Καληνύχτα

let's call it a day....zzzzzzzzz

Ionathan, θα σκεφτώ σοβαρά την ιδέα σου να πετάξω τα "gadgets" της μαστεκτομής, απο την άλλη μπορεί να υπάρχει και κόσμος που να του είναι χρήσιμα ;-)

Σας καληνυχτώ με ένα αισιόδοξο τραγουδάκι. Βδομάδες τώρα, το κινητό μου χτυπάει με αυτόν τον ήχο...δείτε εικόνες βυθού, ακούστε τρομπέτα...γίνετε λίγο παιδιά...!

Happy we'll be...beyond the sea...κάπου εκεί μπορεί να ληθούν, τα προβλήματά μας ;-) we kiss just as before

"Finding Nemo" , σίγουρα το αναγνωρίσατε! Μια ιστορία (μεταξύ άλλων) και για τη φιλία μεταξύ 2 ψαριών τόσο μα τόσο διαφορετικών :-P

Καλό βράδυ! Καλή βδομάδα! Δεν θα πάω στη δουλειά αύριο και αυτό απο μόνο του είναι μια πολύ ξεκούραστη σκέψη!

Y.Γ : Πρώτο βράδυ με την μαστεκτομή στην κλινική (συμπτωση;) μέσα σε διάφορα τραγούδια άκουσα και αυτό στο ραδιόφωνο, το είχα και εκείνο το καλοκαίρι ring tone.

Αλλά απόψε ποιός νοιάζεται; Πόσο μακρινά είναι όλα αυτά; Πόσο μακρινό ακούγετε το 2007 όταν ζούμε το παρόν και είμαστε στο 2010;

Απόψε ονειρευτείτε ωκεανούς, αστέρια, κοχύλια, ψαράκια χρωματιστά, νύχτες με φεγγάρι, μέρες με ήλιο λαμπρό, ταξιδέψτε στα πιο όμορφα καλοκαίρια της ζωής σας.
Έχουμε ανάγκη απο ευχάριστες αναμνήσεις!Πράσινο δεν είναι το χρώμα της ΕΛΠΙΔΑΣ;;;;;;

Για δείτε το παρακάτω βίντεο

Αντιγράψτε και κολλήστε το παρακάτω link

http://webtv.antenna.gr/webtv/watch?cid=a_f_frgupa_ee4%3d

για να δείτε την

Ελένη να δίνει ένα μάθημα ζωής στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου.

Ναι, δεν είναι κανείς του μόνος απέναντι στον Καρκίνο, είμαστε πολλοί! Και μη το βάζετε κάτω!

From souvenirs to more souvenirs I live

Αυτές τις μέρες ασχολούμαι με το δωμάτιό μου (A room of one’s own, που θα λεγε και η Virginia Woolf). Η αλήθεια είναι πως σε λίγα τετραγωνικά μαζεύω τα απίστευτα πράγματα. Κυρίως…souvenirs! Μέχρι και εισιτήρια του ΜΕΤΡΟ από τις πρώτες μέρες μου στην Αθήνα με τον όγκο έχω…νομίζω πως αν ήμουν λιγότερο συναισθηματική στη ζωή θα είχα γλιτώσει από πολλά! Τα ευχάριστα νέα όμως είναι πως σε αυτή μου την εκκαθάριση αποφάσισα να πετάξω πολλά πράγματα. Και όντως, ξεφορτώθηκα από «Οδηγό Σπουδών» της σχολής μου (πτυχία πήρα το 2003) μέχρι κινητά…Λένε πως αν δεν κάνεις χώρο στη ζωή σου και δεν πετάξεις-δόσεις, δεν πρόκειται να ’ρθουν καινούρια πράγματα στη ζωή σου. Για πάμε λοιπόν με το τεστ μας…πάντως η διαδικασία παίρνει χρόνο και είναι κουραστική. Μα όταν αφαιρέσεις ότι πλεονάζει, νοιώθεις μια μεγάλη ανακούφιση. Σαν να αναπνέεις αλλιώς!

Έχω να εξομολογηθώ εδώ κάτι. Αν και φέτος χάρισα τα μαγιώ-μαστεκτομής μαζί και τη σιλικόνη της θαλάσσης, γιατί δεν τα χρειάζομαι πια…δεν μπόρεσα να δώσω την κανονική σιλικόνη που φορούσα όλη μέρα επι 15 μήνες, ούτε και τα ειδικά σουτιέν-μαστεκτομής. Σαν να είναι ένα κομμάτι μου που δεν θέλω να το χάσω; Ποιος ξέρει…Σίγουρα δεν υπάρχει λόγος να τα κρατώ στην ντουλάπα μου τώρα που έχω ένα καινούριο στήθος…κι όμως…ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ! Ίσως του χρόνου…

Sleepless nights...

