Χρόνια πολλά!

Καλησπέρα και Χριστός Ανέστη! Όχι δε σταμάτησα να γράφω απλά με χάσατε λόγω ενός τεχνικού προβλήματος. Και μην άγχεστε, ήταν πρόβλημα τεχνολογίας και όχι ΥΓΕΙΑΣ!
Εύχομαι σε όλους εσάς τα καλύτερα! Να έχετε μια καλή άνοιξη και του χρόνου τέτοιο καιρό να είστε καλά και υγιείς!
Πέρασαν οι μέρες οι γιορτινές και περνά και ο Απρίλης, ο χρόνος τρέχει και μαζί του και εγώ, θα κόψω το νήμα πρώτο 10ήμερο του Ιουνίου όπου και θα τελειώσω με την ακτινοθεραπεία μου. Την Κυριακή φεύγω για Αθήνα…Άντε να τελειώνει και αυτό…
ΦΙΛΙΑ και ΑΓΚΑΛΙΕΣ!

Μοναξιά μου όλα;

Έχω πολλές σκέψεις που μπορούν να αποτυπωθούν στο χαρτί και άλλες τόσες που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω μα και που να τελειώσω. Περίμενα τον μήνα Απρίλη σαν κάτι ξεχωριστό, δεν έγιναν όμως όλα όπως τα ήθελα. Ο Απρίλης αυτός δε μοιάζει πολύ με αυτό που είχα φανταστεί.
Είδα για μια ακόμη φορά ότι η προσμονή είναι που μένει σαν συναίσθημα! Η προσμονή να δραπετεύσεις, η προσμονή να δεις κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, η προσμονή να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Όταν φτάνεις στον προορισμό είσαι κάπως μουδιασμένος, ίσως και να μην έχεις καλά καλά καταλάβει ότι έφτασες, ότι ένα κομμάτι της ζωής σου έκλεισε, ότι μπορείς να γυρίσεις σελίδα χωρίς φόβο.
Είμαι μουδιασμένη αυτό τον καιρό και δεν εννοώ σωματικά. Οι χμθ τελειώσανε. Ω ναι, είμαι ευγνώμων γι’αυτό και χαίρομαι, όμως ακόμη δεν το συνειδητοποιώ. Σκέφτηκα χθες το βράδυ πως μπόρεσα και υπέμεινα τόσα. Τρεις ώρες στο κρεβάτι, μέσα στη ζάλη των φαρμάκων και με βαθμούς -22 στο κεφάλι. Κι όμως, κι όμως. Έσκυψα το κεφάλι και τα υπέμεινα μαζί με τη σωματική μου αποσύνθεση. Αν με ρωτούσες πέρσι θα έλεγα «μα εγώ δεν μπορώ να σηκώσω τέτοιο φορτίο», κι όμως το σήκωσα. Και ήταν δύσκολο, βαρύ φορτίο. Βγήκα εκτός τροχιάς αρκετές φορές. Δεν ξέρω τι έχει μείνει μέσα μου, αγνοώ τον βαθμό που ένας άνθρωπος αλλάζει μετά από όλα αυτά. Είναι νωρίς ακόμη νομίζω για να επισημάνω τις αλλαγές. Τελικά εμένα όμως πόσο με ενδιαφέρουν οι αλλαγές; Ίσως αυτές οι αλλαγές να έχουν σημασία για όσους βρίσκονται γύρω μου.
Η ζωή μου προχωράει. Όχι δεν ταξίδεψα τελικά για να γιορτάσω τη λήξη των χμθ μου όπως προγραμμάτιζα (από το Δεκέμβρη). Είπα στον εαυτό μου πρόσφατα να μην κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια. Η ζωή μου προχωράει κάνοντας μικρά και ασήμαντα πράγματα. Δεν έχω πολύ χρόνο πριν τις ακτινοθεραπείες μου αλλά για πρώτη φορά δεν μπήκα στη διαδικασία του να τρέχω να προλάβω να κάνω πράγματα.
Ίσως ηρέμησα (κάπως). Ίσως πάλι να μεταλλάχτηκα σε κάτι άλλο...!

Ο Γλυκός Δεκέμβρης ξεχειμώνιασε!

Καλησπέρα! Αυτές τις μέρες πήγα μια μινι εκδρομή για να δω αγαπημένα πρόσωπα κάπου 100km μακριά από την πόλη μου. Πήγα μόνη μου, με το αυτοκίνητό μου και ήταν το πρώτο "ταξίδι" που έκανα solo,μετά την επέμβασή μου.
Όπως γύριζα σήμερα, οδηγώντας μόνη στο αυτοκίνητό μου ο ήλιος έκαιγε. Ένιωσα τη θερμοκρασία να έχει ανέβει για τα καλά και τόλμησα να ανοίξω το clima. «Κοίτα να δεις» σκέφτηκα «που ο Γλυκός Δεκέμβρης ξεχειμώνιασε και ψάχνει να δροσιστεί με τεχνητούς τρόπους». Μου έκανε καλό η φυγή, γύρισα κάπως ανανεωμένη. Ωστόσο νομίζω ότι η εμφάνισή μου πλέον με έχει αφήσει. Η κούρασή μου (και ίσως και η αρρώστια μου) αποτυπώνεται στις φωτογραφίες. Τι σου είναι η μηχανή, τελικά καταφέρνει και αιχμαλωτίζει πολλά.
Καλό βράδυ!

Γράμμα απο μια εθελόντρια..."ΘΕΟΣ & ασθένεια"

Αρχές Απριλίου δέχτηκα στο breastblog@yahoo.com ένα e-mail από μια εθελόντρια η οποία στηρίζει ασθενείς με καρκίνο σε Ογκολογικό Νοσοκομείο της Αθήνας. Η Θεοδώρα μου έγραψε για τον ΘΕΟ.
Αυτό το κομμάτι έλειπε από το Sweet December μέχρι σήμερα. Μέρες όμως που είναι, θέλησα να δημοσιεύσω (με την άδειά της) όσα έγραψε για το Θεό και τον άνθρωπο. Οι σκέψεις και τα σχόλια είναι δικά σας:

«Σκοπός δεν είναι ο πόνος. Ο πόνος είναι μέσον για την παιδαγώγηση της ψυχής μας. Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής; Σκοπός της ζωής μας είναι να τελειοποιήσουμε την ψυχή μας και να γίνουμε κατά χάριν ως ο Δημιουργός μας. Τι πιο υψηλό νόημα για τη ζωή; Η ζωή είναι για να γίνουμε Θεοί κατά χάρη και ως δωρεά. Η ζωή είναι για να αγαπήσουμε όσο μπορούμε περισσότερο όλους τους ανθρώπους με καρδιά, με νου και με έργα. Εκεί βρίσκεται η απόλυτη ελευθερία. Γι' αυτό το θέμα μας δεν είναι να ρωτάμε πόσο μας αγαπούν οι άλλοι, αλλά πόσο εμείς αγαπάμε τους άλλους. Αν όλοι μάθουν να σκέφτονται έτσι, η γη μας θα κατακλυστεί από αγάπη…
Έχεις πολύ ομορφιά μέσα σου. Τα όμορφα δέντρα κλαδεύονται για να γίνουν ακόμη πιο όμορφα. Να σαι σίγουρη ότι ο Θεός ασχολείται προσωπικά μαζί σου και σε περιμένει. Κρύβεται και περιμένει να Τον ψάξεις. Παίξε μαζί Του για να σου αποκαλυφθεί.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Ούτε ο καρκίνος ούτε το ουράνιο τόξο, ούτε τα επώδυνα ούτε και τα χαρμόσυνα. Τύχη ονομάζουμε ό,τι μας ξεπερνά και δεν μπορούμε λογικά να το εξηγήσουμε και να το προβλέψουμε. Τύχη είναι το σχέδιο του Θεού για τον καθένα μας. Όλα γύρω μας κραυγάζουν, όλα είναι μηνύματα. Ωστόσο, πράγματι πολλές φορές μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποιο ακριβώς είναι το μήνυμα.
Η ασθένεια πραγματικά είναι κάτι το παράλογο αυτή καθ' εαυτή. Αλλά έχει κάποιο ρόλο να παίξει στα δρώμενα της ζωής. Ήδη γνωρίζεις ένα βασικό χαρακτηριστικό της: ασθένεια σημαίνει αποδιοργάνωση. Αυτό που ήταν γνωστό και συνηθισμένο αμφισβητείται και καλείσαι να βρεις νέες ισορροπίες. Κάποιος σε ταρακουνάει, σαν ένας σεισμός. Για την ασθένεια λέμε πως είναι ένα καμπανάκι για τη ζωή μας, να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητές μας, τις αξίες, τις αδυναμίες μας, τις φτώχειες μας. Σε πιο πάνω επίπεδο είναι άσκηση αρετών: υπομονή, ανεκτικότητα, κατανόηση, αλληλεγγύη, αγάπη. Η ασθένεια διαγράφει μια εσωτερική ρωγμή. Εκεί πάνω στις ρωγμές ο άνθρωπος πιο πολύ παρά ποτέ αναζητά την Αλήθεια. Ποιος είμαι, ποιος μπορώ να γίνω; Όταν όλα είναι ήσυχα και ακίνητα, συνεχίζεις να ζεις όπως ζούσες. Όπως καταλαβαίνεις η ασθένεια σε βγάζει από την πορεία της ζωής σου, είναι μια παράκαμψη. Εκεί στην άκρη του δρόμου, έξω από την πορεία που είχες πάρει και αναζητώντας την καλύτερη πορεία, είδες το ουράνιο τόξο. Έτσι ακριβώς είναι και στην ασθένεια. Ο Θεός σε βγάζει από την πορεία σου. Κάτι θέλει από σένα. Δε σημαίνει ότι θα το καταλάβεις αμέσως τι είναι αυτό. Όμως, μη ξεχάσεις να ψάξεις. Πολλές φορές αυτό που ψάχνουμε το έχουμε ήδη μέσα μας, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε. Ο χρόνος ωριμάζει τα πράγματα μέσα μας.
Κάθε επώδυνο γεγονός έχει δύο όψεις τουλάχιστον: μπορεί να το δεις ως απειλή, αλλά μπορεί να το δεις και ως ευκαιρία. Την απειλή τη βίωσες, καιρός να δεις και την ευκαιρία. Μπορείς κάποια στιγμή να σκεφτείς και να καταγράψεις τι καλό κέρδισες και τι μπορείς ακόμη να κερδίσεις μέσα από την ασθένεια. Στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο επίπεδο το θέμα, δεν είναι α - σθένεια. Μέσα στην ασθένεια υπάρχει πολύ σθένος. «Η δύναμή μου εν ασθενεία τελειούται», δηλαδή η δύναμή μου τελειοποιείται μέσα από την ασθένεια, είχε πει ο Απόστολος Παύλος. Πιστεύω ότι οι ασθενείς έχουν μεγαλύτερο σθένος από τους υγιείς. Όταν ο Θεός σου δίνει τη δυσκολία, σου δίνει και τη δύναμη. »

Απριλιάτικη Καλημέρα!

Σήμερα σηκώθηκα με μια σκέψη. Έχει λαϊκή αγορά εδώ στη γειτονιά. Κάθε Σάββατο άκουγα μαζί με τις φωνές του πλήθους και την πολύ δυνατή φωνή του παππού μου να μιλά με γείτονες και περαστικούς. Αφουγκράστηκα τις φωνές του πλήθους αλλά καμία γνώριμη. Θυμήθηκα σειρές από το βιβλίο του Ναμπόκωφ «Λολίτα». Όταν όλα τέλειωσαν, προς το τέλος του βιβλίου, αυτό που θα του έλειπε του ήρωα ήταν η απουσία του γέλιου της Λολίτας από τις φωνές παιδιών που παίζουν και χαλούν τον κόσμο.
Τελικά ένας άνθρωπος είναι πολλά και η απώλεια και η απουσία του δεν προσδιορίζεται καθόλου εύκολα. Δεν το σκέφτομαι καθημερινά, δεν επισκέπτομαι τη γιαγιά για πολύ, δε φοράω μαύρα, αλλά είναι κάποιες στιγμές απίστευτης νοσταλγίας.
Οι άνθρωποι δεν χορταίνονται, ίσως γιατί ο καθένας μας είναι ξεχωριστός. Τα κενά δεν καλύπτονται ακριβώς γιατί κανείς επόμενος δεν θα είναι ίδιος με τον προηγούμενο, απλά καινούργιοι άνθρωποι γεμίζουν τη ζωή μας και ξεγελιόμαστε. Ίσως εκεί να βρίσκεται η μαγεία της ανθρώπινης φύσης κανείς δεν αντικαθιστά κανένα! Άλλος θα σου κρατήσει το χέρι, άλλος θα σε αγκαλιάσει, άλλος θα γελάσει παρέα σου, κάποιος θα σε προβληματίσει, κάποιος θα σου πει σ’αγαπώ, κάποιος θα ακουμπήσει την καρδιά σου, με κάποιον θα νιώσεις σιγουριά, σε κάποιον θα στηριχτείς. Αυτά όλα τα μικροπράγματα που είναι όμως τόσο σημαντικά και ξεχωρίζουν τους ξένους από τους δικούς σου ανθρώπους!

