ağustosun son pazarı.

bir pazar öğleden sonrası
içimde doğayla devinimsel olarak kendini dışarı atmak isteyen
adı olmayan tuhaf bir kıpırtı vardı.

yataktan kalkmak istemiyor.
ve aslında rüzgarın dallarını kıpırdattığı bir ağacın altında
göğü izliyor olabilmeyi de diliyordum.

havada ağustosun son günleri olmasının verdiği
artık bunaltmaktan da öte geçmiş kızgın sıcak kol geziyordu,
açık bulduğu pencerelerden evi kuşatıyor,
ve açılan tüm pencerelerin işlevsizliğini arttırıyordu.

her şey fazla geliyor
geliyor
geliyordu.

tüm bunların belki de tek sebebi 'o'nun yanımda olamamasıydı.
elleri ellerime değseydi. tenimde teninden bir parça
belki de ağustos sıcağı renkli şenlikleri andıracak,
açık camın kıpırtısızlığı kahkahalarımızla aralanacak
ve her şey biraz daha durgunlaşacaktı.

içim içime kalacaktı.
-şimdi dışıma çıkmak istiyor-
-ona doğru-

ağustosun son pazar'ında,
doğum gününde,
özlediğim bir çok şey arasında
en çok onu özledim.

Dinlesek ya; Adamlar.

Cihan Mürtezaoğlu dinlemeye gitmişim. 

Gelmiş yanıma oturmuş. . 

Adı Tolga'ymış. 

Sonra bi ara, yanına gençten çocuklar gelmiş.

O zaman anlamışım ki, müzikle içli dışlı.

'Abi kafanda kurbağa var' demişler. 

Kafam kurbağalanmış.

Sonra fark etmişim ki, 

Adam gibi ADAMLAR! -mış.

-miş

-muş

-müş

utan, utan 

utanmayan insan olur mu lan? 

altın bi madalyon gibi taşınmalı vicdan. 

tek kıvılcımdan nasıl yanarsa koca orman, 

unutmazlar, unutmayız, unutmam.

beni dinlemiyo, 

beni dinlemiyo 

iteklemiyorum 

ben de susuyorum 

hemen yarım kalıyo

şarlatan

yazdıklarım borsada değer kaybeden kağıtlara benziyordu.
ne kadar kelime, o kadar kayıp.

sustuğun vakit,
ekonomisi sarsılıyordu bünyemin.

oysa sen bunu iyi biliyordun.
sana seni,
sana üzerimdeki sen'in etkisini
işte tüm bunları
hem de tek tek
anlatmanın manası
yitik ülkeler kralına kafa tutan şarlatanın gücü kadardı.

sen, bilemezdin.

ben, oradaydım.

Begonvili Ev Üzerine Notlar

birkaç sayfa 

birkaç sayfa daha derken

begonvilli ev'e vardım. 

aslında eskiden de vardı

hep vardı dururdu orda. 

bu kez, 

şehir bunca bunaltmışken 

farklı baktım. 

bakmakla görmek arasındaki

ince çizgi yüreğimi sıkıştırdı. 

işte bu! dedim

evreka'nın türkçe'si miydi?

kimdi yazarı

yaşayanı?

antalya'daymış

daha bi tuzlandı sularım. 

bahçesindeki çiçeklere

kedi patilerine

yeşili maviye bağlayan

ufka

ve daha bir çok şeye

kocaman bir iç çektim. 

en çok da

oradaki dinginliğe.

ofisimden dışarı bir kez daha baktım

binalarla küsüştüm. 

binalara silah çektim.

binalara sarılıp ağladım. 

Sen Yağmur Dök - Rüya Bozumu

bunu kardan

bunu çocuktan

bunu rüya bozumundan

perişan

bunu yanlış kürkten

üstüne fazla giyinmekten

yanlış şeyden tanırsın

bu yalnız senden

bu fazla düşmek

bu rüya bozumunda

tren yolundayız yine bir yolculuk

zaten kavuşmaz iki kişi birbirine

bu yanlışlıktan hiç tatmin olmadı yüreğim (?)

kuru taştan toprak kardan

yakan kürkü çıkarıp atmaktan

sandım böyle olunca rüya

bu yalnız senden

bu fazla düşmek 

bu rüya bozumunda

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

kimsenin sözlerini yazmadığı bir şarkının, 

yazıya dökümüydüm.

henüz değil.

kadir gecesi doğdun, dedi annem.
akşam ezanı okunuyordu.

şanslı mı olurmuş kadir gecesi doğanlar anne? diye sordum,
gözlerim meraktan kocaman.

...

son kaç yıldır hatırlamıyorum,
doğum günü gecelerimde hep yalnızım.

küçük bir kek üzerine tek bir mum koyup,
üfleyememişliğim bile var hatta.
bazen, tek bir nefes de takılabilir insanın boğazına.

...

bir yerlerde bu zincir kırılacak biliyorum.
'iyi ki doğdum', diye şarkılar söyleyerek dolanacağım evrende.
mayıs ayının o şahane gecesinde.

ama henüz değil.
henüz değil anne.

uzun oldu, güç olmadı.

yazı, yüreğe küsmüyor da
onu tetikleyen huzursuzluklar azaldıkça
yürekle birlikte harfleri de duruluyor sanki insanın.

deli işi şu yazmak,
bakmayın siz afilli duruşuna.

yaş kemale erdikçe
insan iki kez düşünüyor nokta öncelerini.

önceleri / önceler / önce
henüz emeklemeyi öğrenmiş adım avcısı bir bebek gibiydi.
hızla koştururken satır aralarında parmak uçları,
şimdi bir ileri bir geri.

sessizliğin iz düşümleri yok malum
ve satır sonu zengin kafiyeleri.

şimdilerde,
hep biraz müzik gerektiriyor artık yazı,
tanıdık birkaç enstrüman sesi ve
şarkı sözleri.

 Sessiz gelir yanıma

Başını dizime yaslar
Öylece uyur, yağmur çiseler

 

Yıldızlar gökyüzündeydi, yüzün yüzümde!

Sabahın körü. İstanbul hareketli. İstanbul geceden kalma... 

İş yolunda onlarca insan, kaldırımların artık dar geldiği bir şehrin çalışanı olan onca insan! 

Adım üstüne adım eklenirken, 

nota üstüne nota biniyor ve 

duygular midede bulantı -bile isteye! 

 

-sonra-

2:53'de gitar solosuyla zirveye dayanıyor her şey! 

Ceylan mırıldanıyor, 

Cenk coşuyor, 

Ceylan 3:30'da Cenk'e bakıp gülümsüyor; 

hepimiz Cenk'e bakıp gülümsüyoruz. 

 

-bizler-

 

O odada oturmuş izliyoruz. 

O odada oturmuş müziğe karışıyoruz ve 

şehrin tavanı aniden genişliyor.