ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΟΥ ΗΛΙΕ ΜΟΥ

Από λάθος αν σε πλήγωσα
η καρδιά σου ας μην κλαίει
την μεγάλη συγνώμη μου
η καρδιά μου σου λέει.

Μες στα μάτια μου κοίταξε
θα σου δείξουν εκείνα
πως μονάχα για σένανε
κρύβουν ρόδα και κρίνα.

Και στης νύχτας το πλάνεμα
γαλαξίες κοιτάνε
συντροφιά με εσένανε
ως στ αστέρια με πάνε.

Ω αγάπη ατέλειωτη
την καρδιά μου ορίζεις
νύχτα μου αξημέρωτη
τους καημούς της γνωρίζεις.

Καλημέρα σου ήλιε μου
και αχτίδα μου πρώτη
σε γυρεύω στα όνειρα
στη χαμένη μου νιότη.

ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ

Χαμογέλασε λιγάκι σε παρακαλώ
δεν μπορώ να βλέπω βουρκωμένα μάτια.
Πρόσεξε με όταν σε μιλώ.
κι άσε τα παιδιάστικα γινάτια.

Μη θυμώνεις δίχως αφορμή
άδικα πικραίνεις τη καρδιά σου.
Αν θυμάσαι κάποτε  σου είχα πει
η καρδιά μου ειν ολότελα δικιά σου.

Εγώ πάντοτε τον λόγο μου κρατώ.
Με πληγώνει που εσύ δεν με πιστεύεις
Τι να κάνω να πιστέψεις σε ρωτώ
για να πάψεις άδικα να με παιδεύεις.

Σκέψου η ζήλια την αγάπη την πληγώνει
θάρθει μέρα που δεν θάχει αντοχή
κι ίσως τότε θάχεις μείνει μοναχή
γιατί εσύ το τέλος έκανες αρχή.

ΕΛΛΑΔΑ

Τα φώτα σβύσανε της  πόλης
οι δρόμοι είναι αδειανοί
και γώ στο σπίτι μπήκα μόλις
άνοιξα αμέσως την Τιβί .

Να μάθω είπα κάποιο νέο
όχι τα ίδια τα παλιά
μέσα μου κάθε μέρα κλαίω
για της Ελλάδας τα παιδιά.

Ελλάδα μου πως σε αφήσαν
ρακένδυτη και μοναχή
ανίκανοι σε κυβερνήσαν
σε καταντήσανε φτωχή

Όσοι νομίζουν πως μπορούνε
τους Έλληνες να εξοντώσουν
γρήγορα θα απογοητευτούνε
πρώτοι εκείνοι θα ματώσουν.

Ο Έλληνας κι αν πέσει κάτω
πάλι θα ξανασηκωθεί
Πάλι η Ελλάδα από την τέφρα
πάλι θα ξαναγεννηθεί.

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Και γω τι έχω να σου πω
πάνω σ αυτά που γράφεις
σε πιο τραγούδι πιο σκοπό
θε να σε απαντήσω.
Νιώθω πως μες τα σύννεφα
του λογισμού σου εχάθεις
μου είναι τόσο δύσκολο
να σε αναγνωρίσω.

Ξεδίπλωσες στα πόδια μου
την άδολη ψυχή σου
και μ άφησες να κρεμαστώ
στα πιο ψηλά κλαδιά
μ άφησες αιωρούμενη
ν ακούω τη φωνή σου
μ ένα τραγούδι που έβγαινε
από μια τρυφερή καρδιά.

Μα τώρα που ο άνεμος
αυτός με ταλανίζει
και νιώθω έναν κίνδυνο
επάνω στην αιώρα
ψάχνω να βρω πιο άραγε
πιότερο με φοβίζει
η άπνοια του καλοκαιριού
η του Φθινοπώρου η μπόρα.

Θάθελα μες τις μελιχρές
λαμπράδες του χειμώνα
και στις φεγγαροσκέπαστες
του Γεναριού βραδιές.
ν άνθιζε μέσα στη καρδιά
μια όμορφη ανεμώνα
να μαρτυρά πως δε γερνούν
κι οι γέρικες καρδιές.

Μα δε θα μείνω για πολύ
εκεί ψηλά που πήγα
με ώθησε μια δύναμη
απ το βάθος της καρδιάς.
Τα όνειρα εκεί χάνονται
μας είναι τόσα λίγα
σαν μιας στιγμής χαμόγελο
που χάρισαν σε μας.