Απόψε δεν κοιμήθηκα καθόλου..... :-(

γράφω 5.42 το πρωί και στις 7.00 πρέπει να ετοιμαστώ για δουλειά...

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με πιάνει τελευταία, κάπου βράδυ παρά βράδυ δεν μπορώ να κλείσω μάτι...μέσα στην αϋπνία μου τα περισσότερα βράδια μελαγχολώ συντροφιά με μια περίεργη μοναξιά.
Εδώ και κάποιους μήνες έχω την αίσθηση πως έχασα έναν άνθρωπο, πως η ζωή μου άλλαξε εξαιτίας αυτής της απώλειας. Και δυστυχώς δεν είμαι των αλλαγών... σύντομα μαθαίνω σε μια ρουτίνα και δεν μου αρέσει να βγαίνω απο αυτη. Μπορεί να ακούγεται παιδικό αλλά θέλω ανθρώπους δίπλα μου. Πέρασα άπειρους μήνες παλεύοντας στα νοσοκομεία, ήθελα αυτή την περίοδο κάτι άλλο. Δεν αντέχω οι κοντινοί μου άνθρωποι, αυτοί που ορίζω εγώ ως κοντινοί, να κρατάνε αποστάσεις, ιδίως όταν εγώ δεν έχω αλλάξει στάση απέναντί τους. Αλλά δεν μπορώ και να επιβάλω συμπεριφορές, αν και πολύ θα ήθελα μια επιβεβαίωση. Μάλλον την τελευταία τριετία έγινα ανασφαλής, θέλω οι άνθρωποι να μου δείχνουν το ενδιαφέρον τους.

Καλό ξημέρωμα είναι πολλά τα ζητήματα για 6.00 το πρωί!

Γύρισα πίσω στη ζωή

μα που πήγαν όλοι;;;;

Ο δρόμος προς τη θάλασσα

μου έλειψε το πέλαγος, μου έλειψε το καλοκαίρι, μου έλειψε η ανεμελιά!

Θέλω να ξανα ζήσω την απόλυτη αφαίρεση νου και πνεύματος, θέλω να γίνω ένα με τα κύμματα, ένα με τον έναστρο ουρανό. Να δω τα φώτα της πόλης να απομακρύνονται,να αγγίξω τα φύλλα στα δένδρα, να δω τη θάλασσα απο ψηλά, εκεί, όπως παίρνεις τη στροφή και κατεβαίνεις με το γαλάζιο στα δεξιά σου! Να έχει ζέστη και ο τζίτζικας να ακούγεται,το μόνο που να περνά απο το μυαλό μου να είναι η επιλογή της παραλίας! Θέλω να γυρίσω στα παλιά, εκεί που καμία αρρώστια δεν περνούσε απο το μυαλό μας!

Θέλω πίσω κάτι...και όσο και αν λέμε πως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω...η αλήθεια είναι άλλη. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω αλλά μπορούμε εμείς να βοηθήσουμε με τη δική μας στάση προς τη ζωή να φτιάξουμε αυτό που μας αρέσει! Μπορούμε να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας ;-) και να ζήσουμε έστω κάτι παρόμοιο (ok, ίδιο δεν γίνεται...) αρκεί να αφήσουμε τα "όχι", τα "πρέπει", τις "ηλικίες" τα "καλούπια" και τα "status" για άλλους ανθρώπους και να ακούσουμε την καρδιά μας, αυτή θα μας οδηγήσει καλύτερα, σε όλα όσα μας κάνουν καλό!!!

ένα δεύτερο τσάι...

σήμερα που βρέχει για να σας ταξιδέψω έτσι απλά σε μέρη πιο ζεστά,
σε μέρη όπου οι άνθρωποι χαμογελούν και σε κοιτούν στα μάτια και ας πεινάνε

Το ταξίδι στην Αιθιοπία ήταν μια ζωή,
μια άλλη πλευρά της ζωής,
μια κατάκτηση κορυφής όταν είδα τους καταρράκτες του Νείλου.
Είδα εικόνες που
δεν περιγράφονται με χίλιες λέξεις...τι να πρωτοχωρέσει αυτή η κούπα απο αναμνήσεις...

