Ο κόσμος καίγεται κι αυτοί χτενίζονται

Καλησπέρα παιδιά, ελπίζω να είστε όλοι καλά και δίπλα στις οικογένειες σας, όπως σας αφήσαμε πριν λίγους μήνες κατά τη διάρκεια της μετακόμισης μας. Τα τελευταία γεγονότα με άγγιξαν λίγο παραπάνω από το μέσο χρήστη και με έκαναν να αισθάνομαι τυχερή, αφού η σκέψη του να νοικιάσουμε ένα σπίτι στο Μάτι για μειωμένο ενοίκιο, ωραία θέα, γρήγορη πρόσβαση στη θάλασσα και ελάχιστη απόσταση από τον αγαπημένο μας φίλο στη Νέα Μάκρη, δεν υλοποιήθηκε ποτέ και τελικά το σπίτι που νοικιάσαμε ήταν σε άλλη περιοχή. Δε θέλω καν να σκεφτώ το ενδεχόμενο να είχαμε κάνει εκεί κάποιο συμβόλαιο και την κατάσταση που θα είμασταν τώρα όλοι μας.

Χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους, τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τη ζωή τους όλη μέσα σε μόλις λίγα λεπτά. Όλες οι ταινίες τρόμου που δε θέλησα ποτέ να δω στην τηλεόραση ή το σινεμά με το αγόρι μου, μπούκαραν στην οθόνη του κινητού μου, στην οθόνη της τηλεόρασης, στη ζωή του διπλανού μου, του συναθρώπου μου και των οικείων του. Πραγματικά ασσύληπτη τραγωδία.

Τόσα νέα παιδιά, τόσοι γονείς, τόσοι παππούδες, τόσα κατοικίδια και αδεσποτάκια έφυγαν άδικα και με τρομερό πόνο και φόβο στην προσπάθεια τους να κρατήσουν ακέραιο το δικαίωμα τους για μια άνασα ακόμη σε αυτό το χάος της ζωής που κάποιοι αποφάσισαν έτσι βίαια να τους το στερήσουν για να το χαρίσουν στον υπεροπτικό τους χαρακτήρα.

Λίγες ώρες μόνο ώρες μετά το συμβάν, έβλεπες όλους τους δημοσιοκάφρους να γαντζώνονται και ρουφάνε σταγόνα σταγόνα ότι οξυγόνο κι αίμα είχε απομείνει στις φλέβες των επιζώντων με σκοπό την άνοδο του καναλιού που εργάζονται. Και πώς νιώσατε, και τι κάνατε και πώς αναγνωρίσατε το νεκρό λες και μιλούσαμε για καλλιστεία και φρουφρου κι αρώματα. Καταρρέαν οι άνθρωποι και αυτοί εκεί! Ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις ερωτήσεις και κακό! Ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες ώρες που θα έπρεπε να δίνεται βοήθεια και μόνο σε όλους αυτούς εκεί πέρα κι όχι να φωτογραφίζονται σαν κούκλες σε βιτρίνα και να πρέπει να παίξουν και τις μαριονέτες από πάνω.

Γκάλοπ το ένα πίσω από το άλλο σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το πού θα ανέβει η πιο σπάνια, η πιο συγκλονιστική, η πιο αποτρόπεα φωτογραφία που θα τους αποφέρει χρήματα μέσα από τα κλικς όλων όσων περίεργων ατόμων πατήσουν τον εν λόγω σύνδεσμο. Στην αρχή θύμωσα υπερβολικά με τους υπεύθυνους όλων αυτών των σελίδων και των ιστοσελίδων καθώς δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο κοράκια. Μετά θύμωσα με όλους αυτούς που με τις πράξεις τους ανεβάζουν τέτοια σάιτ, τους κάνουν μάγκες της δεκάρας αναδημοσιεύοντας το σκουπιδουλικό τους, κάνοντας αστεία και περιγελώντας τον θάνατο και τον χαμό όλων αυτών των ανθρώπων.

Είναι αλήθεια τόσο αστείο το ότι χάθηκαν έτσι άδικα αυτά τα δίδυμα κοριτσάκια, αξίζουν τέτοιο χλευασμό και τόση ανευθυνότητα λόγου όλοι αυτοί οι 80, συν οι αγνοούμενοι και οι μη ταυτοποιημένοι; Όποιος χάνει ένα παιδί ξέρει. Δε θα τολμούσε ποτέ να τα καταπιεί αυτά από μεγαλολογαριασμούς που βαφτίζουν χιούμορ την κάθε χυδαιότητα πίσω από την ασφάλεια της μόστρας των ακολούθων. Όταν χάνεις ένα παιδί, χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Είσαι σαν ένα παζλ ανολοκλήρωτο. Σκοτεινιάζεις, μαζεύεσαι και θρηνείς. Θρηνείς κάθε μέρα και κάθε χρόνο κάνεις γενέθλιες και ονομαστικές εορτές. Μέσα σου. Εκεί που ακόμη η φλόγα της ζωής αυτού του ανθρώπου καίει τα σωθικά σου. Έξω η ζωή συνεχίζεται. Κουτσά, στραβά συνεχίζεται και οφείλεις να μην την βαρυγκομάς την ώρα που όλη αυτή η διαδικασία είναι μια ολόκληρη μάχη για άλλους και πολλές φορές ήδη από χέρι χαμένη.

Για την εκκλησία δε θα μιλήσω καν. Δε πιστεύω ότι υπάρχει το καθεστώς του χριστιανισμού πια. Παντού θεοί τιμωροί ως προφάσεις από ρασοφορεμένα κακομαθημένα τσιράκια του συστήματος. Σου βγήκε ο πάτος τέκνο μου ώστε να βρεις λεφτά για να φτιάξεις σπίτια και να μας τα χαρίσεις για να το παίξουμε σωτήρες και αγαθοί στο ευρύ κοινό ή θα σε φάει το μαύρο σκοτάδι της κόλασης; Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση... Ελπίζω ο θεός εκεί πάνω να είναι μόνος του, ήσυχος κι ήρεμος και να μην τον τρέχουνε τέτοια αποβράσματα όπως εμάς εδώ... Οι εξαιρέσεις έχουν τα σέβη μου!

Κοιτώντας όλους αυτούς θυμήθηκα τα λόγια ενός καθηγητή μου ''Αυτός θα πετύχει για θα πούλαγε και τη μάνα του''. Αυτό είναι επιτυχία στις μέρες μας; Ποιος θα βγάλει το μάτι του αλλουνού; Ποιος θα φανεί πιο άγριος από τον άλλον; Δε τη θέλω τέτοια επιτυχία, για αυτό δεν την έχω και δε θα την έχω ποτέ. Θα αηδίαζα με τον εαυτό μου αν έκανα κάτι τέτοιο κι ας χρειάζεται να κάνω χίλια άλλα πράγματα ταυτόχρονα τώρα για να ζήσω αξιοπρεπώς. Τουλάχιστον όταν κοιτάζω τον καθρέφτη μου δε με φτύνει στα μούτρα.