Τρέφομαι μονάχα...με τις μελωδίες σου

Τρέφομαι μονάχα με τους ήχους σου...τίποτα άλλο δε με χορταίνει και δε μ’αφήνει αχόρταγη συνάμα...ίσως μαζί και ο καπνός...με γυρνάς εκεί που δεν τολμούσα να πάω κι ας λαχταρούσα και συνάμα μου επιστρέφεις μνήμες που θελα να σβήσω...μου τις επιστρέφεις ...για να με καταφέρεις να πω το ύστατο αντίο...ότι δεν αντέχω να το πετάξω μακριά...να πονέσω με τις μελωδίες...ώστε το αντίο να ναι παντοτινό κι αναίμακτο...μοιάζει να γεννηθήκαμε μαζί...να βρεθήκαμε στην ίδια μήτρα...σα να συναντηθήκαμε στους ίδιους βυθούς...σα να ξέρουμε πως να δώσουμε αναπνοή ο ένας στον άλλο...οι μελωδίες σου με πονάνε και την ίδια στιγμή αισθάνομαι να μ’αγαπάω ακόμα περισσότερο...και σενα μαζί σαν προέκταση των άκρων μου...αυτών της ψυχής μου...πονάω...μα είναι ο πόνος που μου προκαλείς μια λύτρωση...κοπανιέται η ψυχή και αλαλλάζει...ελευθερώνεται ...και θέλει να χτυπηθεί και άλλο...μια ανάσα έγινες και πάλι...μια ανάσα που συνεχώς ψάχνω ... για να ελευθερωθεί το αχ μου...μια ανάσα για να θυμάμαι πως ζω...και γιατί μαζί...στις προσευχές μου θα σ’ έχω πάντοτε...να ανασαίνεις με τις μελωδίες σου και να σκαρφίζεσαι λόγια ...για να μ’ανασαίνεις και μένα και να με τρέφεις...να μεγαλώνουμε μαζί με ανάσες... και ελέυθερα αχ....

Οι Δικές σου Μελωδίες...και Τα δικά σου Λόγια

Οι Δικές σου μελωδίες και τα λόγια σου ήταν το βάλσαμο...σα να βρισκαν το δρόμο τους οι σκέψεις και γίνονταν ταυτόσημες...Έγινες η έκφραση της προσευχής μου ...μέσα από νότες και μια παράκληση πίστωσης χρόνου...κι έρχεσαι πάλι...αυτή τη φορά μονάχα με τις μελωδίες σου...η επιλογή των λέξεων μας διαφοροποιεί πλέον...όμως αυτές οι μελωδίες ...γίνονται η έκφραση των εκρήξεων της σκέψης μας...σε αυτό παραμένουμε ταυτόσημοι...στο ρυθμό και στην ένταση των εγκεφαλικών μας εκρήξεων...

εγώ ζητώ ακόμα αυτή την πίστωση χρόνου..κυρίως από μένα τούτη τη φορά...αν και θα έδινα τα πάντα να ξεκινήσω όλα από αυτή τη στιγμή, μια αρχή...δική μου...και βρίσκω τα λόγια σε μένα...πίσω ξανά στις σκέψεις μου...πίσω στις λέξεις που φέραν τη δική μου υπογραφή κατά τη σύνταξή τους...και τώρα να που βρέθηκες εσύ...να με ξαναφέρεις πίσω σε μένα...με μερικές λέξεις δικές σου...χωρίς να με γνωρίζεις...μου δίνεις δύναμη...και με επιστρέφεις στις βάσεις μου...

Οι Δικές σου Μελωδίες και Τα δικά σου Λόγια...και οι δικές μου σκέψεις...με γυρνάνε πίσω στην αλήθεια μου...

κι ύστερα όλη πήγαμε στην ακρογυαλιά...

Ξημερώνει Δεκέμβρης..

Ο ύπνος δεν με παίρνει αν και η λαχτάρα μου γι αυτόν σήμερα είχε χτυπήσει κόκκινο... η ώρα είναι πέντε και ο ύπνος παραμένει επιθυμία, παρά πράξη... είναι μάλλον που ξημερώνει ο Δεκέμβρης...πάντα με πιάνει λαχτάρα με το Δεκέμβρη... είναι σίγουρα γιατί τη δεύτερή του μέρα γεννήθηκα και γιατί η εικοστή του πέμπτη μέρα μου χάρισε το όνομα μου...για το οποίο είμαι περήφανη...είναι γιατί ο κόσμος γεμίζει με άπειρα φωτάκια και μοιάζεει με τον επαρχιακό ουρανό... ευτυχώς αυτά δεν πέφτουν...είναι που παίρνω δώρα και αγκαλιές περισσότερες...νομίζω πως απλά αγαπώ το Δεκέμβρη, γιατί μέσα σε αυτόν έγινε η πρώτη μου γνωριμία με τη ζωή και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις... ακόμα κι αν ήθελα να πενθήσω το χαμό της αγαπημένης αρσενικής φιγούρας, του Γιώργου Φούντα...το ξημέρωμα του Δεκέμβρη δε με αφήνει (τουλάχιστον για την ώρα)...Θέλω να ζήσω άπειρους Δεκέμβρηδες...

