όσο "γκροτέσκ" και αν μπορούσε να φανεί σε κάποιον, άλλο τόσο "καλλιτεχνικό" και άξιο αναφοράς φαινόταν σε εμένα εκείνη την περίοδο. Γι αυτό και το φωτογράφισα σε ασπρόμαυρο, του έδωσα λοιπόν ένα ακόμη touch, φωτογραφίζοντάς το black & white, μια άλλη διασταση. Τα σημάδια πέρα απο την ουλή, είναι απο το "ζωγράφισμα" για την ακτινοθεραπεία που θα ακολουθούσε. Θα ήθελα κάποια στιγμή να κάνω έκθεση με αυτές τις φωτογραφίες, για να δει ο κόσμος τι θα πει καρκίνος του μαστού, να μάθει και να εξοικειωθεί με μια άλλη εικόνα του γυναικείου σώματος.

Απόψε νιώθω μέσα σε όλα τα άλλα πως απελευθερώνομαι, πως αφήνω μια εικόνα του χθες (πολύ δικιά μου) στα μάτια σας. Είναι απο τις σπάνιες στιγμές που ανεβάζω φωτογραφίες μου σε αυτό το Blog. Αν βουρκώνω λίγο κοιτώντας την, είναι γιατί αυτό το κομμάτι της ζωής μου που αναπαριστά είναι κατα-δικό μου και μιας ακόμη κοπέλας που το είδε, το φίλησε και το αγκάλιασε! 

Καληνύχτα! Αύριο ξημερώνει καινούριος μήνας (κιόλας)!

Ο καρκίνος τους μαστού δεν είναι απλά μια ροζ κορδέλα

Αυτό είναι το σλόγκαν της σελίδας του διάσημου φωτογράφου μοντέλων David Jay o οποίος αποφάσισε να συμβάλει ενεργά στην εκστρατεία πρόληψης και αφύπνησης του κοινού απέναντι στον καρκίνο του μαστού. Φωτογράφισε γυναίκες που επιβίωσαν απο τον καρκίνο του μαστού, έτσι όπως τις βρήκε, είτε με μονόπλευρη μαστεκτομή, είτε με την αμφοτερόπλευρη μαστεκτομή είτε έχοντας κάνει την αποκατάστασή τους. Σε κάθε περίπτωση οι ουλές είναι εκεί...Και το όλο εγχείρημα βρίσκεται στο παρακάτω link 

the scar project     και έχει τον τίτλο "σχέδιο-ουλή". 

Κάποιοι εξέφρασαν τη δυσφορία τους προς τις εικόνες, προσβλήθηκε η αισθητική τους λένε...Καλά, γιατί δεν προσβάλεται η αισθητική όταν αμέτρητες γυναίκες φιγουράρουν topless σε περιοδικά και εφημερίδες;;; Οι φωτογραφίες αυτών των γυναικών δεν είναι καθόλου πρόστυχες, είναι προσωπικά και ιατρικά "ντοκουμέντα", είναι η αλήθεια μιας νοσούσας γυαναίκας γυμνή και το "λέω τα πράγματα με το όνομά τους". Αυτό είναι το σώμα μετά το χειρουργείο...και πιστέψτε με είναι πέρα για πέρα αληθηνό. 

Εμείς που πολεμήσαμε στην ίδια μάχη και φέρουμε τις ίδιες ουλές ξέρουμε. Για εμάς δεν είναι προσβλητικές οι ουλές μας  αν φανούν, για εμάς είναι το σώμα μας, αυτό ξέρουμε, αυτό ορίζουμε ως δικό μας και αγαπάμε, αυτό αγκαλιάζουν οι άνθρωποι που είναι δίπλα μας. Δείτε τις εικόνες, αρκετές απο αυτές είναι κομψοτεχνήματα, κάποιες αρκετά συγκινητικές, λες και μιλάει η καρδιά της γυναίκας που φωτογραφίζεται! Μη φοβηθείτε να δείτε το περιεχόμενο του παρακάτω link, ο φόβος είναι κακός σύμβουλος, ανοίξτε τα μάτια σε διάφορες πλευρές της ζωής και "διαστάσεις" που μπορεί να πάρει ένα ανθρώπινο σώμα μετά απο μια μάχη! 

