Προτελευταία μέρα...

Απόψε είναι η προτελευταία νύχτα του 2008.

Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει εδώ, αλλά εγώ, την αρρώστια μου την έχω χρεώσει στο 2008 και όχι στο 2007, παρόλο που χειρουργήθηκα το 2007...
Αυτή μου η αντίδραση έχει πολλές εξηγήσεις. Πρώτον, το 2007 ήταν μια υπέροχη χρονιά, με χειμερινές εξορμήσεις και ένα όμορφο καλοκαίρι.
Όταν η ζωή μου πήρα άλλη τροχιά είπα ότι δεν θα αφήσω τον καρκίνο να μου στερήσει τόσες όμορφες στιγμές απο το '07. Δεν χαλαλίζω έτσι μια χρονιά!Επίσης, το "δράμα" με τον καρκίνο αρχίζει πάντα στις χμθ. και αυτές ήταν που κράτησαν μέχρι τον Απρίλη του 2008. Επιπλέον, όλο το 2008 ασχολήθηκα με την υγεία μου. Κλινικές, θεραπείες, γιατροί, γνώμες, απόψεις, προβλιματισμό, έρευνα, συζητήσεις, διατροφή, γυμναστική...και ότι άλλο περνούσε απο το χέρι μου...

Δεν μπορώ να κάνω καμία πρόβλεψη για το 2009 γιατί η ζωή πρόσφατα μου έδειξε ότι όσο και αν ονειρεύομαι, όσο και αν προγραμματίζω, την τελευταία λέξη την έχει αυτή!

Αύριο, τελευταία μέρα του χρόνου, καλούμαι (δυστυχώς) να ξαναπεράσω την πόρτα του νοσοκομείου για να κάνω ένα ακόμη Herceptin. Δεν είχα άλλη επιλογή...θα προσπαθήσω να μη σκέφτομαι τι μέρα είναι αύριο...απο την άλλη, στα περσινά μου γενέθλια δεν ήταν που έκανα την πρώτη μου χμθ; Ε, ας αντέξω και το αυριανό...

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!

Τρίγωνα Κάλαντα...

πέρασα απο δω σήμερα χωρίς να έχω να σας πω πολλά (αλλά πως γίνεται όταν ξεκινάω έτσι να γράφω κατεβατά...)

Η αλήθεια είναι ότι περνάω πολύ όμορφα, χωρίς να τρελαίνομαι απαραίτητα για τις γιορτές! Κατι μέσα μου με γεμίζει με χαρά και αισιοδοξία, χωρίς πάλι να έχω ένα συγκεκριμένο λόγο...

Προχθές πήγα με το αυτοκίνητο μια βόλτα. Καθώς χάζευα τα διάφορα λαμπάκια που δίνουν μια εορταστική νότα σε αρκετές γειτονιές σκέφτηκα ότι η ζωή είναι πολύ απλή. Είναι το τώρα και το εδώ, είναι το σήμερα και η καθημερινότητά μας.

Είμαι καλά, είμαι ζωντανή και σαφώς καλύτερα απο πέρσι τέτοιες μέρες. Ναι, μπορώ πια να πω ότι έφτασα σε μια κορυφή ότι νίκησα κάτι! Και ξέρετε γιατί; Όχι γιατί είμαι οργανικά καλά αλλά γιατί η ψυχολογία μου είναι καλή. Κόντεψα να πάθω το εξής "να το ξεπεράσω σωματικά αλλά να μου μείνει το ψυχολογικό κομμάτι". Εκεί κατάλαβα κάτι πολύ σπουδαίο, αν έχανα ή χάσω την καλή ψυχολογία, θα χάσω τελικά ολόκληρη τη μάχη. Έτσι ξύπνησα απο ένα μίνι λύθαργο και μια χαζή στεναχώρια που βίωσα εκείνη τη θλιβερή επέτειο. Μια θεία μου είχε πει :"ας είμαστε καλά, σε θέση να θυμόμαστε, και ας είναι θλιβερή η επέτειος". Και ίσως αυτή να είναι η μισή αλήθεια, μακάρι να είμαστε καλά και ας περνάει απο το μυαλό μας και κάτι αρνητικό... Η ζωή δεν είναι μόνο κωμωδία, έχει και αρκετό κλάμα και δράμα. Αλλά όλα αυτά τα στοιχεία μπλέκουν μεταξύ τους μια χαρά....

