ΠΕΡΑΣΕΣ

Πέρασες σαν βροχούλα της άνοιξης
που δροσίζει το χώμα.
Πέρασες σαν ήλιος θαμπός
που τον κρύβουν τα σύννεφα.
Πέρασες σαν αστραπή
που φωτίζει το σκοτάδι.
Πέρασες σαν άνεμος
που σκορπίζει τα φύλλα του φθινοπώρου.
Πέρασες σαν πουλί
που χάθηκε στον ορίζοντα.
Πέρασες σαν ίσκιος
στο λιοπύρι του καλοκαιριού.
Το πέρασμα σου
ήταν τόσο λίγο
που σιγά σιγά ξεχάστηκες.
Τι ήσουν από όλα αυτα΄΄
Ίσως ΄ησουν κάτι
που θα ήθελα να διαρκούσε.
Ίσως ήσουν κάτι
που θα ήθελα να ήσουν.
Πίσω από τις κουρτίνες των ματιών μου
κοιτάζω τον δρόμο της σιωπής
είναι έρημος και μακρής.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΠΙΑΣΤΩ

Δεν έχω κάπου να πιαστώ
να στιριχτώ να ζήσω
Ζωή που με παρέσιρες.
σε κύμα πελαγίσιο.

Φουρτούνιασε η θάλασσα
το κύμα αγριεύει
και γω παλεύω πνίγομαι
κανείς δε με γυρεύει.

Βοήθα Χριστέ και Παναγιά
να μην πνιγώ αλί μου
θα είναι κρίμα κι άδικο
στη νιότη την τρελή μου.

Βοήθα Χριστέ και Παναγιά
πριν βυθιστώ και πάω
θ άθελα να το μάθαινε
πόσο την αγαπάω.

ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ

Κάθισα και σκέφθηκα απόψε
πόσο έχει αλλάξει η ζωή
τίποτα δεν δίνεις ούτε παίρνεις
η αγάπη έγινε ακριβή
Μέσα στη καρδιά φυλακισμένη
την κρατά ο άνθρωπος εκεί
λάθος του να μην καταλαβαίνει
πως μ αγάπη αξίζει η ζωή
Δύσκολοι οι καιροί μας έχουν γίνει
δύσκολα ο άνθρωπος περνά
την αγάπη ελεύθερη αν αφήνει
εύκολα όλα θα τα ξεπερνά.
Τα πουλάς όλα τα αγοράζεις
την αγάπη δίνεις δωρεάν
γιατί αυτή τιμή ποτέ δεν έχει
στη ζωή η αγάπη είναι το πάν.
Όπου κι αν τη δώσεις θάχεις πάρει
στην ψυχή σου μέσα τη χαρά
είναι του θεού αυτό το δώρο
είναι του θεού η προσφορά.
Απ όλα τα όντα ξεχωρίζει
ο άνθρωπος έχει τη λογική
ας σκεφτεί στ αλήθεια αν αξίζει
χωρίς αγάπη να ζει  η να μη ζει......

ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ

Τρεις ημέρες βροχή
κι ύστερα λιακάδα
Τρείς ημέρες συννεφιά
και μετά χιόνι
Τρεις ημέρες χειμώνας
και πάλι  καλοκαίρι.
Τρεις μέρες καταιγίδα
κι ύστερα ουράνιο τόξο.
Τρεις μέρες περιμένω.......
Πως θα περάσουν  τρεις ΑΙΩΝΕΣ.

ΙΔΙΑ ΟΛΑ

Ιδιο μοτίβο η σιωπή
Ο αγέρας ίδιος που φυσάει
ίδια ημέρα ίδια η αυγή
ίδια η νύχτα που αγρυπνάει.

Ίδια η ζωή που ανασαίνει
ίδια η φύση που γεννάει
κι ο θάνατος που περιμένει
Κι ο άδειος χρόνος που γερνάει.

ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Ψυχούλα μου αγνή
λουλούδι μου ανθισμένο
σαν βλέπεις μαραμένο
κάποια στιγμή τη γη.
Γίνεται ο ήλιος βράδυ
σα θλιβερό σκοτάδι
που θέλει να ελευθερωθεί
με νέα χαραυγή.

Τα μάτια σου κοιτάζω
και μες στο φως διαβάζω
ό τι ωραίο κρύβουν
που δεν μπορούν να πουν
όμως τα μάτια εκείνα
σα δυό ανθισμένα κρίνα
τον κόσμο αγκαλιάζουν
κι όλους μας αγαπούν.

