γειά σας, γειά σας!
επισκέφτηκα 2 νησιά! Γύρισα γεμάτη δροσιά, αλάτι απο τα "πισινάτα" νερά της θάλασσας, και με πολλες καλοκαιρινές εικόνες. Οι αναμνήσεις μας, είναι η μεγαλύτερη επένδυση στο μέλλον! Οι διακοπές, οι εκδρομές και τα ταξιδάκια μας ξαλαφρώνουν!
σας χαρίζω τις ακόλουθες φωτό! Ξεκουράστηκα εκεί που πήγα...η παρέα με ξεσήκωσε! Τα γέλια, οι κουβέντες, οι βόλτες, τα μπαράκια, αισθάνθηκα ζωντανή και πάλι, ανέμελη, καλοκαιρινή! Μα γιατί τα στερούσα όλα αυτά απο τον εαυτό μου;;; Μαζί με το καλοκαίρι 2007, μετά το κενό που ακολούθησε, χαράσω καινούριο καλοκαίρι, καλοκαίρι 2010. Και το φετινό καλοκαίρι έχει την χάρη του! Σας φέρνω την ελπίδα! Είμαι εμφανισιακά πολύ κοντά σε εκείνο το τελευταίο καλοκαίρι ;-) Και όσο και αν αντιστέκομαι στην ιδέα, τελικά, όταν βλέπεις τον εαυτό σου όπως ήταν πριν την περιπέτεια της υγείας του, κάπου νιώθεις πως τίποτα δεν άλλαξε, πως είσαι εκείνη η κοπέλα...η φρέσκια, η ανέμελη, η δραστήρια που δεν έχει σχέση με κλινικές, χειρουργεία και θεραπείες!
Φυσικά όλα αυτά είναι απο την άλλη τελείως ανεδαφικά, τα πάντα άλλαξαν, τα πάντα όλα! Μια 2χρονη παύση απο τη ζωή, μια αρρώστια σκιά, τα πάντα, αλλά τις περισσότερες μέρες της ζωής μου, κάνω πως δεν συμβαίνει τίποτα...και τα ξεχνώ όλα...κάνω πως είμαι αυτή που ήμουν πάντα, προσποιούμαι πως κανείς δεν μου πήρε ποτέ τίποτα.
..
Αλλά ας αφήσουμε τα δυσάρεστα και ας κάνουμε focus στο ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ μαςςςςςςς!
Τον Δεκέμβρη του 2007 έκανα την πρώτη χμθ και δημιούργησα το blog Sweet December για τις γυναίκες & όλους όσους ενδιαφέρονται να μάθουν για τη ζωή με τον Καρκίνο του Μαστού. Γίναμε γρήγορα μια μεγάλη παρέα...και μια ακόμη μεγαλύτερη αγκαλιά! Πέρασαν 10 χρόνια απο την πρώτη ανάρτηση. Παραμένω καλά, κι εδώ, η ΖΩΗ συνεχίζεται παρέα, ενώνουμε φόβους, κουράγια, σκέψεις και λόγια απο καρδιάς!
Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010
Τρίτη 27 Ιουλίου 2010
Γύρισα απόψε (400 αναρτήσεις!!!!)
θα σας γράψω σύντομα τα νέα μου και θα τα συνοδέψω με όμορφες φωτό!
φιλιά!
φιλιά!
Κυριακή 25 Ιουλίου 2010
Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010
Λίγο πριν φύγει ο Ιούλιος φεύγω εγώ
Φεύγω για μερικές μέρες, πάω να προλάβω το καλοκαίρι, να χαρώ τον ήλιο(με μέτρο...) και τη θάλασσα σε τρία νησιάααααα!