Το τέλος του ουράνιου τόξου!

Γύρισα χθές Πέμπτη από Αθήνα. Ήταν ταξίδι αστραπή. Όλα πήγαν καλά με το Herceptin, καμιά παρενέργεια πέρα της νύστας που φέρνει (κοιμόμουνα και στη διαδρομή από την κλινική στο σπίτι!). Με τις φλέβες είχα ένα προβληματάκι γιατί από τον Δεκέμβρη και με τα τόσα φάρμακα που μου χορηγηθήκαν είναι πολύ ταλαιπωρημένες πια. Αμέλησα τις ασκήσεις και να παίζω με εκείνα τα αντιστρες μπαλάκια τα οποία βοηθούν στην κυκλοφορία του αίματος. Φφφφ έχω αρχίσει και δε γίνομαι καλή ασθενής νομίζω. Φφφφ ξαναξεφυσώ. Θα το προσπαθήσω πάντως!

Στον πηγαιμό μου για Αθήνα με περίμενε μια έκπληξη. Είδα όχι μόνο ουράνιο τόξο αλλά και το τέλος του. Σε ένα καταπράσινο λιβάδι, πολύ κοντά από το παράθυρο του τρένου, είδα το τέλος του ουράνιου τόξου για πρώτη φορά. Ένα θέαμα μοναδικό! Δεν είχε θησαυρό στο τέλος του, όμως ο μεγαλύτερος θησαυρός ίσως τελικά να ήταν η ίδια η εικόνα του, σαν όνειρο, σαν οπτασία. Ποιος ξέρει...Το τρένο πάντως σταμάτησε, από σύμπτωση φαντάζομαι, και για κάποια λεπτά χάζευα το θέαμα. Τι ωραία! Και να φανταστείτε πως για αρκετά λεπτά χάζευα τη θέα από το άλλο παράθυρο του τρένου. Τελικά πολλές φορές ένα θαύμα είναι τόσο κοντά μας, αρκεί να κοιτάξουμε στη σωστή κατεύθυνση, ή μάλλον από την άλλη μεριά!

Σας χαρίζω τη φωτογραφία που έβγαλα από το κινητό εκείνη τη μέρα. Είναι το δεύτερο ουράνιο τόξο που είδα μέσα σε ένα μήνα, από τότε που πέθανε ο παππούς. Λέτε αυτός να τα φτιάχνει και να μου τα στέλνει; Γιατί ο παππούς μου ήταν καλός μάστορας όλη του τη ζωή, δεν υπήρχε κάτι που να το βάλει στο νου και να μη το φτιάξει! Ίσως εκεί που πήγε βάλθηκε να φτιάχνει ουράνια τόξα για να στολίζουν τις καρδιές μας και τις μουντές τις μέρες μετά τη βροχή.

Υ.Γ Επειδή το πρώτο φετινό ουράνιο τόξο το είδα με τη «Σ» στις 4/4, της είπα ότι της χαρίζω μισό από αυτό που είδα μόνη μου, για να έχουμε και οι δυο από 1,5 :-)

134 μέρες έφυγαν!

Αν λέω εδώ και καιρό πως ο χρόνος κυλά γρήγορα, οι 134 μέρες που πέρασαν από το Δεκέμβρη «μου» είναι όντως η απόδειξη. Σήμερα έχει ωραία μέρα και τώρα που γράφω είναι ένα πρωινό με τον ήλιο να μπαίνει από όλα τα παράθυρα του σπιτιού. Κρίμα που δεν θα εκδράμω στο νομό μου αλλά ξαναφεύγω για Αθήνα για να κάνω το Herceptin. Πέμπτη όμως μεσημέρι θα είμαι σπίτι μου! Θα ναι σύντομο αυτό το ταξίδι και φυσικά εφόσον δεν έχει την ταλαιπωρία της χμθ και τα συμπτώματά της σίγουρα διαφοροποιείται από όλα τα προηγούμενα. Είναι η 10η φορά που θα κατέβω Αθήνα σε διάστημα 5 μηνών αλλά σίγουρα νιώθω ότι ένα μεγάλο βάρος, αυτό των χμθ έφυγε. Η σωματική ανάκαμψή μου έχει ξεκινήσει ήδη. Πριν λίγο είδα ότι στα κενά των βλεφαρίδων μου ξεπετιούνται καινούριες! Τα καινούρια μου μαλλιά (χνουδάκι είναι, μη φανταστείται…) καλύπτουν μια χαρά το κενό που είχαν αφήσει τα παλιά μου. Ήταν δύσκολη η διαδικασία της κάσκας (ψυχρή θεραπεία) αλλά άξιζε για το αισθητικό αποτέλεσμα. Η απώλεια του μαλλιού ήταν ένα 30% περίπου, βέβαια και πολλά μαλλιά είχα και πολύ φρύδι-ματόκλαδο οπότε βοήθησε και αυτό. Θα μου πείτε πόση σημασία πια να δώσουμε στις τρίχες; Δεν θα ‘χετε άδικο, αλλά δίνω σημασία στις τρίχες μόνο από ψυχολογικής απόψεως γιατί ίσως τελικά το ότι συνέχισα την κοινωνική μου ζωή (κατά κάποιο τρόπο) να οφείλεται και στο ότι «κράτησα» τα μαλλιά μου. Επίσης το ότι ανακάμπτω και βλέπω σιγά σιγά το πρόσωπό μου να επανέρχεται ναι, πώς να το κάνουμε, είναι big deal για μένα και κάτι να ασχολούμαι τώρα που τα πολύ δύσκολα έφυγαν.