Πόση χαρά μου δίνει
η ομορφιά σου εκείνη
σπλάχνο μου ακριβό
μα άλλοτε σπαράζω
μες στη ψυχή και βγάζω
καυτό δάκρυ βουβό.

ΣΒΗΣΜΕΝΑ ΦΩΤΑ

Έλα και πες μου που θα μείνω
αφού είν η πόρτα σου κλειστή
μπροστά της την ψυχή μου αφήνω
γιατί νεκρό είναι το κορμί.

Φυσά αγέρας και χιονίζει
το κρύο είναι τσουχτερό.
Η νύχτα μόνη με φοβίζει
και συ χαμένος στο καιρό.

Ήρθα απρόσκλητη το ξέρω
με βήματα τόσο δειλά.
Είπα πως ίσως καταφέρω
έστω και λίγα όχι πολλά.

Σβησμένα βρήκα όμως τα φώτα
και συ δεν ήσουν πουθενά.
Όνειρο ήταν όπως πρώτα
που το φαντάστηκα ξανά.

ΔΕΚΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ

Δέκα στρατιώτες
άγουρα παιδιά
στου πολέμου πάνε
μέσα στη φωτιά.
Τους ξεπροβοδάνε
οι μάνες με καημό
και τους εύχονται όλες
καλόν γυρισμό.
Δέκα στρατιώτες
άγουρα παιδιά
γι άλλους πολεμάνε
μέσα στη φωτιά.
Έξω απ την πατρίδα
σε τόπους μακρινούς
κι ενώ πολεμάνε
δεν ξέρουνε για ποιους.
Δέκα στρατιώτες
άγουρα παιδιά
κι όμως τις ζωές τους
δέν ορίζουν ποια.
Άφησαν πατέρα
μάνα κι αδερφές
όνειρα κι ελπίδες
αγάπες τους κρυφές.
Δέκα στρατιώτες
άγουρα παιδιά
μέσα στου πολέμου
πήγαν τη φωτιά..
Άλλοι αποφασίσαν
τη μοίρα τους αυτή
δεν τους εξηγήσαν
το πως και το γιατί.
Δέκα στρατιώτες
άγουρα παιδιά
ίσως δε γυρίσουν
απ την ξενιτιά.
Θα τους κλαιν οι μάνες
και οι συγγενείς
που είναι θαμμένοι
δε θα βρει κανείς.
Δέκα στρατιώτες
άγουρα παιδιά
χάσανε τα νιάτα
μέσα στη φωτιά.
Στου πόλεμου τη μπόρα
και το χαλασμό
για των ανευθύνων
τον παραλογισμό.

ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ

Έστειλα το βλέμμα μου
μακρυά στους ορίζοντες
στον απέραντο ουρανό
στα λαμπερά αστέρια.
Δεν πρόσεξα εκείνο
το μικρό αστεράκι
που δειλά δειλά έλαμπε
πίσω από τις λαμπερές σκιές.
Κι όμως έκρυβε τόσο φως .
Έτσι ξαφνικά το ανακάλυψα.
Κάποιος το φόβισε
κάποιος το τρόμαξε
κρύφτηκε ζάρωσε
σε μια συννεφιασμένη ανατολή.
Προσπαθώντας μάταια να βρει
Ένα δρόμο να μεσουρανήσει.

ΑΝΟΙΞΗ

Άνοιξη μοιριόφυλλη
και ξαναγεννημένη
εύοσμη και πολύχρωμη
Άνοιξη ευλογημένη
Της νεκροφύσης έδιωξες.
μακρυά το μαρασμό
σαν τα ηλιοφυλήματα
τα μάγουλα σου βάφουν
όλη η γή πρασίνισε
στης γέννας το ρυθμό.

Ο ΔΡΟΜΟΣ

Το δρόμο τον μακρύ που έχω μπροστά μου
βαδίζω με μεγάλη προσοχή
παρέα μου και με τα όνειρα μου
που αλλάζουνε σε κάθε εποχή.

Της νιότης τα έχω αφήσει σε μιαν άκρη.
Εκείνα ήταν γεμάτα προσμονή.
από εκείνα κράτησα ένα δάκρυ
για μια αγάπη τόσο μακρινή.