Σ ΕΧΑΣΑ

Σ έχασα από τους ορίζοντες των ματιών μου
Σε ποιες θάλασσες η ψυχή σου ταξιδεύει.
Οι λογισμοί σου σαν γλάροι
τριγυρίζουν πάνω απ το κουφάρι της αγάπης.
Ο φάρος της αγάπης έσβησε
και οι απώλειες φυλάκισαν την καρδιά μου.
Μα εγώ ψάχνω
Μήπως φανεί κάποιο φως από μακριά
κι ας βλέπω μπρος μου ένα απέραντο σκοτάδι.

ΟΔΕΥΕΙΣ

Οδεύσεις κάθε μέρα ποιο πολύ
σε κείνο το απέραντο σκοτάδι
εκεί που δεν θα νιώθεις πλέον χάδι
ούτε αγάπης το θερμό φιλί.

Οι μέρες όσο πάνε λιγοστεύουν
κι ο χρόνος βιαστικός πάντα περνά
οι νύχτες την ψυχή σου σημαδεύουν
και δίχως όνειρα ο νους σου ξαγρυπνά

.Η φλόγα απ το καντήλι αναμμένη
θαμπή της νύχτας συντροφιά
σε μια ψυχή ποια κουρασμένη
φοβάται τ αναμμένα τα κεριά.

Καθώς το ξέρεις πως μια μέρα
θα φύγεις για ταξίδι μακρινό
τίποτα μόνιμο δεν μένει εδώ πέρα
ίσως μια νύχτα μία μέρα η πρωινό.

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ

Μία νύχτα κρύα του Φλεβάρη
σύννεφα ο ουρανός γεμίζει
Τραγική φιγούρα το φεγγάρι
με χλωμό χαμόγελο φωτίζει.
Γύρω απλωμένη παγωνιά
τρέμει ο ζητιάνος στη γωνιά.
Τρέμοντας ζητά ελεημοσύνη
μα κανείς περαστικός δε δίνει.
Μάταια εκείνος προσπαθεί
όμως κάθε ελπίδα έχει χαθεί
Παγωμένος και δίχως πνοή
βρέθηκε το άλλο το πρωί.

ΠΟΙΟ ΧΕΡΙ ΝΑ ΑΠΛΩΣΩ

Το ξέρει η μοναξιά μου
πως νοιώθει η καρδιά μου.
Οι νύχτες που με καίνε
ψιθυριστά μου λένε
τα μάτια μου να κλείσω
και όλα να τα σβήσω.
Δεν ξέρω που να γείρω
σε ποια αγκαλιά τριγύρω.
Αν έρθει αυτή σε μένα
φώτα θάχω αναμμένα.
Δεν ξέρω τι ν αρθρώσω
ποιο χέρι να απλώσω
ποια δάκρυα λατρεμένα
μην ίσως παν χαμένα.
Δεν ξέρω πως ν αρχίσω
τι πρέπει να ζητήσω
Ποιο γέλιο να ξοδέψω
ποιος τόχει να το κλέψω.

ΣΤΟΝ ΛΕΥΤΕΡΗ

Αν οι Άγγελοι έχουν μορφή
την δανείστηκες από κείνους
Άν η καλοσύνη είχε πρόσωπο
θα το δανειζόταν από σένα.
Αν η αγάπη είχε αρχή
θ ξεκινούσε από σένα.
Αν η υπομονή είχε σύντροφο
αυτός θα ήσουν εσύ.
Μες στη ψυχή σου φωλιάζουν
όλα τα καλά του κόσμου.

Που ταξιδεύει ο νους σου
όταν κοιτάς το κενό.
Εκείνο το αθώο βλέμμα σου
μαζεύει την πίκρα του κόσμου
την κάνει γαλήνη καλοσύνη.
Όλα αυτά μου δίνουν κουράγιο
να πορευτώ στη σκιά σου
χωρίς να με αγγίζει το σκοτάδι.

ΠΟΥ

Που να ψάξω να σε βρω
μέσα στις θύμησες που λιγοστεύουν.
Που να ψάξω να σε βρω
η απουσία σου δίνει το παρόν παντού.
Που να ψάξω να σε βρω
στη σιωπή σου που κρύβει τα μηνύματα.
Που να ψάξω να σε βρω
στα όνειρα που αλλοιώνουν τη μορφή σου.
Που να ψάξω να σε βρω
στη φωνή σου που μ έχει ξεχάσει.
Που να ψάξω να σε βρω
στα νεκρά χρόνια που πλήγωσαν την ψυχή μου
Που να ψάξω να σε βρω
Σημάδι ζωής δεν μου άφησες.
Τα χνάρια σου χαμένα στην άμμο
και η  ελπίδα ταξίδεψε στο πουθενά.

ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ

Είσαι σαν τη ρίζα
που ριζώνει στο χώμα
σαν το νερό που κυλάει
βρίσκοντας τρόπους
να ξεπερνάει τα εμπόδια
κάνοντας νέες διαδρομές.
ανοίγοντας περάσματα.
Είσαι σαν τον αγέρα
που σκορπίζει τα σύννεφα.
Είσαι σαν το καράβι
που ταξιδεύει ανάμεσα σε φουρτούνες
βουτώντας μες τα κύματα
βγαίνοντας ψηλά πάλι.
Είσαι σαν γλαροπούλι
που χαίρεται τον αφρό της θάλασσας.
Είσαι όμως και μιά καταιγίδα
που στο πέρασμα της
αφήνει πίσω της ερείπια..
Όλα αυτά σε  κάνουν μοναδική.

ΓΙΕ ΜΟΥ

Κοιτάζω τη φωτογραφία σου
που ήσουν μικρό παιδάκι
και δίπλα μία άλληνε
άνδρας ποια δυνατός.
Κι αναρωτιέμαι κι απορώ
Πως από μικρό πουλάκι
μεγάλωσες και έγινες
περήφανος Αετός.

Επέταξες και έφυγες
μέσα απ την αγκαλιά μου
και έκτισες μονάχος σου
δική σου άλλη φωλιά.
κι  ας πόναγα καμάρονα
γιατί άδειασε η φωλιά μου
κι ας άδειασε κι ερήμωσε
η δική μου αγκαλιά.

Το πέταγμα σου θα κοιτώ
και θα σε καμαρώνω
Μόνο που δε θα μπορώ εγώ
να σε ακολουθώ.
Μονάχα με το βλέμμα μου
κοντά σου θα τρυπώνω
ν ακούω την ανάσα σου
μες απ αυτή να ζω.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Δος μου Θεέ μου όσα μπορώ ν αντέξω
Εσύ ξέρεις πόση έχω αντοχή.
Κράτησε τον πόνο της καρδιάς μου έξω
η ζωή πολλές φορές είναι σκληρή.

Κράταμε το χέρι οδήγησε μου
μέσα απ το σκοτάδι το βαθύ
να μην νιώσω εγώ ποτέ μου
πως μέσα στη νύχτα έχω χαθεί.

Φώτισε τον νου μου να μπορέσει
πάντοτε να κάνω το σωστό
Κράτησε κοντά σου μία θέση
όρθιος ως το τέλος να σταθώ.

Δείξε μου τον δρόμο να βαδίσω
δώσε μου κουράγιο να σταθώ.
δος μου ένα όνειρο να ζήσω
μία ελπίδα να αναστηθώ.

Άγνωστες φωνές συχνά ακούω
να μου λένε που να πορευθώ
όμως τη δική σου πόρτα κρούω
τον δικό σου λόγο να συμβουλευτώ

Σε εσένα έχω εμπιστοσύνη
στον δικό σου ώμο ακουμπώ
είσαι τ άστρο που ποτέ δε σβήνει
το δικό σου φως ακολουθώ.
.

Ο ΧΑΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Φαντάζει  πένθιμο το φως
για τον χαμό σου  Μάνα.
Στο πρόσωπο σου δε θα δω
τ αχνό χαμόγελο σου.
Μέσα μου ακούω να χτυπά
της ερημιάς καμπάνα
κι αποζητάω για οδηγό
το χέρι το δικό σου.

Μάνα στη θύμηση σου ο λυγμός
το πρόσωπο μου βρέχει.
Σε κάθε δύσκολη στιγμή
συ με παρηγορούσες.
Όλα της Μάνας η καρδιά
τα δύσκολα τ αντέχει.
Μάνα μ ένα χαμόγελο
όλα τα προσπερνούσες..

Κι αν στη ματιά σου αστείρευτο
το δάκρυ αργοκυλούσε
για όσα μέσα στη καρδιά
είχες καλά κρυμμένα
και τότε το χαμόγελο
στα χείλη σου ανθούσε
για να μη δω τα μάτια σου
που ήταν δακρυσμένα.

