Για τον υπέροχο άνθρωπο Τόλη...για τον ποιητή Τόλη Νικηφόρου!

Για κάθε συναίσθημα,υπάρχει και ένα λουλούδι που το εκφράζει...

Επειδή τα συναισθήματα είναι πολλά...

Τόλη μου, σήμερα , ημέρα της γιορτής σου ,

επίτρεψε μου, να σου προσφέρω ένα λιβάδι...

Ένα πολύχρωμο,λουλουδάτο, λιβάδι γεμάτο ευχές!

Σε γιορτάζουμε σήμερα, και στην Αθήνα!!!

Αποχαιρετώντας καπνούς και στάχτες..!

Σε δυο μέρες αποχαιρετώ μια πολλή κακή συνήθεια, το τσιγάρο..!
Τα συναισθήματα πολλά ,τα νεύρα τεντωμένα, η ταραχή μεγάλη και η απορία παραμένει ίδια…γιατί να πειράζουν οι απολαύσεις;
Βέβαια, μπορείτε να μου πείτε…ότι μάλλον δεν τα έμαθα καλά τα πράγματα…
από πού και ως που, η καταστροφή είναι απόλαυση…
Έλα ντε…
Προσωπικά, μπορώ να πω, ότι και το τσιγαράκι μου ήταν απόλαυση και το ουισκάκι μου με την παρέα ήταν απόλαυση!
Τριάντα ολόκληρα χρόνια, το τσιγάρο με συντρόφευσε σε όλες τις στιγμές!
Oύτε μάρκα δεν είχα αλλάξει!
Πιστή στα COOPER, και στα Ελληνικά προϊόντα…Ξάνθη…ΣΕΚΑΠ κ.λ.π.

Αχ… τσιγαράκι μου λαχταριστό, ποιος το περίμενε…
Ένας κύριος Αβραμόπουλος, ένας σούπερ ξενέρωτος τύπος, (συγχωρήστε με) θα μου έκοβε το τσιγάρο και το βήχα..!
Αρκετά με τη γκρίνια!
Στέκομαι στα θετικά!
Δεν θα βλάπτω πλέον την υγεία μου!
Δεν θα κάνω, άλλες ρυτίδες!
Και επιτέλους θα κάνω οικονομία!
Βλέπετε και με τις πολλές οικονομίες, έχω ένα μικρό προβληματάκι!
Είμαι οπαδός της θεωρίας, καλή ζωή…κακή διαθήκη!
Αποχαιρετώντας λοιπόν, αυτή την πολύχρονη καταστροφική συνήθεια,
δεν θα μπορούσα να μην αναρτήσω ένα εργάκι, αφιερωμένο στο τσιγάρο!
Ανάμεσα σε χρωματισμένους καπνούς…σκέψεις και συναισθήματα…τα τσιγάρα, ήρθε η ώρα να γίνουν κορνίζα!
Ελπίζω να τα καταφέρω…(σνίφ...σνίφ..!)
Καλή βδομάδα !

Όταν η διάθεση γίνεται λουλούδι...

...Αν η διάθεση ήταν λουλούδι ,τότε η δική μου διάθεση τις τρείς τελευταίες ημέρες, είναι ακριβώς όπως το λουλούδι σ΄ αυτές τις φωτογραφίες...
...'Ηταν κόκκινη και ζωηρή...


...Έγινε γκρί και σκούρα...

...Δειλά-δειλά αρχίζει, πάλι να ζωντανεύει..!
Βρήκα λίγο χρόνο, να σας πω, ότι δεν σας έχω ξεχάσει,αλλά δυστυχώς καμιά φορά, εντελώς ξαφνικά, συμβαίνουν πράγματα που μας αλλάζουν την καθημερινότητα!
Είναι αυτό που λέει ο Χαλίλ Γκιμπράν, στον κήπο του Προφήτη,
για τη χαρά και τη λύπη...
Βγαίνουν από το ίδιο πηγάδι... και τα δυο αυτά, είναι αχώριστα!
Ένα ξαφνικό πρόβλημα υγείας, πολυαγαπημένου μου προσώπου, με έκανε να μείνω τρεις μέρες στο νοσοκομείο.
Όλα πήγαν καλά και με θετική σκέψη και στάση , θα πάνε ακόμα καλύτερα!
Με εικαστική ματιά...σας αποτυπώνω τη διάθεσή μου!
Δεν μπορώ να κρυφτώ...γιατί απλά δεν θέλω!
Ευχαριστώ, όλους τους γνώριμους φίλους, για τα ζεστά τους λόγια, στην προηγούμενη ανάρτησή μου και καλωσορίζω τους καινούργιους!
Δεν το βάζουμε κάτω...γιατί όπως λέει και ένας υπέροχος 80άχρονος "έφηβος", που γνώρισα στο νοσοκομείο, αυτές τις μέρες,
αν παραιτηθούμε εμείς απ΄τη ζωή, σίγουρα θα παραιτηθεί κι αυτή από εμάς..!

Είναι αγαπημένο μου κομμάτι,
είναι η μουσική στο κινητό μου,
και με συνοδεύει... στη χαρά και στη λύπη...
στη λύπη και στη χαρά..!
Για τις φωτογραφίες , ευχαριστώ τη φίλη μου Ελένη, είναι απ΄τα χεράκια της!

Χρωματίζοντας...τα όνειρα..!

