Ήταν καιρός τώρα που ένιωθα την ανάσα μου λίγο πιο βαριά. Λαχάνιαζα εύκολα και όταν κοιμόμουν βαριαναστέναζα. Περίπου ένα μήνα αυτό το βιολί. Ξυπνούσα κουρασμένη και έμενα όλη μέρα κουρασμένη. Έκλεισα επιτέλους για τις 7 του Μάρτη εκείνο το ραντεβού με τον καρδιολόγο που όλο ανέβαλα. Το πρωί της ίδιας μέρας ο μικρός ξύπνησε με έντονο πονόκοιλο. Τον κράτησα σπίτι. Η δύσπνοια που ένιωθα εκείνη την μέρα ήταν εντονότερη λόγω του άγχους με τον μικρό μου. Σε λίγο θα πηγαίναμε στον γιατρό να τον δει. Ωστόσο έφτιαξα έναν καφέ , κάθισα στον καναπέ μου και τηλεφώνησα στην μαμά μου για να της τα πω. Δεν απαντούσε κανένας στο σπίτι και έτσι αρκετή ώρα αργότερα πήρα τον μπαμπά στο κινητό. Η μαμά δεν αισθανόταν καλά και πήγαν στον γιατρό. Η μαμά είχε μια έντονη δύσπνοια και το οξυγόνο της ήταν χαμηλό, της βρήκαν και λίγα ακροαστικά και έτσι έπρεπε να μπει στο νοσοκομείο για διάφορες εξετάσεις . Τι συμβαίνει σήμερα ; αναρωτήθηκα. Τρίτωσε το κακό με τους γιατρούς , σκέφτηκα ...
Μεσολάβησαν πολλά τηλεφωνήματα, οι δυο τους στο νοσοκομείο Λαμίας και εγώ στα Χανιά να προσπαθώ να ενημερωθώ, να προσπαθώ να δω τι θα κάνω με το παιδί μου, με την δικιά μου δύσπνοια ..... μέχρι που η μαμά δυστυχώς υπέστη ένα σοβαρό έμφραγμα. Γρήγορα ετοίμασα μια βαλίτσα με τα άκρως απαραίτητα για να φύγω με την πτήση των 14 : 00 . Θα έφτανα στο νοσοκομείο οριακά την ώρα του επισκεπτηρίου της εντατικής. Η πτήση καθυστέρησε 2 ώρες περίπου και έτσι..... δεν την πρόλαβα.
Δυστυχώς η μαμά μου έσβησε σε ένα δωμάτιο ενός νοσοκομείου ολομόναχη κι αυτό θα μου βαραίνει για πολύ καιρό την ήδη λαβωμένη μου καρδιά. Έχουν περάσει 2 εβδομάδες περίπου από τότε, μα μου φαίνεται σαν χθες.
Η φετινή άνοιξη έφερε βαρυχειμωνιά. Τώρα μπορώ να εξηγήσω την δύσπνοια που ένιωθα ... Όλα ένα κακό προαίσθημα σε ότι θα ακολουθούσε. Αυτός ο Μάρτης ήταν γδάρτης που έγδαρε τα σωθικά μου, με πλήγωσε, με τρόμαξε και με έκανε να κουλουριάζομαι τα βράδια στο κρεβάτι σαν ένα μωρό προσπαθώντας να καταλάβω αυτό που μου συνέβη ......
Είναι στιγμές που νομίζω πως όλα είναι ένα κακό όνειρο. Ένα ψέμα , ένα άσχημο αστείο.... Δυστυχώς όμως ..... κι αν κάτι μου μαλακώνει λίγο τον πόνο είναι ότι η μαμά έφυγε ξέροντας ότι την λάτρευαμε. Προσπαθούσα με κάθε τρόπο να της δείξω πόσο σημαντική ήταν η παρουσία της στην ζωή μου κι ας ήταν τυφλή κι ας είχε πολλά προβλήματα υγείας κι ας μην μπορούσε να μου προσφέρει καμιά απολύτως βοήθεια. Της τηλεφωνούσα 7 φορές την μέρα μέχρι που την εκνεύριζα, της έστελνα δωράκια και την επισκεπτόμουν σε κάθε ευκαιρία. Το πένθος γίνεται πιο ανώδυνο όταν δεν σε πλημμυρίζουν ενοχές.....
Δείξτε στους ανθρώπους σας το πόσο τους αγαπάτε πριν να είναι αργά. Χαρίστε την αγάπη σας σε όσους το αξίζουν γιατί ποτέ δεν ξέρετε τι δυσάρεστες εκπλήξεις κρύβει η ζωή στην επόμενη γωνία. Πείτε σ' αγαπώ, ζητήστε συγγνώμη, συγχωρέστε, αγκαλιάστε, τηλεφωνήστε, χαιδέψτε, πιάστε τους το χέρι, φιλήστε με κάθε ευκαιρία....
Αυτές τις μέρες μέτρησα πραγματικούς φίλους και συγγενείς κι ευτυχώς δεν ήταν λίγοι. Όσο πιο πολλοί , τόσο μεγαλύτερη και η δύναμη μου για να το παλέψω. Κάποιοι έγιναν πραγματικοί φύλακες άγγελοι κι άλλοι απλά εξαφανίστηκαν και με ξάφνιασαν ....
Το μεγαλύτερο στήριγμά μου όμως είναι τα παιδιά μου, που με σκανάρουν και φιλτράρουν κάθε τρέμουλο στην φωνή μου, κάθε δάκρυ μου και κάθε αναστεναγμό μου. Γι' αυτά τα δύο πλάσματα οφείλω να συνεχίσω να ζω και να προσπαθώ κι ας φαντάζει βουνό...
