άλλοτε φαντάζουν να περνάν αργά, άλλοτε γρήγορα...
Σκέψεις πολλές, άλλοτε χαρούμενες, άλλοτε παράξενα λυπημένες...
Φέτος έχουμε καλοκαίρι 2011, τόσα καλοκαίρια περάσανε απο τότε, το 2007, το τελευτάιο μου ανέμελο καλοκαίρι, αλλά φέτος, πιέστηκα αρκετά ψυχολογικά.
Τελικά κανείς δεν προβλέπει ποτέ τη στιγμή του απολογισμού μιας κατάστασης. Είναι το τέταρτο καλοκαίρι μετά τα χειρουργία, τις θεραπείες και όλο το πακετάκι που μου σέρβιρε κάποτε (και μου σερβίρει ακόμη) η ζωή. Πάρα πολλές φορές αν τα σκεφτώ όλα αυτά, νομίζω πως συνέβησαν σε άλλο άνθρωπο και εγώ απλά ήμουν μάρτυρας της όλης κατάστασης. Δεν μπορώ να συνδέσω το τότε με το τώρα, το πριν με το μετά γιατί έχω ελάχιστα πράγματα να μου το θυμίζουν. Φυσικά, όταν βλέπω το στήθος μου χωρίς θηλές και τις ουλές το θυμάμαι, φυσικά και όταν έχω τα νεύρα μου και τις εξάψεις λόγω της διακοπής της περιόδου πάλι το θυμάμαι. Που και που μπορεί να πέσει και καμια φωτο στα χέρια μου απο τότε και φυσικά και το θυμάμαι. Αισθάνομαι όμως πολλές φορές πως όλα γίναν σε ένα όνειρο-εφιάλτη....Θα μου πεις, τι σημασία έχει, η ουσία είναι πως έγιναν, πως πέρασαν και πως οι εξετάσεις βγαίνουν καθαρές...Ναι, οκ, αλλά πιστεύω πως για την τότε ευαίσθητη, νεανική μου ψυχή, όλα αυτά ήταν υπερβολικά, και απορώ πολλές φορές για το πως τα άντεξα...Δεν θέλω να είμαι μίζερη και πραγματικά, δεν έχω ησυχία με την ζωή, όλο κάτι κάνω ή θέλω να κάνω...γύρισα πόσες χώρες και πόλεις φέτος, έζησααααααααα ένιωσα τον παλμό των ανθρώπων. Βρήκα πάλι γαλάζιες θάλασσες, βρήκα πάλι ανθρώπους να με καλέσουν στην παρέα τους, αλλά μέσα σε όλα αυτά, βρήκα πάλι λόγους για να πέσω ψυχολογικά....Δεν ρωτώ "γιατί" απλά επειδή δεν υπάρχει απάντηση! Αισθάνομαι ΔΥΝΑΤΗ και πιστεύω πως και αυτό είναι κάτι....Ξέρω μέσα μου πως δεν υπάρχει συνταγή για την ζωή, όμως εγώ κατάφερα να μην φοβάμαι τη ζωή, και αυτό είναι εξίσου σημαντικό. Σήμερα πήγα να γράψω τα χάπια της ορμονοθεραπείας (Nolvadex) στον πρώτο χειρούργο-μαστολόγου που με είχε δει το 2007. Καθισμένη στο γραφείο του χάζευα τριγύρω τα έπιπλα...Δεν είμαι πια φοβισμένη, τότε ήμουν. Δεν είμαι εκείνο το παιδί που το είχε πάρει απο το χέρι η μαμα του για να το πάει στον γιατρό...τώρα είμαι μια ώριμη (με πολλές εξαιρέσεις) γυναίκα....
το έχω γράψει πολλές φορές πως τα περισσότερα απο όσα ζούμε είναι παιχνίδια μυαλού. Κάποιοι απο εσάς έστω και για μια φορά μπορεί να σκεφτήκατε πως είμαι σουπερ ήρωας, τόσο στο διαδίκτυο, όσο και στη ζωή. Δεν είναι όμως έτσι. Πάντα λέω την αλήθεια, και γράφω όπως σκέφτομαι, ιδίως βραδιές σαν την σημερινή που είναι και περασμένη η ώρα. Δεν έχω τίποτα το "σούπερ" πάνω μου, ακόμη και το σιλικονάτο στήθος έγινε στα μέτρα και τα σταθμά και του σώματός μου και του προηγούμενου μπούστου, είμαι μια κοινή-θνητή που η ζωή την κλώτσισε κάποια στιγμή και αντί να το βάλω κάτω, κλώτσισα "πίσω" και εγώ. 'Εχω τις αδυναμίες μου όπως όλοι οι άνθρωποι, πέφτω στα ίδια λάθη συχνά, αποζητώ την παρέα μα και την απομόνωση καμια φορά. Έχω σκαμπανευάσματα ψυχολογικά (ευτυχώς όχι τόσο συχνά). Ο Καρκίνος δεν με έκανε "καλύτερο άνθρωπο" όπως πολλοί μου λέγανε, δεν ήρθε στη ζωή για καλοσύνη, αν θέλεις να το δεχτώ πως ήρθε (κακώς) και πίσω του μια δύναμη και μια υποσυνείδητη δίψα για ζωή (όχι πως πριν βαριόμουν). Θέλω λοιπόν να πω πως μπορεί ο καθένας μας να βρει τη δύναμη μέσα του, δεν έχω το μαγικό ραβδί, έμαθα απλά να ζω μια άλλη ζωή και αυτό βοήθησε...συμβιβάστηκα αργά ή γρήγορα με το πρόβλημά μου, το έκανα κομμάτι του εαυτού μου και έμαθα να επιπλέω! Αγάπησα απο την πρώτη στιγμή το καινούριο μου σώμα, την μαστεκτομή μου, την αποκατάσταση, το θέαμα δίζως θηλές. Αυτή είμαι, δεν θυμάμαι να έχω υπάρξει κάτι άλλο σωματικά...ο εγκέφαλος διαγράφει και προσπερνά, αυτό έχω σήμερα, αυτό θυμάμαι, αυτό αγκαλιάζω και φροντίζω. Θέλει αποφασιστηκότητα και μεγάλη δουλειά με τον εαυτό μας βέβαια. Θέλει και χρόνο! Θέλει χρόνο να ξεχωρίσεις ποιοι σε αγάπησαν, ποιοι σε λυπήθηκαν, ποιοι έμειναν απο οίκτο και ποιοι απο ενδιαφέρον, ποιός χάρηκε που το ξεπέρασες, ποιοός δεν μπόρεσε να δει πέρα απο τη μύτη του. Και πίστευψέ με, δεν υπάρχει μεγαλύτερη συναισθηματική ανύψωση απο το να προσπεράσεις τα λάθη των άλλων και να πάψουν να σε αγγίζουν πια. Το να απαλαγείς απο τις προσδοκίες που έχεις απο τους άλλους ανθρώπους είναι το δεύτερο βήμα και το πιο δύσκολο μάλλον, γιατί κάθε πληγωμένη ψυχή θέλει να την αγκαλιάζουν και να την φροντίζουν όπως αποζητά αυτή.
Σας στέλνω την καληνύχτα μου, μπορεί απόψε να σας πήγα (για ακόμη μια φορά) απο το ένα θέμα στο άλλο, αλλά αυτή η βουτιά στο είναι μου, αυτή η εξομολόγησή μου πολύ με αλάφρυνε αποψε!
όλοι και όλες μπορούμε! Ας το πιστέψουμε! Μακάρι να μπορούσα απόψε να σας αγκαλιάσω όλους, θα ήταν το λιγότερο που μπορώ να κάνω για την πιστή σας φιλία που κλείνει πια χρόνιααααΑΑΑΑ
καλο βράδυ!
