Dziadek ma imieniny

Dzwonimy do dziadka z życzeniami. Karol życzy przez telefon "Wszystkiego najlepszego!" i oddaje telefon. Nagle krzyczy, gdy Paweł składa życzenia. "Wszystkiego nie złożyłem! Od nowa!!!", Robert daje mu telefon, a Karol dumnie:
- Wszystkiego najlepszego na imieniny!

Dwa miesiące za nami:)

Dziś mijają równo dwa miesiące, odkąd na ten marny padół przyszła Marianka. Rozświetla nasz żywot każdego dnia... Nawet wtedy kiedy drze się wniebogłosy, wołając chyba na pomoc zastępy anielskie... No staramy się jak możemy, by ulżyć jej w tym strasznym zderzeniu z rzeczywistością po opuszczeniu ciepłego kąta mamusinego brzucha.

Panienka nasza, jak wspomniałam, raduje nas każdego dnia, obdarzając wszystkich pięknymi uśmiechami. Śmieje się już całkiem świadomie, wybranych obdarza śmiechem w głos! Głowę trzyma już całkiem pewnie, choć gdy jest zmęczona, to saganik jeszcze się kołysze i czasem rąbnie mamę w nos. Na brzuszku leży coraz chętniej, dumnie przez chwilę podnosząc głowę w górę. Dziś też po raz pierwszy znalazłam ją rano ułożoną w poprzek. Nie mam pojęcia, jak dziewczynka się przekręciła, ale fakt jest niepodważalny :)

Marianka śpi jakby troszkę mniej, zwłaszcza po południu i wieczorem. Pada dopiero koło 21, za to śpi do 10 i po krótkim karmieniu i zmianie pieluchy pada znowu i śpi do 13. Dalej już różnie, trochę zabawy, trochę trzeba ponosić, wyjść na spacer, czas w każdym razie uatrakcyjniać.

Chłopcy chętnie spędzają czas z siostrą, byle nie za długo... Co rano czekają, aż się obudzi, by się  z nią przywitać. Ona odwdzięcza się pięknymi uśmiechami. Widać, że lubi na nich patrzeć, jak skaczą wokoło niej. W końcu kobieta!

Jak bracia siostrę witali...

Posiadanie dziewczynki po dwóch chłopcach wzbudza powszechny entuzjazm. W sumie lepsze to niż komentarze "Trzeci syn? Pewnie będziecie jeszcze raz próbować?". A nasłuchałam się i takich, bo pierwotnie, a właściwie ponad połowę ciąży Marianka była chłopcem. Trzecim synem. Jakimś chyba nieszczęściem, bo tyle osób ze współczuciem przyjmowało tę informację, że miałam ochotę krzyczeć... Zresztą już w ciąży z Karolem od pani w kasie  w sklepie usłyszałam, jaka jestem biedna, że drugi syn! Że będę sama na starość i pies z kulawą nogą mi herbaty nie poda! Już miałam ochotę jej nagadać, ale w końcu po co się denerwować w ciąży...Ale teraz było gorzej! Presja większa! Musi być dziewczynka! No jak to nie chcieć dziewczynki? One są takie fajne... No bo chłopcy przecież nie są! Oni tylko krzyż pański i tyle.

No ale jest dziewczynka. Paweł już  w ciąży mówił, że chce siostrę! Ale w ciąży z Karolem! Mówił tak: "Mamo, teraz urodzisz chłopca i on będzie mieszkał ze mną w pokoju. A potem urodzisz dziewczynkę i ona nie będzie mieszkała ze mną w pokoju!". No więc się sprawdziło. Paweł zresztą już w tej ciąży wiele razy powtarzał, że bardzo chce siostrę, bo z trzecim chłopcem w domu to on nie wytrzyma...