'Οπως ήδη γνωρίζετε , τα δυο παιδιά μου, έχουν μεγαλώσει τόσο, που ζούν πλέον μόνα τους.
Πρώτα έφυγε η κορούλα μου σαν μεγαλύτερη, τρία χρόνια τώρα, και ακολούθησε ο γιόκας μου, πριν οκτώ μήνες.
Δεν σας κρύβω ότι είμαι αρκετά χαζομαμά ,το μόνο που σώζει λίγο την κατάσταση, είναι το χιούμορ, το οποίο υπάρχει στη μεταξύ μας επικοινωνία και το χρησιμοποιώ συχνά, όταν θέλω να απαλύνω κάποια υπερβολική προστατευτική μου τάση!
Οι πίνακες της σημερινής ανάρτησης, είναι κάποια εργάκια μου, που διάλεξε ο γιός μου και το αξιολάτρευτο κορίτσι του, να βάλουν στο καινούργιο τους σπίτι!
Η χαρά μου μεγάλη και η συγκίνηση μου απερίγραπτη...!
Οι φωτογραφίες αδικούν λίγο τα εργάκια, αλλά τι σημασία έχει η μαμά, είναι τρελαμένη! Υπάρχει... μέσα σε ένα χώρο γεμάτο, αγάπη και όνειρα!
Είναι το ξεκίνημα, δυο νέων παιδιών που παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους και χαράζουν τη δική τους πορεία!
Αυτή την πορεία, η μαμά, με αστείρευτη αγάπη...τη χρωματίζει...!


Kαι την επενδύει μουσικά...με SANTANA!
Χρώμα...ρυθμός...χορός..!
Υ.Γ.Ο γιός μου, παίζει κιθάρα, μπορώ να πω, ότι είναι ένας πολύ καλός και σεμνός κιθαρίστας!
Πήρε το ταλέντο του μπαμπά του!

Κόκκινα παπούτσια...χορεύουν!

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Κόκκινα πόθου πάθους
Κόκκινα επιθυμίας αμαρτίας
Κόκκινα έντασης φευγιού
Κόκκινα ματωμένης αγκαλιάς
Κόκκινα
Ολέθρια κόκκινα
Παπούτσια κόκκινα

Εικόνα κόκκινη θολή του έρωτα

Παπούτσια κόκκινα
σε κίνηση
Αέρας φωτιά και θάνατος

Δεν ήξερε κανείς

πόσα αρσενικά κύτταρα
ξέμειναν στα παπούτσια της

πόσα χέρια
έβγαλαν ευλαβικά
τα κόκκινα παπούτσια
για να αποκαλυφθούν τα πόδια
που στήριζαν το φλογερό πάθος

πόσες ιδρωμένες ανάσες
νότισαν
αυτή την επιδερμίδα
την Ανδαλουσιάνικη
τσιγγάνικη
σκούρα
ολέθρια
κόκκινα ολέθρια

πόσα αναφιλητά συντρόφεψαν
το φευγιό της
στηριγμένο σε αυτά τα ίδια
κόκκινα σε κίνηση παπούτσια
των αποχωρισμών
των σταθμών
των λιμανιών
που έπαιρναν πάντα μακριά
και ποτέ δεν έφερναν
αγαπημένους

Κόκκινα παπούτσια
με ήχους εικόνες μυρωδιές
τόσο κόκκινα…
Τόπος ο χορός
Εκεί που άνοιγε δρόμο
με την φωτιά
ανάμεσα στα σκέλια της
στηριγμένη από τα μοναδικά
κόκκινα της πυρκαγιάς παπούτσια
που δεν ήξερε ποτέ κανείς…

Την οδηγούσαν ή τα οδηγούσε;

Κι έλεγες

ποιος κινάει αλήθεια πρώτος
την μοναδική τέλεση
ιερουργία
σε θεό έλληνα
του Ολύμπου
άγνωστο παθιασμένο
με ανθρώπινα ελαττώματα


ποιος κινάει αλήθεια πρώτος
την έλευση έγερση
τελετής
εξαίσιας νομαδικής αξέχαστης

η μουσική
ή
το παλλόμενο κορμί της;

Ποιος κινάει ποιος
αυτό το χορό
τον
παλιό σαν άνθρωπο
ευαίσθητο σαν αγάπη
παθιασμένο σαν έρωτα
υψωμένο σαν ιδανικό
χρήσιμο σαν αγώνα
όμορφο σαν αγαπημένη
ζεστό σαν αγκαλιά
απέραντο σαν ωκεανό

Κι όλα αυτά
με το παλλόμενο κορμί– τόξο

στηριγμένα
στα κόκκινα σαν αίμα κι αγκαλιά
στα αιωρούμενα και στέρεα
στα όμορφα και σημαδεμένα
από χιλιάδες έρωτες κι όνειρα
ονειρώξεις κι εντάσεις
κόκκινα
βαθιά κόκκινα
ολέθρια κόκκινα
παπούτσια

Τώρα που κοκκίνισε ο ορίζοντας
αυτά χορεύουν με ρυθμό
οδηγητή ψυχών και μουσικών


Οι φωνές χάνονται στην εικόνα της
τη στηριγμένη στα κόκκινα
σπάνια παπούτσια

Ο ποιητής τη συνάντησε
να ανοίγει δρόμο
με τη μοναδική φωτιά της
σε κείνο το υπόγειο της Μαδρίτης
με καπνούς κόκκινο κρασί
ήχους πρωτόγνωρους
μυρωδιές που σημαδεύουν

Δεν ξέρει κανείς που οδηγεί
με το βλέμμα στον ουρανό
τα πόδια στέρεα στη γη
και κείνα
κόκκινα αυτοδύναμα
να στηρίζουν φαντασιώσεις
ομορφιά
αλήθεια
δύναμη
έξαρση
αντάρα

πόνο
Ζωή
που παίζεται σε δυο στιγμές
καθώς τα φονικά
όταν η ιδρωμένη εκδίκηση
λάμπει στο φως του φεγγαριού

Εικόνες κόκκινες
σημαδεύουν τη μνήμη
με τραγούδια μακρινά
Ανδαλουσίας
ενός Φεντερίκο Γκαρθία
με τα περιστέρια αγκαλιά

Τότε και πάντα
η νύχτα δεν έχει τέλος
η ποίηση δεν έχει τέλος

Οι ωδές στην κόκκινη φωτιά
στα κόκκινα παπούτσια
δεν έχουν τέλος

Το τραγούδι μου μέσα στη νύχτα
όταν η πόλη κοιμάται ύπνο βαθύ
δεν έχει τέλος

Όσο υπάρχουν άνθρωποι
και κόκκινα
υπέροχα κόκκινα
ολέθρια κόκκινα παπούτσια

Ζωή
ποίηση έρωτας κι ωδές
δεν έχουν τέλος

γιατί πώς θα ξημέρωνε
χωρίς ωδές τραγούδια ποιήματα
και κόκκινα παπούτσια

(Τα κόκκινα παπούτσια-Γ.Δουατζής)


«Ο χορός είναι μια «βεντάλια» που ανοίγει και κλείνει, δείχνοντας όλο και περισσότερα πράγματα»
ΑΪΝΤΑ ΓΚΟΜΕΖ
Η μούσα του Κάρλος Σάουρα

Τότε το φεγγάρι σκόνταψε...

«Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών,
χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε
σαν αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης.
Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε πυκνό στο χορτάρι.

Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.
Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε
στον κάμπο.
Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά,
Κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα.»

Γιάννης Ρίτσος:" Δοκιμασία, 1943"

Σταύρος Λάντσιας :"Επιστροφή"

Ρομαντισμός και αθωότητα!

Διαλέγω κάτι ρομαντικό και αθώο, για να σας ευχηθώ καλή βδομάδα!
Είναι ένα εργάκι μου, που έκανα για μια φίλη, που είμαστε μαζί, από οκτώ χρονών!
Συνομήλικες και αχώριστες μέχρι σήμερα!
Είναι η αδελφή μου, ( έχω δυο λεβέντες αδέλφια μέχρι εκεί πάνω...) και μεγαλύτεροι,για να μάθουν να παίρνουν όλο το μπόι της οικογένειας!
Αλλά και η αδελφούλα, άλλη ομορφιά!
Ήταν πάντα η φίλη μου, πρώτη μαθήτρια στο σχολείο Δημοτικό-Γυμνάσιο και φυσικά στο Πανεπιστήμιο και πολύ υπάκουο και καλό παιδί!
Εγώ, καταιδρωμένη...ανησυχούσα για άλλα πράγματα...και έτρεχα γενικά μη δεν προλάβω..!
Το φευγάτο, με ακολουθούσε από τότε..!
Η μια, συπλήρωνε την άλλη, με τρόπο τρυφερό και αυτό συμβαίνει ακόμη...
Σήμερα, είναι μια αξιόλογη , ξεχωριστή καθηγήτρια και έχει μια πεντανόστιμη κορούλα, δώδεκα χρονών, που λατρεύουμε όλοι μας!
Έκανα λοιπόν, πριν μερικά χρόνια, αυτό το εργάκι, για τις αγαπημένες μου υπάρξεις!
Θέλω, να το συνοδέψω μουσικά, με ένα κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικό κομμάτι από έναν Κύπριο μουσικό, τον Σταύρο Λάντσια.
Αθόρυβος,προσηλωμένος και βαθιά ουσιαστικός!
Αθωότητα...ο τίτλος..!
Απολαύστε το!





Καλή βδομάδα, με επιστροφή, στα χρόνια της αθωότητας και του ρομαντισμού..!

Και ούριος πνέει ο κόσμος των εικόνων!

Ν΄ακούς το χτυποκάρδι της στεριάς...

Δάκρυα συνειδήσεων πολύτιμες πέτρες επιστροφές κι απουσίες...
(Ο.Ελύτης)

Με αγάπη,
καλό Σαββατοκύριακο!

Φράουλες και αίμα..!

Ένα μπαλκόνι στο Αιγαίο...
Ροκ διάθεση...
Ξύλα...
Κόκκινες πινελιές... και η μνήμη, ζωφράφισε...
Φράουλες και αίμα..!
Γροθιά... η ταινία "Φράουλες και αίμα"!
Δυνατή και πάντα επίκαιρη!
Πως να ξεχαστεί...!



Στο αγόρι, με τα μακριά μαλλιά και τα 53 χρόνια!
Στο "ιερό καταφύγιο" , του Αιγαίου!
Στη δύναμη της αγάπης!
Εσύ με ξέρεις πιο καλά..!

Ανεπίδοτα...αγαπημένα...και τυρκουάζ!

(Έργο του Κ. Παρθένη)

Θυμάμαι, τη συγκίνησή μου όταν διάβασα, αυτό το βιβλίο του Γ.Δουατζή.

Τότε δεν τον γνώριζα και δεν με γνώριζε.

ΠΡΟΣ ΔΕΚΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ,

Όμηρος, Δημήτρης, Πέτρος, Κατερίνα,......, Φοίβος, Φαίδρα, Αύρα, Πιερότος, Ελένη.

ΤΑ ΑΝΕΠΙΔΟΤΑ

Ελπίδα, Σταύρος, Νεφέλη,

και στη σελίδα 79...Όλγα ...

Όλγα του χωρισμού..!

Το ξαναδιαβάζω... και γράφω...

