Αδύναμο αγοράκι vs δυνατό κοριτσάκι

 Σήμερα σκεφτόμουν πως αυτή η ιστορία ξεκινάει από νωρίς. Ποια ιστορια? Και πόσο νωρίς? Λοιπόν οκ, να το κάνω λιανό. Εμείς τα αγοράκια από μικρά είμαστε λίγο χαζούλια (sic). Παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, μπάλα, λερώναμε τα ρούχα μας, πετάγαμε νεράτζια σε τζάμια, κάναμε κουδουναριά (θυμάστε?), φτύναμε ο ένας τον άλλο, πλακωνόμασταν, βριζόμασταν και διάφορα άλλα όμορφα.
 Από την άλλη πλευρά τα κοριτσάκια φοράγανε τα ροζουλί φορεματάκια τους, έίχαν χαριτωμένα κοτσιδάκια, μιλαγανε ναζιάρικα, καθόντουσαν μπροστά στον καθρέφτη με τα τακούνια των μαμάδων τους, βαφόντουσαν έντονα με κραγιόν κρυφά και χωρίς να το καταλάβουμε, μόλις μας καρφώναμε υποτιμητικά με το βλέμμα τους η απλώνανε το χέρι τους για να περάσουμε απέναντι τον δρόμο όταν πηγαίναμε εκδρομές και μας είχαν οι δάσκαλοι σε δυάδες, τότε ένας νέος κόσμος ανοιγότανε μπροστά μας...
 Ξαφνικά κάτι μέσα μας έλεγε πως καλή η μπάλα αλλά και αυτή η Ελενίτσα με το ροζ φορεματάκι και τα ξανθά μαλλάκια καλύτερη! Τότε όμως όλα αλλάζανε. Και αφού η Ελενίτσα κατάλαβε πως λιώναμε για αυτήν έβαζε μπροστά το σχέδιο "τυρρανία". Ποιο σχέδιο είναι αυτο? Μα το σχέδιο που όλες οι γυναίκες , άντε οι περισσότερες μην γίνω και μηδενιστής, μαθαίνουν από τις μαμάδες τους!
  Μαστίγιο και καρότο λοιπόν. Τρέχαμε πίσω από μια φούστα σαν αγοράκια, το ίδιο κάνουμε και τώρα ως άντρες. Τα πάντα αλλάζουνε γύρω μας, μέσα μας, όχι αυτό.
  Πήγαμε σχολείο, σπουδάσαμε, εργαζόμαστε, τελειώσαμε τον στρατό, αλλά η αδυναμία, αδυναμία... Από αδύναμα αγοράκια γίναμε αδύναμοι άντρες και η αντίθετη πλευρά ξέρει τι κάνει. Για εκείνες τα χρονια περνάνε αλλά τη δύναμη τους ως γυναίκες, ως ωραίο φύλο, ξέρουν πως την χρησιμοποιουν.
 Και μη μου πείτε τώρα πως αυτά που λέω δεν υπάρχουν και πως υπάρχουν γυναίκες και άντρες που δεν είναι έτσι. Συμφωνω και επαυξάνω. Αλλά μήπως το ποσοστό για αυτό που περιγράφω είναι μικρο??? Μήπως δεν υπάρχουν γυναίκες που παίζουν τους άντρες στα δάχτυλα? Μήπως δεν υπάρχουν γυναίκες που ασκούν επιρροή ακόμη και σε έμπειρους άντρες?
 Εδώ όμως μπαίνει το αλλά... Και το αλλά λέει πως οι άντρες δεν κάνουν χωρίς τις γυναίκες και το αντίθετο (και όποια πει όχι να της...καεί το στέρεο). Τα ετερώνυμα έλκονται και το παιχνίδι των εντυπώσεων και της επιβολής της προσωπικότητας θα υπάρχει πάντα.
 Το θέμα είναι η χημεία και η αρμονική συνύπαρξη δύο ανθρώπων που αγαπιούνται. Αν και μερικές φορες οι γυναίκες μας φτάνουν στα όρια μας.... Αλλά...

Οι μέρες της μαρμότας...