Μα πάντα τη ζωή μας σημαδεύουν
χωρίς εκείνα η ζωή είναι πεζή.
Τον νου μας πάντοτε τον ταξιδεύουν
χωρίς αυτά ο άνθρωπος δεν ζει

Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Η αιτία που ήρθα στη γη
είναι  για να δω την ομορφιά της.
Μα χονδρές σταγόνες απογοήτευσης
τρύπησαν την ψυχή μου.
Το ποδοβολητό της νιότης χάθηκε.
Οι πιο όμορφοι χάρτες
είναι χαραγμένοι στις ψυχές
των μικρών παιδιών.
Σ αυτούς τους χάρτες
ο κόσμος μοιάζει να μην έχει τέλος.
Κι όμως χωράει σ ένα βλέμμα.





Μικρός ονειρευόμουνα
τον κόσμο που θα ζήσω
μα όμως μπερδευόμουνα
πως θα τον κατοικίσω.

ΚΡΥΒΟΜΑΙ

Κρύβομαι στα φυλλώματα της καρδιάς μου.
Τα δάκρυα στάζουν πάνω στα φύλλα της
Σαν δροσοσταλίδες σε ηλιόλουστο πρωινό.
Ώρες ατέλειωτης αναδρομής.
σε μια κάμαρη γεμάτη αναμνήσεις.
Πρόσωπα και φωνές ένα κουβάρι μπερδεμένα.
Το ξετυλίγω λίγο λίγο
μέσα σε μια εκκωφαντική σιωπή.
Οι τοίχοι μάρτυρες
στις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς.
Οι νύχτες αξημέρωτες στον αγώνα που κάνει ο νους
να κλείσει τα μάτια του.
Δυνατοί κραδασμοί τον στοιχειώνουν.
Πως να τινάξει από πάνω του το βάρος
μιας μουσκεμένης ζωής από δάκρυα.

ΟΚΤΩΒΡΗΣ

Τα χρυσάνθεμα ξεφύλλισαν
βιαστικά τη λύπη
Γέμισαν τα βάζα της ψυχής μου.
Σπατάλη ευτυχίας φλυαρία χαράς
Κάποιες φορές νοιώθω
την ανάσα του Θεού στο μάγουλο μου.
Πάντα κουβαλώ
τα υλικά του ονείρου.
Πετώ την ψυχή μου σαν τον χαρταετό
και κείνη κάνει κόντρες με τους γλάρους.
Ένα καράβι δεμένο συνεχώς
δεν κινδυνεύει να πνιγεί
χάνει όμως τα όμορφα ταξίδια.
Και γω ταξιδεύω νοερά
στις ανθισμένες Μανόλιες
του παραδείσου.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Ένα παράθυρο ν ανοίξω
να βλέπω προς τον ουρανό
μέσα στ αστέρια να τρυπώσω
λιγάκι για να ξεχαστώ

Ποιους γαλαξίες ν ακολουθήσει
το βλέμμα μου από τη γη
σε ποιούς τα όνειρα να κλείσει
να μου τα στείλουν την αυγή.

Σε ποιό Φεγγάρι να τρυπώσω
να κτίσω κει μια φωλιά
από τις σκέψεις να γλιτώσω
που φτερουγίζουν σαν πουλιά.

ΣΑΝ ΑΠΟ ΠΛΗΜΜΥΡΑ

Η ψυχή σου γέμισε βροχή
Ξέθωρα μάτια ξεβαμμένα
σαν από πλημμύρα δακρύων.
Φόρεσες ένα κουρελιασμένο πουκάμισο
ενός άπιαστου όνειρου΄
Ο φόβος σ έκανε να κρυφτείς
σε μια συννεφιασμένη Ανατολή.
Δεν είναι φωτιά ο Θεός να σε κάψει
δεν είναι αστροπελέκι..
Ένας σπόρος μικρούλης είναι
που τον κρατάς στα δάχτυλα σου
κι αν τον αγαπάς πολύ
μπορεί ν ανθήσει στη χούφτα σου.
Γύρνα στο παρόν
και μη σκαλίζεις στάχτες.,
Αυτές είναι για κείνους
που δεν θέλουν να ζήσουν.
Ο χρόνος είναι δάσκαλος
και όχι δεσμοφύλακας.

ΠΕΤΑΓΜΑ ΨΥΧΗΣ

Ψυχή μου πάλι πέταξες
μ αγγέλων τα φτερά
κι ανάσανες των αστεριών την Αυρα
Καρδιά μου πάλι ένοιωσες
γεμάτη από χαρά
τον δρόμο αυτόν που έχασες
και πάλι τον ξανάβρα.

Ο ήλιος πάλι έλαμψε
νόμιζα είχε χαθεί
και φώτισε της ερημιάς
το άγριο σκοτάδι
μέρα τώρα ολόφεγκη
μέσα μου έχει απλωθεί
και της ελπίδας μ έδειξε
το ποθητό σημάδι..