Tak więc chłopcy przyjęli wiadomość, że czekamy na dziewczynkę z wielką radością. Z jeszcze większą radością przyjęli fakt pojawienia się panienki w domu. Są jej wielkimi fanami. Od rana czekają aż otworzy oczy, żeby z nią "pogadać". Karol uwielbia pokazywać jej swoje zabawki. Obok przewijaka postawił krzesełko, żeby móc asystować przy wszelkich czynnościach pielęgnacyjnych. Kiedy ja małą przewijam, on pokazuje jej zabawki albo "czyta" książeczkę. Najbardziej podobają mu się małe kolanka Marianki. Asystuje przy kąpieli i myje małej główkę. Paweł za to, jako starszy, pomaga konkretniej, wyrzuca pieluchy, zajmuje się małą, kiedy muszę ją opuścić na chwilę, chętnie bierze ja na ręce. Raz nawet zasnęła mu na rękach! Chłopcy też chętnie wybierają jej ubranka w sklepie, zwłaszcza Karol... Upodobał sobie najbardziej słodko pierdzący róż ;)

Czy jest między nimi zazdrość? To też częste pytanie. Zwłaszcza w przypadku Karola... Ale w sumie doświadczyłam jej raz. Karol bardzo chciał iść na spacer. I powiedziałam, że owszem, idziemy, ale najpierw nakarmię małą. On się jednak uparł, że teraz, że już , nie nie potem. Więc w końcu ustąpiłam i nie dokarmiając małej pod korek, wyszłam na dwór, bo już miałam dość płaczu i jęków Karola. On był już u granic wytrzymałości, ja w sumie też. Koniec był taki, że Marianka wyła prawie cały spacer, aż usiadłam na ławce i ją dokarmiłam. Mówiłam Karolkowi, że mała płacze, bo nie zjadła tyle, ile by chciała. Następnego dnia przed kolejnym spacerem Karol się upewniał, czy malutka porządnie zjadła i generalnie już codziennie wie, że muszę małą nakarmić i pilnuje tego:) 

Tak więc wielka radość jest w domu z naszej Marianki:) Zobaczymy, co będzie, jak zacznie gadać i zabawki podbierać ;)

 I jeszcze ku pamięci foty z instagrama:)

Z czego są pomidory

Przy śniadaniu Karol się pyta:
- Mamo, z czego są pomidory?
- No z pomidorów...
- Nie... z czego są pomidory?
- Yyy z pomidorów, to naturalny produkt.
- Nieee. A z czego jest papryka?
- Z papryki!
- A przecież jabłka są z drzewa!
- Aaaaa... Pomidory są z krzaczka.
- No widzisz! Ja miałem bardziej rację!

No miał.

Panna Marianna jest inna...

Marianka jest inna. Każde dziecko jest inne. Jaki banał, jaka oczywistość. Każdy to wie. Ale gdy pierwsze dziecko, względnie drugie ma jakieś pozytywne cechy, tak podświadomie liczymy, czekamy, że kolejne też je będzie miało. Otóż tak nie musi oczywiście być. I my teraz, przy trzecim dziecku, przekonujemy się znowu, że kolejne dziecko jest inne. Tak po prostu. Inny człowiek.

Malutka przede wszystkim śpi. Chłopcy to były egzemplarze z długo działającymi bateryjkami, spanie nie było im do szczęścia potrzebne. Zdecydowanie woleli się spokojnie rozglądać po domu, po parku czy ulicy, niż oddawać się snom. Ona woli spać. Najlepiej na matce. No bo przecież nie w wózku ani tym bardziej nie w łóżku. W łóżku tylko z mamą. I z cycem w zębach. Znaczy w dziąsłach. Tu akurat jest podobna do swoich starszych braci ;)

Panienka - ku rozpaczy matki, kochającej jazdę autem - nie znosi jazdy autem. Czy to na pewno moje dziecko? Tata zarzeka się, że od urodzenia do przywiezienia jej do domu nie spuścił jej z oka. Nie podmienili! Marianka drze się w rozpaczy nie tylko na czerwonym świetle, jak auto stoi - tak robili chłopcy, a przynajmniej mruczeli z niezadowolenia. Ona się drze. Drze się ciągle. Póki się jej z auta nie uwolni. A czasem jeszcze chwilę dłużej dla dodania dramatu i podkreślenia okrutności losu, który ją niewinną skazał na takie utrapienia! Generalnie to wrzask zaczyna się w czasie wsadzania do fotelika samochodowego.... Już wie, co się święci.... Co ciekawe, jak fotelik jest umieszczony na stelażu wózka, to śpi spokojnie.