Σε εκτιμάω βαθύτατα Ολγα. Σέβομαι τις επιθυμίες σου. Κατανοώ τις αντιδράσεις σου. Ξέρω τι είναι οι συνειδητές ή όχι, χρόνιες, έστω ασυνάρτητες επιθυμίες ζωής. Που όταν δεν εκπληρώνονται, σκάβουν. Δεν έχουν συχνά λογική, ούτε την χρειάζονται.
Ισως έρχεται ένα τέλμα, χωρίς συμβάντα. Είναι αυτό που λέμε «μπουκώσαμε», Τότε, η δίψα για γεγονότα μεγαλύτερη και κάποιος πρέπει να ρίξει τη γροθιά στο μαχαίρι. Δεν χρειάζεται καμμιά εξήγηση, ανάλυση. Ολα γίνονται έτσι. Η λογική εδώ δε μετράει. Διότι... έτσι. Απλά κι ανθρώπινα.
Κρατάμε ένα θησαυρό κρυμμένο οι δυό μας. Που κανείς δε θα μπορέσει ποτέ να δεί, να νιώσει, να προσμετρήσει την αξία του. Είναι οι στιγμές - αιώνες που μας έδωσαν ζωή, απογείωση, όνειρα, ελπίδες, χαρές, λύπες, οδύνες, εντάσεις, ηδονές, ζωή. Είναι ο δικός μας ανεξιχνίαστος, όμορφος θησαυρός. Επαιξε το ρόλο του, μένει βαθειά μας κι ασυνείδητα μας οδηγεί. Με άξονα αυτό το άλλο, το δικό μας ήθος.
Είσαι ένα πλάσμα στα όρια της τελειότητας. Για τα δικά μου μάτια. Οπως οι αλήθειες μου τις νύχτες. Είναι στιγμιαία μοναδικές κι αψεγάδιαστες. Για να με κρατήσουν στη ζωή ως το χάραμα.
Σήμανες μιάν αφύπνιση οδυνηρή, αναγκαία, σωτήρια. Χωρίς λόγια. Με δυό κινήσεις. Αιτιολογημένα. Σε ευχαριστώ, κι ας πρόκειται για μιαν οδυνηρή, δημιουργική όμως αφύπνιση. Θα μου λείψει το χάδι σου. Δεν έχει υποκατάστατο. Ομως η επανάλειψη, συχνά φθείρει. Είσαι το ανεκτίμητο κομμάτι μου. Παράγεις γεγονότα, ζωή. Ευχαριστώ.
Να που είναι θέμα απόφασης καθοριστικής. Να μιλάμε για νέα αρχή κι όχι για τέλος. Η αγκαλιά μου άδεια, προσφερόμενη, σου στέλνει την υπόσχεση μιάς ζεστασιάς. Μη δειλιάσεις, μη σκύψεις, μη μετανιώσεις. Ζήσε τη χαρά μιάς νέας αρχής. Νάσαι ευλογημένη όπου και νάσαι, σκεπασμένη με κείνη τη δικιά σου αγιοσύνη, πέρα από θρησκείες.
Ξέρω. Θέλει δύναμη. Την έχω και την έχεις. Μη δειλιάζεις όταν το άστρο σου σε καλεί σε νέους δρόμους. Ηρεμος πολύ. Η αγρανάπαυση, που κάνει τους αγρούς γονιμότερους. Νίκη δεν είναι απλά το ξεπέρασμα του πόνου. Είναι να βρείς τα κομμάτια σου, να συνθέσεις τη νέα εικόνα σου. Ετσι. Διαθέσιμη κι επιλέγουσα.
Κάνε χαρά το απρόσμενο του αύριο. Το άγνωστο που έρχεται και μην αφήσεις τίποτα στην τύχη. Τίμησε με την προσφορά του εαυτού σου τους ελάχιστους που έχουν άξία. Εκλεκτική και όμορφη, σπάνια και ανιούσα, λατρευτική κι απέραντη. Είσαι.
Δεν πονάω. Δεν χαίρομαι. Ετσι ουδέτερος, φαινομενικά αδρανής, εσωτερικά σε εγρήγορση, ασχολούμαι με τα πρακτικά που θέλουν λύση, για να είναι η καθημερινότητα ήπια. Σε σκέφτομαι τρυφερά. Αλλιώς θα πρόδινα τον εαυτό μου.
Η αναντιστοιχία του βαθύτερου είναι σου, με τις επιλογές και τον τρόπο ζωής, πονάει. Ομως όταν νιώθεις ότι δεν θέλεις άλλο κάτι, δεν το απορρίπτεις απαραίτητα ως αξία. Απλά δεν σου κάνει. Οπως το λάθος, να λέμε αυτό είναι όμορφο, ενώ το σωστό είναι, αυτό μου αρέσει.
Δεν είναι τυχαίο ότι πασχίζεις να βρείς δρόμους στις παρυφές της δημιουργίας, στη μουσική, στη ζωγραφική, στο θέατρο, στις τέχνες. Γιατί κατάλαβες, πως άφησες να σου επιβάλλουν ως κυρίαρχο, το πως είναι το στήθος σου για τα πρώτυπά τους και αγνόησες πως πρέπει να είναι η ψυχή σου, για να νιώσεις λεύτερη και να γεύεσαι - στιγμές - την ευτυχία.
Σε φαντάζομαι όπως και πριν να φουσκώνεις το στήθος σε βαθειά ανάσα και να σπας τα κελύφη τους. Κι ας σε τρομάζουν οι επιλογές και κυρίως οι αποφάσεις. Κι όμως, είναι όλα τόσο απλά, όσο και δαπανηρά σε κάματο. Δες πόσο όμορφο είναι αυτό καθαυτό το ταξείδι κι όχι ο προορισμός.
Πάλεψε - αφού ανακαλύψεις τις κρυμμένες χρόνια επιθυμίες - να ξεκινήσεις το ταξείδι. Μην αφήνεσαι στα χέρια κανενός. Μη φοράς μάσκες για να είσαι αρεστή στους άλλους. Το εγώ μας, η συνεχής προσπάθεια για δικαιολογία ύπαρξης, δεν μπορεί νάχει στόχο την αποδοχή από τους άλλους, αλλά την καθημερινή ικανοποίηση ότι περνάμε κι άλλο σταθμό στο ταξείδι.
Μην αναζητάς αιτίες αλλού. Ποτέ δεν φταίνε οι άλλοι. Αυτοί είναι αυτοί που είναι. Εμείς τι κάνουμε...Κανείς δεν φταίει. Υπαίτιοι δεν υπάρχουν παρά μόνον εμείς. Οχι γιατί δεν αδράξαμε ευκαιρίες και στιγμές, αλλά γιατί αφήσαμε μαγνήτες να αποπροσανατπολίσουν τις πυξίδες μας.
Απόλυτη ταύτιση δεν υπάρχει. Το έμαθα πιά. Την κατασκευάσαμε, γιατί απλά την έχουμε ανάγκη. Η επιλογή όμως του άλλου, που θεωρούμε ότι ταυτίζεται με μας, είναι η καθοριστική πράξη. Η διάσταση άλλωστε που μετράει, είναι η αντοχή στον πόνο, που σε κάνει να αναδύεσαι από την καθημερινή φθορά και σε κάνει γενναίο, λειτουργώντας καθαρτήρια.
Δεν ξέρω που θα σε βγάλει η δοκιμασία των ημερών. Η αναδιάταξη, η οργάνωση επιθυμιών, η λήψη αποφάσεων, έτσι κι αλλιώς γόνιμη. Αποφάσισε κι ας κάνεις λάθος. Τουλάχιστον θα έχεις μετανιώσει για μιά κίνηση. Με όποιο τίμημα.Ποιός άλλωστε θα προδιαγράψει αποτελέσματα; Και πώς θα ζούσαμε με σίγουρη πρόβλεψη ζωής; Ποιό το νόημα;
Σκέφτηκες αλήθεια, αν δεν είχες τόσην εξοικείωση μαζί μου, ότι το βάρος, η σημασία, το βάθος των λόγων μου θα ήταν άλλο; Κοίταξες γύρω σου; Βρήκες το ουσιώδες στις επιθυμίες που εμφανίζονται ανάγκες;
Η πραγματική αγάπη δεν ορίζεται. Δεν έχει όρια. Οπως στις πραγματικές επιθυμίες. Στην πραγματική αγάπη, υπάρχει θυσία, κάματος, ανταμοιβή, δώσιμο ψυχής, ζωής. Είναι αυτή η υπέρβαση που τυφλώνει και γι αυτό είναι όμορφη.Συμφιλίωση με τον εαυτό μας τώρα. Γιατί αν όχι, πώς θα πλησιάσουμε τους άλλους;
Τώρα αίσθηση ελευθερίας. Θα αποφασίζω, θα επιλέγω μόνος μου. Απροσδιόριστη χαρά για το απρόσμενο του αύριο. Ομως δεν είναι, δεν μπορεί να είναι αποτυχία οτι κατάφερα να ζήσω τόσα και έτσι μαζί σου. Είναι μέγιστη αμοιβαία επιτυχία. Μόνο που είχε ορισμένη διάρκεια. Απόλυτη ηρεμία. Ανασυγκρότηση. Γύρισμα της πλάτης στις πληγές του χτές. Το βλέμμα μπροστά. Υπάρχουν κι ευτυχισμένες μοναξιές...
Σε ευχαριστώ Ολγα για ότι ζήσαμε. Σε ευχαριστώ για την εγερτήρια τελευταία σου κίνηση, που κατέδειξε το τέλμα που αφήνουμε. Είναι μεγάλο βήμα να συναποφασίζουμε το χωρισμό, γλυκά κι ανθρώπινα, παρά την οδύνη. Ολόψυχα, νάσαι καλά, αλλά τώρα δεν είναι στο ρόλο μου να βοηθήσω.
Σε ευχαριστώ αγαπημένη των καιρών. Είδες την αναβλύζουσα ηρεμία μου; Το μόνο πρόβλημα (;) είναι αυτή η καταραμένη δίψα για την αφή, τη μυρωδιά, τη γεύση, την εικόνα του κορμιού σου...