Φιλιά!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Καλά Χριστούγεννα και χρόνια μας πολλά!

Μπορεί οι γιορτές να μη με τρελαίνουν φέτος αλλά η αλήθεια είναι μια...

Έχω μια κρυφή-φανερή χαρά. Είμαι εδώ, είμαι υγιής και καλά! Και όλα αυτά, μου δίνουν μια
απίστευτη δύναμη να συνεχίσω...!


Υ.Γ Η καρτούλα είναι απο το Αλμα Ζωής Θεσσαλονίκης, το οποίο έχει κάνει τα πρώτα του βήματα εδώ και αρκετές βδομάδες! Φιλιά σε όλους

Θα 'ρθουνε μέρες, θα 'ρθουνε γιορτές...

Εδώ είμαι φίλοι μου! Μη στεναχωριέστε τζάμπα και δίχως λόγο...!

Απο τότε που έχουμε να τα πούμε πέρασε ένα κομμάτι του επανελέγχου μου, πέρασαν τα γενέθλιά μου, βόλτες στην αγορά και shopping. 'Ηθελα πολύ να σας γράψω αλλά όλο και κάτι γινόταν καθημερινά και με κρατούσε μακριά απο το PC.

Βρε πως περνά ο καιρός...!!!

Οι εξετάσεις μου, υπέρηχος, μαστογραφία και οστική μάζα βγήκαν μια χαρά. Μόνο που έχω μια κάποια έλλειψη ασβεστίου η οποία διορθώνεται (δεν είναι τίποτα το τραγικό!) και είναι λογική μετά τις τόσες χμθ και το χαπάκι της ορμονοθεραπείας...

'Ημουν σίγουρη για τα καλά αποτελέσματα, πραγματικά!Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία!Το επόμενο βήμα είναι να κάνω σε μερικές μέρες μαγνητική και σπινθηρογράφημα ;-) Ένας πολύ ωραίος άνθρωπος-γιατρός, μου είπε "πότε πρόλαβες να τα περάσεις όλα αυτά; Λοιπόν, για να τελειώνουμε, να σκέφτεσαι ότι όλα αυτά ήταν ένα κακό όνειρο, τίποτε άλλο. Έχουμε στον εγκέφαλό μας έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, αυτός δίνει εντολή σε όλο τον οργανισμό. Να δίνεις τις σωστές εντολές στο σώμα σου". Και είχε δίκιο ο γιατρούλης...έτσι είναι. Αν αρρωστήσει το μυαλό "ζήτω που καήκαμε".

Η ΚΑΛΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ και εγώ την κερδισα...όχι απο τη μια μέρα στην άλλη (να λέμε αλήθειες...) την κέρδισα με κόπο, το πάλεψα πολύ μέσα μου αλλά είδα σύντομα πως η καλή ψυχολογιά αποτελεί τη μισή θεραπεία!

Αυτά!

Νοιώθω χαρούμενη αυτές τις μέρες! Έσβησα 28 κεράκια και ναι, απο το -3 που ήμουν περσι για τις χμθ φέτος βρέθηκα στον 2ο όροφο μιας πολυκατοικίας, σε ένα διαμέρισμα that I can call home. Ναι, η ζωή έχει τους δικούς της ρυθμούς, σε πάει απο δω, σε πάει απο κει, πότε με ήλιους πότε με κεραυνούς αλλά με όλα και όλοι βρίσκουν τη θέση τους αργά ή γρήγορα σε αυτή την τεράστια θεατρική σκηνή όπου όλοι καλούμαστε να παίξουμε τον δικό μας ρόλο. Μικρός ή μεγάλος, πρωταγωνιστικός ή δεύτερος...είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ!

happy b-day!

Ένας χρόνος Sweet December!

Κι όμως, κι όμως! Ο καιρός περνά και έφερε τον πρώτο χρόνο για τούτο το μπλόγκ!