Θα επιστρέψω κάποια στιγμή απο βδομάδα!Είναι υπέροχα να μην κλείνεις εισητήριο επιστροφής, νιώθεις την ελευθερία στο μάξιμουμ! Κανείς δεν με σταματά, οι παραλίες με περιμένουνε, η παρέα με καλεί, οι ομορφιές των Σποράδων καρτερούν, και εγώ, με αυτό μου το ταξίδι θα έχω ικανοποιήσει την επιθυμία που μου γεννήθηκε τον Μάιο του 2008, τότε που ήταν όλα άχρωμα και νοσοκομειακά, τότε που έκανα ακόμη ακτινοθεραπεία στην Αθήνα. Εκείνο τον τριήμερο του Αγίου Πνεύματος στη Σκιάθο δεν έγινε ποτέ, όσο και αν το ήθελα, όσο και αν θα με αποφόρτιζε, όσο και αν είχα ενθουσιαστεί. Έμαθα όμως με τον καιρό, πως ακόμη και τα πιο απλά "θέλω" είναι να τα κυνηγάς και να τα παίρνεις στα χέρια σου! Μην αφήνετε τα "θέλω" σας στα χέρια των άλλων, είναι επικίνδυνο. Έτσι λοιπόν, αύριο σαλπάρω! Είναι ένα ταξίδι αναψυχής αλλά και εσωτερικής αναζήτησης...Είναι ένας "στόχος" που θα τον κρατώ στα χέρια μου, όταν επιστρέψω με το καλό!
Σας φιλώ! Δεν ξέρω κατα πόσο θα έχω σύνδεση εκεί που θα είμαι οπότε χαιρετώ προς το παρόν!
Θα επιστρέψω κάποια στιγμή απο βδομάδα!Είναι υπέροχα να μην κλείνεις εισητήριο επιστροφής, νιώθεις την ελευθερία στο μάξιμουμ! Κανείς δεν με σταματά, οι παραλίες με περιμένουνε, η παρέα με καλεί, οι ομορφιές των Σποράδων καρτερούν, και εγώ, με αυτό μου το ταξίδι θα έχω ικανοποιήσει την επιθυμία που μου γεννήθηκε τον Μάιο του 2008, τότε που ήταν όλα άχρωμα και νοσοκομειακά, τότε που έκανα ακόμη ακτινοθεραπεία στην Αθήνα. Εκείνο τον τριήμερο του Αγίου Πνεύματος στη Σκιάθο δεν έγινε ποτέ, όσο και αν το ήθελα, όσο και αν θα με αποφόρτιζε, όσο και αν είχα ενθουσιαστεί. Έμαθα όμως με τον καιρό, πως ακόμη και τα πιο απλά "θέλω" είναι να τα κυνηγάς και να τα παίρνεις στα χέρια σου! Μην αφήνετε τα "θέλω" σας στα χέρια των άλλων, είναι επικίνδυνο. Έτσι λοιπόν, αύριο σαλπάρω! Είναι ένα ταξίδι αναψυχής αλλά και εσωτερικής αναζήτησης...Είναι ένας "στόχος" που θα τον κρατώ στα χέρια μου, όταν επιστρέψω με το καλό!
Σας φιλώ! Δεν ξέρω κατα πόσο θα έχω σύνδεση εκεί που θα είμαι οπότε χαιρετώ προς το παρόν!
Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010
καλή προτελευταία βδομάδα!
αυτό ήταν, ο Ιούλιος σε 2 εβδομάδες θα είναι παρελθόν! Κοιτάξτε να εκμεταλευτείτε το καλοκαίρι σας!
Εγώ μεταξύ νεύρων, απογοητεύσεων, αθετήσεων, μοναξιάς αλλά και παρέας, καινούριων φίλων και συγγενών σμπρώχνω τη ζωή προς τα μπρόστα! Πάω τη θαλασσίτσα μου και προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται ήρεμη...γίνεται;;;Ε, η προσπάθεια σίγουρα μετράει!
Κάποτε σε μια τέτοια αμμουδιά, είχαμε γράψει το Friends for Ever...είναι τελικά οι άνθρωποι "για πάντα"; Ποιός ξέρει, ο χρόνος δεν είναι αυτός που πάντα δείχνει;;;
Σάββατο 17 Ιουλίου 2010
Χθες πήγα στα μπουζούκια
γιατί η ζωή, όπως έχει τα κάτω της, έχει και τα πάνω της ;-) και εγώ απο αλλαγή διάθεσης ξέρω απο πρώτο χέρι...
