Είναι η εξέλιξή μου αυτή, ή μάλλον είναι ο χρόνιος σταθμός μου. Κακοχαρακτηρίζομαι, γιατί φοβάμαι κι άμα φοβάμαι νομίζω πως έχω κάτι που φταίει, που απωθεί τους άλλους, ή μαλλον τον άλλον. Ποιον άλλον? Μη ρωτάς.
Το θέμα είναι, αν τα πράγματα είναι απλά, κι αν θέλουμε να τα βλέπουμε απλά, αν θέλουμε να γίνονται στην ώρα τους, τότε γιατί τα περιπλέκουμε?
Αν ας πούμε εγώ γουστάρω τον Μπάμπη, γιατί δεν μπορώ να δείξω στον Μπάμπη πόσο άνετη είμαι που τον γουστάρω, ή χαρούμενη ξέρω γω? Αλλά, αντιθέτως του δείχνω πόσο διανοητικά ηλίθια είμαι, πετώντας αμήχανες μαλακίες, ιστορικά λάθη, ψάχνοντας απεγνωσμένα να πω την καλή ατάκα που θα τον κάνει να θέλει να με ξαναδεί. Μέσα σε όλα αγνοώ το fact του αν θέλω εγώ όντως να τον ξαναδώ. Να ορίστε, τα έκανα περίπλοκα τα πράγματα. Πφφφφφφ
Το ανέκδοτο με το γρύλλο ποιος το ξέρει? Γιατί να μη θέλω να το ακολουθήσω αυτή τη φορά, ενώ ανησυχώ για την ακεραιότητα των μούτρων μου? (θα τα φάω το μυρίζομαι).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου