Ο Διαβήτης είναι πάθηση, όχι αναπηρία

Πριν από μερικές εβδομάδες δέχθηκα, σε ένα site που δεχόταν ερωτήσεις για θέματα σχετικά με διαβήτη, την παρακάτω ερώτηση:

"Το παιδί μας ηλικίας 6 ετών παρουσίασε πριν από μερικούς μήνες διαβήτη τύπου1, θα θέλαμε να μας ενημερώσετε, ποιές παροχές δικαιούται λόγω της πάθησης του και τι ποσοστό αναπηρίας μπορεί να διεκδικήσουμε."

Μου έχει κάνει εντύπωση το πόσο συχνά έρχονται γονείς στο νοσοκομείο, για να ζητήσουν βεβαίωση ωστε να μπορέσει το παιδί τους, σε ηλικία άς πούμε 25 χρονών, να βγάλει αναπηρική σύνταξη, επειδή έχει διαβήτη, έστω και χωρίς καμία επιπλοκή.

Θυμάμαι πριν από χρόνια, σε μια εκδήλωση των μελών της Ομοσπονδίας Ατόμων με Διαβήτη στην Ολλανδία, έγινε βράβευση των γιατρών που αρνούνται να χαρακτηρίσουν τα άτομα με διαβήτη, σαν άτομα με αναπηρία.


Το φοβερό όμως είναι οτι από τη στιγμή που θα καταφέρουν, με το γνωστό Ελληνικό τρόπο, να πάρουν αναρρωτικές άδειες ή ακόμα και την πρόωρη σύνταξη , οι ίδιοι εκφράζουν το μεγάλο παράπονο γιατί οι κοινωνία τους αντιμετωπίζει διαφορετικά.

Το να έχεις διαβήτη σημαίνει να είσαι σε καθημερινή εγρήγορση για την φροντίδα του εαυτού σου και της υγείας σου. Είναι αναμφισβήτητα ένα μεγάλο φορτίο, που ο καθένας ανάλογα με τον χαρακτήρα του και τα πιστεύω του, θα προσπαθήσει να ενσωματώσει στην καθημερινότητα του.

Το περιβάλλον και κυρίως η οικογένεια, παίζουν καθοριστικό ρόλο στο αν αυτή η ενσωμάτωση θα είναι αποτελεσματική ή όχι.