Η ζωή μου έχει ποικιλία...πηγαίνω στη θάλασσα, βγαίνω για καφέ, βγαίνω τα βράδια. Έχω κερδίσει έδαφος μήνες τώρα σε καινούριες παρέες που με αποζητούν ως ένα άτομο ευχάριστο, χαλαρό και χαμογελαστο. Το καλοκαιράκι κυλά ομαλά και μάλλον την επόμενη Πέμπτη φεύγω σε νησάκι για επιπλέον μπανάκια. Δεν ξέρω αν βρήκα τον τρόπο να ξεπεράσω το πρόσφατο παρελθόν μου αλλά έχω έντονη την αίσθηση πως είμαι σε καλό δρόμο...Ξέρετε, θέλει κόπο και πολύ τρόπο για να "φύγεις" απο έναν τρόπο σκέψης, για να απελευθερώσεις το πνεύμα σου, γιατί όταν γιατρεύεις το κορμί, πρέπει να σκύψεις στην ψυχή. Κανείς, μα κανείς, μόνο όσοι έχουμε αρρωστήσει μπορούμε να καταλάβουμε τα σημάδια που μένουν στο μυαλό μας. Είναι ο φόβος; Είναι τα χαμένα όνειρα, μια πορεία που ανετράπει; Είναι όλα αυτά, είναι όλα αυτά, και ακόμη περισσότερα που ζορίζουν το κεφάλι μας τις νύχτες, είναι η μοναξιά και οι άνθρωποι που μας έκαναν να νοιώσουμε μόνοι, είναι...είναι...είναι...Όταν τα πετάξουμε όλα αυτά απο πάνω μας, τότε θα βρούμε την υγειά μας! Αυτό αλήθεια ποιός το καταλαβαίνει; Ποιός αναγνωρίζει τα σπασμένα μας νεύρα; Την υπομονή που εξαντλήθηκε; Άνθρωποι είμαστε, όχι θεοί επειδή επιζήσαμε!
Η ζωή μου έχει ποικιλία...πηγαίνω στη θάλασσα, βγαίνω για καφέ, βγαίνω τα βράδια. Έχω κερδίσει έδαφος μήνες τώρα σε καινούριες παρέες που με αποζητούν ως ένα άτομο ευχάριστο, χαλαρό και χαμογελαστο. Το καλοκαιράκι κυλά ομαλά και μάλλον την επόμενη Πέμπτη φεύγω σε νησάκι για επιπλέον μπανάκια. Δεν ξέρω αν βρήκα τον τρόπο να ξεπεράσω το πρόσφατο παρελθόν μου αλλά έχω έντονη την αίσθηση πως είμαι σε καλό δρόμο...Ξέρετε, θέλει κόπο και πολύ τρόπο για να "φύγεις" απο έναν τρόπο σκέψης, για να απελευθερώσεις το πνεύμα σου, γιατί όταν γιατρεύεις το κορμί, πρέπει να σκύψεις στην ψυχή. Κανείς, μα κανείς, μόνο όσοι έχουμε αρρωστήσει μπορούμε να καταλάβουμε τα σημάδια που μένουν στο μυαλό μας. Είναι ο φόβος; Είναι τα χαμένα όνειρα, μια πορεία που ανετράπει; Είναι όλα αυτά, είναι όλα αυτά, και ακόμη περισσότερα που ζορίζουν το κεφάλι μας τις νύχτες, είναι η μοναξιά και οι άνθρωποι που μας έκαναν να νοιώσουμε μόνοι, είναι...είναι...είναι...Όταν τα πετάξουμε όλα αυτά απο πάνω μας, τότε θα βρούμε την υγειά μας! Αυτό αλήθεια ποιός το καταλαβαίνει; Ποιός αναγνωρίζει τα σπασμένα μας νεύρα; Την υπομονή που εξαντλήθηκε; Άνθρωποι είμαστε, όχι θεοί επειδή επιζήσαμε!
Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010
Οι πιο ζεστές μέρες!
κάνει πολλή ζέστη εδώ, φαντάζομαι και σε εσάς, σε όλη δηλαδή την Ελλάδα...!