Δεν ξέρω βέβαια τι γίνεται με το χέρι μου το χειρουργημένο. Χθες πόνεσε λίγο στο μέρος της παλάμης και ελαφρώς πρήστηκε. Σήμερα όμως είναι καλύτερα. Θέλει να κάνω ασκησούλες και να μην το κουράζω αλλά τεμπελιάζω φαίνεται και εγώ και…

Αν και δεν μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί σας κουνάω για μια ακόμη φορά το μαντήλι!Θα τα ξαναπούμε την Πέμπτη σίγουρα (αν όχι νωρίτερα). Μην έχετε αγωνία τα δύσκολα πέρασαν!

Πήγα εκδρομή

Έχω μόλις δέκα λεπτά πριν αλλάξει η μέρα για να σας πω πως πέρασα σήμερα! Πήγα εκδρομή και ήταν τόσο μα τόσο αναζωογονητική. Ήπια καφέ δίπλα σε λίμνη, χάζεψα στη φύση, περπάτησα κοντά σε παπάκια, έφαγα με θέα το υγρό στοιχείο. Είχαμε κέφι γενικότερα με τη «Σ» σήμερα, βρεθήκαμε σε δύο πόλεις μακρυά απο τη δική μας και ξεφύγαμε απο όλα.
Έκανα και δηλώσεις…είπα πως δεν θα ασχοληθώ με την περίπτωσή μου παραπάνω από όσο μου επιβάλλεται, εννοώντας παραπάνω από όσα μου λένε οι γιατροί και μου επιβάλουν να κάνω.Οι τελευταίες μέρες μου ήταν δύσκολες αλλά δεν κατάφερα τίποτα με τις αρνητικές μου σκέψεις! Αντίθετα, κάνοντας θετικές σκέψεις θα κερδίσω σίγουρα περισσότερα.
Βρήκα αυτόν τον κήπο καθώς περπατούσα σήμερα. Δεν μπορώ ακριβώς να σας τον χαρίσω γιατί δεν μου ανήκει. Μπορώ όμως να σας δώσω μια εικόνα ανθισμένη για να ξεκουράσετε το βλέμμα σας. Τελικά οι κήποι φροντίζονται προς τέρψη των ματιών αλλά και της ψυχής ;-)

Γεια σας!

Εδώ είμαστε πάλι! Σήμερα η ψυχολογία μου είναι καλύτερη. Βέβαια είναι καλύτερη όχι από μόνη της αλλά γιατί μου την τόνωσε η θεία μου, που με ταρακούνησε θετικά λέγοντάς μου διάφορα για την περίπτωσή μου γιατί και η ίδια της έχει κάνει μια σχετική έρευνα, και έχει δει αρκετούς γιατρούς για μένα στην Αθήνα (να ναι καλά). Τώρα θα μου πείτε δεν τα ξέρω ή δεν τα χω ακούσει ξανά; Θέλω όμως την επιβεβαίωσή μου! Με φάγανε οι έννοιες και οι ανασφάλειες.

Δεν έχει καλό καιρό σήμερα και κρίμα γιατί είχαμε πει με τα κορίτσια πως θα πηγαίναμε αύριο μια εκδρομούλα. Καλά, δεν είπαμε βέβαια ότι δεν θα πάμε αλλά μακάρι να είχε ήλιο, όπως και να χει σε προδιαθέτει ο καλός καιρός για αποδράσεις ;-).

ΦΙΛΙΑ

Εδώ είμαστε πάλι!

Εδώ είμαστε πάλι! Πόσο ίδιοι πόσο διαφορετικοί ποιος ξέρει…
Δεν ξέρω πόσο άλλαξα από τον Δεκέμβρη, δεν ξέρω τι έχασα ή τι κέρδισα. Γνωρίζω μόνο ότι διαβάζω πάνω μου, εξωτερικά. Μέσα μου ακόμη παλεύω πολλά.

Χθες πήγα στο γιατρό που σας είπα. Φορτίστηκα όταν είδα και άλλες γυναίκες να περιμένουν στο σαλόνι. Πόσες ακόμη σκέφτηκα; Για μια ακόμη φορά αισθάνθηκα άρρωστη αλλά έπρεπε να το παίξω άνετη γιατί συνοδευόμουν από τον πατέρα μου! Βαρέθηκα ίσως να το παίζω άνετη αλλά και από την άλλη σε τι ωφελούν και τα δάκρυα και οι υστερίες; Ο γιατρός που είδα πρότεινε να κάνω μια εξέταση γονιδιακή το BCRA και να λάβω τα μέτρα μου σε περίπτωση που βγει θετικό το αποτέλεσμα. Αυτό εν μέρει με έκανε να ξεφυσώ από χθες και ας μην το παραδέχομαι.
Δεν είναι καλή-ψυχολογικά η σημερινή μου μέρα…! Σκέφτομαι μα πότε θα τελειώσει τελικά όλο αυτό;; Βαρέθηκα! Πότε θα πάψει να με απασχολεί το θέμα της υγείας μου; Μάλλον ΠΟΤΕ! Έχω σπαραλιαστεί νομίζω πλέον ψυχολογικά και δεν το συνειδητοποιώ…Ναι, απόψε δηλώνω αδύναμη, μετά από τόσους μήνες, χωρίς να ξέρω αν απόψε, τώρα είναι απλά μια στιγμή αδυναμίας…
Νομίζω ίσως η δύναμή μου να ήταν ως εδώ! Ώσπου να τελειώσει το κομμάτι της χμθ. Λυπάμαι για εσάς που διαβάζετε τόσο απαισιόδοξα πράγματα.
Ίσως πάλι απλά να θέλω να ξεσπάσω κάπου και γράφω όλα αυτά! Δεν ξέρω, δεν ξέρω, δεν ξέρω, θα μπορούσα να το γράφω όλο το βράδυ αυτό το «δεν ξέρω» αλλά δε θα με βοηθούσε στο να μάθω…
Καλό βράδυ εκεί έξω, θα μαζέψω τα κουράγια μου και θα βγω και εγώ!

