Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 11 Ιουνίου 2023

Πού είσαι ω αστυνομία;

Πού είναι η αστυνομία; 

"...Μαζί τα φάγαμε...Στα πλαίσια της εκλογικής πελατείας, της εξαγοράς του πολιτικού προσωπικού, της διαφθοράς και του εξευτελισμού της πολιτικού συστήματος..."
Θόδωρος Πάγκαλος 

Μου φαίνεται πως αυτοί που προδόθηκαν σ' αυτό τον τόπο είναι οι πιο λίγοι και όσοι τον πρόδωσαν η φρικτή πλειοψηφία.
Μ.Σ

Το κοινό έγκλημα στους δρόμους οργιάζει! Και η αστυνομία λειτουργεί εντελώς διεκπεραιωτικά όταν δεν συμμετέχει και η ίδια στο έγκλημα. Οι περιπτώσεις επίορκων αστυνομικών μάλιστα από την ανώτερη βαθμίδα είναι συγκλονιστικές. Έχετε, επίσης, παρατηρήσει πόσο φριχτά έχουν αυξηθεί σε ημερήσια βάση τα θανατηφόρα τροχαία σε όλη τη χώρα αλλά κυρίως στην Αττική; Δυο και τρεις και τέσσερις νεκροί κάθε μέρα από παράλογα όσο και η ηλίθια δυστυχήματα. Χτες "έφυγε" κι ένας αστυνομικός που τον χτύπησε τροχοφόρο στην Κατεχάκη ενώ είχε πάει να καταγράψει ένα άλλο δυστύχημα! 
Αυτό συμβαίνει καθημερινά: Άλλοτε αυτοκίνητο ανεβαίνει στο πεζοδρόμιο και θερίζει, άλλοτε δικυκλιστής καρφώνεται στο στηθαίο, άλλοτε μετωπικές συγκρούσεις, μέρα - μεσημέρι, στο κέντρο ή σε πολυσύχναστους δρόμους που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί. Οι τροχονόμοι βέβαια και η τροχαία είναι ανύπαρκτοι όπως και η οποιαδήποτε αστυνόμευση, έστω και μέσα από κάμερες. Σαββατοκύριακα στην παραλιακή, κυρίως τις βραδινές ώρες, εποχούμενοι και πεζοί ζούμε έναν πραγματικό εφιάλτη... Αιτία τα πολύστροφα, πολυτελή αυτοκίνητα που τρέχουν ιλιγγιωδώς, κάνουν σφήνες, αναβοσβήνουν τα φώτα επιθετικά, κορνάρουν, σαν σε πόλεμο. Και βέβαια παραβιάζουν τον ερυθρό σηματοδότη. Συστηματικά. Και βέβαια οδηγούν μεθυσμένοι. Όσο για τη τροχαία... Είπαμε.
 Έχετε αντιληφθεί, επίσης, την απίστευτη βία που υπάρχει στην καθημερινότητά μας, ιδιαίτερα ανάμεσα στους πολύ νέους, ώστε να νιώθουμε όλοι, μικροί - μεγάλοι, ανυπεράσπιστοι; Αιματηρές συγκρούσεις και μαχαιρώματα στο κέντρο και τις συνοικίες από ομάδες πιτσιρικάδων εθισμένων από πολύ νωρίς στο έγκλημα στις κεντρικές πλατείες και τις συνοικίες των πόλεων. Συχνά γύρω ή και μέσα στα γυμνάσια και λύκεια. Χτες συμμορία μασκοφόρων μαχαίρωσε νεαρό στο Ελληνικό για να τον ληστέψει. Προχτές στη Ν. Σμύρνη. Δίπλα στο αστυνομικό τμήμα. Όσο για την αστυνόμευση...
Από την άλλη πλευρά περνώντας καθημερινά από τον περιφερειακό του Λυκαβηττού βλέπω εμπρός και γύρω από την οικία του Κυριάκου Μητσοτάκη να περιπολούν περί τους είκοσι, 20 (!) ή και περισσότερους, ένστολους αστυνομικούς - φαντάζεστε πόσοι θα είναι οι μυστικοί - ακροβολισμένους στα στενά, με τρία - τέσσερα ή και περισσότερα περιπολικά, ανάλογους μοτοσυκλετιστές κλπ. Και φαντάζομαι πως όλοι αυτοί στελεχώνουν απλώς μία βάρδια από τις τρεις που λογικά πρέπει