Όσες φορές και να το διαβάσω, πάντα η ίδια εικόνα, η ίδια τυρκουάζ εικόνα, απλώνεται παντού...

...Φαίνεται, αυτό είναι το χρώμα των ονειρεμένων ονείρων!

Είναι το χρώμα, των αισθήσεων και των παραισθήσεων!

Είναι το χρώμα, του απέραντου ουρανού και της απέραντης θάλασσας!

Είναι το χρώμα, που ενώνει, αποστολείς και παραλήπτες... να υμνήσουν τη φύση!

Αγαπημένο, αυτό το βιβλίο σου, Γιώργο !

Άν ήταν χρώμα το βιβλίο σου, για μένα, θα ήταν τυρκουάζ...το χρώμα της απεραντοσύνης.
Αν ήταν τραγούδι...οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο..!

Γκαλερί... στο κέντρο της Αθήνας!

Η αποχή των υπευθύνων...

...Δημιουργεί, την Αθήνα του 2009..!

Σπαράζουν... τα κτίρια, τα χαρακτηρισμένα μνημεία... κτίρια!
Ακούει κανείς;



"Δεν έχουμε πολιτισμό και η απόδειξη είναι ότι έχουμε Υπουργείο Πολιτισμού" είχε πει ο αξέχαστος Μάνος Χατζιδάκης!

Φτου ...ξελευτερία!

Εκλογές,κόμματα,γκάλοπ, ξεγκάλοπ, κερδισμένοι, χαμένοι, ηλιοθεραπεία της αποχής, αμμόλουτρα εκλογικών καταλόγων... ουφ...πήξαμεεεεεεε!
Φτου, ξελευτερίαααααααα.....


Ας ξεκουραστεί λίγο το ματάκι μας!

Διαλέγω λοιπόν, τα βαπτιστικά παπουτσάκια των παιδιών μου!
Ειδική κατασκευή , που έκανα, για να "περπατάνε" στο χώρο!
Μετά πάμε στις σαλιαρίτσες τους!
Γούρια...πολλά γούρια και σε περίοπτη θέση... πάντα!


Δεν είναι μια ανάσα;
Σαν τριαντάφυλλο,στο χρώμα της σαμπάνιας με άρωμα,μεθυστικών αναμνήσεων;
Μια μουσική... εικόνες...και στην υγειά της αισθητικής μας απόλαυσης!

Ας μη ξεχνάμε...

Πέρασαν 6 μήνες...
...Ήταν 6 Δεκεμβρίου, η μέρα που χάθηκε ο δεκαπεντάχρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος...
Αδικία... φρίκη...ντροπή...αίσχος...
Ας μη ξεχνάμε...

