Η πανδημία και οι θηλυκές... μεταλλάξεις

 Δύο χρόνια αγάπες μου. Ναι, ναι δύο ολόκληρα χρόνια κοντεύομε να κλείσουμε με την πανδημία του covit (αααα να με σχωράτε τώρα τελευταία έτσι βλέπω να το γράφουν μερικοί παν-επιστήμονες που ξέρουν απ έξω όλη την βιβλιογραφία της ιατρικής επιστήμης). 

 Ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που εκείνη η ριμάδα η νυχτερίδα φαγώθηκε α λα κρεμ και κατακάθισε στο στομάχι του ανυποψίαστου Κινέζου. Ανάθεμα...

 Και ξέρετε τι γίνεται ε; Μέσα σε όλα τα κακά που μας έχουν βρει ως ανθρώπινο γένος, υπάρχει και κάτι που περνάει στα ψιλα. Οι μεταλλάξεις. Όοοοοχι δεν αναφέρομαι στις μεταλλάξεις του ιού, έτσι και αλλιώς εκεί μόλις τελειώσει το αλφάβητο, λογικά τελειώνουν και αυτές. Στις άλλες μεταλλάξεις αναφέρομαι, τις θηλυκές ντε. Είναι που είναι η γυναικεία ψυχοσύνθεση Τριπολιτσώτικος καιρός, ήρθε και ο κορωνοιός και... έδεσε το γλυκό.

 Δυό χρόνια τώρα κοντά, αυτά τα δύσμοιρα παλικάρια, γιατί έτσι τα χαρακτηρίζω με όσα περνάνε, έχουν τραβήξει του Χριστού τα πάθη. 

  Τι μούτρα μέχρι το πάτωμα, τι θανατηφόρα βλέμματα και ειρωνείες, τι "θα τα πούμε σπίτι μετά εμείς", τι "φάε αυτό και πολύ σου είναι" ή "αμά θες πες στη μάνα σου να μαγειρέψει", ακόμα και  (άκουσον-άκουσον)"έχω πονοκέφαλο μη με ακουμπάς" (για δέκατη φορά μέσα σε τρεις μέρες, λες και ζητήσαμε κάτι υπερβολικό οι επιβήτορες). Το ρέπερτόριο μεγάλο και ατελείωτο. Ευτυχώς που δεν έχω σχέση ο άσχετος γιατι δεν ξέρω πως θα την πάλευα. Φτηνά την γλίτωσα. Λέτε να φταίει η κλεισούρα;

 Μα ρε κορίτσια άδικο έχω; Δηλαδή τι ζητάμε τα απόλυτα αρσενικά;  Να μας ταίζετε, να μας... ποτίζετε, να μας... κάθεστε (εμείς πάντα καθόμαστε να ξέρετε) και να μην μας πρήζετε. Πολλά είναι αυτα; Όχι δηλαδή, σκεφτείτε και πείτε μου. Πολλά είναι;

 Είστε και αδίστακτες ρε παιδί μου. Ολόκληρη πανδημία και θέλετε δεσμεύσεις, αρραβώνες, γάμους, ταξίδια και δε συμμαζεύεται και μας βάζετε και το μαχαίρι στο λαιμό. "Αν δε με πας αυτό το καλοκαίρι διακοπές, να ξεχάσεις αυτά που ήξερες". 

 Και έχετε υπόψιν σας παλικαράδες μου, αυτό το "αυτά που ήξερες", είναι μελετημένο. Δεν το πετάνε έτσι τα κοριτσόπουλα και οι καραμιλφάρες. Τα πάντα έχουν την σημειολογία τους. Μακάριοι αυτοί που οσμίζονται το επερχόμενο κακό.

 Τώρα βέβαια εδώ που τα λέμε και για να λέμε και μερικές αλήθειες, τι θέλετε δηλαδή ρε μπαγλαμάδες. Τα πάντα όλα χωρίς ιδρώτα; Κορίτσα είναι αυτά και όπως να΄χει την θέλουν και την λεζάντα τους, και τις διακοπές τους και τα χάδια και μην σας πω και την αγάπη και τον σεβασμό τους. Αμέ. Υπάρχουν και αυτά Αλεντελονάδες μου.

 Εγώ πάντως και κλείνω (όχι ως άντρας αλλά το κείμενο), το΄χω πάρει απόφαση. Μέχρι να τελειώσει η πανδημία δεν μπλέκω σε σχέση (ούτε και πριν έμπλεκα αλλά οκ τι θέλετε τώρα, να μην κάνω και γω το κομμάτι μου;), παρά μόνο, και αυτό με βαριά καρδιά, σε τσιλιμπουρδίσματα. Διότι οκ, την σχέση πολλοί εμίσησαν (οι πολυγαμικοί ντε μην βαράτε), την ξεπέτα ουδείς (εμού του ιδίου συμπεριλαμβανομένου). Αυτά, σας φιλώ ρουφηχτά και τα ξαναλέμε.

Τα πλοία που περνούν...

 "Kάναμε χιλιόμετρα για ανθρώπους που δεν έκαναν ούτε βήμα για μας...", είχε γράψει κάποτε ο αγαπημένος μου ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Πόσο εύστοχα λόγια και πόσο πονεμένη αυτή η ιστορία.

 Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι γεμάτες απο τέτοιες συμπεριφορές. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν δεδομένα τα πράγματα σε μια σχέση. Είτε αυτή είναι ερωτική, φιλική, συναισθηματική. Υπάρχουν αυτοί που ενδιαφέρονται λιγότερο και όμως επηρρεάζουν και ορίζουν την πορεία μιας σχέσης. Υπάρχουν εκείνοι που με μια πλαστή ευμάρεια και μια επίπλαστη ευτυχία, πορεύονται όχι προς τα μπρος όπως θεωρούν, αλλά προς τα πίσω.