Ένα χάπι την ημέρα και ένας αποχωρισμός!

Εγώ που όσο δούλευα σηκωνόμουν με το ζόρι και αργά ;-) eδώ και κάτι βδομάδες ξυπνώ κατά τις 9.30 ανεξάρτητα από το τι ώρα κοιμάμαι το βράδυ. Είναι η άνοιξη; Είναι ότι κάτι πλησιάζει, δεν ξέρω…
Παίρνω κάθε μέρα ένα χάπι για την ορμονοθεραπεία Δευτέρα το ξεκίνησα και μέχρι και την Τρίτη μου έφερε ατονία, λες και είχα πυρετό υψηλό την προυγούμενη. Είναι μεχρι να το συνηθίσω φαντάζομαι απλά δεν είναι και ότι καλύτερο. Σκέφτομαι ότι τις χμθ τις πέρασα στο πόδι, μα να με ρίχνει το χάπι…; Κρίμα! Χθες η ατονία έφυγε και τη θέση της πήρε ο πονοκέφαλος. Σήμερα δεν το πήρα ακόμη το χάπι για να ξέρω τι θα μου φέρει…απλά κάνω υπομονή!
Θα δω ένα γιατρό το απόγευμα κοντά στην πόλη μου για να φέρω το Herceptin να το κάνω εδώ κοντά και όχι στην Αθήνα μετά τη λήξη των ακτινοβολιών μου! Με κούρασαν τα πανω-κάτω, ως πότε;

Προσπαθώ και περπατώ καθημερινά γιατί από το πολύ μέσα θα πέσουν τελείως οι δυνάμεις μου και όπως είπε και η «Ν» «δεν μπορείς μια μέρα να σηκωθείς και να πεις θα πάω να περπατήσω, να κολυμπήσω, να κάνω ποδήλατο και να το κάνεις με επιτυχία αν δεν το κάνεις σταδιακά, σιγά σιγά». Και έχει δίκιο!

Α, δεν σας είπα, η «Ν» αρραβωνιάζεται την επόμενη του Πάσχα! Τα νέα με βρήκαν απροετοίμαστη. Αυτό που σκέφτηκα και είπα ήταν «άντε να έχουμε και κάτι ευχάριστο να θυμόμαστε από το 2008». Η ζωή είναι περίεργη εκεί που κάποιος δοκιμάζεται την ίδια περίοδο κάποιος ζει κάτι τελείως διαφορετικό και πιο ευχάριστο. Νομίζω και για τις 2 τις φίλες μου φέτος ήταν η χρονιά τους. Θα μου πείτε, η ζωή έχει για όλους...το ξέρω ;-)

Αυτό όμως που με στεναχώρησε και μου το είπε η «Ν» χθες είναι ότι τον Αύγουστο θα φύγει να ακολουθήσει το σύντροφό της στην Αλεξανδρούπολη. Και αυτό είναι μακριά, και όπως και να χει δεν είναι καθημερινότητα. Η αλήθεια είναι ότι βούρκωσα με τα νέα. Κουράστηκα να αποχωρίζομαι ανθρώπους που αγαπώ και ίσως τελικά να αισθάνομαι αδύναμη ακόμη και να τους έχω ανάγκη. Από την άλλη αμέσως σκέφτηκα ότι έτσι είναι η ζωή, γεμάτη αποχωρισμούς από την ώρα που μας κόβουν τον ομφάλιο λώρο. Δεν ξέρω τι με κάνει να θέλω να στηρίζομαι σε άλλους, αλλά ίσως και να ξέρω, παλιά πάντως δεν ήμουν έτσι. Τελικά το να έχει κάποιους άνθρωπος ευαισθησίες στις μέρες μας δεν ξέρω πόσο καλό κάνει στο ίδιο το άτομο και ίσως τους άλλους να τους αφήνει αδιάφορους.
Αυτά για σήμερα, κλείνοντας άφησα και έναν αναστεναγμό που εσείς δεν θα ακούσετε. Φιλιά!

40 ερωτήσεις (για μένα) και οι απαντήσεις τους

Ξύπνησα σήμερα και παρόλο που τα μάτια μου δακρύζουν (από τα φάρμακα,όχι από τις εξελίξεις…) κάθισα στον Η/Υ. Βρήκα μαζί με κάποια σχόλια και μια πρόσκληση του eximnos και την καλοδέχτηκα αμέσως, έτσι για να αλλάξουμε και λίγο το κλίμα εδώ μέσα…