Καντε κλικ για τις φωτογραφίες   εδώ

ΜΙΚΡΑ θαύματα

όσο και αν δεν πιστεύεις στα μικρά θαύματα, σε κάποιο θεό της στιγμής, στην αρμονία της φύσης και του σύμπαντος που για όλα φροντίζει, άνοιξε τα μάτια σου, τέντωσε τα αφτιά σου, γιατί τα θαύματα συμβαίνουν και σε εμάς τους "μικρούς" και "ασήμαντους" θνητούς τούτου του κόσμου!

Όσο έκανα τις χμθ και η μαμά μου ήταν υπερβολική με το να με προστατεύει απο το να μην αρρωστήσω. Εγώ ξέρετε τι ήθελα;;; Το μόνο που ήθελα τότε ήταν να ρθει μια μέρα στη ζωή μου όπου να μη με νοιάζει αν θα κρυώσω και θα χάσω γι αυτό τη χμθ μου. Ήταν πολλές οι φορές που χάζευα τη βροχή (αναγκαστικά την απέφευγα) αλλά αυτό που σκεφτόμουν πάντα ήταν πόσο πολύ θα ήθελα να μείνω στη βροχή δίχως ομπρέλα και να γίνω μούσκεμα ως το κόκαλο! Να μην με ενδιαφέρει καθόλου αν θα αρρωστήσω ή όχι, γιατί δεν θα έχω να προλάβω την ημερομηνία της χμθ! 

Και αυτό έγινε! Έγινε 2 φορές αυτό το Σαββατοκύριακο! Έγινε μια φορά μέσα σε μια υπέροχη λίμνη όπου εγώ έκανα κουπί μέσα σε κανό, σούρουπο χαζεύοντας τα πουλιά τριγύρω. Έγινε δεύτερη φορά καθώς έκανα ποδήλατο (κάπου 10χλμ) δίπλα στη λίμνη. Και ήταν υπέροχα! Ήταν 2 μικρά θαύματα που φανερώθηκαν μπροστά μου ξαφνικά και αβίαστα! Και εγώ χαμογέλασα και τα απόλαυσα και τα δυο, γιατί η ζωή είναι γεμάτη θαύματα, αρκεί να τα δεις...να κοιτάξεις πιο κοντά να τα προσέξεις και να τους χαμογελάσεις ΟΧΙ να τα προσπερνάς. Εγώ δεν "μάλωσα" τη βροχή που κύλησε στο πρόσωπό μου, δεν παραπονέθηκα για τον "καιρό που χάλασε" άρπαξα την ευκαιρία να γίνω μούσκεμα ως το κόκαλο! Να βρέξω τα μαλλιά μου στο βρόχινο νερό δίχως δεύτερη σκέψη καθώς ποδηλατούσα με όλη μου τη δύναμη! Ήταν 2 μέρες μόνο, μια σύντομη απόδραση μα άφησε μεγάλη γαλήνη ψυχής. Μου θύμισε πως το ποτήρι μπορεί να είναι και μισοάδειο και μισογεμάτο, εμείς αποφασίζουμε. Ή γκρινιάζουμε για τη βροχή, ή χαιρόμαστε πολύ απλά γιατί θυμόμαστε πως κάποτε την είχαμε ευχηθεί τούτη τη μέρα. Άργησε αλλά ήρθε, γιατί οι ευχές μας είναι κάπου εδώ τριγύρω, αρκεί να είμαστε σίγουροι γι αυτά που ευχόμαστε, γιατί αν κάνεις τη λάθος ευχή...και πραγματοποιηθεί θα βγεις και σε λάθος δρόμο!
καλό βράδυ! να κάνετα όμορφες σκέψεις και όμορφες ευχές. Μπορεί να αργήσουν να βγουν αλλά θα γίνει και αυτό κάποτε! Είμαι σίγουρη!!!!

Ροζ Κορδέλα

Το σήμα-έμβλημα αυτού του μπλογκ, το σύμβολο του Καρκίνου του Μαστού. Κορδελάκι για όλους τους καρκίνους, κορδελάκι για τις περισσότερες αρρώστιες, το δικό μας ροζ γιατί είμαστε γένους θηλικού...