έφτιαξα σήμερα ένα τσάι

στην κούπα που αγόρασα απο το μουσείο του Λούβρου τον περασμένο Μάρτιο...




Εκεί, καθώς βυθίζονταν το σακουλάκι και περίμενα να αλλάξει χρώμα το νερό...ένοιωσα μια ευγνωμοσύνη να με πλημμυρίζει, ευγνωμοσύνη για το πρόσφατο παρελθόν, για το ταξίδι στο Παρίσι, για τη βόλτα μου στον κόσμο αυτόν, που συνεχίζεται...
Κάθε ταξίδι και μια ζωή!

κάθε μέρα

προσπαθώ να γυρίσω νέα σελίδα σε πολλά πράγματα...κάθε μέρα συνειδητά ή υποσεινήδητα κάτι θέλω να διορθώσω...κάτι καταφέρνω να ξεπεράσω...κάτι να προχωρήσω...κάτι να σμπρώξω στη λήθη...Δεν μου έγινε έμμονη ιδέα, αλλά καλό είναι να το έχεις κατα νου, έτσι μπας και κάνεις τα μισά απο όσα οραματίζεσαι.
Σήμερα σκέφτηκα πως καιρός είναι, με έναν κοντινό μου άνθρωπο να κάνουμε μια καινούρια αρχή. Φυσικά, it takes two to tango αλλά περάσαμε τόσα...ας υποσχεθούμε μυστικά μεταξύ μας πως το μέλλον θα είναι καλύτερο...πως θα είμαστε οι εαυτοί μας και πως δεν θα επηρεάζεται η μεταξύ μας σχέση απο τρίτους...γιατί όπως είπε στο πρόσφατο παρελθόν, "δεν έχουμε προβλήματα μεταξύ μας", άρα προς τι η φθορά κατά καιρούς; Ας υποσχεθούμε πως θα χαμογελάμε μεταξύ μας, σφραγίζοντας την αγάπη και το αυθεντικό ενδιαφέρον και θα κοιταζόμαστε στα μάτια.
Αν διαβάσεις αυτές τις σειρές ας το έχεις κατά νου (this beand new start)...σε συνδυασμό με το παρακάτω τραγούδι...
Ας γίνουμε λίγο παιδιά βάλε volume και "άσε με λοιπόν, να δούμε αν μπορώ, τη διάθεσή σου να φτιάξω"!

Οι Κυριακές...

ερχονται πάντα στην ώρα τους…χωρούν χουζούρι μα και βόλτα. Εγώ ενδίδω και στα δύο…

είναι ωραία να βγαίνεις στον ήλιο. Σήμερα πήγα στη θάλασσα και αν δεν φυσούσε θα έμπαινα σε φοβερό πειρασμό να φορέσω το μαγιό μου...

Πλησιάζει καλοκαιράκι! Κάποτε είχα γράψει πως κάποιες ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τα καλοκαίρια

«Κάποιες ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν πολύ με καλοκαίρι. Είναι σύντομες αλλά έντονες. Έχουν το δυνατό φως του ήλιου που μπορεί να σε καίει για το υπόλοιπο του χρόνου. Αφήνουν μια γεύση αλμύρας, ίδια με εκείνη του θαλασσινού νερού. Θυμίζουν τη λαχτάρα της πρώτης βουτιάς, την ευτυχία των παιδικών μας διακοπών. Είναι οι ήχοι που βγαίνουν από ανοιχτό παράθυρο μια ζεστή νύχτα. Θυμίζουν παγωτό χωνάκι που δυο χτυπημένα γόνατα βολτάρουν στην πλατεία. Είναι η Αυγουστιάτικη πανσέληνος που λάμπει πάνω από το βουνό. Είναι οι άνθρωποι, τα βότσαλα που δε ριζώνουν και έχουν κάθε λογής χρώμα. Ανακατεύονται στα κύματα, παρασύρονται, πότε στα βαθιά πότε στα ρηχά. Άλλοτε γίνονται δεντράκια που στέκουν δίπλα δίπλα αλλά δε φτάνουν να δώσουν τα χέρια. Είναι οι άνθρωποι ψαράκια που θα δεις να περνούν καθώς λιάζεσαι σε ένα βράχο. Ψαράκια που μπορείς να χαζεύεις δίχως μάσκα ξεκουράζοντας το βλέμμα σου πάνω τους, λίγο πριν αλλάξουν πορεία…»