 Όσοι και όσες από εσάς έχετε δει τη συγκεκριμένη ταινία θα καταλάβατε περί τίνος πρόκειται. Όσοι και όσες επίσης γνωρίζετε την ετήσια γιορτή που λαμβάνει μέρος στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ κάτι ψυλλιάζεστε...
 Η μαρμότα είναι ενα μικροσκοπικό ζώο που ανήκει στην οικογένεια των τρωκτικών. Το έθιμο, που χάνεται στο πέρασμα των χρόνων μιας και χρονολογείται από το 1841, λέει πως αυτό το μικρό τρωκτικό μπορεί να προβλέψει το καιρό.
 Η ταινία από την άλλη (που βγήκε στους κινηματογράφους το 1993 με πρωταγωνιστές τον Μπιλ Μάρει και την Άντι Μακ Ντάουελ), εξιστορεί την περιπέτεια ενός δημοσιογράφου που βρίσκεται σε μια επαρχιακή πόλη με ανθρώπους που σνομπάρει αλλά είναι υποχρεωμένος να καταγράψει το ετήσιο φεστιβάλ του εορτασμού του συγκεκριμένου εθίμου. Εκεί, λόγω του αποκλεισμού του από την κακοκαιρία, ζει και ξαναζεί τις ίδιες καταστάσεις καθημερινά...
 Ελπίζω να σας βοήθησα με την εισαγωγή, μιας και η μέρα της μαρμότας έχει την έννοια της επανάληψης για πράγματα και καταστάσεις που αρνούμαστε να παραδεχτούμε. Πόσοι από μας δεν το κάνουμε αυτό? Πόσοι απο μας κλεισμένοι στον μικρόκοσμο μας αδυνατούμε και αρνούμαστε να σηκώσουμε το κεφάλι να δουμε πραγματικά τι μας συμβαίνει, τι συμβαίνει γύρω μας?
 Αρκετές δεν είναι οι φορές που πιάνουμε τον εαυτό μας να κάνει τα ίδια λάθη συνεχόμενα ενώ γνωρίζουμε το σωστό? Μήπως ανήκετε, ανήκουμε στην κατηγορία των ανθρώπων που η ζωή τους μοιάζει σαν μια βαρετή ευθεία, δίχως στροφές και σκαμπανεβάσματα? Μήπως αφήνουμε τα λάθη να μας ορίζουν επειδή φοβόμαστε την αλλαγή?
  Το ζητούμενο εδώ είναι οι λύσεις και η διέξοδος από αυτή την δύσκολη κατάσταση. Οι συγκυρίες και η εποχή μπορεί να μην βοηθάει αλλά πρέπει να βοηθήσουμε εμείς τον εαυτό μας. Σίγουρα τα προβλήματα δεν πρόκειται να εξαλειφθούν εν μια νυκτί, ούτε οι άνθρωποι που μας κάνουν κακό να εξαφανιστούν από την ζωή μας, έυκολα και άκοπα μια για πάντα.
 Η καθημερινότητα επίσης έχει το κακό πως υποσυνείδητα δημιουργεί πανομοιότυπες καταστάσεις και αυτό κάνει στα μάτια μας τις μέρες που περνάνε να φαίνονται ίδιες και απαράλλαχτες. Εμείς πρέπει να το αλλάξουμε αυτό. Πως όμως?
 Καταρχήν ας συμφωνήσουμε πως όλοι οι άνθρωπι δεν είμαστε ίδιοι. Και πως κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά, ανάλογα με τον χαρακτήρα και τα βιώματα του. Αν λοιπόν μας φαίνεται πως είμαστε...κολλημένοι κάπου και έχει βαλτώσει η ζωή μας, ας βρούμε την άλλη οπτική αυτή που θα κάνει πιο ενδιαφέρουσα την καθημερινότητα μας. Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε ότι μας συμβαίνει με την ίδια λογική. Γιατί τότε η κατάληξη θα είναι ίδια.
 Δείτε την ταινία και θα καταλάβετε. Ο ήρωας της έπειτα από γκρίνιες, οργή, απορρίψεις, απογοητεύσεις φτάνει σε ένα σημείο που θέλει να βάλει τέρμα στην ζωή του. Εκεί έρχεται αυτό το κλικ που αλλάζει το μέσα του...  Η αποδοχή των συμβάντων στην ζωή μας είναι η λύση. Η αποδοχή και η επεξεργασία για το πως μπορούμε να καλυτερέψουμε την καθημερινότητα μας.
 Μπορούμε να το κάνουμε. Μας έχει συμβεί. Την πρώτη φορά που κάναμε ποδήλατο μόνοι μας, έπειτα από πολλές τούμπες. Την πρώτη φορά που ακούσαμε μπράβο έπειτα από γκρίνιες και απορρίψεις. Την πρώτη φορα που γράψαμε καλά σε διαγώνισμα, έπειτα απο αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες. Την πρώτη φορά που φιλήσαμε... Την πρώτη φορά που γελάσανε με ένα αστείο μας, έπειτα από πολλά κρύα αστεία...
 Δεν είναι ωραία αίσθηση αυτή? Δεν είναι η επιτομή της μοναδικότητας και της διαφορετικότητας? Προσπαθήστε το λοιπόν. Για εσάς... Για να σταματήσουν οι μέρες της μαρμότας...