Καρκίνος του μαστού! Δεν μας αφορούσε η σημερινή μέρα κάποια χρόνια πριν  (κακώς) ώσπου τον μάθαμε εκ των έσω...Όταν τον μάθεις τόσο καλά, σου στιγματίζει για πάντα τη ζωή. Όποιος σας πει το αντίθετο είναι ψέμα. Ζείς με αυτό, απο τη στιγμή που ξυπνάς απο τη νάρκωση του χειρουργείου, απο τη στιγμή που καθώς κάθεσαι ζαλισμένος στο κρεββάτι του νοσοκομείου σου λένε "τελικά εκείνο που έπιανες πάνω σου ήταν..." Όταν ακούς αυτές τις λέξεις και τη συνέχειά τους είσαι μπερδεμένος, μένεις αποσβωλομένος. Εκείνη τη στιγμή κάτι τελειώνει για σένα, και κάτι άλλο παίρνει τη θέση του. Εκείνη τη στιγμή αποκτάς ένα "πριν" και ένα "μετά" μέσα στο μυαλό σου και αυτό σε στοιχιώνει για πάντα. Ότι και αν κάνεις στη ζωή σου απο δω και πέρα, όπου και αν σε βγάλει ο δρόμος, θα φαντάζει μέσα σου μέχρι να αποχαιρετήσεις αυτόν τον κόσμο για πάντα, πως είχες 2 ζωές. Πολλοί θα βρεθούν στο διάβα σου μα λίγοι θα σε καταλάβουν. Θα πρέπει να ωριμάσεις γρήγορα, να κάνεις βίωμα το ότι η ζωή είναι σκληρή, το ότι οι άνθρωποι παραμένουν εγωιστές και μεριμνούν πρώτα για τα δικά τους και έπειτα για τα δικά σου! Ακόμα και οι γονείς, ακόμα και οι συγγενείς, πόσο μάλλον οι φίλοι μας. Θα μάθεις πως οι μέρες κατα τις οποίες γράφουμε ιστορία θέλουν θάρρος και "μαγκιά".Τα νοσοκομεία θα γίνουν δεύτερο σπίτι σου για πολύ καιρό και όσο και αν είχες αλλεργία στις άσπρες ρόμπες κάποιους απο τους γιατρούς και τις νοσοκόμες θα τους κάνεις και φίλους...
Όταν θα λήξουν οι θεραπείες, οι επισκέψεις στους γιατρούς και θα αραιώσουν οι εξετάσεις σου, τότε θα θελήσεις να βγεις και πάλι στην επιφάνεια και να "ρουφήξεις" τη ζωή, να την πιάσεις απο εκεί που την άφησες πριν το "κακό". Αυτό είναι ένα στοίχημα για όλες μας και μια κρυφή-φανερή επιθυμία μας, το αν θα το κερδίσουμε εξαρτάται όμως και απο τις συγκυρίες (παρέες κτλπ). Γιατί αν είσαι νοσούσα εργένησα και επιστρέφεις πίσω στη ζωή για να τη ζήσεις στο έπακρο, μπορεί να βρεις  τις παρέες σου δεσμευμένες και να πρέπει να ψαχτείς απο την αρχή για πρόθυμο κόσμο της βόλτας.Και αυτό παίρνει χρόνο, και εμένα αυτό μου στοίχησε  σε νεύρα και άσχημη διάθεση για αρκετό καιρό.
Είχα 2 φίλες τότε και όταν πέρασαν όλα τα παραπάνω, ήθελα να ξεδώσω πραγματικά, να βγω, να πιώ να διασκεδάσω, να ταξιδέψω και όλα αυτά ήθελα να τα μοιραστώ αποκλειστικά με τα τότε πιο δικά μου άτομα, τις φίλες μου, το διχτάκι ασφαλείας μου, έτσι απλά, όπως κάναμε παλιά! Στο βαθμό όμως που το επιθυμούσα δεν έγινε ποτέ. Όταν τα νοσοκομειακά φώτα έσβησαν τότε όλοι και όλες θεώρησαν πως "πάει πέρασε, είναι εντάξει τώρα". Όμως "εντάξει" δεν γίνεσαι επειδή οι φλέβες σου καθαρίζουν απο τις χμθ. "Εντάξει" γίνεσαι όταν σε βοηθάνε οι γύρω σου να επιστρέψεις στη ζωή, επαναλαβάνοντας τις συνήθειες του παρελθόντος. Η ζωή όμως δεν μου το χάρισε, οι βόλτες και τα "έξω" με τα κορίτσια ήταν πια περιορισμένες, χώρια που η "Ν" έκοψε παρτίδες. Εγώ έψαχνα τις συνήθειές μου για τα επόμενα 2 χρόνια μετά τις θεραπείες (απο τον Μάιο του 2008). Έτσι, γιατί η  ρουτίνα σημαίνει ευτυχία!!! Τι κατάλαβα; Τίποτα. Όλα όσα έζησα απο εκεί και έπειτα ήταν μια απομίμηση της κάποτε ρουτίνας μου/μας. Ήταν βόλτα και "έξω" στα μέτρα και τα σταθμά άλλων. Έτσι τον τρίτο χρόνο μετά τις θεραπείες ήρθε η στιγμή που κάποιος άλλος εκεί ψηλά έφτιαξε ρουτίνα για μένα και έφυγα στο νησί για να δουλέψω. Εκεί είδα πως αν μετά απο προσπάθεια 2 ετών δεν μπορείς να φτιάξεις την ρουτίνα που είχες κάποτε, τότε φτιάξε μια καινούρια. Και το έκανα!
Αν είχα μια συμβουλή να σας τη φυτέψω βαθιά μέσα στο μυαλό σας θα ήταν να μην κολλάτε στο παρελθόν. Ακόμα το παλεύω, πολλές φορές ακροβατώ μεταξύ παρελθόν και παρόν, αυτό είναι το μόνο που με τρώει. Τον κακρίνο δεν τον σκέφτομαι τόσο συχνά όσο το παρελθόν μου, το πως ήμουν πριν.
Δεν θα είμαι αχάριστη σε αυτό το ποστ, οι φίλες μου με στήριξαν πολύ κατά τη διάρκεια των χμθ, ιδίως η "Σ" που κακά τα ψέματα δέχτηκε τα περισσότερα πηρά μου . Απλά ήθελα το χρόνο μου και την αποθεραπεία μου μαζί τους, τις εφήμερες εικόνες μας, τα γέλια και τις αμαξάδες, αυτό που μπορούσαν να μου προσφέρουν, το να μην κλείνομαι σε ένα σπίτι αλλά να ζω, να ζω ΕΞΩ.

Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου του μαστου!
Τα τηλεοπτικά κανάλια γέμισαν απο ροζ κορδελάκια!

Εμείς οι παθούσες ας φωνάξουμε για πρόληψη, για σωστό έλεγχο και επανέλεγχο. Βαλτε μια ημερομηνία μέσα στον Οκτώβρη για μαστογραφία. Ξεχάστε τις "ηλικίες" εγώ ήμουν μόλις 27 ετών. Αυτό το "πράμα" δεν κοιτά ηλικίες...έχετε το νου σας! Προστατέψτε εσάς και τις γυναίκες της ζωής σας!

Εγώ είμαι εδώ για να ακουμπάτε πάνω μου! Όποτε σας βγάζει ο δρόμος, γιατί μια κουβέντα είναι πολλές φορές δυνατότερη απο ένα χάδι.

>>> Ο καρκίνος του μαστού προσβάλλει 1 στις 10 γυναίκες
>>> Στην Ελλάδα, υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο εμφανίζονται περίπου 4.500 νέες περιπτώσεις καρκίνου του μαστού
>>> Να επισκεφθείτε άμεσα τον ειδικό εάν διαπιστώσετε:

Ψηλαφητό ογκίδιο

Αλλαγή στο σχήμα του μαστού

Αλλαγή στη υφή του μαστού

Αλλαγή στο δέρμα

Αλλαγή στη θηλή

Έκκριμα από την θηλή

>>>η Ψηφιακή Μαστογραφία σήμερα έχει 30%-50% λιγότερη ακτινοβολία από την συμβατική μαστογραφία

>>> Με μία ειδική εξέταση αίματος μπορείτε να διαπιστώσετε αν έχετε κληρονομική προδιάθεση να εμφανίσετε καρκίνο του μαστού. Το Κέντρο Μαστού διαθέτει επίσης ειδικό Κλινικό Γενετιστή που μπορεί να σας συμβουλεύσει μαζί με τους Κλινικούς Ιατρούς και να εκτιμήσει την πιθανότητα να έχετε κληρονομήσει τα ογκογονίδια, μελετώντας το Γενεαλογικό σας Δένδρο. Οι καρκίνοι που έχουν αναπτυχθεί στις οικογένειες γυναικών υψηλού κινδύνου μπορεί να οφείλονται σε μεταλλάξεις αυτών των γονιδίων. Μια γυναίκα ή ένας άνδρας φορέας των γονιδίων αυτών έχουν μοιρασμένες πιθανότητες να κληροδοτήσουν το γονίδιο αυτό στα παιδιά τους.