να δουλεύουν όλο το εικοσιτετράωρο. Δηλαδή περίπου εκατό αστυνομικοί την ημέρα! Χώρια εκείνους που στελεχώνουν τα αυτοκίνητα συνοδείας ή τους άλλους που φυλάνε το πολιτικό γραφείο του πρωθυπουργού στο Παγκράτι. Για να μην αναφέρω το Μαξίμου, τα γραφεία στη Βουλή, τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στην Πειραιώς κλπ. Και όλοι αυτοί για έναν λαοφιλή και λαοπρόβλητο, δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό που σαρώνει στις εκλογές!
Τώρα, προσθέστε τους αστυνομικούς ασφαλείας και τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα συνοδείας, συνήθως τρία ή τέσσερα, που χρησιμοποιούν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρόεδρος και οι αντιπρόεδροι της Βουλής, οι αρχηγοί των κομμάτων, οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί, οι υφυπουργοί, οι γενικοί γραμματείς κ.α. Και τέλος μην ξεχάσετε τους αστυνομικούς και τα αυτοκίνητα που έχουν στη διάθεσή τους ως οδηγούς και ασφάλεια οι τριακόσιοι του Κοινοβουλίου. Δηλαδή οι άνθρωποι που τους έχουν εκλέξει οι πολίτες και προφανώς δεν κινδυνεύουν από τους πολίτες, δηλαδή από εμάς. Κι αν κάποτε υπήρχαν και τους απειλούσαν τρομοκράτες όπως η "17 Νοέμβρη" ή "Οι πυρήνες της φωτιάς", τώρα μόνο ο Ρουβίκωνας επιβιώνει και αυτός το μόνο που κάνει, είναι να πετάει τρικάκια! Άρα δεν πρόκειται για φόβο ή για προληπτική προστασία των υψηλών προσώπων αλλά μάλλον για μιαν ιταμή, ιταμότατη επίδειξη δύναμης. Που παράλληλα στοιχίζει πανάκριβα.  Πρόκειται, τέλος, για την απόλυτη αντίληψη ότι το κράτος ταυτίζεται με τους κρατικούς αξιωματούχους και ότι... L' état c'est moi (Το κράτος είμαι εγώ, όπως έλεγε ο Λουδοβίκος 14ος). Πιστεύω λοιπόν πως σταθερά η εκάστοτε ηγεσία της αστυνομίας, επιλεγμένη από την ίδια την κυβέρνηση με τα γνωστά "διαφανή" κριτήρια, εξασφαλίζοντας την "ασφάλεια" των υψηλών προσώπων καθ' υπερβολήν, εξασφαλίζει έτσι και τη δική της παραμονή στην κορυφή. Τόσο απλά. Τώρα όσο για την ασφάλεια της κοινωνίας...Ας πρόσεχαν!
Επίσης άγνωστος αριθμός αστυνομικών φρουρεί μεγαλοεπιχειρηματίες αλλά και δημοσιογράφους του τύπου του.... Στεφάνου Χίου ή του Φουρθιώτη (Παλαιότερα). Ρωτήστε τον κ. Γεραπετρίτη για περισσότερες λεπτομέρειες. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί δεν υπάρχουν αστυνομικοί ή περιπολικά στους δρόμους; Αντιλαμβάνεστε τώρα πως η αστυνομία είναι απλά ένας ιδιωτικός στρατός στην απόλυτη υπηρεσία της εξουσίας; Κατανοείτε τους λόγους που η εγκληματικότητα είναι στο κόκκινο; Αν όμως το αντιλαμβάνεστε, τότε τί κάνετε;

Σημ. Το διάβασα: 450 άλογα διαθέτει το θωρακισμένο BMW X5 Security Plus που χρησιμοποιεί ο ΠΘ. Ο κινητήρας του είναι V8TwinPower αποδίδει 650 Nm ροπής.
 Ή, μήπως, ντροπής;
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει Range Rover με 3.000 κ.ε και μηχανή V6.