Το είχα γράψει το καλοκαίρι του 2007, κατά τη διάρκεια των διακοπών μου, λίγους μήνες πριν αρρωστήσω. Σήμερα μου φάινεται πολύ προφυτικό αυτό που έγραψα τότε...Σήμερα που είναι Κυριακή, κοροιδεύω τον εαυτό μου όπως εδώ και μήνες και δεν μετρώ απώλειες, δεν μετρώ αλλαγές σε συμπεριφορές, κουβέντες, λόγια...δεν μετρώ απουσίες και τηλέφωνα που δεν γίνανε ποτέ, δε μετρώ σπασμένες υποσχέσεις. Αν ο λαός λέει "μην τάξεις σε παιδί και" εγώ συμπληρώνω "και σε κάποιον με εύθραυστη ψυχολογία". Αλήθεια, πόσοι απο τους γύρω μας ξέρουν ακριβώς τι περάσαμε με την περιπέτειά μας και τι επιπτώσεις μπορεί να έχει ακόμη επάνω μας...ποιές είναι οι πληγές στην ψυχή μας;
Όπως το είχα προβλέψει λοιπόν...Μόνο που τότε δεν ήξερα πως μέχρι σήμερα, απο εκείνες τις διακοπές θα είχα παλέψει με τον Καρκίνο αλλά και με τον ίδιο μου τον εαυτό και τους γύρω μου. Θα είχα σοκαριστεί, θα είχα ταλαιπωρηθεί και χάσει άπειρες φορές την ψυχραιμία μου, θα είχα πέσει στα πατώματα να χτυπιέμαι για την ατυχία της αρρώστιας μου (γιατί αυτά δεν ξεπερνιούνται απλά επειδή δείχνεις καλά) αλλά και για τις συμπεριφορές των άλλων. Δεν είχα τότε υπολογίσει πως θα ανοιγόμουνα σε λίγους, πως θα δενόμουνα με αυτούς και τον μικρόκοσμό μας, πως θα δενότανε και εκείνοι με εμένα μα τελικά οι δρόμοι μας θα χώριζαν. Θα χώριζαν έτσι απλά, χωρίς εξήγηση μα και δίχως παρεξήγηση...έτσι απλά όπως αμβλύνονται όλες οι σχέσεις όταν παύεις να μαθαίνεις νέα του άλλου, όταν παύεις να τηλεφωνείς. Όταν βγαίνει κάποιος απο την καθημερινότητά σου, τόσο απλά μεγαλώνει η απόσταση.
Δεν είναι αστείο; Στο μεγάλο πρόβλημα είμασταν ενωμένες, στην "χαρά" το διαλύσαμε! Τώρα θα έπρεπε να χαιρόμαστε τη νίκη, να απολαμβάνουμε ευχάριστες στιγμές, να βολτάρουμε, γιατί το αξίζουμε μετά απο τόση πίεση! Να νιώθουμε το δέσιμο στο βλέμα...γιατί πιστεύω πως η αγάπη υπάρχει, αλλά κάποιος την εμποδίζει να βγει. Και αν η αγάπη δεν εκφράζεται, κινδυνεύει να χαθεί για πάντα!
Ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά τελικά η ζωή, έχει μεγαλύτερη φαντασία απο εμάς! Ακόμα και το περσι με το φέτος έχει τεράστια διαφορά, πόσο μάλλον το "πριν 3 χρόνια". Αν πέρσι, για να μικρύνει η απόσταση χρειαζόταν αεροπλάνο, εγώ έμπαινα, φέτος τι γίνεται με τις αποστάσεις ενώ ζεις "στην ίδια πόλη"; Τελικά δεν φταίει τίποτε άλλο παρά μόνο η ίδια μου η αγάπη και το καλοπροαίρετο ενδιαφέρον μου σε μια εποχή που οι αυθεντικοί άνθρωποι σπανίζουν και οι περισσότεροι αδιαφορούν για το καλό μας. Μάλλον αυτό έφταιξε...και δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα απο το να σου αρνιούνται την αγάπη και το ενδιαφέρον που έχεις να δώσεις. Εκεί, χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να το ξεπεράσεις, γιατί hello, μόλις έπεσες απο τα σύννεφα!

Ας είναι...η καρδιά μου έχει συρθεί τόσο πολύ που δεν έχει κουράγια ούτε για hard feelings...σε μια ζωή που κάθε ηλιοβασίλεμα τη μικραίνει και μας φέρνει πιο κοντά στο τέλος μας, ας είναι όλοι καλά. Και όπως έλεγε η γιαγιά μου "ας είναι όλου του κόσμου τα παιδιά καλά, και τελευταία τα δικά μου!".

