TO TIMHMA

Τώρα που σκέπτομαι ξανά
μία ζωή πια περασμένη
τα λάθη της ήταν πολλά
και μια αγάπη πια χαμένη.

Ήταν τα όνειρα πολλά
μα μας τα ζήλεψε ο χρόνος
είμασταν πλάσματα δειλά
μας άφησε η μοίρα μόνους.

Σε μία κάμαρη κλειστή
και ένα δάκρυ να κυλάει
η μοναξιά κυκλοφορεί
και μοναχά αυτή μιλάει.

Είναι το τίμημα βαρύ
για δυο ψυχές που θελαν μόνο
αυτή η αγάπη που είχαν βρει
να διαρκέσει μες στο χρόνο.

Και να απόψε στη σιωπή
ξανά γυρίζουν όλα πίσω
όμως ο χρόνοε θα μου πει
είναι αργά για να δακρύσω.

Το τέλος έχει κάθε αρχή
κι ο πόνος τη καρδιά τρυγάει
κι όσο κι αν κλαίει η ψυχή
κι όσο κι αν η καρδιά πονάει.