Στο σκάσιμο...

Του χρόνου...διαβάζω αμέτρητες λίστες... λίστες για τη χρονιά που πέρασε, λίστες για τη δεκαετία που πέρασε...έφτιαξα και γω μια λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς για κάποιο site. Ο θεός και η ψυχή του τι έβαλα μέσα...Για τη δεκαετία, μπήκα στον πειρασμό αλλά τελικά ήταν τόσα πολλά που θέλησα να τα μοιραστώ, ακούγοντάς τα...ίσως να είχε και ενδιαφέρον μια λίστα από την Madame Koulidou…αλλά λόγω συγκεκριμένης δεκαετίας θα ήθελα να τα κρατήσω για μένα, προς το παρών...ίσως γιατί αυτή η δεκαετία τα είχε όλα. Μουσικά είχε πολύ λιγότερα...αλλά στη δική μου ζωή συνέβησαν, όλα όσα δεν είχα κουράγιο ή ανάλογη φαντασία να ονειρευτώ...όχι μόνο τα καλά αλλά και τα άσχημα. Απώλειες...πολλές...οι σημαντικότερες. Θάνατος και Έρωτας...και κάποιοι φίλοι για την επικείμενη στιγμή που πέρασα σχεδόν τα πάντα μαζί τους, αλλά ο καθένας για το λόγο του, τράβηξε τη δική του πορεία...Οι απώλειες ευτυχώς όσο κι αν πονούν, έχουν ένα τρόπο να γίνονται ανύπαρκτες σε μικρές στιγμές...γιατί στην ουσία πάντοτε θα είναι μέσα σου...αυτό που πλέον με εκπλήσει (ευτυχώς σταμάτησε να με πονάει) είναι πως τα βλέμματα που κάποτε καθόντουσαν αντικρυστά από βαθιά ανάγκη, τώρα προσπερνάνε αδίαφορα...πλήρως...σα να μην ήταν ποτέ κομμάτι σου...Ήταν μια πλήρης δεκαετία δημιουργίας του εαυτού του και επαναπροσδιορισμού της ύπαρξής μου όσον αφορά την υπόσταση μου μέσα στη δική μου ζωή... Μερικές φορές εκπλήσσω πολύ ευχάριστα τον εαυτό μου, και αυτό είναι κάτι που έμαθα να το κάνω τη δεκατία που πέρασα και σκοπεύω να το πράξω σε μεγαλύτερο βαθμό και στην υπόλοιπη ζωή μου... Baby I am amazed by you που λεγε και το τραγούδι. Στο σκάσιμο της δεκατίας, εκτός από το να διαβάζω λίστες, έζησα πανηγυρικά και εκστατικά ευτυχισμένη και αυτό έγινε πλέον ο βασικός σκοπός της ζωής μου...ο τελευταίος Δεκέμβρης... δεν ξεκίνησε για άλλη μια φορά με τη φράση «Ξημερώνει Δεκέμβρης» και ίσως αυτό να έκανε τη διαφορά... έγραψα ελάχιστα για το μήνα αυτό, για πρώτη φορά και άφησα την κάθε στιγμή να με συνεπάρει στο έπακρο...το πιασα ανάποδα και έπιασε. Ο αξέχαστος Δεκέμβρης μου...τα 30 χρόνια μου...οι αγαπημένοι μου φίλοι...τα ετεροχρονισμένα δώρα...η δημιουργία αδιάκοπων setlist, και εντελώς κουλών, τα βράδια πίσω, αυτή τη φορά και όχι μπροστά, από την αγαπημένη μου μπάρα, οι όμορφες μουσικές, το ταξίδι στην αγαπημένη μου πόλη, οι ειλικρινείς αγκαλιές με ανθρώπους που δεν ξέρουν να φοβούνται έναν καινούργιο, οι αγκαλιές με ανθρώπους που δεν ντρέπονται και παραμένουν αυθεντικοί με τον δικό τους τρόπο, η φωνή σου στο Lilac Wine και στην πίστωση χρόνου από το Θεό αλλά κυρίως τον ίδιο μας τον εαυτό, οι αμέτρητες ταινίες, τα αμέτρητα φθηνά τσιγάρα, η εικόνα του Ν. στο Παρίσι πριν 2 χρόνια και η ανάμνηση αυτής της πόλης, το μενού μιας ξεχωριστής πρωτοχρονιάς, οι κουβέντες για τη μουσική και κυρίως για τα πονήματα των ανθρώπων που με κάποιο τρόπο «ζουν» μέσα από αυτή, τα καινούργια μου βινύλια, το μεράκι και η θέληση, η ανθρωπιά που ακόμα υπάρχει, η αγκαλιά 2 μωρών ενός έτους, η δική μου αγκαλιά προς εμένα και η ελευθερία που μόνο εγώ μπορώ να μου χαρίσω και πλέον έμαθα τον τρόπο, η ανακάλυψη μπαρ κρυσφυγετων και η μυρωδιά της νύχτας απλωμένη στους ανθρώπους τους,...αλλά κυρίως που στην αγαπημένη μου πόλη συνάντησα αγόρια, κατά βάση μελαχρινά, που γουστάρουν κορίτσια αλλά δε φοβούνται να κλάψουν, ν αγκαλιάσουν, και να λιώνουν κάθε βράδυ με το κομμάτι που ακούς τώρα...
Στον Α. γιατί ήταν εκείνος που έμαθε στα υπόλοιπα μελαχρινά αγόρια το κομμάτι και που στα 30 και του...συνεχίζει να ονειρεύεται αδιάκοπα...στον ύπνο και στον ξύπνιο.