ΥΓ. Το εμπεδώσαμε: Ο τόπος διαθέτει δεξιά όλων των αποχρώσεων και σε υπερεπάρκεια. Από αριστερά πάσχει. Ελπίζω ο Αλέξης, μετά τις εκλογές, να πράξει τα δέοντα.

Φωτό: 1. Μετρήστε κεφάλια και υπολογίστε πόσοι τους φυλάνε. Κύριε Θεοδωρικάκο μου, παλιέ κνίτη και εξαιρετικά επιτυχημένε υπουργέ Προστασίας του Πολίτη! 
Φωτό: 2. Οι προετοιμασίες στην Στοά του Αττάλου για την επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου "Πικάντικη, πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας - Από τη Μιμή στη Μαρέβα". Με πρόλογο του καθ. Ευάγγελου - ξέρετε ποιού. Θα ομιλήσουν:
 Ο καθ. Γιώργος Κοντογιώργης, τ. Πρύτανης Παντείου (βαθύς γνώστης του αντικειμένου) και ο ιερομόναχος Βενιαμίν, ο Καυσοκαλυβίτης (μήπως και ο Θεός βάλει, επιτέλους, το χέρι του).

Parade

Ο συνδικαλισμός της επιθυμίας 


Πικρή, αλήθεια αλλά αλήθεια: Το αγαπημένο μου αδελφάτο - πολλοί, καλοί μου φίλοι είναι ομοφυλόφιλοι - που αυξάνεται και πληθύνεται, αποενοχοποιημένο πλέον, ως η άμμος της θαλάσσης, μονάχα εμείς οι κατηραμένοι στρέιτ μπορούμε εν τοις πράγμασιν - εννοώ βιολογικώς - να το ανανεώσουμε. Αν εννοείτε, τι εννοώ. Γι' αυτό αδέλφια μου και αδελφές μου αφήστε μας να κάνουμε "σαν αρμηνεύγει η φύση" που λέει κι ο Βιτζέντζος Κορνάρος χωρίς επιπλέον ενοχές. Εμείς, η στρέϊτ μειονότητα. Οι λεγόμενοι και "ομοφοβικοί". Γιατί ακόμη και τον πιο ακτιβιστή ομοφυλόφιλο ένα ετεροφιλόφυλο ζευγάρι τον παρήγαγε ώσπου να αποφασίσει ο ίδιος ποιο θα είναι το "φύλο" του ώστε να πράξει αναλόγως. Αυτά, και με αγάπη και... λόγω της ημέρας. Όσο για τον "ομοφοβικός" είναι τόσο πονηρά αστείος όρος που καταντά προσβλητικά επικίνδυνος (Πονάνε ωρέ τα παληκάρια;). Επειδή υποβάλει ενοχικά μιαν έννοια που δεν υφίσταται. Ποιός φοβάται και τί; Διερωτώμαι. Φοβούνται ωρέ τα παληκάρια; Ετυμολογικά πάντως το διεθνές homophobic σημαίνει τον φόβο του σεξ (sic) με το ίδιο φύλο (από τις ελληνικές λέξεις "όμοιος", "ομού" και "φόβος").
  Προσωπικά, αν με ενοχλεί κάτι στην όλη κατάσταση, είναι ο, συχνά, αντιαισθητικός συνδικαλισμός της επιθυμίας και η επιθετική εκείνη προπαγάνδα που προβάλλει, καλά και σώνει, την ομοφυλοφιλία ως must. Ενώ είναι παρέκκλιση. Επίσης η...ποσόστωση αφού ακόμη και υπουργικές θέσεις διανέμονται όχι με κριτήριο την προσωπική αξία αλλά την σεξουαλική επιλογή. Τέλος το ότι ένας συνδικαλισμός της επιθυμίας και μια κοινωνική κορεκτίλα ξενερώνουν την γοητεία της αμαρτίας, το μέγα μυστήριο της κρεβατοκάμαρας. 
Από την άλλη όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα για μια θέση στον ήλιο. Στον έρωτα. Οι μικροαστοί μάλιστα - κάθε φύλου και κάθε φυλής - μια θέση περισσότερο γιατί και καταπιεσμένοι έχουν υπάρξει και βαθιά εκτεθειμένοι ως προς το κιτς το επιούσιον βρίσκονται.