Ζωή... όνειρα... ελπίδα... χαρά...
...Αυτά ήθελε...ο Αλέξης...
για αυτό δεν υπάρχει!!!
Εκτεθειμένα παιδιά,νιάτα ανήσυχα, ευαίσθητα ...στο έλεος των τριγύρω τους...!


Των όποιων τριγύρω τους...!Αυτών που δεν αντέχουν την ίδια τη ζωή, τα νιάτα,την ελπίδα για κάτι πιο ελεύθερο,πιό μεγάλο ΚΑΙ πυροβολούν τον αέρα ΚΑΙ σκοτώνουν την καρδιά! Ματώνουν τα όνειρα των παιδιών όλου του κόσμου!
Το βλέμμα του...το σπινθηροβόλο βλέμμα του...αυτό "απείλησε"..!
Ας μη ξεχνάμε...

Την επιστολή των φίλων του...

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ.
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί-άγνωστοι».

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα - μη σκοτώνετε τα όνειρά μας.
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ.
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο
για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ.

Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,
να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ.

Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,
έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και

περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε.
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ

Πού είναι οι γονείς;

Πού είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω:

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μαs!

Τα συναισθήματα μου, εκείνες τις μέρες, ζωγράφισαν αυτό τον πίνακα...Αλέξη τον λέω...

Ας μη ξεχνάμε...

H φαντασία, είναι ο ψηλότερος χαρταετός με τον οποίο ο καθένας μας μπορεί να πετάξει!

Σήμερα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας και να μιλήσουμε, για την ευχάριστη έκπληξη, που ένιωσα όταν, δυο θαυμάσιες διαδικτυακές και ήδη βραβευμένες φίλες, η ΙΖΑ και η
Μπέττυ, μου προσφέρανε βραβείο φαντασίας!
Είναι,η πρώτη φορά που βραβεύεται με τόσο όμορφο τρόπο η 50fm!!!

"H φαντασία, είναι ο ψηλότερος χαρταετός, με τον οποίο ο καθένας μας, μπορεί να πετάξει!"

Είναι γραμμένο στο βραβείο...και η σύμπτωση μεγάλη!

Χαρταετός, ο αγαπημένος μου...

Χαρταετός, το όνομα της κίνησης πολιτών, που έχω τη χαρά, να είμαι από τα ιδρυτικά μέλη!

Αναλυτικά,η ΙΖΑ, μου πρόσφερε το βραβείο φαντασίας ,ως στην πιο τρελή κι αδέσποτη φαντασία !!!
Η Μπέττυ, ως προς τα χρώματα και τα τρυφερά κείμενα!!!

Κορίτσια μου, γλυκά,τρυφερά και δημιουργικά, θέλω να σας ευχαριστήσω μέσα απ΄τη ψυχή μου για το υπέροχο δώρο- βραβείο που μου προσφέρατε!

Σας αφιερώνω,αποσπάσματα του μηνύματος του σκηνοθέτη, Αουγκούστο Μποάλ που διαβάστηκε για την Παγκόσμιας Ημέρα Θεάτρου!

Τo βρίσκω εξαιρετικό!

Ακόμα κι αν το αγνοείτε, οι ανθρώπινες σχέσεις ακολουθούν μια θεατρική δομή: η χρήση του χώρου, η γλώσσα του σώματος, η επιλογή των λέξεων και ο χρωματισμός της φωνής, η σύγκρουση ιδεών και συναισθημάτων, ό,τι παρουσιάζουμε επί σκηνής και ό,τι ζούμε στη ζωή. Είμαστε φτιαγμένοι από θέατρο! . Πριν από κάθε παράσταση έλεγα στους ηθοποιούς μου: «Ο μύθος που δημιουργήσαμε μέρα με τη μέρα τέλειωσε. Όταν θα διασχίσετε εκείνα εκεί τα μπαμπού, κανένας από εσάς δεν θα έχει το δικαίωμα να πει ψέματα. Το θέατρο είναι η κρυμμένη αλήθεια».
Όταν κοιτάζουμε πέρα από τα προσχήματα, βλέπουμε καταπιεστές και καταπιεσμένους, σε όλες τις κοινωνίες, τις εθνότητες, τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες· βλέπουμε ένα άδικο και σκληρό κόσμο. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα άλλο κόσμο επειδή γνωρίζουμε ότι αυτό είναι εφικτό. Αλλά εξαρτάται από εμάς να κτίσουμε αυτόν τον άλλο κόσμο με τα χέρια μας παίζοντας στη σκηνή και στην προσωπική ζωή μας.
Δείτε την παράσταση που πρόκειται να ξεκινήσει και μόλις επιστρέψετε σπίτι σας, μαζί με τους φίλους σας παίξτε τα δικά σας έργα και κοιτάξτε αυτό που δεν μπορούσατε ποτέ να δείτε: αυτό που είναι προφανές. Το θέατρο δεν είναι απλώς ένα συμβάν, είναι τρόπος ζωής!
Είμαστε όλοι ηθοποιοί: το να είσαι πολίτης δεν σημαίνει ότι ζεις σε μια κοινωνία, σημαίνει ότι την αλλάζεις.

Ο μύθος που δημιουργήσαμε, μέρα με τη μέρα τελειώνει..

...Είναι απαραίτητη ,η συνέχεια...

Θεωρώ λοιπόν ανεκτίμητη, αυτή, τη συνέχεια...

Η συνέχεια...είστε εσείς... όμορφη παρέα, άγνωστη παρέα, που είναι σαν να γνωριζόμαστε χρόνια...και όλοι μαζί δημιουργούμε, μια διαφορετική πραγματικότητα,κόντρα στην ισοπέδωση και στην παρακμή της εποχής!

Επιτρέψτε μου, με τη δική μου, την τρελή κι αδέσποτη φαντασία,

και με τη μέθοδο της "εικαστικής κοπτοραπτικής"

να προσφέρω 5 (ε...καλά...μη βαράτε..!) συνεχίζω 5 βραβεία !!!