1. Ονομα: Sweet December, eμπνευσμένο από μια ταινία «Sweet November» με την Σαρλίζ
Θερον ως πάσχουσα νεαρά και τον Κιάνου Ριβς να της συμπαραστέκεται. Δεκέμβρης
σημαίνει για μένα γενέθλιος μήνας αλλά και μήνας που χειρουργήθηκα. Το Sweet
εξευμενίζει το κακό.
2. Γενέθλια: 18/12
3. Ζώδιο: Τοξότης
4. Χρωμα μαλλιων: Καστανό φυσικό (δεν έχει βαφτεί ποτέ!)
5. Ματιών: Καστανο
6. Εχεις ερωτευτει ποτε; Ναι.
7. Ειδος μουσικης που ακους: Ολα αναλόγως τη διάθεση.
8. Αγαπημενος χαρακτηρας κινουμενων σχεδιων: Δεν εχω κάποιον
9. Ποιος φιλος - φιλη μένει πιο μακρυα: αρκετοί στην Αγγλία..πιο μακρυά όμως είναι
στο Dubai.
10. Πρωτο πραγμα που σκέφτομαι μόλις ξυπνήσω: Ξημέρωσε, ας σηκωθώ.
11. Κάτι που εχω πάντα μαζί μου και δεν το αποχωρίζομαι: Το ρολόι μου, άσχετα με το
αν δουλεύω ή κάνω διακοπές!
12. Τι εχεις στον τοιχο σου?: Όλοι οι τοίχοι του δωματίου μου είναι καλυμμένοι με:
Φωτογραφίες! Πολλές φωτογραφίες πολύ αγαπημένων φίλων, τις καλοκαιρινές
περσινές φωτο (σε ξεχωριστό section),με ένα φελοπίνακα που έχει Photos και κάρτες
φίλων(scripta manet)μια τεράστια αφίσα ταινίας υπογεγραμμένη απο γνωστό Ισπανό
σκηνοθέτη, ένα ρολόι
13. Τι εχεις κατω απο το κρεβατι?:Συρτάρια :-) άρα κοιμάμαι πάνω σε ρούχα :-P
14. Αν καθομουν μονη στο σπιτι και ακουγα ενα βαζο να σπαει...Θα φοβόμουν, αλλά θα
έψαχνα για κανένα ανοιχτό παράθυρο πριν τρομάξω για τα καλά.Αν στο σπίτι
εξακολουθούσα να είμαι μόνη θα λεγα ότι το βάζο κάπως στραβοπάτησε ;-) .
15. Αγαπημένος αριθμός: μμμ 18
16. Αγαπημένο όνομα: δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο, σίγουρα όμως αγαπημένα ονόματα
είναι αυτά των ανθρώπων που αγαπώ. Ο άνθρωπος κάνει το όνομα, όχι το αντίθετο.
17. Τα χομπι σου: Ταινίες, ταινίες, ταινίες, γράψιμο, Blog, καλή παρέα και έξω, το
καλοκαίρι θάλασσα και κολύμπι!
18. Που θα ηθελες να ησουν τωρα? Σε μια παραλία, να χαζεύω τη θαλασσίτσα και να μη
με νοιάζει τίποτα.
19. Μια ευχή για το μέλλον: Να είμαι υγιής, σωματικά και ψυχικά και να έχω δίπλα μου
ανθρώπους που όχι μόνο θα με αγαπούν αλλά και θα αγαπώ!
20. Αν μπορούσες να ταξιδεψεις πίσω στον χρόνο σε ποια εποχή θα πήγαινες? Μου
αρέσει η εποχή μας αλλά αν πια γινόταν ίσως πήγαινα στην Αγγλία,την εποχή των
μεγάλων συγγραφέων,να μαι σε κάποιο νοικοκυριό απο αυτά που περιγράφει η Jane
Austen, περιτριγυρισμένη από μια μεγάλη οικογένεια να κρύβομαι στη σοφίτα του σπιτιού
ή στον αχυρώνα και στην ησυχία μου να γράφω πριν πέσει ο ήλιος πεζά και ποιήματα και
στη συνέχεια να τα διαβάζω στα σουαρέ. Να φλερτάρω χωρίς make up με εκείνο
τον ρομαντικό τρόπο στους χορούς και κάτω απο τις φυλλωσιές της μελαγχολικής
Αγγλίας.
21. Φωτιά!Παρε κατι μαζι σου: Το Laptop γιατί δεν προλαβαίνω να μαζέψω εκείνη την
ώρα ούτε βιβλία ούτε φωτο.
22. Αγαπημενο λουλουδι: Κανένα που δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό στο βάζο ή
γλάστρα μου αλλά τώρα τελευταία μου αρέσουν τα λουλούδια που μαζεύω απο το βουνό.
Μαργαρίτες και κυκλάμινα.
23. Αγαπημένη σειρά: Από τις πιο "πρόσφατες" "Δυο ξένοι" (φαντατικά όμως και τις 2
χρονιές) τώρα φέτος η μόνη που παρακολουθώ είναι "Desperate Housewives"
24. Αγαπημένη ταινία: Ποτέ δεν μπόρεσα να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση...Αν την
αλλάζαμε σε "Αγαπημένη ταινία αυτή την περίοδο" ίσως μπορούσα κάτι να σκεφτώ..
25. Αγαπημένο τραγούδι: Θα απαντούσα ότι σιγοτραγουδώ πολλά, Ελληνικά και ξένα.
Όπως οι περισσότεροι τα συνδέω με καταστάσεις και ηλικίες.
26. Αγαπημενο βιβλιο: Τσου! Αλλά παραμένω κλασσική, έχοντας αγαπήσει την πρωτότυπη
γραφή του D.H Lawrence, της Virginia Woolf, jane Austen και πολλών πολλών άλλων.
27. Αγαπημενο ζωο: Κανένα αλλά αγάπησα ένα σκύλο πρόσφατα παρόλο που
κοντραριζόμαστε ;-)
28. Αγαπημένο ρούχο: Τζιν!
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης: Τι σημαίνει αλήθεια καλλιτέχνης;
30. Αγαπημένο χρώμα: Μπλέ;; Όχι όμως ότι το ψάχνω στα ρούχα ή γύρω μου..
31. Αγαπημένο φαγητό: Κανένα, τρώω τα πάντα και έχω φάει αρκετά περίεργα φαγητά
και αμφιβόλου προελεύσεως ή καθαριότητας-στην Αφρική...(αρχίζω και φοβάμαι,λέτε να
είμαι άνθρωπος χωρίς γούστο; >ούτε στο χρώμα ούτε στο φαί< ) 32. Με ποιο χαρακτήρα από καρτούν ταυτίζεσαι? Δεν βλέπω πια.
33. Κακή συνήθεια: Το τσιγάρο ήταν, το ποτό παραμένει...Για να είμαι και πιο ειλικρινής
προσθέτω και τη γκρίνια μου...!
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Χμ αρκετά :-) Η
ωριμότητά μου, το ότι δέχομαι τη διαφορετικότητα και δεν ψάχνω κοινά στους
ανθρώπους.Επίσης μου λένε ότι έχω συναισθηματική νοημοσύνη.
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σου που δεν σου αρέσει: Εμένα μου αρέσει
αλλά φοβάμαι ότι ο αυθορμητισμός μου δεν αρέσει στις φίλες μου, και κάτι απο τον
παιδικό μου ενθουσιασμό που κρατάω μάλλον τις κουράζει.
36. Συνηθισμένη ατάκα: Αρκετές..."περαστικά","με την καλή έννοια"...
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Αν λέμε
αλήθειες...σκηνοθέτης,σεναριογράφος,συγγραφέας. Τα τρια σ δηλαδή. Δε θα με
πείραζε και γιατρός αλλά να ξυπνούσα μια μέρα με το πτυχίο και την ειδικότητα στο
χέρι, όχι να αγωνιούσα τόσα χρόνια. Επίσης και καθηγήτρια Παν/ίου θα είχε μεγάλο
ενδιαφέρον.
38. Μεγαλύτερος φόβος: Εδώ που έφτασα φέτος...να μη ζήσω πολύ.
39. Η καλύτερη pizza: Μαργαρίτα!
40. Τα κατοικίδια ζώα είναι: Συντροφιά, παρηγοριά αλλά και ευθύνη!