Τα δέοντα στη μαμά σας...

 Απόψε έχω όρεξη για ζουζουνίσματα. Και για να μην παρεξηγηθώ κιόλας αυτά δεν τα κάνω εγώ.  Αλλά οι γυναίκες. Και εκτός από την ποικιλία, στα ζουζουνίσματα ρόλο παίζουν και οι ηλικίες.
 Εμ βέβαια. Γιατί δεν είναι το ίδιο να σου κανει ζουζουνιές μια νεαρή και ευθυτενής ελεύθερη νεαρά κυριά (λογικό κιόλας...) και το ίδιο να στο κάνει  μια μαμά με δύο και τρία και τέσσερα παιδιά που έλεγε και η Μελίνα? Και ναι καλά καταλάβατε. Το θέμα μου είναι οι σέξυ μαμάδες...
 Δεν ξέρω γιατί αλλά από μικρός είχα μια τάση σε αυτές. Κάτι οι, κατά καιρούς, σέξυ γειτόνισσες που κουβαλούσαν μαζί με το καρότσι και δέκα σακούλες ψώνια, κάτι η Αν Μπάνκροφτ που την έπεφτε ασυστόλως στον αθώο αλλά έτοιμο από καιρό Ντάστιν Χόφμαν, κάτι η Ρίτα που έλεγε πως οι σαραντάρες ισούνται με δύο εικοσάρες ε δεν ήθελα και πολύ.
 Όταν δεν αργότερα ήρθαν και οι πρώτες ερωτικές εμπειρίες που όλως τυχαίως έγιναν με χωρισμένες μητέρες ήρθε και έδεσε το γλυκό... Τώρα πια δεν είμαι απλά φαν των σέξυ μαμάδων αλλά και υπέρμαχος της λογικής που λέει πως μια γυναίκα αποκτά άλλη οντότητα όταν γίνεται μάνα....
  Και μη μου πείτε ότι έχω άδικο γιατί (σε σας απευθύνομαι κυρίες μου), αν ρωτήστε τους συζύγους, τους άντρες, τις σχέσεις, τους φίλους σας, θα σας απαντήσουν ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως πως οι γυναίκες με παιδιά είναι υπέρ του δέοντως σέξυ. Και ναι ξέρω η γνώμη τους ίσως να μην είναι και δεδομένα σωστή ή να μην λαμβάνεται σοβαρά υπόψη καθώς είναι γνωστο ότι οι άντρες έχουμε δύο εγκεφάλους (sic και διπλωματικο), αλλά νομίζω πως και εσείς οι ίδιες το νιώθετε έπειτα από τον έρχομό ενός παιδιού...
 Και για να έχουμε και καλό ερώτημα, φταίω εγώ όταν μου έρχονται κοτζαμ μητέρες με παιδιά στο μαγαζί με μπούστο αλά Πάμελα Άντερσον, με ψηλοτάκουνι γόβα στις δέκα το πρωί λες και γυρίσανε από τα μπουζούκια (παίζει κιόλας), με μίνι από ότι έχει απομείνει και με τον σύζυγο σαν σκυλάκι από πίσω έτοιμο στο πρώτο νεύμα να γίνει χαλί να τον πατήσουν και σκέφτομαι ότι σκέφτομαι??