Σαν σήμερα, μήνες πριν, βγήκα στο ιντερνετ. Ήθελα να μιλήσω, να εκφράσω συναισθήματα και σκέψεις πρωτόγνωρες. Ναι, είχα αρρωστήσει και ήθελα σε κάποιον να το πώ, ήθελα κάποιος να διαβάσει και να με παρηγορήσει. Αντί για κάποιον βρήκα όλους εσάς. Σήμερα, μετά απο τόσες αναρτήσεις, είμαι εδώ, έχω ξεπεράσει το πρόβλημά μου και έχω (πέρα απο μικρές εξαιρέσεις) μια καλή ψυχολογία. Ήθελα επίσης να βρώ άτομα που περνάνε ή περάσανε τα ίδια, ήθελα να πάρω αλλά και να δώσω κουράγιο. Ελπίζω να κατάφερα κάτι τόσους μήνες...πάντως για μένα, ήταν και είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία!

Σήμερα, μια τέτοια μέρα το Sweet December φορά τα γιορτινά του και σας ευχαριστεί όλους για το χρόνο σας. Για όλες τις φορές που περάσατε απο δω, έστω και για μια γρήγορη ματιά, έστω για να δείτε αν είμαι καλά! Ευχαριστώ για τα σχόλια σας, για το ενδιφέρον σας και για τα 5000+ κλικ που δείχνουν ότι υπάρχουν Ανθρωποι εκεί έξω που θα νοιαστούν και ας μην ξέρουν το ονομά σου, και ας σε γνωρίζουν μόνο απο την "πένα" σου.

Σας φιλώ και σας αγκαλιάζω όλους, έναν έναν ξεχωριστά! Με βοηθήσατε πολύ! Η επιτυχιά τελικά πολλών πραγμάτων στη ζωή...είναι...συλλογική!

128η ανάρτηση

(Ακούω ένα τραγούδι απο τη φωνή του Μπάμπη Στόκα και σας γράφω. Είναι η πρώτη φορά που σας γράφω έχοντας και μουσική επένδυση...)

Η αλήθεια είναι ότι απο χθες περνάω πολύ όμορφα. Έχει έρθει μια φίλη απο άλλη πόλη, και βρήκαμε και άλλες φίλες και, και, και, κάνουμε εξόδους και παρέα! Τελικά νομίζω ψάχνω απλά πράγματα στη ζωή, ψάχνω λίγη παρέα, κάποιους ανθρώπους που να μπορούν να με κάνουν να ξεχνιέμαι, ξέρουν δεν ξέρουν το πρόβλημά μου. Έχω ανάγκη απο παρέα και αυτό δεν είναι πολύ εύκολο στις μέρες μας να βρεθεί...Όσο είμαι με ανθρώπους συνομήλικους αισθάνομαι σαφώς καλύτερα. Θέλω να βγαίνω, να βολτάρω και να χαίρομαι ότι χαίρονται όλοι οι νέοι της ηλικίας μου. Θέλω να επανέλθω στις παλιές μου συνήθειες, εγώ ήμουν συνέχεια στη «γύρα». Θέλω το μυαλό μου να πετάξει μακριά από τις κλινικές, τις σύριγγες και τις εξετάσεις. (Πολλά ΘΕΛΩ έτσι;)
11/12 έκλεισα ένα χρόνο που γύρισα σπίτι μου απο την Αθήνα χειρουργημένη. Είχα λείψει 15 μέρες. Είχαν έρθει οι φίλες μου εκείνο το βράδυ να με δουν, μαζί και κάποιοι πολύ κοντινοί συγγενείς.
Ένας χρόνος, ένα μπλογκ και πολλές «ιστορίες». Τελικά το γράψιμο με βοήθησε, με βοήθησε πολύ, αλλά πάντα σε σχέση και με εσάς τους τόσους φίλους που απέκτησα από τις αρχές που βγήκα στο διαδίκτυο αλλά και στην πορεία.
Σήμερα Σαββατόβραδο, 13/12, ένα χρόνο μετά, νοιώθω δυνατή. Δεν είμαι εκείνο το κοριτσάκι που είχα δει την ουλή μου στον καθρέφτη και είχα κλάψει. Την ουλή μου την βλέπω κάθε μέρα πλέον και την καμαρώνω πολλές φορές, γιατί όπως είπε και ο χειρούργος μου, «είναι μια όμορφη ουλή». Αγαπάω πραγματικά το σώμα μου γιατί μου θυμίζει πάντα ότι έδωσα μια μάχη και κέρδισα! Εκτιμώ τα καλά επάνω μου, καλά όπως το ότι έχασα το πρίξιμο των θεραπειών, ότι το κορμί μου μοιάζει σταδιακά με το κορμί που είχα. Η γυμναστική που κάνω έχει άμεσα αποτελέσματα. Το χειρουργημένο μου χέρι επίσης, αντιδρά πολύ καλά καθώς γυμνάζομαι. Δεν έχω τις φίλες μου για στήριγμα φέτος και αυτό μου στοίχησε, τα κατάφερα καλά, όμως πατάω σιγά σιγά στα πόδια μου…Ο κόσμος δεν αλλάζει, μπορούμε όμως εμείς να αλλάξουμε προς τον κόσμο, να αλλάξουμε ματιά...
Ξέρω ότι αυτές τις μέρες, σε αυτή μου την πρώτη επέτειο, η ψυχολογία μου δεν ήταν και η καλύτερη (και δεν σας το έκρυχα λεπτό) αλλά τελικά βγήκα από αυτή τη φάση. Τελικά δυναμώνω σιγά σιγά, όσο προσφέρω στον εαυτό μου άλλες παραστάσεις. Τελικά υπάρχει φως και αν και καμιά φορά αργεί, στο τέλος πάντα φαίνεται.

