ΣΑΝ ΜΙΑ ΠΙΓΟΛΑΜΠΊΔΑ

Τραγούδησε τη θάλασσα
τον ήλιο το φεγγάρι.
Τον ουρανό τ αστέρια του
τα δάση τα βουνά.
την ομορφιά τη λεβεντιά
τον νιο το παλικάρι
τη νια τη λυγερόκορμη
με τα ξανθά μαλλιά

Νιότη που από μόνη σου
είσαι χαρά κι ελπίδα
Μέσα στο χρόνο χάνεσαι
πολύ δε διαρκείς
το φως σου είναι λιγοστό
. σαν μια πυγολαμπίδα
ζωή δεν βλέπεις άραγε
πόσο μας αδικείς.

ΤΟ ΜΟΙΡΑΊΟ ΓΛΙΣΤΡΗΜΑ

Σ ένα μοιραίο γλίστρημα της φαντασίας
έσπασε η ψυχή μου και από κει
ξεχύθηκαν οι λέξεις.
Άπιαστα πουλιά φτερούγισαν
και κάθισαν πάνω σε σύρματα
των στοίχων σειρά σειρά.
Κελάηδησαν οι στερημένες φωνές τους.
Νοήματα ξεχύθηκαν τριγύρω
σαν αραιές σταγόνες βροχής
πάνω σε θολωμένο τζάμι.
Μια περιέργεια με τρώει
πως θα είναι το νεογέννητο.
Μέσα μου συνοστίζονται οι λέξεις
θέλουν να βγουν έξω
από τη μήτρα της ψυχής μου
να πάρουν θέση σειρά σειρά
στον ιστό του ποιήματος.

Η ΝΥΧΤΑ

Έφυγε η νύχτα
Μιά αχτίδα τη φίλησε στο μέτωπο
την αποχαιρέτησε ο ήλιος
και κείνη χλόμιασε
Δεν θα αργήσει νάρθει πάλι
θυμίζοντας την αέναη
ματαιότητα του χρόνου.
 Αν έχεις νυχτωθεί
σ ένα ποτάμι ορμητικό
να ξέρεις πως τα νούφαρα
είναι πάντα σίγουρα για τον ήλιο.
Κι ακόμα πως το ποτάμι
όσο ορμητικό και νάναι
λίγο πιο κάτω ξεκουράζεται.
κάνει χώρο
για να καθρεφτιστεί ο Θεός.

ΦΘΙΝΌΠΩΡΟ

Τα μάτια αναζητούν χρωματιστές εικόνες.
Στα φύλλα της καρδιάς γράφονται ωχρές αναμνήσεις.
Σκιρτά η ψυχή στη θύμηση τους.
Ένα αόριστο χαμόγελο ζωγραφίζεται
στα ωχρά χείλη του φθινοπώρου.
Κάπου κάπου ξεχασμένες ηλιαχτίδες
από τις ρωγμές τ ουρανού
αφήνουν να προβάλουν τα σύννεφα.
Ψιλόβροχο.
Οι στάλες του απαλές νότες
μιας ρυθμικής μουσικής
πάνω στις λαμαρίνες των υποστέγων
σκορπούν μελαγχολία στη ψυχή.
Στην οθόνη της ζωής μας
χάθηκε η εικόνα του καλοκαιριού.
Τέλος εποχής αρχή μιας άλλης.

AΛΛΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

Πάλι εκεί πως καταλήγω.
Εκεί που η μοίρα μου μου δείχνει
μα προσπαθώ να σταματήσω
ν αλλάξω δρόμο να προχωρήσω
κι άλλους ορίζοντες να δω.
Έχει η ζωή τόσα τοπία
σαν μια τυφλή δεν τα κοιτάω
στον ίδιο δρόμο περπατάω
της φύσης μου αδυναμία.
Καθώς τριγύρω όλα αλλάζουν
δεν μένουνε πάντα τα ίδια
είναι από κείνα τα παιχνίδια
που την ζωή μας την τρομάζουν.

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ

Θρονιάστηκε ο φόβος στη καρδιά.
και έγινε φρουρός στον νου μου.
Χωρίς μιλιά τον ουρανό αγναντεύω
μια νύχτα ξάστερη κι αφέγγαρη.
Μετρώ τις ώρες που αργά περνούνε
και η αυγή αργεί χαμόγελα να στάξει.
Δεν βλέπει όνειρα  στο ξύπνιο του κανείς
νομίζοντας πως και αυτά έχουν χαθεί
κι αχνή φαντάζει η ελπίδα.
Στου δάκρυ μας την ανύποτη ικεσία
έρχονται θλιβεροί παρηγοριάς οι ίσκιοι.
Κανείς δεν μιλάει για καινούρια χρώματα.
Κανείς δε μιλάει για καινούρια φεγγάρια.
Για ήλιους χλωμούς χαμένους στα σύννεφα.
Παράξενα βλέμματα κοιτάζουν τριγύρω.
Προσμένουν το θαύμα ίσως φανεί
και κείνα που χάθηκαν ίσως ξανάρθουν.

ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΘΕΑ

Ξέρεις που θα με βρεις σαν φύγω΄΄
Δεν θα είμαι μόνη ξέρετο.
Πήγαν πολλοί πριν από μένα εκεί.
Μα κανείς δε γύρισε να μας πει πως είναι.
Θα βρω παρέα μην ανησυχείς.
Πιστεύω το δωμάτιο να βλέπει στο φως.
Δεν αντέχω το σκοτάδι.
Λένε πως πρέπει να πληρώσεις
περισσότερα γι αυτό.
Η θέα ακριβοπληρώνεται.
Μα αν είναι όλα τα καλά δωμάτια πιασμένα!
Τότε αλίμονο μου.
Θα υποφέρω πολύ.
Εκεί δεν σηκώνει λάδωμα.
ούτε μίζες παίρνουν.
Η πληρωμή είναι η αξία σου.
Μόνο εκεί υπάρχει αξιοκρατία.
Πως θα με κρίνει άραγε ο Κριτής?
έχω έναν φόβο μέσα μου.
Ποιος ξέρει.
Γι αυτό δε θα ξέρεις που θα με βρεις.
Πρέπει να τακτοποιήσεις τον εαυτό σου
Πάρε καλές συστάσεις.
Έτσι ίσως βρεις δωμάτιο με θέα.