ΠΟΤΕ ΝΥΧΤΩΝΕΙ

Πότε νυχτώνει
και ξημερώνει
δεν ξέρω αλήθεια
τι να πω.
Φεύγει ο χρόνος
και γω είμαι μόνος
και τριγυρίζω δίχως σκοπό.
Έτσι ρωτάω
που τάχα πάω
τι είναι η ζωή.
Άγνωστους δρόμους
που όλοι μας όμως
τους περπατάμε
βράδυ πρωί.
Κι όταν το τέρμα
μας ανταμώσει
κάποια στιγμή
θάχουμε νοιώσει
πως μάταια είναι όλα
σ αυτή τη ζωή.

Η ΖΩΗ ΑΠΟ ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Κοιτάζω τη ζωή από απόσταση.
Ανεβασμένη στην σκάλα του χρόνου.
Μετρώ τα σκαλοπάτια και ζαλίζομαι.
Τα ανεβαίνω σκαλί σκαλί σαν ψέμα.
Με μια ανάσα θαρρώ τ ανέβηκα.,
Δεν κατάλαβα πως έφτασα ψηλά
Αν ανεβώ πιο ψηλά ποιος ξέρει
πως θα φαίνεται ο κόσμος από κει.
Η ζωή από απόσταση.
Θολώνει το τοπίο όσο πάει.
Καθαρά βλέπω τις γραμμές του τρένου
Αυτό που θα με πάει στο μακρινό ταξίδι.

ΞΑΦΝΟΥ

Ξάφνου στην άκρη στέκεσαι
σ ενός γκρεμού το χάος.
Σαν όνειρο σου φαίνεται
πως πέρασε η ζωή σου
Δεν είσαι τώρα τίποτα
μον  γεροντάκος πράος
που χάθηκαν τα νιάτα του
το θάρρος κι η ορμή.
Το βλέμμα σου ψηλά κοιτά
τον ουρανό τ αστέρια
τα καταπράσινα βουνά
ανθοσπαρμένους κάμπους
τη θάλασσα τη γαλανή
ασημοστολισμένη
με τα ασπροδαντέλωντα
πανέμορφα ακρογιάλια
ένας βαθύς αναστεναγμός
από μέσα σου ανεβαίνει
γιατί ο δρόμος τέλειωσε
περαστικέ διαβάτη.
Κι όλες αυτές οι ομορφιές
που πρόσκαιρα χαιρόσουν
σαν κλείσουνε τα μάτια σου
μαζί σου θα χαθούνε.
Το σπίτι που πλημμύριζε
από φωνές και γέλια
από ζωή και κίνηση
απ όνειρα κι ελπίδες
τώρα βουβό απόμεινε
χωρίς καμιά ανάσα.
Μον η δική σου σεργιανά
στις κάμαρες του . όλες.
Τις νύχτες αφουγκράζεσαι
κάθε τριγμό και κρότο
σαν κάτι θέλει να σου πει
το έρημο το σπίτι
αφού τη μέρα είναι βουβό
τη νύχτα ξαγρυπνάει
βγάζοντας κει στα σκοτεινά
τούς αναστεναγμούς του.

ΦΕΓΚΑΡΙ

Μαγεμένο μου Φεγγάρι
και συ Ήλιε μου χρυσέ
που σκορπάτε το σκοτάδι+
κι ομορφαίνετε τη γη.
Κι ψηλά στους ουρανούς σας
μες σε χρώματα πολλά
νόμους έχετε δικούς σας
κι εμείς όνειρα τρελά.

ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Τους κάμπους τα λουλούδια
τα τραγούδησε η ψυχή μου για σένα.
Είσαι η πυγή της ζωής μου
η δύναμη που με κρατάει όρθια.
Το όνειρο που δεν θα πιάσω ποτέ
μα που κουρνιάζω στις άκρες του.
Είσαι το φως στη σκοτεινή νύχτα μου
η ανάσα μου στο πνιγηρό αδιέξοδο.
Η ψευδαίσθηση στην απελπισία μου.
Η άνοιξη στο καταχείμωνο
Είσαι το νόημα της ύπαρξής μου
Πες μου όμως γιατί χάθηκες
μ άφησες μόνη μου με τήν ψυχή σου
μέσα στις χούφτες μου.

ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ

Όλα γινήκαν όπως πριν
όπως η μοίρα τάχει φτιάξει
πάνω τους τάχα είχε σταλάξει
μία σταγόνα προσμονής.