 

Marianka nie znosi nagości. O ile chłopcy do dziś kochają latać po domu na golasa, mała - jak przystało na skromną dziewczynkę - gdy tylko poczuje, że jest rozbierana, wpada w lament. Krzyk się nasila wraz z kolejnymi zdejmowanymi warstwami. U chłopców było zdecydowanie odwrotnie. Oni z największego płaczu dawali się uspokoić samą czynnością zdejmowanie ubrań :) Wolność miała priorytetowe znaczenie. Wolność od tekstyliów ma się rozumieć. Marianka za to kocha kolejne warstwy, a już kocyki uwielbia! Pod jednym nie śpi! Muszą być co najmniej dwa. Opatulona po uszy śpi jak suseł. Ma to po matce!

Niestety różni się od chłopców jeszcze jedną rzeczą jak na razie nam wiadomą. Ma okropny trądzik niemowlęcy. Na fotach mało go widać, bo moja super hiper nowoczesna komórka, tfuu no smartfon, miłosiernie wygładza buźkę małej. Nawet go o to nie prosiłam, ale Sony wie lepiej, że pryszcze nie są fajne i lepiej je zretuszować automatycznie ;) Szkoda, że matczynej nadwagi nie retuszuje równie sprawnie ;)
 

Pozdro dla Czytających ;)

Powiększyła nam się rodzina. Tylko dla twardzieli :) i ludzi wytrwałych:)

Cały rok nie było wpisu, a był to piękny rok. Wydarzyło się wiele, ale opiszę to kiedy indziej... Dziś pora na najważniejsze wydarzenie. Powiększyła nam się rodzina! Do naszej czwórki dołączyła Ona! Córka... Siostra... Wyczekana... Wymarzona przez chłopców. Przez mamę też. Przez tatę mniej, ale już oszalał na jej punkcie! Tata chciał stado powiększać chłopcami... Jakoś chyba woli męskie grono... bo może ma wredną żonę i boi się podwójnego ataku?

W każdym razie jest! Ale najpierw czekaliśmy na nią długo. O ciąży dowiedzieliśmy się w wakacje. Była to dla nas wielka i długo oczekiwana radość! Więc od razu odpowiem na wszelkie pytania... Tak, chcieliśmy trzeciego dziecka. Tak! Było planowane! Tak! bardzo się cieszyliśmy i cieszymy! Nie, nie jesteśmy patologią ;)

Początkowo według lekarza miał to być chłopiec. Tata ucieszył się bardzo. Ale ja coś czułam, że coś się nie zgadza... Przeczucia były inne. Ciąża inna niż z chłopcami, inne zachcianki (owoce!), inny wreszcie brzuch! Mniejszy i zgrabniejszy:) No i dziecko było mniejsze według usg od poprzednich wielkoludów... I nieśmiałe. Do 32. tygodnia ciąży, mimo że usg były liczne, nie dało się odkryć płci, bo dziecko leżało sobie poprzecznie. Ale w końcu lekarz dojrzał, że jednak panienka rośnie... Chłopcy i ja się bardzo ucieszyliśmy! Choć ja to przyjęłam ze spokojem, bo czułam, że to płeć piękna:)

Było wiele problemów w ciąży. Była nawet diagnoza poważnych komplikacji. Wiele łez było i strachu. Ale i wiele Różańców. Modlili się za nas też nasi przyjaciele! I stał się wielki cud i wszelkie problemy zniknęły.  Nie ma to jak powierzyć się Najlepszej z matek! I tak doczekaliśmy we względnym spokoju donoszenia ciąży.