Οι γυναίκες που φέρουν μετάλλαξη σε αυτά τα γονίδια μπαίνουν σε ένα εντατικό πρόγραμμα παρακολούθησης, που περιλαμβάνει πέραν του μαστογραφικού ελέγχου και υπερηχογράφημα μαστών και μαγνητική τομογραφία μαστών. Παράλληλα ενημερώνονται για άλλες μεθόδους προστασίας τους, όπως η προφυλακτική μαστεκτομή με αποκατάσταση και η προφυλακτική ωοθηκεκτομή.

Καληνύχτα

γράφω για όλες τις μεγάλες και μικρές καρδιές που απόψε δεν βγήκαν για να διασκεδάσουν!

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ, όπως και να περνάμε κατα καρούς!
είναι αυτός ο ουρανός που βλέπουμε καθημερινά όπως και να είναι το χρώμα του!!!

Σας φιλώ!
Αύριο πάω εκδρομούλα να δω φίλους απο το νησί και χαίρομαι πάρα πολύυυ!
Ναι, είμαι χαρούμενη!!!!!!!Ναι, χαρούμενη γενικά!!!Ναι, δεν θέλω πάρα πολλά πράγματα για να είμαι χαρούμενη!Απλά είμαι!
Αυτό κατάλαβα πρόσφατααααα! Έχω μια χαρά και έναν ενθουσιασμό που δεν τον χάνω, και χαίρομαι πάρα πολύ γι αυτό!

Καληνύχτα!!!

Καινούρια αρχή!

Κυριακή και σήμερα...Η Κυριακή έχει μια μικρή μελαγχολία, ιδίως όταν πρόκειται για συννεφιασμένες Κυριακές. Σήμερα όμως αν και ο ήλιος τρεμοέπαιζε πίσω από τα σύννεφα, εγώ άλλαξα τη διάθεση της ημέρας, πήρα το ποδήλατό μου και μια μεγάλη παρέα και πήγαμε βόλτα με τους δυο μας τροχούς 40χλμ για αρκετές ώρες. Ήπια καφέ κάτω από τα πλατάνια μέσα στη φύση. Χάζευα το τοπίο, μια διαφορετική Κυριακή. «Ωραία» σκέφτηκα, υγιής και δυνατή για να κάνω 20 χλμ δίχως σταμάτημα. Ο δε καφές της ξεκούρασης έχει μια άλλη γλύκα, γίνεται πιο ωραίος από την κούραση .

Οι Κυριακές της ζωής μου τα τελευταία χρόνια είναι σίγουρα διαφορετικές μετά το 2007, καλώς ή κακώς αυτή η χρονολογία θα είναι για πάντα, για μένα σημείο αναφοράς. Αλλάξανε τα πρόσωπα με τα οποία μοιράζομαι το Σ/Κ, τη βόλτα της Κυριακής, αλλάξανε οι γύρω μου άνθρωποι, το Σαββατοκύριακο, οι μέρες κλισέ που περνάς με την παρέα τώρα έχουν άλλο άρωμα, άλλων  ανθρώπων. Διαφορετικές οι Κυριακές, όπως διαφορετικά άρχισαν να είναι και εκείνα, τα γύρω κατα τα άλλα οικεία μου πρόσωπα που συναντώ τις καθημερινές. Τους κοιτώ και σκέφτομαι «τόσο έχω αλλάξει και εγώ;». Μπορεί, αν και εγώ, για μια ακόμη φορά θεωρώ πως δεν έχω αλλάξει σχεδόν καθόλου. Ίσως γιατί περνώντας τα χρόνια, άρχισα μάλλον να πιστεύω πως πιο πολύ σε αλλάζει μια αλλαγή στην «προσωπική σου ζωή» παρά μια αρρώστια. Εξάλλου πιστεύω στο ρητό που λέει πως «είμαστε οι άνθρωποι που γνωρίζουμε». Γινόμαστε λοιπόν, με βάση αυτό, οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε, αποκτούμε κάποιες κοινές συνήθειες, ανταλλάσουμε ατάκες, υιοθετούμε σταδιακά την ίδια άποψη για τη ζωή. Αυτό το βλέπω να συμβαίνει συχνά. Εγώ δεν έχω όμως αλλάξει «προσωπική» κατάσταση και θα έλεγα για εμένα πως εξακολουθώ και υποστηρίζω τα ίδια πράγματα, κάνω την ίδια ζωή που πρέσβευα και στο παρελθόν. Δεν υπάρχει συνταγή, δεν υπάρχει καλό και κακό. Εγώ ακόμα κυνηγάω τα όνειρά μου και πρόσφατα, την Παρασκευή, το χέρι μου άγγιξε ένα από αυτά!