καλή βδομάδα!

Πίσω στα λημέρια μου!

Γύρισα πίσω πολύ κουρασμένη…
Ο καιρός εδώ χάλασε σήμερα και αυτό προσθέτει αρκετά στην κούρασή μου. Άφησα την Αθήνα με ήλιο και ζέστη και εδώ βιώνω πτώση θερμοκρασίας και αέρα…
Ωστόσο πήγα για καφέ γιατί η φωνή μιας φίλης από τα παλιά ήταν από τηλεφώνου πολύ ξεσηκωτική. Ένα πέρασμα αργότερα από ένα άλλο καφέ για να πω ένα γεια σε μια παρέα που είχα να δω μέρες (λόγω της απουσίας μου) ήταν και αυτό αναζωογονητικό! Πήγα στο γυμναστήριο το απόγευμα (even good habits die hard…) και το βράδυ ανέσυρα απίστευτα πολλές αναμνήσεις καθώς πήγα σε live ενός γνωστού τραγουδιστή. Γνωστός και αγαπημένος ερμήνευσε μοναδικά τα τραγούδια του και με ταξίδεψε στο παρελθόν. Στα γυμνασιακά και λυκειακά μου χρόνια, στις «παλιές αγάπες», σε όλα εκείνα τα πρόσωπα που είναι πια απόντα, σε μια ζωή πιο ανέμελη από αυτή που ζω τώρα, σε μια ηλικία που ο καρκίνος δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μου.
Τα χρόνια περάσανε…και ακόμη περνάνε. Ευτυχώς πλέον δεν θλίβομαι όταν πάω σε κάποιο live. Πριν δυο χρόνια δεν μπορούσα με τίποτα να κρατήσω τα δάκρυά μου αν πήγαινα σε κάποια συναυλία. Όλα τα τραγούδια πετυχαίνανε και από μια ευαίσθητη χορδή μου. Μπορεί απόψε απλά να βούρκωσα αλλά ήταν για άλλο λόγο…ίσως ήταν από την συγκίνηση πως τελικά, όπως πριν χρόνια, έτσι και τώρα ακούω τα ίδια τραγούδια, και είμαι ζωντανή και είμαι ανάμεσά σας! Έζησα ως εδώ!

Σήμερα άφησα την Αθήνα αφού...

Έκανα τις βόλτες μου με την μαμά μου η οποία. Aντί να με συνοδέψει τελικά στο χειρουργείο κατέληξε να μου κάνει παρέα στις μεγάλες μου διαδρομές στην πρωτεύουσα. Φόρεσα βερμούδα (για πρώτη φορά φέτος) και άρχισα να τριγυρνώ στην πρωτεύουσα!

Είδα μια έκθεση γλυπτικής στο Μουσείο Ηρακλειδών, ("Η ΠΛΗΡΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗ ΓΛΥΠΤΩΝ ΤΟΥ EDGAR DEGAS") και ήταν μοναδική εμπειρία(φωτο). Πήγα επίσης και στην έκθεση του αρχιτέκτονα Ερνεστο Τσίλερ στην Εθνική Πινακοθήκη. Εκεί είδα και τμήμα της μόνιμης έκθεσης της πινακοθήκης. Μετέτρεψα λοιπόν το ταξίδι-χειρουργείου σε ταξίδι-τέχνης και περιπλάνησης στην πρωτεύουσα καθώς ανέβηκα και στο βράχο του Απόστολου Παύλου (φωτό) από όπου η θέα είναι μοναδική. Δεν έλειψαν οι βόλτες στο Μοναστηράκι, το φαί στο Θησείο, ο καφές στην Πλάκα και το χαζολόγημα στην αγορά.

Τι να κάνουμε; Πρέπει τελικά να παίρνουμε τη ζωή όπως έρχεται. Εγώ ήμουν προετοιμασμένη για χειρουργείο αλλά δεν ήτανε να γίνει…το σίγουρο είναι πως τώρα που σας γράφω θα είχα κάνει της θηλές και θα ξεμπέρδευα αλλά δεν πρόκειται να πιέσω για κάτι. Εμπιστεύομαι στο μαξιμουμ τον πλαστικό μου και σίγουρα η απόφασή του να το αναβάλλουμε, είναι μόνο για καλό, για το δικό μου καλό!
Φιλιά, καλό Σ/Κ!