Εικόνες: Ετοιμαζόμαστε για το Parade!
(Φωτογραφία, σχέδια, Αριάδνη Στεφανίδη)

Κυριακή 4 Ιουνίου 2023

Οέο!

Πού είναι η αστυνομία; 



"...Μαζί τα φάγαμε...Στα πλαίσια της εκλογικής πελατείας, της εξαγοράς του πολιτικού προσωπικού, της διαφθοράς και του εξευτελισμού της πολιτικού συστήματος..."
Θόδωρος Πάγκαλος 

Μου φαίνεται πως αυτοί που προδόθηκαν σ' αυτό τον τόπο είναι οι πιο λίγοι και όσοι τον πρόδωσαν η φρικτή πλειοψηφία.
Μ.Σ

Το κοινό έγκλημα στους δρόμους οργιάζει! Και η αστυνομία λειτουργεί εντελώς διεκπεραιωτικά όταν δεν συμμετέχει και η ίδια στο έγκλημα. Οι περιπτώσεις επίορκων αστυνομικών μάλιστα από την ανώτερη βαθμίδα είναι συγκλονιστικές. Έχετε, επίσης, παρατηρήσει πόσο φριχτά έχουν αυξηθεί σε ημερήσια βάση τα θανατηφόρα τροχαία σε όλη τη χώρα αλλά κυρίως στην Αττική; Δυο και τρεις και τέσσερις νεκροί κάθε μέρα από παράλογα όσο και η ηλίθια δυστυχήματα. Χτες "έφυγε" κι ένας αστυνομικός που τον χτύπησε τροχοφόρο στην Κατεχάκη ενώ είχε πάει να καταγράψει ένα άλλο δυστύχημα! 
Αυτό συμβαίνει καθημερινά: Άλλοτε αυτοκίνητο ανεβαίνει στο πεζοδρόμιο και θερίζει, άλλοτε δικυκλιστής καρφώνεται στο στηθαίο, άλλοτε μετωπικές συγκρούσεις, μέρα - μεσημέρι, στο κέντρο ή σε πολυσύχναστους δρόμους που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί. Οι τροχονόμοι βέβαια και η τροχαία είναι ανύπαρκτοι όπως και η οποιαδήποτε αστυνόμευση, έστω και μέσα από κάμερες. Σαββατοκύριακα στην παραλιακή, κυρίως τις βραδινές ώρες, εποχούμενοι και πεζοί ζούμε έναν πραγματικό εφιάλτη... Αιτία τα πολύστροφα, πολυτελή αυτοκίνητα που τρέχουν ιλιγγιωδώς, κάνουν σφήνες, αναβοσβήνουν τα φώτα επιθετικά, κορνάρουν, σαν σε πόλεμο. Και βέβαια παραβιάζουν τον ερυθρό σηματοδότη. Συστηματικά. Και βέβαια οδηγούν μεθυσμένοι. Όσο για τη τροχαία... Είπαμε.
 Έχετε αντιληφθεί, επίσης, την απίστευτη βία που υπάρχει στην καθημερινότητά μας, ιδιαίτερα ανάμεσα στους πολύ νέους, ώστε να νιώθουμε όλοι, μικροί - μεγάλοι, ανυπεράσπιστοι; Αιματηρές συγκρούσεις και μαχαιρώματα στο κέντρο και τις συνοικίες από ομάδες πιτσιρικάδων εθισμένων από πολύ νωρίς στο έγκλημα στις κεντρικές πλατείες και τις συνοικίες των πόλεων. Συχνά γύρω ή και μέσα στα γυμνάσια και λύκεια. Χτες συμμορία μασκοφόρων μαχαίρωσε νεαρό στο Ελληνικό για να τον ληστέψει. Προχτές στη Ν. Σμύρνη. Δίπλα στο αστυνομικό τμήμα. Όσο για την αστυνόμευση...