Τόλη, Τζούλια,Μαρία, Ευγενία,Βίκυ, είστε απλά... υπέροχοι!

Σχολεία μου, 50 Δ.Σ Χαιδαρίου,70 Δ.Σ.Χαιδαρίου & Δ.Σ Μπατσίου Άνδρου,

με αγάπη παρακαλώ, να δεχθείτε το βραβείο σας!

Nίκο, σε όλους τους

μαθητές και δασκάλους, φωτεινή,δημιουργική, η φαντασία σας,μας ταξιδεύει μοναδικά!

Νεολαία μας, Seirie,Amelie,Skroutzako,Social affluence η φαντασία σας ,μας απογειώνει,η ευαισθησία σας, παράδειγμα προς μίμηση!




Ένα βραβείο και στους φίλους του εξωτερικού,που ξαφνικά

ήρθαν στη παρέα μας! Απο Αργεντινή...Βιετνάμ...

Μιλάνε οι εικόνες και η διάθεση, τις γλώσσες ,όλου του κόσμου...και καταλαβαινόμαστε, χωρίς λόγια..!

Αχ...ονειρεμένες φαντασίες μας!

Παρακαλώ κοπιάστε...

Μareld, Λόγια ψυχής, Nyxterino, Mονοπάτι, LIA, Aliki, συν τη παρέα,Συν Γυναιξι και Τέχνη, mpalos, Περιθώριο, είστε φαντασία , με μεράκι, με ψυχή ,με μέλλον!

Όλοι σας, βραβευτήκατε, γιατί εκτός όλων των άλλων, διαθέτετε μια ιδιαίτερη φαντασία...τη φαντασία του μέλλοντος!!!

Έτσι συνεχίζεται ο μύθος μας....

Σας ευχαριστώ όλους!

ΙΖΑ...γλυκιά πολυτάλαντη ψυχή, Μπέττυ...γεύση ιδιαίτερη, φίνα και ευγενική

σας ευχαριστώ!

Βεβαίως, παρακαλώ να πάρετε, τα βραβεία μου...σας ξαναβράβευσα!!!

Είναι λατρεμένο μου κομμάτι,τα τελευταία 35 χρόνια!
Αφιερωμένο...η μουσική και τα λόγια!
- Stairway to Heaven- Σκάλα στον παράδεισο!
Υπάρχει μια κυρία που είναι σίγουρη
Πως ότι λάμπει είναι χρυσός
Και αυτή αγοράζει μία σκάλα για τον ουρανό.
Όταν φτάνει εκεί ξέρει
Εάν τα καταστήματα είναι όλα κλειστά
Με μια λέξη μπορεί να πάρει αυτό για το οποίο ήρθε.
Ooh, ooh, και αγοράζει μία σκάλα για τον ουρανό.

Υπάρχει ένα σημάδι στον τοίχο
Αλλά θέλει να είναι σίγουρη
επειδή όπως ξέρετε μερικές φορές οι λέξεις έχουν δύο έννοιες.
Σε ένα δέντρο δίπλα από το ρυάκι
Υπάρχει ένα πουλί που τραγουδά,
Μερικές φορές όλες οι σκέψεις μας είναι δοσμένες λάθος.
Ooh, αυτό με κάνει να αναρωτηθώ
Ooh, αυτό με κάνει πραγματικά να αναρωτηθώ.

Υπάρχει ένα αίσθημα που παίρνω
Όταν κοιτάζω προς στη δύση,
Και το πνεύμα μου φωνάζει για αναχώρηση.
Στις σκέψεις μου έχω δει
Δαχτυλίδια καπνού μέσα από δέντρα,
Και οι φωνές εκείνων που μόνιμα κοιτάνε.
Ooh, αυτό με κάνει να αναρωτηθώ,
Ooh, αυτό με κάνει πραγματικά να αναρωτηθώ.

Και ψιθυρίζεται ότι σύντομα
Εάν όλοι συντονιστούμε
Ο αυλητής θα μας οδηγήσει στην αιτία.
Και μια νέα ημέρα θα ξημερώσει
Για εκείνους που έκαναν υπομονή
Και τα δάση θα αντηχήσουν με το γέλιο.

Εάν υπάρχει αναταραχή στο διαχωριστικό φράχτη σας
Μην ανησυχήσετε τώρα,
Είναι απλώς μία καθαρή πηγή για την βασίλισσα του Μαίου.
Ναι, υπάρχουν δύο πορείες που μπορείτε να πάτε
Αλλά στο πέρασμα του χρόνου
Υπάρχει χρόνος να αλλάξετε τον δρόμο που έχετε πάρει.
Και με κάνει να αναρωτηθώ.

Το κεφάλι σας βουίζει χωρίς σταματημό
Σε περίπτωση που δεν ξέρετε,
Ο αυλητής σε καλεί να ενωθείς μαζί του,
Αγαπητή κυρία, μπορείς να ακούσεις τον αέρα να φυσά,
Και ήξερες
Ότι η σκάλα σας βρίσκεται στον αέρα που ψιθυρίζει.

Και καθώς κατεβαίνουνε το δρόμο σαν άνεμος
Οι σκιές μας ψηλότερες από την ψυχή μας.
Εκεί περπατά μια κυρία που όλοι ξέρουμε
Η οποία λάμπει άσπρο φως και θέλει να δείξει
Πώς τα πάντα ακόμη αλλάζουν σε χρυσό.
Και εάν ακούσετε πολύ προσεχτικά
Ο τόνος θα έρθει και σε σας επιτέλους.
Όταν όλα είναι ένα και ένα είναι όλα
Να είσαι βράχος και να μη κυλάς.

Και αυτή αγοράζει μία σκάλα για τον ουρανό.
Σύντομη η αναρτησούλα μου, σήμερα,σε σχέσει με τα συναισθήματα..!

Ατίπτσυεο...οωμς αηλθνιό..!

