Ο χρόνος

μας κλέβει στιγμές, σκοτώνει και ξεθωριάζει μέσα μας μικρά και μεγάλα πράγματα, αλλάζει τα χρώματα των τοπίων που κάποτε άγγιξαν τα μάτια μας, μπερδεύει τις μυρωδιές και μερικές φορές αλλάζει ακόμη και το βλέμμα των ανθρώπων που μας αγάπησαν και αγαπήσαμε...

ίδιο χρώμα στα μάτια μα άλλο βλέμμα γιατί το προηγούμενο βλέμμα το ήξερες σαν την παλάμη του χεριού σου! Δε γελιέσαι εύκολα...

Οι άνθρωποι που ξέραμε, μεγαλώνουν, όλοι εμείς μεγαλώνουμε.

Ποιοι γινόμαστε σιγά σιγά; Μας αρέσουμε;

Στην πορεία κάτι βρίσκουμε και κάτι κάνουμε στην άκρη.
Κάτι χάνεται στο δρόμο, για να έρθει κάτι καινούριο στο διάβα μας.
Αξίζει να χάνουμε τον εαυτό μας για να βρούμε κάτι; Και αυτό το "κάτι" είναι αυτό που μας αξίζει πραγματικά; Αλάζουμε ζωή, πόσες θυσίες για ελάχιστες στιγμές ευτυχίας;

Ο χρόνος τρέχει, ο κόσμος τρέχει, ο κόσμος ψάχνει, την ευτυχία, τη μη μοναξιά.

Ο χρόνος... μπορεί και σπρώχνει προς τα πίσω τις παλιές αναμνήσεις. Μας κάνει όλους νοσταλγούς, όλους όσους επιθυμούν να θυμούνται πως κάποτε ήταν "άλλοι", δίπλα σε "άλλους", πως τώρα είναι "άλλοι" σε μια "άλλη" ζωή.

Αυτό που λείπει, δύσκολα θα γυρίσει πίσω.

Τι μένει σε μια ζωή; Λένε πως το παρελθόν μας ακολουθεί για πάντα, έχω όμως γνωρίσει ανθρώπους που επιθυμούν περισσότερο το παρόν και το μέλλον, προσπαθώ να μην χαλάω την ηρεμία τους, αλλά νοσταλγώ. Νοσταλγώ στιγμές μιας άλλης ζωής, μιας νιότης, χρόνων που πέρασαν σαν αστραπή, ομορφα, ανέμελα. Ψάχνω τις στιγμές αυτές σε νέα ηλιοβασιλέματα, σε φρέσκες λιακάδες, στην άνοιξη που έρχεται, τις ψάχνω μέσα μου.

Θέλω να πιστεύω σε ένα όμορφο μέλλον, κάνω προσπάθειες για μια καινούρια ζωή, όπως την ορίζω εγώ, χωρίς κλισέ, για τον μέσο όρο και το τι επιλέγουν κάποιοι ως "προχώρησα" ποιός νοιάστηκε...προσπαθώ να μπορώ να έχω μια καλή καθημερινότητα και απο μόνη μου, όσο και αν οι φίλοι ήταν πάντοτε το σημείο αναφοράς μου και αποζητώ και απολαμβάνω την παρέα. Επιδιώκω να καλομαθαίνω τον εαυτό μου, και πάνω απο όλα προστατεύω τον εαυτό μου απο άτομα που με στεναχωρούν, δεν αφήνω κανένα να με μειώνει και να με προσβάλει, αν κάπου αισθανθώ άβολα, απλά φεύγω. Όλα αυτά δεν έγιναν σε μια νύχτα, όλα αυτά τα πάλεψα. Θέλει μαγκιά για να προστατεύσεις τον εαυτό σου, είτε απο την οικογένεια, είτε απο τους φίλους, είτε απο τον σύντροφο. Οι περισσότεροι παραδίνονται, δεν προσπαθούν. Απεχθάνομαι τους "οδοστρωτήρες" χαρακτήρες στους οποίους αν κάποιος κολλήσει αλλάζει 100% γιατί εκείνοι του το επιβάλουν. Ήμουν πάντα ένα "αστεράκι" αυτόφωτο, δεν πλησίασα κανένα για να πάρω λίγη απο την "αίγλη" του, είμαι ο εαυτός μου. Παίρνει καιρό η αυτογνωσία, να ξέρεις ποιος είσαι, δίχως να είσαι με κάποιον στο πλευρό σου, παίρνει χρόνο το "όχι" αλλά και το "ναι".