αυτές τις μέρες, μέσα στον ήλιο, τη ζέστη και την αποπνικτική ατμόσφαιρα, αποχαιρετήσαμε τον πατέρα μιας φίλης. Έφυγε απο καρκίνο...είναι το τρίτο άτομο απο τότε που αρρώστησα, που γνωρίζω και πεθαίνει απο αυτή τη νόσο...πήγα στην κηδεία και συμπαραστάθηκα στη φίλη μου. Κατάλαβα πως έχω εξοικειωθεί πολύ με τον θάνατο. Δεν είναι πως τον σκέφτομαι (τον θάνατο) αλλά μάλλον είναι το ότι επειδή πέρασα τόσο ψηστά...σαν να τον απομυθοποίησα. Φυσικά και λυπήθηκα για τον άνθρωπο που έφυγε, άλλο αυτό. Απλά κάθε μέρα που ζω, καταλαβαίνω ακόμη περισσότερο πόσο φθαρτοί είμαστε, πόσο μάταια είναι τα περισσότερα πράγματα γύρω μας και πόσο πολύ ο θάνατος βρίσκεται στη ζωή μας!
Καλή ανάπαυση, γιατί ζορίστηκες πολύ τους τελευταίους μήνες!
αυτές τις μέρες, μέσα στον ήλιο, τη ζέστη και την αποπνικτική ατμόσφαιρα, αποχαιρετήσαμε τον πατέρα μιας φίλης. Έφυγε απο καρκίνο...είναι το τρίτο άτομο απο τότε που αρρώστησα, που γνωρίζω και πεθαίνει απο αυτή τη νόσο...πήγα στην κηδεία και συμπαραστάθηκα στη φίλη μου. Κατάλαβα πως έχω εξοικειωθεί πολύ με τον θάνατο. Δεν είναι πως τον σκέφτομαι (τον θάνατο) αλλά μάλλον είναι το ότι επειδή πέρασα τόσο ψηστά...σαν να τον απομυθοποίησα. Φυσικά και λυπήθηκα για τον άνθρωπο που έφυγε, άλλο αυτό. Απλά κάθε μέρα που ζω, καταλαβαίνω ακόμη περισσότερο πόσο φθαρτοί είμαστε, πόσο μάταια είναι τα περισσότερα πράγματα γύρω μας και πόσο πολύ ο θάνατος βρίσκεται στη ζωή μας!
Καλή ανάπαυση, γιατί ζορίστηκες πολύ τους τελευταίους μήνες!
Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010
και αυτή η κούπα
έχει την αξία της, αγορασμένη απο το Μουσείο της Ακρόπολης!
Πόσα μπορεί να χωρέσει μια κούπα απο την Αθήνα; Πόσο οικεία μου έγινε η πρωτεύουσα απο εκεί που δεν το περίμενα...; Η ζωή λέμε και ξανα λέμε πως έχει μεγαλύτερη φαντασία απο εμάς! Για μένα φρόντισε να κάνει την Αθήνα για μια 2 ετία δεύτερή μου πατρίδα, την κλινική εκεί δεύτερό μου σπίτι και να μηδενίσει κάθε απόσταση...Μου εφερε όμως και φίλους, φίλους που βρήκα εκεί μέσα στην ταλαιπωρία μου αλλά και φίλους που βρήκα εδώ, ΕΣΑΣ!
μια γλυκιά καλημέρα με τον καφέ μου! Φιλιά!
Τρίτη 13 Ιουλίου 2010
Χαίρομαι που
βρήκα πολλούς φίλους στο Facebook! Πιο πολύ χαίρομαι που είδα μερικούς απο εσάς σε φωτό!
να ξεκαθαρίσουμε κάτι, όσοι δεν έχετε facebook δεν τρέχει τίποτα! Το blog συνεχίζει κανονικά...!Απλά σκέφτηκα μήπως θα βοηθούσε και το FB στην επικοινωνία μας γιατί όπως είπα κάποιοι απο εσάς δεν μπορούν να χειριστούν τα σχόλια...
φιλάκια!!!!!!!
να ξεκαθαρίσουμε κάτι, όσοι δεν έχετε facebook δεν τρέχει τίποτα! Το blog συνεχίζει κανονικά...!Απλά σκέφτηκα μήπως θα βοηθούσε και το FB στην επικοινωνία μας γιατί όπως είπα κάποιοι απο εσάς δεν μπορούν να χειριστούν τα σχόλια...
φιλάκια!!!!!!!
Κυριακή 11 Ιουλίου 2010
SweetDecember brblog στο FB!