Ale donosić i urodzić to dwie różne sprawy... Mijały dni w oczekiwaniu na wielki dzień... Dziadkowie zabrali Pawła i Karola do siebie, żeby nie było problemu, jak by trzeba w nocy jechać do szpitala. A panienka, jak siedziała w maminych pieleszach, tak siedziała. Matką tylko targały skurcze, które raz dawały nadzieję na szybkie rozwiązanie, a raz tylko załamywały, bo jak nagle się pojawiały, tak nagle znikały.

Nie pojechaliśmy na święta do dzieci. Pierwszy raz byliśmy sami przez tyle dni. Bez dzieci. W ciszy, w spokoju, w porządku, z czystymi podłogami. Może i było miło, ale było też smutno, za cicho, za czysto, za spokojnie... Tylko ciągle męczące skurcze i inne cudowne dolegliwości końcówki ciąży dawały mi się we znaki... W końcu wykończona zaczęłam się modlić, by wody odeszły, bo wtedy odwrotu już nie ma i żadne uspokojenie skurczów nikomu niegroźne ;) W Wielką Sobotę pojechaliśmy na nocną Rezurekcję. Niedzielne śniadanie zjedliśmy we dwójkę. Było tak inaczej.

W Poniedziałek Wielkanocny przypadał termin porodu. Nic się szczególnego nie działo. Poszliśmy na spacer. Wtedy odkryłam, że jednoczesne jedzenie lodów i chodzenie jest na końcówce ciąży niczym maraton! Tchu mi brakowało!

I dobry Bóg się w końcu nad matką zlitował. W nocy obudziłam się, by się przekręcić na drugi bok. Kto nie był nigdy w stanie błogosławionym, ten nie wie, że od pewnego momentu nie da się przekręcić z boku na bok bez pełnej przytomności umysłu. A więc obudziłam się obolała jak zawsze. Ułożyłam cielsko na wznak i...  i coś się stało... I poczułam, jak powoli opuszczają mnie wody płodowe... Obudziłam męża. Przerażony na mnie spojrzał. Nie wiem w sumie dlaczego, chyba spodziewał się, że kiedyś zacznę rodzić? Wstałam i chlusnęło. Filmowo! Jak przy Karolu! Była 1.30 w nocy. Spać poszłam godzinę wcześniej... To się wyspałam przed porodem... O dziwo, skurcze zaczęły się co 4 minuty. Jednak były bardzo słabe. Jako że już dwójkę urodziłam, wiedziałam, że są za słabe, by urodzić. No ale pojechaliśmy do szpitala. Wybraliśmy Dom Narodzin w św. Zofii. Zależało mi na prawdziwie naturalnym porodzie. Bez oxytocyny, bez ciągłego ktg, bez zbędnego personelu. Na izbie o 3.30 w nocy był spokój. Położna ucieszyła się, że wybieramy dom narodzin, bo na zwykłej porodówce nie było miejsca. Wszystkie babki w święta nie chciały rodzić...

Położna wzięła mnie na badanie. I załamka pierwsza. Mała jest wysoko, wszystko pozamykane, szyjka długa i twarda. Czad! Tydzień skurczów, a moja szyjka w ogóle ma gdzieś rodzenie! Potem ktg. Zanim trafiłam na ktg kolejne fale wód zalały mi spodnie. Łaziłam w mokrych gaciach. Jak dobrze, że w szpitalach jest zawsze jakoś blisko 30 stopni Celsjusza... przynajmniej nie zmarzłam! Niestety zapis ktg nie był dobry. I nie chodziło o to, że w stresie moje skurcze ustały, ale mała sobie w najlepsze spała... W końcu środek nocy był. Zapis płaski. A z takim zapisem, to do domu narodzin mnie nie wezmą, bo dziecko musi być aktywne. No to zaczęłam pić zimną wodę. Położna kręciła mi brzuchem na wszystkie strony, żeby malutką obudzić. I nic. Zapis płaski. Zaczęłam mówić różaniec. Bo kurcze, tak daleko zaszliśmy, tyle przeciwności pokonaliśmy i tak na końcu miałoby się nie udać? Nieeee. Skończyłam jedną część, cały czas kłując mała tu i tam, i wreszcie się obudziła. Położna chciała jeszcze mnie trzymać pod ktg, ale przyszła lekarka, zobaczyła, że zapis się poprawił i kazała przyjąć. Ufffffff No Bogu dzięki! I Maryi! Tylko na odchodne położna rzuciła, że jak się akcja nie rozkręci do 13.30, to się będziemy martwić... No ładnie, będę rodzić dwa dni... pomyślałam...