Λίγοι, πολλοί λίγοι είναι όσοι θα με καταλάβουν και λυπάμαι που δεν έχω στην καθημερινότητά μου ένα άτομο που να έχει περάσει τα ίδια με εμένα. Ήθελα μια τέτοια συντροφιά, έτσι για αλληλεγγύη, έτσι επειδή και μόνο με μια ματιά θα καταλάβαινε τον πόνο της ψυχής μου! Πολλοί με λένε γκρινιάρα, οκ, δεν πήγα απλά μια βόλτα στον οδοντίατρο πριν 4 χρόνια.

4 χρόνια;;; ΦΦΦΦΦ, ο χρόνος, κλέφτης, ψεύτης, πονηρός, μας πλανεύει συχνά, μας φέρνει νέα πρωινά, μας φτιάχνει καινούριες αναμνήσεις, μας παίρνει απο το χέρι και μας βγάζει σε δρόμους που ποτέ δεν είδαμε, μας συστήνει καινούριους ανθρώπους, μας θυμίζει που και που πως είναι να χαμογελάς. Και έτσι ξεχνάμε, και εμείς όπως όλοι!

καλό βράδυ!

Σάββατο βράδυ

σας καληνυχτώ με μια ταινία

SWEET NOVEMBER

ευτυχώς για μένα, τη SWEET DECEMBER είχα και έχω περισσότερους μήνες απο τον Μοέμβρη ή τον Δεκέμβρη εκείνο, ευτυχώς για εμένα, μπορώ και κοιτάζω τη θάλασσα και αυτό τον μήνα, και αυτή την εποχή και αυτό τον χρόνο. Απο το 2007 ως σήμερα έχω την τύχη να στρέφω ακόμα το βλέμα μου στο γαλάζιο...με συν και πλην, με όσα μου στέρησε η ζωή, να είμαι εδώ, εκεί, ανάμεσά σας!

καλό βράδυ!

Σήμερα θύμισε άνοιξη

Σήμερα θύμισε άνοιξη πιο πολύ απο ποτέ για φέτος!

το μεσημέρι πήγα με τη "Σ" για μπύρες.
Ούτε κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Μου αρέσει η ενεμελιά ενός μεσημεριού που δεν σε πιέζει τίποτα για να γυρίσεις στο σπίτι, μου αρέσει να έχω όλο τον χρόνο στη διάθεσή μου! Κουβέντες,θέματα διάφορα, διαφωνίες, διαφορές μα και κοινά, μυστικά, και αλήθειες είναι πάντα στο προσκύνιο.
Πόσα χρόνια τώρα;
Απο το 2003 ως σήμερα...οι ηρωίδες όσο και αν αλλάζει το σκηνικό είναι οι ίδιες, πότε με νεύρα, πότε με χαμόγελα...εδώ, και δεν είναι καθόλου λίγα τα όσα περάσαμε ως τώρα!

H 'Ανοιξη έρχεται και απο αλλού

μερικές φορές βοηθούν και οι γύρω, οι φίλοι... Μαγική επινόηση η φιλία, φοβερή συντροφικότητα και ζεστασιά, ακόμη και απο μακριά!

Η φωτο ειναι mms που πήρα το πρωί στο κινητό για καλημέρα. Σάββατο, η φίλη απο το νησί θυμάται, νοσταλγεί και μοιράζεται τον "κόσμο" ακόμη μαζί μου. Υπάρχουν τόσες στιγμές μέσα στη μέρα που μπορεί να σε ανεβάσουν, τις προσέχεις άραγε ή περιμένεις τη μια και μοναδική στιγμή; Αν περιμένεις τη μια και μοναδική, δεν θα ρθει...άνοιξε την καρδιά σου σε όλες τις υπόλοιπες, αξίζει να τις χαρείς! Υπαρχουν αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω που θέλουν να σε κάνουν να νιώσεις μοναδική, αρκεί να ανοίξεις τα μάτια σου και να τους δεις, αρκεί να αφήσεις την καρδιά σου να την αγαπήσουν και αυτοί. Καλό Σαββατοκύριακο!