Χάθηκες όμως κι έσβησαν
τα φώτα της ζωής μου
που φώτιζαν τα βήματα
της κάθε μου στιγμής.
Έδινες πάντα απλόχερα
σε όλους την ευχή σου
ήσουν ο ποιο κατάλληλος
δότης μιας συμβουλής.

Πόσο μου λείπεις νάξερες
στήριγμα απαντοχή μου
κι αν κάποτε θολώνει ο νους
και μπλέκει στο σκοτάδι
νοιώθω τότε την αύρα σου
να μπαίνει στη ψυχή μου
και να μου δείχνει κάποιο φως
παρήγορο σημάδι.

Αργοσταλάζει μέσα μου
βαθιά η ευγνωμοσύνη
γιατί σε σένα μοναχά
χρωστάω τόσα εγώ.
Μέσα μου η εικόνα σου
παντοτινά θα μείνει
μπρος σου μ αγάπη σρβασμό
το γόνυ μου λυγώ.

Ανακοίνωση

θα ήθελα όποιος από τους αναγνώστες μου επιθυμούσε να έρθει σε επαφή μαζί μου για ένα σχολιασμό των ποιημάτων μου θα με ευχαριστούσε ιδιαιτέρως και θα το εκτιμούσα πολύ.
Επικοινωνήστε με το email μου.
ritapoda@yahoo.gr

I would like to anounce if anyone of my readers like to contact with me for a comment of my poems, i will be delighted and i will appreciated very much.
Contact me on my e-mail.
ritapoda@yahoo.gr

ΕΙΡΗΝΗ

Κόκκινο φλάμπουρο ας σηκωθείς
να σε κρατούν του κόσμου όλα τα χέρια
ωσάν το φως του ήλιου ν απλωθείς
οι νύχτες να γενούνε μεσημέρια.

Ειρήνη όλοι οι λαοί να σε κρατούν
σαν χαλινάρι στον κατήφορο του κόσμου.
Κι όταν σε χάνουν πάντα να σ αποζητούν
Το λάβαρο σου να κρατά και ο εχθρός σου.

Ας ήταν να σιγάσει ο κουρνιαχτός
να διώξει η ειρήνη την αντάρα.
Στη γη νάρθει Ειρήνη δια παντός
να λυτρωθούνε οι λαοί απ την κατάρα.

Ποτίσανε τα σπλάχνα όλης της γης.
Μολύβι δηλητήριο ανασαίνει.
Νάρθεις Ειρήνη σαν άστρο της αυγής΄
Ειρήνη σε ζητούν και οι πεθαμένοι.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Πόση απόσταση χωρίζει εμάς τους δύο
και πόσα πράγματα ανάμεσα μας μπαίνουν
Γι αυτό τα χείλη μου σωπαίνουν
λένε μονάχα ένα για κι αντίο.

Κι είναι τα μάτια από τα δάκρυα νοτισμένα
και τα μαλλιά βρεγμένα απ τη βροχή
δάκρυα βροχή γίνανε ένα
μούσκεψε ως το βάθος η ψυχή.

Ποιόν να ρωτήσω ο καθείς σωπαίνει
Πως τις σκαρώνει η ζωή τις ιστορίες
και  πως νεκρές καμιά φορά τις ανασταίνει
ο νους μου έχει τόσες απορίες.

Απλώνω τα δυο χέρια μου να πιάσω
τις σκέψεις μου που φύγαν και σκορπίσαν
πάνω απ τους τάφους των ονείρων μου θρήνησαν
ας μπόραγα λιγάκι να ξεχάσω.

ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ

Αγκάθινο στεφάνι σε φορέσαν
σε κρέμασαν ψηλά σ ένα σταυρό.
Δε ράγισε η καρδιά τους δεν πονέσαν
δεν είχαν όσιο ούτε ιερό..

Ανάμεσα σε δυο ληστές σε βάλαν
σαν όμοιος να ήσουνα μ αυτούς.
Τα  ρούχα σου τα μοίρασαν τα βγάλαν
σου φόρεσαν χειτόνες πορφυρούς.

Σε κέντρισαν με λόγχη τα πλευρά σου
Σε πότισαν με ξύδι για νερό.
Κι ενώ από πόνο δάκρυσε η ματιά σου
ψέλλισες [ Πατέρα μου τους συγχωρώ ]