έτσι θα με βρείτε φίλοι μου, όλοι όσοι χρησιμοποιείτε το Facebook και ενδιαφέρεστε να γίνουμε φίλοι!
είπα θα αντισταθώ και δεν θα ανοίξω FB αλλά τελικά δεν μπόρεσα να κλείσω τα αφτιά μου στις σειρήνες! Μπορείτε επίσης να με ψάξετε και μέσω Mail
breastblog@yahoo.gr
φιλιά, καλή Κυριακή και να μου είστε καλά!
SweetDecember brblog
είπα θα αντισταθώ και δεν θα ανοίξω FB αλλά τελικά δεν μπόρεσα να κλείσω τα αφτιά μου στις σειρήνες! Μπορείτε επίσης να με ψάξετε και μέσω Mail
breastblog@yahoo.gr
φιλιά, καλή Κυριακή και να μου είστε καλά!
SweetDecember brblog
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
Λίγο πριν πάω για θάλασσα θα θελα να
σας αφήσω μια πολύ αισιόδοξη φωτό. Όχι πως το σώμα είναι το παν, το παν είναι η ψυχούλα μας τι λέει, πόσα αντέχει, πόσο αγαπά και τι υπομονή κάνει...αλλά...ιδίως αν κάποια απο εσάς είναι στη φάση των χμθ ή στη μετά φάση και αισθάνεται "μπαλόνι" δείτε πως μου πέφτει πια αυτό το τζην που μου ήταν εφαρμοστό τον Οκτώβρη του 2009...να θυμάστε πως του χρόνου το καλοκαίρι θα έχουν φύγει όλα. Ναι, παίρνει καιρό, 2 καλοκαίρια είχα τα σημάδια των φαρμάκων της χμθ αλλά το τρίτο καλοκαίρι, όλα γλιστράνε επάνω μου!
φιλιά κούκλες! όλα γίνονται, και οι μαστεκτομές ξεχνιούνται και όλα! Πάνω απο όλα υγεία και just keep the faith!
Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010
Η αλήθεια είναι μια αλλά μάλλον
έχει πολλές εκδοχές!
Έχω αρκετές μέρες να σας γράψω…πέρα από το ότι έλειπα, είμαι σε μια περίεργη φάση μυαλού και πνεύματος. Μάλλον μάχομαι με τον εαυτό μου για πολλά πράγματα που με απασχόλησαν στο παρελθόν και έχουν έρθει ξανά στο προσκήνιο.
Για τους καινούριους φίλους θα κάνω μια σύντομη αναφορά…Όταν αρρώστησα δεν είχα ταίρι, είχα στα 27 μου χρόνια δυο φίλες κολλητές. Η μια από αυτές έκρινε σκόπιμο μετά από 2 μήνες που τελείωσα τις ακτινοθεραπείες μου, για μια χαζή παρεξήγηση (που τελικά, ήταν και δεν ήταν αυτός ο λόγος) να πάψει να μου σηκώνει το τηλέφωνο…Εγώ ήμουν χάλια για τουλάχιστον 8 μήνες, γιατί από τη μια αντιμετώπιζα το «μετά τις θεραπείες τι;;;» και από την άλλη την απόρριψη από ένα άτομο με το οποίο είχα μοιραστεί πολλά αλλά και τα πάντα γύρω από τον καρκίνο…Δυσκολεύτηκα θυμάμαι πάρα πολύ, ένοιωσα πέρα από τη στεναχώρια μου προδομένη, ένοιωσα απόρριψη και κλείστηκα στο καβούκι μου. Μου πήρε μήνες για να συνέλθω, μήνες για να κόψω τη συνήθεια του να θέλω να της τηλεφωνήσω, μήνες για να χωνέψω το ότι η συγκεκριμένη με είχε γειώσει και ας την είχα ανάγκη.