Από την άλλη πλευρά περνώντας καθημερινά από τον περιφερειακό του Λυκαβηττού βλέπω εμπρός και γύρω από την οικία του Κυριάκου Μητσοτάκη να περιπολούν περί τους είκοσι, 20 (!) ή και περισσότερους, ένστολους αστυνομικούς - φαντάζεστε πόσοι θα είναι οι μυστικοί - ακροβολισμένους στα στενά, με τρία - τέσσερα ή και περισσότερα περιπολικά, ανάλογους μοτοσυκλετιστές κλπ. Και φαντάζομαι πως όλοι αυτοί στελεχώνουν απλώς μία βάρδια από τις τρεις που λογικά πρέπει να δουλεύουν όλο το εικοσιτετράωρο. Δηλαδή περίπου εκατό αστυνομικοί την ημέρα! Χώρια εκείνους που στελεχώνουν τα αυτοκίνητα συνοδείας ή τους άλλους που φυλάνε το πολιτικό γραφείο του πρωθυπουργού στο Παγκράτι. Για να μην αναφέρω το Μαξίμου, τα γραφεία στη Βουλή, τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στην Πειραιώς κλπ. Και όλοι αυτοί για έναν λαοφιλή και λαοπρόβλητο, δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό που σαρώνει στις εκλογές!
Τώρα, προσθέστε τους αστυνομικούς ασφαλείας και τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα συνοδείας, συνήθως τρία ή τέσσερα, που χρησιμοποιούν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρόεδρος και οι αντιπρόεδροι της Βουλής, οι αρχηγοί των κομμάτων, οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί, οι υφυπουργοί, οι γενικοί γραμματείς κ.α. Και τέλος μην ξεχάσετε τους αστυνομικούς και τα αυτοκίνητα που έχουν στη διάθεσή τους ως οδηγούς και ασφάλεια οι τριακόσιοι του Κοινοβουλίου. Δηλαδή οι άνθρωποι που τους έχουν εκλέξει οι πολίτες και προφανώς δεν κινδυνεύουν από τους πολίτες, δηλαδή από εμάς. Κι αν κάποτε υπήρχαν και τους απειλούσαν τρομοκράτες όπως η "17 Νοέμβρη" ή "Οι πυρήνες της φωτιάς", τώρα μόνο ο Ρουβίκωνας επιβιώνει και αυτός το μόνο που κάνει, είναι να πετάει τρικάκια! Άρα δεν πρόκειται για φόβο ή για προληπτική προστασία των υψηλών προσώπων αλλά μάλλον για μιαν ιταμή, ιταμότατη επίδειξη δύναμης. Που παράλληλα στοιχίζει πανάκριβα. Πρόκειται, τέλος, για την απόλυτη αντίληψη ότι το κράτος ταυτίζεται με τους κρατικούς αξιωματούχους και ότι... L' état c'est moi (Το κράτος είμαι εγώ, όπως έλεγε ο Λουδοβίκος 14ος). Πιστεύω λοιπόν πως σταθερά η εκάστοτε ηγεσία της αστυνομίας, επιλεγμένη από την ίδια την κυβέρνηση με τα γνωστά "διαφανή" κριτήρια, εξασφαλίζοντας την "ασφάλεια" των υψηλών προσώπων καθ' υπερβολήν, εξασφαλίζει έτσι και τη δική της παραμονή στην κορυφή. Τόσο απλά. Τώρα όσο για την ασφάλεια της κοινωνίας...Ας πρόσεχαν!
Επίσης άγνωστος αριθμός αστυνομικών φρουρεί μεγαλοεπιχειρηματίες αλλά και δημοσιογράφους του τύπου του.... Στεφάνου Χίου ή του Φουρθιώτη (Παλαιότερα). Ρωτήστε τον κ. Γεραπετρίτη για περισσότερες λεπτομέρειες. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί δεν υπάρχουν αστυνομικοί ή περιπολικά στους δρόμους; Αντιλαμβάνεστε τώρα πως η αστυνομία είναι απλά ένας ιδιωτικός στρατός στην απόλυτη υπηρεσία της εξουσίας; Κατανοείτε τους λόγους που η εγκληματικότητα είναι στο κόκκινο; Αν όμως το αντιλαμβάνεστε, τότε τί κάνετε;