Στο καλό...

Ήταν απλά καρμικό...και τώρα που ξεκίνησε...ξέρω πως δε θα σταματήσει να υπάρχει...θα μαι πάντοτε εδώ...κι ας είναι πλεόν οι πόλεις μας διαφορετικές...θα μου λείψει να έχω την αίσθηση πως περπατάμε τους ίδιους δρόμους...δεν πειράζει...μου φτάνει που πρόλαβα να σε αγκαλιάσω...άλλωστε πάντοτε οι πιο αγαπημένες μου αγκαλιές, κατά μια περίεργη σύμπτωση, άλλαζαν πάντοτε πόλη και ακόμα χειρότερα και χώρα...θα μου λείψεις καλέ μου ...αλλά θα είμαι εδώ, εγώ, η αγκαλιά μου, οι μελωδίες και το γλυκό σταφύλι...

στο καλό

Κι αν είμαι ροκ

Λίγες μέρες πριν κλείσω τα 30, είχε και το Πολυτεχνείο τη δική του επέτειο...Πάντοτε στα γενέθλιά μου, αφιέρωνα στον εαυτό μου το “Long December” των Counting Crows…με την ελαφρά φαντασίωση και δεύτερη ευχή όταν έσβηνα το κεράκι μου να τύχει να περάσω κάποτε τα γενέθλιά μου σε κάποια μουσική σκηνή στην California και εκείνοι να το παίζουν αποκλειστικά για μένα...ευσεβείς πόθοι θα μου πεις, αλλά αυτό το πιστεύω πολύ περισσότερο, από αν μου λεγες κάποτε αυτό που τελικά μου συνέβη λίγες μέρες πριν κλείσω τα 30. Και εδώ έρχεται να κολλήσει κατά μια πλάγια οδό και η επέτειος του Πολυτεχνείου...τότε που θυμούνται οι σταθμοί τα αγωνιστικά τραγούδια και ευτυχώς μαζί με αυτά και σπουδαίους συνθέτες...όπως ο Λοίζος στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το ράδιο ήταν κολλημένο στο Μελωδία και άκουγα τα τραγούδια που κάποτε νόμιζα πως αποτελούσαν νανουρίσματα για μικρά παιδιά.

Παρένθεση: Η μητέρα μου με νανούριζε με κομμάτια που αφορούσαν την εποχή εκείνη και άλλα δακρύβρεχτα, εκτός από το «Ξύπνα Αγάπη μου». Όταν πλέον πήγα στο σχολείο και ήρθε εκείνη η δημιουργική και καλλιτεχνική στιγμή της συμμετοχής μου στη χορωδία, με έκπληξη συνειδητοποίησα πως εκείνα τα τραγούδια με συντρόφευαν στις νύχτες μου με το Μορφέα. Η έκπληξή μου ήταν τόση, που με περίσσια άνεση και δικαολογημένο θράσος, πήγα στη δασκάλα να πω, πως αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα...νανουρίσματα αντί για αγωνιστικά τραγούδια (βλέπεις το δίκαιο με έπνιγε πάντα)...τελικά κάλεσαν τη μητέρα μου στο σχολείο και τα επόμενα χρόνια συνέχισα να τραγουδάω πλέον, με περηφάνια για το καλλιτεχνικό και αγωνιστικό φυσικά soundtrack των νυχτών μου.

Μέσα σ’ εκείνα τα τραγούδια, εκείνο το μεσημέρι ξεκίνησε η κιθάρα...και η φωνή του Παπακωνσταντίνου ... «Κι αν είμαι ροκ, Μη Με φοβάσαι, νύχτες αγρύπιας να με θυμάσαι»...Με χτύπησε κεραυνοβόλα. Γελοιωδώς, ως εκ πρώτης ακρόασης ταυτίστηκα απόλυτα ...Ναι είμαι ροκ...και έγινα 30 και θέλω να με θυμάσαι...(με πολλούς αποδέκτες). Αν μου το έλεγαν πριν από χρόνια, ίσως να μην το πίστευα...Θα μου ήταν πολύ πιο λογικό, στην κουλή ζωή μου, οι Counting Crows να μου τραγουδούσαν το “Long December” οπουδήποτε στον κόσμο. Το να με εξέφραζε με τόση επιτυχία ένα κομμάτι που ναι είχε γράψει ο Λοίζος, αλλά είχε τραγουδήσει ο Παπακωνσταντίνου, δε θα το δεχόμουν. Αυτή όμως είναι η μαγεία του να μεγαλώνεις και η δεύτερη περσόνα σου, να βαπτίζεται Κουλίδου, από τα μαγικά κουλά που της συμβαίνουν. Αυτή τη μαγεία ευχαριστήθηκα...περισσότερο γιατί τώρα που μεγάλωσα, τόσο πιο ελεύθερη νοιώθω και άλλο τόσο περισσότερο ζω με συνείδηση την κάθε στιγμή μου...Δε φοβάμαι...Είμαι ροκ... και σένα απλά θα σου πω πως ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΡΟΚ ΜΗ ΜΕ ΦΟΒΑΣΑΙ, ΕΦΤΑΣΑ ΚΙΟΛΑΣ 30 ΧΡΟΝΩΝ, ΝΥΧΤΕΣ ΑΓΡΥΠΝΙΑΣ ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ...στη διαπασών.

Κι αν είμαι ροκ...