 Εδώ που τα λέμε βέβαια δε με πειράζει, ίσα ίσα κιόλας είναι η καλύτερη μου γιατί γενικά έχω αδυναμία στο ωραίο φύλο. Αλλά ρε παιδί μου παίζει το μάτι τους. Αφου μερικές φορές σκέφτομαι μήπως η καλπάζουσα φαντασία μου διογκώνει τις καταστάσεις και είμαι υπερβολικός. Έκείνη την στιγμή όμως λες και κάποια ανώτερη δύναμη κάτι θέλει να μου πει και η νεαρά μητέρα των 35 Μαϊων μου χαμογελάει λέγοντας μου "Μη μου μιλάς στον πληθυντικό δεν είμαι τόσο μεγάλη...".
 Κι ύστερα λοιπόν? Ύστερα, ύστερα δεν υπάρχει ύστερα... Υπάρχει μόνο ένα δεδομένο. Ως άντρας που τιμάω τα παντελόνια μου πρέπει να συνεχίσω τον πληθυντικό εξηγώντας όμως πως αυτό είναι για λόγους ευγένειας και μόνο... (ε να κάνουμε και μεις το νουμερό μας σωστά?)

 Όπως και να'χει δεν μπορώ να βρω μια λογική εξήγηση γιατί οι άντρες υποκύποτουν στα θέλγητρα των νεαρών ή μή σέξυ μαμάδων περισσότερο από τις άλλες ομάδες γυναικών.
  Ίσως φταίει η σκέψη του απαγορευμένου, μιας και οι πιο πολλές από αυτές είναι παντρεμένες, ίσως πάλι και οι ίδιες αποζητούν την επιβεβαίωση που μπορεί να χάνεται μιας και οι προτεραιότητες τους έπειτα από την γέννηση ενός παιδιού δεν είναι ίδιες όπως πριν. Ίσως τελικά να είναι και αυτή η κατάσταση ένα ανεξήγητο φαινόμενο που μόνο το γυναικείο φύλο μπορεί να προκαλέσει....
 Όπως και να'χει πολλές φορές όταν βλέπω σέξυ μαμάδες στο δρόμο, στα μαγαζιά, στη δουλειά μου, μιά φράση του Χάρρυ Κλυνν έρχεται στο μυαλό μου..."Τα δέοντα στην κυρία μαμά σας..."

Σκεφτόμενος ασυναίσθητα βάσει συναισθήματος...

 Πολλές φορές φοβάμαι μην γίνω ένας άνθρωπος με ξύλινο λόγο και ψυχρή συμπεριφορά. Μην καταντήσω σαν και αυτούς που συναντώ ατον ηλεκτρικό το πρωί πηγαίνοντας στην δουλειά μου, παρατηρώντας το  βλέμμα τους να ταξιδεύει στο άπειρο, ξένοι μέσα στην ίδια την καθημερινότητας τους.
 Απόκληροι μιας αδηφάγας κοινωνίας που δημιουργεί ανθρωποειδή χωρίς συναίσθηση και αίσθηση της ζωής και της αξίας της.
 Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, αλλά πολλές φορές εχω πιάσει τον εαυτό μου να σταματάει να νιώθει και να με κατακλύζει ένα κενό συναισθημάτων και σκέψεων που για όποιον το έχει βιώσει είναι μια  ιδιαιτέρως τρομακτική εμπειρία...
 Τελικά έχετε σκεφτεί ποιος χειραγωγεί τα συναισθήματα μας? Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, οι άλλοι, ένας αόρατος εχθρός ή μήπως είναι παιχνίδι του μυαλού? Τι είναι αυτό που μας οδηγεί πολλές φορές στην απόλυτα ψυχρη αντιμετώπιση καταστάσεων που προυποθέτουν ανθρωπιά και ανταλλαγή συναισθημάτων για να έχουν θετική εξέλιξη?