Περί λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου... ο λόγος..!
Τα συμπεράσματα, έρχονται απ΄το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ...
Παρακαλώ, διαβάστε το κείμενο...
Σνφμύωα με μαι έυρενα στο Πμανιπσητετο του Κμτρπιαιζ, δεν πζαιει ρλόο με τι σρειά είναι τοθοπεμέτενα τα γτάμαμρα μσέα σε μία λξλέη, αεκρί το πώτρο κια το ταελείτυο γάμρμα να ενίαι στη στωσή θσέη. Τα υλοπιόπα μροπούν να ενίαι σε τχίυεας θιέεσς και να μροπετίε να τις δαβαιάεστε χρωίς πλβημόρα. Ατυό γνίταει γαιτί ο απρώνθονις εκέγλφοας δεν δαεβζιάι γάμρμα γάμρμα κθάε λξηέ αλλά την λξηέ σαν σνύλοο. Ατίπτσυεο ε;
Τα δικά σας συμπεράσματα...παρακαλώ;

Ένα τεστάκι την ημέρα...το αλτσχάιμερ...κάνει πέρα!

Ας τεστάρουμε τη μνήμη μας...κινηματογραφικά!
Πόσα, από τα πρόσωπα αναγνωρίζετε;
Για σας, Κυρίες μου...


Για σας, Κύριοι μου...



Ενώ, περνάμε και το μήνυμα περί ισότητας των δυο φύλλων...ίσων ευκαιριών...κ.λ.π.

Λίγη φαντασία στην εξουσία..!

Έφτασε και η μεγάλη βδομάδα...
η βδομάδα δηλαδή, των μεγάλων!
Οι μεγάλοι, θα πάρουν σοβαρές αποφάσεις ,για το μέλλον μας...σκέπτονται τα παιδιά!
Επαναστατούν ,βγαίνουν λοιπόν, απ΄το γυάλινο κόσμο τους,συγκεντρώνονται ...ενημερώνονται σοβαρά, απ΄τον τύπο, και συμμετέχουν,
στις εκλογές!
Αποφασίζοντας, να ξεκουράσουν τους μεγάλους...με επιχειρήματα και προτάσεις!
Η ψήφος των ....μωρών, θα επηρεάσει τελικά, το εκλογικό αποτέλεσμα!














Ξεκινάνε απ΄τα μεγάλα κόμματα,σεβόμενα τη Δημοκρατία και τις επιλογές των μεγάλων!







Νααααι, παραδέχονται, όλα μαζί,
ο κ. Κ.Καραμανλής ,
διαθέτει λογική!
Ευλυγισία και ικανότητα στο κορμί!
Φέρνει τα πάνω κάτω στη στιγμή και μας χορεύει στο ταψί!

Συχνά, κρύβει ότι είναι ο καταλληλότερος...
...από ταπεινότητα, να μήν παρεξηγηθεί...φωνάζουν κάποια άλλα από πιο κει!

Άξιος!!!Φωνάζουν...όλα μαζί!


Όμως και ο κ.Γ.Παπανδρέου,κοίτα με τι οικολογικό τρόπο ποτίζει το περιβάλλον!

Με τον ιδρώτα του,πρασινίζει ο τόπος!
Τώρα δε, με τις βοηθητικές ρόδες πετάει!

Άξιος !!!Φωνάζουν...όλα μαζί!







Να, και

ο υψηλόβαθμος

κ. Καρατζαφέρης!

Πόσο ψηλούς στόχους βάζει!
Μας παρασύρει,

στη στιγμή!
Συντριβανάκι...

του λαού,

το ΛΑΟΣ ,ποτίζει

το φτωχό...

με εκατομμύρια ευρώ!
Άξιος!!!Φωνάζουν...όλα μαζί!
Να, κι ο Αλέξης μας!
Τι ωραίο το παιχνίδι μαζί του!
Τον δέσαμε,τον ανακρίναμε...
και από τότε, δεν λέει να ξεδεθεί..!
Πέρασε τόσο καλά μαζί μας, και στο τέλος μας δώρισε και από μια μπαντανούλα,να δέσουμε στο κεφαλάκι μας!
Έτσι, για να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα, βρέ αδελφέ!
Άξιος!!! Φωνάζουν...όλα μαζί!






Αααα...να,και οι Πράσινοι Οικολόγοι..!
Τι ωραία μπορούμε να παίξουμε...

Μ΄αγαπά...δε μ΄αγαπά...
με μαδά...δε με μαδά...
θα σιγοτραγουδάμε, καθώς σαν σπόροι ,θα ξεφυτρώνουμε μέσα απ΄την οικολογική γλαστρούλα!




Άξιοι!!! Φωνάζουν...όλα μαζί!













Έρχονται και οι Οικολόγοι-Γυμνοί!

Ο κ.Βεργής μας!
Πόσο μας αρέσει, που μας βγάζει απ΄τα ρούχα μας!

Άλλη άνεση, να εκτονώνεσαι... οικολογικογυμνιστικά!

Με το Κάτμαν μας, μαζί θα βελάξει η Βουλή!

'Αξιος!!!
Φωνάζουν...όλα μαζί!

Όμως και η νέα Δράση μας!
Τι φρεσκάδα, ιδεών, και προσώπων!

Τι δραστική αντίδραση!
Όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει χωρίς κομματικές παρωπίδες, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και τον αποζημιώνει..!

'Αξιοι!!!Φωνάζουν...όλα μαζί!

Αχ...ΚΚΕ μας,

αν σε μάθει κανείς από μικρός, μετά γίνεσαι εθισμός!

Λαική η μαστούρα σου,

γνήσια ,αδοκίμαστη,

ισχυρή, για μια Ευρώπη,

δίχως Ελλάδα!

Άξιο!!!Φωνάζουν...όλα μαζί!


Πως να κρυφτείς απ΄τα παιδιά...έτσι κι αλλιώς τα βλέπουν όλα...

και μας φωνάζουν...

..Όλοι τους, είναι άξιοι...
βρε ανάξιοι μεγάλοι!!!

Γέλα...Γέλα πουλί μου...γέλα..!