Μα στέγνωσε το μεσονύχτι
δάκρυ που στάλαξε κι η ελπίδα
 να χάνεται και κείνο είδα
στο σούρουπο μίας ζωής.

ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΑ ΑΓΡΙΟΥΠΟΥΛΙΑ

Πάνω σ ανθούς κι αποκαΐδια
σκαλίζει όνειρα η ψυχή
ήλιους λαμπρούς φεγγάρια ίδια
σ όλα ραντίζει μιά ευχή.

Μες στη ψυχή τ αγριοπούλια
πίνουν νερό και δέν τρομάζουν
κι όταν ψηλά προβάλει η Πούλια
κλείνουν τα μάτια και φωλιάζουν.

΄ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

Μύρισε τα λουλούδια που σου έστειλα
το άρωμα τους βγαίνει απ την ψυχή μου.
Κράτησε στα δυό χέρια τα τριαντάφυλλα
τα μάζεψα για σένα απ την αυλή μου.

Δυό λόγια να σου πούνε τα ψιθύρισα
δυο λόγια από μένανε γλυκιά μου.
Πως την υπόσχεση μου τήρησα
λουλούδι νάσαι πάντα στη καρδιά μου.

ΥΠΝΕ

Έλα απόψε ύπνε μου
και κλείσε μου τα μάτια.
Έχουνε μέρες να σε δούν
σ έχουν επιθυμήσει.
Κουραστήκαν να βλέπουνε
την τρέλα γύρω του κόσμου
και να ακούν το θόρυβο
του άρχοντα της μέρας.
Πόσο θ αντέξω για να ζω
σε μια παραφροσύνη
μεταλλαγμένη σε ζωή.

ΘΑΛΑΣΣΑ

Πως ασημήζουν θάλασσα
τα γαλανά νερά σου
σαν το ηλιοβασίλεμα
γλυκά γέρνει στη δύση.

Και πως φαντάζεις πέλαγο
στην ανοιχτή αγκαλιά της
ο ουρανός να ενώνεται
στο λαμπερό κορμί σου.

Και πως φιλά ορίζοντας
τα ακροδάχτυλα σου
με την οριακή γραμμή
του δίδυμου γαλάζιου.

ΓΙΑΤΙ

Σε ρώτησα κείνη τη μέρα
που πηγαίνεις.
Έφευγες τόσο βιαστικά
με κοίταξες στοχαστικά
ήταν η όψη σου θλιμμένη.

Όταν συνήλθες γέλασες αχνά
μια θύελλα είδα στη ματιά σου
τα χείλη σου ήταν πελιδνά
ήταν χλωμά τα μάγουλα σου.

Ξεμάκρυνες τότε βιαστική
δεν πήρα απάντηση καμία
ένοιωσα τόση αγωνία
αναρωτιέμαι ακόμη το γιατί.

ΓΕΡΝΩ

Γερνώ κι όλα τα βλέπω αλλιώτικα
τα βλέπω μ άλλα μάτια
τα βλέπω μ άλλα χρώματα
ακόμα και τα όνειρα
που έρχονται τα βράδια.
Και κείνα είναι αλλιώτικα.
ο ύπνος μου ελαφρύς.,,
Μα πόσες νύχτες ξάγρυπνη
θυμάμαι περασμένα
και νοσταλγώ τα πρόσωπα
τα πολυαγαπημένα.
φύγανε και μας άφησαν
μόνους τόσο νωρίς.
Θυμάμαι πράγματα απλά
κρυμμένα στη καρδιά μου
που πριν δε θα τα έδινα
καμία σημασία.
Μα τώρα ξεπετάγονται
από το νου δειλά
μπλέκονται με τη σκέψη μου
και με τη φαντασία.
Έρχονται χίλιες δυο μορφές
που είχα ξεχασμένες
και μου μιλούν αθόρυβα
συχνά για τα παλιά.
Κι αναπολώ και χάνομαι
σε μέρες περασμένες
σε χρόνια που περάσανε
και δεν θα έρθουν ποια.
Μαζί όμως με τη θλίψη μου
δώρο των γηρατειών μου.
και που με κάνουν μέσα μου
βαθιά μου να πονώ
είναι σύντροφοι φίλοι μου
στην έρμη μοναξιά μου
κι έτσι περνώ πιο εύκολα
τις μέρες που γερνώ.

,

ΜΟΝΟΝΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Ήρθες σαν πέρασμα τ αγέρα
σαν ψίθυρος του ρυακιού
σαν το βασίλεμα μιάς μέρας
στο τέλος του καλοκαιριού.