Πάει και το 14ο απο τα 18!!!

Χθές Τετάρτη έκανα και το 14ο Herceptin απο τα 18 που πρέπει να κάνω συνολικά.

Όλα πήγαν καλά με μια μικρή εξαίρεση...δεν μου βρήκαν εύκολα φλέβα και έπρεπε να με τρυπήσουν 3 φορές!

Με το πρώτο τρύπημα ένοιωσα κάτι πρωτόγνωρο...Η νοσοκόμα φώναξε "πωπω έσπασε" και εγώ πανικοβλήθηκα ότι είχε σπάσει μέσα μου η βελόνα! Αυτό μας έλειπε σκέφτηκα και άρχισα να ιδρώνω, καθως μια "ανακατωσούρα" εγκαταστάθηκε στο στομάχι μου! Νόμιζα ότι θα λυποθημήσω. Δεν είχα φάει τίποτα (γιατί θα μου κάνανε και εξετάσεις αίματος) και είχα σηκωθεί απο τις 6 και είχα οδηγήσει και μια ώρα. Ε, νομίζω δεν θέλει και πολύ ένας άνθρωπος. Μόλις αισθάνθηκα όλα αυτά τα συμπτώματα παράτησα τις νοσοκόμες, πήγα στην τουαλέτα να συνέλθω, να πιω λίγο νερό και να επανέλθω όσο ήρεμη μπορούσα. Όταν επέστρεψα, για μια ακόμη προσπάθεια με τα "τσιμπήματα", μου φάνηκε αστεία η συμπεριφορά μου. Αμέσως σκέφτηκα "Βρε έφαγα τέτοιο παλούκι με τις χμθ περσι, πως κόλλησα έτσι με τις βελόνες σήμερα;". Βέβαια νομίζω δεν έφτεξα εγώ αλλά η νοσοκόμα η οποία με κατατρόμαξε. Όταν ξανακάθησα στην καρέκλα με το μανίκι σηκωμένο, έτοιμη να με τρυπήσουν ξανά, ρώτησα αν η βελόνα είχε σπάσει και μείνει μέσα στο χέρι μου. Φυσικά η νοσοκόμα γέλασε και είπε "εννοούσα ότι έσπασε η φλέβα σου". Α, αυτό ήταν; Μαθημένα τα βουνά απ'τα χιόνια (που έλεγε ο παππούς μου), πες το βρε κοπέλα μου και κόντεψα να χάσω τον κόσμο πριν. Η νοσοκόμα μου είπε επίσης ότι είναι δύσκολο γενικά να σπασει μια βελόνα...Ουφ, πάει και αυτό!

