Οι Ζαμπούνηδες αυτές τις μέρες είχαν την τιμητική τους

 Οι Ζαμπούνηδες αυτές τις μέρες είχαν την τιμητική τους

Ζούμε ακόμα στον απόηχο της κηδείας του τέως Βασιλέα Κωνσταντίνου. Γράφτηκαν πολλά ειπώθηκαν πολλά. Οι Ζαμπούνηδες αυτές τις μέρες είχαν την τιμητική τους. Ένοιωσα το ίδιο άσχημα όπως βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα που είχα πάει να παρακολουθήσω την ταινία «Τιτανικός».
Έπρεπε να περάσουν κάποια χρόνια για να φύγει από τα μάτια μας η χρυσόσκονη για να δούμε και πίσω από την βιτρίνα. Η καταστροφή επικυρωμένη από το χρόνο αποκτά ιδιαίτερη αξία. Το γεγονός δοσμένο από το σκηνοθέτη γίνεται μέσο ψυχαγωγίας σ’ έναν κόσμο που έμαθε να παρακολουθεί τις σφαγές από την τηλεόραση τρώγοντας τσιπς.

Χρειάζεται χρόνος τελικά για να αποκτήσουν τα γεγονότα κάποια αξία. Όταν μετά από χρόνια θα παρακολουθούμε τη σημερινή πραγματικότητα σε κάποια ταινία, ίσως αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής.
Ένα μεσοδιάστημα ζούμε σήμερα, κάτι σαν το μεσαίωνα. Οι αντιστάσεις έχουν μειωθεί σημαντικά. Είμαστε άτυχοι που το ζούμε.
Η ιστορία αφήνει πίσω της αληθινά συντρίμμια, κάποιες φόρες γίνονται αναμνηστικά και μοσχοπουλιόνται, όπως ο «Τιτανικός». Οι σημερινοί διαχειριστές ένα τοπίο στην ομίχλη, όχι όμως ικανό να εμπνεύσει έναν Αγγελόπουλο της εποχής.
Εδώ και κάποια χρόνια, μπορεί και να με διασκέδαζαν, στην χειρότερη περίπτωση με άφηναν αδιάφορο, σήμερα με αηδιάζουν. Ίσως και να μη φταίει αυτό καθ’ εαυτό το τελετουργικό, αλλά η ψευτιά και η υποκρισία, που διαχέεται σε όλο το μήκος και το πλάτος του σκηνικού, που έχει στηθεί για την κάθε είδους τελετή.
Και ύστερα, όλες αυτές οι χιλιοπαιγμένες παραστάσεις, δεν μου προκαλούν πλέον κανένα ερέθισμα. Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω.
Για να είμαστε ειλικρινείς, από την αδιαφορία μέχρι την αηδία, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Αντιδράει κάποια στιγμή ο οργανισμός από την επανάληψη. Ανακατεύεται το στομάχι. Φτάνει πια σου λέει..