Ήρθες σαν τη βροχή που πέφτει
σε χώμα άνυδρο ξερό.
Σαν είδωλο μες στον καθρέφτη
μα να σ αγκήξω δεν μπορώ.

Ήρθες όπως το χελιδόνι
την Άνοιξη έφερες ξανά
κι έκτισες κάτω απ το μπαλκόνι
με την καρδιά μου μια φωλιά.

Μα σαν σε όνειρο σε είδα
ν αλλάζεις χίλιες δυο μορφές
μια φευγαλέα ηλιαχτίδα
που φώτισε όλες τις σκιές.

ΣΤΗ ΜΑΙΡΗ

Βρήκα το σπίτι σου απόψε
έρημο κι άδειο από σένα
στα βάζα άνθη μαραμένα
και μυρωδιά ενός χαμού.
Όλα για σε μιλούν καλή μου
γέμισε θλίψη η ψυχή μου.

Σκόρπιες εικόνες στο τραπέζι
από παλιές φωτογραφίες
στην άκρη μόνη μια κιθάρα
βουβή πια δεν θα ξαναπαίζει.

Ακόμα είδα τη μορφή σου
σε μια φωτογραφία πλάι
ένοιωσα σαν να μου μιλάει
σαν νάσουνα εκεί μαζί μου
πάντα θα σ έχω στη ψυχή μου.
Το πιάνο παράμερο και κείνο
θαρρείς πως είναι κει στην άκρη
με ένα πονεμένο δάκρυ
ώρα καλή σου λέω καλή μου.

ΑΝΟΙΞΗ

Καλωσόρισες Άνοιξη με τα τόσα στολίδια
που σκορπίζεις απλόχερα πάνω σ όλη τη γη
Χίλια χρώματα έφερες και χιλιάδες παιχνίδια
και ξανά γλυκοχάραξε  της ζωής η αυγή

Παιχνιδίζει η θάλασσα σαν ο ήλιος τη γνέφει
σαν το φώς του απλώνεται χρυσαφένιο στη γη
τ αεράκι ανάλαφρο κυνηγάει τα νέφη
και εκείνα χορεύοντας τρέπονται σε φυγή.

Τα βουνά ποικιλόχρωμες ζωγραφιές που φροντίζει
να τις βάλει η Άνοιξη ζωηρές πινελιές
με κορδέλες πολύχρωμες και λουλούδια στολίζει
σκορπισμένα αρώματα από τριανταφυλλιές.

Στους απέραντους κάμπους παπαρούνες ανθίζουν
το μελήσι τρυγάει απ τα λούλουδα γύρη
τη ζωή και το θάνατο όλα αυτά μας θυμίζουν
στης ζωής το ατέλειωτο και τρελό πανηγύρι.

ΗΣΟΥΝ ΜΙΚΡΟΣ

Ήσουν μικρός και σε κρατούσα
σε έσφιγγα στην αγκαλιά μου
σε γέμιζα με τα φιλιά μου
γέμιζες όλη μου τη ζωή.

Μα σαν μεγάλωσες μικρέ μου
γλίστρησες απ την αγκαλιά μου
αραίωσαν και τα φιλιά μου
αγάπη μου μοναδική.

Τώρα ποια άνδρας έχεις γίνει
μακριά είναι η εποχή εκείνη
που σ έσφιγγα στην αγκαλιά μου
γέμιζε με χαρά η καρδιά μου.

Δεν έρχεσαι στο σπίτι τώρα
μακριά μου ζεις έχεις φαμίλια
μα τα δικά μου τρέμουν χείλια
σαν μένει άδεια η αγκαλιά μου
σε ποιόν να δώσω τα φιλιά μου.

Πως άλλαξε η ζωή πως πάει
πως τη καρδιά μου τη σκορπάει
την κόβει σε κομμάτια χίλια
για σε και όλη τη φαμίλια.

ΤΟ ΤΟΠΙ

Μία καρδιά μονάχα έχω
κι αυτή τη χάρισα σε σένα
Μου είπες πως ΄΄θα την προσέχω΄΄
μα ήτανε μεγάλο ψέμα.

Νόμιζα πως θα την προσέχεις
μήν πληγωθεί και μην πονέσει
να περπατάς και να μην τρέχεις
από τα χέρια σου μήν πέσει.

Όμως εσύ κρυφογελούσες
όταν μου πήρες την καρδιά μου
κατάματα δεν με κοιτούσες
φοβόσουν ίσως τη ματιά μου.

Μην καταλάβω πως μαζί μου
έπαιζες δίχως συστολή
είχες παιγνίδι την καρδιά μου
σαν ένα τόπι στην αυλή.