απο αθηνα με αγαπη

ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ.ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ,ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟ..ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΤΙΣ ΒΟΛΤΕΣ ΜΟΥ ΟΜΩΣ ΕΔΩ.ΦΙΛΙΑΑΑ!

Σας ευχαριστώ!

ΕΧΩ ΔΥΟ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!
ΤΟ ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΑΣ, ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

σας ευχαριστώ για τη δύναμη, για την φωνή σας που ακούγεται δυνατά και σπάει κάθε μοναξιά! Ευχαριστώ την Κ2 που μέσω mail μου χάρισε αυτό το αισιόδοξο τραγουδάκι

"Λέω να στείλω στον φόβο τον φίλο ένα κόκκινο Χ"

λίγο πριν το τέλος...

σήμερα πακετάρω ή μάλλον όπως λέει και μια φίλη και γελάμε πακετέρνω. Δηλαδή...τί πακετέρνω...στην ουσία τσεκάρω αν πήρα όλα όσα θα χρειαστώ γιατί την βαλιτσούλα μου την κατέβασα την Κυριακή και γέμισα χθες αρκετά... ξέρετε...είναι κόκκινη...είναι η ίδια με την οποία πέταξα κάποτε στην Κύπρο, κάποτε στο Παρίσι και αρκετές φορές στην Αθήνα...καμια φορά σκέφτομαι πως αν οι βαλίτσες ή τα παπούτσια είχαν στόμα...θα μας έλεγαν απίστευτα πράγματα.

well well...σήμερα ο μήνας έχει 11...αύριο ταξιδεύω για Αθήνα λοιπόν...θα χει ζέστη βλέπω...καλοκαιρινή ενδυμασία λοιπόν... Τελικά να που την Αθήνα την αγάπησα...η ζωή παίζει τα πιο παράξενα παιχνίδια της...το 1998 ήθελα σαν τρελλή να φύγω απο Αθήνα, να πάρω την μετεγγραφή μου και να σπουδάσω σε άλλη πόλη και να...το 2007 έμελε να βρω εκεί τη γιατρειά μου :-Ρ Λες και στη ζωή μου την χρωστούσα μια Αθήνα, γιατί κάποτε κατάφερα και της ξέφυγα και την είχα πάρει τη μετεγγραφή...

ένας ακόμη Μάιος στην Αθήνα...ίδιο μέρος, ίδιος μήνας, η ζωή μας κύκλους κάνει...εμ δεν θα έκανε; Ακόμη και οι άνθρωποι ανακυκλώνονται...τους χάνουμε, τους ξαναβρίσκουμε και ανοίγουμε σιγά σιγά τη χαραμάδα...βάζουν δειλά το πόδι τους, κρατάνε την πόρτα ανοιχτή ωσπου ξανα μπαίνουνε και ξανα συστήνονται...για να δούμε του χρόνου που θα με βρει και κυρίως με ποιούς ο Μάιος. Πάντως πιστεύω με τα "μερεμέτια" μου θα έχω τελειώσει...έτσι φαίνεται...

Τελευταία βόλτα...

Τελευταία Κυριακή χθες με το σώμα το σημερινό!

Η επόμενη Κυριακή θα με βρει "ολοκληρωμένη" ως προς το γνωστό σημείο που με ταλαιπωρεί 3 χρόνια τώρα. Την επόμενη Κυριακή θα έχω και τις θηλές!

Πήγα βόλτα λοιπόν! Και ήταν μια Κυριακή γιορτινή!Με ήλιο λαμπρό, με δυνατή μουσική, με θέα τη θάλασσα και κρύα μπύρα!
Τελευταία Κυριακή, τελευταία βόλτα έτσι, μήνας Μάιος και φέτος...άντε τα βάσανα τελειώνουν!
φιλιά!

Κάποτε....Σήμερα

Κάποτε

ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές

Σήμερα

έχει δύο

Κάποτε

είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας

Σήμερα

τα λέμε μέσω mail, sms, MSN και Skype

Κάποτε

είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας

Σήμερα

κλειδαμπαρωνόμαστε

Κάποτε

είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας και τους φίλους μας

Σήμερα

δεν έχουμε χρόνο για κανένα

Κάποτε

δίναμε το χέρι μας στον φίλο

Σήμερα

δεν το απλώνουμε καν

Κάποτε

ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά

Σήμερα

το λέμε με SMS

Κάποτε

είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος».

Σήμερα

λέμε «Εσύ φτες!» ...

Κάποτε

δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, αισιόδοξοι, ακόμη κι ευτυχισμένοι!