 Ποια διαδικασία συμβαίνει μέσα μας και αποβάλλουμε εκείνα τα χαρακτηριστικά που μας κάνουν να διαφέρουμε από τα άλλα πλάσματα αυτού του κόσμου?
  Αν το σκεφτούμε απορρίποντας θέσεις, γνώμες και απόψεις που είναι παγιωμένες εδώ και χρόνια, όπως πχ η επαγγελματική επιτυχία, η ανάδειξης της προσωπικότητας μας, η μόνιμη προσπάθεια να υπερτερήσουμε των άλλων, η κτητικότητα κ.α., τότε αυτό που μένει και προσωπικά για μένα είναι το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι, είναι η διαφορετικότητα.
 Για άλλους η διαφορετικότητα κάθε ανθρώπου έχει θετικά στοιχεία και για κάποιους άλλους αρνητικά.
 Το θέμα είναι πως η διαφορετικότητα είναι μιά.. καυτή πατάτα στα χέρια των εγωιστών και φιλοαμαρτωλών ανθρώπων και έτσι συνήθως διαμέσου αυτής τονίζεται η άσχημη πλευρά μας. Αυτό που εν τέλει γίνεται όμως και παρά την αντίθετη αίσθηση μας,  είναι το τσουβάλιασμα ανθρωπίνων ψυχών και η χειραγώγηση των συναισθημάτων με απώτερο σκοπό την πλήρη αφάνιση τους!
 Ουσιαστικά γινόμαστε πολέμιοι του είδους μας, στεκόμαστε απέναντι από τον συνάνθρωπό μας, αγνοώντας πως η καταρράκωση των συναισθημάτων κάνει τον κύκλο της και ουσιαστικά επιστρέψει σε αυτόν που την χρησιμοποίησε για ιδίον όφελος... Δηλαδή σε μας...
 Αν τώρα προσθέσουμε στα παραπάνω την αύξηση της εγκληματικότητας, των παρανομιών, την οικονομική κρίση και τις ανισότητες των κοινωνικών τάξεων, εύκολα καταλαβαίνουμε πως η λύση είναι στο δικό μας χέρι ή μάλλον καλύτερα στο δικό μας μυαλό.
 Αρκεί να κατανοήσουμε πως ένας άνθρωπος χρειάζεται έναν άλλον για να ζήσει και να ολοκληρωθεί ως χαρακτήρας. Ανθρωπιά, συμπόνοια και αγάπη... Νιώστε τον διπλανό σας, μιλήστε του, ανοιχτείτε, χαμογελάστε, γελάστε, κλάψτε μαζί του. Τα συναισθήματα υποδηλώνουν υγεία...Χορέψτε μαζί τους. Εφαρμόστε τα...

Πάτα γερά, κάρφωσε το... έτσι ρε Νικόλα!