Τώρα που μόλις σας έγραψα τις παραπάνω γραμμές κατάλαβα για μια ακόμη φορά ότι δεν νοιώθω τίποτα πια. Έχω ένα κενό και μια αδιαφορία άνευ προηγουμένου. Μα εγώ ήμουν μου έσκαγα για εκείνη την παλιοκατάσταση? Η φίλη μου εκείνη, αρραβωνιάστηκε, παντρεύτηκε και δεν ζούμε στην ίδια πόλη. Όταν την προηγούμενη βδομάδα ήρθε να δει τους δικούς της, μου τηλεφώνησε να βρεθούμε και εγώ δέχτηκα την πρόταση. Και βρεθήκαμε, και λες από ένστικτο κατάλαβα ότι είναι έγκυος, και ναι, είναι, και μάλιστα θα περάσει αρκετούς μήνες με τους γονείς της, στην ίδια πόλη με εμένα. Και θέλησε και να ξανα βρεθούμε και να πάμε με τον άνδρα της τριήμερο και να πάω να τους επισκεφτώ σπίτι τους και να μείνω. Και κάπου εκεί θεώρησα πως τις δίνω λάθος σημάδια και της είπα πως δεν είμαι έτοιμη ακόμη. Και όταν με ρώτησε «τι εννοείς» τότε ήταν που της είπα τι μου είχε κάνει και πόσο μου είχε στοιχίσει. Η «Ν» δεν είπε ποτέ της «συγνώμη», όχι πως μια λέξη θα την έσωζε, αλλά θα μου έδινε και εμένα την ικανοποίηση πως κατάλαβε το λάθος της…είναι εγωίστρια, εγώ πάλι καθόλου, αλλά κάπου μέσα μου πια αισθάνομαι πως δεν θέλω να γυρίζω στους ανθρώπους που με πληγώσανε. Δεν το κάνω από κακία, το κάνω επειδή δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει σε όλους τους ανθρώπους η δεύτερη ευκαιρία…Δεν θέλω να είμαι η φίλη που θυμόνται κάποιοι όταν ξεμένουν, ή όταν επιστρέφουν και δεν έχουν κανέναν άλλο, ή όταν έχουν ανάγκη κάτι. Με κούρασε όλο αυτό, ναι, μπορώ να γίνω πολύ καλή φίλη, να τρέξω, να βοηθήσω να συμπαρασταθώ, να αγαπήσω, να πάω κάποιον στο γιατρό, να του κάνω παρέα, να αφήσω τις δουλειές μου και να πάω κοντά του αλλά…είναι τελικά να μην μου πατήσεις τον κάλο και ωθήσω τον ευατό μου, για δική μου προφύλαξη σε μια στάστη άμυνας και αποστασιοποίησης! Εγώ λοιπόν άδειασα σαν άνθρωπος συναισθηματικά και όσο και αν θέλω κάποια πράγματα να τα βλέπω καλοπροαίρετα, ο οργανισμός μου τα ξερνάει από μόνος του…είναι σαν ένα φάρμακο που δεν το δέχεται. Είναι τα δυο άκρα… «εγώ» να συμπαρασταθώ στις χαρές, στις εγκυμοσύνες στα σούρτα-φέρτα στους γυναικολόγους κτλπ (γιατί και αυτό μου το είπε—θέλω να έρθεις σε έναν υπέρηχο) για ποιο λόγο όμως; Μήπως ήρθε αυτή σε κάποια χμθ μου; Μήπως προσπάθησε να μην με αφήσει, τότε που την είχα ανάγκη; Γιατί η χαρά των άλλων να είναι πιο σημαντική από τη δική σου τη στεναχώρια; Γιατί; Γιατί όλοι όσοι σε ξέρουν να σου ζητούν την δεύτερη ευκαιρία; Γιατί ξέρουν πως συγχωρείς, γιατί ξέρουν πως είσαι «καλή». Σε μια κοινωνία όμως που ο ένας κοιτάζει να βγάλει το μάτι του άλλου και να επιβιώσει να καλύτερα από τον άλλον, όχι, δεν αξίζει να είσαι καλός. Έτσι, ενώ δεν έχω μίση και πάθη νομίζω πως δεν αξίζει να ξαναρθω κοντά με τέτοια άτομα. Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβει η φίλη μου πως τα λάθη πληρώνονται, πως ο εγωισμός μας, μας κάνει να μένουμε μόνες!
Έχω αρκετές μέρες να σας γράψω…πέρα από το ότι έλειπα, είμαι σε μια περίεργη φάση μυαλού και πνεύματος. Μάλλον μάχομαι με τον εαυτό μου για πολλά πράγματα που με απασχόλησαν στο παρελθόν και έχουν έρθει ξανά στο προσκήνιο.