Σήμερα

έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας

Θα κάνω μια ευχή! Μακάρι να γυρίσουμε στο ΚΑΠΟΤΕ. Εκεί η ζωή μας ήταν πιο απλή και τα συναισθήματα πιο ειλικρινά!Οι άνθρωποι πιο αυθεντικοί! Το ψέμα δεν το εβλεπες στα βλέμματα συχνά, και οι φίλοι σε αγκάλιαζαν μέχρι να σκάσεις!

Θυμάστε πριν χρόνια που σας είπα πως ένας άνθρωπος για να ζήσει χρειάζεται 10 αγκαλιές τη μέρα; Πόσες παίρνουμε αλήθεια καθημερινά;

αγάπη, τι δύσκολο πράμα...

Αγαπώ σημαίνει ΖΩ,
Αγαπιέμαι σημαίνει ΑΞΙΖΩ
Αγαπώ και αγαπιέμαι σημαίνει
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΩ!

Μια ακόμη φωτό για τον

Ionathan

http://giorman.blogspot.com/

Πολύ απλά γιατί τα πρόσφατά μου κόκκινα νύχια τον έκαναν να ξεπεράσει τον συναισθηματισμό που βγάζω και δεν τον σηκώνει ο οργανισμός του, και να μου αφήσει σχόλιο!

Σου αφιερώνω τη φωτο!

ΚΟΚΚΙΝΟ! το χρώμα του πάθους!Το χρώμα της ίδιας της ζωής!Φιλιά!

Μετά την Πρωτομαγιά

ο Μάιος συνεχίζει δυναμικά, καθώς τα κανόνισα με την δουλειά και πήρα την απαραίτητη άδεια για το επόμενο χειρουργείο! Τα συναισθήματά μου είναι περίεργα αλλά πιστεύω θα επιπλεύσω για μια ακόμη φορά. Απλά έχω βαρεθεί και μπουχτίσει τα νοσοκομεία, τα κρύα χειρουργεία, τις αναισθησίες και όλα όσα συνθέτουν έναν τέτοιο χώρο. Τι να κάνουμε, απο μικρή στα βάσανα. Προχθές σκεφτόμουν πως δεν αντέχω να μου ξανατρυπήσουν το χέρι. Σκέφτηκα το τσίμπημα για την νάρκωση και εκείνο τον ορό και μου ρθε μεγάλη ανατριχήλα! Στο αριστερό μου χέρι, απο τον καρπό και κάτω, στο εξωτερικό μέρος της παλάμης, αν κανείς προσέξει μπορεί να δει μικρές κουκιδίτσες...τα απομεινάρια των χμθ. Γιατί οι περισσότερες φλέβες μου είχαν "καεί" και οι νοσοκόμες εστίαζαν στο κάτω μέρος του χεριού. ΒΑΡΕΘΗΚΑ! Ελπίζω μετά απο αυτό το χειρουργείο να μη ξαναχρειαστώ κάτι. ΒΑΡΕΘΗΚΑ αλλά όσο και αν το λέω και το γράφω, ξέρω πως πρέπει να σμπρώξω για μια ακόμη φορά τη ζωή και τις μέρες μου και να οδηγησω τα βήματά μου πάλι σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, εκεί όπου αυτή τη φορά θα κλείσει το "πακέτο". Σε όσους δεν έχουν περάσει μια ανάλλογη ιατρική περιπετεια, σίγουρα θα "διαβάζομαι" ως γκρινιάρα...αλλά πιστέψτε με, η ταλαιπωρία δρα συσωρευτικά! Και εγώ κουράστηκα, βέβαια τι να πουν και άλλοι...ας μην είμαι και αχάριστη λοιπόν!

Θέλω να πω σε ένα μελαγχολικό και πολύ οικείο κορίτσι που είδα πρόσφατα, να ΜΕΙΝΕΙ ΔΥΝΑΤΗ και κάπου κάπου αφου με ξέρει, να με σκέφτεται και να θυμάται πως δεν πέρασα λίγα αλλά μάλλον τα κατάφερα...να το θυμάται αυτό για να σκέφτεται πως όλα γίνονται πως θα την βρει την άκρη.
Όπως και εγώ, έτσι και εσύ θα βγείς απο την μελαγχολία σου...αρκεί να βοηθήσεις και εσύ τον εαυτό σου babe ;-) και αν δεν το κάνεις εσύ, άσε να το κάνουν οι φίλοι σου...να σε τραβήξουν λίγο , λίγο, λίγο, έξω απο τα τείχη σου.......και σκέψου την καλή σου τύχη....σκέψου πως έχεις ανθρώπους να σε τραβήξουν....άστους να πιάσουν το χέρι σου λοιπόν! σε φιλώ!