ΥΓ. Το εμπεδώσαμε: Ο τόπος διαθέτει δεξιά όλων των αποχρώσεων και σε υπερεπάρκεια. Από αριστερά πάσχει. Ελπίζω ο Αλέξης, μετά τις εκλογές, να πράξει τα δέοντα.


Φωτό: 1. Μετρήστε κεφάλια και υπολογίστε πόσοι τους φυλάνε. Κύριε Θεοδωρικάκο μου, παλιέ κνίτη και εξαιρετικά επιτυχημένε υπουργέ Προστασίας του Πολίτη! 
Φωτό: 2. Οι προετοιμασίες στην Στοά του Αττάλου για την επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου "Πικάντικη, πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας - Από τη Μιμή στη Μαρέβα". Με πρόλογο του καθ. Ευάγγελου - ξέρετε ποιού. Θα ομιλήσουν:
 Ο καθ. Γιώργος Κοντογιώργης, τ. Πρύτανης Παντείου (βαθύς γνώστης του αντικειμένου) και ο ιερομόναχος Βενιαμίν, ο Καυσοκαλυβίτης (μήπως και ο Θεός βάλει, επιτέλους, το χέρι του).

Γουδέλης!

 Η γοητεία των υπαινιγμών 


"...Είχε ακριβώς αποφασίσει εδώ και χρόνια να καθυστερεί μπροστά σε μία λύση παρά να σκέφτεται την επόμενη μέρα..."

Τάσος Γουδέλης, Οικογενειακές Ιστορίες, μυθιστόρημα, Κέδρος, 2006.