Φιλιά και καλή συνέχεια εβδομάδας!

Μείνε δυνατός (Δελτίο τύπου)

Το "Be strong" μου έστειλε το παρακάτω δελτίο τύπου το οποίο πιστεύω θα ενδιαφέρει αρκετούς απο εσάς, γι αυτό και το δημοσιεύω.


1ο Διαδικτυακό Forum υποστήριξης για τον καρκίνο
Δέκα μήνες μετά την λειτουργία του δικτυακού τόπου www.bestrong.org.gr , της Κοινωφελούς Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης Φίλων του Καρκίνου ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, υλοποιούμε άλλον ένα στόχο σε σχέση με τις διαδικτυακές μας δραστηριότητες. Μένοντας πιστοί στις δεσμεύσεις μας, τον Νοέμβριο του 2008 ξεκίνησε η λειτουργία του Διαδικτυακού Forum της οργάνωσής μας, www.bestrong.org.gr/forum/index.php . Κάτι αντίστοιχο δεν υπάρχει για τα ελληνικά δεδομένα και έχει μεγαλύτερη αξία το γεγονός ότι η δημιουργία αυτού του Forum, έχει προέρθει από μια Μ.Κ.Ο. που παρέχει πληροφόρηση & υποστήριξη, σε όσους εμπλέκονται με τον καρκίνο!

Γιατί με τον καρκίνο δεν εμπλέκεται μόνο ο ασθενής αλλά και το περιβάλλον του. Το Forum έχει σχεδιαστεί με γνώμονα την απλότητα και την ευχρηστία των μελών του. Θα βρείτε ενδιαφέροντα θέματα πληροφόρησης αλλά και υποστήριξης που αφορούν τον καρκίνο. Μπορείτε να επικοινωνήσετε και να μοιραστείτε με άλλους ανθρώπους που βίωσαν ή βιώνουν τον καρκίνο, την δική σας εμπειρία. Μέσω του Forum υπάρχει η δυνατότητα επικοινωνίας με την οργάνωση ή τον ιδρυτή της Παναγιώτη Μιχαήλ για οποιαδήποτε ερώτηση θέλετε να υποβάλετε. Το Forum για την καλύτερη λειτουργία αλλά και την ασφάλεια των μελών του, ελέγχεται από επαγγελματίες υγείας της οργάνωσης.

Πιστεύουμε στην δύναμη του γραπτού λόγου και της επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους, που βίωσαν ή βιώνουν ένα πρόβλημα σαν και το δικό μας. Το να συμμετέχουμε σε μια Online κοινότητα, επικοινωνώντας με άλλους ανθρώπους, είναι τόσο θεραπευτικό μέσον, που το γνωρίζουν μόνο εκείνοι οι οποίο το έχουν κάνει πράξη! Ήδη η οργάνωσή μας, συμμετέχει σε διάφορες κοινότητες επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους, στοχεύοντας έτσι στην πληροφόρηση και την υποστήριξη, με όλα τα μέσα που διαθέτει η τεχνολογία της επικοινωνίας. Οι κοινότητες αυτές είναι: Blogger, Facebook, Flickr, You Tube, Go Petition.

Επιστήμονες και συγγραφείς γνωρίζουν ότι η εξωτερίκευση προσωπικών εμπειριών, σκέψεων και συναισθημάτων μέσω του γραψίματος είναι ιδιαίτερα ευεργετική για τον ανθρώπινο οργανισμό. Σε πρόσφατες έρευνες που έγιναν, διαπιστώθηκε ότι ασθενείς που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες ένιωσαν καλύτερα μόλις παρακινήθηκαν να εκφράσουν γραπτώς τα συναισθήματά τους και να τα μοιραστούν με άλλους ανθρώπους στα διαδικτυακά forum.

Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα το γεγονός ότι σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Φεβρουαρίου 2008 της ιατρικής επιθεώρησης «Οncologist», ορισμένοι ασθενείς με καρκίνο που παρακινήθηκαν να εκφράσουν γραπτώς τα συναισθήματά τους πριν υποβληθούν σε θεραπεία ένιωσαν καλύτερα σε πνευματικό και φυσιολογικό επίπεδο απ΄ ό,τι άλλοι ασθενείς που δεν δοκίμασαν να γράψουν τις σκέψεις τους. Επίσης επιταχύνει τη μετεγχειρητική ανάρρωση.