Προάγγελος μιας ακόμη Άνοιξης!

Αν γίνονται θαύματα, τότε σήμερα είδα ένα απο αυτά, μικροσκοπικό, αλλά φυσικά ΟΧΙ απαρατήρητο!

Μόλις σχόλασα απο τη δουλειά δεν κρατήθηκα, έπιασα το τηλέφωνο και κανόνισα καφέ στη θάλασσα. Όλα με καλούσαν προς τα εκεί, οι σειρήνες μου θολώνανε την κρίση...Η θερμοκρασία ανέβηκε, ο ήλιος μας έκαιγε το πρόσωπο, μόνο ο αέρας κρατούσε τους γλάρους στα χαμηλά και στη στεριά!
Έμεινα να κοιτώ τη θάλασσα για τρεις ώρες, και ένοιωσα μεγάλη ευτυχία που έχω την πολυτέλεια να πίνω καφέ τρεις ώρες, να μη με κυνηγά ο χρόνος, να μη με ψάχνει κανείς, ένοιωσα ελεύθερη, χαμένη στο απέραντο γαλάζιο! Κάποια στιγμή το ματι μου πήρε κάποια γλαρόπουλα που ανέβηκαν ψηλά, μείνανε στάσιμα γιατί ο κόντρα άνεμος τα εμπόδιζε να κινηθούν, αλλά ανέβηκαν ψηλά, σηκώθηκαν, ορθώθηκαν, μια σταλιά πουλιά σε σχέση με την απεραντοσύνη του ουρανού, λευκά στίγματα σε φόντο γαλάζιο, ακινητοποιημένα απο τον άνεμο μα ψηλά!

Ένα μικρό θαύμα, η δύναμη της ίδιας της φύσης! Μπορεί συχνά να πετάμε με κόντρα τον άνεμο, μπορεί κάποτε να είχαμε κομμένα φτερά αλλά καταφέρνουμε και εμείς, σαν τα γλαρόπουλα, και ανεβαίνουμε ψηλά, περιμένουμε να κοπάσει ο αέρας και να ταξιδέψουμε και πάλι!

Μια όμορφη στιγμή, μια Ανοιξιάτικη μέρα, κάτι απλό αλλά μαγικό, καφές δίπλα στο κύμα!

Καλή βδομάδα

Ένα κρυωματάκι με κράτησε μέσα το Σ/Κ, το πολύ ως το σπίτι της «Σ» πήγα για καμιά ταινία. Είδαμε 2 χθες και 1 σήμερα. Έχω καταρροή και φτερνίζομαι, μα που θα πάει, θα γίνω καλύτερα...

Έξω βρέχει, βρέχει εδώ και πολλές μέρες σχεδόν ασταμάτητα. Εγώ όμως περιμένω την 'Ανοιξη, είναι το μυστικό μου! Περιμένω να δω τον ήλιο, όπως τον είχα δει το προηγούμενο Σάββατο. Περιμένω να ζεστάνουν οι μέρες, το βραδάκι να μη ντύνομαι χοντρά, να πετάξω τα χειμωνιάτικα, να αφήσω την ομπρέλα και να πάρω το ποδηλατάκι μου, να με φυσήξει το αεράκι, να ανεμίσουν τα μακριά μου μαλλιά, να λουστώ στο φώς!

καλή μας εβδομάδα!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

εδώ και αυτό τον μήνα...

μαζεύω τα χαρτιά μου για το ΚΕ.ΠΑ για να πάρω δλδ το ποσοστό αναπηρίας που μπορώ να πάρω λόγω της πάθησής μου. Και εσείς να κάνετε τα χαρτιά αν έχετε το δικαίωμα, γιατί σε τέτοιους καιρούς που ζούμε...όλα βοηθούν.