 Μερικές φορές ακούς μια είδηση και τα πάντα γύρω σου σταματάνε να υπάρχουν. Αυτό μου συνέβη χτες όταν διάβασα τον απροσδόκητο χαμό του μεγαλύτερου βολεϊμπολίστα που είδαν τα μάτια μου. Του ανθρώπου που μαζί με τον Νίκο Γκάλη και τον Δημήτρη Σαραβάκο με έκαναν να αγαπήσω τον αθλητισμό όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου... Του τεράστιου Νίκου Σαμαρά.
 Ανεύρυσμα στον εγκέφαλο λέει. Πως είναι δυνατόν? Μόλις στα 42 του χρόνια... Αυτός ο υπέροχος άνθρωπος όπως λένε τα ρεπορτάζ και τα σχόλια γνωστών και αγνώστων στο ίντερνετ...
 Αυτός ο μέγας αθλητής, ένας από  τους κορυφαίους βολειμπολίστες του κόσμου την εποχή που μεσουρανούσε με την Ορεστιάδα, με την φανέλα της Εθνικής ομάδας, αλλά και αργότερα με την φανέλα του Παναθηναϊκού, της ιταλικής Φαλκονάρα, του Ηρακλή, της Φενέρμπαξε, της ΑΕΚ και αρκετών ακόμα συλλόγων. Η μεγάλη του αγάπη όπως λένε όλοι όμως ήταν η ομάδα της ακριτικής πόλης. Η Ορεστιάδα για να σας υπενθυμίσω, ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 90' ότι ήταν ο μεγάλος μπασκετικός Άρης του Νίκου Γκάλη και του Παναγιώτη Γιαννάκη την δεκαετία του 80'. Ήταν η ομάδα που όλοι οι Έλληνες, που αγαπούσαν τον αγνό αθλητισμό, υποστήριζαν. Ήταν η ομάδα μια επαρχιακής πόλης που μας χάρισε μερικά από τα ωραιότερα απογεύματα μας. Στιγμές περηφάνιας, χαράς και έντασης. Στιγμές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προφέρει τόσο απλόχερα...
  Μπροστάρης λοιπόν σε ένα άθλημα που ποτέ δεν είχε την προβολή που του έπρεπε, ήταν ο Νίκος. Ο "Σαμ" για τους γνώστες του αθλήματος. Ένας αετός που όταν σηκωνότανε για να καρφώσει την μπάλα στο αντίπαλο τερεν ένιωθες δέος μπροστά την μεγαλοσύνη του, στο άλμα του στη δύναμη του.  Γιατί ο Νίκος Σαμαράς ήταν η απόλυτη ενσάρκωση του αθλητή-πρότυπου.  Ευθυτενής, ψηλός, γεροδεμένος με κοιλιακούς φέτες, κοντοκουρεμένο μαλλί, παθιασμένος πάντοτε, σου έδινε την εντύπωση ενός ανθρώπου που είχε αυτό το.. κάτι που πρέπει να έχουν αυτοί που μπορούν να τραβήξουν τους υπόλοιπους στις δύσκολες στιγμές μπροστά. Ήταν ηγέτης. Ναι αυτό ήταν, ένας ηγέτης που δεν δίστασε να προτάξει τα στήθια του πολλές φορές επισημαίνοντας τα κακώς κείμενα του ελληνικού βόλει....
 Κάλλιστα κανείς θα μπορούσε να πει πως στη καριέρα του Νίκου Σαμαρά, συνέβη ότι ακριβώς γίνεται και με τους άλλους μεγάλους του αθλητισμού σε αυτή την χώρα. Αν και θεωρείται ο πιο ολοκληρωμένος βολειμπολίστας που γνώρισε το άθλημα, κατέκτησε μόνο ένα τίτλο, αυτό του Κυπελλούχου Ελλάδος με τον Ηρακλή το 2000... Αυτό λέει πολλά...
 Ο ίδιος αν και δεν μιλούσε πολύ σε κάποιες περιπτώσεις εξέφραζε τα παράπονα του για την λειτουργία του ελληνικού βόλει. Έμπρακτα όμως, όπως οι πραγματικά μεγάλοι συνέχισε να δείχνει την αγάπη του για το άθλημα και το τελευταίο διάστημα ζούσε μαζί με την οικογένεια του, την γυναίκα του Ελένη και τον γιό του Στράτο, προπονώντας μικρα παιδιά στη Λήμνο, σε μια ομάδα που έφτιαξε ο ίδιος και είχε την ιδιότητα και του προπονητή.
 Αυτός ήταν ο Νίκος Σαμαράς. Άνθρωπος με αρχές, αξίες, δεν προσποιήθηκε ποτέ, δεν έκανε ποτέ πίσω στα θέλω του, αλλά όλα αυτά τα έκανε με μεγάλη αγάπη.
  Σαν τώρα μου έρχονται στο μυαλό οι μαγικές βραδιές της Ορεστιάδας με τον αδερφό μου και μένα να παρακολουθούμε με αγωνία στην ΕΡΤ τις στιγμές που ο Νικόλας σηκωνότανε για να καρφώσει δυνατά την αντίπαλη ομάδα...
  Σαν τώρα θυμάμαι τον τελευταίο πόντο της Εθνικής μας ομάδας με αντίπαλο την Ρωσία στο Κοσμοβόλευ του 94, σε ένα ΣΕΦ που ασφυκτιούσε από 15.000 κόσμο φωνάζοντας το αξέχαστο σύνθημα "Ελλάς, Ελλάς, Νίκος Σαμαράς".
 Σαν τώρα φέρνω στο μυαλό μου τον τεράστιο Εβρίτη να πατάει δυνατά από τα τρία μέτρα και να σηκώνεται στον... Θεό. Στο εφηβικό μου μυαλό ο Νικόλας ήταν ένας  γίγαντας που όταν πανηγύριζε με ανοιχτά τα χέρια, ήταν σα να ήθελε να πάρει αγκαλιά όλους τους Έλληνες... Καλό ταξίδι, μέγιστε Νίκο Σαμαρά...