νομίζω πως απλά αγαπώ το Δεκέμβρη, γιατί μέσα σε αυτόν έγινε η πρώτη μου γνωριμία με τη ζωή και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις...

και γιατί έρχεται πάντα αυτό το κομμάτι στο νου ...και κάθε φορά που τ'ακούω, εύχομαι να ξημέρωνε Δεκέμβρης...

και να που ήρθε και πάλι και τραγουδάω...

Long Decemeber and there are reasons to believe
maybe this year will be better than the last....

And sure there are reasons to believe that

Νομίζω πως ναι... φέτος έχω περισσότερους λόγους από ποτέ

Απαιτείς, θέλεις, μπορείς...

Έτσι τελείωνε το μύνημα πρόβλεψης του ωροσκοπίου μου για τούτη την εβδομάδα. Πάνω που αποφασίζεις να μην πάρεις και πάλι όλες τις καταστάσεις στα χέρια και πέσεις με τα μούτρα για άλλη μια φορά, χάνοντας τελικά αυτά που επιθυμείς, σκάει μια κωλοπρόβλεψη για να σου θυμίσει τις αρετές του υπέρτατου, δυναμικού,ονειροπόλου Τοξότη. Για μια στιγμή εκστασιάζεσαι με τη θύμηση της φύσης σου, όπως τα άστρα τάξανε για κείνη...και λες ναι... δε μπορώ να το βάλω κάτω... δε μπορώ ν'αφησω τα πράγματα να εξελιχθούν μόνα τους... δε μπορώ ή στην προκειμένη περίπτωση απλά δεν ξέρω? Πραγματικά δεν ξέρω...Ναι συνειδητοποιώ πως ακόμα κι αν θεωρώ τον εαυτό μου ελεύθερο άνθρωπο, είναι πολλές φορές που τον αιχμαλωτίζω στη σκέψη αν αφεθώ στις ομορφιές, θα χαθούν όλες στο πρώτο άγγιγμα... φοβάμαι...αφήνω τα πράγματα για τους άλλους, αλλά στην ουσία όχι για μένα... είναι εκείνες οι σκέψεις που δεν μ'αφήνουν...όλα θα χαθούν, όλα...Δεν απαιτώ αλλά θέλω και μπορώ... μα δεν ξέρω πως να το κάνω δίχως να απειλώ και να τρομοκρατώ το μυαλό μου και κυρίως το συναίσθημά μου. Αν δεν ανησυχήσω, αν δε σκεφτώ το χειρότερο, αν δεν τρέξω...ίσως σ' αυτό που θέλω να καταλήξω είναι πως αν δεν το διεκδικήσω με όλη μου τη δύναμη τότε δεν τ'αξίζω...ακόμα κι αν κάπου βαθιά πιστεύω πως αξίζω όλα τα καλά του κόσμου. Και τελικά όλο αυτό δεν ξέρω αν πρέπει να το βαπτίζω ως βαμβουνακικό, έντεχνο σύνδρομο, που ξέμεινε από λανθασμένες επιλογές "κουλτούρας" της εφηβείας μου, ή απλά φόβο αγνώστου ακόμα κινήτρου. θέλω αναπνοή...να τα υχαριστηθώ όλα τα όμορφα...Δε θέλω ν' απαιτήσω... θέλω να θέλω και θέλω και να μπορώ...(από κάπου είναι αυτό, αλλά δε θυμάμαι)...θέλω να ξυπνάω με πίστη, αναπνοή και χαμόγελο...τόσο απλά...

Υπάρχουν κι Ευτυχισμένες Πουτάνες - Κείμενο # 1 (Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα)