Η σουρντίνα είναι το μόνιμο γνώρισμα του ύφους του Γουδέλη. Ενός συγγραφέα του οποίου η γραφή έχει καθοριστικά σφραγιστεί από τον φιλμικό λόγο, τις τεχνικές του σινεμά: Συνεχή φλας μπακ, απρόβλεπτα καδραρίσματα, φλουταρίσματα, ανατρεπτικό μοντάζ. Υπογραμμίζω: "Η γοητεία των υποσχέσεων", το τελευταίο βιβλίο του, είναι η πιο ώριμη συλλογή διηγημάτων που έχει ποτέ παρουσιάσει ο βραβευμένος συγγραφέας Τάσος Γουδέλης στα τόσα χρόνια της τόσο ενδιαφέρουσας παραγωγής του. Μια καταβύθιση στην παιδική μνήμη που πέτρωσε σαν το γάλα στο στήθος της λεχώνας. Ένα παιχνίδι ανάμεσα στη γλώσσα και στα όσα η γλώσσα μπορεί να αποκαλύψει ή τιμωρητικά να ενταφιάσει. Εντάφιες λέξεις σαν εντάφια αρώματα ή άσματα για τον Άδωνι ή τον Ιησού. 
Εν προκειμένω έχουμε έναν πολυεπίπεδο προβληματισμό, σχετικό με τον άπεφθο πυρήνα της αφήγησης: Γιατί αφηγούμαστε, τί αφηγούμαστε, πώς αφηγούμαστε, ποιά είναι τα όπλα του συγγραφέα, πως λειτουργεί ο τίτλος σ'ένα κείμενο, τί είναι η περίφημη έμπνευση; Και κυρίως γιατί και πώς η αφήγηση μπορεί να φτάσει στον αποδέκτη, τον αναγνώστη; Πώς ο αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί με τον συγγραφέα έτσι ώστε να προκύψει η ηδονή του διαβάσματος; Το πιο δύσκολο. 
Ο Τάσος Γουδέλης κάνει και σ' αυτό το βιβλίο αυτό που έκανε ανέκαθεν έκανε. Δηλαδή δείχνει τα εργαλεία της ποιητικής του την κουζίνα της αφηγηματικής του κατασκευής, χωρίς πονηριές ή μεμψιμοιρία προς τον αποδέκτη. Με την γνωστή του κομψότητα ύφους και αμεσότητα έκφρασης. Τότε που να ασήμαντα, τα πλέον προσωπικά γίνονται αξιομνημόνευτα, δηλαδή διεκδικούν δεύτερη ευκαιρία ύπαρξης. Την ιδιότυπη ανάσταση τους. Τώρα πλέον η κεκτημένη του εμπειρία, το μαστοριλίκι, τού επιτρέπουν να επιτυγχάνει τους πιο ουσιαστικούς στόχους με τα λιγότερα δυνατά μέσα. Έχουμε εδώ έναν μινιμαλισμό όχι προγραμματικό αλλά αναβλύζοντα από την ίδια την διαλεκτική της αφήγησης. Και ενώ μείζον αξίωμα του μοντερνισμού είναι να ταυτίζονται η διαδικασία κατασκευής του κειμένου με την αφηγηματική του ανάπτυξη ώστε ο αποδέκτης να μην ολισθαίνει στον κίνδυνο της ψευδαίσθησης, στην περίπτωση του Γουδέλη αυτό γίνεται αβίαστα, θα  'λεγα όχι αξιωματικά, καθώς οι μικρές του ιστορίες έχουν τη γλύκα της πιο εχεμύθης εξομολόγησης αλλά και τον αγχώδη, μερικές φορές παραληρηματικό ή αποσπασματικό  τρόπο της της ροής της συνείδησης και του εσωτερικού μονολόγου. Τις μισοαρχινισμένες φράσεις σαν τα όνειρα που δεν τα καλοθυμάται κανείς το πρωί και που επιτρέπουν στον αναγνώστη την ταύτιση. Εξάλλου στη λογοτεχνία όλα επιτρέπονται.
Είναι κοινός τόπος να πει κανείς πως ο καλός συγγραφέας παλεύει με τις μνήμες του άλλοτε εξορκίζοντας τις μέσα από την αισθητική πράξη κι άλλοτε ξαναφτιάχνοντας τις από την αρχή ώστε το παρελθόν να καταστεί μέλλον. Ώστε η μπίλια της πραγματικότητας στριφογυρίζοντας ατέρμονα να κάτσει τελικά στο κόκκινο της φαντασίας. Της "αναπαράστασης" του μη αναπαριστωμένου. Ό τι δηλαδή συμβαίνει και στο σινεμά. Αυτό που στο τέλος εισπράττει ο αναγνώστης...

ΥΓ. ..." Έχει κάνει πια ανάγκη επιβίωσης τις υποσχέσεις, όπως την τροφή που μετά ναρκώνει απαλά τις αισθήσεις και ενώνει τον χρόνο, γιατί δεν μιλάει πια μέσα του η φωνή του παιδιού που απαιτεί την υποκρισία χωρίς να ξέρει..."

Από το διήγημα "Η γοητεία των υποσχέσεων".