Για τους καινούριους φίλους θα κάνω μια σύντομη αναφορά…Όταν αρρώστησα δεν είχα ταίρι, είχα στα 27 μου χρόνια δυο φίλες κολλητές. Η μια από αυτές έκρινε σκόπιμο μετά από 2 μήνες που τελείωσα τις ακτινοθεραπείες μου, για μια χαζή παρεξήγηση (που τελικά, ήταν και δεν ήταν αυτός ο λόγος) να πάψει να μου σηκώνει το τηλέφωνο…Εγώ ήμουν χάλια για τουλάχιστον 8 μήνες, γιατί από τη μια αντιμετώπιζα το «μετά τις θεραπείες τι;;;» και από την άλλη την απόρριψη από ένα άτομο με το οποίο είχα μοιραστεί πολλά αλλά και τα πάντα γύρω από τον καρκίνο…Δυσκολεύτηκα θυμάμαι πάρα πολύ, ένοιωσα πέρα από τη στεναχώρια μου προδομένη, ένοιωσα απόρριψη και κλείστηκα στο καβούκι μου. Μου πήρε μήνες για να συνέλθω, μήνες για να κόψω τη συνήθεια του να θέλω να της τηλεφωνήσω, μήνες για να χωνέψω το ότι η συγκεκριμένη με είχε γειώσει και ας την είχα ανάγκη.
Τώρα που μόλις σας έγραψα τις παραπάνω γραμμές κατάλαβα για μια ακόμη φορά ότι δεν νοιώθω τίποτα πια. Έχω ένα κενό και μια αδιαφορία άνευ προηγουμένου. Μα εγώ ήμουν μου έσκαγα για εκείνη την παλιοκατάσταση? Η φίλη μου εκείνη, αρραβωνιάστηκε, παντρεύτηκε και δεν ζούμε στην ίδια πόλη. Όταν την προηγούμενη βδομάδα ήρθε να δει τους δικούς της, μου τηλεφώνησε να βρεθούμε και εγώ δέχτηκα την πρόταση. Και βρεθήκαμε, και λες από ένστικτο κατάλαβα ότι είναι έγκυος, και ναι, είναι, και μάλιστα θα περάσει αρκετούς μήνες με τους γονείς της, στην ίδια πόλη με εμένα. Και θέλησε και να ξανα βρεθούμε και να πάμε με τον άνδρα της τριήμερο και να πάω να τους επισκεφτώ σπίτι τους και να μείνω. Και κάπου εκεί θεώρησα πως τις δίνω λάθος σημάδια και της είπα πως δεν είμαι έτοιμη ακόμη. Και όταν με ρώτησε «τι εννοείς» τότε ήταν που της είπα τι μου είχε κάνει και πόσο μου είχε στοιχίσει. Η «Ν» δεν είπε ποτέ της «συγνώμη», όχι πως μια λέξη θα την έσωζε, αλλά θα μου έδινε και εμένα την ικανοποίηση πως κατάλαβε το λάθος της…είναι εγωίστρια, εγώ πάλι καθόλου, αλλά κάπου μέσα μου πια αισθάνομαι πως δεν θέλω να γυρίζω στους ανθρώπους που με πληγώσανε. Δεν το κάνω από κακία, το κάνω επειδή δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει σε όλους τους ανθρώπους η δεύτερη ευκαιρία…Δεν θέλω να είμαι η φίλη που θυμόνται κάποιοι όταν ξεμένουν, ή όταν επιστρέφουν και δεν έχουν κανέναν άλλο, ή όταν έχουν ανάγκη κάτι. Με κούρασε όλο αυτό, ναι, μπορώ να γίνω πολύ καλή φίλη, να τρέξω, να βοηθήσω να συμπαρασταθώ, να αγαπήσω, να πάω κάποιον στο γιατρό, να του κάνω παρέα, να αφήσω τις δουλειές μου και να πάω κοντά του αλλά…είναι τελικά να μην μου πατήσεις τον κάλο και ωθήσω τον ευατό μου, για δική μου προφύλαξη σε μια στάστη άμυνας και αποστασιοποίησης! Εγώ λοιπόν άδειασα σαν άνθρωπος συναισθηματικά και όσο και αν θέλω κάποια πράγματα να τα βλέπω καλοπροαίρετα, ο