Ανακούφιση …Αναπνοή…Εμμονή με την αναπνοή…θέλω μια βουτιά… και που να βουτήξω…Πολλές τελείες γαμώτο μου…Full Stop το λένε στη Γηραιά Αλβιώνα…Ολόκληρο Σταμάτημα. Στάκα το λέμε εμείς στην πιάτσα…Στάκα στα κείμενά μου …πολλά. Αλλά ευτυχώς στάκα και στα κακώς έμπρακτα πάθη και ευτυχώς στάκα. Μάνα μου τώρα πάμε παραπέρα, Στάκα, εδώ είναι το δικό μου λημέρι…Άδεια πήραμε; Όχι…? Ξου…Ξεπαρεού και τατιάυτα…Αγαπώ Εμέ και πάω παραπέρα…ουφ…Ανάσανα και τώρα πάω να ξεκουράσω την πονεμένη μου κορμάρα και όχι δε με φωνάζουνε Σουλάρα…Τα’ όνομά μου θα στο πω άλλη φορά…Πάω τώρα, πόνεσε το βυζί μου από το βύζαγμα…Πάω να το ξαπλώσω και αυτό…Άυριο πάλι, θα σε φροντίσω. Ciao. Arrivederci που λένε και στην Ιταλία. Α! Κι αν βρεθείς ποτέ εκεί, ρίξε κι ένα κερματάκι στην Φοντάνα ντι Τρέβι, έτσι δεν το λένε; Και κάνε και μια ευχή…Να γνωρίσει έρωτα το αιδίο μου. Μαζί και το βυζί μου που πιπιλούσες με τις ώρες…Με ρούφηξες και σήμερα…Πάω στο Μορφέα μου..Του χω τάξει κι αυτού ένα τσιμπούκι για να νανουριστεί πιο γλυκά. Ακόμα και στον ύπνο ησυχία η ηδονή δε βρίσκει. Κι όχι δεν είμαι σκεύος ηδονές που λένε…Μα πως το σκεφτήκανε αυτό το πράγμα; Ποιος βλαξ…Κοπάνησε το κεφάλι του στα βιβλία και άφησε ανέραστες τις όμορφες και βγήκανε στους δρόμους ν’ αρνηθούν τη φύση τους; Ηλίθιες! Εγώ μάνα μου την ποιώ την ηδονή…γιατί όπως είπε και η Βιβή, υπάρχουν και ευτυχισμένες πουτάνες…Ξέρει αυτή τι λέει…Πάω τώρα. Στάκα μάνα μου για σήμερα…Άυριο πάλι…Με περιμένει ο Μορφέας για μια περιποίηση πέους…Καληνύχτα!

Υπάρχουν κι Ευτυχισμένες Πουτάνες - Πρόλογος

Αυτός ο πρόλογος θα εξελίσσεται μαζί με τις ιστορίες του. Δε θυμάμαι πότε ακριβώς άρχισαν να με γοητεύουν οι πουτάνες. Θες η γειτονιά μου που κάθε φορά που έσκαγε πλοίο, αναστέναζα σαν σφύριζαν οι κόρνες,λες κι ήμουν εγώ που περίμενα το στόλο, θες ότι μέχρι τα 12 μου το λιμάνι ήταν το δεύτερο σπίτι μου, θες η ανάγκη μου στο να κατανοήσω την μεγαλοιότητα της γυναικείας φύσης και να γίνω ένα απόλυτο θυληκό, χωρίς πονηριά στην ψυχή, θες η τσιγγάνικη καρδιά μου, θες η αδυναμία μου στη Μελίνα, στη Τζένη, θες τα Δειλινά που τραγουδούσε η Μοσχολιού και αγαπούσε ο παππούς μου, θες η μεγάλη μου αδυναμία και τρυφερότητα προς τους άντρες (όχι απαραίτητα ερωτική πάντοτε), θες και εκείνο το αναθεματισμένο τραγούδι του Tom Waits, Christmas card from a hooker in Minneapolis...δεν ξέρω να το προσδιορίσω πότε συνέβη...αλλά συνέβη...κι έκτοτε σκαρφίζομαι ιστορίες, σέβομαι τις πουτάνες όπως τις μάνες...παράλληλο έργο ασκούν...σαν το βύζαγμα του μωρού που πρέπει να τραφεί για να μεγαλώσει και να κοιμηθεί ευτυχισμένο και ασφαλές. Άλλωστε οι μεγαλύτερες αγίες, υπήρξανε αγοραία κορίτσια πρώτα. ίσως και η πίστη μου να ναι αυτή που με κάνει να νοιώθω τούτη την εκτίμηση. Για την απόλυτη θυληκότητά τους, το τσαγανό, την ψυχάρα τους και την ελευθερία τους... Μιλάω γι αυτές που επέλεξαν να το κάνουν, έστω αρχικά και από ανάγκη, αλλά προτίμησαν αυτό από το να γίνουν κορίτσια καριέρας. Μερικές φορές βρίσκω πολύ πιο άξιο το δρόμο αυτό παρά της καριέρας. Γιατί άλλο να ξεπουλάς το κορμί σου ασκώντας έργο κι άλλο να ξεπουλάς την ψυχή σου... Μου αρέσει πολύ ν'ανακαλύπτω ή και να σκαρφίζομαι ιστοριές κοριτσιών του επί χρήμασι έρωτα που ζουν ευτυχισμένα... με μια ανάσα ξεκίνησαν αυτές οι ιστορίες και θα συνεχιστούν εφ όρου ζωής με πολλά αχ...