 Ο Θεόφιλος Γκωτιέ Γάλλος συγγραφές και ποιητής, είχε πει πως το να μένεις στο ίδιο σημείο στον έρωτα και την ποίηση, σημαίνει ότι πας προς τα πίσω. 

Σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε και εκείνους τους ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν ποιοτικότερη την ανθρώπινη επαφή. Να την εξελίξουν, να την οδηγήσουν στα δικά τους ιδεατά στάνταρ, να νιώσουν γεμάτοι με την όλη διαδικασία και το ταξίδι. Μάχονται, εστερνίζονται και αφουγκράζονται ταυτόχρονα τις ανάγκες του έτερου τους ήμισυ και την μία και μοναδική φορά που μπορεί να χρειαστούν κάτι, να θελήσουν λίγη κατανόηση και συμπόνοια, το ταίρι τους βλέπει τα... πλοία να περνούν.

 Εκεί η σχέση μπαίνει σε αχαρτογραφητα νερά. Οι δυσκολίες δένουν ένα ζευγάρι, αλλά η αδιαφορά και η αμεταβλησία το οδηγούν σε μονοπάτια  δύσβατα και πρωτόγνωρα. 

 Αυτοί που θα καταφέρουνν να αλλάξουν τα αρνητικά τους χαρακτηριστικά και να αγαπήσουν τον άλλο και τον εαυτό τους (χωρίς όμως να τον βάζουν σε δεύτερη μοίρα), θα βρουν την λύση. Όσοι μείνουν στυλώμένοι μόνο στα όμορφα λόγια και δεν περάσουν στην πράξη, τότε πέρα απο τα πλοία θα έχουν χάσει και το...τραίνο που οδηγεί στην ευτυχία.
 Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο όσον αφορά στη συναισθηματική του λειτουργία, είναι να... ξενερώσει. Εκεί δεν υπάρχει γυρισμός. Και είναι πραγματικά φρόνιμο, να μην θεωρούμε τίποτα και κανέναν δεδομένο. Ούτε να ανυψώνουμε κάποιον στο μυαλό μας σε σημείο να τον εξιδανικεύουμε και επί της ουσίας να ¨κρεμόμαστε" από τις προθέσεις του.

 Είμαστε δύσκολα όντα οι άνθρωποι. Εξαρτημένοι απο τον εγωισμό μας τις περισσότερες φορές και από την αγωνία της επιβεβαίωσης. 

 Ίσως η αίσθηση του να νιώσουμε αρεστοί ή  αποδεκτοί απο μια μερίδα συνανθρώπων μας, να μας οδηγεί σε τέτοια μονοπάτια. Ίσως πάλι να... φταίει και η ανάγκη να μην είμαστε και κυρίως να μη νιώθουμε μόνοι. Αυτή μπορεί να είναι ο καταλύτης στη ζωή μας. 

 Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσουμε (και συγνώμη αν δείχνω "σοφή κουκουβάγια¨), είναι πως, πρωτίστως, θα πρέπει να σεβαστούμε τον εαυτό μας, ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τα λάθη που κάνουμε στην όποια σχέση έχουμε με κάποιον. Αν βάζουμε πάντα σε δεύτερο πλάνο τα δικά μας συναισθήματα και τις ανάγκες δεν πρόκειται να αντιληφθούμε την εκμεταλλευση (εκούσια ή ακούσια) που υπάρχει από την άλλη πλευρά.

 Για να προλάβω ενδεχόμενες σκέψεις σας, όλα τα παραπάνω τα συμπεραίνω κυρίως από αυτά που συμβαίνουν γύρω μου με τους ανθρώπους και όχι από τις σχέσεις που με αφορούν προσωπικά. Σίγουρα και από αυτές, αλλά είμαι υπέρμαχος εδώ και χρόνια της λογικής, πως στο θέμα των σχέσεων, αυτός που είναι... έξω απο τον χορό αντιλαμβάνεται πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Τα... ζυγίζει διαφορετικά, όντως ανεπηρρέαστος απο τα αρνητικά η θετικά συναισθήματα που προκύπτουν απο την τριβή της σχέσης.

 Το μυστικό λοιπόν, είναι καταρχήν ο σεβασμός προς τον εαυτό μας, κατα δεύτερον η  αποδοχή της πραγματικότητας και πως εμείς την βιώνουμε και τρίτο και τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό, η λήψη δραστικών αποφάσεων.

 Ξέρω και δεν το παίζω ξερόλας, πως δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά, που λέει και ένας γνωστός μου. Απ΄την άλλη... χορτάσαμε από τις εύκολες, flat και ανούσιες σχέσεις. Ας μην βλέπουμε πια το δέντρο αλλά το δάσος. Την μεγάλη εικόνα. Τα ξαναλέμε.

ΥΓ. Καλό Σεπτέμβριο να έχουμε.

ΥΓ2. Ίσως είναι η πρώτη φορά που λείπω από την μπλογκόσφαιρα για τόσο μεγάλο διάστημα (κοντά δύο μήνες). Ήταν κάτι συνειδητό. Συνέβησαν πολλά στην κοινωνία μας το τελευταίο διάστημα. Συνταρακτικά θα έλεγα. Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι. Ας ελπίσουμε το φθινόπωρο που έρχεται να είναι πιο φωτεινό και με λιγότερες δύσκολες στιγμές.

ΥΓ3. Λόγω της απώλειας του Μίκη Θεοδωράκη, σας αφήνω με μια απο τις πολύ όμορφες δημιουργίες του, σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη και ερμηνεία Γρηγόρη Μπιθικώτση...