Από βδομάδα θα είμαι ξανά φοιτήτρια, πραγματοποιώντας μια μεγάλη μου επιθυμία, να φοιτήσω σε σχολή Κινηματογράφου! Δεν ξέρω τι θα βγει από εκεί, μπορεί πολλά, μπορεί και τίποτα. Δεν ξέρω τι ψάχνω στη ζωή, όμως η ίδια η ζωή μου έδειξε πως ποτέ δεν είναι αργά για να πραγματοποιήσεις όνειρα. Πως αν και είμαι πια 32 ετών, μπορώ να έχω όνειρα και φιλοδοξίες, τίποτα δεν χάθηκε εξαιτίας εκείνης της «χαζής, καρκινικής παρένθεσης». Μπορώ ακόμη και τολμώ, μπορώ ακόμη να γευτώ «το κάτι άλλο» να ανοίξω καινούρια φτερά προς κάπου αλλού. Προς νέους ανθρώπους, με μεράκι για το σινεμά, προς νέα, 20χρονα παιδιά με τα οποία θα συνεργαστούμε, προς νέες εικόνες και ερεθίσματα, προς γέμισμα και αγαλλίαση ψυχής και καρδιάς, και τόσα άλλα. Ξεκινώ το όλο εγχείρημά μου με χαμόγελο και αισιοδοξία, αλλά ακόμη και αν κάποια στιγμή κουραστώ και εγκαταλείψω, γιατί πολύ απλά θα δουλεύω παράλληλα, εγώ θα ξέρω, όπως σε όλες τις μάχες της ζωής μου πως ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ. Πως έδωσα μια ευκαιρία στον εαυτό μου να κάνει κάτι που λαχταρά από μικρό παιδί! Δίχως να σκεφτώ την ηλικία μου, δίχως να με απασχολήσει τίποτα για τη συγκεκριμένη μου επιλογή. Και αυτή η αίσθηση είναι μοναδική, αυτή η ευκαιρία κρύβει μέσα της όλα τα δώρα μιας παιδικής ηλικίας, κρύβει πόθους μιας παρατεταμένης εφηβείας και φιλοδοξίες ζωής.  Ότι και αν γίνει, θα ξέρω επίσης, πως έζησα μια μέρα (την ημέρα των αποτελεσμάτων) διαφορετική από όλες τις άλλες, μια μέρα όπου ένιωσα πως «το ταξίδι συνεχίζεται» πως η ζωή, όσες παύσεις-παρενθέσεις και αν κάνει πάντα σου δείχνει τον δρόμο. 

Μάθημα ζωής λοιπόν, λίγο πριν τα έδρανα ;-)  σας φιλώ!

Η φωτογραφία είναι προς το δρόμο για τη δουλειά, 8 παρά το πρωί!Μια αυγή...μια νέα αρχή!

ΚΕ.Π.Α μάθε για το ποσοστό αναπηρίας σου

 Οι καρκινοπαθείς δικαιούνται κάποιο ποσοστό αναπηρίας. 

το 67% ποσοστό αναπηρίας που είχα εγώ για 5 χρόνια μου παρείχε πάσο μετακίνησης(μισό), μείωση-έκπτωση στην εφορία, κοινωνικό τουρισμό κάθε χρόνο, κάρτα εισόδου ελευθέρας σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, διευκολύνσεις στην εργασία μου!

στο παρακάτω Link 

 http://www.disabled.gr/lib/?p=41201

θα βρείτε όλες τις σχετικές πληροφορίες για να καταθέσετε τα χαρτιά σας προκειμένου να εξεταστεί η περίπτωσή σας και να σας χορηγηθεί το ποσοστό αναπηρίας που σας αντιστοιχεί.

