Maria Sotiropoulou

                              Άχαρη νιότη Τι αυταπάτες μας νανούριζαν τότε που χάραζε ο κόσμος! Το Δίκιο μαχαίρι δίκοπο και το Καλό ο Πολικός μας. Γλυκιά εύπλαστη ζύμη η ζωή κι οι άνθρωποι καλόγνωμοι μοιράζονταν τη μπουκιά, ξοδεύονταν για τ’ αύριο, πέταγαν την καρδιά τους βότσαλο σ’ ερωτικό πηγάδι. Μούσκευαν μ’ ιδρώτα το ψωμί και μ’ αίμα τις ελπίδες. Γεφύρια όλη η πλάση έδειχνε.  Τίποτε δεν κατέχαν πέρα απ’ τη γύμνια της αγάπης Τίποτε δεν ξεπούλαγαν περ’ απ’ την παρηγόρια της λευτεριάς Ήμεροι κι υποταχτικοί όργωναν το χώμα κι αμύνονταν στα λογής λογής θεριά συμπυκνωμένοι σ’ ένα γρόνθο. Πορεύονταν στ’ ανηφόρι, λέγαμε. Έτσι τα μάτια μας έβλεπαν. Έτσι ίσως ποτέ δεν έμοιαζε. ο κόσμος. Ζεμένοι στο μαγγανοπήγαδο ελπίζαμε να φέρει στο φως το νερό του ιδεαλισμού που θ’ άρδευε τις ερήμους του κόσμου. Κάπως έτσι ζήσαμε. Κενό, το αίσθημα έλλειψης βάρους, όπου η προσμονή του Αύριο ήταν η μοναδική ελπίδα κι ...

Η σοφία της Μοίρας Θάπρεπε να το πω στο χρώμα του μενεξέ που βαριανάσαινε.  Μα άφησα τη γλύκα του χαμομηλιού να μ’ αγκαλιάσει. Πόθησα τις συγκλίνουσες του έρωτα εποχές όπου της επιθυμίας ιδρώνει το ρετσίνι.  Και τότε η νύχτα νύσταξε στον ώμο μου κι αποκοιμήθη το περιβόλι της προσμονής Ο ήλιος καρφώθηκε στο μέτωπο της Άνοιξης και το χαμόγελό σου πήρε το χρώμα του ωκεανού. Η γεύση των φιλιών σου είχε τη δύναμη των κυμάτων.  Στο βράχο σκαλισμένη η σοφία της Μοίρας.  Δεν υπήρχε ανάσταση στον κύκλο των μεταμορφώσεών σου. Υπάρχει μόνο το φως που αναδεύεται στις φυλλωσιές και καθρεφτίζεται στη ντροπή των σύγνεφων. Υπάρχει μόνο το νερό που κρύβουμε στις φούχτες της γης, που το συνάζουμε με φειδώ για να το μοιράσουμε απλόχερα στα χλοερά περβόλια.  Καλλιεργούμε την ευπρέπεια στήνοντας καλύβια από λάσπη με σκεπές φύλλων. Λουζόμαστε στις νεροσυρμές και καλυπτόμαστε μόνο με το πολύχρωμο πέπλο της αθωότητας κάτω από το χαμόγελό μας.  Ο χρόνος μπορεί ...

Το κάρο με το ψωμί της ανθρωπότητας «Η ανθρωπότητα γίνεται υπερβολικά θορυβώδης και βιομηχανική, δεν έχει πολλή ψυχική γαλήνη», παραπονείται ένας ξεμοναχιασμένος στοχαστής. «Έστω, μα ο θόρυβος των κάρων που κουβαλούν το ψωμί στην πεινασμένη ανθρωπότητα μπορεί να είναι καλύτερος για την ψυχική γαλήνη» του απαντά θριαμβευτικά ένας άλλος στοχαστής, που τριγυρνά όλο τον κόσμο και απομακρύνεται από το συνομιλητή του με ύφος αλαζονικό. Εγώ όμως ο ταπεινός Λεμπέντεφ δεν πιστεύω στα κάρα που φέρνουν ψωμί στην ανθρωπότητα. Γιατί τα κάρα που κουβαλούν το ψωμί σ’ όλη την ανθρωπότητα, αν δεν υπάρχει στην πράξη τους αυτή μια κάποια ηθική βάση μπορεί να εξαιρέσουν με πολλή ψυχραιμία ένα σημαντικό τμήμα της ανθρωπότητας» Φ. Ντοστογιέφσκι «Ο ηλίθιος» Αυτό το απόσπασμα γραμμένο πριν από 150 χρόνια επικαιροποιείται εξαιρετικά με τις πρόσφατες οικονομικές εξελίξεις μέσα στην ΕΕ και ειδικότερα στην Ελλάδα. Τον 19 ο αιώνα οι αισιόδοξοι διανοούμενοι έλπιζαν ότι τα δεινά ...