Ξέρω πως είμαι ακόμη στην αρχή κι ότι ο δρόμος του πόνου είναι ακόμη μακρύς. Εύχομαι να είστε όλοι καλά εκεί έξω και λυπάμαι αν σας στεναχώρησα σήμερα. Είχα ανάγκη να γράψω, να μοιραστώ και να ξαλαφρώσω ....
* Για την ιστορία της μητέρας μου μπορείτε να διαβάσετε εδώ
" Ότι αγαπώ είναι δικό σου και το 'χεις πάρει μακριά, φόρεσες τον ήλιο στον λαιμό σου κι εδώ δεν ξημερώνει πια "
Γιώτα
Μεσολάβησαν πολλά τηλεφωνήματα, οι δυο τους στο νοσοκομείο Λαμίας και εγώ στα Χανιά να προσπαθώ να ενημερωθώ, να προσπαθώ να δω τι θα κάνω με το παιδί μου, με την δικιά μου δύσπνοια ..... μέχρι που η μαμά δυστυχώς υπέστη ένα σοβαρό έμφραγμα. Γρήγορα ετοίμασα μια βαλίτσα με τα άκρως απαραίτητα για να φύγω με την πτήση των 14 : 00 . Θα έφτανα στο νοσοκομείο οριακά την ώρα του επισκεπτηρίου της εντατικής. Η πτήση καθυστέρησε 2 ώρες περίπου και έτσι..... δεν την πρόλαβα.
Δυστυχώς η μαμά μου έσβησε σε ένα δωμάτιο ενός νοσοκομείου ολομόναχη κι αυτό θα μου βαραίνει για πολύ καιρό την ήδη λαβωμένη μου καρδιά. Έχουν περάσει 2 εβδομάδες περίπου από τότε, μα μου φαίνεται σαν χθες.
Η φετινή άνοιξη έφερε βαρυχειμωνιά. Τώρα μπορώ να εξηγήσω την δύσπνοια που ένιωθα ... Όλα ένα κακό προαίσθημα σε ότι θα ακολουθούσε. Αυτός ο Μάρτης ήταν γδάρτης που έγδαρε τα σωθικά μου, με πλήγωσε, με τρόμαξε και με έκανε να κουλουριάζομαι τα βράδια στο κρεβάτι σαν ένα μωρό προσπαθώντας να καταλάβω αυτό που μου συνέβη ......
Είναι στιγμές που νομίζω πως όλα είναι ένα κακό όνειρο. Ένα ψέμα , ένα άσχημο αστείο.... Δυστυχώς όμως ..... κι αν κάτι μου μαλακώνει λίγο τον πόνο είναι ότι η μαμά έφυγε ξέροντας ότι την λάτρευαμε. Προσπαθούσα με κάθε τρόπο να της δείξω πόσο σημαντική ήταν η παρουσία της στην ζωή μου κι ας ήταν τυφλή κι ας είχε πολλά προβλήματα υγείας κι ας μην μπορούσε να μου προσφέρει καμιά απολύτως βοήθεια. Της τηλεφωνούσα 7 φορές την μέρα μέχρι που την εκνεύριζα, της έστελνα δωράκια και την επισκεπτόμουν σε κάθε ευκαιρία. Το πένθος γίνεται πιο ανώδυνο όταν δεν σε πλημμυρίζουν ενοχές.....
Δείξτε στους ανθρώπους σας το πόσο τους αγαπάτε πριν να είναι αργά. Χαρίστε την αγάπη σας σε όσους το αξίζουν γιατί ποτέ δεν ξέρετε τι δυσάρεστες εκπλήξεις κρύβει η ζωή στην επόμενη γωνία. Πείτε σ' αγαπώ, ζητήστε συγγνώμη, συγχωρέστε, αγκαλιάστε, τηλεφωνήστε, χαιδέψτε, πιάστε τους το χέρι, φιλήστε με κάθε ευκαιρία....
Αυτές τις μέρες μέτρησα πραγματικούς φίλους και συγγενείς κι ευτυχώς δεν ήταν λίγοι. Όσο πιο πολλοί , τόσο μεγαλύτερη και η δύναμη μου για να το παλέψω. Κάποιοι έγιναν πραγματικοί φύλακες άγγελοι κι άλλοι απλά εξαφανίστηκαν και με ξάφνιασαν ....
Το μεγαλύτερο στήριγμά μου όμως είναι τα παιδιά μου, που με σκανάρουν και φιλτράρουν κάθε τρέμουλο στην φωνή μου, κάθε δάκρυ μου και κάθε αναστεναγμό μου. Γι' αυτά τα δύο πλάσματα οφείλω να συνεχίσω να ζω και να προσπαθώ κι ας φαντάζει βουνό...
Ξέρω πως είμαι ακόμη στην αρχή κι ότι ο δρόμος του πόνου είναι ακόμη μακρύς. Εύχομαι να είστε όλοι καλά εκεί έξω και λυπάμαι αν σας στεναχώρησα σήμερα. Είχα ανάγκη να γράψω, να μοιραστώ και να ξαλαφρώσω ....
* Για την ιστορία της μητέρας μου μπορείτε να διαβάσετε εδώ
" Ότι αγαπώ είναι δικό σου και το 'χεις πάρει μακριά, φόρεσες τον ήλιο στον λαιμό σου κι εδώ δεν ξημερώνει πια "
Γιώτα
