Μερικές φορές

η ζωή μας προσγειώνει απότομα

αυτό το τραγούδι το αφιερώνω σε μια Princess

ότι και αν γίνεται στη ζωή, σημασία έχει πως βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας φίλη μου και το πως μας βλέπουν οι σημαντικοί άλλοι γύρω μας... το τραγούδι μπορεί να λέει

"I'm not a princess, this ain't fairy tale"

γιατί έτσι είναι η ζωή,
αυτή είναι η αλήθεια,
μεγαλώσαμε με τα παραμύθια αλλά ο πρίγκιπας και το λευκό άλογο αργούν και πολλές φορές δεν έρχονται ποτέ, η ελπίδα όμως, η ανάγκη για νέες εικόνες, για όμορφες στιγμές, αυτή είναι που μας κρατά στη ζωή και μας κάνει να νιώθουμε μοναδικές και να ξεπερνάμε τις δύσκολες στιγμές πάντα....! Ότι και αν γίνεται, έχεις πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου...

φιλιά πολλά (αν διαβάζεις ακόμη!)

καλοκαιρινοί ρυθμοί

και εγώ ετοιμάζομαι να φύγω...θα λείψω 10 μέρες στην Ευρώπη...Ιταλία-Ελβετία-Γαλλία

χθες γράφοντας ένα μαιλ σε μια φίλη αισθάνθηκα τυχερή. Μα γιατί οι άνθρωποι δεν βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο αλλά μισοάδειο;;;;Γκρίνιαζα γιατί έπεσε το βάρος της οργάνωσης σε εμένα και ξαφνικά γέλασα, και σκέφτηκα, μα πόσο αχάριστη είμαι; Κάποτε δεν είχα παρέα για να πάω ένα τέτοιο ταξίδι, ή δεν είχα την οικονομική άνεση, καθώς με την αρρώστια μου είχα μείνει πίσω σε πολλά! Γέλασα με τον εαυτό μου...και φυσικά και είδα το ποτήρι μισογεμάτο. Τώρα είναι η ευκαιρία μου, τώρα θα πάω!

Τελικά στη ζωή έχω αρχίσει να πιστεύω πως υπάρχουν κ ευχές που βγαίνουν αληθινές, απλά εμείς τις προσπερνάμε. Πολλές φορές ούσα άρρωστη ή με θεραπείες σκεφτόμουν ένα ταξίδι. Να το λοιπόν, ήρθε! Γιατί λοιπόν να μην δω πως πραγματοποιείται η ευχή μου; Ε λοιπόν θα το δω, οι ευχές φίλοι μου, είναι και τα μικρά πραγματάκια που βάζεις στο μυαλό σου...δεν είναι πάντα τα "μεγάλα" και στο χέρι μας είναι, να γεμίσουμε ικανοποίηση και χαρά, πως ναι, πραγματοποιούνται οι ευχές μας, αρκεί να θυμόμαστε τι έχουμε ευχηθεί και να μην περνάμε επιφανειακά τα ωραία της ζωής και να απασχολούμαστε μόνο με τα άσχημα! πολλά φιλιά, αν δεν σας ξαναγράψω άμμεσα, ραντεβού τέλη του μήνα, για φωτο και ρεπορταζ! να μου είστε όλοι καλά, για όσους κάνουν τώρα θεραπείες κουράγιο και δύναμη, δείτε εμένα..θα έρθει η στιγμή και για το δικό σας ταξίδι ;-)

Κυρικά όλη μέρα!

Καλημέρα φίλες και φίλοι μου!