Η ΕΛΠΙΔΑ

Υπάρχουν άνθρωποι
που ονειρεύονται ακόμα
Υπάρχει ελπίδα
ακόμη στη ζωή.
Αν του ονείρου
θα κρατούσαμε το χρώμα
θα είχε φως πάντα η γη.

ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ

Σιγά σιγά τα όνειρα
πως σβήνουν ένα ένα
και στη καρδιά απόμεινε
μονάχα η προσμονή
ωσάν πουλιά που φύγανε
πολυταξιδεμένα
και η φωλιά τους έμεινε
για πάντα αδειανή.

ΜΝΗΜΕΣ

Με πήρες απ το χέρι
και σεργιάνισα
στο κόσμο τον παλιό
πούχει χαθεί.
Μου έφερες μπροστά μου
όσα έχασα
όσα η μοίρα μου είχε αρνηθεί.
Χλωμή αχτίδα ω μνήμη μου
που με φώτισες
απόψε στο σκοτάδι το βαθύ
πως ήρθες τέτοια ΄΄ ώρα
και δεν ρώτησες
αν η καρδιά μου στο σεργιάνι σου
θα ήθελε να ρθει.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

 Σκούπισαν οι Άγγελοι
το δρόμο τ ουρανού.
Στρώσανε χαλί με άστρα κεντημένο
για να πατήσουν τα πόδια του Χριστού
και το φεγγάρι φώτιζε καντήλι αναμμένο.
Στο βάθος ο θρόνος του θεού
και ψαλμωδίες ακουγόταν από γύρω .
Όλο το σύμπαν σαν το θόλο ενός ναού
που ευωδίαζε από άρωμα και μύρο.

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ

Μια φορά περνάς απ τη ζωή
χάνεσαι μετά και σβύνεις.
Μια εικόνα ξέθωρη θαμπή
πίσω στους απόγονους αφήνεις.

Αν το έργο σου είναι σημαντικό
θάναι στ όνομα σου μια σφραγίδα
δεν θ αφήσεις πίσω σου κενό
στην αθανασία θάχεις μια ελπίδα.

Μα κι αυτή σιγά σιγά περνά
στους αιώνες μένεις υποψία
δυστυχώς ο άνθρωπος ξεχνά
΄΄Ως τα πάντα ρει΄΄ χάνεται η ουσία.

ΠΕΡΑΣΕΣ

Πέρασες σαν  απαλό αεράκι
που φουσκώνει τη θάλασσα.
Πέρασες σαν αδύναμο κύμα
που γλύφει τα πόδια του βράχου.
Πέρασες σαν μια μικρή ελπίδα
που ξανανιώνει τη καρδιά.
Πέρασες χωρίς ν αφήσεις πίσω σου
ούτε ένα σημάδι
που να δηλώνει το πέρασμα σου.

ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Στ ακριβό περιγιάλι του χρόνου
έχω αράξει σχισμένο πανί
και ζητώ λίγη ανάπαυση μόνο
με σβησμένη απ το χρόνο φωνή.

Μ έχουν κύματα μπόρες ρημάξει
αστραπές και βροντές τ ουρανού
η ψυχή αποζητάει ν αράξει
την ανάπαυση θέλει του νου.

Λίγος χρόνος ακόμη απομένει
απ το τέλος που θάρθει γοργά
κάποια φλόγα ακόμη αναμμένη
που κι αυτή θε να σβήσει αργά.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Τα έκρυψα μέσα μου βαθιά
τα έγραψα στο νου
τα έχω για παρηγοριά
τα λόγια που μου έλεγες
τ αποχαιρετισμού.

Λιβάνι και θυμίαμα
τάμα στη Παναγιά
γερός να ρθείς πίσω ξανά
μη σε λαγκέψει η ξενιτιά
και μου στερήσει τη χαρά
αυτή του γυρισμού.

ΑΠΌΚΡΥΨΗ

Κρυμμένοι ήχοι στη σιωπή
Κρυμμένοι στίχοι χωρίς φωνή
Κρυμμένα δάκρυα βουβά
πίσω απ τις κόρες των ματιών.
Κρυμμένοι λογισμοί του νου
Κρυμμένο φως των αστεριών
σε μια κρυμμένη ερημιά
που έχει κρύψει η καρδιά.