οργανισμός μου τα ξερνάει από μόνος του…είναι σαν ένα φάρμακο που δεν το δέχεται. Είναι τα δυο άκρα… «εγώ» να συμπαρασταθώ στις χαρές, στις εγκυμοσύνες στα σούρτα-φέρτα στους γυναικολόγους κτλπ (γιατί και αυτό μου το είπε—θέλω να έρθεις σε έναν υπέρηχο) για ποιο λόγο όμως; Μήπως ήρθε αυτή σε κάποια χμθ μου; Μήπως προσπάθησε να μην με αφήσει, τότε που την είχα ανάγκη; Γιατί η χαρά των άλλων να είναι πιο σημαντική από τη δική σου τη στεναχώρια; Γιατί; Γιατί όλοι όσοι σε ξέρουν να σου ζητούν την δεύτερη ευκαιρία; Γιατί ξέρουν πως συγχωρείς, γιατί ξέρουν πως είσαι «καλή». Σε μια κοινωνία όμως που ο ένας κοιτάζει να βγάλει το μάτι του άλλου και να επιβιώσει να καλύτερα από τον άλλον, όχι, δεν αξίζει να είσαι καλός. Έτσι, ενώ δεν έχω μίση και πάθη νομίζω πως δεν αξίζει να ξαναρθω κοντά με τέτοια άτομα. Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβει η φίλη μου πως τα λάθη πληρώνονται, πως ο εγωισμός μας, μας κάνει να μένουμε μόνες!
Τρίτη 6 Ιουλίου 2010
Γύρισα!
Κυριακή 4 Ιουλίου 2010
θα λείψω
κάποτε τέτοιοι τίτλοι συνόδευαν την αναχώρησή μου για θεραπεία ή εξετάσεις.
Τώρα όλα αλλάξανε (ή σχεδόν...) προς το καλύτερο! Τώρα φεύγω σήμερα για εκδρομούλα. Θα οδηγήσω μόνη μου στο αυτοκίνητο και αυτό μου αρέσει πολύ. Θα βγώ παραθαλάσσια σε φίλους, και αυτό μου αρέσει πιο πολύ ;-)
φιλιά! Τα λέμε μέσα στη βδομάδα με γεμάτες αλμύρα ιστορίες και εικόνες καλοκαιρινές!
είναι Κυριακή, εκμεταλλευτείτε το και εσείς !
Τώρα όλα αλλάξανε (ή σχεδόν...) προς το καλύτερο! Τώρα φεύγω σήμερα για εκδρομούλα. Θα οδηγήσω μόνη μου στο αυτοκίνητο και αυτό μου αρέσει πολύ. Θα βγώ παραθαλάσσια σε φίλους, και αυτό μου αρέσει πιο πολύ ;-)
φιλιά! Τα λέμε μέσα στη βδομάδα με γεμάτες αλμύρα ιστορίες και εικόνες καλοκαιρινές!
είναι Κυριακή, εκμεταλλευτείτε το και εσείς !
Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010
καλό μήνα σε
όλους εσάς που παρακολοθείτε την ιστορία μου, χρόνια, μήνες, μέρες. Παλιοί μα και νέοι φίλοι, ελπίζω να βρήκατε εδώ έναν φιλόξενο τόπο για τις ιδέες, σκέψεις μα και τα συναισθήματά σας!
Καλησπέρα στον Καναδά, στη Νέα Υόρκη και τη Στοκχόλμη...φέρνοντας τον "Γλυκό Δεκέμβρη" στην οθόνη του υπολογιστή σας με κάνατε με επιτυχία international ;-)
Η γραφή έχει δύναμη, και η γραφή, όπως η φωνή, μπορούν να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο!
φιλιά!
καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα!
Καλησπέρα στον Καναδά, στη Νέα Υόρκη και τη Στοκχόλμη...φέρνοντας τον "Γλυκό Δεκέμβρη" στην οθόνη του υπολογιστή σας με κάνατε με επιτυχία international ;-)
Η γραφή έχει δύναμη, και η γραφή, όπως η φωνή, μπορούν να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο!
φιλιά!
καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)