Καλή βδομάδα!

Μόλις πήρα το πρώτο μου χάπι! Και όταν λέω χάπι μιλώ για ορμονοθεραπεία και το Nolvadex. Δεν ξέρω πόσες εκεί έξω έχετε πάρει το ίδιο. Διάβασα τις παρενέργειες που είναι αρκετές αλλά ελπίζω να μη μου τύχουν ;-) Έχει ήλιο σήμερα και η θερμοκρασία είναι στους 20 βαθμούς. Ωραία μέρα, με ένα ελαφρύ αεράκι. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία ο παππούς να προλάβαινε το καλοκαιράκι και τις μεγάλες μέρες. Πέρασα από το καφενείο που τον πήγαινα μέχρι πριν μια βδομάδα και είδα τους θαμώνες να λιάζονται έξω. Κρίμα!

Ξέχασα να καταγράψω ότι τη μέρα της κηδείας του παππού, στη βόλτα που πήγα μετά με τη «Σ» είδαμε παραθαλάσσια ένα μεγάλο ουράνιο τόξο. Σαν κάτι να μας τραβούσε να πάμε εκεί εκείνη τη μέρα γιατί επι 10 λεπτά είχαμε κάνει στην άκρη το αυτοκίνητο και σκεφτόμασταν προς τα πού να πάμε για φαγητό.
Σύμπτωση; Σημάδι; Από ποιόν και γιατί δεν ξέρω, αισθάνθηκα όμως πολύ τυχερή που το είδα. Και ήταν πολύ φαρδύ, με αρκετές αποχρώσεις απάνω. Το τέλος του δε φαινόταν γιατί χανόταν στον ουρανό η καμπύλη του. Τόσο ωραίο θέαμα, σίγουρα ελπιδοφόρο!

Δεν μπορώ να γιορτάσω…

Εδώ είμαι και σήμερα. Ένα αρκετά βροχερό απόγευμα. Νιώθω κάποιους πόνους και γενικά μια ατονία αλλά ξέρω ότι είναι από την ένεση γιατί απλά χθες ξέμεινα χωρίς παυσίπονα.
Χθες έγινε η κηδεία και μετά ήρθε η «Σ» και πήγαμε κάπου παραθαλάσσια για φαγητό. Ωραία περάσαμε («ανέλπιστα καλά» όπως είπε και η ίδια).
Εγώ πως είμαι; Ούτε που ξέρω. Περίμενα με ανυπομονησία τη μετά χμθ εποχή μου αλλά τελικά είμαι μουδιασμένη γιατί με πρόλαβαν τα γεγονότα. Ένας θάνατος φέρνει πάντα μια σύγχυση και οι ισορροπίες όπως και να το δεις χάνονται. Από την άλλη τράβηξα τόσα τόσο καιρό με την υγεία μου που μακάρι να δω και γω στο καντραν της ζωής μου το νούμερο 80…
Μου γράφετε ότι είμαι ένας «δυνατός άνθρωπος». Δεν ξέρω τι σημαίνει το να είσαι δυνατός και τελικά τι κερδίζεις με αυτόν τον τίτλο; Δεν ξέρω τι έχει μείνει στη ματιά μου, αγνοώ επίσης και το τι έχει προστεθεί. Ξέρω ότι κάτι μέσα μου έχει αλλάξει για πάντα αλλά δεν μπορώ να το εντοπίσω και να το καλωσορίσω. Θα πάρει καιρό, και αυτό το ξέρω και το έχω προβλέψει.

Δε ξέρω τι γίνεται επίσης με τους γύρω μου ανθρώπους. Προς το παρόν απλά τους παρακολουθώ όπως και αυτοί βέβαια…

Νιώθω ότι κάτι θέλω να πω, ότι κάτι θέλω να κάνω αλλά τελικά παραμένω σιωπηλή και άπραγη.

Υ.Γ Αν έχετε έστω και λίγο χρόνο ενημερωθείτε,είναι για καλό σκοπό!

Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ, ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΕΧΕΤΑΙ ΑΡΚΕΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ. Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΑΥΤΗ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΚΥΡΙΩΣ ΛΟΓΟΥΣ.ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΝΑ ΠΑΤΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΑΚΙ 'DONATING A MAMMOGRAM', ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΚΟΣΤΙΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ! Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΕΙΝΑΙ

http://www.thebreastcancersite.com/clickToGive/home.faces?siteId=2

ΟΙ ΣΠΟΝΣΟΡΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΗΜΕΡΙΣΙΩΝ ΕΙΣΟΔΩΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΡΙΣΟΥΝ ΜΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ.