Σκέφτομαι διάφορα κατά καιρούς...είδα σε ένα σήριαλ 2 φίλους να αποχαιρετιούνται (τελικά ο ένας πέθανε κιόλας απο καρδιά) και δάκρυα μου έφυγαν...Χρόνια φίλοι, φίλοι που χάθηκαν, φίλοι που βρέθηκαν, που μάλωσαν, που βρίστηκαν κάποτε αλλα εκεί, συνέχισαν, και για φόντο η θάλασσα και ένα αιώνιο καλοκαίρι.

Μια ατάκα ανέβηκε ως το στόμα μου "Ήθελα ένα ακόμη καλοκαίρι, ένα μόνο καλοκαίρι ακόμα". Το ήθελα, όπως το ήθελα, είχα πλάσει εγώ το σενάριο για το 2008, δεν μπορούσε να είναι ίδιο ακριβώς καλοκαίρι με εκείνο του 2007 αλλά μπορούσε να του μοιάζει, ήθελα να του μοιάζει αλλά δεν μου χαρίστηκε. Οι πρωταγωνιστές δεν εμφανίστηκαν ποτέ, και εκείνοι που ήρθαν δεν ήταν προγραμματισμένοι. Έμεινα να κοιτώ τον δρόμο..."θα ρθει; Δε θα ρθει;" και απο τότε αυτό με πιέζει όποτε πάω στο ίδιο σπίτι. Για τον ίδιο λόγο έκλαψα φέτος το καλοκαίρι στο νησί "μα γιατί οι ζωές μας άλλαξαν τόσο;". Νιώθω πολλές φορές πως η ζωή είναι μικρή για να στερούμαι αυτό που θέλω, σιγά σιγά όμως βλέπω πως δεν μπορώ πάντα να έχω αυτό που θέλω. Μάλλον τις περισσότερες φορές δεν έχεις αυτό που θες. Έτσι;
Μακάρι να μπορούσαν όλοι οι άνθρωποι να βλέπανε τι γίνεται στις ψυχές, τα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων όταν αθετούν τις υποσχέσεις τους. Πως ρημάζει το μέσα μας, έτσι ξαφνικά. Δεν μπορει, το έχουν νιώσει, απλά κάνουν πως το ξέχασαν και μετατοπίζουν αλλού το βάρος.
Τα μάτια μου βουρκώνουν, ναι, δεν ωφελεί σε τίποτα κανένα τέτοιο φλασμπακ, είναι ανούσιο πέρα για πέρα, ότι δεν έγινε, δεν έγινε. Σκέφτομαι πολλες φορές τη ζωή μου ανάποδα, ή τη ζωή μου δίχως τον καρκίνο. Καταλήγω σε ένα μόνο συμπέρασμα...η αρρώστια διογκώνει στο μυαλό μου τις (ίσως) τυχαίες συμπεριφορές των άλλων. Πιστεύω πως θα τους αντιμετώπιζα με λιγότερη συναισθηματική φόρτιση αν δεν είχα περάσει τόσα. Εκεί είναι που χάνω το παιχνίδι, το χάνω κάπου ανάμεσα στις απαιτήσεις που έχω απο τους άλλους (δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία απο το να μην περιμένεις τίποτα και απο κανέναν) η αναμονή είναι σκλαβιά, σε τρώει σταδιακά, όταν περιμένεις αλλά δεν παίρνεις...εκεί χάνω το παιχνίδι και εκεί, την επόμενη στιγμή που θα έχω ζητήσει κάτι σκέφτομαι "δεν έπρεπε να το ζητήσω, κανείς δεν έρχεται κάπου με το ζόρι, κανείς δεν σου τηλεφωνεί με το ζόρι".

Θέλω να ξεχάσω...Μπορώ;;; Σε αυτό το μεγάλο πηγάδι της λήθης...στοιβάζονται τόσα. Το ένα πατηκώνει το άλλο, αλλά...δεν ξέρεις ποτέ, πότε θα τα θυμηθείς όλα μαζί ή ένα-ένα, πότε όλα αυτά θα γίνουν μια μάζα και θα σε πνίξουν και θα σιχτιρίσεις κόσμο και κοσμάκι για όλα αυτά τα χρόνια και οι σφαίρες θα πάρουν πολλούς.

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ (ένα διαφορετικό αποψινό ποστ, όπως διαφορετική είναι μονίμως και η ψυχολογία μου!)