Μικροβιολογικό εργαστήριο  «Η παραφροσύνη» Ετοίμαζα ένα ευαίσθητο διάλυμα Φαινόλης σε μια πλαστική λεκάνη ενώ παράλληλα έψαχνα μάταια για άδειο μπουκάλι που να το χωρά και ο Τασούλης όλο κι έβρισκε αφορμές να με κυνηγά από πίσω σα σκυλάκι, να με στριμώχνει στις γωνιές –δήθεν για να περνά- αγκαλιάζοντάς με από τη μέση σα χορευτής ταγκό. Η μέρα από το πρωί δεν πήγαινε καλά. Μπήκα κεφάτη σιγομουρμουρίζοντας ένα τραγουδάκι, καλημέρισα γλυκά τις παρασκευάστριες που γρύλισαν ανάμεσα στο πανδαιμόνιο που έκαναν οι φυγόκεντροι και το διαπεραστικό άρωμα από τα ούρα που έβραζαν στη γωνιά. -Δουλειά σήμερα; -Μπα τα συνηθισμένα. Μόνο 200!! -Μα τι βρωμά έτσι; Ρωτά η Καίτη που με το ένα χέρι μετρά το ειδικό βάρος των ούρων και με το άλλο μασουλάει μια τυρόπιττα. -Δεν είναι τίποτε, λέει η Αννούλα. Βάλαμε κλίβανο. -Α! απαντά η άλλη αδιάφορα και δίνει μιαν ακόμη μπουκιά στην τυρόπιτα που θραύεται μέσα στο μπουκαλάκι των ούρων. -Φτου να πάρει, βλαστημά η Καίτη και τρέχ...

Με μεγάλη επιτυχία η Συνάντηση στο Μεξικό για την απαγόρευση των πυρηνικών αν και με παντελή απουσία της Ελλάδας 13-14 Φεβρουαρίου 2014 συζητήθηκε στο Nayarit του Μεξικού  το θέμα του πυρηνικού αφοπλισμού Second Conference on the Humanitarian Impact of Nuclear Weapons με συμμετοχή πολλών ΜΝΟ και 146 κρατών, απουσία της Ελλάδας.   70 χρόνια από την χρήση της πρώτης πυρηνικής βόμβας και αν και  η ανθρωπότητα έχει κατανοήσει ότι αυτά τα όπλα είναι τα χειρότερα από όλα όσα έχουν  κατασκευαστεί, δεν καταφέραμε ακόμη να τα εξαφανίσουμε και οι προηγούμενες συμφωνίες ΝΡΤ έχουν καθηλωθεί. Πρόσφατα επιχειρείται μια νέα προσέγγιση η οποία επικεντρώνει στις ανθρωπιστικές συνέπειες της χρήσης αυτών των όπλων. Συγκεκριμένα το Νοέμβριο του 2011 ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός και η Ερυθρά Ημισέληνος υιοθέτησαν ένα ψήφισμα που δίνει έμφαση στην ανυπολόγιστη οδύνη, που θα ήταν αποτέλεσμα μιας πυρηνικής έκρηξης και κάλεσε όλες τις χώρες να συζητήσουν μια συνθήκη που ...

ΠΑΝΤΑ ΤΑΥΤΑ ΣΚΙΑΣ ΑΣΘΕΝΕΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΟΥ ΑΠΑΤΗΛΟΤΕΡΑ  Πώς τελειώνει κανείς μιαν ιστορία; Κανένα παραμύθι δε με έπει­θε. Και ζήσανε λοιπόν αυτοί καλά και μεις καλύτερα. Μέχρι πότε ζούσανε καλά; Πότε ξανά ο τροχός γύρισε ανάποδα; Δε γέρασαν ποτέ οι ήρωες των παραμυθιών μας; Δεν αρρώστησαν;  "Μηδένα προ του τέλους μακάριζε" έλεγε ο Σόλωνας κι ήξερε φαίνεται πως τις ιστορίες τις σταματάνε πάντα οι παραμυθάδες εκεί που βγαίνει το συμπέρασμα αυτών που θεν να πούνε. Ένα βήμα παρακεί τα πάντα ανατρέπονται. 0 Κροίσος βρίσκεται στην πυρά και φωνάζει "Σόλων, Σόλων" κι αυτή του η κραυγή τον διασώζει απ' το θάνα­το, τον μετατρέπει από τον πλουσιότερο άνθρωπο του κόσμου σ' έναν από τους αξιωματούχους του νέου βασιλιά, ενώ θα μπορού­σε να πεθάνει νικημένος, αλλά άρχοντας.  Τα παραμύθια είναι πάντα διφορούμενα, όπως η ζωή και διαβάζονται διαφορετικά απ' τον κάθε αναγνώστη. Το τέλος κάθε ιστορίας θά 'πρεπε να σημα­δεύει τουλάχιστον τη βιολογική έκλειψη του...

    ΣΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ Άρχισα λοιπόν να ταξιδεύω όπου η εσωτερική μου γνώση μ' έσπρωχνε. Διάλεξα την Αίγυπτο παρέα με την Πέρσα. Θεωρητικά ήταν η γραμματέας μου. Τη διάλεξα για τα όμορφά της πόδια. Τυχαία έμαθα ότι παράτησε το γαμπρό στην πόρτα της εκκλησιάς, όταν συμφώνησε με τους παπάδες που προσπαθούσαν να την πεί­σουν να υπογράψει ένα χαρτί όπου μετά βδελυγμίας θ' αποκη­ρύσσει την πίστη της στον προτεσταντισμό. Αυτό που με διασκέ­δασε ιδιαίτερα ήταν ότι η Πέρσα δεν ήταν προτεστάντισσα. Αναγκάστηκαν οι ορθόδοξοι γονιοί της να την βαφτίσουν μ' αυτό το δόγμα, όταν ήταν αποκλεισμένοι σαν πολιτικοί πρόσφυγες στην Ανατολική Γερμανία κι έπρεπε νά 'χει κάποιο όνομα πριν πάει στο σχολειό. Τη διάλεξα για συνοδοιπόρο μου σ' αυτό το ταξίδι, γιατί έδιωξε το γαμπρό που δε συμμερίστηκε την τρέλα της, που ήταν δυνατότερη από τον παραλογισμό ενός αναθέματος που απαιτούσε μ' εκβιασμό το ένα δόγμα της θρησκείας της αγάπης του Χριστού για τους αλλόδοξους. Μ...