Πάντως αν ένα πράγμα έμαθα ...και κάθε φορά επιβεβαιώνεται...Στην πουτάνα μην κάνεις ποτέ πουτανιές...θα το βρεις μπροστά σου! Κι όχι απαραίτητα από την ίδια...

Υ.Γ...δεν έχω ακόμα φωτογραφία αλλά που θα μου πάει θα τη βρω.

Επιστρέφω...

Έπιασε καλοκαίρι... οι διακοπές στο λιμάνι ξεκινάνε για άλλη μια χρονιά...στο λιμάνι που δε θ'αποχωριστώ και φέτος...δε μπορώ αλλά ίσως να μη θέλω...θέλω να μου τ'αφήσουν να το χαρώ... μονάχη μου...με τις φαντασιώσεις των ανθρώπων που θα θελα να πρωταγωνιστούν... να φύγετε κύριοι, να πάτε αλλού...αφήστε το λιμάνι στον ελαφρών επί της ουσίας ηθών κορίτσια ... Επιστρέφω κατ' απαίτηση των κοριτσιών μου, αλλά και κατ'ανάγκη δική μου...μπας και καταφέρω και σκαρφιστώ ιστορίες καλοκαιριού και παντός εποχής τις ζεστές μου νύχτες...εδώ στο λιμάνι μου...όμως θα αλλάξω τις γωνιές και τη ρότα των βολτών μου...σαν αυτή την εικόνα από πάνω που οδηγεί τα τραίνα στο λιμάνι...τα οδηγούσε...και στα παράθυρα των σπιτιών οι μυρωδιές του παρελθόντος φαντάζουν γεμάτες ελπίδα και χαρμάνια, έρωτα και αστείρευτης ελπίδας...επιστρέφω γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς...πρέπει...θέλω να προπονήσω τη σκέψη αφήνοντάς τη ελέυθερη να παίξει με τις εικόνες και τις λέξεις...το διάλλειμα θα είναι πάντοτε μουσικοχορευτικό. Και το soundtrack θα περιλαμβάνει και παλιό καλό λαικό πρόγραμμα...και όχι μόνο... επιστρέφω... γιατί ακόμα ψάχνω να βρω το Φούντα μου, κυρίως μέσα στο δικό μου μυαλό...

Έπεσα σε Χειμερία

... νάρκωση...έπειτα από τη συνειδητοποίηση των πεπραγμένων και των φανταστικών, των απωλεσθέντων και των κεκτημένων...δεν άντεξα...ίσως ήταν πολύ για τη στιγμή που τα σκέφτηκα όλα μαζί και η συγκίνηση με συνεπήρε...κλείστηκα στο λιμάνι μου, στην ασφάλεια των ανθρώπων της μπάρας μου, σε γουλιές αλκοόλ και σε αόριστες ώρες ύπνου αγωνίας, δίχως πάντοτε έντονα όνειρα. Δεν ξέρω τι με φόβισε, πάνω εκεί που έλεγα πως τίποτα δε με φοβίζει πλέον...ίσως να ταν και το σκοτάδι του χειμώνα που πήρε περισσότερο καιρό και έμοιαζε να μου ρουφάει σα βδέλα όλη μου την ενέργεια...Δεν τ'άντεχα το σκοτάδι και όμως το φως το αρνιόμουνα για μερικές ώρες μαζί με το Μορφέα που δε μου στάθηκε τους τελευταίους μήνες...ίσως γιατί τον παραμέλησα και μαζί μ' αυτόν και εμένα...κλείστηκα και έπεσα στη χειμερία νάρκωσή μου, βαριά σαν τις αρκούδες...κι ας ελισσόμουν σε επικίνδυνους και ανώφελους δρόμους σωματικής ικανοποίησης σαν κοιμισμένο φίδι...απαρνήθηκα τη σκέψη και τη φοβήθηκα...ίσως είναι αυτή που μπορεί να με φοβίσει περισσότερο όταν δεν μπορώ να την χαλιναγωγήσω...να την προπονήσω...ή καλύτερα να την κατευθύνω στα όμορφα ...φεύγει η πουτάνα, όπως κι εγώ...φοβάται να εμπιστευτεί τα όμορφα, μη γίνουν και πάλι άσχημα...ένας κύκλος σαν τις εποχές ...που πλέον χάσανε τη ροή τους και φαίνεται πως κι εγώ ακολουθώ τη φύση...μια θάλασσα...και μερικές ώρες παραπάνω φωτός με ξύπνησαν...με ξυπνούν ακόμα...το σώμα έρχεται και πάλι στα ίσα του και θέλει να τρέξει μακριά από τη χαλασμένη καρέκλα. λίγες ακόμα ώρες φωτός και το ξύπνημα θα είναι εδώ...και ίσως τα όμορφα εμπιστευτούν εμένα ξανά...