Δεν γράφω πολύ συχνά γιατί έχω ένα σωρό πράγματα να κάνω. Τακτοποιώ (με αργους ρυθμούς) τα πράγματά μου απο το νησί (κανονική μετακόμιση έκανα...) παράλληλα ξαναβρίσκω παλιούς φίλους και τα λέμε, πότε για καφέ και πότε για ποτό. Είναι παράξενη η αίσθηση αλλά παρόλο που γύρισα εδώ και μια βδομάδα, νομίζω πως κλείνω μήνα! Δεν είναι εύκολο όλο αυτό, όσο και αν προσαρμόζομαι εύκολα στις καταστάσεις, άφησα μια ζωή και μπήκα σε μια άλλη που όσο και είναι η "παλιά" μου ζωή, έχει πολλές προσθαφαιρέσεις.

Είμαι μπερδεμένη για το πριν, το τώρα μα και το μετά...φταίει που όλα τα σκέφτομαι πολύ, χωρίς να χρειάζεται τελικά, τα πράγματα δείχνουν απο μόνα τους...

Ωραία δεν είναι που στο blog αυτό, έφτασα στο σημείο να μιλάω για τα μικρά και ασήμαντα της ανθρώπινης φύσης και όχι μόνο για το θεριό που λέγεται καρκίνος;;;

Ζέστη σήμερα, όσοι μπορείτε, μην το χάσετε, πηγαίνετε για μπανάκι!

Επιστροφές...

Και να μαστε πάλι....απο τον γνωστό (σταθερό) υπολογιστή απο όπου πρωτοξεκίνησα να γράφω σε όλους εσάς με το που αρρώστησα...
Εδώ είμαι πάλι, στο πατρικό μου. Επέστρεψα με περίεργα συναισθήματα, αλλά προσαρμόστηκα σχετικά γρήγορα. Βρήκα τον κόσμο που είχα αφήσει πίσω. Πολλά φαντάζουν σαν να μην πέρασε απο πάνω τους μια μέρα, όμως πολλά άλλα μοιάζουν τόσο διαφορετικά. Γύρισα και είδα πως τα τόσο οικεία μπορεί να γίνουν τόσο ξένα, έτσι απλά... Οι άνθρωποι αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου, αλλάζουν οι ζωές τους, οι προτεραιότητές τους, επαναπροσδιορίζουν τη σχέση τους μαζί σου, την επικοινωνία, την συχνότητα της επαφής. Σίγουρα γύρω μας συμβαίνουν πολλά περισσότερα στις καρδιές και στο μυαλό των ανθρώπων απο αυτά που αντιλαμβανόμαστε κατά την απουσία μας.
Οι ζωές των ανθρώπων τρέχουν, μαζί και η δική μου σκέφτηκα χθες το βράδυ. Γύρισα πίσω με την αλλαγή στα "μαλλιά μου"! Με χωρίζουν πάρα πολλά απο το κορίτσι που αρρώστησε κάποτε. Μπορεί να έχω δυσκολέψει (λίγο) σαν χαρακτήρας αλλά όταν υπάρχουν γύρω μου δύσκολοι χαρακτήρες δίχως να έχουν περάσει κάτι, τότε δικαιολογώ τον εαυτό μου απόλυτα. Το να βρίσκεσαι στο μηδέν και να σηκώνεις κεφάλι, ούτε εύκολο είναι, ούτε γίνεται σε μια νύχτα. Θέλει προσπάθεια και ηθικό. Και όλα αυτά μαζεύονται...και επειδή είσαι απλά μια κοινή-θνητή, παραδίδεσαι πολλές φορές στα συναισθήματα καθώς και τα νεύρα σου. Αλλά με συν και πλην, τον τελευταίο χρόνο με αγάπησαν πολλοί φίλοι και μου κάνανε τα "χατήρια". Και αυτό μου έδωσε φτερά! Είδα πως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που αποζητούν την παρέα μου και αυτό με ανέβασε ψυχολογικά. Και εγώ, πρέπει τώρα για το καλό του εαυτού μου, αν και δεν θα έχω δίπλα μου αυτούς τους ανθρώπους ξανά (τέλος το νησί), να παραμείνω με αυτά τα φτερά.
Καλημέρα!