κατά του φόβου

"Όταν κάτι είναι πολύ τρομακτικό, θυμήσου ότι αυτή είναι η στιγμή για να μην πας πουθενά, αυτή είναι η ώρα να είσαι εδώ. Όταν κάτι τρομακτικό συμβαίνει, τότε κάτι συμβαίνει. Η στιγμή είναι πολύ γόνιμη και πρέπει να είσαι εδώ• και πρέπει να μπεις μέσα της." Osho

Σε καταστάσεις ακραίες όπως είναι ένας πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή ο φόβος κυριεύει μαζικά τους ανθρώπους. Κάτι τέτοιο δεν έχουμε ζήσει τουλάχιστον οι νεότερες γενιές, με εξαίρεση τους μεγάλους σεισμούς των νεότερων χρόνων. Υπήρξε άνθρωπος που δεν φοβήθηκε όταν ξαφνικά γύρω του όλα άρχισαν να τρέμουν θυμίζοντάς του πόσο μικρός είναι; Τότε θυμάμαι η πρώτη αντίδραση ήταν να επικοινωνήσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Όλοι μαζί την ίδια στιγμή...

 Σήμερα οι ραγδαίες αλλαγές στην ζωή μας τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο έχουν καταφέρει να μας οδηγήσουν σε παρόμοιες καταστάσεις φοβίας, με την βοήθεια των ΜΜΕ αλλά και με το κλίμα που καλλιεργείται αριστοτεχνικά από όσους μας θέλουν άβουλους και φοβισμένους.
Η εξαθλίωση, η ανέχεια, η μιζέρια, χτυπούν την πόρτα όλο και σε περισσότερα νοικοκυριά και μία πολύ μεγάλη μερίδα πολιτών έχουν βρεθεί ξαφνικά με χρέη στην πλάτη  και συχνά χωρίς δουλειά.
Και πάλι μπροστά στην οδυνηρή πραγματικότητα στρέφουμε τα μάτια στους δικούς μας ανθρώπους. Οικογένεια, φίλους και σιγά σιγά συμπάσχουμε με τον γείτονα, τον συνάδελφο ή τον άγνωστο φίλο που δημοσίευσε ένα κείμενο για τον αγώνα του να σταθεί όρθιος και να νικήσει τους φόβους του.

Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται μπροστά σε κίνδυνο δεν το βάζει στα πόδια, δεν είναι η φύση του έτσι. Μπορεί η ευκολία να έχει ατονίσει την προσοχή και την πίστη στον εαυτό μας αλλά το ένστικτο της επιβίωσης δεν το χάνουμε ποτέ.

Κάποτε ανέβαινα σε βουνά, δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά που αντίκρισα το βουνό, η χιονισμένη του πλευρά γυάλιζε στον ήλιο και το έκανε να μοιάζει με λεπίδα. Μου είπαν οι παλαιότεροι ορειβάτες αυτή τη πλαγιά θα ανεβούμε. 'Ενιωσα τη καρδιά μου να χτυπάει δυνατά όμως δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Με λόγια λιγοστά και περισσότερο σκέψη ξεκίνησα μαζί με την υπόλοιπη ομάδα αλλά στην πραγματικότητα μόνη, έτοιμη να συναντήσω όλες τις δυσκολίες του κόσμου. Σε κάθε βήμα ακόμη κι αν αυτό ήταν στη κόψη του ξυραφιού και από κάτω το χάος γινόμουν όλο και πιο δυνατή. Φτάνοντας στην κορφή είχα κερδίσει το στοίχημα και η ικανοποίηση αυτής της νίκης έγινε εθισμός. Κάθε φορά, σε κάθε βουνό ο ίδιος φόβος και κάθε φορά, σε κάθε κορυφή, η ίδια ευδαιμονία. Μόνο που όλο αυτό ξεχνιέται.. ποτέ δεν πρέπει να πάψουμε να ανεβαίνουμε βουνά γιατί ξεχνάμε πώς είναι να ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τους φόβους μας.

Με αφορμή την πρωτοβουλία για την ημέρα κατά του φόβου γράφτηκαν από πολλούς bloggers εξαιρετικά κείμενα. Όμως το σημαντικότερο που πέτυχε αυτή η πρωτοβουλία ήταν να μας κάνει να απαριθμήσουμε τους φόβους μας, να σταθούμε απέναντί τους, να μιλήσουμε γι αυτούς,να θυμηθούμε πως μπορούμε να τους ξεπεράσουμε..

Κάπου διάβασα πως οι δυνατές φιλίες δημιουργούνται από ανθρώπους που φοβήθηκαν μαζί.  Ίσως έφτασε η εποχή που θα απλώσουμε τα χέρια ο ένας στον άλλον. Μια αόρατη κλωστή πάντα μας κρατούσε ενωμένους, όμως τώρα ήρθε η ώρα να το συνειδητοποιήσουμε.

Διαβάστε εξαιρετικά post φίλων bloggers εδώ, εδώ, εδώ, εδώ,  και εδώ, και εκεί  και όποιος έχει όρεξη να διαβάσει πολλά πολλά άλλα εδώ.... νομίζω ότι αξίζει!

Το βίντεο είναι μία εξαιρετική δουλειά φίλου blogger.. δείτε το!