Μια άλλη πρωτομαγιά

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

ήταν πολλή όμορφη αυτή η Πρωτομαγιά! Μετά απο δυο Πρωτομαγιές (η μια με έβρισκε στον δρόμο για την Αθήνα και τις ακτινοθεραπείες, η άλλη με τους διατατήρες) φέτος είμαι με τις σιλικόνες και το μόνο που μου λείπει είναι 2 θηλές. Όχι δεν έχω αυταπάτες, δεν είμαι εμφανισιακά όπως ήμουν πριν 2 χρόνια, είναι όμως η ψυχολογία μου καλύτερη μετά απο την ταιράστια ταλαιπωρία μου και αυτό μετράει. Οι πληγές στο σώμα καλυτερεύουν, μπορεί κάποτε να γίνουν και δυο λευκές γραμμούλες, τι γίνεται όμως με τις χαρακιές εκείνες της ψυχής; Επουλώνονται ποτέ;
Αν δεν επουλώνονται τελείως ένα έχω να σας πω...αρχίζουν και γιατρεύονται και καλυτερεύουν όταν βρεις κάποια παρηγοριά. Ναι ξέρω, λέω και λέμε πως δεν θέλουμε να μας λυπούνται αλλά άλλο η λύπη και άλλο η παρηγοριά, άλλη η αγκαλιά και τα λόγια αγάπης και ενδιαφέροντος. Άλλο οι άνθρωποι να ενδιαφέρονται για το πως περνάς τις καθημερινές σου και αν τα Σαββατοκύριακά σου είναι όμορφα. Και τα έχουμε ανάγκη όλα αυτά κακά τα ψέματα. Έχουμε ανάγκη απο έμπρακτο ενδιαφέρον, απο τηλέφωνα, απο μηνύματα, απο μια βόλτα που θα μας αποφορτίσει και θα μας βγάλει απο την μοναξιά μας! Όχι δεν σημαίνει πως θέλουμε να μας νταντεύουν ή να μας "χαιδεύουν τα αφτια" κάποιοι μπερδεύονται. Εμείς, όπως όλοι, ί(σως εμείς λίγο παραπάνω) θέλουμε και μια εξτρα αγκαλιά, ένα τηλέφωνο παραπάνω. Δεν κοστίζει και μας κάνει τόσο καλό.

Τελικά κατάλαβα σήμερα πως η καλύτερη σβήστρα σε κάποια κακή ανάμνηση είναι μια καλή παρέα. Σκεφτείτε όταν θέλατε να ξεπεράσετε μια κατάσταση, όχι απαραίτητα μια αρρώστια, έναν χωρισμό ας πούμε...μια καλή παρέα δεν ψάξατε; Αυτή δεν σας έκανε να γελάσετε; Με αυτή δεν βγήκατε στον ήλιο; Έτσι ξανα γελάσατε, με τη δύναμη της παρέας, με τη ζωντάνια των ανθρώπων που είχατε δίπλα σας. Έτσι και εγώ, αντλώ ενέργεια απο όλους όσους μου δίνουν το χέρι τους.

Πέρασα τη σημερινή μέρα στο βουνό, με πολλή μουσική, πάρα πολύ φαί, καλή παρέα, φωνές, γέλια και κρασί. Κάναμε και μια πορεία στο δάσος για να δούμε έναν καταρράκτη. Η φύση ήταν μια κούκλα, φόρεσα κοντομάνικο και βούτηξα τα πόδια μου στο ποταμάκι σηκώνοντας τα μπατζάκια μου. Κάποτε τα νύχια των ποδιών μου είχαν πέσει απο τα φάρμακα των θεραπειών, φέτος τα βάφω κόκκινα! Τότε δεν το πίστευα ότι θα ρθει αυτή η στιγμή, (ο vpmech σωστά μου τα λεγε) τώρα όμως το βλέπω μπροστά μου! Αφου γεμίσαμε με βουνίσιες εικόνες κατέβηκα με τη "Β" στη θάλασσα, σε ένα beach bar όπου η ενέργεια του κόσμου είναι πάντα μοναδική. Διασκεδάσαμε ώσπου ο ήλιος αποχαιρέτησε εκείνη την αμμουδιά. Ήταν ωραία, μικρές στιγμές ευτυχίας...