ΤΟ ΚΑΡΔΙΟΧΤΥΠΙ

Κρυμμένο καρδιοχτύπι
στης θάλασσας τη λύπη
η συννεφιά του πόνου
σ έκανε να φαντάζεις
βροχή και αστραπή
Μα μέσα στου πελάγου
τη μοναξιά του χρόνου
ανάμνηση είσαι μόνο
από μια νεροποντή.

Δυό βήματα ποιο πέρα
άνοιξε πάλι η μέρα
μ ένα ουράνιο τόξο
λούστηκε ο ουρανός.
Ελπίδα έχει φέρει
της ίριδας το χρώμα
κι από της γης το χώμα
ξεπρόβαλε ο ανθός.

ΣΑΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Ήρθες σαν καταιγίδα

σαν μπόρα σαν αστραπή

δεν πρόλαβα δεν είδα

πως στην καρδιά μου είχες μπει.

ΜΙΑ ΖΩΗ

Μια ζωή ε τραγούδαγα
πονεμένα τραγούδια
ως το τέλος του κόσμου
ήθελα ν ακουστούν.

Μια ζωή λίγο γέλαγα
μαραμένα λουλούδια
της ψυχής μου τα όνειρα
ήλιο φως μήπως δουν.

ΞΕΡΕΙΣ.

Ξέρεις πως είναι να σωπαίνεις΄΄
στούς ήχους γύρω σου π ακούς΄΄
Ξέρεις πως είναι να διαβαίνεις
στενά και δρόμους σκοτεινούς΄΄

Ξέρεις πως είναι να κοιτάζεις
ένα ολόγιομο φεγγάρι
να προσπαθείς να το διαβάζεις
με της ψυχής σου το λυχνάρι΄΄

Ξέρεις πως είναι όταν νυχτώνει
να χάνεσαι μες στα σκοτάδια
κι όταν αργεί να ξημερώνει
μένεις με την ψυχή σου άδεια.΄΄

Ξέρεις πως είναι να ελπίζεις
να χάνεται όμως η ελπίδα
και συ ακόμη να πασχίζεις
μήπως δεις φως η μια αχτίδα.΄

ΧΡΥΣΕΣ ΑΝΤΑΥΓΙΕΣ.

Χρυσές ανταύγειες σκορπούσαν τά μαλλιά σου
εκείνο το δείλι.
Στο δρόμο που σ αντάμωσα μια μέρα
του Απρίλη.
Κόκκινα ρόδα έβαψαν τα μάγουλα σου
και η ματιά σου
Φεγγάρια κι ήλιους γέμισε
η αγκαλιά σου.
Μ ανθούς στολίστηκε άρωμα Θείο
αγάπη κρύφια.
Καθώς σε κοίταζα και γω
αγάπη ένοιωσα μέσα στα στήθια.






.

ΤΟ ΜΠΟΤΙΛΙΆΡΙΣΜΑ

Μεσάνυχτα χτυπάει το ρολόι
οι θόρυβοι δεν λένε να κοπάσουν.
Κραυγές και ψίθυροι σα μοιρολόι
τα τύμπανα μου θα μου σπάσουν.

Μοτοσακό γκαζώνουν με μανία
κλάξον απ αυτοκίνητα σφυρίζουν
Νοσοκομειακά  αντλίες σ αρμονία
για να περάσουν βρίσκουν δυσκολίες.

Μεσάνυχτα η ώρα περασμένη
τα μάτια μου κοιτούνε το νταβάνι.
Μ έχει αφήσει ο ύπνος ξεχασμένη
τρέχει ο κόσμος μες στη νύχτα να προκάνει

ΣΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ

Ένα ταξίδι ήθελα να κάνω
της Αλεξάνδρειας μνημεία να αγγίξω.
Εκεί που ο ποιητής έζησε χρόνια
το έργο του πολύτιμο για όλους
στο πριν στο τώρα και αιώνια.

Να ρθει η αύρα του να με τυλίξει
στα φύλλα της καρδιάς να υπογράψει
να δω εκεί που αυτός ετάφει
και να διαβάσω την επιγραφή του
στον μέγα ποιητή ΚΑΒΑΦΗ.

ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Μες στην ομίχλη του χρόνου
σε είδα να χάνεσαι.
Νοερά ξεφύλλισα
τις σκόρπιες στιγμές της χαράς.
Ήταν καθισμένες
πάνω σε κάποιες σελίδες.
Σε κείνες τις σελίδες
που τις στόλιζαν
μυριόχρωμα λουλούδια
και γαλάζια όνειρα
τις κοίμιζαν τις νύχτες.
Δεν είπες ούτε αντίο..
Η φωνή σου έσβησε
στον απόηχο μιας φευγαλέας ζωής.