Φέτος βέβαια τα πράγματα είναι "πιο σφυχτά" λόγω των πολλών παρανομιών που είχαν παρατηρηθεί παλαιότερα. Φέτος μου χορήγησαν ποσοστό αναπηρίας μόλις 35%

Είναι κάποια φίλη που να είδε την ίδια διαφορά-μείωση στο ποσοστό αναπηρίας της; Η αλήθεια είναι πως με το 35% δεν έχεις τίποτα απο τα παραπάνω διακιώματα.

Κυριακή όπως πάντα

Κυριακή όπως πάντα. Εδώ έχει ήλιο σήμερα. Είναι όμορφα ακόμη και που περνάω το πρωινό στο σπίτι. Τις Κυριακές εδώ και χρόνια έχει γίνει συνήθεια, καφές στο σπίτι και σερφάρισμα. Ωραίο χουζούρι. 

Η ζωή προχωρά, πότε γρήγορα, πότε πιο αργά. Πάντα όμως προχωρά προς τα μπρος, πάντα όμως! Το προηγούμενο Σ/Κ βρέθηκα σε άλλη πόλη με φίλους μου από το νησί. Τι όμορφα!!! Ωραία εκδρομούλα! Είμαι τυχερή και δεν το ξέρω σκέφτηκα, υπάρχουν κάποιες μέρες μέσα στο μήνα, ή έστω στο χρόνο που περνάω πάρα πολύ καλά. Που ξεχνάω τα πάντα, που γίνομαι παιδί, που ξεπερνώ τον εαυτό μου! Που μηδενίζω το κοντέρ προς όλα! Μέρες που νιώθω πως μπορώ να τρέξω 5 χλμ, πως μπορώ να κολυμπήσω ως τη σημαδούρα, πολύ απλά γιατί είμαι χαρούμενη! Η χαρά και οι στιγμές ευτυχίας νικούν κάθε σωματικό πόνο! Νικούν κάθε «δεν μπορώ» γιατί απλά είσαι χαρούμενος! Όταν επέστρεψα απο την εκδρομή μου και είπα στην ξαδέρφη μου «ξενέρωσα που γύρισα» μου είπε «πέρασες όμως καλά, εγώ έχω χρόνια να περάσω καλά». Και εκεί ήταν που συνειδητοποίησα το πόσο τυχερή είμαι. Δίχως να έχω κάτι τρανταχτά καλό στη ζωή μου και έχοντας αυτό το άσχημο background στις πλάτες μου, παρόλα αυτά, περνάω καλά. Ε, αυτό δεν είναι ευτυχία; Είναι, σας το λέω εγώ!!! Το να σε αγαπάνε τόσοι άνθρωποι και να θέλουν να περνάς καλά δεν είναι ευτυχία; Ναι είναι! Να σου κάνουν κομπλιμάν και να περιμένουν ανυπόμονα να σε δουν και να διασκεδάσουν μαζί σου, δεν είναι ευτυχία; Ναι, είναι! Το χαμόγελο δεν θέλει πολύ για να βγει στα χείλη, αρκεί να το αφήσεις, να αφεθείς και εσύ στη στιγμή, σε κάτι μικρό σε οτιδήποτε. Αρκεί να δεχτείς πως δεν περιμένεις κάτι τρανταχτό για να είσαι καλά με το μέσα σου, αρκεί να πεις πως ναι, ακόμη και με τα μικρά, με μια καλή κουβέντα, με ένα χαμόγελο είσαι χαρούμενος! Γιατί δυστυχισμένος είναι αυτός που περιμένει τα πολλά...99% δεν θα έρθουν, να το ξέρεις!

φιλιά, βγείτε μια βόλτα, περπατήστε σε άδειες πόλεις, πάτε στην εξοχή αν μπορείτε! ο αέρας εκεί έξω θα σας φέρει νέες μελωδίες στο αφτί, ο ήλιος θα μιλήσει μέσα σας! αφεθείτε στο σουλάτσο της Κυριακής!

Y.Γ φωτογραφία που έβγαλα το Σ/Κ που μας πέρασε...βόλτα με μια ρετρό διάθεση ;-) καλύτερα δεν γίνεται! (Υ.Γ το αμάξι δεν είναι δικό μου...)