Έπεσα σε Χειμερία

... νάρκωση...έπειτα από τη συνειδητοποίηση των πεπραγμένων και των φανταστικών, των απωλεσθέντων και των κεκτημένων...δεν άντεξα...ίσως ήταν πολύ για τη στιγμή που τα σκέφτηκα όλα μαζί και η συγκίνηση με συνεπήρε...κλείστηκα στο λιμάνι μου, στην ασφάλεια των ανθρώπων της μπάρας μου, σε γουλιές αλκοόλ και σε αόριστες ώρες ύπνου αγωνίας, δίχως πάντοτε έντονα όνειρα. Δεν ξέρω τι με φόβισε, πάνω εκεί που έλεγα πως τίποτα δε με φοβίζει πλέον...ίσως να ταν και το σκοτάδι του χειμώνα που πήρε περισσότερο καιρό και έμοιαζε να μου ρουφάει σα βδέλα όλη μου την ενέργεια...Δεν τ'άντεχα το σκοτάδι και όμως το φως το αρνιόμουνα για μερικές ώρες μαζί με το Μορφέα που δε μου στάθηκε τους τελευταίους μήνες...ίσως γιατί τον παραμέλησα και μαζί μ' αυτόν και εμένα...κλείστηκα και έπεσα στη χειμερία νάρκωσή μου, βαριά σαν τις αρκούδες...κι ας ελισσόμουν σε επικίνδυνους και ανώφελους δρόμους σωματικής ικανοποίησης σαν κοιμισμένο φίδι...απαρνήθηκα τη σκέψη και τη φοβήθηκα...ίσως είναι αυτή που μπορεί να με φοβίσει περισσότερο όταν δεν μπορώ να την χαλιναγωγήσω...να την προπονήσω...ή καλύτερα να την κατευθύνω στα όμορφα ...φεύγει η πουτάνα, όπως κι εγώ...φοβάται να εμπιστευτεί τα όμορφα, μη γίνουν και πάλι άσχημα...ένας κύκλος σαν τις εποχές ...που πλέον χάσανε τη ροή τους και φαίνεται πως κι εγώ ακολουθώ τη φύση...μια θάλασσα...και μερικές ώρες παραπάνω φωτός με ξύπνησαν...με ξυπνούν ακόμα...το σώμα έρχεται και πάλι στα ίσα του και θέλει να τρέξει μακριά από τη χαλασμένη καρέκλα. λίγες ακόμα ώρες φωτός και το ξύπνημα θα είναι εδώ...και ίσως τα όμορφα εμπιστευτούν εμένα ξανά...