Ορισμένα νοσοκομεία στις ΗΠΑ έχουν αρχίσει τον τελευταίο καιρό να φιλοξενούν στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις τους ιστολόγια από ασθενείς. Προχώρησαν μάλιστα σε αυτή την κίνηση παρακινημένα από την πεποίθηση πολλών ερευνητών ότι το «blogging» έχει θεραπευτική αξία, αλλά και από τη διαπίστωση ότι πολλοί άνθρωποι που μάχονται ενάντια στον καρκίνο και σε άλλες σοβαρές ασθένειες αναζητούν και τελικά βρίσκουν παρηγοριά στα ιστολόγια.

Ελπίζουμε, αυτός ο χώρος να γίνει ένα βήμα έκφρασης και επικοινωνίας για εσάς, βοηθώντας σας παράλληλα να αντιμετωπίσετε τον καρκίνο με σιγουριά, βρίσκοντας την πληροφόρηση & υποστήριξη που χρειάζεστε!

Κάντε τώρα την εγγραφή σας
www.bestrong.org.gr/forum/ucp.php?mode=register

Φιλικά
Παναγιώτης Μιχαήλ
Πρόεδρος της οργάνωσης

Μείνετε δυνατοί και παρόντες στο...

Κάποιους μήνες πριν σας είχα συστήσει το www.bestrong.org.gr του φίλου Παναγιώτη. Η κοινωφελής, μη κερδοσκοπική οργάνωση αυτή έχει στόχο και σκοπό να στηρίξει τους καρκινοπαθείς.
Σήμερα συμπληρώνω σε αυτές τις "συστάσεις" ότι το site απέκτησε forum. Το forum θα το βρείτε στη διεύθυνση www.bestrong.org.gr/forum/index.php
Με μια απλή διαδικασία μπορείτε να εγγραφείτε στο forum και να θέσετε θέματα που σας προβλιματίζουν, να μοιραστείτε τις απόψεις σας και να διαπιστώσετε ότι δεν είστε ούτε μόνοι, ούτε οι μόνοι.

Όσο για μένα, αυτές τις μέρες είμαι καλύτερα. Αποφάσισα ότι αν δεν βοηθήσω εγώ τον εαυτό μου βλέποντας τα θετικά της υπόθεσης δεν θα μπορέσει να με βοηθήσει κανείς. Οπότε προσπαθώ αντι να σκέφτομαι "πωπω τι με βρήκε σαν σήμερα" να εκτιμώ ότι ΣΗΜΕΡΑ το χέρι μου δεν πονάει, δεν είναι πρισμένο (όπως κάποιες μέρες μετά το χειρουργείο) μπορώ και το σηκώνω ψηλά, και το περιφέρω (ενώ τότε φοβόμουν να το κουνήσω). Πάω γυμναστήριο και τρέχω-περπατώ στο διάδρομο 3 km σε μισή ώρα. Γυμνάζομαι 4 φορές τη βδομάδα τουλάχιστον, και βλέπω πως έχω χάσει αρκετό απο το πρίξιμο των φαρμάκων. Και μεταξύ μας!Χώρεσα στο περσινό μου τζην που τον Σεπτέμβρη δεν ανέβαινε με τίποτα(είχα γίνει "μπαλονάκι" με τα φάρμακα...).Έκανα και το τσεκ απ στον καρδιολόγο (λόγω της επιρροής που ασκεί το Herceptin στην καρδιά) και μου είπε πως η καρδιά μου είναι μια χαρά δεν την έχει αγγίξει τίποτα ;-)

Διαβάζω τι έγραψα μόλις τώρα...Πωπω! μα έχω τόσες σειρές θετικά πράγματα;;; Κι όμως, κι όμως!
Καλό βράδυ και καλή συνέχεια εβδομάδας ;-)

A, αύριο πάω για το 14ο Herceptin!!!! Άλλα 4 μείνανε!

Εδώ είμαι!

εδώ είμαι και πάλι...Αυτές τις μέρες δεν είμαι τόσο στα up μου και ένοιωσα ότι δεν έχω κάτι φοβερό να πω ή να γράψω...

Σωματικά και οργανικά είμαι καλά και γι'αυτό δε θα πρεπε να παραπονιέμαι. Η εξωτερική μου εμφάνιση δε είναι σαν να μη πέρασε τίποτα απο πάνω μου.

Δεν παραπονιέμαι ακριβώς απλά περνάω μια φάση αυτές τις μέρες...Μια φάση περίεργη γι'αυτό το μήνα...Δε σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο, μάλλον σκέφτομαι πολλά και διάφορα. Θα βρω όμως τις ισορροπίες μου, είμαι αισιόδοξη, απλά αργώ ακόμα...Δικαιολογώ τον εαυτό μου βέβαια ως εξής:Πέρσι είχα τα τρεχάματά μου με την υγεία και τις θεραπείες, που δεν άφηνα τον εαυτό μου να "πέσει" λεπτό. Μου είχε γίνει βίωμα ότι η ψυχολογία παίζει μεγάλο ρόλο σε όλη αυτή τη φάση. Φέτος όμως που πέρασε ένας χρόνος, η αλήθεια ειναι ότι έχω χρόνο να σκεφτώ, δεν είναι όμως και ότι καλύτερο οι "απολογισμοί", το αντίθετο μάλιστα...Καλό Βράδυ

3/12/2008

Αnd so it is, just like you said it should be,
life goes easy on me, most of the times!

Σήμερα έκλεισα το πρωί επίσημα πια ένα χρόνο που χειρουργήθηκα! Ένα χρόνο δίχως τον δεξί μου μαστό και ένα χρόνο με πολλές άλλες αλλαγές.

Ένας χρόνος ολόκληρος. Πωπω!Πως έφυγαν τόσοι μήνες;

Πολλές οι αναμνήσεις σήμερα. Προσπαθώ να τις διώξω απο την επιφάνεια και να συγκεντρωθώ στο σήμερα, στο τώρα, στο φέτος. Είναι όμως αρκετά λεπτά της ημέρας που με πνίγουν. Θυμάμαι...την κλινική, τους ανθρωπους που ήταν γύρω μου, την αγωνία μας, το κρύο στο χειρουργείο...

Φέτος σε άλλη πόλη λόγω δουλειάς, δεν έχω κανένα δικό μου εδώ, ούτε καν φίλους...

Η μέρα αυτή με βρίσκει μόνη απο παρέα αλλά με πολλές σκέψεις συντροφιά.

Άλλαξαν πολλά απο τότε. Άλλαξα εγώ πρώτα απο όλα.

Αλλά ξέρετε κάτι θετικό;;; Το πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις και το οτι είμαι εδώ, γερή και ζωντανή και μπορώ και γράφω συτές τις σειρές το ΚΕΡΔΙΣΑ!

ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΠΟΣΤ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΧΘΟΥΝ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ, ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟ ΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ...ΑΓΑΘΟ

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

Έφτασε και ο Δεκέμβρης!Μήνας Χριστουγέννων, οικογενειακών συνευρέσεων και χαλάρωσης.

Τέτοιες μέρες περσι περίμενα καρτερικά και σοκαρισμένη να χειρουργηθώ. Δεν το περίμενα αλλά αυτές τις μέρες,όταν σκέφτομαι το περσι δεν με ενοχλεί.Ίσως τελικά ήταν το πρώτο σοκ που λένε (στις 21/11 φέτος και στο ανάλογο ποστ) απο κει και έπειτα η ζωή βλέπω έχει τους δικούς της ρυθμούς για φέτος. Η γιαγιά μου είναι με εγκεφαλικό στο νοσοκομείο και προφανώς η κατάσταση της υγεία της "φωνάζει" ότι τώρα αγωνιούμε για το μέλλον και ευχόμαστε τα καλύτερα για όλους ;-)

Φιλιά πολλά σε όλους εκεί έξω! Καλή βδομάδα και να μαστε όλοι καλά!