Bye grandpa

Ποιος θα μου το λέγε ότι αντί να γυρίσω και να αρχίσω τα πανηγύρια για τη λήξη των χμθ μου θα πήγαινα σήμερα σε κηδεία. Ναι, ο παππούς μας άφησε. Έμαθα ότι αν και στην εντατική έφυγε τελικά στον ύπνο του, ήρεμος. Η καρδιά του τον πρόδωσε. Λυπήθηκα πολύ γιατί όπως και να χει, παρόλα τα 87 του χρόνια ήταν ένας πολύ ζωντανός άνθρωπος και μέναμε πολύ κοντά, που σημαίνει ότι ήμασταν σε καθημερινή επαφή.
Η ζωή είναι πολύ απρόβλεπτη και εμένα με βρήκε για μια ακόμη φορά να κάνω σχέδια για αυτές τις μέρες που βέβαια ανατράπηκαν. Βαρέθηκα και εγώ να προγραμματίζω, λέω να αφήσω τη ζωή να κυλήσει όπως θέλει αυτή. Ήταν μεγάλη ατυχία για μένα να γίνουν όλα μαζί! Το ένα γεγονός επισκίασε το άλλο…

Ίσως όμως σκέφτηκα να μην ήταν και τόση η ατυχία. Σαν να περίμενε ο παππούς (που δεν ήξερε όμως τίποτα) να τελειώσω τις χμθ για να μη μου προσθέσει και άλλη στεναχώρια. Μόλις έπεσε η αυλαία μου την Τρίτη, την Τετάρτη το μεσημέρι μπήκε στην εντατική.
Μα τέτοιες συμπτώσεις η ζωή! Είδατε που καμιά φορά τα βλέπουμε στο σινεμά ή στη λογοτεχνία και δεν τα πιστεύουμε; Κι όμως!

Ξημερώνει πάλι!

Γύρισα σπίτι μου χθες μετά τα μεσάνυχτα! Έκανα μπάνιο για να ξεπλύνω το νοσοκομείο από πάνω μου! Ήρθα με μεγάλη χαρά! ΑΛΛΑ...

Βρήκα μια περίεργη κατάσταση στο σπίτι… ο παππούς μου είναι στην εντατική με βαρύ έμφραγμα!
Λυπήθηκα τη μάνα μου που περίμενε την τελευταία χμθ μου για να το γιορτάσουμε. Είχα κατέβει για την τελευταία με τον πατέρα μου και η μάνα μου ήρθε με ανθοδέσμη στο σταθμό αγκαλιάζοντάς με και λέγοντας «σιδερένια παιδί μου». Για σήμερα ήθελε να το γιορτάσουμε με φαί έξω, όμως η κατάσταση του παππού μου και πατέρα της δεν μας το επιτρέπει και είναι λογικό. Λυπήθηκα για το timing που πιο χάλια δεν μπορούσε να ρθει. Δεν μπορέσαμε να χαρούμε όπως θέλαμε αυτή την απελευθέρωση από τα φάρμακα και περιμέναμε αυτή τη στιγμή απο τον Δεκέμβρη!
Λένε ότι ενός κακού μύρια έπονται… να το πιστέψω; Πολλά παιχνίδια πάντως σκαρώνει η μοίρα. Είμαι λοιπόν επιφυλακτική για τα επόμενα 24ωρα και σίγουρα υποτονική. Ο παππούς μου βέβαια έκανε τον κύκλο του, είναι 86 (μακάρι όλοι μας να φτάσουμε τα χρόνια του) όμως, κάθε απώλεια παίρνει από γύρω μας κομμάτι της ισορροπίας και οι σχέσεις επαναπροσδιορίζονται.

Ο παππούς μου δεν ήξερε τίποτα για το θέμα της υγείας μου, δεν ήθελα να τον στεναχωρήσω. Τελευταία μέρα πριν το ταξίδι μου για Αθήνα ήταν κάπως κρυωμένος και εγώ έστεκα στην πόρτα του δωματίου γιατί φοβόμουν μην κολλήσω και πάει πίσω η χμθ μου. Που να το ξερε ο παππούς; Έκανε μάλιστα παράπονα στον αδερφό μου «Από μακριά μου μιλούσε». Α ρε παππού, καλύτερα που σε στεναχώρησα έτσι παρά να ήξερες ότι η εγγονή σου πάλευε με ένα θεριό τόσους μήνες. Εσύ μας έλεγες πάντα ιστορίες από την κατοχή, τον πόλεμο, για τη φυλακή που έκανες για τη φτώχεια και την πείνα. Που να ξερες ότι και εγώ είχα να διηγηθώ μια ιστορία που με φόβισε, όμοια με εκείνη τη δική σου, τότε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ήσουν τυχερός και στα 3 άτομα που αποφάσισαν να εξαιρέσουν την ώρα που σας σημάδευαν ήσουν μέσα. Μακάρι και εγώ, αν και σημαδεμένη για πάντα απο την περιπέτειά μου, να εξαιρεθώ και να ζήσω παρόλες τις ουλές μου, πολλά, πάρα πολλά χρόνια, όσα και τα δικά σου!

T-E-Λ-Ο-Σ

Νομίζω ο τίτλος τα λέει όλα!

Μαζί με την Πρωταπριλιά, τον καινούριο μήνα που ήρθε, ήρθε και το τέλος της χμθ μου. Όχι δεν είναι αστείο, δεν είναι ψέμα!Απο τον Δεκέμβρη περίμενα τη χθεσινή μέρα και ήρθε μόλις!Σκεφτήκατε πόσοι μήνες ήταν;Πόσες μέρες;Πόσες ώρες και δευτερόλεπτα; Οπλίστηκα με υπομονή, με όση καλή διάθεση μπορούσα να έχω, πίστεψα στους ανθρώπους και τη δύναμή τους και καρτερούσα!
Τελικά ο χρόνος (τα χουμε ξαναπεί) περνάει και κανείς ποτέ δεν τον κράτησε στάσημο!
Παραμένω Αθήνα αλλά αναχωρώ για την πόλη μου το βράδυ!Θέλω να τα ξεχάσω όλα για λίγο αν γίνεται, να ξεκουραστώ απο τις κλινικές και τα φάρμακα και το Μάιο να ξανάρθω για την ακτινοθεραπεία ανανεομένη.ΜΠΟΡΩ;;;Νομίζω ναι!

Σας κερνάω ένα κομμάτι τούρτας με 8 κεριά επάνω. Σβήνοντας τα ένα ένα σβήνω και μια μια τις χμθ μου! Να πάνε όπου θέλουν και να με αφήσουν να συνεχίσω όπως ξέρω τη ζωή μου!Ενα μόνο δεν εγκαταλείπω και είναι τούτο δω το μλογκ. Θα εμπλουτίζεται και θα συνεχίζει, θα είναι ανθύμιο δύσκολων καιρών μα σύντομα ελπίζω να γίνει και σουβενίρ καλύτερων ημερών!
ΦΙΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