Po formalnościach i przepytaniu mnie o dosłownie wszystko, nawet o choroby zakaźne z dzieciństwa, jakby fakt przebycia świnki wpływał na mój ówczesny brak akcji skurczowej, zostaliśmy przyjęci do domu narodzin. Wybrałam pokój Rzym, wolny był jeszcze Paryż, ale jakoś nie chciałam rodzić w kraju muzułmańskim ;) Czas upływał szybko. Skurcze co 3-4 minuty, ale krótkie. Wszystko do wytrzymania. Przyszła nowa położna, która na dzień dobry dobiła mnie stwierdzeniem, że miło jej będzie, jak urodzę jeszcze na jej dyżurze... Noż kurcze, doba porodu przede mną? A więc łaziłam, kołysałam biodrami, gdy już nie miałam siły stać, bujałam się na piłce. Skurcze powoli się nasilały. W końcu przyszła znowu położna zbadać tętno małej i kazała mi odpocząć. Położyłam się i ku mojemu zdziwieniu skurcze zamiast słabnąć, zaczęły się nasilać. Robert sobie szczęśliwy siedział na fotelu obok.... Oaza spokoju... Potem położna kazała mi wypić sok i poleżeć na prawym boku, żeby mała zmieniła pozycję. Wytrzymałam tak sześć skurczów. Zaczęło boleć na serio. Choć na szczęście same skurcze nadal nie było długie i miałam spore przerwy, w czasie których mogłam odpocząć. W końcu położna pozwoliła mi wejść do wanny. Myślałam, że dwie godziny się pomoczę. Gorąca woda przynosiła cudowną ulgę... I nawet stwierdziłam, że ból nie jest jeszcze aż tak silny! Że jest znośny! Ale po 15 minutach przyszła położna. Widząc moją minę, postanowiła mnie zbadać. I kazała z wanny wychodzić! Sobie myślę, jak to? już? tu mi dobrze! A ona, że rodzimy!

I tak po 4 skurczach, nie powiem, że było łatwo, prosto w moje ręce trafiła Ona. Była 11.40. Położna podała mi ją tylko, jak się urodziła! Przytuliłam jej malutkie ciepłe ciałko i tak już została ze mną. Nikt jej nie badał, nie oglądał. Położna zajęła się mną, a malutka na mnie kwiliła jak ptaszek, szukając piersi... To niewiarygodne, że człowiek zapomina, jak małe dziecko się rodzi hihihi W końcu zostałyśmy położone w łóżku i mała przyssała się na półtorej godziny. Leżałyśmy sobie tak razem i odpoczywałyśmy. Dopiero potem mała z tatą poszła na pierwsze badanie, a ja mogłam się wykąpać i ubrać w koszulę. I dostałam obiad! Ale byłam głodna! A mała poszła spać na parę godzin. Nie mogłam oderwać od niej oczu! Nasz cud już był z nami.

Potem przyszła neonatolog. Zbadała małą. Wszystko było w porządku. Więc niewiele się zastanawiając, poprosiliśmy o wypis... Spotkało się to z wielkim zdziwieniem, ale co tam! W domu odpoczniemy! A w szpitalu tylko bakterie i obce zarazki! W domu najbezpieczniej! I tak o 19. opuściliśmy szpital i ruszyliśmy do domu. Jakby nie wydarzyło się nic wielkiego. Bo w sumie wydarzyło się coś najbardziej naturalnego na świecie... I gdzie, jak nie w domu, to celebrować? Na Zachodzie mają rację, że jak jest wszystko dobrze, ne trzymają matki z dzieckiem w szpitalu...

A więc Panna Marianna jest z nami:)